Το «Βιβλίον Ενθυμήσεως» του Ιεχωβά

1. Επάνω σε ποια βάσι θα καθορισθή τελικά η ατομική κρίσις, και σε ποια ερωτήματα οδηγεί αυτό;

Ο ΙΕΧΩΒΑ είναι το Τέλειο Υπόδειγμα. Ο Σατανάς φέρει το στίγμα ότι είναι ο πρωτουργός ενός κακού και αδίκου υποδείγματος. Στη διάρκεια μιας περιόδου κρίσεως που έχει ήδη αρχίσει, το υπόδειγμα ή ο τύπος ζωής κάθε ατόμου θα κριθή τελικά αν είναι από το ένα είδος ή από το άλλο. Θα βρεθή είτε άξιο να κληρονομήση τις αιώνιες ευλογίες που επιφυλάσσονται για όλους όσοι θ’ αναγνωρισθούν από τον Θεό ως υιοί του, είτε να τεθή μεταξύ εκείνων που θα έχουν «την μερίδα αυτών εν τη λίμνη τη καιομένη με πυρ και θείον· ούτος είναι ο δεύτερος θάνατος.» (Αποκάλ. 21:7, 8) Ποιο είδος υποδείγματος διαμορφώνετε; Είναι δυνατόν να αλλαγή ο τύπος ζωής ενός ατόμου, και, αν έτσι είναι το πράγμα, πώς μπορείτε να βοηθηθήτε στην οικοδόμησι ενός υποδείγματος ζωής που θα εξασφαλίση την επιδοκιμασία του Ιεχωβά; Αυτά είναι ερωτήματα που ζητούν σοβαρή εξέτασι.

2. Πώς η προφητεία του Μαλαχία δείχνει ότι η ημέρα αυτή είναι ημέρα κρίσεως;

² Η προφητεία του Μαλαχία, στο τρίτο κεφάλαιο, μιλεί για την έναρξι αυτής της περιόδου κρίσεως όταν «ο Κύριος, τον οποίον σεις ζητείτε, εξαίφνης θέλει ελθεί εις τον ναόν αυτού» και θα καθαρίση και θ’ αποκαταστήση σ’ ένα τέλειο υπόδειγμα όλους εκείνους που ειλικρινώς τον ζητούν και που επιθυμούν να ‘προσφέρουν εις τον Ιεχωβά προσφοράν εν δικαιοσύνη’. Συγχρόνως θα είναι «μάρτυς σπεύδων εναντίον» εκείνων οι οποίοι—όπως η πλειονότης από την ιερατική τάξι, τους υιούς του Λευί, στην εποχή του Μαλαχία—επιμένουν να ακολουθούν το διεφθαρμένο τους υπόδειγμα. (Μαλαχ. 3:1, 3, 5, ΑΣ) Σε συσχέτισι με άλλα εδάφια, συχνά εδείξαμε από αυτές τις στήλες ότι η άνοιξις του 1918 μ.Χ. εσημείωσε την εκπλήρωσι της ελεύσεως του Κυρίου στον ναό του, τριάμισυ έτη μετά τη γέννησι της Βασιλείας στο τελευταίο μέρος του 1914. (Βλέπε Η Σκοπιά της 1ης Αυγούστου 1953, σελίδα 233) Γι’ αυτό ακριβώς είναι επειγόντως αναγκαίον αμέσως τώρα ν’ αντιμετωπίσωμε με ειλικρίνεια αυτά τα ερωτήματα.

3. Ποιο μέρος της προφητείας του Μαλαχία ρίχνει φως στο ζήτημα του υποδείγματος ή τύπου ζωής;

³ Ενώ το μεγαλύτερο μέρος της προφητείας του Μαλαχία είναι πράγματι ένα «φορτίον», όπως λέγουν τα εισαγωγικά της λόγια, εν τούτοις, σαν έντονη ανακούφισις, υπάρχουν σύντομα μέρη που εξέχουν με ζωηρά χρώματα λαμπρής ελπίδας και υποσχέσεως και που παρέχουν μεγάλη παρηγορία και ενθάρρυνσι. Θέλομε να στρέψωμε την προσοχή μας σ’ ένα απ’ αυτά, το οποίον σαφώς μιλεί για ένα καιρό που τα δύο είδη υποδειγμάτων θα γίνουν έκδηλα. Αυτό λέγει: «Τότε οι φοβούμενοι τον Ιεχωβά ελάλουν προς αλλήλους· και ο Ιεχωβά προσείχε, και ήκουε· και εγράφη βιβλίον ενθυμήσεως ενώπιον αυτού, περί των φοβούμενων τον Ιεχωβά, και των ευλαβουμένων το όνομα αυτού· και θέλουσιν είσθαι εμού, λέγει ο Ιεχωβά των δυνάμεων, εν τη ημέρα εκείνη, όταν εγώ ετοιμάσω τα πολύτιμά μου· και θέλω σπλαγχνισθή αυτούς, καθώς σπλαγχνίζεται άνθρωπος τον υιόν αυτού, όστις δουλεύει αυτόν. Τότε θέλετε επιστρέψει, και διακρίνει μεταξύ δικαίου και ασεβούς, μεταξύ του δουλεύοντος τον Θεόν, και του μη δουλεύοντος αυτόν.»—Μαλαχ. 3:16-18, ΑΣ.

