Αναγνώρισις της Θεοκρατικής Οργανώσεως Για Ζωή
«Ταπεινώθητε λοιπόν υπό την κραταιάν χείρα του Θεού, δια να σας υψώση εν καιρώ· και πάσαν την μέριμναν υμών ρίψατε επ’ αυτόν, διότι αυτός φροντίζει περί υμών.»—1 Πέτρ. 5:6.
1. Γιατί η αναγνώρισις της θεοκρατικής οργανώσεως του Ιεχωβά είναι υπεράνω κάθε εμφάσεως αν έχωμε υπ’ όψι τη ζωή, την ενότητα και την ειρήνη;
Η ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΙΣ της θεοκρατικής οργανώσεως του Ιεχωβά είναι υπεράνω κάθε εμφάσεως. Αν η ζωή ενός ατόμου εξαρτάται από μια πορεία ενεργείας, το άτομο αυτό πρέπει να είναι μόνο πάρα πολύ χαρούμενο να λάβη αυτή την πορεία, έστω και αν θίγη την υπερηφάνεια του, με το να ταπεινωθή. Αυτό πρέπει να συμβή και με την αναγνώρισι της θεοκρατικής οργανώσεως και του τρόπου της λειτουργίας της κάτω από το χέρι του Θεού. Οι αναρχικοί αρνούνται να αναγνωρίσουν οργάνωσι και να υποταχθούν σ’ αυτήν. Το να πούμε ότι δεν υπάρχει θεοκρατική οργάνωσις έχει τη γεύσι της ανομίας ή της αναρχίας, επειδή αυτό θα εσήμαινε ότι ο Θεός δεν έχει οργάνωσι και δεν έχει ωργανωμένον τον λαόν του, το ποίμνιο του. Είναι πιο σπουδαίο γι’ αυτόν να έχη τη ζωντανή, νοήμονα κτίσι του ωργανωμένη, παρά να έχη ωργανωμένα τα άψυχα δημιουργήματα του, τον ήλιο, τη σελήνη και τα άστρα, επειδή η ενότης, η αρμονία, η ειρήνη και η αποτελεσματική ενέργεια του σύμπαντος του εξαρτώνται από το να είναι η κτίσις του αυτή ωργανωμένη και να λειτουργή θεοκρατικά.
2. Από την άποψι της αναγνωρίσεως της οργανώσεως, για ποιους εγράφησαν οι αρχαίες Εβραϊκές Γραφές;
2 Η Αγία Γραφή είναι το Βιβλίο των οδηγιών του Θεού προς τα νοήμονα πλάσματά του επάνω στη γη. Για να μπορούμε να εκτελέσωμε τις οδηγίες του Βιβλίου του Θεού, της Γραφής, πρέπει να αναγνωρίσωμε τη θεοκρατική οργάνωσι, εφ’ όσον η ίδια η Γραφή την αναγνωρίζει, από την πρώτη της σελίδα ως την τελευταία. Πράγματι, η Γραφή είναι το Βιβλίο της ορατής θεοκρατικής οργανώσεως. Τα πρώτα λόγια μέσα σ’ αυτήν που έγραψε ο ίδιος ο Θεός με τον «δάκτυλόν» του ήσαν για μια θεοκρατική οργάνωσι, δηλαδή, ο «Δεκάλογος», οι Δέκα Εντολές, για την τυπική του θεοκρατική οργάνωσι, το έθνος Ισραήλ. (Δευτ. 10:1-4) Όλα τα άλλα μέρη του Τορά, ή του Νόμου, από τη Γένεσι ως το Δευτερονόμιο, εγράφησαν από τον προφήτη Μωυσή κατ’ έμπνευσιν του Ιεχωβά Θεού για την ίδια οργάνωσι. Είναι γεγονός ότι και όλα τα άλλα βιβλία των αρχαίων Εβραϊκών Γραφών εγράφησαν για την τυπική θεοκρατική οργάνωσι του Ισραήλ. Αλλά όχι μόνο γι’ αυτήν, επειδή ο Χριστιανός απόστολος Παύλος γράφει στη Χριστιανική εκκλησία του Θεού και παραθέτει τον Ψαλμό 69:9 για να υποστηρίξη το εξής επιχείρημα: «Και ο Χριστός δεν ήρεσεν εις εαυτόν, αλλά καθώς είναι γεγραμμένον, “Οι ονειδισμοί των ονειδιζόντων σε επέπεσον επ’ εμέ.” Διότι όσα προεγράφησαν, δια την διδασκαλίαν ημών προεγράφησαν, δια να έχωμεν την ελπίδα δια της υπομονής και της παρηγορίας των γραφών.» (Ρωμ. 15:3, 4) Συνεπώς, οι αρχαίες Εβραϊκές Γραφές από τη Γένεσι ως τον Μαλαχία εγράφησαν πρωτίστως για τη διδασκαλία της Χριστιανικής εκκλησίας του Θεού.
