Γιατί οι Μάρτυρες του Ιεχωβά δεν Είναι Ειρηνισταί

«Ο Ιεχωβά είναι δυνατός πολεμιστής· Ιεχωβά το όνομα αυτού.»—Έξοδος 15:3, Α.Σ.Μ.

1. Την απάντησι σε ποιο ερώτημα όσον αφορά τους μάρτυρας του Ιεχωβά αναζητούμε εδώ;

«ΟΙ ΜΑΡΤΥΡΕΣ του Ιεχωβά! Ένας όμιλος ειρηνιστών!» Έτσι πάρα πολλοί άνθρωποι θα αναφωνήσουν με χλευασμό. Και έτσι έχουν οδηγηθή να νομίζουν από τις κατηγορίες που εκστομίζουν εναντίον τους οι εχθροί των. Αλλά είναι τάχα οι μάρτυρες ειρηνισταί που ζητούν καταφύγιο κάτω από το κάλυμμα της «αντιρρήσεως της συνειδήσεως» επειδή φοβούνται να πολεμήσουν; Ας αναζητήσωμε τίμια εδώ την ορθή και δίκαιη απάντησι σ’ αυτό το φλέγον ερώτημα. Τι έχουν αυτοί να πουν για τον εαυτό τους;

2. Ποια δήλωσι έκαμαν αυτοί σχετικώς στο Στάδιο Γιάγκη; Γιατί;

² Στη διεθνή συνέλευσι των μαρτύρων του Ιεχωβά του 1950, που έλαβε χώραν στο Στάδιο Γιάγκη της Νέας Υόρκης, 10.000 ξένοι αντιπρόσωποι ήσαν παρόντες από εξήντα άλλες χώρες και πλέον. Οι πλείστοι απ’ αυτούς είχαν υποβληθή σε δυσμενή θρησκευτική διάκρισι, σε δυσχέρειες, σκληρή μεταχείρισι και ενόχλησι, διότι ήσαν υποχρεωμένοι να αποδείξουν την αθωότητά τους όσον αφορά την ψευδή κατηγορία ότι ήσαν «ειρηνισταί των άκρων». Μια συνάθροισις προς εκδήλωσιν αγανακτήσεως έγινε την Παρασκευή το απόγευμα, 4 Αύγουστου, στη συνέλευσι, κατά την οποία οι 70.000 Αμερικανοί αντιπρόσωποι, επί παρουσία αυτών των ξένων αδελφών, υιοθέτησαν ομοθύμως μια «Έκφρασι λύπης και Διαμαρτυρία», στο τέλος δε της συναθροίσεως του απογεύματος διενεμήθησαν ένα εκατομμύριο αντίτυπα της Διαμαρτυρίας αυτής. Το τετρασέλιδο αυτό φυλλάδιο εφιστούσε με έμφασι την προσοχή στην «Δυσμενή Διάκρισι για Ψευδή Κατηγορία επί Ειρηνισμώ» και έλεγε: «Ο στιγματισμός μας ως ειρηνιστών των άκρων είναι χωρίς βάσι και είναι ένα εσκεμμένο ψεύδος για να προκαλέση προκατάληψι εναντίον μας και εναντίον της διεθνούς αυτής συνελεύσεως. Έκαμαν όπως επροφήτευσαν οι Γραφές, ‘εμηχανεύθησαν αδικίαν δια νόμου.’—Ψαλμός 94ος 20. Το κήρυγμά μας δεν είναι ειρηνισμός των άκρων. . . . Δεν είμεθα ειρηνισταί. Η κατηγορία ότι είμεθα ειρηνισταί των άκρων είναι ένα ψεύδος.»

3. Πώς ορίζεται ο «ειρηνισμός»; Μπορούν οι μάρτυρες να κατηγορηθούν για ειρηνισμό;

³ Όπως ορίζεται από το Νέο Διεθνές Λεξικό του Ουέμπστερ (Έκδοσις 2α, ασυντόμευτη, του 1943) «ειρηνισμός» σημαίνει: «Εναντίωσις στον πόλεμο ή στη χρήσι στρατιωτικής δυνάμεως για οποιονδήποτε σκοπό· ειδικώς, ιδεολογική στάσις που αντιτίθεται σε κάθε πόλεμο, τονίζει τα ελαττώματα της στρατιωτικής εκγυμνάσεως και της δαπάνης του πολέμου και συνηγορεί υπέρ της τακτοποιήσεως των διεθνών διαφορών εξ ολοκλήρου με διαιτησία.» Τέτοιον ειρηνισμό ούτε και η ίδια η Γραφή ακόμη δεν μπορεί να κατηγορηθή ότι διδάσκει, και ούτε μπορούν να κατηγορηθούν ότι διδάσκουν οι μάρτυρες του Ιεχωβά, οι οποίοι προσκολλώνται με πάρα πολλή ευσυνειδησία στη Γραφή.