4. Ποια ερωτήματα εγείρει το ότι αναφέρεται «βιβλίον ενθυμήσεως» του Ιεχωβά;

⁴ Το ότι αναφέρεται «βιβλίον ενθυμήσεως» του Ιεχωβά πλημμυρίζει τη διάνοια μας με ερωτήματα. Ποιο είναι αυτό το βιβλίο; Είναι απλώς σχήμα λόγου, ή ο Ιεχωβά έχει ανάγκη κάποιου είδους βιβλίου ή υπομνήματος για να υποβοηθή τη μνήμη του; Ποιος είναι ο σκοπός αυτού του βιβλίου και τι περιέχει; Είναι άρα γε το ίδιο με το «βιβλίον της ζωής» που αναφέρεται στην Αποκάλυψι (Αποκάλ. 3:5, κλπ.);

5, 6. (α) Όταν μελετούμε Γραφικές εκφράσεις, τι πρέπει να ενθυμούμεθα; (β) Σε τι και πώς βοηθούμεθα από μια όμοια περίπτωσι που αναφέρεται εις Μαλαχίαν 3:16;

⁵ Μπορούμε ν’ απαντήσωμε σ’ αυτές τις ερωτήσεις μόνο καθώς βρίσκομε σχετική πληροφορία στο Βιβλίον του Θεού, τον γραπτόν Λόγον. Πρώτον, πρέπει να ενθυμούμεθα ότι ο Θεός, όταν μιλή για τον εαυτό του και για πράγματα στο πνευματικό βασίλειο, χρησιμοποιεί εκφράσεις και εξεικονίσεις που μπορούν να γίνουν αντιληπτές από τις πεπερασμένες διάνοιές μας. Μέσα στην περιέργειά μας για την κατά γράμμα λέξιν ή εικόνα που χρησιμοποιείται, δεν πρέπει να επιτρέψωμε να εκτραπή η προσοχή μας από το σπουδαίο πράγμα της ιδέας ή αληθείας που υπάρχει η πρόθεσις να μεταδοθή. Παραδείγματος χάριν, πόσο συχνά βρίσκομε ανθρώπους που συζητούν γύρω στην κατά γράμμα άποψι της ακόλουθης εκφράσεως του Ιησού χωρίς να λαμβάνουν υπ’ όψι τον σκοπό για τον οποίον ελέχθη: «Υμών δε και αι τρίχες της κεφαλής είναι πάσαι ηριθμημέναι.» (Ματθ. 10:30) Όπως ήδη εξητάσθη εν εκτάσει κάπως, δεν υπάρχει πιθανότης ν’ αποδειχθή ότι η μνήμη του Ιεχωβά σφάλλει ή έχει ανάγκην υποβοηθήσεως και στον ελάχιστο βαθμό. Βοηθούμεθα, εν τούτοις, όταν θυμηθούμε ότι μια πολύ όμοια περίπτωσις βρίσκεται στο βιβλίο της Εσθήρ 6:1-3, όπου αναφέρεται πώς ο βασιλεύς, που δεν μπορούσε να κοιμηθή μια νύχτα, διέταξε να του διαβάσουν από το «βιβλίον των υπομνημάτων των χρονικών», και κατόπιν ερώτησε: «Ποία τιμή και αξιοπρέπεια έγεινεν εις τον Μαροδοχαίον» για μια προηγούμενη νομιμόφρονα πράξι αφοσιώσεως που εξετέλεσε προς το συμφέρον του βασιλέως; Βλέπομε, λοιπόν, ότι το γραπτό αυτό υπόμνημα εχρησίμευσε ως «βιβλίον ενθυμήσεως» και, σ’ αυτή την περίπτωσι, κατέληξε στο να δοθή η εύνοια του βασιλέως και να εξασφαλισθή μια κατάλληλη ανταμοιβή για τον πιστόν εκείνον δούλον Μαροδοχαίον.

⁶ Προς όμοια ακριβώς κατεύθυνσι, το θείο υπόμνημα εις Μαλαχίαν 3:16-18 δείχνει ότι οι πιστοί, νομιμόφρονες και αφωσιωμένοι δούλοι του Ιεχωβά μπορούν να έχουν ισχυρή βεβαίωσι όσον αφορά την εύνοιά του και την ανταμοιβή του σ’ αυτή την ημέρα της κρίσεως. (Ψαλμ. 62:12· Αποκάλ. 22:12) Δεν υπάρχει η ελαχίστη πιθανότης να παραβλεφθή ούτε ένας ακόμη από τους δούλους εκείνους σ’ αυτόν τον καιρό, ακριβώς τώρα, όταν ο Ιεχωβά καθορίζη ποιοι ανήκουν σ’ αυτόν «εν τη ημέρα εκείνη, όταν εγώ ετοιμάσω τα πολύτιμά μου [ιδιαίτερον θησαυρόν].»—Μαλαχ. 3:17.