3. Ομοίως, για ποιους εγράφησαν οι Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές, και γιατί είναι αναγκαίον αυτοί να διέπωνται από το φρόνημα της οργανώσεως;
3 Το ίδιο αληθεύει και για τις Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές από τον Ματθαίο ως την Αποκάλυψι. Εκτός από την ευαγγελική αφήγησι του Λουκά, τις Πράξεις των Αποστόλων, τις επιστολές προς Τιμόθεον, Τίτον και Φιλήμονα και τη δεύτερη και τρίτη επιστολή του αποστόλου Ιωάννου, όλα τα βιβλία των Χριστιανικών Ελληνικών Γραφών εγράφησαν κατ’ ευθείαν στη Χριστιανική εκκλησία και πρωτίστως για τη Χριστιανική εκκλησία. Αλλ’ ακόμη και οι οκτώ εκείνες εξαιρέσεις εγράφησαν σε άτομα της Χριστιανικής θεοκρατικής οργανώσεως και εγράφησαν σ’ αυτά ρητώς προς το συμφέρον της οργανώσεως αυτής. Επομένως σήμερα, και τα είκοσι επτά βιβλία των Χριστιανικών Ελληνικών Γραφών ανήκουν στο Χριστιανικόν ποίμνιον του Θεού και όχι σε οποιοδήποτε άτομο· τα βιβλία δε αυτά, μαζί με τα τριάντα εννέα βιβλία των Εβραϊκών Γραφών, αποτελούν την πλήρη θεόπνευστη Βίβλο. Λόγω της αδιάρρηκτης σχέσεώς της με τη Χριστιανική θεοκρατική οργάνωσι, η Γραφή διέπεται από την έννοια της οργανώσεως και δεν μπορεί πλήρως να κατανοηθή χωρίς να έχωμε στο νου τη θεοκρατική οργάνωσι. Αυτό καθιστά πολύ αναγκαίον για κείνους που ταπεινώνονται υπό την κραταιάν χείρα του Θεού, να λάβουν υπ’ όψιν των τη θεοκρατική οργάνωσι και να την αναγνωρίσουν. Όλα τα πρόβατα του ποιμνίου του Θεού πρέπει να διέπωνται από το φρόνημα της οργανώσεως, όπως και η Βίβλος.
ΔΙΑΡΘΡΩΣΙΣ ΚΑΙ ΔΡΑΣΙΣ
4. Παρά την κατάστασι τον «Χριστιανικού κόσμου» τι είναι εκείνο που υποστηρίζει ότι ο Θεός έχει μια ορατή οργάνωσι, και τι είδους διατάξεις και μεθόδους έχει αυτή;
4 Σήμερα απέχομε δεκαεννέα αιώνες από την ορατή θεοκρατική οργάνωσι του πρώτου αιώνος της Χριστιανικής εποχής. Στη διάρκεια όλων αυτών των αιώνων η οργάνωσις που ισχυρίζεται ότι είναι Χριστιανική υπέστη πολλές μεταβολές και εχωρίσθη σε εκατοντάδες θρησκευτικών συστημάτων και δογμάτων, πράγμα που κατέληξε στον διασκορπισμό του θρησκευτικού ποιμνίου. Γι’ αυτό η θρησκευτική αποδιοργάνωσις του «Χριστιανικού κόσμου» επήρε συχνά τη μορφή βιαίων θρησκευτικών πολέμων και διωγμού των μικροτέρων ή νεωτέρων δογμάτων. Για να έχωμε Χριστιανική θεοκρατική οργάνωσι πρέπει να παραμερίσωμε τις θρησκευτικές παραδόσεις του «Χριστιανικού κόσμου» και να επιστρέψωμε στις αποστολικές οδηγίες και διατάξεις του πρώτου αιώνος. Σήμερα επάνω στη γη ο Θεός έχει το ποίμνιο των προβάτων του υπό τον Καλόν Ποιμένα του, και έτσι πρέπει να έχη και έχει μια ορατή οργάνωσι τώρα υπό την κραταιάν Του χείρα. Το ωργανωμένο αυτό ποίμνιο των προβάτων του, αποδεικνύοντας ότι είναι θεοκρατικό όπως ακριβώς ήσαν και οι απόστολοι του Ιησού Χριστού, έχει αποστολικές διατάξεις και μεθόδους ενεργείας. Ταυτόχρονα είναι προσηρμοσμένο στις ανάγκες της σύγχρονης εποχής μας, για την διατεταγμένη υπηρεσία του Θεού.
5. Τι δεν σημαίνει για την οργάνωσι σήμερα το ότι είναι αποστολική;
5 Το ότι η οργάνωσις είναι αποστολική δεν σημαίνει ότι έχει ζώντας «αποστόλους», όπως ονομάζονται, ή ακόμη «αποστολικούς διαδόχους». Δεν θα μπορούσε να έχη τέτοιους, επειδή οι δώδεκα απόστολοι του Αρνίου Ιησού Χριστού ήσαν οι θεμέλιοι λίθοι της Χριστιανικής εκκλησίας και ανήκαν στην έναρξί της, στη θεμελίωσί της, ή στη νηπιακή της ηλικία. (Αποκάλ. 21:14, 19) Κατά το τέλος του πρώτου αιώνος όλοι οι αυθεντικοί απόστολοι ήσαν νεκροί, και δεν διώρισαν διαδόχους. Η θεόπνευστη Βίβλος μιλεί εναντίον των λεγομένων «αποστολικών διαδόχων», οι οποίοι, όπως ο Σίμων ο Μάγος της Σαμαρείας, θέλουν με απληστία να εξασκήσουν την εξουσία των αποστόλων επάνω στο ποίμνιο του Θεού. «Διότι οι τοιούτοι είναι ψευδαπόστολοι, εργάται δόλιοι, μετασχηματιζόμενοι εις αποστόλους Χριστού. Και ουδέν θαυμαστόν· διότι αυτός ο Σατανάς μετασχηματίζεται εις άγγελον φωτός. Δεν είναι λοιπόν μέγα αν και οι διάκονοι αυτού μετασχηματίζωνται εις διακόνους δικαιοσύνης.» Αυτοί οι φιλόδοξοι άνθρωποι που εξυψώνουν τον εαυτό τους, αποτυγχάνουν να αναγνωρίσουν τη θεοκρατική οργάνωσι και να ταπεινωθούν υπό την κραταιάν χείρα του Θεού.—2 Κορ. 11:5, 12-15· Πράξ. 8:9-24.