4. Πόσο μακρά είναι η ιστορία των; Φανερώνει άραγε ότι αυτοί μπορούσαν να κατηγορηθούν για ειρηνισμό;

⁴ Όταν εκφράζουν την κρίσι τους για τους μάρτυρας του Ιεχωβά, οι άνθρωποι έχουν την τάσι να τους θεωρούν ως ένα θρησκευτικό σώμα που έχει ηλικία μικρότερη από έναν αιώνα. Είναι αλήθεια ότι αυτό το μοναδικό όνομα ήλθε στο προσκήνιο το 1931, όταν με δημοσία επευφημία, οι πιστοί αυτοί Χριστιανοί σε όλη τη γη υιοθέτησαν αποφάσεις που απέρριπταν τα περιφρονητικά ονόματα που τους είχαν προσάψει οι εχθροί και εδέχοντο το Γραφικό όνομα «μάρτυρες του Ιεχωβά». Αλλά η ιστορία τους είναι πολύ μακρότερη από έναν αιώνα. Ήδη στον όγδοον αιώνα προ Χριστού η προφητεία διεκήρυττε στον εκλεκτό λαό του Θεού: «Σεις είσθε μάρτυρές μου, λέγει ο Ιεχωβά, και ο δούλός μου, τον οποίον έκλεξα, . . . Εγώ ανήγγειλα, και έσωσα, και έδειξα· και δεν εστάθη εις εσάς ξένος θεός· σεις δε είσθε μάρτυρές μου, λέγει ο Ιεχωβά, και εγώ ο Θεός.» (Ησαΐας 43:10-12, Α.Σ.Μ.) Πράγματι, η ιστορία των μαρτύρων του Ιεχωβά ανατρέχει μέσα από όλη τη χρονική περίοδο του παρελθόντος ως τον γυιό του Αδάμ Άβελ, τον οποίον ο αδελφός του Κάιν εφόνευσε επειδή ο Άβελ είχε λάβει, ευνοϊκή μαρτυρία από τον Ιεχωβά Θεό. Ο απόστολος Παύλος, στα κεφάλαια 11 και 12 της επιστολής του προς τους Εβραίους, φανερώνει το γεγονός αυτό. Σε όλη αυτή την ιστορία έξη χιλιάδων ετών περίπου το θείο υπόμνημα δεν φανερώνει ότι οι μάρτυρες του Ιεχωβά μπορούν να κατηγορηθούν για «εναντίωσι στον πόλεμο ή στη χρήσι στρατιωτικής δυνάμεως για οποιονδήποτε σκοπό», σύμφωνα με τον ορισμό του ειρηνισμού.

5. Πώς δείχνει ο Παύλος ότι ήσαν μαχηταί; Ποιος τους έδινε τη νίκη;

⁵ Θα μπορούσαμε να διεξέλθωμε τον κατάλογο των μαρτύρων του Ιεχωβά από τον Αβραάμ και έπειτα, για να δείξωμε ότι αυτοί δεν ήσαν ειρηνισταί. Ο απόστολος Παύλος μάς ομιλεί για τον Αβραάμ «επιστρέφοντα από της καταστροφής των βασιλέων» και λαμβάνοντα την ευλογία του Βασιλέως Μελχισεδέκ. (Εβραίους 7:1-4· Γένεσις 14:14-21) Μας ομιλεί για τον Μωυσή που ωδήγησε τους Ισραηλίτες στα σύνορα της Γης της Επαγγελίας. Έπειτα μνημονεύει ένα εξαιρετικό γεγονός από τον πόλεμο του Ιησού του Ναυή που απέβλεπε στο να καθαρίση τη Γη της Επαγγελίας από τους ανηθίκους ειδωλολάτρας κατοίκους της, και προσθέτει: «Και τι έτι να λέγω; διότι θέλει με λείψει ο καιρός διηγούμενον περί Γεδεών, Βαράκ τε και Σαμψών και Ιεφθάε, Δαβίδ τε και Σαμουήλ και των προφητών· οίτινες δια της πίστεως κατεπολέμησαν βασιλείας, ειργάσθησαν δικαιοσύνην, επέτυχον τας επαγγελίας, έφραξαν στόματα λεόντων, έσβεσαν δύναμιν πυρός, έφυγον στόματα μαχαίρας, ενεδυναμώθησαν από ασθενείας, έγειναν ισχυροί εν πολέμω, έτρεψαν εις φυγήν στρατεύματα αλλοτρίων.» (Εβραίους 11:30-34) Ο καθένας από όσους κατονομάζει εκεί ο Παύλος ήταν ένας μαχητής. Ο Ιεχωβά τούς έδινε τη νίκη. Μόνο επειδή η Ιερουσαλήμ αποδείχθηκε άπιστη στον Θεό έπειτα από επανειλημμένες προειδοποιήσεις από μέρους των μαρτύρων του, ο Ιεχωβά παρέδωσε τους Ιουδαίους στα Βαβυλωνιακά στρατεύματα και δεν επολέμησε γι’ αυτούς. Τους είχε προειδοποιήσει ότι θα τους τιμωρούσε για απείθεια, και έτσι άφησε να επέλθη η τιμωρία επάνω τους προς διεκδίκησιν του λόγου του.—Δευτερονόμιο 28:36-67.