ΥΠΟΔΕΙΓΜΑ ΖΩΗΣ, ΚΑΛΟ Ή ΚΑΚΟ;

7, 8. Είναι κατάλληλο να μιλούμε για τον Ιεχωβά ως το Τέλειο Υπόδειγμα, και τι μπορεί να λεχθή για τον Αδάμ και την Εύα από αυτή την άποψι;

⁷ Ας επιστρέψωμε τώρα προς τα πίσω και ας εξετάσωμε μερικά από εκείνα τα πράγματα που αποκαλύπτονται στο ιερό Υπόμνημα σχετικά με τον τύπον ή υπόδειγμα ζωής, ώστε να μπορέσωμε να λάβωμε μια ικανοποιητική απάντησι στις ερωτήσεις που έχομε ήδη υποβάλει.

⁸ Ότι είναι κατάλληλο να μιλούμε για τον Ιεχωβά ως το Τέλειον Υπόδειγμα δείχνεται από το μέρος εκείνο της ωδής του Μωυσέως που λέγει: «Τα έργα αυτού είναι τέλεια· διότι πάσαι αι οδοί αυτού είναι κρίσις· Θεός πιστός, και δεν υπάρχει αδικία εν αυτώ· δίκαιος και ευθύς είναι αυτός.» (Δευτ. 32:4) Όταν λέγη «τα έργα αυτού είναι τέλεια», περιλαμβάνει κατ’ ανάγκην τη δημιουργία των πρώτων γονέων μας, του Αδάμ και της Εύας, και σημαίνει ότι αυτοί είχαν έναν τέλειον τύπον ή υπόδειγμα ζωής για ν’ αρχίσουν μ’ αυτό. Αλλ’ από δική τους ελευθέρα θέλησι διέφθειραν εσκεμμένως το τέλειο αυτό υπόδειγμα και, αντί να τιμούν τον Δημιουργόν των αποδίδοντας απεριόριστη υπακοή με πνεύμα τρυφερής αφοσιώσεως, άρπαξαν ιδιοτελώς εκείνο που ενόμιζαν ότι θα άνοιγε τα μάτια τους στην απόλυτη ελευθερία, ανεξάρτητα από τον Θεό και εις πρόκλησιν της εντολής του.

9. Ποια αντίθεσις φαίνεται μεταξύ Κάιν και Άβελ, η οποία διδάσκει ποιο μάθημα;

⁹ Τώρα ας προσηλώσωμε την προσοχή μας για μια στιγμή στους αμέσους απογόνους των, τον Κάιν και τον Άβελ. Τι αντίθεσις σε τύπον ή υπόδειγμα ζωής! Και οι δύο εγεννήθησαν από τους ίδιους γονείς και ήλθαν κάτω από την ίδια πατρική επιρροή. Ο πρώτος, μας λέγει ο Ιωάννης, «ήτο εκ του πονηρού [Σατανά]» και εξέλεξε ν’ ακολουθήση το υπόδειγμα των πονηρών έργων εκείνου με πνεύμα φθονερού μίσους, που ωδήγησε γρήγορα στο εύλογο και τραγικό του αποτέλεσμα, τον φόνο. Ο δεύτερος, όμως, εξέλεξε να εξασκήση πίστι, η οποία απεδείχθη από την δίκαιη πορεία της ενεργείας του, και φαίνεται, από χρονική άποψι, ότι το όνομά του εγράφη πρώτο στο υπόμνημα του Θεού. Αυτό δείχνει ότι είμεθα ατομικώς υπεύθυνοι για το υπόδειγμα ή τύπον της ζωής μας. Ας μη δικαιολογούμε τον εαυτό μας θέτοντας τη μομφή επάνω στους γονείς μας ή σε κάποιον άλλον.—1 Ιωαν. 3:12· Εβρ. 11:4· Έξοδ. 32:32.

10. Δείχνουν οι Γραφές ότι είναι δυνατόν ν’ αλλάξη κανείς τύπον ή υπόδειγμα ζωής;

¹⁰ Αργότερα στη Γένεσι βρίσκομε ένα παράδειγμα, που δείχνει μια άλλη άποψι του θέματος, δηλαδή το πώς είναι δυνατόν να δοκιμάσουμε μια αλλαγή καρδιάς, που καταλήγει σε αλλαγή υποδείγματος ζωής. Αναφερόμεθα στους αδελφούς του Ιωσήφ, οι οποίοι στην αρχή εκυβερνώντο από ζηλοτυπία και κακή θέλησι, που εξεδηλώνοντο με σκληρότητα και προδοσία, αλλά, όταν έπειτα από χρόνια χρειάσθηκε να συνηγορήσουν υπέρ του Βενιαμίν υπό πολύ ενάντιες περιστάσεις, δεν θα μπορούσαμε να φαντασθούμε πιο πειστική απόδειξι αλλαγής καρδιάς από εκείνην που βρίσκεται στην βαθιά συγκινητική εκείνη μεσολάβησι που έγινε με τα λόγια του Ιούδα. (Γέν. 44:16-34) Όπως έγραψε ο Παύλος στους Χριστιανούς της Εφέσου: «Να απεκδυθήτε τον παλαιόν άνθρωπον τον κατά την προτέραν διαγωγήν, . . . και να ενδυθήτε τον νέον άνθρωπον, τον κτισθέντα κατά Θεόν εν δικαιοσύνη και οσιότητι της αληθείας.» (Εφεσ. 4:22-24) Ασφαλώς μια αλλαγή υποδείγματος ζωής είναι δυνατή και αναγκαία για όλους όσοι θα ήθελαν να διαφύγουν τη διαφθορά του παλαιού πονηρού συστήματος πραγμάτων και να εύρουν θέσι στην κοινωνία του Νέου Κόσμου.