6, 7. (α) Πότε και με πόσους έλαβε αρχή η ορατή θεοκρατική οργάνωσις, και πόσοι προσετέθησαν την πρώτην ημέρα; (β) Τι λέγει το θείο Υπόμνημα όσον αφορά την αποστολική των οργάνωσι και δράσι;
6 Στο 33 μ.Χ. η Χριστιανική εκκλησία έλαβε αρχή σαν μια ορατή θεοκρατική οργάνωσις εκατόν είκοσι μελών στην εορτή της Πεντηκοστής σ’ ένα υπερώον στην Ιερουσαλήμ. Στην περίπτωσι αυτή το άγιο πνεύμα του Θεού εξεχύθη μέσω του Αρχιποιμένος Ιησού Χριστού επάνω στο μικρό εκείνο ποίμνιο πιστών ακολουθών του Ιησού. Λόγω αυτής της εκχύσεως του αγίου πνεύματος με θαυματουργικές εκδηλώσεις επάνω στη μικρή εκείνη εκκλησία, εδόθη μια εντυπωσιακή μαρτυρία για τον Ιεχωβά Θεό και τον εξυψωμένο του Υιό Ιησού Χριστό με το κήρυγμα του Πέτρου και των άλλων αποστόλων κάτω από τη δύναμι του εκχυθέντος αγίου πνεύματος. Τρεις χιλιάδες από το πλήθος των ακροατών εδέχθησαν το άγγελμα και εβαπτίσθησαν στο νερό αποδεικνύοντας ότι επίστευσαν στον Χριστόν Ιησούν ως τον Υιόν, Κύριον και Χριστόν του Ιεχωβά Θεού. Όσον αφορά την αποστολική των οργάνωσι και δράσι διαβάζομε τα εξής στο θείο Υπόμνημα: «Εκείνοι λοιπόν μετά χαράς δεχθέντες τον λόγον αυτού, εβαπτίσθησαν και προσετέθησαν εν εκείνη τη ημέρα έως τρεις χιλιάδες ψυχαί. Και ενέμενον εν τη διδαχή των αποστόλων, και εν τη κοινωνία, και εν τη κλάσει του άρτου και εν ταις προσευχαίς.»—Πράξ. 2:1-42· 1:15.
7 Σχολιάζοντας περαιτέρω τη δράσι των το θείο Υπόμνημα προχωρεί και λέγει: «Και καθ’ ημέραν εμμένοντες ομοθυμαδόν εν τω ιερώ, και κόπτοντες τον άρτον κατ’ οίκους· μετελάμβανον την τροφήν εν αγαλλιάσει και απλότητι καρδίας, δοξολογούντες τον Θεόν, και ευρίσκοντες χάριν ενώπιον όλου του λαού. Ο δε Ιεχωβά προσέθετε καθ’ ημέραν εις την εκκλησίαν τους σωζομένους.» (Πράξ. 2:46, 47, ΜΝΚ) Η εκκλησία της Ιερουσαλήμ συνέχισε αυτή την πορεία και αφού ακόμη εξέσπασε διωγμός από μέρους των απίστων Ιουδαίων εναντίον της: «Και πάσαν ημέραν εν τω ιερώ και κατ’ οίκον δεν έπαυον διδάσκοντες και ευαγγελιζόμενοι τον Ιησούν Χριστόν.»—Πράξ. 5:42.
8. Όπως συνάγεται από το Υπόμνημα, τι περιελάμβανε η πορεία της ενεργείας κατά τις ημέρες εκείνες;
8 Από το Υπόμνημα αυτό παρατηρούμε ότι η πορεία της ενεργείας στις αποστολικές ημέρες περιελάμβανε τα ακόλουθα: Εμμονή στη διδασκαλία των αποστόλων, η οποία διδασκαλία υπεστηρίζετο από τις Εβραϊκές Γραφές, από τις οποίες παρέθεταν πολλές περικοπές· επικοινωνία μεταξύ των ως ομοδόξων πιστών για ν’ αποτελέσουν μια νέα εκκλησία χωριστή από την Ιουδαϊκή συναγωγή· λήψι μαζί τροφής σε ιδιωτικές κατοικίες με αγαλλίασι και απλότητα καρδιάς. Αυτό εγίνετο σε συνάφεια με το κήρυγμά των από σπίτι σε σπίτι, επειδή, καθώς εδίδασκαν και διεκήρυτταν την καλή αγγελία για τον Ιησού Χριστό, εκείνοι που εδέχοντο την πνευματική αυτή τροφή θα εμοιράζοντο την υλική τροφή μαζί τους για τη σωματική τους αναψυχή. (Γαλ. 6:6) Εκτός από αυτό το κήρυγμα από σπίτι σε σπίτι, είχαν και δημόσιες συναθροίσεις στις αυλές του ναού, όπου παρευρίσκοντο κάθε μέρα για να πλησιάσουν με το άγγελμα τα πλήθη που συνωστίζοντο στο ναό. Έτσι ήσαν συνεχώς δραστήριοι στον αίνο του Ιεχωβά Θεού και τη διακήρυξι της καλής αγγελίας για τον Ιησού Χριστό και ιδιωτικώς και δημοσία. Η μέθοδος αυτή ήταν επιτυχής, επειδή ο Ιεχωβά προσέθετε πιστούς στον αριθμό τους καθημερινά.
