Η Μεγάλη Πυραμίς της Γκίζης

Προϊόν της αληθινής λατρείας ή της ψευδούς;

Η ΜΕΓΑΛΗ Πυραμίς της Γκίζης είναι ένα από τα «επτά θαύματα του αρχαίου κόσμου». Είναι η πιο μεγάλη από εννέα πυραμίδες που βρίσκονται στη Γκίζα, στην κοιλάδα του Νείλου. Η μεγάλη πυραμίς έχει ύψος 486 ποδών, δηλαδή περίπου το ύψος ενός συγχρόνου 40ωρόφου κτιρίου, και η καθεμιά από τις τέσσερες πλευρές της έχει μάκρος 764 ποδών· η βάσις της καλύπτει έκτασιν δεκατριών έηκερ. Η αναλογία του ύψους της προς την περίμετρο της βάσεώς της είναι η ίδια με την της ακτίνος ενός κύκλου προς την περιφέρειά του, ένα πολύ αξιοσημείωτο χαρακτηριστικό κατά μερικούς μαθηματικούς και αστρονόμους. Οι τέσσερες πλευρές της ευθυγραμμίζονται τέλεια με τις τέσσερες διευθύνσεις της πυξίδος.

Η χρονολογία που δίνει ο Ηρόδοτος για το κτίσιμο της Μεγάλης Πυραμίδος, ανεβάζει τη σημερινή ηλικία της σε τρεις χιλιάδες χρόνια περίπου, αλλά άλλοι επιμένουν ότι αυτός έχει λάθος και ότι η πυραμίς αυτή ανηγέρθη πριν από τέσσερες χιλιάδες χρόνια. Σύμφωνα με τον Ηρόδοτον και τον Μανέθωνα (Αιγύπτιον ιστορικόν του τρίτου αιώνος προ Χριστού), η Μεγάλη Πυραμίς εκτίσθη από τον Χέοπα, έναν από τους Ποιμένας βασιλείς που εισέβαλαν μέσα στην Αίγυπτο και την καθυπέταξαν εύκολα, έκλεισαν όλους τους ναούς και κατόπιν ανάγκασαν όλους να εργασθούν γι’ αυτές. «Εκατό χιλιάδες άνθρωποι ειργάζοντο συνεχώς και αντικαθίσταντο κάθε τρεις μήνες από μια νέα ομάδα εργατών. Εχρειάσθη δέκα ετών καταδυνάστευσις του λαού για να διανοιχθή δρόμος για τη μεταφορά των λίθων, έργον όχι πολύ κατώτερο, κατά την κρίσι μου, από την ίδια την πυραμίδα.» Ο δρόμος αυτός είχε μάκρος τρία πέμπτα του μιλίου, πλάτος εξήντα πόδια κι έφθανε σε ύψος σαράντα οκτώ ποδών «κατεσκευάσθη από στιλβωμένους λίθους κι εκαλύπτετο με χαραγμένα ομοιώματα ζώων. . . . Η ίδια η Πυραμίς εκτίσθη μέσα σε είκοσι χρόνια.» Οι δύο μικρότερες πυραμίδες της Γκίζης, όπως μας λέγει ο Ηρόδοτος, εκτίσθησαν από τον αδελφό και τον γυιό του Χέοπος.

Υπήρξαν πολλές θεωρίες ως προς την αιτία για την οποίαν εκτίσθησαν αυτές οι πυραμίδες της Γκίζης, συγκεκριμένως δε η Μεγάλη Πυραμίς. Μερικοί έλυσαν το πρόβλημα ισχυριζόμενοι ότι εκτίσθη αποκλειστικά ως τάφος του Χέοπος, αλλά είναι λογικό ότι ένας άρχων θα κατηύθυνε όλους τους πόρους μιας χώρας όπως η Αίγυπτος προς το κτίσιμο ενός τάφου, και μάλιστα επί τριάντα χρόνια; Άλλοι συνεπέραναν ότι εκτίσθη για να στεγάση τον βασιλικό θησαυρό, αλλά η δαπάνη που συνεπάγεται η ανέγερσις ενός τέτοιου κτίσματος κατά πολύ υπερέβαινε ολόκληρη την αξία οποιουδήποτε θησαυρού τον οποίον ένας βασιληάς θα ήθελε να τοποθετήση εκεί μέσα! Άλλοι ερριψοκινδύνευσαν τη γνώμη ότι εκτίσθη για να χρησιμεύση ως ναός, αλλά κι αυτό επίσης δεν φαίνεται ν’ αποτελή την ορθή εξήγησι, διότι οι λείες και επικλινείς πλευρές της έκαναν την πρόσβασι στις εισόδους της πολύ δύσκολη.