Ο ΝΕΕΜΙΑΣ, Ο ΜΑΡΟΔΟΧΑΙΟΣ ΚΑΙ Η ΕΣΘΗΡ ΜΑΧΗΤΑΙ

6. Επολέμησαν οι εξόριστοι Ιουδαίοι μαζί με τα στρατεύματα της Βαβυλώνος ή όχι; Γιατί;

⁶ Επί εβδομήντα χρόνια οι Ιουδαίοι ή Ισραηλίτες ήσαν εξόριστοι σε Βαβυλωνιακές επαρχίες. Ενώθηκαν άραγε με τα στρατεύματα της Βαβυλώνος και πολέμησαν για την παγκόσμια κυριαρχία της; Όχι· μολονότι μερικοί Ιουδαίοι, σαν τον Δανιήλ και τους τρεις Εβραίους συντρόφους του, είχαν ληφθή σε κυβερνητικά υπουργήματα παρ’ όλη την ευσυνείδητη λατρεία που προσέφεραν στον Ιεχωβά Θεό. Αν και ήσαν ανώτεροι δημόσιοι λειτουργοί οι τρεις εκείνοι Εβραίοι, όμως αρνήθηκαν να παραβιάσουν τη συνείδησί τους και να υποταχθούν στο διάταγμα του Αυτοκράτορος Ναβουχοδονόσορος και να διαπράξουν ειδωλολατρία, χαιρετώντας την εικόνα του πολιτικού κράτους, την χρυσήν εικόνα που ο δικτατορικός άρχων είχε στήσει για ενωμένη λατρεία από όλα τα στοιχεία της αυτοκρατορίας του. (Δανιήλ 3:1-30) Όταν ανετράπη η Βαβυλών, οι αιχμάλωτοι Ισραηλίτες δεν είχαν αναμιχθή με τα στρατεύματα της Βαβυλώνος για να πολεμήσουν προς ματαίωσιν της ανατροπής της. Εγνώριζαν ότι οι προφητείες του Ιεχωβά είχαν προείπει την ανατροπή της· γιατί, λοιπόν, να πολεμήσουν εναντίον της εκπληρώσεως της θείας προφητείας, και υπέρ μιας καταδυναστευτικής παγκοσμίου τότε δυνάμεως;

7. Πώς ενήργησε ο Δανιήλ έναντι της επεμβάσεως του κράτους στη λατρεία του Θεού;

⁷ Υπό τη νέα διακυβέρνησι των νικητών Μήδων και Περσών ο προχωρημένος στην ηλικία Δανιήλ ελήφθη στην κυβερνητική υπηρεσία του Βασιλέως Δαρείου του Μήδου. Έγινε ο πρώτος πρόεδρος όλων των σατραπών του βασιλέως. Επειδή οι ζηλότυποι εχθροί δεν μπορούσαν να εύρουν καμμιά ευκαιρία εναντίον του Δανιήλ εκτός από την πιστή υπακοή στο νόμο του Θεού του Ιεχωβά, εμηχανεύθησαν αδικίαν εναντίον του δια νόμου. Αν και αντιμετώπιζε το να ριφθή μέσα στο λάκκο των λεόντων, διακινδυνεύοντας συγχρόνως το κυβερνητικό του αξίωμα, ο Δανιήλ αρνήθηκε να παραβιάση τη συνείδησί του. Δεν υπήκουσε στον αυτοκρατορικό νόμο που απηγόρευε την προσευχή στον Ιεχωβά και απαιτούσε να αποβλέπουν όλοι στο πολιτικό κράτος για κάθε τι. Ο Δανιήλ απέδωσε στον αυτοκράτορα μόνο ό,τι του ανήκε, αλλά στον Θεόν τη λατρεία και την υπακοή που ανήκαν σ’ αυτόν. Ο Θεός έκλεισε τα στόματα των λεόντων για τον Δανιήλ, αλλά εκείνοι που εμηχανεύθησαν αδικίαν εναντίον του μέσω απατηλού νόμου, ερρίφθησαν οι ίδιοι στους λέοντας.—Δανιήλ 6:1-28.

8, 9. Μετά την αποκατάστασί τους από την εξορία στη Βαβυλώνα μήπως έγιναν οι Ιουδαίοι ειρηνισταί; Πώς ο Νεεμίας ρίχνει φως σ’ αυτό το ερώτημα;

⁸ Ο Κύρος ο Πέρσης διεδέχθη τον Δαρείο ως άρχων. Στο πρώτο του έτος οι αιχμάλωτοι Ιουδαίοι αφέθηκαν να επιστρέψουν στη θέσι της Ιερουσαλήμ και να ανοικοδομήσουν το ναό του Ιεχωβά. Δεν ήταν ανάγκη να πολεμήσουν για την απελευθέρωσί τους με τη δύναμι στρατιωτικών όπλων, αλλά ο Παντοδύναμος Θεός τούς αποκατέστησε χάριν του ονόματός του και επειδή μετενόησαν και αφωσιώθηκαν στη λατρεία του. Αλλά ακόμη και μετά την αποκατάστασι αυτή στην πατρίδα τους, οι Ιουδαίοι δεν έγιναν ειρηνισταί.

