Δεδικαιωμένοι από τον Ιεχωβά

ΤΟ ΖΗΤΗΜΑ της δικαιώσεως από τον Ιεχωβά δεν είναι κάτι που πρέπει με ελαφρότητα να παραμερισθή. Είναι ζήτημα ζωής ή θανάτου, διότι μόνον εκείνοι που δικαιώνει ο Ιεχωβά θα λάβουν ζωή αιώνια. Όταν δικαιώνη τους δούλους του ο Ιεχωβά, δεν το κάνει για να τους αθωώση ή να τους απαλλάξη από τις συκοφαντίες που έγιναν εναντίον των από τους εχθρούς των, ορατούς και αοράτους, διότι τέτοιες κατηγορίες δεν τον επηρεάζουν. Μάλλον, το ότι Αυτός δικαιώνει τους δούλους του αφορά τη στάσι των με το μέρος του και την απαλλαγή των από τις κατηγορίες και τις ποινές που επροκάλεσε εναντίον των η δικαιοσύνη του.

Γιατί είναι ανάγκη να δικαιωθούμε από τον Θεό; Διότι ο πρώτος μας γονεύς Αδάμ εκουσίως παρήκουσε στο νόμο του Θεού και γι’ αυτό έχασε τη δίκαιη στάσι του ενώπιον του Θεού και το υπό όρους δικαίωμα της ζωής. Αφού έχασε τα ανεκτίμητα αυτά υπάρχοντά του, δεν μπορούσε να τα μεταβιβάση στους απογόνους του, κι έτσι όλοι αυτοί γεννήθηκαν αμαρτωλοί, ατελείς, χωρίς μια δίκαιη στάσι ενώπιον του Θεού και χωρίς ένα υπό όρους δικαίωμα ζωής. Γι’ αυτό και «δεν υπάρχει δίκαιος ουδέ είς», διότι «δι’ ενός ανθρώπου η αμαρτία εισήλθεν εις τον κόσμον, και δια της αμαρτίας ο θάνατος, και ούτω διήλθεν ο θάνατος εις πάντας ανθρώπους, επειδή πάντες ήμαρτον.»—Ρωμ. 3:10· 5:12.

Με το αμάρτημά του ο Αδάμ μάς έκαμε οφειλέτας προς την δικαιοσύνη του Θεού. Ο Θεός δεν ήταν υποχρεωμένος να μας παράσχη απαλλαγή, να πληρώση το χρέος μας, αλλά επειδή ο Θεός είναι αγάπη, φιλεύσπλαγχνα έλαβε πρόνοιαν για την απαλλαγή μας, για να πληρώση αυτό το χρέος για μας. Οι Γραφές αποκαλύπτουν πώς ο Θεός μπορούσε να είναι δίκαιος και όμως να δικαιώνη εκείνους που εζημιώθησαν από την παράβασι του Αδάμ, δηλαδή, δια πίστεως στην απολυτρωτική θυσία του Χριστού.

Αλλά δεν επρομήθευσε ο Νόμος μια βάσι για να δικαιωθούν οι Ισραηλίτες; Όχι· στην πραγματικότητα δεν μπορούσε να το κάμη αυτό. Γιατί; Διότι δεν μπορούσε ν’ αφαιρέση την ανικανότητά των, δεν μπορούσε να τους ελευθερώση από το χρέος. Απλώς τους έδωσε έναν κανόνα, κάτι που ν’ αγωνίζωνται να το επιτύχουν, και που μόνο κατέστησε ακόμη πιο εμφανές το πόσο υστερούσαν από τις δίκαιες απαιτήσεις του Θεού. Έτσι ο Νόμος, δείχνοντας τα πολλά πράγματα που αποτελούσαν την αμαρτία, πραγματικά έκαμε την αμαρτία πιο άφθονη ακόμη. Με τις θυσίες δε που απαιτούσε, ενετύπωνε στους Ισραηλίτες την ανάγκη που είχαν από μια έγκυρη θυσία, καθώς επίσης τους διατηρούσε στην αγνή λατρεία του Ιεχωβά ώσπου ήλθε ο Μεσσίας των που μπορούσε να τους παράσχη απελευθέρωσι από την αμαρτία.

