‘Πλουτείτε εις Έργα Καλά’

«Τοις πλουσίοις εν τω νυν αιώνι παράγγελλε μη υψηλοφρονείν, μηδέ ηλπικέναι επί πλούτου αδηλότητι, αλλ’ επί Θεώ τω παρέχοντι ημίν πάντα πλουσίως εις απόλαυσιν, αγαθοεργείν, πλουτείν εν έργοις καλοίς.»—1 Τιμ. 6:17, 18, Κριτική Έκδοσις Κειμένου.

1. Ποια είναι η νουθεσία του Ιησού για τους θησαυρούς;

Ο ΙΗΣΟΥΣ Χριστός ενουθέτησε: «Μη θησαυρίζετε εις εαυτούς θησαυρούς επί της γης, όπου σκώληξ και σκωρία αφανίζει, και όπου κλέπται διατρυπούσι και κλέπτουσιν· αλλά θησαυρίζετε εις εαυτούς θησαυρούς εν ουρανώ, όπου ούτε σκώληξ ούτε σκωρία αφανίζει, και όπου κλέπται δεν διατρυπούσιν ουδέ κλέπτουσιν. Επειδή όπου είναι ο θησαυρός σας, εκεί θέλει είσθαι και η καρδία σας.» Πώς μπορούν πλάσματα που βρίσκονται επάνω στη γη να θησαυρίζουν θησαυρούς στον ουρανό;—Ματθ. 6:19-21.

2. Τι υπερβαίνει σε αξία τα πολύτιμα μέταλλα και τους πολύτιμους λίθους, πώς αποκτάται αυτό, και τι σημαίνει για τον κάτοχόν του;

² Η αλήθεια του Ιεχωβά είναι πέρα από κάθε σύγκρισι με άργυρον και χρυσόν: «Λάβετε την παιδείαν μου, και μη αργύριον· και γνώσιν, μάλλον παρά χρυσίον εκλεκτόν. Διότι η σοφία είναι καλητέρα λίθων πολυτίμων· και πάντα τα επιθυμητά πράγματα δεν είναι αντάξια αυτής.» Για να την αποκτήσετε πρέπει να κράξετε γι’ αυτήν, να την εξερευνήσετε, να την ζητήσετε επιμελώς: «Υιέ μου, εάν δεχθής τους λόγους μου, και ταμιεύσης τας εντολάς μου παρά σεαυτώ, ώστε να προσέξη το ωτίον σου εις την σοφίαν, να κλίνης την καρδίαν σου εις την σύνεσιν· και εάν επικαλεσθής την φρόνησιν, και υψώσης την φωνήν σου εις την σύνεσιν· εάν ζητήσης αυτήν ως αργύριον, και εξερευνήσης αυτήν ως κεκρυμμένους θησαυρούς, τότε θέλεις εννοήσει τον φόβον του Κυρίου [Ιεχωβά], και θέλεις ευρεί την επίγνωσιν του Θεού.» Το να την εύρωμε και να την εφαρμόσωμε σημαίνει ότι βρίσκομε ειρήνη, ευτυχία και αιώνια ζωή: «Μακάριος ο άνθρωπος όστις εύρηκε σοφίαν, και ο άνθρωπος όστις απέκτησε σύνεσιν· διότι το εμπόριον αυτής είναι καλήτερον παρά το εμπόριον του αργυρίου, και το κέρδος αυτής παρά χρυσίον καθαρόν. Είναι τιμιωτέρα πολυτίμων λίθων· και πάντα όσα επιθυμήσης δεν είναι αντάξια αυτής. Μακρότης ημερών είναι εν τη δεξιά αυτής· εν τη αριστερά αυτής, πλούτος και δόξα. Αι οδοί αυτής είναι οδοί τερπναί, και πάσαι αι τρίβοι αυτής ειρήνη. Είναι δένδρον ζωής εις τους εναγκαλιζομένους αυτήν· και μακάριοι οι κρατούντες αυτήν.»—Παροιμ. 8:10, 11· 2:1-5· 3:13-18.

