Απατηλά Θρησκευτικά Λείψανα
ΣΑΝ ΤΙΜΙΟΣ, ευθύς και ειλικρινής άνθρωπος, αγαπάτε την αλήθεια και τη δικαιοσύνη. Αγαπάτε εκείνους που λέγουν την αλήθεια, που είναι τίμιοι και άξιοι εμπιστοσύνης. Φυσικά θα μισήτε όλους τους ψεύστας, τους κλέπτας και τους απατεώνας. Αποστρέφεσθε τους παντός είδους αγύρτας, και ιδιαίτερα όταν αντιληφθήτε ότι αυτοί ήσαν μεταξύ των στενωτέρων φίλων σας στους οποίους είχατε στο παρελθόν θέσει όλη σας την εμπιστοσύνη. Και αν τέτοιοι μετημφιεσμένοι απατεώνες βρίσκονται μέσα στον κύκλο των φίλων σας, θα είσθε ευτυχής και θα χαρήτε όταν οι πραγματικοί σας φίλοι σάς υποδείξουν τους απατεώνας αυτούς, ώστε να μπορέσετε και σεις με τη σειρά σας να ειδοποιήσετε άλλους ειλικρινείς όπως σεις. Σαν πραγματικοί λοιπόν φίλοι όλων των ειλικρινών ανθρώπων, εφιστούμε την προσοχή στους απατεώνας των λειψάνων που ενεργούν κάτω από το όνομα της θρησκείας και επί πολλούς αιώνας έχουν υφαρπάσει περιουσίες και έχουν ληστεύσει ευπίστους ανθρώπους με το εμπόρευμα της απάτης των. Ιδού τα γεγονότα:
Η λειψανολατρία είναι ειδωλολατρικής προελεύσεως και εισήχθη στη Ρωμαιοκαθολική θρησκεία προ πολλών αιώνων. Η Καθολική Εγκυκλοπαιδεία (Τόμ. 12, σελ, 734-738) όχι μόνο παραδέχεται αυτό, αλλ’ αποκαλύπτει επίσης και άλλα πολύ εκπληκτικά πράγματα για το πώς και πόθεν προήλθαν τα λείψανα αυτά. Η λατρεία των λειψάνων μεταξύ των Καθολικών, λέγει, «εύκολα μετετράπη σε πλάνη, δόλο και απληστία κέρδους», ως αποτέλεσμα δε τούτου «πολλές σοβαρές καταχρήσεις» έλαβαν χώραν. Από τον τέταρτο περίπου αιώνα, στην εποχή του Αυγουστίνου, Καθολικοί καλόγεροι περιήρχοντο «αποκομίζοντας κέρδη από την πώλησι μη γνησίων λειψάνων».
«Στον Θεοδοσιανόν Κώδικα», συνεχίζει η Εγκυκλοπαιδεία, «η πώλησις λειψάνων απαγορεύεται, από πολυάριθμες αφηγήσεις—που μπορούν να αποτελέσουν μια μεγάλη συλλογή—αρχίζοντας από τα γραφόμενα του αγ. Γρηγορίου του Μεγάλου και του αγ. Γρηγορίου της Τουρ, μας αποδεικνύουν ότι πολλά κακοήθη άτομα βρήκαν ένα μέσον πλουτισμού διεξάγοντας ένα είδος εμπορίου πάνω στα αντικείμενα αυτά του σεβασμού, τα περισσότερα των οποίων αναμφιβόλως δεν ήσαν γνήσια.»
