Γάμος κατά Μίμησιν Θείων Υποδειγμάτων — ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ της Σκοπιάς

Γάμος κατά Μίμησιν Θείων Υποδειγμάτων

ΟΤΑΝ σκεπτώμεθα για γάμο είναι κατάλληλα να σκεπτώμεθα τον Ιεχωβά. Αυτός είναι ο Πρωτουργός του γάμου. Αυτός έκαμε διευθέτησι για τον πρώτο γάμο. Στην Εδέμ ο Θεός είδε ότι δεν ήταν καλό να είναι μόνος ο άνθρωπος, ότι εχρειάζετο ένα βοηθόν ως συμπλήρωμά του: «Και είπε Γιαχβέ ο Θεός, Δεν είναι καλόν να ήναι ο άνθρωπος μόνος· θέλω κάμει εις αυτόν βοηθόν όμοιον με αυτόν.» Ο Ιεχωβά επλήρωσε αυτή την ανάγκη όταν έκαμε τη «γυναίκα, και έφερεν αυτήν προς τον Αδάμ.» Ευθύς από τότε και οι δύο αναφέρονται ως «ανήρ» και «γυνή» (σύζυγος), διότι είναι από «σάρκα μίαν».—Γένεσις 2:18-25, ΜΙΡ.

Ο γάμος χρησιμοποιείται εξεικονιστικώς για να συμβολίση τούς στενούς δεσμούς ωρισμένων ουρανίων σχέσεων, μια σύντομη δε μελέτη των θείων αυτών υποδειγμάτων θα κάμη βαθύτερη την εκτίμησί μας προς την επίγεια σχέσι του γάμου. Πρώτα, ο Ιεχωβά Θεός χρησιμοποιεί την εικόνα του γάμου για να δείξη τη σχέσι μεταξύ του εαυτού του και της παγκοσμίου του οργανώσεως, αναφερόμενος στον εαυτό του ως τον Σύζυγον της ομοίας με γυναίκα οργανώσεώς του. (Ησαΐας 54:5) Πάλιν, η σχέσις του γάμου χρησιμοποιείται για να παραστήση τον στενό δεσμό μεταξύ του Χριστού και της εκκλησίας του, όπου αυτός θεωρείται ως Νυμφίος, η δε εκκλησία ως νύμφη του, και ο γάμος των τελείται στον ουρανό.—2 Κορινθίους 11:2· Αποκάλυψις 19:7.

Ακριβώς όπως στην Εδέμ ο άνδρας και η γυναίκα αναφέρονται ως ‘μία σαρξ’, καθώς και οι σύντροφοι του ανθρωπίνου γάμου κατόπιν, έτσι και ο Θεός και ο αρχηγός της παγκοσμίου οργανώσεώς του, Χριστός Ιησούς, αναφέρονται ως ένα. Και ο Χριστός και η νύμφη του, η εκκλησία, αναφέρονται ως ένα. (Ματθαίος 19:4-6· Ιωάννης 14:10· 17:21-23) Εν τούτοις, η Γραφή δείχνει καθαρά ότι ο Ιεχωβά και ο Χριστός δεν είναι ένα σε καμμιά μυστηριώδη ειδωλολατρική τριάδα. Ούτε και ο Χριστός και τα 144.000 μέλη της τάξεως της εκκλησίας δεν γίνονται κατά γράμμα ένα· όπως και ο άνδρας και η γυναίκα, δύο άτομα, δεν γίνονται κατά γράμμα ένα μετά τον γάμο. Και στις τρεις περιπτώσεις, η ενότης είναι στον σκοπό, στην πρόθεσι, στην επιδίωξι, στην επιθυμία και στην κατεύθυνσι της προσπαθείας. Οι θείες δε αυτές ενώσεις που κάνουν δύο ή περισσοτέρους να ενώνωνται ως ένα, απαιτούν κάποιο είδος αρχηγίας, διότι μια κεφαλή απαιτείται για να δώση σώφρονα κατεύθυνσι στις ενέργειες εκείνων που ενώνονται. Σε μια ακέφαλη ένωσι θα έλειπε η κατάλληλη κατευθυντήριος δύναμις. Αφ’ ετέρου, μια δικέφαλη ένωσις θα ήταν αφύσικη, αναμφιβόλως διηρημένη καθ’ εαυτήν, κι επομένως ανίκανη να σταθή. (Ματθαίος 12:25) Ο καθείς έχει μια κεφαλή πιο πάνω από τον εαυτό του, εκτός από τον Ιεχωβά Θεόν. «Θέλω δε να εξεύρητε, ότι η κεφαλή παντός ανδρός είναι ο Χριστός· κεφαλή δε της γυναικός, ο ανήρ· κεφαλή δε του Χριστού, ο Θεός.»—1 Κορινθίους 11:3· 15:28.