3. Πώς μπορούμε ν’ αποταμιεύσωμε θησαυρό στον ουρανό, και θα μας τον αποστερήση ο θάνατος;

³ Πρέπει να κάνωμε κάτι περισσότερο από το ν’ ακούωμε τον λόγον του Ιεχωβά. Πρέπει να γινώμεθα «εκτελεσταί του λόγου, και μη μόνον ακροαταί». Όστις όμως εγκύψη εις τον τέλειον νόμον της ελευθερίας, και επιμείνη εις αυτόν, ούτος γενόμενος ουχί ακροατής επιλήσμων, αλλ’ εκτελεστής έργου, ούτος θέλει είσθαι μακάριος εις την εκτέλεσιν αυτού.» Και θα γίνη πλούσιος όχι σε αργύριον και χρυσίον που χάνεται, αλλά σε καλά έργα: «Εις τους πλουσίους του κόσμου τούτου [του παρόντος συστήματος πραγμάτων, ΜΝΚ] παράγγελλε να μη υψηλοφρονώσι, μηδέ να ελπίζωσιν επί την αδηλότητα του πλούτου, αλλ’ επί τον Θεόν τον ζώντα, όστις δίδει εις ημάς πλουσίως πάντα εις απόλαυσιν· να αγαθοεργώσι, να πλουτώσιν εις έργα καλά, να ήναι ευμετάδοτοι, κοινωνικοί, θησαυρίζοντες εις εαυτούς θεμέλιον καλόν εις το μέλλον, δια να απολαύσωσι την αιώνιον ζωήν.» Ο Ιεχωβά κρίνει «απροσωπολήπτως κατά το έργον εκάστου», και χρησιμοποιεί τον Χριστόν να το πράξη αυτό, ο οποίος δείχνει τα προσόντα του όταν λέγη: «Εγώ είμαι ο ερευνών νεφρούς και καρδίας· και θέλω σας δώσει εις έκαστον κατά τα έργα σας.» Αν εκζητήτε τα αληθινά λόγια του, τα μοιράζεσθε με άλλους, εκτελήτε τα καλά έργα που διατάσσουν, και αποφεύγετε τα κακά έργα που ελεεινολογούν, θα αποταμιεύετε θησαυρό στον ουρανό για το μέλλον και θα εγκολπούσθε σταθερά την προσδοκία πραγματικής ζωής στον νέο κόσμο του Ιεχωβά. Οι κεχρισμένοι ακόλουθοι του Χριστού που πεθαίνουν τώρα και στιγμιαίως μεταλλάσσονται, δεν υφίστανται απώλεια του θησαυρού των καλών έργων των, διότι «τα έργα αυτών ακολουθούσι με αυτούς». Σ’ αυτούς δεν μπορεί ορθώς να λεχθή, «Δεν μπορείτε να τα πάρετε μαζί σας.» Η ίδια αρχή δεν θα επιτρέψη ν’ αποστερήση ο θάνατος τα άλλα πρόβατα από τον ουράνιο θησαυρό: «Δεν είναι άδικος ο Θεός, να λησμονήση το έργον σας, και τον κόπον της αγάπης την οποίαν εδείξατε εις το όνομα αυτού.»—Ιάκ. 1:22, 25· 1 Τιμ. 6:17-19· 1 Πέτρ. 1:17· Αποκάλ. 2:23· 14:13· Εβρ. 6:10.

4. Ποια είναι η σημασία του 1 Κορινθίους 3:12-15;

⁴ Τα έργα, όμως, των πονηρών χάνονται μαζί τους: «Και ο ισχυρός θέλει είσθαι ως καλάμιον στυπίου, και το έργον αυτού ως σπινθήρ, και θέλουσι καυθή και τα δύο ομού, και δεν θέλει είσθαι ο σβύνων.» Κατά καιρούς, ακόμη και εκείνοι που βρίσκονται στην υπηρεσία του Ιεχωβά μπορεί να σφάλλουν και να οικοδομούν τα μη ορθά έργα επάνω στο θεμέλιο, τον Ιησού Χριστό: «Εάν δε τις εποικοδομή επί το θεμέλιον τούτο, χρυσόν, άργυρον, λίθους τιμίους, ξύλα, χόρτον, καλάμην· εκάστου το έργον θέλει φανερωθή· διότι η ημέρα θέλει φανερώσει αυτό· επειδή δια πυρός ανακαλύπτεται· και το πυρ θέλει δοκιμάσει το έργον εκάστου οποίον είναι. Εάν το έργον τινός το οποίον επωκοδόμησε μένη, θέλει λάβει μισθόν· εάν το έργον τινός κατακαή, θέλει ζημιωθή· αυτός όμως θέλει σωθή, πλην ούτως ως δια πυρός.» Ο χρυσός, ο άργυρος και οι πολύτιμοι λίθοι αντέχουν στις φλόγες, αλλά τα ξύλα, ο χόρτος και η καλάμη δεν αντέχουν. Τα πρώτα συμβολίζουν επιδοκιμασμένα έργα που δεν καταστρέφονται από τις πύρινες κρίσεις του Ιεχωβά, ενώ τα τελευταία καύσιμα υλικά είναι εσφαλμένες διδασκαλίες και έργα που δεν μπορούν να σταθούν ενώπιον των πυρίνων δοκιμασιών του Ιεχωβά. Αν αυτός που εκτελεί τα τελευταία, υποστή την απώλειά των, παύση να τα πράττη, και στραφή σε καλά έργα, θα σωθή. Αν αφήση την κρίσι του Ιεχωβά να εξαλείψη τα ψευδή έργα και αναλάβη τα έργα που επιδοκιμάζονται από τη Γραφή, θα σωθή με αυτή την αγνιστική, αποκαθαρτική πύρινη κρίσι· αλλ’ αν εμμένη στα ψευδή έργα, θα χαθή μαζί τους.—Ησ. 1:31· 1 Κορ. 3:12-15.