Από τις ημέρες του Καρλομάγνου και έπειτα, οπότε Εκκλησία και Κράτος κυβερνούσαν ως ανώτατες Αρχές, το εμπόριο των οστών των «αγίων» και άλλων λεγομένων «ιερών» αρχαιοτήτων, είχε προσλάβει τέτοια έκτασι ώστε και μέλη της Ιεραρχίας ακόμη παρεπονούντο ότι οι βωμοί των εκκλησιών ήσαν κατάφορτοι από ψευδή λείψανα. Διεξήγετο μάλιστα οξύς συναγωνισμός μεταξύ διαφόρων εκκλησιών για το πώς να υπερβή η μία την άλλη σε σπάνια λείψανα. Η Καθολική Εγκυκλοπαιδεία προσθέτει: «Στην αρχή του ενάτου αιώνος, καθώς απέδειξε ο Ιωάννης Γκυρώ, η εξαγωγή σωμάτων μαρτύρων από τη Ρώμη είχε προσλάβει τις διαστάσεις κανονικού εμπορίου, και κάποιος διάκονος, ονόματι Ντεστόνα, είχε αποκτήσει μια όχι και τόσο ζηλευτή φήμη στις επιχειρήσεις αυτές. Εκείνο που με την πάροδο του χρόνου απεδείχθη ότι ήταν περίπου τόσο καταστρεπτικό όσο και η απάτη και η φυλαργυρία, ήταν ο ζωηρός ανταγωνισμός μεταξύ των θρησκευτικών κέντρων, και η βαθιά ευπιστία που εκαλλιεργείτο από την επιθυμία να γίνη γνωστό κάθε θρησκευτικό κέντρον ότι κατείχε ασυνήθως εκπληκτικά λείψανα». «Τόση ήταν η μανία γι’ αυτά τα λείψανα ώστε κάποτε κι αυτός ο Βενεδικτίνος Μαμπιγιόν δίκαια παρεπονείτο ότι οι βωμοί ήσαν κατάφορτοι από ύποπτα λείψανα, πολλά δε νόθα προσεφέροντο παντού για σεβασμό και τιμή εκ μέρους των πιστών. Προσθέτει ακόμη ότι συχνά καθιερώνονται για λατρεία οστά που, μακράν από του ν’ ανήκουν σε αγίους, πιθανώς δεν ανήκουν ούτε καν σε Χριστιανούς.»—Εγκυκλ. Μακ Κλίντοκ και Στρογκ, τόμ. 8, σελ. 1928.
ΑΠΟ ΠΟΥ ΠΡΟΗΛΘΑΝ ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΕΣ;
Στους νεωτέρους χρόνους οι τεράστιες συλλογές διπλών λειψάνων έφεραν σε αμηχανία κι αυτήν ακόμη την Ιεραρχία σε σημείο που υπεχρεώθη να δώση μια εξήγησι. Πάνω σ’ αυτό η Καθολική Εγκυκλοπαιδεία λέγει πάλι: «Η πράξις τού να αποδίδεται αγιότης σε αντικείμενα που είχαν απλώς εγγίσει τη λάρνακα, σαν να είχαν εγγίσει το περιεχόμενο της λάρνακος, η συνήθεια τού να γίνωνται αντίτυπα ή απομιμήσεις, πράγμα που εξακολουθεί ίσαμε σήμερα στα αντίγραφα του Βατικανικού αγάλματος του αγ. Πέτρου ή του Σπηλαίου της Λούρδης—όλα αυτά αποτελούν αιτία των πολυαρίθμων και ασφαλώς νόθων λειψάνων απ’ τα οποία ήσαν γεμάτα τα θησαυροφυλάκια των μεγάλων μεσαιωνικών εκκλησιών». Όταν εκτιμήση κανείς πώς οι κληρικοί απατεώνες ενεργούσαν με απέραντη ασυδοσία «είναι εύκολο να εννοήση την πληθώρα των αναγραφών στους καταλόγους λειψάνων της Ρώμης και άλλων χωρών», λέγει αυτή η αυθεντία.