ΚΑΘΗΚΟΝΤΑ ΑΠΑΙΤΟΥΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΣΥΖΥΓΟΥΣ

Σε μερικές χώρες όπως οι Ηνωμένες Πολιτείες, όπου υπάρχει ισχυρή τάσις να προσπαθούν πολλές γυναίκες να μετάσχουν της ηγεσίας της οικογενείας ή και να την αναλάβουν, ισχυρές αντιρρήσεις εγείρονται εναντίον του θείου διορισμού του ανδρός να είναι αρχηγός της οικογενείας και της γυναικός να είναι υποτελής σ’ αυτόν. Θεωρείται αυτό ως καταθλιπτικό και ως δυσμενής διάκρισις εις βάρος των γυναικών και ως πολύ δυσβάστακτο φορτίο γι’ αυτές. Εν τούτοις, μια σοβαρή σκέψις θ’ αποκαλύψη ότι ο σύζυγος είναι εκείνος στον οποίον ανετέθη ο δυσκολώτερος ρόλος στη διάταξι του γάμου. Αυτός πρέπει ν’ αγωνισθή να μιμηθή τα άμεμπτα παραδείγματα του Ιεχωβά Θεού και του Χριστού Ιησού καθώς εκτελούν στους μεταφορικούς γάμους τον ρόλον των ως συζύγων.

Ο Ιεχωβά Θεός, ως Δημιουργός του σύμπαντος και Πατήρ όλων των ζώντων, είναι η υπάτη Κεφαλή ολοκλήρου της κτίσεως, ορατής και αόρατης. Αυτός έφερε τα πάντα σε ύπαρξι, καθώρισε τους νόμους που πρέπει ν’ ακολουθούν τα έμψυχα και άψυχα δημιουργήματα για να υπάρχουν, και προνοεί για τη διατήρησί των. Και στις δικές Του πράξεις ακόμη, ο Ιεχωβά πιστά ακολουθεί δίκαιες αρχές και διεξάγει την ηγεσία του με δικαιοσύνη και σοφία, και, πάνω απ’ όλα, με αγάπη. Το παράδειγμα του Ιεχωβά εμιμήθη ο Ιησούς Χριστός, διότι αυτός ασκεί την ηγεσία του στην εκκλησία. Η δικαιοσύνη και η σοφία, η αγάπη και η συμπάθεια εκδηλώνονται εξόχως. Δεν εργάσθηκε ακούραστα ο Ιησούς προς το συμφέρον των μελών του σώματός του όταν ήταν επάνω στη γη, διδάσκοντας και κηρύττοντας, παρέχοντας την πνευματική συντήρησι που είναι τόσο ζωτικώτερη από τον κατά γράμμα άρτον; Δεν επέδειξε παραδειγματική υπομονή και μακροθυμία στην πολιτεία του με τους επιγείους μαθητάς του, παραβλέποντας τις σαρκικές αδυναμίες των; Δεν υπέμεινε διωγμούς και βασανισμούς τηρώντας ακεραιότητα προς τον Θεό και κάνοντας έτσι τον εαυτό του ασφαλές υπόδειγμα για τους ακολούθους του; Και τελικά δεν έφθασε στα άκρα καταθέτοντας τη ζωή του για την νύμφη και σύζυγό του, την τάξι της εκκλησίας;