9. Ποιοι σήμερα εμμένουν στη διδασκαλία των αποστόλων, και πώς;
9 Ό,τι ήταν θεοκρατικό τότε, είναι θεοκρατικό και σήμερα. Ό,τι επέτυχε τότε λόγω της θεοκρατικής του φύσεως, πρέπει να επιτύχη και σήμερα. Γι’ αυτό ακριβώς οι μάρτυρες του Ιεχωβά επέστρεψαν στον καιρό των αποστόλων προσπαθώντας να τους μιμηθούν. Ιδού ένας τρόπος εμμονής σήμερα στη διδασκαλία των αποστόλων: το να αντιγράψωμε τις μεθόδους των. Όσον αφορά την προφορική των διδασκαλία, δεν έχομε σήμερα μαζί μας τους αποστόλους προσωπικώς εν σαρκί, αλλά έχομε τα συγγράμματά των, μαζί με τα θεόπνευστα συγγράμματα των συμμαθητών των, όπως του Μάρκου, του Λουκά, του Ιακώβου και του Ιούδα. Με το ν’ ακολουθούμε στενά τα θεόπνευστα αυτά Χριστιανικά συγγράμματα και να αρνούμεθα τις θρησκευτικές παραδόσεις μη θεοπνεύστων ανθρώπων, εμμένομε σήμερα στη γραπτή διδασκαλία των θεοπνεύστων αποστόλων. Η γραπτή αυτή διδασκαλία μάς διδάσκει το πώς η αληθινή Χριστιανική εκκλησία σήμερα πρέπει να είναι ωργανωμένη και να κατευθύνεται με καταλλήλους επισκόπους ή επόπτας και διακονικούς υπηρέτας, οι οποίοι διορίζονται από το κυβερνών σώμα ολοκλήρου της Χριστιανικής εκκλησίας σε όλη τη γη. Όπως και στις αποστολικές ημέρες, οι μάρτυρες του Ιεχωβά συνέρχονται στους τόπους των συναθροίσεών των, το πράττουν δε αυτό τακτικά και δεν πίπτουν στην κακή συνήθεια να εγκαταλείπουν το να συγκεντρώνωνται μαζί, αλλά ενθαρρύνουν ο ένας τον άλλον, και μάλιστα όσο βλέπουν την ημέρα της μάχης του Αρμαγεδδώνος να πλησιάζη. Ο ναός της Ιερουσαλήμ κατεστράφη το 70 μ.Χ., και οι μάρτυρες του Ιεχωβά σήμερα δεν μπορούν να παρευρίσκωνται εκεί για να έχουν δημόσιες συναθροίσεις, αλλά διοργανώνουν δημόσιες συναθροίσεις σήμερα οπουδήποτε μπορούν, σε κλειστούς χώρους και στο ύπαιθρο.—Πράξ. 14:23· 20:28-35· 1 Τιμ. 3:1-13· Τίτον 1:5-9· Εβρ. 10:25.
10. Ποιο ιδιαίτερα εξέχον χαρακτηριστικό των αποστολικών ημερών διακρίνει τη δράσι των μαρτύρων του Ιεχωβά σήμερα;
10 Ένα ιδιαίτερα εξέχον χαρακτηριστικό των αποστολικών ημερών διακρίνει τη θεοκρατική δράσι των μαρτύρων του Ιεχωβά σήμερα. Ποιο; Το κήρυγμα των αγαθών νέων που κάνουν από σπίτι σε σπίτι και όταν φιλοξενούνται σε ιδιωτικές κατοικίες, όπως κατά τις μεγάλες συνελεύσεις σε ωρισμένες πόλεις που αντιστοιχούν με την Ιερουσαλήμ την αρχαία πόλι των συνελεύσεων. Ότι οι απόστολοι οι ίδιοι δεν έθεταν τον εαυτό τους επάνω από τη θεοκρατική απαίτησι του να κηρύττουν από σπίτι σε σπίτι, το έδειξε ο απόστολος Παύλος, λέγοντας τα ακόλουθα στους πρεσβυτέρους της εκκλησίας της Εφέσου: «Δεν υπέκρυψα ουδέν των συμφερόντων, ώστε να μη αναγγείλω αυτό προς εσάς, και να σας διδάξω δημοσία και κατ’ οίκους, διαμαρτυρόμενος προς Ιουδαίους τε και Έλληνας την εις τον Θεόν μετάνοιαν, και την πίστιν την εις τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν. . . . Ουδέ έχω πολύτιμον την ζωήν μου, ως το να τελειώσω τον δρόμον μου μετά χαράς, και την διακονίαν την οποίαν έλαβον παρά του Κυρίου Ιησού, να διακηρύξω το ευαγγέλιον της χάριτος του Θεού.»—Πράξ. 20:20, 21, 24.