5. Γιατί πρέπει να γίνωμε επιδέξιοι στο έργο του κηρύγματος, και πώς μπορούμε να γίνωμε;

⁵ Το πρώτιστο έργο που οι Χριστιανοί πρέπει τώρα να εκτελούν είναι να εκπληρώνουν τα λόγια του Ιησού: «Και θέλει κηρυχθή τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας εν όλη τη οικουμένη, προς μαρτυρίαν εις πάντα τα έθνη.» Το έργο του κήρυγματός μας πρέπει να έχη την υψηλότερη ποιότητα που εμείς μπορούμε να του δώσωμε, για να καταστή δυνατόν να σταθούμε ενώπιον των Βασιλέων Ιεχωβά και Χριστού: «Είδες άνθρωπον επιτήδειον εις τα έργα αυτού; αυτός θέλει παρασταθή ενώπιον βασιλέων.» Για την αναγκαία διδασκαλία και εκπαίδευσι παρέχεται η Βίβλος, «δια να ήναι τέλειος ο άνθρωπος του Θεού, ητοιμασμένος εις παν έργον αγαθόν.» Έτσι με κατ’ ιδίαν και ομαδική μελέτη, με τακτική παρακολούθησι των εκκλησιαστικών συναθροίσεων, και με συμμετοχή στο εκπαιδευτικό πρόγραμμα ‘σπουδάσατε να παραστήσητε εαυτούς δοκίμους εις τον Θεόν, εργάτας ανεπαισχύντους, ορθοτομούντας τον λόγον της αληθείας’. Ο Σατανάς, ο θεός του παρόντος πονηρού κόσμου, έχει υφάνει ένα γιγαντιαίο ύφασμα θρησκευτικών ψευδών και το απλώνει σαν κάλυμμα επάνω στα έθνη, τυφλώνοντας τους απίστους ως προς τον φωτισμόν του ευαγγελίου της βασιλείας του Χριστού. Αλλ’ ο Λόγος του Ιεχωβά είναι σαν δίκοπη μάχαιρα και οι Χριστιανοί πρέπει να είναι επιδέξιοι στον χειρισμό της για να κάνουν τεμάχια το τυφλωτικό κάλυμμα και ν’ αφήσουν το φως να λάμπη στις ειλικρινείς διάνοιες και καρδιές των προβατοειδών ανδρών και γυναικών και παιδιών. Το γεγονός ότι ο Σατανάς καθιστά δυσχερές το έργο του κηρύγματος, προσθέτει απλώς στη συγκίνησι της εκτελέσεως του, με τη βοήθεια του Ιεχωβά.—Ματθ. 24:14· Παροιμ. 22:29· 2 Τιμ. 3:17· 2:15.