Έτσι και στην περίπτωσι των ανθρωπίνων συζύγων. Πρέπει να προσπαθήσουν να ανταποκριθούν στον τέλειο τρόπο με τον οποίον ο Ιεχωβά διαδραματίζει τον συζυγικό του ρόλο ως Κεφαλή της ομοίας με γυναίκα παγκοσμίου οργανώσεώς του, και στον έξοχο τρόπο με τον οποίον ο Χριστός Ιησούς εξασκεί την ηγεσία του ως Σύζυγος της γυναικός του, της εκκλησίας. Ο ανθρώπινος σύζυγος πρέπει να προμηθεύη τροφή, ιματισμό και στέγη για τη σύζυγό του. Αυτός πρέπει να δώση κατάλληλη κατεύθυνσι στις ενωμένες προσπάθειές των με το να λαμβάνη συνετές αποφάσεις, να επωμίζεται τις ευθύνες τών αποφάσεων αυτών και ν’ αντιμετωπίζη τις συνέπειες που μπορεί να επακολουθήσουν στην πορεία των. Πάντοτε δε στην άσκησι της ηγεσίας του πρέπει να δείχνη υπομονή και μακροθυμία, συμπάθεια και συγχωρητικότητα, και, πάνω απ’ όλα, αγάπη σύμφωνα με το υπόδειγμα της αγάπης που εκδηλώνεται από τον Ιεχωβά προς την παγκόσμια οργάνωσί του και από τον Χριστό προς τη Χριστιανική οργάνωσι της εκκλησίας του. Το ν’ ανταποκριθή κανείς στις υψηλές αυτές απαιτήσεις είναι βέβαια δυσκολώτερο από το να είναι πειθήνιος κάτω από τη δίκαιη αυτή ηγεσία.

ΥΠΟΔΕΙΓΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΟΤΑΓΗ ΤΗΣ ΣΥΖΥΓΟΥ

Το εξέχον μέλος της παγκοσμίου οργανώσεως του Ιεχωβά, ο Χριστός Ιησούς, δεν εθεώρησε ενοχλητικό το να είναι υποτεταγμένος στον μεγάλο Σύζυγο και Κεφαλήν της οργανώσεως αυτής. Με ευχαρίστησι έπραττε το θέλημα του Ιεχωβά, και έλεγε ότι το έργον που του ανέθεσε ο Θεός ήταν μια ζωτική τροφή για τη συντήρησί του. (Ψαλμός 40:8· Ιωάννης 4:34· Εβραίους 10:7) Το ότι υπέμεινε διωγμό και βασανισμό και θάνατο, όχι μόνο ήταν ένα ωραίο υπόδειγμα για τους ακολούθους του, αλλά και μια δραματική μαρτυρία υπέρ του μέρους του Ιεχωβά στο επίμαχο ζήτημα της ακεραιότητος, μια ισχυρή συμβολή στη διεκδίκησι τού ονόματος του Ιεχωβά. Έδειχνε την πλήρη υποταγή του Ιησού στην ηγεσία του Ιεχωβά. Ποτέ δεν επεδίωξε ο Ιησούς να αρπάση την ηγεσία αυτή από τον Θεό, ούτε προσπάθησε να την συμμερισθή ως ίσος με τον Θεό: «Το αυτό δε φρόνημα έστω εν υμίν το οποίον ήτο και εν τω Χριστώ Ιησού· όστις εν μορφή Θεού υπάρχων, δεν ενόμισεν αρπαγήν το να ήναι ίσα με τον Θεόν· αλλ’ εαυτόν εκένωσε, λαβών δούλου μορφήν, γενόμενος όμοιος με τους ανθρώπους· και ευρεθείς κατά το σχήμα ως άνθρωπος εταπείνωσεν εαυτόν, γενόμενος υπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δε σταυρού.»—Φιλιππησίους 2:5-8.