11. Από πού προήλθε αντίρρησις γι’ αυτή τη δράσι, και γιατί;
11 Τόσο διεισδυτική υπήρξε αυτή η μέθοδος από σπίτι σε σπίτι για το πλησίασμα πλείστων ανθρώπων με το άγγελμα του Θεού σ’ αυτόν τον εικοστόν αιώνα, ώστε ο θρησκευτικός κλήρος του «Χριστιανισμού» αντιθεοκρατικά αντετάχθη, διεμαρτυρήθη και έκαμε να φερθή το ζήτημα ενώπιον των πολιτικών, αστυνομικών και δικαστικών αρχών της χώρας, όπως έκαμε ακριβώς και ο Ιουδαϊκός κλήρος στις ημέρες των αποστόλων. Το αποτέλεσμα ήταν ότι οι μάρτυρες του Ιεχωβά χρειάσθηκε να αγωνισθούν στα δικαστήρια για να κρατήσουν ανοιχτή αυτή τη λεωφόρο για το κήρυγμα του αγγέλματος της βασιλείας του Θεού. Σε χώρες όπου οι μάρτυρες του Ιεχωβά δεν δρουν ελεύθερα ή που η κρατική θρησκεία δεν τους επιτρέπει να κάνουν δημόσιες διαλέξεις, μιμούνται τους αποστόλους με το να πηγαίνουν θεοκρατικά από σπίτι σε σπίτι, κηρύττοντας ήσυχα χωρίς να διεγείρουν τη δημόσια προσοχή.
ΗΓΕΜΟΝΙΚΟΙ ΔΟΥΛΟΙ
12. Για να είμεθα θεοκρατικοί σήμερα, επάνω σε ποιο θεμέλιο πρέπει να βασιζώμεθα;
12 Το να φερθούμε σε συμφωνία με τις αποστολικές μεθόδους και διατάξεις του πρώτου αιώνος αποτελεί μέρος της αναγνωρίσεως της θεοκρατικής οργανώσεως από μέρους μας σήμερα χάριν της ζωής μας. Γνωρίζομε ότι η Νέα Ιερουσαλήμ εξεικονίζεται ότι έχει δώδεκα θεμελίους λίθους και επάνω σ’ αυτούς τα «ονόματα των δώδεκα αποστόλων του Αρνίου». (Αποκάλ. 21:14, 19) Εμείς σήμερα, για να είμεθα θεοκρατικοί, πρέπει ακόμη να βασιζώμεθα επάνω σ’ αυτό το δωδεκαπλούν θεμέλιο αυτών των Χριστιανών αποστόλων και προφητών, ενώ ο Ιησούς Χριστός ο ίδιος είναι ο θεμέλιος ακρογωνιαίος λίθος, επάνω στον οποίον εβασίζοντο όλα εκείνα τα αποστολικά θεμέλια.—Εφεσ. 2:20-22.
13. Για να δώσωμε πλήρη αναγνώρισι στην οργάνωσι σήμερα, ποιο άλλο χαρακτηριστικό της πρέπει ν’ αναγνωρίσωμε, και από πότε;
13 Αλλά τώρα, σ’ αυτόν τον «έσχατον καιρόν» του κόσμου τούτου υπάρχει ένα άλλο χαρακτηριστικό τής θεοκρατικής οργανώσεως που πρέπει να αναγνωρίσουμε. Ποιο; Ο «πιστός και φρόνιμος δούλος». Ο Ιησούς, στη λεπτομερή του προφητεία για τις αποδείξεις που θ’ αποτελούσαν σημείον της «συντελείας του αιώνος» όταν θα ήταν αοράτως παρών, είπε ότι θα διώριζε τότε ένα τέτοιον «πιστόν και φρόνιμον δούλον». «Τις λοιπόν είναι ο πιστός και φρόνιμος δούλος, τον οποίον ο κύριος αυτού κατέστησεν επί των υπηρετών αυτού, δια να δίδη εις αυτούς την τροφήν εν καιρώ; Μακάριος ο δούλος εκείνος, τον οποίον, όταν έλθη ο κύριος αυτού, θέλει ευρεί πράττοντα ούτως. Αληθώς σας λέγω, ότι θέλει καταστήσει αυτόν επί πάντων των υπαρχόντων αυτού.» (Ματθ. 24:45-47) Τα γεγονότα του κόσμου από το 1914 μ.Χ., και ιδιαίτερα τα γεγονότα μεταξύ του λαού του Ιεχωβά από το 1918 μ.Χ., δίδουν ορατή απόδειξι ότι ο Κύριος Ιησούς Χριστός, έχοντας αναλάβει τη βασιλεία του, ήλθε στον πνευματικό ναό του Θεού για να εκτελέση την τελική κρίσι στον «οίκον του Θεού» και, εκδηλώνοντας το έργο της κρίσεώς του, εύρε έναν «πιστόν και φρόνιμον δούλον» και τον διώρισε επί όλων των υπαρχόντων του, όλων των ορατών συμφερόντων της βασιλείας του επάνω στη γη. (1 Πέτρ. 4:17) Επομένως, για να δώσωμε πλήρη αναγνώρισι στη θεοκρατική οργάνωσι σήμερα, πρέπει να αναγνωρίσωμε αυτόν τον «πιστόν και φρόνιμον δούλον» που ο επιστρέψας Κύριος και Κριτής έχει διορίσει επί όλων των υπαρχόντων του. Δεν μπορούμε να το αποφύγωμε αυτό.