Κάποιος ακόμη μπορεί να ρωτήση, Μήπως δεν ‘ελογίσθη εις δικαιοσύνην’ η πίσης του Αβραάμ στον Ιεχωβά; Ναι, αλλά μόνον ως το σημείο του ν’ αποκληθή «φίλος του Ιεχωβά.» Άνθρωποι λοιπόν, ατελείς δικαιώνονται σε διαφόρους βαθμούς και για διαφόρους σκοπούς! Ναι. Ο Αβραάμ επίστεψε στην επαγγελία του Θεού περί ενός σπέρματος και, λόγω της πίστεώς του, ο Θεός τον εδέχθη ως φίλον. Αλλ’ ο Αβραάμ δεν εγνώριζε ποιο θα ήταν αυτό το Σπέρμα· γι’ αυτό, δεν μπορούσε ν’ ασκήση πίστι στον Χριστό Ιησού και στη λυτρωτική του θυσία, χωρίς την οποία κανείς δεν μπορεί να δικαιωθή με την ελπίδα της αιωνίου ζωής.—Ιάκ. 2:23, ΜΝΚ.

ΠΟΙΟΙ ΔΙΚΑΙΩΝΟΝΤΑΙ ΤΩΡΑ

Πώς μπορούσε ο Ιησούς Χριστός να παράσχη βάσιν δικαιώσεως ατελών ανθρωπίνων πλασμάτων; Με τη μεταβίβασι της τελείας ζωής του από την πνευματική του υπερανθρώπινη ύπαρξι στη μήτρα της παρθένου Μαρίας, ήταν απηλλαγμένος από την Αδαμιαία αμαρτία. Ως ένα τέλειο ανθρώπινο πλάσμα ήταν ίσος προς τον τέλειον άνθρωπον Αδάμ στην Εδέμ, και εξακολουθώντας να παραμένη στη δίκαιη εκείνη κατάστασι θα μπορούσε να ζη για πάντα επάνω στη γη. Αλλά δεν ήταν αυτός ο σκοπός ή το θέλημα του Θεού για τον Ιησούν, και γι’ αυτό Ιησούς δεν έλαβε σύζυγον και εντολήν να πληθυνθή και να γεμίση τη γη. Μάλλον, ο Θεός προώριζε τον Ιησούν να γίνη ο θείος Βασιλεύς του νέου κόσμου. Η παραμονή του λοιπόν στη γη ήταν προσωρινή και μόνον τόση που θα του έφθανε να μάθη «υπακοήν αφ’ όσων έπαθε,» ‘να μαρτυρήση εις την αλήθειαν’ και «να δώση ζωήν αυτού λύτρον αντί πολλών.»—Εβρ. 5:8· Ιωάν. 18:37· Ματθ. 20:28.

Καταθέτοντας εκουσίως τη ζωή του ο Ιησούς Χριστός επρομήθευσε αξίαν, κάτι πολύτιμο που μπορούσε να το χρησιμοποιήση προς όφελος των άλλων. Όταν ανεστήθη ως πνεύμα και ανελήφθη στον ουρανό, παρουσίασε αυτή την αξία στον Θεό, ο οποίος την απεδέχθη στην θέσι των αξιώσεων της δικαιοσύνης Του απέναντι του ανθρωπίνου γένους.

Έλαβαν μήπως μερικοί τα οφέλη αυτής της προμηθείας, και αν ναι, ποιοί, πώς και πότε; Πάντοτε από την Πεντηκοστή και έπειτα το «σώμα του Χριστού», που περιορίζεται στους εκατόν σαράντα τέσσερες χιλιάδες τους οποίους είδε ο Ιωάννης ‘ισταμένους επί του όρους Σιών’ μαζί με το Αρνίον, ελάμβανε τα οφέλη αυτής της προμηθείας και εδικαιώνετο ενώπιον του Θεού λόγω της πίστεώς του στη θυσία του Χριστού και της αφιερώσεώς του να πράξη το θέλημα του Ιεχωβά.—Αποκάλ. 14:1.