11. Γιατί θα ήταν λογικό να μιλήση ο Μωυσής για το «βιβλίον» του Ιεχωβά;

¹¹ Στο επόμενο βιβλίο της Γραφής, την Έξοδο, συναντούμε την πρώτη περίπτωσι που αναφέρεται το «βιβλίο» του Ιεχωβά. (Έξοδ. 32:32, 33) Ο Μωυσής μιλεί γι’ αυτό ως για ένα παραδεδεγμένο γεγονός και ο Ιεχωβά δεν αντιλέγει σ’ αυτό, αλλά το επιβεβαιώνει. Μολονότι δεν γίνεται καμμιά οριστική δήλωσις για το πώς ο Μωυσής έλαβε την πληροφορία του, εν τούτοις για δύο λόγους δεν είναι εκπληκτικό αυτό. Πρώτον και κυρίως, όλοι όσοι πέθαναν πιστοί, από τον Άβελ και έπειτα, είχαν ισχυρή πεποίθησι ότι ο Ιεχωβά θα διατηρούσε όλους και τον καθένα απ’ αυτούς στη μνήμη του, ή, με ανθρώπινη έκφρασι, θα κρατούσε ένα διαρκές υπομνήμα γι’ αυτούς, όπως σ’ ένα βιβλίο. Δεύτερον, τώρα που υπάρχουν αποδείξεις ότι η τέχνη του γραψίματος ανάγεται σε προκατακλυσμιαίες ημέρες, δεν είναι εκπληκτικό ότι ο Μωυσής έδωσε έκφρασι στην πίστι του όσον αφορά τη μνήμη του Ιεχωβά χρησιμοποιώντας την παρομοίωσι ενός βιβλίου γραμμένου και διατηρημένου από τον Συγγραφέα του. Προς επιβεβαίωσιν του υπαινιγμού που ήδη έγινε ότι ο Ιεχωβά μπορεί εσκεμμένως να λησμονήση, και λησμονεί, καθώς επίσης και να θυμηθή, έχομε τον λόγον του στην εξής περίπτωσι: «Όστις ημάρτησεν εναντίον εμού, τούτον θέλω εξαλείψει [όχι απλώς διαγράψει] εκ της βίβλου μου.»—Έξοδ. 32:33.

12. Πώς δείχνεται ότι η έκφρασις «το βιβλίον της ζωής του Αρνίου» είναι κατάλληλη;

¹² Από την Έξοδο, λοιπόν, ως την Αποκάλυψι βρίσκομε πολύ ολίγες φορές ν’ αναφέρεται ένα βιβλίο που περιέχει ονόματα που έχουν την επιδοκιμασία του Ιεχωβά και μια στάσι δικαιοσύνης ενώπιον του. Μόνο από τον καιρό που ο Πατήρ «εις τον Υιόν έδωκε πάσαν την κρίσιν», διαβάζομε κατάλληλα για το «βιβλίον της ζωής του Αρνίου».—Ιωάν. 5:22· Αποκάλ. 21:27.

13. Τι καθίσταται εξέχον στην ιστορία του Δαβίδ και στην πολιτεία του Θεού μαζί του;

¹³ Ερχόμεθα κατόπιν στον Δαβίδ. Οι κριτικοί έχουν τάσι να δείχνουν με χλευασμό τον Δαβίδ και να λέγουν ότι ήταν ένα πολύ ελαττωματικό είδος υποδείγματος ζωής. Είναι αλήθεια ότι αυτός είχε τα ελαττώματά του που κατέληξαν μερικές φορές σε σοβαρές παραβάσεις, αλλά πρέπει να είμεθα προσεκτικοί να μην καταδικάζωμε εκεί που ο Ιεχωβά επιδοκιμάζει. Αυτός ήταν πάντοτε αφωσιωμένος στην αληθινή λατρεία του Θεού και πάντοτε αφιερωμένος στην υπηρεσία του. Ο Θεός τον βρήκε, όπως λέγει, «άνδρα κατά την καρδίαν μου, όστις θέλει κάμει πάντα τα θελήματά μου.» (Πράξ. 13:22) Ενώ η αφήγησις δεν αποκρύπτει ούτε μετριάζει τα σφάλματα του Δαβίδ, όμως εκείνο που κυρίως γίνεται εξέχον είναι μάλλον το μεγάλο έλεος του Θεού προς τον δούλον του. Οι κριτικοί του Δαβίδ θα κάμουν καλά να το έχουν αυτό υπ’ όψιν προτού εύρουν, πολύ αργά, ότι αυτοί έχουν μεγαλύτερη ανάγκη ελέους. Πράγματι, αυτή η άποψις κρίσεως ανάμικτης με έλεος είναι τόσο εξέχουσα στα εδάφια που σχετίζονται με τη μελέτη μας, ώστε να απαιτή την ιδιαίτερη προσοχή μας.