14. Ποιος είναι ο «δούλος», και σε ποιους τώρα παραθέτει την τροφή;
14 Επί έτη εσυνηθίζετο να νομίζεται ότι αυτός ο «πιστός και φρόνιμος δούλος» ήταν ένας άνθρωπος ή ήταν η υπεύθυνη θέσις που έπρεπε να πληρωθή από ένα άτομο. Αλλ’ εξαρτάται η ορατή θεοκρατική οργάνωσις από ένα και μόνο άτομο για την πνευματική «τροφήν εν καιρώ»; Όχι· και τώρα, υπό το φως των εκπληρωμένων προφητειών, βλέπομε ορθώς ότι ο διωρισμένος «δούλος» είναι μια τάξις, το υπόλοιπον ή οι «περιλειπόμενοι» από τους κεχρισμένους, πνευματικούς ακολούθους του Ιησού Χριστού, οι οποίοι καλούνται να είναι συγκληρονόμοι μαζί του στην ουράνια βασιλεία του. Σήμερα, η τάξις αυτή του «δούλου», διαχειριζόμενη όλα τα υπάρχοντα του Κυρίου Ιησού επάνω στη γη, παραθέτει την «τροφήν εν καιρώ», όχι μόνο στα μέλη του κεχρισμένου υπολοίπου, αλλά τώρα επίσης και σ’ έναν «πολύν όχλον» των «άλλων προβάτων» του Κυρίου, τους πιστούς εκείνους που αναμένουν έναν επίγειο προορισμό στο νέο κόσμο. Αφού ο Κύριος διώρισε την τάξι του «δούλου» για να διαχειρίζεται όλα τα ορατά του υπάρχοντα, ο Κύριος Ιησούς ως ο Καλός Ποιμήν δεν τρέφει τα πρόβατά του επάνω στη γη σήμερα με κανένα άλλον παρά με τον «δούλον» αυτόν.
15. Σύμφωνα με ποιο παράδειγμα η τάξις του «δούλου» έχει ένα κυβερνών σώμα, και ποιους περιλαμβάνει αυτό;
15 Αφού ο «πιστός και φρόνιμος δούλος» είναι μια τάξις, η συνεχής πιστότης και σύνεσίς του δεν εξαρτάται από τη ζωή και τη διαγωγή ενός και μόνο ατόμου. Αφού η τάξις του «δούλου» αποτελείται από πολλούς κεχρισμένους Χριστιανούς, πρέπει να έχη ένα κυβερνών σώμα. Έχει, όπως ακριβώς και η θεοκρατική εκκλησία των αποστολικών χρόνων είχε ένα κυβερνών σώμα. Ο Πέτρος δεν αξιούσε ότι ήταν το κυβερνών αυτό σώμα. Ούτε ο Παύλος. Και οι δύο αυτοί απόστολοι ανεγνώριζαν ότι το κυβερνών σώμα περιελάμβανε περισσοτέρους ανθρώπους από αυτούς τους ιδίους, και υπέβαλλαν τα υπό αμφισβήτησιν ζητήματα των στην απόφασι του κυβερνώντος σώματος, Αφού οι δώδεκα απόστολοι του Αρνίου ήσαν μια απλή δωδεκάς, δεν μπορούσαν όλοι οι πνευματικώς κατάλληλοι άνθρωποι της εποχής των να περιλαμβάνωνται μεταξύ αυτών των ειδικών αποστόλων. Και έτσι το κυβερνών σώμα περιελάμβανε, εκτός από τους δώδεκα αποστόλους του Αρνίου, και άλλους πρεσβυτέρους άνδρας της θεοκρατικής οργανώσεως στην Ιερουσαλήμ όπως τον Ιάκωβο, τον ετεροθαλή αδελφόν του Ιησού Χριστού. (Πράξ. 15:1-29· Γαλ. 1:18, 19· Ιάκ. 1:1) Φυσικά, το κυβερνών σώμα της τάξεως του «πιστού και φρονίμου δούλου» σήμερα δεν περιλαμβάνει κανένα από τους δώδεκα αποστόλους, οι οποίοι πολύν καιρό τώρα απουσιάζουν από την επίγεια σκηνή, αλλ’ ακολουθεί τις γραπτές οδηγίες των αποστόλων εκείνων και των άλλων πρεσβυτέρων που ήσαν συνδεδεμένοι μαζί τους στη συγγραφή των Χριστιανικών Ελληνικών Γραφών. Το θεοκρατικό κυβερνών σώμα σήμερα περιλαμβάνει πρεσβυτέρους, πνευματικώς καταλλήλους άνδρας του κεχρισμένου υπολοίπου.