Οι Χριστιανές σύζυγοι πρέπει να έχουν το φρόνημα του Χριστού, και όχι το φρόνημα πολλών κοσμικών γυναικών που κραυγάζουν για ισότητα με τους συζύγους των και συχνά για κυριότητα επάνω σ’ αυτούς. Οι Χριστιανές γυναίκες ούτε θα σκεφθούν αντιθεοκρατικά να αρπάσουν εν μέρη ή ολικά τον θείο διορισμό ηγεσίας του συζύγου. Θα είναι υποτακτικές στη διάταξι του γάμου όπως έχει θεσπισθή, όχι από κανένα άνθρωπο, αλλ’ απ’ τον ίδιο τον Θεό. Το ν’ αντιταχθούν στη διάταξι αυτή σημαίνει ν’ αντιταχθούν όχι σε άνθρωπο, αλλά στον Θεό. Ο Ιησούς με ευχαρίστησι έπραττε το αγαθό θέλημα του Ιεχωβά· οι Χριστιανές γυναίκες πρέπει να ευχαριστούνται να υπόκεινται στη θεοκρατική ηγεσία των συζύγων των. Το επισκιάζον χερούβ της Εδέμ ήταν ατίθασσο και ενόμιζε τον εαυτό του περιωρισμένο και καταδυναστευμένο από την ηγεσία του Ιεχωβά και για τούτο εστασίασε και έγινε κακόφημο με το όνομα Σατανάς ή Διάβολος. Οι γυναίκες που δεν υποτάσσονται στους συζύγους των μιμούνται τον Σατανά, όχι τον Χριστό.

Υπάρχει πάλι ένα παράδειγμα για τις γυναίκες στην υποταγή της εκκλησίας στην Κεφαλή της, τον Χριστό Ιησού. Το ν’ αναλάβη κανείς την υποχρέωσι να κηρύττη ως ένα από τα κεχρισμένα μέλη του σώματος του Χριστού επιφέρει σ’ αυτόν κάποιο διωγμό και θλίψεις στη σάρκα, αλλά η χαρά του να υπηρετή κάτω από τη στοργική ηγεσία του Χριστού κατά πολύ αντισταθμίζει τις σαρκικές δοκιμασίες. Η υποταγή σε μια τέτοια δίκαιη ηγεσία δεν είναι δύσκολη ή υποτιμητική, αν και οι ισχυρογνώμονες και αλαζόνες σε όλους τους αιώνες εσκέπτοντο έτσι, σ’ αυτές δε τις έσχατες ημέρες αυτοί απετέλεσαν την τάξι του «κακού δούλου» με τον στασιασμό των εναντίον της ηγεσίας του Χριστού. Η τάξις του «πιστού και φρονίμου δούλου» είναι εκείνη που βρίσκει πραγματική χαρά με το να υποτάσσεται στον Χριστό. Η ανταρσία δεν φέρνει ευτυχία στον «κακό δούλο», διότι αυτός τίθεται έξω με τους υποκριτάς, και «εκεί θέλει είσθαι ο κλαυθμός και ο τριγμός των οδόντων.» (Ματθαίος 24:45-51) Οι Χριστιανές γυναίκες που δεν υποτάσσονται στους συζύγους των μιμούνται τον «κακόν δούλον», όχι τον «πιστόν και φρόνιμον δούλον».

Ο ΕΝΑΣ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΒΟΗΘΕΙΑ ΣΤΟΝ ΑΛΛΟΝ

Η ουσία λοιπόν των θείων υποδειγμάτων είναι ότι η ηγεσία που ασκείται κατάλληλα δεν είναι καταθλιπτική σ’ εκείνον που είναι κάτω από αυτήν. Ο σύζυγος πρέπει ν’ αγωνίζεται επιμελώς να ενεργή ως δίκαιος και συνετός και στοργικός οικογενειάρχης. Αν το κάνη αυτό όσο μπορεί, η υποταγή της συζύγου του σ’ αυτόν δεν θα είναι ασφαλώς πολύ δύσκολη. Και αν η γυναίκα εκτελή τα καθήκοντά της όσο μπορεί καλύτερα, η κατάλληλη άσκησις της ηγεσίας του συζύγου θα είναι πολύ ευκολώτερη. Και οι δύο είναι ατελείς. Και οι δύο κάνουν λάθη. Και οι δύο έχουν ανάγκη να απολαμβάνουν και να δείχνουν υπομονή και συγχωρητικότητα, αγάπη και σεβασμό. Λόγω διαφορών στη διανοητική και φυσική και ψυχολογική σύστασι, ο ένας έχει ανάγκην του άλλου, ο ένας μπορεί να πληρώση μια έλλειψι του άλλου, ο ένας έγινε για ν’ αποτελή συμπλήρωμα ή αντίστοιχο μέρος του άλλου. Αλλά για να συνδεθούν όλες αυτές οι ιδιότητες αρμονικά, απαιτείται να παίξη ο καθείς τον ρόλο που του ανετέθη από τον Θεό. Ούτε μπορεί να αρπάση τα καθήκοντα του άλλου. Θυμηθήτε ότι ο Αδάμ ήταν η Κεφαλή της Εύας, αλλά όταν αυτή προέτρεξε απ’ αυτόν και έφαγε τον καρπό, ξέφυγε από τη θέσι της κάτω από την κεφαλή της, κι έχασε τη ζωή της. Όταν δε ο Αδάμ ηνέχθη την ανταρσία της και ακολούθησε ασθενικά την τροχιά που αυτή εχάραξε, απέβαλε τον ρόλο του ως κεφαλής, και αυτό του εστοίχισε τη ζωή του και τα δικαιώματα ζωής των απογόνων του. Η αρχή όλων των θλίψεων του ανθρώπου πρέπει ν’ ανιχνευθή στην ανταρσία εναντίον της κατάλληλης ηγεσίας, στον καιρό που το επισκιάζον χερούβ στην Εδέμ αρνήθηκε να υποταχθή στην ηγεσία του Ιεχωβά και που η Εύα εξέκλινε από την υποταγή της στον Αδάμ.