Η δικαίωσις αυτών αποτελεί μόνο ένα μέσον για ένα σκοπό. Και ποιος είναι ο σκοπός αυτός; Το να μπορέσουν να εκλεγούν ως μέλη του σώματος του Χριστού ως ακόλουθοί του. Σε ηλικία τριάντα ετών αυτός, ως πλήρως ανεπτυγμένος «τέλειος ανήρ», εθυσίασε την ανθρώπινη ζωή του για να λάβη ουράνια κληρονομία.

Εν τούτοις, αυτοί που θα ήσαν ακόλουθοι του Χριστού ως ατελείς, δεν μπορούν ν’ ανταποκριθούν στις απαιτήσεις του Θεού για μια άμωμη θυσία. Ούτε και έχουν δικαίωμα ζωής για να το θυσιάσουν και βάσει αυτού να έχουν ελπίδα πνευματικής ζωής. Αλλά βάσει της πίστεώς των στη θυσία του Χριστού και της αφιερώσεώς των στον Ιεχωβά, ο Ιεχωβά τούς πιστώνει με την αξία του Χριστού, κάνοντάς τους έτσι ευπροσδέκτους για θυσία και δίνοντάς τους κάτι να θυσιάσουν, το οποίον και θυσιάζουν, ο δε Θεός τότε τους αναγεννά με το πνεύμα του σε μια ελπίδα ουρανίας ζωής.

Επειδή η δικαιοσύνη των λογίζεται δια πίστεως, αντί να είναι πραγματική, αυτοί δεν μπορούν να παραμείνουν τελείως ελεύθεροι από αμαρτία. Αλλά δεν υποχωρούν εκουσίως στην αμαρτία, μολονότι δε κατ’ επανάληψιν υστερούν, μπορούν να τηρήσουν τη δίκαιη στάσι των ενώπιον του Θεού με την αξία του Χριστού που εφαρμόζεται σ’ αυτούς για να καλύψη τις αμαρτίες των.—1 Ιωάν. 1:9, 10· 2:1.

ΤΙ ΩΣ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ;

Ο Ιησούς Χριστός επρομήθευσε ‘εξιλεωτική θυσία, όχι μόνο για τις αμαρτίες του σώματός του, της Χριστιανικής εκκλησίας, αλλά και για τους υπολοίπους του ανθρωπίνου γένους’. (1 Ιωάν. 2:2) Πότε οι άλλοι αυτοί, οι πιστοί άνδρες της αρχαιότητος, που πέθαναν πριν έλθη ο Χριστός, και γενικά όσοι από το ανθρώπινο γένος είναι στους τάφους των, και εκείνοι που αποτελούν τον «πολύν όχλον» των άλλων προβάτων που υπηρετούν τώρα πιστά τον Ιεχωβά, θα δικαιωθούν; Έχοντας υπ’ όψι τα όσα είδαμε περί δικαιώσεως δια πίστεως ως μέσου μόνον προς ένα σκοπόν, για να μπορέσουν μερικοί να είναι δόκιμα μέλη του σώματος του Χριστού και να συμμερισθούν την ουράνια δόξα μ’ αυτόν, έπεται ότι όλοι όσοι προορίζονται για τη γη, αυτοί που εμνημονεύσαμε ανωτέρω, δεν θα είχαν ανάγκη να υπολογισθή σ’ αυτούς δικαιοσύνη.