16. Με τι είναι στενά συνδεδεμένο το κυβερνών σώμα, και πώς γίνεται η επέκτασίς του σε όλη τη γη;
16 Επειδή είναι προσηρμοσμένη στις σύγχρονες συνθήκες και απαιτήσεις και είναι υποχρεωμένη να αποδίδη τα του Καίσαρος εις τον Καίσαρα, η ορατή θεοκρατική οργάνωσις σήμερα έχει μια νομίμως καθιδρυμένη υπηρεσιακή αντιπροσωπεία, τη Βιβλική και Φιιλλαδική Εταιρία Σκοπιά, η οποία ωργανώθη ως σωματείον το 1884 υπό τους νόμους της πολιτείας της Πενσυλβανίας των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής. (Ματθ. 22:21) Με αυτό το νόμιμο σωματείον είναι στενά συνδεδεμένο το κυβερνών σώμα της τάξεως του «πιστού και φρονίμου δούλου» για διοικητικούς, νομικούς και εκδοτικούς σκοπούς, για να φροντίζη ώστε «τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας» να κηρύττεται σε όλη την οικουμένη για μαρτυρία σε όλα τα έθνη. (Ματθ. 24:14) Επειδή το κήρυγμα της Βασιλείας έχει ήδη εξαπλωθή σε 150 χώρες, αυτό το νόμιμο σωματείο έχει γραφεία τμημάτων σε πάνω από εξήντα τέτοιες χώρες. Κατάλληλα και κατ’ ανάγκην τα τμήματα λαμβάνουν οικονομική υποστήριξι από το αρχικό νόμιμο σωματείο. Οι Χριστιανοί άνδρες που έχουν την εποπτεία των τμημάτων αυτών είναι αφιερωμένοι μάρτυρες του Ιεχωβά και ονομάζονται «υπηρέται τμημάτων». Οι υπηρέται των τμημάτων είναι ακριβώς αυτό, «υπηρέται», όχι διευθυνταί. Αφού εξητάσθησαν όλα, η αναγνώρισις από μέρους μας της θεοκρατικής οργανώσεως σήμερα πρέπει να περιλαμβάνη την αναγνώρισι από μας όλων εκείνων των διατάξεων και προμηθειών του Ιεχωβά Θεού μέσω του Ιησού Χριστού για την εποχή μας. Για ν’ αποδείξωμε την από μέρους μας νομιμόφρονα αναγνώρισί των, πρέπει ν’ αγωνισθούμε για να συνεργαζώμεθα πιστά με τη θεοκρατική οργάνωσι και τους διορισμούς της και τα λειτουργούντα τμήματά της.
17. Από πότε εφαρμόζεται το Ησαΐας 32:1, 2, και πώς;
17 Αφότου ο Θεός ίδρυσε τη Βασιλεία στους ουρανούς το 1914 μ.Χ., και ιδιαίτερα από το 1919, εφηρμόσθη η προφητεία του Ησαΐα 32:1 (ΑΣΜ) όσον αφορά τον ενθρονισμένον Ιησούν και τους διωρισμένους δούλους του επάνω στη γη: «Ιδού, βασιλεύς θέλει βασιλεύσει εν δικαιοσύνη, και άρχοντες [σαρίμ Εβραϊκά] θέλουσιν άρχει με ευθύτητα. Έκαστος θέλει είσθαι ως σκέπη από του ανέμου, και ως καταφύγιον από της τρικυμίας· ως ποταμοί ύδατος εν ξηρά γη, ως σκιά μεγάλου βράχου εν γη διψώση.» Αφού «άρχοντες» ή σαρίμ εδώ σημαίνει, όχι τους κοσμικούς άρχοντας, αλλά προέχοντας θεοκρατικούς ανθρώπους, εκείνους που είναι οι διωρισμένοι αρχηγοί σε μια τάξι ή ομάδα, ακόμη και μια ομάδα από δέκα άτομα, έπεται ότι ο «πιστός και φρόνιμος δούλος» θα κατείχε μια ηγεμονική θέσι όσον αφορά τα «άλλα πρόβατα» από τους μάρτυρας του Ιεχωβά. Οι υπηρέται τμημάτων, είτε μέλη του κεχρισμένου υπολοίπου είτε μέλη της τάξεως των «άλλων προβάτων», θα ήσαν θεοκρατικοί άρχοντες ή σαρίμ στην περιοχή του σχετικού τμήματος. Οποιοσδήποτε άρρην υπηρέτης διωρισμένος από το κυβερνών σώμα και ‘άρχων με ευθύτητα’ μεταξύ δέκα μαρτύρων του Ιεχωβά, θα ήταν ένας θεοκρατικός άρχων ή σαρ. Από όλους τους μάρτυρας του Ιεχωβά επάνω στη γη, οι θεοκρατικοί σαρίμ ιδιαίτερα πρέπει να αναγνωρίζουν τη θεοκρατική οργάνωσι σήμερα και τη λειτουργία της.