6. Ποια εδάφια εισηγούνται ποσότητα έργου καθώς και ποιότητα;

⁶ Όχι μόνο η ποιότης αλλά και η ποσότης πρέπει να ληφθή υπ’ όψιν. Οι ημέρες είναι κρίσιμες και ο καιρός είναι σύντομος, συνεπώς η συμβουλή είναι: «Κήρυξον τον λόγον· επίμενε εγκαίρως, ακαίρως.» «Γίνεσθε στερεοί, αμετακίνητοι, περισσεύοντες πάντοτε εις το έργον του Κυρίου, γινώσκοντες ότι ο κόπος σας δεν είναι μάταιος εν Κυρίω.» «Μετά φόβου και τρόμου εργάζεσθε την εαυτών σωτηρίαν.» «Εις την σπουδήν άοκνοι· κατά το πνεύμα ζέοντες.» «Η οκνηρία φέρει εις ύπνον άνευ εγέρσεως.» «Επικατάρατος ο ποιών το έργον του Ιεχωβά αμελώς.» Αν εκτελούμε το έργον του Ιεχωβά με επιδέξιο τρόπο και επίσης κάνωμε πολύ έργον, η χαρά της εκτελέσεως θα είναι μεγαλύτερη και θα είμεθα πλουσιώτεροι σε καλά έργα.—2 Τιμ. 4:2· 1 Κορ. 15:58· Φιλιππησ. 2:12· Ρωμ. 12:11· Παροιμ. 19:15, Νοξ· Ιερεμ. 48:10, ΑΣ.

7. Ποια κατηγορία επανακάμπτει στον εχθρό, πότε θα επανορθωθούν τα πράγματα, και τι δείχνει ότι ο καιρός είναι τώρα ώριμος γι’ αυτό;

⁷ Οι πρώτοι Χριστιανοί, επειδή έκαναν αυτά τα ορθά πνευματικά έργα και ανέτρεπαν τις υλιστικές θρησκείες του καιρού των, κατηγορήθησαν ότι ανεστάτωναν την οικουμένη, πραγματικά, όμως, οι ψευδοθρησκευόμενοι ήσαν εκείνοι που διέστρεφαν τα πράγματα, σε ομοίους δε υποκριτάς πολύ πριν από τον καιρό του Χριστού ο προφήτης του Ιεχωβά είχε απευθύνει την δηκτική κατηγορία: «Σεις διαστρέφετε τα πράγματα!» (Ησ. 29:16, ΑΣ· Πράξ. 17:6) Στον Αρμαγεδδώνα ο Ιεχωβά θα επιφέρη καταστροφή εναντίον των. Με την εκδήλωσι αυτής της δικαίας οργής η «γη και τα εν αυτή έργα θα αποκαλυφθούν», δηλαδή όλα τα φαύλα έργα του παρόντος πονηρού γηίνου συστήματος θ’ αποκαλυφθούν ότι είναι όμοια με τους ουρανούς του και θα κατακαούν, μαζί με τους εργάτας των φαυλοτήτων αυτών. Και μολονότι οι άνθρωποι ακούουν τώρα εκ των προτέρων γι’ αυτό το έργον του Ιεχωβά, αρνούνται να πιστέψουν, όπως προελέχθη επίσης. Όμως, λόγω της ελαττώσεως της τιμιότητος, της παρακμής της ακεραιότητος και της καταρρεύσεως της ηθικής, ο καιρός είναι ώριμος για το έργον αυτό. «Καιρός είναι δια να ενεργήση ο Ιεχωβά· ηκύρωσαν τον νόμον σου.» Όπως ο Ιησούς είπε στους υποκριτάς της εποχής του: «Ηκυρώσατε την εντολήν του Θεού δια την παράδοσίν σας.»—2 Πέτρ. 3:10, ΜΝΚ· Ψαλμ. 119:126, ΑΣ· Ματθ. 15:6· Αββακ. 1:5· Πράξ. 13:40, 41.

8. Πώς πρέπει τώρα να χρησιμοποιούμε συνετά τον χρόνον;