⁹ Το γεγονός αυτό είναι αξιοσημείωτο στην περίπτωσι του Νεεμία. Ήταν ένας Ιουδαίος σε κυβερνητική υπηρεσία ως οινοχόος και στενός σύμβουλος του Πέρσου βασιλέως Αρταξέρξου. Διωρίσθηκε κυβερνήτης της Ιουδαϊκής επαρχίας στην Παλαιστίνη και απεστάλη να κτίση καλά τείχη για την αποκατεστημένη πόλι της Ιερουσαλήμ. Οι ειδωλολάτραι εχθροί κατηγόρησαν τον Νεεμία ότι προσπαθούσε να αποσχισθή από την αυτοκρατορία. «Και συνώμοσαν πάντες ομού να έλθωσι να πολεμήσωσιν εναντίον της Ιερουσαλήμ, και να κάμωσιν εις αυτήν βλάβην.» Σε ποια ενέργεια προέβη ο Νεεμίας; Δεν άφησε τον Θεό έξω από τους συλλογισμούς του, διότι ήξερε ότι «εάν ο Ιεχωβά δεν φυλάξη πόλιν, εις μάτην αγρυπνεί ο φυλάττων». (Ψαλμός 127:1 Α.Σ.Μ.) Το θείο, λοιπόν, υπόμνημα μας πληροφορεί: «Και ημείς προσηυχήθημεν εις τον Θεόν ημών, και εστήσαμεν φυλακάς εναντίον αυτών ημέραν και νύκτα, φοβούμενοι απ’ αυτών . . . Και είδον, και εσηκώθην, και είπα προς τους προκρίτους, και προς τους προεστώτας, και προς το επίλοιπον του λαού, Μη φοβηθήτε απ’ αυτών· ενθυμείσθε τον Κύριον, τον μέγαν και φοβερόν, και πολεμήσατε υπέρ των αδελφών σας, των υιών σας και των θυγατέρων σας, των γυναικών σας, και των οίκων σας.» Από τότε και έπειτα οι οικοδόμοι συνέχισαν την ανοικοδόμησι του τείχους ωπλισμένοι με λόγχες, ασπίδες, τόξα, θώρακας, και ρομφαίες ζωσμένες στη μέση τους. Έτσι η συνωμοσία εματαιώθη. (Νεεμίας 4:8-23) Ήταν αναμεμιγμένη η υπόθεσις του Θεού και η ελευθερία του λαού του να τον λατρεύη αδέσμευτα. Γι’ αυτό ακριβώς οι Ισραηλίτες εκείνοι είχαν προτιμήσει να πολεμήσουν. Δεν επολέμησαν για τη δόξα και τη δύναμι της Περσικής αυτοκρατορίας. Επολέμησαν για τους αδελφούς των που ανήκαν στην οργάνωσι του Θεού και που τον ελάτρευαν.

10, 11. Πώς αυτό εδείχθηκε επίσης στην περίπτωσι του Μαροδοχαίου και της Εσθήρ;

¹⁰ Σε άλλες επαρχίες της Περσικής αυτοκρατορίας δεν εξεδηλώνοντο επίσης οι Ιουδαίοι ως ειρηνισταί. Μετά εξήντα χρόνια και πλέον από την αποκατάστασι ενός Ιουδαϊκού υπολοίπου στην Ιερουσαλήμ, οι Ιουδαίοι σε όλη την αυτοκρατορία κατηγορήθηκαν από ένα θρησκευτικόν εχθρό που κατείχε ανώτερη κυβερνητική θέσι. Αυτοί ήσαν διαφορετικοί από όλους τους άλλους ανθρώπους· εκτός από το νόμο της αυτοκρατορίας, αυτοί είχαν και τους νόμους του Ιεχωβά που ερρύθμιζαν την λατρεία τους προς τον Θεόν. Ο πονηρός, λοιπόν, εχθρός Αμάν είπε: «Οι νόμοι αυτών διάφοροι των νόμων πάντων των λαών, και δεν φυλάττουσι τους νόμους του βασιλέως· όθεν δεν αρμόζει εις τον βασιλέα να υποφέρη αυτούς.» Και εζήτησε και κατώρθωσε να θεσπισθή ένας νόμος για να εξολοθρευτούν πριν μάλιστα έλθη το επόμενο πάσχα.—Εσθήρ 3:8-15.

¹¹ Με τη συμβουλή του Μαροδοχαίου του Ιουδαίου, η Βασίλισσα Εσθήρ έφερε ένα νόμιμον αγώνα ενώπιον της ανωτάτης δικαστικής μορφής της αυτοκρατορίας, του Βασιλέως Ασσουήρου του ίδιου. Ριψοκινδυνεύοντας την ίδια τη ζωή της ικέτευσε για την ανακούφισι του λαού της, εκθέτοντας συγχρόνως τα κακόβουλα σχέδια του θρησκευτικού των εχθρού Αμάν. Ο πονηρός αυτός διώκτης κρεμάσθηκε στην αγχόνη που είχε ετοιμάσει για τον Μαροδοχαίο, ο δε Μαροδοχαίος προήχθη σε ανώτερο αξίωμα στην Περσική κυβέρνησι. Εν ονόματι του αυτοκράτορος έγραψε ένα νόμο σύμφωνα με τους κυβερνητικούς θεσμούς, που προνοούσε για τους Ιουδαίους κατά την ωρισμένη ημέρα της επιθέσεως των εχθρών τους «να συναχθώσι, και να σταθώσιν υπέρ της ζωής αυτών, να απολέσωσι, να φονεύσωσι, και να αφανίσωσι πάσαν την δύναμιν του λαού και της επαρχίας των καταθλιβόντων αυτούς, παιδία και γυναίκας». Μήπως οι Ιουδαίοι αρνήθηκαν ειρηνιστικά να ενεργήσουν σύμφωνα με αυτόν το νόμο για την αυτοϋπεράσπισί τους με τη δύναμι των όπλων; Όχι! Τη 13η και τη 14η ημέρα του τελευταίου μηνός Αδάρ, επολέμησαν σθεναρά για την υπεράσπισι της ζωής των και της ζωής των αδελφών των. Ο Ιεχωβά Θεός ήταν μαζί τους σε τούτο και τους έδωσε τη νίκη και εξεπλήρωσε την ίδια του προφητική διαταγή να εξαλειφθούν οι Αμαληκίτες μέχρις ενός. Τους Ιουδαίους, τους μάρτυράς του, τους εχρησιμοποίησε ως εκτελεστάς του.—Εσθήρ 8:10 έως 9:10· Έξοδος 17:13-16.