Όσοι είναι σήμερα από τα άλλα πρόβατα, μπορεί να λεχθή ότι έχουν μια κατά τεκμήριον συγχώρησι. Λόγω της πίστεώς των στη θυσία του Χριστού, της αφιερώσεώς των να πράξουν το θέλημα του Ιεχωβά και του αποχωρισμού των από τον κόσμο, εικονίζονται ότι ‘ελεύκαναν τας στολάς αυτών εν τω αίματι του Αρνίου.’ (Αποκάλ. 7:14) Επειδή εκζητούν τον Ιεχωβά, τη δικαιοσύνη και την πραότητα, έχουν την ελπίδα να διασωθούν στη μεγάλη θλίψι του Αρμαγεδδώνος για να μπουν στον νέο κόσμο της δικαιοσύνης χωρίς να πάνε πρώτα στον τάφο. Στον νέο εκείνο κόσμο θα φθάσουν βαθμηδόν σε πραγματική τελειότητα κάτω από τη διεύθυνσι του Χριστού και του σώματός του των βασιλέων και ιερέων.

Οι πιστοί άνδρες της αρχαιότητος, που πέθαναν προτού ο Χριστός δώση τη ζωή του ως αντίλυτρον, έχοντας πράξει «αγαθά», λόγω του ότι ακολούθησαν δίκαιη πορεία, θα εκπορευθούν «εις ανάστασιν ζωής». Η ανάστασίς των θα είναι προς ζωήν, όχι με την έννοιαν ότι αυτοί θα εκπορευθούν με τέλεια σώματα, διότι δεν θα γίνη αυτό, αλλά ότι αυτοί θα οδεύουν προς ζωήν λόγω της πορείας ακεραιότητος που ακολούθησαν στο παρελθόν. Αυτοί αμέσως θα ομολογήσουν τον Χριστόν και θα υποταχθούν σ’ αυτόν ως τον ανάσσοντα Βασιλέα, και θα συμμερισθούν με άλλους το προνόμιον του να υπηρετούν ως «άρχοντες».—Ψαλμ. 45:16.

Οι αναστημένοι πιστοί άνδρες της αρχαιότητος και τα άλλα πρόβατα θα ενωθούν για να κάμουν τη γη παράδεισο και κατόπιν θα γίνη η ανάστασις του ανθρωπίνου γένους γενικά, εκείνων που είναι στα «μνημεία» και οι οποίοι έπραξαν «τα φαύλα». (Ιωάν. 5:28, 29) Κι αυτοί επίσης θα έχουν την ευκαιρία να επωφεληθούν από τη θυσία του Χριστού και να ευεργετηθούν από τη βασιλεία του, φθάνοντας έτσι σε τελειότητα στο τέλος της χιλιετούς βασιλείας του Χριστού.

Τότε όλοι επάνω στη γη θα τεθούν σε μια τελική δοκιμασία με την εξαπόλυσι του Σατανά και των δαιμόνων του από την άβυσσο, στην οποίαν ήσαν περιορισμένοι όταν επετελείτο το ανορθωτικό έργον της βασιλείας του Χριστού. Ενώ, στη διάρκεια της χιλιετούς βασιλείας, όσοι αρνούνται να συμμορφωθούν καταστρέφονται, η δοκιμασία στο τέλος των χιλίων ετών θα αποκαλύψη όλους εκείνους που γίνονται ιδιοτελείς στην καρδιά και οι οποίοι τότε θα καταστραφούν μαζί με τον Σατανάν και τους δαίμονάς του σε ό,τι ορίζεται ως «λίμνη του πυρός» και «δεύτερος θάνατος». (Αποκάλ. 20:1-10, 14) Όσοι κρατούν ακεραιότητα θα δικαιωθούν από τον Ιεχωβά και θα λάβουν το δικαίωμα της αιωνίου ζωής.

Έτσι, συνοψίζοντας, βλέπομε ότι από την Πεντηκοστή ως τον παρόντα καιρόν, μόνον οι του «σώματος του Χριστού» ανακηρύσσονται δίκαιοι, και τούτο δια πίστεως· αυτοί θ’ αποκτήσουν πραγματική δικαιοσύνη στην «πρώτη ανάστασι». Το δε υπόλοιπο των ευπειθών του ανθρωπίνου γένους θα δικαιωθή προς ζωήν αιώνιον αφού ανταποκριθή στη δοκιμασία του τέλους της χιλιετούς βασιλείας του Χριστού.