Οι Ιταλικές εκκλησίες που είναι κοντά στη μητέρα των της Ρώμης είναι ιδιαίτερα γεμάτες από νόθα λείψανα. «Τα κατωτέρω είναι απλώς ένα δείγμα εκείνων που βρίσκονται στην Εκκλησία του αγίου Σταυρού της Ιερουσαλήμ: τρία κομμάτια του αληθινού σταυρού· η επί του σταυρού επιγραφή· δύο άκανθαι από τον στέφανον του Κυρίου ημών· ο σπόγγος που χρησιμοποιήθηκε για να ποτίση τον Κύριον με ξύδι και χολή· ένα κομμάτι του πέπλου και της κόμης της Παρθένου· ένα φιαλίδιο γεμάτο από το αίμα του Ιησού· λίγο μάννα από την έρημο κλπ.» (Εγκυκλοπ. Μακ Κλίντοκ και Στρογκ) Ένας παρατηρητής εσχολίασε ότι «υπάρχουν σήμερα σε όλη την Καθολική επικράτεια τόσο πολλά τεμάχια ξύλου από τον «Αληθινό Σταυρό» που θα μπορούσαν να κτισθούν μ’ αυτά πολλά σπίτια». Εκτός δε από το φιαλίδιο του αίματος του Ιησού που αναφέρεται ανωτέρω, καθώς και εκείνου που βρίσκεται στη Μπρουνζ, του Βελγίου, η Καθολική Εφημερίς Ρέτζιστερ του Ντένβερ, λέγει ότι «υπάρχουν και άλλα φιαλίδια του υποτιθεμένου Πολυτίμου Αίματος φυλαττόμενα εις Βύρτεμπεργκ, Σαρζάνα, Μεντόνε και Μάντουα.»
Σε μια ιστορική υποσημείωσι για την επιχείρησι των λειψάνων απάτης στις ημέρες του, ο Τζέοφρυ Τσώσερ στον «Πρόλογο των Μύθων του Κάντερμπουρυ» περιγράφει «τον Συγχωρητή» που μόλις είχε έλθει από το Βατικανό με τις τσέπες του γεμάτες από φρέσκες συγχωρήσεις από τη Ρώμη. Εκτός απ’ αυτές, είχε μέσα στο σάκκο του μια μαξιλαροθήκη, η οποία, καθώς έλεγε, ήταν το βέλο της Παναγίας· επίσης ένα κομμάτι απ’ το πανί της ψαρόβαρκας του Αγίου Πέτρου· καθώς και ένα γυάλινο δοχείο γεμάτο χοιρινά κόκκαλα. Τα τελευταία αυτά «λείψανα» τα πουλούσε, λέγει ο Τσώσερ, κερδίζοντας διπλάσια χρήματα απ’ όσα κερδίζει ένας εργαζόμενος άνθρωπος. Κι εν τούτοις, παρ’ όλα αυτά, «εθεωρείτο στην Εκκλησία σαν ένας ευγενής εκκλησιαζόμενος».
Ένα νεώτερο παράδειγμα αμφισβητήσιμου λειψάνου που επροσκυνείτο με λατρεία από χιλιάδες πιστές ψυχές ήταν ο «δεξιός» βραχίων και το χέρι του Αγίου Φραγκίσκου Ξαβιέ. Το περιοδικόν Λάιφ εδημοσίευσε μία εικόνα του εν λόγω λειψάνου όταν το περιέφεραν στην Αμερική. Τότε η σύζυγος ενός ιατρού επέσυρε την προσοχή του εκδότου στο ότι ο βραχίων ήταν αριστερός και το χέρι ανεστραμμένο. Δεν είναι δυνατόν, απήντησε ο εκδότης του περιοδικού, διότι ο αριστερός βραχίων του Ξαβιέ είναι ακόμη προσκεκολλημένος στο σώμα του στην πόλι Γκόα των Ινδιών, πράγμα που μόνο αυτό αποδεικνύει ότι το λείψανο που περιέφεραν ήταν ο αριστερός βραχίων και το χέρι κάποιου άλλου. Τι χονδροειδής απάτη!
ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ;
Εφόσον ανώτεροι αξιωματούχοι της Ρωμαιοκαθολικής Ιεραρχίας και άλλα καλώς πληροφορημένα άτομα παραδέχονται ότι το μεγαλύτερο μέρος των λειψάνων του Χριστιανισμού είναι μια απάτη—γιατί τότε να λατρεύονται στον εικοστόν αυτόν αιώνα του φωτός; Τι λόγους ή δικαιολογίες έχει ο κλήρος για να μην πληροφορή τον λαό εν γένει ότι τα περισσότερα από τα αρχαία λείψανα είναι ψευδή; Οι απαντήσεις των στις ερωτήσεις αυτές καθώς εκτίθενται στην Καθολική Εγκυκλοπαιδεία προκαλούν την αγανάκτησι κάθε ειλικρινούς ανθρώπου που αγαπά την αλήθεια.
Κατ’ αρχήν, λέγει ο κλήρος, επειδή η λατρεία λειψάνων χρονολογείται από τους αρχαιοτάτους χρόνους, δεν πρέπει να θεωρήται αυτός υπεύθυνος που επέτρεψε την εξακολούθησι της λατρείας αυτής. Είναι όμως Χριστιανικόν αυτό; Δεν μιλούσε ο Ιησούς πάντοτε την αλήθεια, έστω και αν αυτή εξέθετε και ξερρίζωνε όλες τις ψευδείς διδασκαλίες και τις δαιμονικές ενέργειες του Ιουδαϊκού κλήρου που είχαν την αρχή τους από αρχαιοτάτους χρόνους; (Ματθαίος 15:1-9· 23:1-5, 16-28) Το έργον του καθορισμού του ποία λείψανα είναι πραγματικά και ποία νόθα είναι εξαιρετικά δύσκολο, λέγει ο κλήρος, και δεν αξίζει την τόσο μεγάλη δαπάνη χρόνου και χρημάτων που θα απαιτούσε, ενώ επιπλέον θα προκαλούσε εντυπωσιακό σκάνδαλο και ταραχή μεταξύ των αμαθών. Πολύ σωστό, γιατί τότε να μην εγκαταλειφθή ολόκληρη αυτή η εφεύρεσις της λειψανολατρίας: Γιατί να μη λεχθή στο λαό ότι όλη αυτή η πράξις της λατρείας λειψάνων είναι ειδωλολατρικής προελεύσεως και συνεπώς του Διαβόλου; Γιατί να μη λεχθή στο λαό η αλήθεια; Γιατί γίνεται αυτή η προσπάθεια να κρυφθούν τα πραγματικά γεγονότα κάτω από ένα καταφύγιο ψεύδους ή να ταφούν τα γεγονότα αυτά κάτω από την εκκλησιαστική ψευδοσύνη; Δεν γνωρίζει ο κλήρος ότι τώρα σύντομα ο Ιεχωβά θα εξαφανίση το καταφύγιο του ψεύδους και της ψευδοσύνης των;—Ησαΐας 28:15-17.
«Και αν υποθέσουμε ότι αυτή [η λειψανολατρία] είναι ψευδής», λέγει η Καθολική Εγκυκλοπαιδεία, «δεν προσγίνεται καμμιά δυσφήμησις στον Θεόν με τη συνέχισι ενός λάθους που έφθασε μέχρις ημών δια μέσου πολλών αιώνων τελείως “καλή τη πίστει”.» Πόσο παράδοξη φαίνεται η δικαιολογία αυτή και ξένη προς τη Γραφή! Ο Ιεχωβά είναι Θεός αληθείας! (Ιωάννης 3:33· Ρωμαίους 3:4· Εβραίους 6:18) Όλες οι πλάνες και τα ψεύδη είναι του Διαβόλου και είναι πράγματι ένας μεγάλος ονειδισμός και δυσφήμησις του Θεού. (Ιωάννης 8:44· Ρωμαίους 1:25) Συνεπώς, ο Ιεχωβά είναι εναντίον όλων των ευσεβοφανών αυτών απατεώνων που διδάσκουν ψεύδη εν τω ονόματί Του και θα τους εξαφανίση στον Αρμαγεδδώνα.