ΚΑΜΜΙΑ ΣΤΡΟΦΗ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΕΙΡΗΝΙΣΜΟ ΚΑΤΑ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

12. Γιατί οι μάρτυρες σήμερα δεν τηρούν αυτή την παράδοσι της στρατιωτικής συγκρούσεως, αφού ισχυρίζονται ότι δεν είναι ειρηνισταί;

¹² Πολλοί από τους αναγνώστας μας ή από τους ανωτέρους δημοσίους λειτουργούς μπορεί να ρωτήσουν: Αν οι σημερινοί μάρτυρες του Ιεχωβά συνδέωνται με μια αδιάσπαστη αλυσίδα μ’ εκείνους τους μάρτυρας των αρχαίων χρόνων που είχαν μια τέτοια ιστορία, γιατί συμβαίνει να μην ακολουθούν αυτή την παράδοσι των στρατιωτικών αγώνων; Γιατί δεν βρίσκονται στις γραμμές των στρατών του «Χριστιανικού κόσμου»; Γιατί ζητούν εξαίρεσι από τη στρατιωτική υπηρεσία; Γιατί φθάνουν ως το σημείο να αρνούνται ακόμη να εισέλθουν στα στρατόπεδα Δημοσίας Υπηρεσίας που διατηρούνται για τους ειρηνιστάς και τους αντιρρησίας της συνειδήσεως ή να λαμβάνουν οπωσδήποτε μέρος στην αμυντική ή πολεμική προσπάθεια; Ρωτήστε τους μάρτυρας του Ιεχωβά γιατί, και θα σας πουν ότι αυτό δεν συμβαίνει επειδή έγιναν ειρηνισταί. Αυτό συμβαίνει επειδή έχουν αντίρρησι της συνειδήσεως να λάβουν μέρος στις πολεμικές και αμυντικές αυτές προσπάθειες του «Χριστιανισμού» και του υπολοίπου κόσμου, η δε αντίρρησίς των βασίζεται στον λόγον του Θεού, την Αγία Γραφή. Αλλά, θα ρωτήσετε, πώς μπορούν να είναι αντιρρησίαι της συνειδήσεως και όχι συγχρόνως ειρηνισταί; Αυτοί δεν είναι εναντίον του πολέμου μεταξύ των εθνών, και δεν επεμβαίνουν στις πολεμικές προσπάθειες των εθνών ούτε οποιουδήποτε που μπορεί ευσυνείδητα να ενώνεται σ’ αυτές τις προσπάθειες. Αυτοί πολεμούν μόνο όταν ο Θεός τούς διατάσσει να το πράξουν αυτό, διότι τότε πρόκειται περί θεοκρατικού πολέμου.

13. Αν διετυπώναμε τον ισχυρισμό ότι είμεθα ειρηνισταί, τι θα έπρεπε με συνέπεια να κάνωμε για τους προχριστιανικούς μάρτυρας; Γιατί δεν μπορούμε γα το κάνωμε αυτό;

¹³ Αν οι σημερινοί μάρτυρες του Ιεχωβά ισχυρίζοντο ότι είναι ειρηνισταί, αυτό θα εσήμαινε ότι αποκηρύττουν όλους τους προχριστιανικούς μάρτυρας του Ιεχωβά οι οποίοι ανέλαβαν όπλα για να υποστηρίξουν την παγκόσμια κυριαρχία του Ιεχωβά και το θεοκρατικό του έθνος του Ισραήλ. Αλλά δεν μπορούμε να κάνωμε αυτή την αποκήρυξι. Ο Ιησούς Χριστός ποτέ δεν το έκαμε αυτό, και είναι ο μέγιστος μάρτυς του Ιεχωβά, που εκέρδισε τον τίτλο «Ο μάρτυς ο πιστός και αληθινός». (Αποκάλυψις 3:14) Ο ίδιος ο Ιεχωβά δεν είναι ειρηνιστής. Ούτε οι μάρτυρές του είναι τέτοιοι, μολονότι είναι αντιρρησίαι της συνειδήσεως. Ο Ιησούς δεν ήταν ειρηνιστής, μολονότι πουθενά δεν αναγράφεται ότι ανέλαβε ποτέ σαρκικά όπλα για να υπερασπίση τον εαυτό του. Α, θα πήτε, αλλά δεν έκαμε ο Ιησούς ένα μαστίγιο από σχοινιά για να διώξη όλους τους εμπόρους και τους πωλητάς από το ναό της Ιερουσαλήμ; Ναι, αλλά το θείο υπόμνημα δεν λέγει ότι εχρησιμοποίησε αυτό το μαστίγιο επάνω στους ανθρώπους που πωλούσαν, αλλά το εχρησιμοποίησε επάνω στα πρόβατά τους και τα βώδια τους που τα είχαν φέρει σ’ εκείνον τον ιερό τόπο ‘κάνοντας τον οίκον του Πατρός του οίκον εμπορίου’.—Ιωάννης 2:13-16.