⁸ Αφού ο καιρός είναι ώριμος για το καταστρεπτικό έργον του Ιεχωβά, είναι επιτακτικό να ενασχοληθούμε επειγόντως στο προειδοποιητικό έργον τώρα. Ο καιρός πρέπει να χρησιμοποιηθή συνετά, να μη σπαταλάται, επειδή είναι σύντομος. Για να σώσωμε άλλους και να σωθούμε οι ίδιοι πρέπει να πλουτήσωμε γρήγορα, όχι σε υλικές κατευθύνσεις, αλλά σε καλά έργα. Χρησιμοποιείτε τον χρόνον στο να εργάζεσθε. Μερικοί, όταν δεν κάνουν τίποτε, λέγουν οκνηρά: «Σκοτώνω απλώς τον καιρό μου.» Καταναλίσκουν τον χρόνον, αλλά με τον καιρό καταναλίσκονται. Ο καιρός περνά, κι εμείς παρερχόμεθα. Εμείς σταματούμε· ο καιρός προχωρεί. Δεν χρειάζεται μακρός χρόνος για να παρέλθωμε—εβδομήντα ή ογδόντα χρόνια, περισσότερα ή ολιγώτερα, μια απλή σταγόνα στο ρεύμα του χρόνου. Αλλά τώρα, σ’ αυτές τις έσχατες ημέρες, δεν έχομε ούτε καν αυτή τη μικρή σταγόνα του χρόνου, επειδή ο Αρμαγεδδών έρχεται γοργά. Αν πρόκειται να προχωρούμε μαζί με τον καιρό αντί να ξεπερασθούμε απ’ αυτόν, πρέπει να συμβαδίζωμε με την Βίβλο και να περιπατούμε με τον Θεό. Πρέπει να εκτιμούμε τις πνευματικές αξίες και ν’ αποταμιεύωμε διαμένοντα θησαυρό και να μην είμεθα μυωπάζοντες υλισταί που πιάνονται απ’ τον άνεμο και τελειώνουν χωρίς να έχουν τίποτε, ούτε καν αναπνοή. Λέτε ότι δεν έχετε καιρό να μελετήσετε τον Λόγον του Θεού; Λέτε ότι δεν έχετε καιρό να εκτελέσετε το έργον του; Αυτό είναι σαν να λέτε ότι δεν έχετε καιρό ν’ αναπνεύσετε.

9. Για ποιο πράγμα είναι καλή η ζωή αυτή, και ποιο είναι σ’ εμάς το αποτέλεσμα του να κηρύττωμε ή να αρνούμεθα, να κηρύττωμε;

⁹ Αυτή η παρούσα ζωή όπως την ζη ο κόσμος δεν είναι πραγματική ζωή: «Η δεδομένη όμως εις τας ηδονάς, ενώ ζη είναι νεκρά.» Αυτή η ζωή είναι καλή για ένα μόνο πράγμα, δηλαδή, για να πλουτήσωμε σε δίκαια έργα, για να θησαυρίσωμε καλό θεμέλιο για το μέλλον, για να επιληφθούμε της πραγματικής ζωής στον νέο κόσμο του Ιεχωβά. Θα μπορούσε να έχωμε κάθε τι που η ζωή αυτή έχει να προσφέρη, και όμως, αν ήμεθα κενοί από καλά έργα, η ζωή αυτή θα ήταν άχρηστη και χωρίς αξία. Οι ημέρες της ζωής αυτής είναι ολίγες και γεμάτες ταραχή και πόνο, λύπη και ταλαιπωρία, θλίψι και απογοήτευσι, κακία και θάνατο. Οι ημέρες ναι ολίγες, αλλά υπάρχουν αρκετές για μας ώστε να πλουτήσωμε σε καλά έργα αν δεν αργοπορούμε. Το να κάνωμε τέτοια έργα μάς φέρνει χαρά και ικανοποίησι, ειρήνη και ευχαρίστησι, πνευματική υγεία και αιώνια ζωή. Αν και μπορεί να φαίνεται παράξενο, το να μην εκτελούμε αυτά τα έργα είναι εξαντλητικό, ενώ το να τα εκτελούμε είναι αναψυκτικό. Όταν ο Ιερεμίας απεφάσισε να μην κηρύττη, τελικά ανέκραξε: «Απέκαμον χαλινώνων εμαυτόν—Δεν δύναμαι να το υποφέρω.» Όταν ο Ελιού διέκρινε ότι ήταν ανάγκη να κηρύξη, ανεφώνησε: «Θέλω λαλήσει δια να αναπνεύσω.» Όπως ακριβώς ο Ιεχωβά έλαβε αναψυχή από το έργο της δημιουργίας του, και όπως ήταν σαν αναψυκτική τροφή για τον Ιησούν το να πράττη το θέλημα του Ιεχωβά, έτσι και η εκτέλεσις του έργου του κηρύγματος είναι αναψυκτική για τους μάρτυρας του Ιεχωβά σήμερα. Έτσι, και όταν εργαζώμεθα ακόμη, λαμβάνομε αναψυχή, και ακόμη όταν αντιμετωπίζομε διωγμό δεν αποκάμνομε πράττοντας το καλό, επειδή «οι προσμένοντες τον Ιεχωβά θέλουσιν ανανεώσει την δύναμιν αυτών· θέλουσιν αναβή με πτέρυγας ως αετοί· θέλουσι τρέξει, και δεν θέλουσιν αποκάμει· θέλουσι περιπατήσει, και δεν θέλουσιν ατονίσει.»—1 Τιμ. 5:6· Ιερεμ. 20:9, ΜΑΜ· Ιώβ 32:20· Ησ. 40:31, ΑΣ.