Επειδή καμμιά απ’ αυτές τις θεωρίες δεν εξηγεί πλήρως και πειστικά τον σκοπό της ανεγέρσεως της Μεγάλης Πυραμίδος, άλλοι ανέπτυξαν την υπόθεσι ότι εκτίσθη υπό θείαν έμπνευσιν ότι πιθανώς ο Μελχισεδέκ υπήρξε ο οικοδόμος της, και ότι ο Θεός την επρομήθευσε ως λίθινον μάρτυρα για να επιβεβαιώση την Αγία Γραφή. Άνθρωποι, όπως ο Τζων Τέυλορ του Λονδίνου, ο καθηγητής Σμυθ και ο Δρ Έντγκαρ της Σκωτίας, συνηγόρησαν υπέρ της θεωρίαςa ότι οι διαστάσεις της Μεγάλης Πυραμίδος, ιδιαίτερα δε οι διαστάσεις των εσωτερικών της διαδρόμων και θαλάμων, ήσαν πλήρεις Γραφικής εννοίας.

Πώς έχουν τα πράγματα; Είναι η Μεγάλη Πυραμίς αληθινά ένας μάρτυς υπέρ του Ιεχωβά; Εκτίσθη μήπως από τους αληθινούς του λάτρεις για να επιβεβαιώση τη Γραφή, ή εκτίσθη από πιστούς των ειδωλολατρικών θρησκειών;

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΘΕΙΑΣ ΠΡΟΕΛΕΥΣΕΩΣ

Εν πρώτοις ας σημειώσωμε ότι, αφού ο λόγος του Θεού είναι ‘λύχνος εις τους πόδας μας και φως εις τας τρίβους μας’ και μας εδόθη για να είμεθα ‘τέλειοι, ητοιμασμένοι εις παν έργον αγαθόν,’ δεν υπάρχει ανεκπλήρωτη ανάγκη, την οποίαν θα εξυπηρετούσε η Μεγάλη Πυραμίς με τις διαστάσεις της.—Ψαλμ. 119:105· 2 Τιμ. 3:15-17.

Ο Ιεχωβά Θεός εχρησιμοποίησε σαράντα περίπου συγγραφείς σε μια χρονική περίοδο δεκαέξη αιώνων για να μας προμηθεύση τον λόγον του. Είναι τάχα λογικό να συμπεράνωμε ότι, προτού ακόμη ο Μωυσής αρχίση να συγγράφη την Πεντάτευχο, ο Θεός έκαμε να ανεγερθή ένα συμπαγές οικοδόμημα για να επιβεβαίωση τον λόγο του; Μάλλον, δεν αποτελεί προσβολή εναντίον του Θεού το να ισχυριζώμεθα ότι εθεώρησε αναγκαίον να επιβεβαίωση τον εμπνευσμένο του λόγο με κάποιο άφωνο οικοδόμημα; Και ότι η σημασία του έπρεπε να είναι κρυμμένη από τον άνθρωπο για μερικές χιλιάδες χρόνια και ν’ αποκαλυφθή μόνο σ’ έναν καιρό που το οικοδόμημα απεγυμνώθη από όλη την εξωτερική του ωραιότητα;

Επίσης, είναι λογικό να έχωμε τη γνώμη ότι ο Θεός θα κατηύθυνε την ανέγερσι κτίσματος εκτάσεως δεκατριών έηκερ γης, αποτελουμένου από 90 εκατομμύρια κυβικούς πόδας λαξευμένων λίθων, με λίθους μήκους τριάντα ποδών, που υπολογίζεται να ζυγίζουν ως 880 τόννους ο καθένας, όταν όλο αυτό το έργον έπρεπε να γίνη με εργασία σκλάβων; Το ίδιο το γεγονός ότι η μνήμη των εισβολέων Ποιμένων βασιλέων που έκτισαν αυτές τις πυραμίδες ήταν πολύ μισητή στους Αιγυπτίους επί γενεές κατόπιν, θα μπορούσε, βέβαια, να θέση το κτίσιμο των πυραμίδων στην τάξι του οικοδομικού προγράμματος των Φαραώ μάλλον παρά του προγράμματος του Βασιλέως Σολομώντος.