14. Όταν ο Ιησούς είπε στους αποστόλους του να πωλήσουν ένα ιμάτιο και ν’ αγοράσουν μια μάχαιρα, μήπως εννοούσε ότι πρέπει ν’ αναλάβωμε μάχαιρα; Τι έδειχνε η διαγωγή του;

¹⁴ Πάλι θα φέρετε την αντίρρησι, Ο Ιησούς, αφού ίδρυσε την Ανάμνησι με τους μαθητάς του, δεν τους είπε τάχα προτού πάη στη Γεθσημανή, «Όστις δεν έχει, ας πωλήση το ιμάτιον αυτού, και ας αγοράση μάχαιραν»; Και όταν οι μαθηταί του είπαν, «Κύριε, ιδού εδώ δύο μάχαιραι,» αυτός τους είπε, «Ικανόν είναι.» (Λουκάς 22:36-38) Ναι· αλλά με τούτο ο Ιησούς τούς έδειχνε ότι επρόκειτο να συλληφθή από μια ωπλισμένη σπείρα υπό περιστάσεις που θα μπορούσαν να προκαλέσουν ένοπλη αντίστασι. Τα γεγονότα που εξειλίχθησαν δείχνουν ότι ο Ιησούς δεν κατέφυγε σε μάχαιρα όταν έγινε η παράνομη σύλληψίς του. Γιατί, λοιπόν, εισηγήθηκε να αγοράσουν μια μάχαιρα και επέτρεψε να παρθή τουλάχιστον μια μάχαιρα μαζί στη Γεθσημανή; Το έκαμε αυτό για να δείξη ότι δεν επροτίμησε να καταφύγη σε ένοπλη αντίστασι, αλλά ότι θα παρεδίδετο εκουσίως σύμφωνα με το θέλημα του Πατρός του. Ο Πέτρος απεπειράθη να προβάλη ένοπλη αντίστασι, εχρησιμοποίησε τη μάχαιρα και απέκοψε το αυτί ενός ανθρώπου. Τότε ο Ιησούς είπε στον Πέτρο: «Επίστρεψον την μάχαιράν σου εις τον τόπον αυτής· διότι πάντες όσοι πιάσωσι μάχαιραν, δια μαχαίρας θέλουσιν απολεσθή· ή νομίζεις ότι δεν δύναμαι ήδη να παρακαλέσω τον Πατέρα μου, και θέλει στήσει πλησίον μου περισσοτέρους παρά δώδεκα λεγεώνας αγγέλων; πώς λοιπόν θέλουσι πληρωθή αι γραφαί, ότι ούτω πρέπει να γείνη;» (Ματθαίος 26:52-54) Σύμφωνα με την αφήγησι του Ιωάννου ο Ιησούς επρόσθεσε: «Το ποτήριον το οποίον μοι έδωκεν ο Πατήρ, δεν θέλω πίει αυτό; » (Ιωάννης 18:11) Βλέπομε, λοιπόν, γιατί ο Ιησούς ενεργούσε μ’ ένα τρόπο που σε μερικούς φαίνεται σαν ειρηνιστικός. Δεν πήγαινε, όμως, μπροστά στο δικαστήριο του Πατρός του ή μπροστά στα δικαστήρια της χώρας με κατηγορία για ένοπλη αντίστασι. Δεν εξέθεσε τον εαυτό του στο να φονευθή κάτω από ένοπλη αντίστασι· έπρεπε να πεθάνη εκούσια, θυσιαστικά, σαν ένας αμνός που οδηγείται στη σφαγή.

ΣΥΝΕΠΕΙΣ ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΑΓΓΕΛΜΑ ΤΟΥΣ

15. Έχοντας υπ’ όψι την προφητεία του Ιησού, γιατί δεν θα μπορούσαμε να είμεθα ειρηνισταί;