ΚΡΙΣΙΣ ΑΝΑΜΙΚΤΗ ΜΕ ΕΛΕΟΣ

14. Τι αποκαλύπτει το Μαλαχίας 3:17, 18 ως προς την κρίσι και το έλεος του Θεού;

¹⁴ «Θέλω σπλαγχνισθή αυτούς, καθώς σπλαγχνίζεται άνθρωπος τον υιόν αυτού, όστις δουλεύει αυτόν.» (Μαλαχ. 3:17) Προσέξτε τον όρον που καθορίζεται. Ο Ιεχωβά δεν σπλαγχνίζεται απλώς λόγω υιότητος. Όχι, η έμφασις τίθεται στην απόδειξι της υιότητος που παρέχεται με την υπηρεσία που αποδίδεται. Όπως δείχνει προχωρώντας η προφητεία, έτσι ακριβώς ο Ιεχωβά καθιστά φανερούς σ’ αυτή την ημέρα της κρίσεως εκείνους που αυτός θεωρεί δικαίους (μολονότι έχουν ανάγκη πολλού ελέους), και εκείνους που κρίνονται ως ασεβείς και συνεπώς εξαλείφονται από το βιβλίο του. Παρατηρήστε την απλή, και όμως διερευνητική, δοκιμή: «Τότε θέλετε . . . διακρίνει μεταξύ δικαίου και ασεβούς, μεταξύ του δουλεύοντος τον Θεόν, και του μη δουλεύοντος αυτόν.» Θυμηθήτε ότι βρισκόμαστε στην ημέρα της κρίσεως τώρα.—Μαλαχ. 3:18.

15. Πώς ο Ψαλμός 103 συνδέει στενά το έλεος του Ιεχωβά και τη μνήμη του;

¹⁵ Ναι, αλλά πώς ο Θεός σπλαγχνίζεται εκείνους τους υιούς που προσκολλώνται στην υπηρεσία του; Ας στραφούμε στον Ψαλμό 103 και ας ιδούμε τη στενή σχέσι μεταξύ του ελέους και της μνήμης του Θεού. Πρώτον, στο εδάφιο 2, υπάρχει μια πρόσκλησις να εξασκήσωμε τη μνήμη μας: «Και μη λησμονής πάσας τας ευεργεσίας αυτού.» Κατόπιν, από το εδάφιο 8 και έπειτα, έρχεται μια λαμπρή περιγραφή του ελέους και της αγαθότητος του Ιεχωβά, που αποδεικνύονται από το γεγονός ότι «όσον απέχει η ανατολή από της δύσεως, τόσον εμάκρυνεν αφ’ ημών τας ανομίας ημών.» (Ψαλμ. 103:12· βλέπε επίσης Ησαΐας 12:1) Αυτό σημαίνει ότι πραγματικά συγχωρεί και πραγματικά λησμονεί. Έπειτα, καθώς ο Μαλαχίας αναφέρεται σ’ έναν άνθρωπο που σπλαγχνίζεται τον υιό του, ο Ψαλμός αυτός μας λέγει παρηγορητικά κάτι που ο Ιεχωβά κρατεί πάντοτε στο νου: «Καθώς σπλαγχνίζεται ο πατήρ τα τέκνα, ούτως ο Ιεχωβά σπλαγχνίζεται τους φοβουμένους αυτόν. Διότι αυτός γνωρίζει την πλάσιν ημών, ενθυμείται ότι είμεθα χώμα.» Κατόπιν έρχεται μια χτυπητή αντίθεσις μεταξύ της βραχύτητος της ζωής του ανθρώπου, που τόσο γρήγορα τελειώνει στο θάνατο, και του ελέους και της αγαθότητος του Ιεχωβά, τα οποία είναι «από του αιώνος, και έως του αιώνος», και τα οποία εκδηλώνονται σ’ εκείνους που τηρούν τους ίδιους όρους μ’ αυτούς που αναφέρει ο Μαλαχίας: «Επί τους φοβουμένους αυτόν . . . επί τους φυλάττοντας την διαθήκην αυτού, και ενθυμουμένους τας εντολάς αυτού δια να εκπληρώσιν αυτάς.»—Ψαλμ. 103:13, 14, 17, 18, ΑΣ.