Εκτός απ’ αυτό, αν η Μεγάλη Πυραμίς εκτίζετο κατ’ εντολήν του Θεού, δεν θα έπρεπε ν’ αναμένωμε να βρούμε κάποια μνεία της κατασκευής της μέσα στον λόγο του Θεού, την Αγία Γραφή; Η Γραφή μάς λέγει για το κτίσιμο του ναού του Σολομώντος και εκείνου που εκτίσθη υπό την καθοδηγία του Κυβερνήτου Ζοροβάβελ· επίσης για το κτίσιμο υδραγωγείου από τον Βασιλέα Εζεκία, καθώς και για το κτίσιμο του Πύργου της Βαβέλ, αλλά ούτε λέξι δεν λέγει για κάποια από τις πυραμίδες. Σχετικό με το επιχείρημα αυτό είναι και το γεγονός ότι σε κανένα από τα κτίσματα που περιγράφονται μέσα στον λόγον του Θεού δεν εχρησιμοποιήθη το σχήμα μιας πυραμίδος.

Δεν μπορεί, επίσης, ν’ αμφισβητηθή τα γεγονός ότι καμμιά από τις διαστάσεις που δίδονται για τη Μεγάλη Πυραμίδα δεν επιχύνει φως στο σπουδαιότατο ζήτημα της παγκοσμίου κυριαρχίας ή στο γιατί ο Θεός επέτρεψε το κακό. Όσο αξιοσημείωτες κι αν φαίνονται μερικές από τις διαστάσεις της, δεν μπορεί κανείς, επίσης, ν’ αρνηθή ότι αυτές ωδήγησαν σε ψευδείς ελπίδες που κατέληξαν σε απογοητεύσεις και καμμιά απ’ αυτές δεν εξυπηρετεί κάποιον σκοπό που ν’ αποβλέπη στο να μεγαλυνθή το όνομα του Ιεχωβά και να κηρυχθή «τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας», ούτε δε κι εκείνοι που θεωρούν τόσο μεγάλο θησαυρό τη Μεγάλη Πυραμίδα συμμετέχουν στο έργον αυτό του κηρύγματος. Αν υπάρχουν χαρακτηριστικά της Μεγάλης Πυραμίδος, τα οποία δεν μπορούν να εξηγηθούν αποκλειστικά βάσει της ανθρωπίνης σοφίας, τότε, ένεκα όλων των ανωτέρω, δεν έχομε παρά να συμπεράνωμε ότι αυτή πρέπει να επετελέσθη δια δαιμονικής δυνάμεως παρά δια της ενεργού δυνάμεως του Ιεχωβά Θεού.

ΤΟ ΘΥΣΙΑΣΤΗΡΙΟΝ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ

Ένα Γραφικό εδάφιο που εχρησιμοποιήθη στους περασμένους χρόνους για να υποστηρίξη τη γνώμη ότι η Μεγάλη Πυραμίς είναι θείας προελεύσεως λέγει: «Εν εκείνη τη ημέρα θέλει είσθαι εν τω μέσω της γης Αιγύπτου θυσιαστήριον εις τον Ιεχωβά, και στήλη κατά το όριον αυτής εις τον Ιεχωβά. Και θέλει είσθαι εν τη γη της Αιγύπτου δια σημείον και μαρτυρίαν εις τον Ιεχωβά των δυνάμεων· διότι θέλουσι βοά προς τον Ιεχωβά εξ αιτίας των καταθλιβόντων, και θέλει εξαποστείλει προς αυτούς σωτήρα, και μέγαν και θέλει σώσει αυτούς.» Με μια έντεχνη σειρά γραμμών έγινε προσπάθεια να καταδειχθή πώς η Μεγάλη Πυραμίς ήταν συγχρόνως στο μέσον της γης Αιγύπτου και στα όριά της. Αλλά καμμιά κατά γράμμα οικοδομή δεν θα μπορούσε κυριολεκτικά να είναι στο μέσον και συγχρόνως στα όρια μιας κατά γράμμα χώρας.—Ησ. 19:19, 20, ΑΣ.