ΕΡΓΟΝ ΣΤΟΝ ΝΕΟ ΚΟΣΜΟ

10. Τι θα φυλάττη τη ζωή στον νέο κόσμο από το να γίνη ανιαρή;

¹⁰ Το να ελευθερωθή κανείς σε πραγματική ζωή στον νέο κόσμο δεν σημαίνει να του χορηγηθούν μόνιμες διακοπές. Πολύ μακρές διακοπές γίνονται ανιαρές. Η αργία γίνεται μονότονη. Η ζωή γίνεται χωρίς ενδιαφέρον. Η πραγματική ζωή στον νέο κόσμο ποτέ δεν θα γίνη ανιαρή ή μονότονη ή ελλιπής ενδιαφέροντος, επειδή θα υπάρχη εκεί πολύ έργον. Όχι το μάταιο και ανωφελές έργον του κόσμου τούτου που κάνει κουραστική την εργάσιμη εβδομάδα και που κάνει τους ανθρώπους να μιλούν για την έναρξί της ως για «κουραστική» Δευτέρα. Όχι, θα είναι το ενδιαφέρον και μάλιστα γοητευτικό έργο του εξωραϊσμού της γης, της εξασκήσεως στοργικής κυριαρχίας επάνω στη ζωϊκή κτίσι, και της ανατροφής τέκνων για να γεμίσουν τη γη μ’ ένα δίκαιο γένος. Θα υπάρχη πάντοτε καλό έργο για τη διάνοια και για το σώμα, και, όπως ακριβώς συμβαίνει στην περίπτωσι των κεχρισμένων μαρτύρων και του έργου των τώρα, έτσι και τότε οι άνθρωποι «θα απολαμβάνουν επί μακρόν το έργον των χειρών των». Ή, περισσότερο σύμφωνα με την κατά γράμμα σημασία του Εβραϊκού κειμένου, το έργον των χειρών των θα το «χρησιμοποιούν εις το πλήρες» ή θα το «παλαιώσουν». Ο εργάτης δεν θ” αποστερήται από τον καρπό του κόπου του, ούτε θα τον θησαυρίζη ανωφελώς, ούτε θα τον αφήνη πίσω του αχρησιμοποίητον επειδή τον απέσπασε ο θάνατος. Δεν θα υπάρχη τίποτε που να ματαιώνη τον σκοπό του Ιεχωβά ότι ο εργάτης θα δρέπη τη χαρά και την ικανοποίησι του έργου του.—Ησ. 65:22, ΜΙΡ· ΜΡΓ.

11. Από τι θα έχωμε ανάπαυσι στον νέο κόσμο, και ποια θαυμαστή απόψις έργου θα διανοιχθή για μας;

¹¹ Η χιλιετής βασιλεία του Χριστού θα είναι καιρός αναπαύσεως από ξηρασία, αποτυχία συγκομιδής, καταιγίδες, σεισμούς, ατυχήματα και καταθλιπτικό μόχθο· αναπαύσεως από απατεώνας εμπορικούς εκμεταλλευτάς, από διεφθαρμένους πολιτικούς και υποκριτάς θρησκευομένους· αναπαύσεως από φυλετικές διαμάχες και εθνικές διαιρέσεις, από ψυχρούς και θερμούς πολέμους, από πόνο και ασθένεια, και από παθήματα και θάνατο. Θα είναι καιρός αναπαύσεως από όλη τη σήψι που επεσωρεύθη στο ανθρώπινο γένος κατά τα περασμένα έξη χιλιάδες χρόνια τυραννίας από μέρους πονηρών ανθρώπων και εξαχρειωμένων δαιμόνων και διεφθαρμένου Διαβόλου. Δεν θα είναι, όμως, καιρός αναπαύσεως από καλά έργα. Θα υπάρχη πάντοτε νέον έργον, με νέα προβλήματα για επίλυσι και νέα μυστήρια για διείσδυσι. Αυτά θα προκαλούν τη διάνοια μας και το σώμα μας και θα μας σύρουν εξακολουθητικά σε νέες πάντοτε προόδους σε έργον, γνώσι, σοφία και κατανόησι. Και με ατελεύτητη ζωή, τα άτομα θα έχουν καιρό να τελειώνουν το έργο που αρχίζουν. Τώρα οι άνθρωποι είτε γνωρίζουν ολίγα για πολλά πράγματα, είτε πολλά για ολίγα πράγματα. Οι μελέτες των τους αφήνουν είτε ευρείς και ρηχούς είτε στενούς και βαθείς. Αλλά στον νέο κόσμο όπου ο χρόνος δεν θα μοιράζεται φειδωλώς σε περιωρισμένα όρια ζωής που είναι σαν φευγαλέες σκιές, οι άνθρωποι θα έχουν τον καιρό να παρακολουθούν μελέτες ώσπου να γίνουν ευρείς όσο και βαθείς, μαθαίνοντας πολλά για πολλά θέματα. Και η πλούσια ικανοποίησις από την αυξανόμενη γνώσι δεν θα τελειώση ποτέ, επειδή ποτέ δεν μπορούμε να τα ξέρωμε όλα. Μόνο ο Ιεχωβά τα γνωρίζει όλα, και ποτέ δεν μπορούμε ν’ αρχίσωμε να βυθομετρούμε τα βάθη της απεριόριστης σοφίας του. Τι θαυμαστό μέλλον ικανοποιητικού έργου βρίσκεται μπροστά στο ευπειθές ανθρώπινο γένος!