16. Ποιο περαιτέρω πρόβλημα εγείρεται, και πώς αυτό πρέπει ν’ αντιμετωπισθή;

¹⁶ Αλλά σχετικά με τούτο, ενίοτε εγείρεται ένα περαιτέρω πρόβλημα όταν βρίσκουμε τον εαυτό μας να προσκόπτη και να πίπτη πολλές φορές σε κάποια κακή συνήθεια που έχει εισχωρήσει στο προηγούμενό μας υπόδειγμα ζωής πιο βαθιά από ό,τι είχαμε νομίσει. Τότε έχομε την τάσι να αισθανώμεθα πολύ αποθαρρυμένοι και εντελώς ανάξιοι να χειρισθούμε περαιτέρω τα πολύτιμα συμφέροντα της Βασιλείας και ακατάλληλοι να μιλούμε την καθαρή γλώσσα της αληθείας. Τι πρέπει να γίνη αν βρίσκετε τον εαυτό σας σε τέτοια άτυχη κατάστασι; Μην απελπίζεσθε. Μη συμπεραίνετε ότι έχετε διαπράξει την αμαρτία που δεν μπορεί να συγχωρηθή. Έτσι ακριβώς θα ήθελε ο Σατανάς να διαλογισθήτε. Το γεγονός ότι αισθάνεσθε λυπημένος και εξωργισμένος με τον εαυτό σας είναι αυτό καθ’ εαυτό απόδειξις ότι δεν έχετε απομακρυνθή πολύ. Ποτέ μη διστάζετε να στραφήτε ταπεινά και ένθερμα στον Θεό, ζητώντας να σας συγχωρήση, να σας καθαρίση και να σας βοηθήση. Πηγαίνετε σ’ αυτόν όπως ένα παιδί πηγαίνει στον πατέρα του όταν βρίσκεται σε θλίψι, αδιάφορο πόσο συχνά βρίσκεσθε στην ίδια αδυναμία, και ο Ιεχωβά θα σας δώση φιλάγαθα τη βοήθεια λόγω της παρ’ αξίαν χάριτός του και, αν είσθε ειλικρινής, θα σας δώση τη συναίσθησι μιας καθαρισμένης συνειδήσεως. Το ερώτημα είναι, Πώς ο Ιεχωβά μας βοηθεί να ιδούμε ποιες είναι οι μεγαλύτερες απαιτήσεις για να διατηρήσωμε πιο σταθερά μια εντελώς αγιασμένη πορεία;

ΑΦΟΣΙΩΣΙΣ ΚΑΙ ΑΦΙΕΡΩΣΙΣ

17. Όπως εφαρμόζεται στους Χριστιανούς, ποια σημασία αποδίδεται στην αφοσίωσι και στην αφιέρωσι, και με ποια διάκρισι;

¹⁷ Οι δυο λέξεις «αφοσίωσις» και «αφιέρωσις» σχετίζονται στενά και συχνά χρησιμοποιούνται ως συνώνυμες. Εν τούτοις, μπορεί να γίνη αντιληπτή μια διάκρισις, η οποία υποστηρίζεται από τις Γραφές, και η οποία θα μας βοηθήση σ’ εκείνο που εξετάζομε. Η αφοσίωσις έχει να κάμη με την καρδιά, και για τους Χριστιανούς σημαίνει το να έχουν θερμή αγάπη και ισχυρή προσήλωσι και έντονη νομιμοφροσύνη προς τον Ιεχωβά. Εξ άλλου, η αφιέρωσις είναι οξύτερη λέξις και έχει μάλλον να κάμη με τη διάνοια όσον αφορά ζητήματα προς απόφασιν και καθορισμόν, που απαιτούν να εξασκηθή δύναμις θελήσεως. Όπως έχει ήδη ορισθή, η αφιέρωσίς μας στον Ιεχωβά σημαίνει ότι θέτομε τον εαυτό μας κατά μέρος για μια άγια ζωή, που δεν έρχεται σε επαφή με τον κόσμο ούτε χρησιμοποιείται για κοσμικούς σκοπούς, αλλά υποχρεώνεται να ασκή την καθαρή και αμόλυντη θρησκεία. (Βλέπε Η Σκοπιά 15ης Αυγούστου 1952, Σελ. 251)

18, 19. (α) Πώς φαίνεται αυτή η διάκρισις αναφορικά με τον Ιησούν; (β) Πώς φαίνεται επίσης σχετικά με τους Χριστιανούς συζύγους;