¹⁵ Οι μάρτυρες του Ιεχωβά μιμούνται τον Ιησούν και υπακούουν στις οδηγίες του. Γι’ αυτό ακριβώς δεν έχουν ενωθή με τους κοσμικούς στρατούς και δεν έλαβαν μέρος στις πολεμικές προσπάθειες των εθνών με οποιονδήποτε τρόπο. Αυτό δεν σημαίνει ότι είναι ειρηνισταί που αντιτίθενται στον πόλεμο και ανθίστανται σ’ αυτόν και που επεμβαίνουν στις κοσμικές κυβερνήσεις κατηγορώντας τους επιθετικούς ή τους αμυντικούς πολέμους. Δεν θα μπορούσαν να ανθίστανται στον πόλεμο διότι υποτάσσονται στην εκπλήρωσι των λόγων του Ιησού σχετικά με τη συντέλεια του παρόντος συστήματος πραγμάτων. Όταν τον ερώτησαν οι μαθηταί του, «Ειπέ προς ημάς, πότε θέλουσι γείνει ταύτα; και τι το σημείον της παρουσίας σου, και της συντελείας του αιώνος;» αυτός τους είπε: «Θέλετε δε ακούσει πολέμους και φήμας πολέμων· προσέχετε, μη ταραχθήτε· επειδή πάντα ταύτα πρέπει να γείνωσιν· αλλά δεν είναι έτι το τέλος. Διότι θέλει εγερθή έθνος επί έθνος, και βασιλεία επί βασιλείαν και θέλουσι γείνει πείναι και λοιμοί, και σεισμοί κατά τόπους. Πάντα δε ταύτα είναι αρχή ωδίνων.» (Ματθαίος 24:3, 6-8) Πώς, λοιπόν, θα μπορούσαν οι Χριστιανοί μάρτυρες του Ιεχωβά να αντιταχθούν στους κοσμικούς πολέμους ή να προσπαθήσουν να τους εμποδίσουν αφού ο Ιησούς επροφήτευσε πώς ήταν βέβαιο ότι θα διεξήγοντο; Ο Ιησούς δεν τους είπε ότι θα ήσαν μέσα στη μάχη. Απλώς θα άκουαν τους πολέμους να διεξάγονται σε απόστασι που θα μπορούσαν να είναι ακουστοί σ’ αυτούς, ή αλλιώς θα άκουαν τις ειδήσεις για τους πολέμους που θα διεξήγοντο αλλού.

16-18. (α) Αν ήσαν ειρηνισταί, σε ποια επικείμενη ενεργεία του Ιεχωβά θα έπρεπε να αντιταχθούν; (β) Ποια μη ειρηνιστική διακήρυξι τους ανέθεσε αυτός να κάμουν;

¹⁶ Αν οι μάρτυρες του Ιεχωβά σήμερα ήσαν ειρηνισταί, τότε, για να είναι συνεπείς, θα έπρεπε να αντιταχθούν στον πόλεμο του Ιεχωβά εναντίον ολοκλήρου του κόσμου του Διαβόλου στο μέτωπο της μάχης του Αρμαγεδδώνος. Έχουν ιδεί τα έθνη του κόσμου τούτου να επιτίθενται εναντίον της ορατής οργανώσεως του λαού του Θεού, η οποία προφητικώς αναφέρεται ως «Ιερουσαλήμ», κατά τη διάρκεια του παγκοσμίου πολέμου του 1914-1918, όπως προελέχθη από τον Ζαχαρία. Τώρα αποβλέπουν στο να εκπληρωθή σύντομα το υπόλοιπο της προφητείας του, δηλαδή: «Και ο Ιεχωβά θέλει εξέλθει, και θέλει πολεμήσει κατά των εθνών εκείνων, ως ότε επολέμησεν εν τη ημέρα της μάχης . . . Ιεχωβά ο Θεός μου θέλει ελθεί, και μετά σου πάντες οι άγιοι . . . Και ο Ιεχωβά θέλει είσθαι βασιλεύς εφ’ όλην την γην· εν τη ημέρα εκείνη θέλει είσθαι Ιεχωβά είς, και το όνομα αυτού έν.» (Ζαχαρίας 14:1-3, 5-9, Α.Σ.Μ.) Θα γίνη μια μεγάλη σφαγή τότε, που προσκιάσθηκε από τη σφαγή των ηνωμένων εχθρών του Θεού που εβάδιζαν στην επίθεσι κατά της Ιερουσαλήμ στις ημέρες του Βασιλέως Ιωσαφάτ. Συνεπώς, αυτός ονομάζει το πεδίον της σφαγής «κοιλάδα του Ιωσαφάτ» και προσκαλεί όλα τα έθνη του κόσμου τούτου να κατέλθουν εκεί. (2 Χρονικών 20:1-25) Αυτός εκδίδει τη διαταγή:

¹⁷ «Κηρύξατε τούτο εν τοις έθνεσιν, αγιάσατε πόλεμον, διεγείρατε τους μαχητάς, ας πλησιάσωσιν, ας αναβαίνωσι πάντες οι άνδρες του πολέμου· σφυρηλατήσατε τα υνία σας εις ρομφαίας, και τα δρέπανά σας εις λόγχας· ο αδύνατος ας λέγη, Εγώ είμαι δυνατός· συναθροίσθητε, και έλθετε κυκλόθεν, πάντα τα έθνη, και συνάχθητε ομού· εκεί κάμε να κατέλθουν οι ισχυροί σου, ω Ιεχωβά. Ας εγερθώσι, και ας αναβώσι τα έθνη εις την κοιλάδα του Ιωσαφάτ· διότι εκεί θέλω καθίσει δια να κρίνω πάντα τα έθνη τα κυκλόθεν. Βάλετε δρέπανον, διότι ο θερισμός είναι ώριμος· έλθετε, κατάβητε· διότι ο ληνός είναι πλήρης, τα υπολήνια υπερεκχειλίζουσιν· επειδή η κακία αυτών είναι μεγάλη. Πλήθη, πλήθη εις την κοιλάδα της δίκης· διότι εγγύς είναι η ημέρα του Ιεχωβά εις την κοιλάδα της δίκης. Ο ήλιος και η σελήνη θέλουσι συσκοτάσει, και οι αστέρες θέλουσι σύρει οπίσω το φέγγος αυτών. Ο δε Ιεχωβά θέλει βρυχήσει εκ Σιών, και εκπέμψει την φωνήν αυτού εξ Ιερουσαλήμ· και οι ουρανοί και η γη θέλουσι σεισθή· αλλ’ ο Ιεχωβά θέλει είσθαι το καταφύγιον του λαού αυτού.»—Ιωήλ 3:9-16, Α.Σ.Μ.