12. Ποια νουθεσία δίδεται για το καλό μας;

¹² Για να έχωμε αυτή την πραγματική ζωή τότε, αξίζει να εργαζώμεθα τώρα. Ο Ιεχωβά εργάζεται, ο Χριστός εργάζεται, ο άνθρωπος πρέπει να εργάζεται, θα είναι ευτυχέστερος αν εργάζεται, θα ζήση περισσότερο αν εργάζεται, θα έχη ικανοποίησι στο έργο του τώρα αν αυτό εκπληρώνη ένα χρήσιμο σκοπό, και θ’ αποκτήση πραγματική ζωή στον νέο κόσμο αν τα τωρινά έργα του είναι καλά ενώπιον του Ιεχωβά. Θησαυρίσατε θησαυρούς στον ουρανό. Τα επίγεια πλούτη είναι πρόσκαιρα. Εργασθήτε για κείνο που διαμένει: «Μη μοχθής δια να αποκτήσης πλούτον· έσο αρκετά σοφός δια να απέχης.» «Ο κόσμος παρέρχεται, και η επιθυμία αυτού· όστις όμως πράττει το θέλημα του Θεού, μένει εις τον αιώνα.» Όσο περισσότερο τρέφεται μια επιθυμία, τόσο πιο μεγάλη και πιο πεινασμένη γίνεται, είτε πνευματική είναι είτε υλική. Έχομε περιωρισμένο μόνο καιρό, και όσο περισσότερο τον χρησιμοποιούμε για να ευχαριστήσουμε τη σάρκα, τόσο ολιγώτερον χρόνον θα έχωμε για πράγματα του πνεύματος.—Παροιμ, 23:4, ΑΣΜ· 1 Ιωάν. 2:17.

13. Ποιος είναι ο ύπουλος κίνδυνος που προέρχεται από τον υλισμό;