¹⁸ Ας πάρωμε το τέλειο παράδειγμα, τον Ιησούν. Δεν υπήρχε καμμιά αμφιβολία για την τελεία αφοσίωσι της καρδιάς του στον ουράνιο Πατέρα του όταν ήταν στη γη, από τα πρώτα χρόνια της παιδικής του ηλικίας. Εν τούτοις, τον καιρό που ζούσε στο σπίτι των γονέων του δεν αντιμετώπισε κανένα ιδιαίτερο ζήτημα που ν’ απαιτή την απόφασί του ή τον καθορισμό μιας πορείας. Μπορούμε να πούμε ότι, επειδή ήταν τέλειος, ήταν εύκολο και φυσικό γι’ αυτόν ν’ αναπτύσση τον τύπον ή υπόδειγμα της ζωής του, και έτσι «προέκοπτεν εις σοφίαν, και ηλικίαν, και χάριν παρά Θεώ και ανθρώποις.» (Λουκ. 2:52) Αλλά όταν επλησίαζε στην ηλικία των τριάντα ετών, διέκρινε καθαρά από τον Λόγον του Θεού ότι ο Πατήρ του είχε στο νου ένα εντελώς διαφορετικό υπόδειγμα ζωής γι’ αυτόν, όπως δείχνει η εφαρμογή του Ψαλμού 40:6-8 από τον απόστολο, στην προς Εβραίους επιστολή 10:5-7. Τα εδάφια αυτά δείχνουν ότι ο Ιησούς, αφού εμελέτησε πλήρως την περίπτωσι και όλα όσα περιελαμβάνοντο σ’ αυτήν, απεφάσισε να θέση κατά μέρος το θέλημά του, μολονότι ήταν τέλειος. Αντί τούτου, απεφάσισε να αναλάβη να πράττη το θέλημα του Θεού όπως απεκαλύπτετο στις Γραφές και καθώρισε να το εκπληρώση ως το τέλος. Αυτή η απόφασις και ο καθορισμός να ξεχωρίση τον εαυτό του για να πράττη το θέλημα του Θεού αποτελούσε την αφιέρωσί του. Αυτό δεν το έκαμε γογγύζοντας, ή απλώς με την έννοια του καθήκοντος, αλλά είπε: «Χαίρω, Θεέ μου, να εκτελώ το θέλημά σου.» (Ψαλμ. 40:8) Με άλλα λόγια, αφιερώθηκε με πνεύμα τρυφερής αφοσιώσεως. Για να χρησιμοποιήσωμε τη δική του εξεικόνισι, είδε ότι ο Πατήρ του τού προσέφερε ένα ποτήριον που περιείχε μια πόσι, πολύ γλυκειά και συγχρόνως πολύ πικρή, και είπε, ‘Ναι, θα δεχθώ με χαρά αυτό το ποτήριον και θα το πίω μέχρι τρυγός.’—Ιωάν. 18:11.

¹⁹ Πάρτε μια άλλη εξεικόνισι, τη σχέσι μεταξύ συζύγων, όπως εξηγείται εις Εφεσίους 5:21-33. Ο Χριστιανός σύζυγος είναι αφωσιωμένος στη σύζυγό του και την αγαπά τρυφερά. Η Χριστιανή σύζυγος είναι ομοίως αφωσιωμένη στον σύζυγό της, αλλά υπάρχει και κάτι άλλο που απαιτείται απ’ αυτήν. Όταν νυμφεύεται, αποφασίζει να δεχθή και υποταχθή στον σύζυγό της ως κεφαλήν «κατά πάντα», όπως ακριβώς «η εκκλησία υποτάσσεται εις τον Χριστόν». (Εφεσ. 5:24) Η σχέσις της, λοιπόν, περιλαμβάνει την άποψι της αφιερώσεως καθώς και της αφοσιώσεως όσον αφορά την έγγαμη ζωή. Αυτή όχι μόνο αγαπά τον σύζυγό της, αλλά και τον σέβεται βαθιά ως κεφαλήν της. Ευφραίνεται να το κάνη αυτό, βεβαίως, μολονότι στην καθημερινή εκπλήρωσι των γαμηλίων ευχών της, περιμένοντας τον σύζυγό της, και αυτή, επίσης, μπορεί να βρίσκη κάτι σαν πόσιν μερικές φορές.

20. Πώς η προφητεία του Μαλαχία τονίζει τις μεγαλύτερες υποχρεώσεις μας προς τον Ιεχωβά;

²⁰ Αυτά τα μαθήματα τού να ζούμε τη ζωή της αφιερώσεως με πνεύμα αφοσιώσεως δεν ανακεφαλαιώνουν καλά τις μεγαλύτερες απαιτήσεις για να διατηρήσωμε μια ευπρόσδεκτη πορεία ενώπιον του Ιεχωβά με τη βεβαίωσι να παραμείνουμε στο «βιβλίον της ενθυμήσεώς» του; Ας φοβούμεθα πάντοτε τον Ιεχωβά και ας σκεπτώμεθα το όνομά του, πώς μπορούμε να το τιμούμε όσο το δυνατόν περισσότερο, μιλώντας συχνά ο ένας με τον άλλον γι’ αυτά τα ζωτικά πράγματα για την αμοιβαία μας ενθάρρυνσι και υπόμνησι. Ναι, ας φέρωμε «πάντα τα δέκατα εις την αποθήκην», όλα τα πολύτιμά μας υπάρχοντα χρόνου, προσπαθείας και ικανότητος, και ας ιδούμε αν ο Ιεχωβά δεν ‘ανοίξη τους καταρράκτας του ουρανού, και εκχέη την ευλογίαν [της αυξήσεως] εις εσάς, ώστε να μη αρκή τόπος δι’ αυτήν.’—Μαλαχ. 3:10, 16.