Είναι λοιπόν προς το κοινό καλό και των δύο συντρόφων του γάμου να εμμένουν στους ρόλους που τους ανετέθησαν από τον Ιεχωβά Θεό. Ο συνετός οικογενειάρχης κερδίζει τον σεβασμό της συζύγου, η δε υποτακτική γυναίκα αυξάνει την αγάπη του συζύγου της. Ο λόγος του Θεού νουθετεί τα εξής: «Αι γυναίκες, υποτάσσεσθε εις τους άνδρας σας ως εις τον Κύριον· διότι ο ανήρ είναι κεφαλή της γυναικός, καθώς και ο Χριστός κεφαλή της εκκλησίας, και αυτός είναι σωτήρ του σώματος. Αλλά καθώς η εκκλησία υποτάσσεται εις τον Χριστόν, ούτω και αι γυναίκες ας υποτάσσωνται εις τους άνδρας αυτών κατά πάντα. Οι άνδρες, αγαπάτε τας γυναίκας σας, καθώς και ο Χριστός ηγάπησε την εκκλησίαν, και παρέδωκεν εαυτόν υπέρ αυτής. Ούτω χρεωστούσιν οι άνδρες να αγαπώσι τας εαυτών γυναίκας ως τα εαυτών σώματα. Όστις αγαπά την εαυτού γυναίκα, εαυτόν αγαπά· διότι ουδείς εμίσησε ποτέ την εαυτού σάρκα, αλλ’ εκτρέφει και περιθάλπει αυτήν, καθώς και ο Κύριος την εκκλησίαν. Επειδή μέλη είμεθα του σώματος αυτού, εκ της σαρκός αυτού, και εκ των οστέων αυτού. “Δια τούτο θέλει αφήσει ο άνθρωπος τον πατέρα αυτού και την μητέρα, και θέλει προσκολληθή εις την γυναίκα αυτού, και θέλουσιν είσθαι οι δύο εις σάρκα μίαν.” Πλην και σεις οι καθ’ ένα, έκαστος την εαυτού γυναίκα ούτως ας αγαπά ως εαυτόν· η δε γυνή ας σέβηται τον άνδρα.»—Εφεσίους 5:22-25, 28-31, 33.