¹⁸ Οι σημερινοί μάρτυρες του Ιεχωβά είναι εκείνοι που διατάσσονται να κάμουν τη διακήρυξι αυτή στα έθνη, και το πράττουν αυτό. Πώς θα μπορούσαν, λοιπόν, να πράττουν αυτό και συγχρόνως να είναι ειρηνισταί;

19. Πώς από το 1914 ο Ιησούς αποδεικνύεται ότι δεν είναι τώρα ειρηνιστής;

¹⁹ Με τις ενέργειες του από το 1914 μ.Χ. ο Ιησούς Χριστός δεν θα μπορούσε ποτέ να κατηγορηθή ότι είναι ειρηνιστής. Γιατί; Διότι από εκείνη τη χρονολογία Σατανάς ο Διάβολος και οι δαίμονές του εξεδιώχθησαν από τον ουρανό και αυτός έχει κατέλθει στη γη μας με μεγάλο θυμό, γνωρίζοντας ότι τώρα έχει ολίγον καιρό. Οι ανεκδιήγητες ουαί που πλήττουν σήμερα τη γη και τη θάλασσα, συνωδευμένες από όλες τις άλλες εκπληρώσεις της προφητείας, αποδεικνύουν το γεγονός αυτό. Πώς εκσφενδονίσθηκε εδώ κάτω ο Σατανάς; Η Αποκάλυψις 12:1-12 απαντά ότι μετά τη γέννησι της βασιλείας του Θεού και την ενθρόνισι του Υιού του Ιησού Χριστού «έγεινε πόλεμος εν τω ουρανώ». Δεν ήταν ειρηνιστής αυτός ο Βασιλεύς Ιησούς Χριστός που επολέμησε εναντίον του Σατανά και των δαιμόνων του και τους εξεσφενδόνισε κάτω στο υποπόδιο του, τη γη. Τώρα ο ταπεινωμένος Σατανάς χρησιμοποιεί τους δαίμονάς του για να οδηγήση όλα τα έθνη στον Αρμαγεδδώνα για τον «πόλεμον της ημέρας εκείνης της μεγάλης του Θεού του Παντοκράτορος». (Αποκάλυψις 16:14-16) Αλλά ποιοι είναι οι «ισχυροί» του Ιεχωβά, που ο Ιεχωβά τούς φέρνει κάτω στην «κοιλάδα της δίκης» για να τακτοποιήση για πάντα το υπέρτατο επίμαχο ζήτημα της παγκοσμίου κυριαρχίας; Είναι ο «Αμνός του Θεού» και οι άγγελοι που επολέμησαν υπ’ αυτόν στον «πόλεμον εν ουρανώ» εναντίον του Σατανά. Στη γη Αυτός που ήταν όμοιος με αμνό, φαινόταν σαν ειρηνιστής, αλλά τώρα είναι ο «λέων ο εκ της φυλής Ιούδα». (Αποκάλυψις 5:5, 6, Κείμενον) Σ’ αυτόν τον άφοβον πολεμιστήν ο Ψαλμός 110:4-6 λέγει: «Ο Κύριοςa, ο εκ δεξιών σου, θέλει συντρίψει βασιλείς εν τη ημέρα της οργής αυτού. Θέλει κρίνει εν τοις έθνεσι· θέλει γεμίσει την γην πτωμάτων· θέλει συντρίψει κεφαλήν δεσπόζοντος επί πολλών τόπων.» Διαβάστε την ωραία περιγραφή του βασιλικού αυτού πολεμιστού του Ιεχωβά Θεού, στην Αποκάλυψι 19:11-16. Ας γνωρίζουν όλα τα μιλιταριστικά έθνη ότι θ’ αντιμετωπίσουν όλα οριστική ήττα στον παγκόσμιον εκείνον πόλεμον του Αρμαγεδδώνος και η άμιλλα των εξοπλισμών θα σταματήση επί τέλους για πάντα.

20. Έπειτα από τι θα έλθη εγγυημένη ειρήνη; Τι θα κάμουν όσοι θα επιζήσουν;

²⁰ Μετά τον Αρμαγεδδώνα εκείνοι που θα έχουν επιζήσει από το μέρος του νικητού, το μέρος του Ιεχωβά, θα απολαύσουν μια τελείως εγγυημένη ειρήνη. Τότε «θέλουσι σφυρηλατήσει τας μαχαίρας αυτών δια υνία, και τας λόγχας αυτών δια δρέπανα· δεν θέλει σηκώσει μάχαιραν έθνος εναντίον έθνους, ουδέ θέλουσι μάθει πλέον τον πόλεμον».—Ησαΐας 2:4.

[Υποσημειώσεις]