18. Επάνω σε ποια βάσι διατηρούνται οποιονδήποτε στην υπηρεσία ως σαρίμ και τι απαιτεί από μέρους των το να ‘άρχουν με ευθύτητα’;
18 Ο θεοκρατικός Βασιλεύς του Ιεχωβά, Ιησούς Χριστός, διατηρεί στην υπηρεσία του επάνω στη γη μόνο πιστούς και ευπειθείς «άρχοντας». Για να διατηρηθούν σε ειδική υπηρεσία οι σαρίμ πρέπει να αναγνωρίζουν τον Κύριόν των, τον ενθρονισμένον Βασιλέα του Ιεχωβά, και πρέπει να ταπεινωθούν κάτω από το βασιλικό του χέρι και πρέπει να άρχουν με ευθύτητα. Το να άρχουν με ευθύτητα σημαίνει ότι οι σαρίμ πρέπει να πράττουν το ορθόν απέναντι του Βασιλέως των Ιησού Χριστού, πρέπει να πράττουν το ορθόν απέναντι του «πιστού και φρονίμου δούλου» του Βασιλέως, ο οποίος έχει διορισθή επί όλων των επιγείων υπαρχόντων του, και πρέπει να πράττουν το ορθόν απέναντι των άλλων προβάτων του Βασιλέως, των υπηκόων του. Η θέσις των σαρίμ του Βασιλέως δεν είναι η θέσις για να ακολουθούν άνθρωποι τη συνήθεια που ατυχώς ηκολουθείτο στον Ισραήλ κατά την περίοδο των κριτών: «Κατ’ εκείνας τας ημέρας δεν ήτο βασιλεύς εν τω Ισραήλ· έκαστος έπραττε το αρεστόν εις τους οφθαλμούς αυτού.» (Κριτ. 21:25) Επειδή είναι παράδειγμα σ’ εκείνους μεταξύ των οποίων υπηρετούν, οι σαρίμ οι ίδιοι πρέπει να εκτελούν τις οδηγίες της οργανώσεως. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει επιμελώς να πληροφορούνται γι’ αυτές τις οδηγίες—ακόμη και οι ιερείς του αρχαίου Ισραήλ εσυνήθιζαν να αποστηθίζουν τις οδηγίες της Γραφής γι’ αυτούς—και πρέπει να τις μελετούν. Με τον τρόπον αυτόν θα λάβουν κατανόησι της σημασίας των καθώς και των συμπερασμάτων που απορρέουν από τις οδηγίες αυτές και έτσι θα είναι ικανοί να φροντίζουν για πολλά πράγματα που δεν εκτίθενται ρητώς στις οδηγίες. Έπειτα απ’ αυτό, για να άρχουν με ευθύτητα, πρέπει να προσπαθούν να είναι πάντοτε σε αρμονία με τις οδηγίες της οργανώσεως.
19. Στην περίπτωσι του υπηρέτου τμήματος, λόγου χάριν, ποιος είναι ο κύριος λόγος για τον οποίον πρέπει να αναγνωρίζη την οργάνωσι και να υποτάσσεται στις οδηγίες;
19 Στην περίπτωσι ενός υπηρέτου τμήματος, λόγου χάριν, αυτός θα έχη υπ’ όψιν ότι ο κλάδος ενός δένδρου ή αμπέλου δεν βαστάζει το κύριο στέλεχος, αλλά ο κορμός είναι εκείνος που υποστηρίζει όλους τους κλάδους. Ο κλάδος δεν μπορεί να λειτουργήση χωρισμένος από το κύριο στέλεχος· πρέπει να παραμένη σ’ αυτό αν πρόκειται να παραγάγη καρπό. Το ίδιο συμβαίνει και με μια οργάνωσι τμήματος. Είναι απλώς η αντιπροσωπεία του νομίμου σωματείου, το οποίον προμηθεύει τα κεφάλαια και άλλα μέσα λειτουργίας, και έτσι εξαρτάται οικονομικώς από το αρχικό σωματείο. Η οικονομική εξάρτησις αυτή καθ’ εαυτήν επιβάλλει στον υπηρέτην τμήματος να κάνη ό,τι του λέγεται να κάνη· επειδή η Εταιρία που προμηθεύει τα κεφάλαια είναι υπεύθυνη να δαπανά χρήματα για το τμήμα και πρέπει να δώση λόγον στον Θεό για το πώς δαπανά τα κεφάλαιά της. Εκείνοι που συνεισφέρουν θεοκρατικώς στην Εταιρία την κρατούν υπεύθυνη για το να δαπανά τα χρήματα με τον πιο σοφό, τον πιο αποτελεσματικό τρόπο. Ακόμη και σ’ αυτόν τον κόσμο μια τέτοια πορεία θεωρείται ως κανονική, καλή, υγιής διεξαγωγή εργασίας. Συνεπώς ο υπηρέτης τμήματος πρέπει να υπακούη στις οδηγίες τής οργανώσεως και πρέπει ν’ αγωνίζεται να είναι αποτελεσματικός στη θέσι της υπηρεσίας του για να επιτύχη την πιο οικονομική λειτουργία του τμήματος με τα καλύτερα και μεγαλύτερα αποτελέσματα. Αλλά αφού είναι ένας από τους σαρίμ του Βασιλέως, πρέπει να υπάρχη ένα ελατήριο πολύ υψηλότερο από το ελατήριο της οικονομικής υποχρεώσεως και εξαρτήσεως, επειδή η ογάνωσίς μας δεν είναι εμπορική. Το υψηλότερο ελατήριο αναπηδά από το γεγονός ότι η οργάνωσις είναι θεοκρατική, υποκείμενη στον Ιεχωβά Θεό και κυβερνώμενη απ’ αυτόν μέσω του ανάσσοντος Βασιλέως του Ιησού Χριστού. Αυτός είναι ο κύριος λόγος για τον οποίον πρέπει όλοι όσοι είναι αφιερωμένοι στον Θεό να αναγνωρίζουν την οργάνωσι, να είναι υποτακτικοί σ’ αυτήν και ν’ αποδεικνύωνται νομοταγείς σ’ αυτήν.