¹³ Το υλικόν απωθεί το πνευματικόν αν το αφήσωμε, μερικές δε φορές το κάνει ύπουλα αυτό προτού το αντιληφθούμε. Υπάρχει ένας μύθος για έναν Άραβα και την καμήλα του. Ήταν μια ψυχρή νύχτα, και καθώς ο Άραψ κάθησε στη μικρή του σκηνή, η καμήλα κύτταξε μέσα και παρακάλεσε να της επιτραπή να βάλη μέσα το κεφάλι της επειδή έκανε κρύο. Γρήγορα εζήτησε να βάλη μέσα και τον λαιμό της, κατόπιν τα μπροστινά πόδια της, και τελικά να σταθή ολόκληρη μέσα. Η άδεια εχορηγήθη, αλλά ήταν τόσο στενόχωρα που η καμήλα έσπρωξε ελαφρά τον Άραβα και τον έβγαλε έξω, λέγοντας ότι δεν υπήρχε τόπος και για τους δυο στη σκηνή. Έτσι συμβαίνει και με τον υλισμό. Αν του δώσωμε ένα άνοιγμα, αυτός θα σφετερισθή ολοένα περισσότερον από τον χρόνον μας και την ενέργειά μας και γρήγορα η πνευματικότης θα σπρωχθή έξω από τη ζωή μας. Αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να πάμε στο άλλο άκρον του ασκητισμού και να φθάσωμε «εις εθελοθρησκείαν και ταπεινοφροσύνην και σκληραγωγίαν του σώματος», επειδή έχομε ανάγκη των υλικών αγαθών, πρέπει να τα απολαμβάνωμε, και μπορούμε επίσης να τα χρησιμοποιούμε στην υπηρεσία του Ιεχωβά· αλλ’ όταν τα επιδιώκωμε πέρα από τις ανάγκες μας, κοστίζουν πάρα πολύ. Όπως ανακαλύπτει ο παλαιός αυτός κόσμος που αποσυντίθεται, το κόστος του υλισμού είναι η πνευματικότης και το να πληρώσετε πνευματικότητα σημαίνει να πληρώσετε τη ζωή σας: «Το φρόνημα της σαρκός είναι θάνατος· το δε φρόνημα του Πνεύματος, ζωή και ειρήνη.» Τώρα πολλοί καυχώνται στον θεό του υλισμού, ενώ πραγματικά αυτός είναι η αισχύνη των: «Των οποίων ο Θεός είναι η κοιλία, και η δόξα αυτών είναι εν τη αισχύνη αυτών, οίτινες φρονούσι τα επίγεια.» Εκτελείτε το έργον του Ιεχωβά, όχι τη διαταγή της κοιλίας σας!—Κολ. 2:23· Ρωμ. 8:6· Φιλιππησ. 3:19.

14. Ποιος είναι ο κοινός παρονομαστής της ευτυχίας; Τι, λοιπόν, πρέπει να πράξωμε τώρα;

¹⁴ Το χρήμα δεν είναι ο κοινός παρονομαστής της ευτυχίας. Μερικοί πλούσιοι είναι ευτυχείς, πολλοί δεν είναι. Μερικοί πτωχοί είναι ευτυχείς, πολλοί δεν είναι. Η νεότης δεν είναι ο κοινός παρονομαστής της ευτυχίας. Μερικοί νέοι είναι ευτυχείς, μερικοί δεν είναι. Πολλά ηλικιωμένα άτομα είναι ευτυχή, πολλά δεν είναι. Η υγεία δεν είναι ο κοινός παρονομαστής της ευτυχίας. Μερικοί υγιείς άνθρωποι είναι ευτυχείς, αλλά πολλοί είναι λυπημένοι. Μερικοί άρρωστοι είναι ευτυχέστεροι από τους υγιείς. Το ίδιο μπορεί να λεχθή για τους φημισμένους και τους αφανείς, τους δημοφιλείς και τους μη δημοφιλείς, τους προικισμένους με ιδιοφυία και τους μετρίους—καμμιά απ’ αυτές τις καταστάσεις δεν είναι ο κοινός παρονομαστής της ευτυχίας. Ο κοινός παρονομαστής της ευτυχίας και της ειρήνης και της ικανοποιήσεως είναι η επίγνωσις του Ιεχωβά. Όλοι όσοι γνωρίζουν τον Ιεχωβά και τον υπηρετούν—είτε πλούσιοι είτε πτωχοί, είτε νέοι είτε γέροι, υγιείς ή ασθενείς, φημισμένοι ή αφανείς, δημοφιλείς ή μη δημοφιλείς, προικισμένοι με ιδιοφυία ή μέτριοι—όλοι αυτοί είναι ευτυχείς και ευχαριστημένοι και γεμάτοι ελπίδα. Το να γνωρίζωμε τον Ιεχωβά και τον Χριστό και κατόπιν να δίνωμε το ύδωρ της αληθείας στους άλλους σημαίνει αιώνια ζωή: «Ο γενναιόδωρος άνθρωπος θέλει πλουτισθή· και όστις ποτίζει, θέλει ποτισθή και αυτός.» Τέτοια ευτυχή άτομα μελετούν τώρα τον Λόγον του Ιεχωβά, τον μεταδίδουν στους άλλους, υπακούουν στις εντολές του ζουν αγνή ζωή, κηρύττουν συστηματικά, πλουτούν σε καλά έργα, και έτσι επιλαμβάνονται της πραγματικής ζωής η οποία θα γεμίση μέχρις υπερχειλίσεως με ικανοποιητικά έργα προς αιώνιον αίνον του μεγάλου Δημιουργού Θεού, Ιεχωβά.—Παροιμ. 11:25, ΜΑΜ· Ιωάν. 17:3.