Εν τούτοις, η Γραφή χρησιμοποιεί τον όρον Αίγυπτος με μεταφορική έννοια, όπως στην Αποκάλυψι 11:7, 8, όπου η κατάστασις των δούλων του Θεού στα έτη 1918 και 1919 περιγράφεται ως εξής: «Και όταν τελειώσωσι την μαρτυρίαν αυτών, το θηρίον το αναβαίνον εκ της αβύσσου θέλει κάμει πόλεμον με αυτούς, και θέλει νικήσει αυτούς, και θανατώσει αυτούς. Και τα πτώματα αυτών θέλουσι κείσθαι επί της πλατείας της πόλεως της μεγάλης, ήτις καλείται πνευματικώς Σόδομα και Αίγυπτος, όπου και ο Κύριος ημών εσταυρώθη.»

Η λέξις «θυσιαστήριον», όπως χρησιμοποιείται στο ανωτέρω εδάφιον, σημαίνει τόπον θυσίας, σήμερα δε ο λαός του Θεού προσφέρει θυσίες στον Ιεχωβά ανάμεσα στην αντιτυπική Αίγυπτο, στον κόσμο του Σατανά. Χρησιμεύει, επίσης, σαν μια στήλη, σαν ένα μνημείο ή μαρτυρία στον Ιεχωβά. Αν και θα ήταν αδύνατο ένα κατά γράμμα οικοδόμημα να είναι συγχρόνως στο μέσον και στα όρια μιας κατά γράμμα χώρας, αυτό μπορεί ν’ αληθεύη με μεταφορική έννοια. Οι μάρτυρες του Ιεχωβά βρίσκονται σήμερα μέσα ή ανάμεσα στη σύγχρονη Αίγυπτο, δηλαδή, στον κόσμο του Σατανά· κι ωστόσο με μια άλλη έννοια μπορεί να λεχθή ότι είναι, επίσης, στα όριά της, διότι στέκουν στο άκρον της, έτοιμοι να διέλθουν στον νέο κόσμο μετά τη μάχη του Αρμαγεδδώνος. Το ότι πρέπει να υπηρετούν ως μάρτυρες εκτίθεται επανειλημμένως στις Γραφές: «Σεις είσθε μάρτυρές μου, λέγει ο Ιεχωβά, . . . και εγώ ο Θεός. Και προς το ότι αυτοί αποτελούν σημείον, σημειώστε τους λόγους του Μεγαλυτέρου Ησαΐα, του Ιησού Χριστού, με τους οποίους αυτός αναφέρεται στους ακολούθους του ως σε τέκνα που του εδόθησαν: «Ιδού εγώ και τα παιδία, τα οποία μοι έδωκεν ο Ιεχωβά, δια σημεία και τεράστια.»—Ησ. 43:10-12· 8:18, ΑΣ· Εβρ. 2:13.

Οσοδήποτε ενδιαφέροντα, γοητευτικά ή ραδιούργα και αν μπορή να είναι τα μαθηματικά, χρονολογικά και αστρονομικά συμπεράσματα από τη Μεγάλη Πυραμίδα της Αιγύπτου, αυτά στερούνται οιασδήποτε σημασίας όταν παραβληθούν με το μέγα έργον που ο Ιεχωβά κάνει να γίνη σήμερα από το θυσιαστήριό του στο μέσον της Αιγύπτου και από τη στήλη του στα όρια. Εκείνο που χρειάζονται σήμερα οι άνθρωποι δεν είναι απλώς μια υποτιθέμενη επιβεβαίωσις των Βιβλικών χρονολογιών, αλλά η αλήθεια σχετικά με το μεγάλο επίμαχο ζήτημα που πρέπει να λυθή. Ποιος άρχει ως υπέρτατος, ο Ιεχωβά Θεός ή ο Σατανάς, ο Διάβολος; Έχουν ανάγκη να ιδούν τη σαφή οροθετική γραμμή που υπάρχει μεταξύ της οργανώσεως του Θεού και της οργανώσεως του Διαβόλου, και πρέπει να δειχθή σ’ αυτούς πόσο επείγον είναι να εκζητήσουν τον Ιεχωβά, τη δικαιοσύνη και την πραότητα εγκαίρως.—Σοφον. 2:1-3.