Οι δικτάτορες εξουσιάζουν τους υπηκόους των καταθλιπτικά και προς φυσικήν, διανοητικήν και πνευματικήν των βλάβην. Ο Χριστιανός σύζυγος δεν πρέπει να είναι δικτάτωρ υπ’ αυτήν την έννοιαν. Ο διορισμός του να είναι ηγέτης δεν αποτελεί εξουσιοδότησι να είναι τύραννος, Αυτός αγαπά τη σάρκα του, προνοεί για τις ανάγκες της, δεν επιβάλλει εσκεμμένη βλάβη σ’ αυτήν, και αγωνίζεται να την περιθάλπη. Πρέπει να δείχνη την ίδια αγάπη για τη γυναίκα του, που είναι μια σάρκα μαζί του. Όπως δε η σαρξ του ανθρώπου ποτέ δεν πολεμά εναντίον της κεφαλής της αλλά διευθύνεται με ωθήσεις των νεύρων από την κεφαλή, έτσι και η γυναίκα που αποτελεί μέρος της σαρκός του ανδρός, πρέπει να δείχνη όμοια υποταγή. Για όλη αυτή την ανάμιξι δύο διαφόρου διαθέσεων και ιδιοσυγκρασιών και προσωπικοτήτων απαιτείται αγάπη σε μεγάλο βαθμό. Πόσο μεγάλη ακριβώς πρέπει να είναι αυτή η αγάπη καταδεικνύεται στο 1 Κορινθίους 13:4-8: «Η αγάπη μακροθυμεί, αγαθοποιεί· η αγάπη δεν φθονεί· η αγάπη δεν αυθαδιάζει, δεν επαίρεται, δεν ασχημονεί, δεν ζητεί τα εαυτής, δεν παροξύνεται, δεν διαλογίζεται το κακόν· δεν χαίρει εις την αδικίαν, συγχαίρει δε εις την αλήθειαν. Πάντα ανέχεται, πάντα πιστεύει, πάντα ελπίζει, πάντα υπομένει. Η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει.» Ούτε κι ένας γάμος θεμελιωμένος επάνω σε τέτοια αγάπη θα εκπέση ποτέ!

ΘΕΟΚΡΑΤΙΚΟΣ ΔΕΣΜΟΣ ΤΟΥ ΓΑΜΟΥ

Οι σημερινές συζυγικές θάλασσες φορτίζονται με τα ναυάγια πολλών γάμων που εξώκειλαν. Συχνά μια ξένη σάρκα έξω από την γαμήλιο ένωσι εμφανίζεται σαν ένα δόλωμα που σύρει τον γάμο στον τελική συντριβή του. Τέτοια γαμήλια τρίγωνα είναι κοινά στον αμαρτωλό αυτόν κόσμο, και συμβαίνουν όταν ο γάμος είναι οικοδομημένος στη μετακινούμενη άμμο της άστατης σαρκός. Η ασφάλεια είναι να οικοδομήται ο γάμος επάνω στο πέτρινο θεμέλιο του Θείου λόγου. Συμμορφωθήτε με τις απαιτήσεις του. Τόσον ο σύζυγος όσο και η σύζυγος ας ανταποκρίνεται στον θείο κανόνα, δίνοντας ό,τι απαιτεί ο ρόλος που του ανετέθη. Τότε η συζυγική ένωσις θα παραμείνη, αβύθιστη από τις θυελλώδεις επιθέσεις που κρημνίζουν τόσους γάμους σήμερα.

Καμμιά ξένη σαρξ δεν θα παρεισδύση για να σχηματίση ένα τρίγωνο λαγνείας, διότι η θέσις μιας αγάπης ισχυρότερης από την μεταξύ ανδρός και γυναικός θα είναι ήδη κατειλημμένη. Όχι από τον θρησκευτικόν ή τον πολιτικόν λειτουργόν που υπηρετεί στην τελετή αυτή, ούτε από τα νομικά χαρτιά που απαιτούνται από το κράτος· αν και οι υπηρεσίες αυτές και τα έγγραφα είναι αναγκαία. (Λουκάς 20:25· 1 Θεσσαλονικείς 5:22) Θα είναι κατειλημμένη από τον Ιεχωβά Θεό. Αυτός είναι ο πραγματικός μάρτυς στη θεοκρατική τελετή του γάμου. Δεν πρόκειται απλώς για μια συμφωνία μεταξύ ενός ανδρός και μιας γυναικός, αλλά για τη σύναψι συμφωνίας μεταξύ των δύο ενώπιον του Θεού. Αυτός είναι μάρτυς των θεοκρατικών ευχών του γάμου, και είναι εκείνος που πραγματικά ενώνει τους δύο, αφού ο Ιησούς είπε: «Εκείνο το οποίον ο Θεός συνέζευξεν, άνθρωπος ας μη χωρίζη. (Ματθαίος 19:6) Αν λοιπόν το ανδρόγυνο παραμείνη κάτω από τις διατάξεις την γάμου, ο Θεός θα γίνη ο ανιδιοτελής Φίλος ενός τέτοιου θεοκρατικού γάμου και θα τον συνδέεση παρά τις κοσμικές πιέσεις και τις δυσχέρειες που αντιμετωπίζει. Αν ο άνδρας και η γυναίκα κρατούν την πιο μεγάλη αγάπη των για τον Θεό, θέτουν αυτόν πρώτον, υπακούουν σ’ αυτόν πρώτον, αποδίδουν πρώτα σ’ αυτόν τον χρόνο, την ενέργεια και την περιουσία των, ο γάμος των δεν θα γίνη πια έρμαιον της συζυγικής θαλάσσης.