ΥΠΟΔΕΙΓΜΑ ΖΩΗΣ ΠΟΥ ΑΝΤΑΝΑΚΛΑΤΑΙ ΣΤΗ ΣΙΩΝ

21. Πώς ο Ιεχωβά συνεκόλλησε θαυμασίως τον λαό του σε μια στενή ενότητα;

²¹ Έχετε ποτέ ιδεί ένα μικρό παιδί μ’ ένα κομματάκι από σπασμένο καθρέφτη στο χέρι του, που το στρέφει επιδέξια έτσι ώστε να λάμπη κατ’ ευθείαν στο μάτι σας; Είναι σαν να ήταν ένα κομμάτι από τον ίδιο τον ήλιο στο χέρι του. Α ναι, θα πήτε, μπορώ να ιδώ τον εαυτό μου σ’ αυτή την εξεικόνισι, σαν ένα κομμάτι από καθρέφτη που απεσπάσθη από το υπόλοιπο της συντριμμένης ανθρωπότητος, προσπαθώντας ν’ αντανακλά ένα κομμάτι της αληθείας. Μάλιστα, από την ατομική άποψι, η εξεικόνισις μπορεί να είναι εντελώς κατάλληλη. Και μη λησμονείτε ότι κανένα αντικείμενο δεν έχει οξύτερες αιχμές και κοπτερώτερες άκρες από ένα κομμάτι σπασμένου καθρέφτη. Αλλά είναι αυτή η ορθή άποψις του λαού του Ιεχωβά σ’ αυτή την ημέρα της κρίσεως; Ιδέτε ποιο θαυμαστό πράγμα έκαμε ο Ιεχωβά. Έχει συγκολλήσει όλα εκείνα τα σπασμένα κομμάτια σε μια καθαρή, διαυγή σαν κρύσταλλο, λεία επιφάνεια, που τα καθιστά ικανά να ‘αντανακλούν ως κάτοπτρα την δόξαν του Ιεχωβά’ πιστά. (2 Κορ. 3:18, ΜΝΚ) Πώς επετελέσθη αυτό; Με το να φέρη ο Ιεχωβά τον αφωσιωμένο λαό του στην οργάνωσί του Σιών. Εκεί, επειδή το πνεύμα του Ιεχωβά είναι επάνω τους και τα λόγια του (το άγγελμα της Βασιλείας) έχουν τεθή στο στόμα των, καθίστανται ικανοί ως ένα ενωμένο σώμα ανθρώπων, συγκολλημένο σ’ ένα αρμονικό υπόδειγμα παγκοσμίως, ν’ ανταποκριθούν στην πρόσκλησι: «Σηκώθητι, φωτίζου· διότι το φως σου ήλθε, και η δόξα του Ιεχωβά ανέτειλεν επί σε.» Επιπρόσθετα, βρίσκομε ότι το «βιβλίον ενθυμήσεως» του Ιεχωβά είναι συνδεδεμένο με την οργάνωσί του, επειδή η επαγγελία λέγει: «Και ο υπόλοιπος εν Σιών, και ο εναπολειφθείς εν Ιερουσαλήμ θέλει ονομασθή άγιος, πάντες οι γεγραμμένοι μεταξύ των ζώντων εν Ιερουσαλήμ.»—Ησ. 60:1, ΑΣ· 4:3.

22. Γιατί και επάνω σε ποια βάσι η ημέρα αυτή είναι ημέρα για μεγάλη χαρά και ευφροσύνη;

²² Πόσο ευτυχισμένα τερματίζεται η μελέτη μας; Στον κόσμο, ακόμη και οι λαμπρότερες αναμνήσεις συχνά παίρνουν μια ελαφρή χροιά λύπης, επειδή γνωρίζομε ότι τα προηγούμενα πράγματα που απηλαύσαμε στις ημέρες της νεότητος, δεν μπορούν να επαναληφθούν. Αλλά μια και φερθήκαμε στην οργάνωσι του Ιεχωβά και ελάβαμε το προνόμιο να γίνωμε μέλη της κοινωνίας του Νέου Κόσμου, η όλη άποψις αλλάσσει. Ακόμη και τώρα, στη Σιών η δράσις του Νέου Κόσμου είναι τόσο εξακολουθητικά ικανοποιητική και η ζωή μας είναι τόσο πλήρης και ευτυχής, ώστε έχομε αρχίσει να αισθανώμεθα την εκπλήρωσι της ενδόξου προφητείας: «Επειδή, ιδού, νέους ουρανούς κτίζω, και νέαν γην· και δεν θέλει είσθαι μνήμη των προτέρων, ουδέ θέλουσιν ελθεί εις τον νουν. Αλλ’ ευφραίνεσθε και χαίρετε πάντοτε εις εκείνο το οποίον κτίζω· διότι, ιδού, κτίζω την Ιερουσαλήμ αγαλλίαμα, και τον λαόν αυτής ευφροσύνην. Και θέλω αγάλλεσθαι εις την Ιερουσαλήμ και ευφραίνεσθαι εις τον λαόν μου· και δεν θέλει ακουσθή πλέον εν αυτή φωνή κλαυθμού, και φωνή κραυγής.»—Ησ. 65:17-19.