Αφού όλες οι ενδείξεις συγκλίνουν προς το γεγονός ότι η Μεγάλη Πυραμίς δεν εκτίσθη καθ’ υπόδειξιν του Θεού, το να την πάρουν οι Χριστιανοί στα σοβαρά θα ισοδυναμούσε με το να κατεβούν στην Αίγυπτο για βοήθεια. (Ησ. 31:1) Όχι με μια ειδωλολατρική, κτισμένη από σκλάβους λίθινη στήλη, αλλά με τον λόγο του, με την οργάνωσί του και με την ενεργό του δύναμι, το άγιο πνεύμα του, εκπαιδεύει ο Ιεχωβά Θεός τους αφιερωμένους δούλους του για τη διακονία.

ΤΟ ΠΙΘΑΝΟΝ ΑΙΤΙΟΝ

Απομένει ένα μόνο ερώτημα. Αφού είναι σαφές ότι η Μεγάλη Πυραμίς δεν εκτίσθη κατ’ εντολήν του Ιεχωβά, και αφού καταφαίνεται ότι δεν εκτίσθη για να χρησιμεύση αποκλειστικά ως τάφος ή ως θησαυροφυλάκιον ή ως ναός ειδωλολατρίας, μπορεί να δοθή καμμιά πειστική εξήγησις του αιτίου που ώθησε τον Χέοπα να την κτίση;

Μάλιστα· υπάρχει μια θεωρία που έχει πολλά συστατικά υπέρ αυτής, και η θεωρία αυτή βασίζεται στην προεξέχουσα θέσι που δίνει η Μεγάλη Πυραμίς στις επιστήμες των μαθηματικών και της αστρονομίας. Είναι γνωστόν ότι στους αρχαίους χρόνους αστρονομία και αστρολογία εθεωρούντο ως ένα και το αυτό. Από δε τη Γραφική και την κοσμική ιστορία καταφαίνεται ότι οι Χαλδαίοι υπερείχαν και στα δύο. Καταφαίνεται δε, επίσης, ότι ο Χέοψ και οι μετ’ αυτού, που κατέκτησαν την Αίγυπτο με προφανώς πολύ λίγη προσπάθεια, ήλθαν από τη Χαλδαία. Επομένως, λόγω της «μυστηριώδους επιρροής την οποίαν οι αστρολόγοι αποδίδουν σε ειδικούς αριθμούς, ψηφία, θέσεις, κλπ., εξηγείται αμέσως η επιμέλεια με την οποία καθωρίσθησαν οι διαστάσεις της Μεγάλης Πυραμίδος έτσι ώστε να δείχνουν ιδιαίτερες αστρονομικές και μαθηματικές σχέσεις.

Επίσης, αν λάβωμε υπ’ όψιν ότι «οι Χαλδαίοι από τους αρχαιοτάτους χρόνους ακολουθούσαν τη μελέτη της αλχημείας σε συνδυασμό με την αστρολογία,» με την οποία ήλπιζαν να ανακαλύψουν τη «φιλοσοφική λίθο» και με την οποίαν ακολούθως επίστευαν ότι θα μπορούσαν να μεταβάλουν τα αγενή μέταλλα σε χρυσόν και άργυρον και συγχρόνως να ανακαλύψουν το μυστικό της ζωής, μπορούμε τότε να βρούμε μια δικαιολογία της οικοδομήσεως της Μεγάλης Πυραμίδος ως μνημείου που ανηγέρθη για την αστρολογία με την ελπίδα της ανακαλύψεως των θεμελιωδών μυστηρίων της ζωής και πάσης ύλης.—Η Μεγάλη Πυραμίς, υπό Ρ. Α. Πρόκτορ.

Έτσι, η πιο λογική από όλες τις εξηγήσεις των αιτίων, που ωδήγησαν στην κατασκευή της Μεγάλης Πυραμίδος της Γκίζης, καταδεικνύει ότι αυτή ασφαλώς δεν κατεσκευάσθη από εκείνους που ησχολούντο στην αληθινή λατρεία του Ιεχωβά Θεού, αλλ’ από εκείνους που ήσαν αφωσιωμένοι στην αστρολογία, μια εκδήλωσι Διαβολικής θρησκείας, κατεσκευάσθη δε για την προαγωγή της θρησκείας αυτής.

[Υποσημειώσεις]