Αυτό το να θέτουν τα ανδρόγυνα τον Θεό πρώτα, καταδεικνύεται από τον απόστολο Παύλο, στην επιστολή 1 Κορινθίους 7:29-31: «Λέγω δε τούτο, αδελφοί, ότι ο επίλοιπος καιρός είναι σύντομος· ώστε και οι έχοντες γυναίκας να ήναι ως μη έχοντες· και οι κλαίοντες, ως μη κλαίοντες· και οι χαίροντες, ως μη χαίροντες· και οι αγοράζοντες, ως μη έχοντες κατοχήν· και οι μεταχειριζόμενοι τον κόσμον τούτον, ως μηδόλως μεταχειριζόμενοι· διότι το σχήμα του κόσμου τούτου παρέρχεται.» Ο Παύλος εδώ δεν λέγει ότι πρέπει να αναστέλλωνται τα διάφορα συζυγικά καθήκοντα και οι ευθύνες, διότι σ’ αυτό ακριβώς το κεφάλαιο νουθετεί ν’ αποδίδωνται. (1 Κορινθίους 7:3-5) Εκείνο που νουθετεί είναι ότι δεν πρέπει να αποδίδεται ολόκληρη ή η κυριώτερη προσοχή στα ατομικά, ιδιοτελή πράγματα που σχετίζονται με τη σάρκα, είτε αυτά είναι η απόλαυσις του ανδρός ή της γυναικός, είτε η υπερβολική επιδίωξις των ευχαριστήσεων και τέρψεων ή το να επιτρέπωμε στον εαυτό μας να καταβροχθίζεται από τις λύπες και τις θλίψεις μας και να αντλούμε ακόμη μια νοσηρή ικανοποίησι από βαθιά συμπάθεια προς τον εαυτό μας ή το να προσπαθούμε να συσσωρεύσωμε μεγάλα αποκτήματα εμπλεκόμενοι σε κοσμικές υποθέσεις—οι οποίες, ως υπερβολικές περιποιήσεις της σαρκός, χαρακτηρίζουν τον παλαιόν αυτόν κόσμο και θα παρέλθουν μαζί του. Ο Χριστιανός λοιπόν δεν πρέπει να θάπτεται ή βυθίζεται πολύ βαθιά σ’ αυτά τα πράγματα με παραμέλησι εκείνων που είναι αιώνια, και μάλιστα τώρα που «ο υπόλοιπος χρόνος είναι σύντομος». Τίποτε δεν πρέπει να επιτρέπεται να απορροφά τον χρόνον του Χριστιανού ώστε να μην του μένη καθόλου καιρός για την υπηρεσία του Ιεχωβά. Ώστε μέσα στην ενδεδειγμένη αυτή άποψι ζη το ανδρόγυνο σαν να είναι άγαμοι, θέτοντας πάντοτε τον Ιεχωβά πρώτα.

Μόνον όσοι γάμοι ανταποκρίνονται στις ανωτέρω θείες απαιτήσεις είναι αληθινά επιτυχημένοι γάμοι, κι έχουν την ευκαιρία μιας ένδοξης επιτυχίας. Μπορεί να παραμείνουν και στον νέο κόσμο του Ιεχωβά, όπου τα επίγεια ανδρόγυνα θα εκτελέσουν τελικά την εντολή που πρώτα εδόθη από τον Θεό στην Εδέμ, να ‘πληθυνθούν και να γεμίσουν την γην’.—Γένεσις 1:28.