Επιδιώκοντας τον Σκοπό μου στη Ζωή

Αφήγησις του Χάρρυ Γ. Άρνοτ

ΟΙ ΧΑΡΕΣ και οι ευλογίες της ομιλίας της 3ης Απριλίου 1955, και η δράσις που επακολούθησε, και η περίοδος της Αναμνήσεως με την έκδηλη ευλογία της από τον Ιεχωβά, μ’ έκαμαν να θελήσω να γράψω την ιστορία μου. Αρχίζει κατά τον Ιούλιο του 1939, διότι τότε ακριβώς σε μια επίσκεψι που έκαμε στο σπίτι μας η γιαγιά μου, εγνώρισα απ’ αυτήν για πρώτη φορά την αλήθεια. Ευθύς εξ αρχής έμαθα μερικά μαθήματα που με κράτησαν καλά σε όλα τα μετέπειτα χρόνια. Η γιαγιά ήταν σε δράσι στο έργο της μαρτυρίας από το έτος 1915, κι εν τούτοις σε όλο αυτό το διάστημα από το 1915 ως το 1939 είδε λίγους μόνον άμεσους καρπούς του κηρύγματός της για τη Βασιλεία, αν υποτεθή ότι υπήρξαν καρποί. Μπορείτε λοιπόν να φαντασθήτε τη χαρά της όταν με βοηθούσε να λάβω τη στάσι μου. Από τότε είχε κι άλλες παρόμοιες ευλογίες, αλλ’ η υπομονή της στη διάρκεια των ετών αυτών απετέλεσε για μένα ένα πραγματικό παράδειγμα. Μου έδωσε, επίσης, καλές Γραφικές συμβουλές. Θυμάμαι καλά που με πήρε δίπλα της μια μέρα, αφού ακριβώς είχα αρχίσει να λαμβάνω ενεργό μέρος στην υπηρεσία, και πριν τελειώση την παραμονή της μαζί μας, και μου είπε: «Ιδού κάτι που πρέπει πάντοτε να το έχης υπ’ όψι: ποτέ μην αφήσης τον εαυτό σου ν’ αποθαρρυνθή, ή να προσκόψη σε κάτι που μπορεί να πη ή να κάμη ένας αδελφός. Θυμήσου ότι υπηρετείς τον Ιεχωβά και όχι ανθρώπους. Αν προσηλωθής στον Ιεχωβά και στην οργάνωσί του δεν θα παραστρατήσης.»

Τον Μάρτιο του 1940 εβαπτίσθηκα, και κατατάχθηκα τον επόμενο Ιούνιο ως σκαπανεύς. Από τότε πραγματικά άρχισα να επιδιώκω τον σκοπό μου στη ζωή και σε όλα τα χρόνια από τότε υπήρξα πάρα πολύ ευγνώμων διότι όλες οι ενέργειές μου ήσαν στην υπηρεσία της Βασιλείας.

Γνωρίζω ότι σ’ αυτές τις μέρες υπάρχει ανάγκη σε πολλές χώρες να έχη κανείς μια εργασία, στην οποία να διαθέτη μέρος του χρόνου του, για να φροντίζη για τα προς το ζην αναγκαία όταν είναι γενικός σκαπανεύς· αλλ’ ευθύς εξ αρχής ήμουν ευγνώμων που μπορούσα να περάσω και χωρίς την ανάγκη τέτοιας εργασίας. Όχι ότι είχα δικά μου χρήματα, ούτε καμμιά βοήθεια απ’ έξω. Δεν είχα. Πιστεύω πως είχα περίπου 6 λίρες (δηλαδή περίπου δεκαεπτά δολλάρια) ως ολικό μου πλούτον όταν μπήκα στην υπηρεσία σκαπανέως σε ηλικία 18 ετών, και δεν έλαβα οικονομική βοήθεια από το σπίτι μου. Μερικοί μπορεί να νομίσουν ότι αυτό ήταν παράτολμο. Ίσως να ήταν αλλά εμπιστεύθηκα στον Ιεχωβά, και μολονότι έμαθα να «υστερούμαι» πολλές φορές, εν τούτοις δεν μου έλειπε ό,τι ήταν ουσιώδες. Ανατρέχοντας πίσω, χαίρω που έγινε έτσι, διότι πάρα πολλοί φαίνεται ότι εστερήθηκαν τη χαρά της υπηρεσίας σκαπανέως, διότι εχρειάζοντο ωρισμένα πράγματα, ωρισμένα υλικά αποκτήματα, ένα απόθεμα χρηματικού ποσού πριν γίνη το βήμα για έργον σκαπανέως—και ποτέ σχεδόν δεν φαίνεται να έφθασαν στο να κάμουν αυτό το βήμα. Ποτέ, λοιπόν, εγώ δεν ανέλαβα ημιχρόνια υπηρεσία. Αργότερα, όμως, στο έτος 1942, μου ανετέθη έργον ειδικού σκαπανέως στη Μεγάλη Βρεττανία για συμμετοχή στην επέκτασι του κηρύγματος των αγαθών νέων σε απομονωμένους τομείς, και η οικονομική παροχή της Εταιρίας εξετιμήθη πραγματικά.

Ενώ επεδίωκα σταθερά τον σκοπό μου στη ζωή, η μόνη διακοπή στα περασμένα δεκαπέντε χρόνια της υπηρεσίας σκαπανέως ήταν ακουσία. Αυτό ήταν στη διάρκεια των ετών του πολέμου, οπότε ήθελα να συνεχίσω τη διακονία μου, άλλοι, όμως, σκέφθηκαν αλλιώς και με φυλάκισαν. Πραγματικά θεωρώ τον εαυτό μου ευτυχή που μετέσχον σ’ αυτό το είδος της πείρας με άλλους αδελφούς και αδελφές που είχαν επίσης αντίρρησι στο να παραβούν την αποκλειστική τους αφοσίωσι στον Ιεχωβά. Αυτή απεδείχθη μια πάρα πολύ ενισχυτική πείρα, αν και ήταν δοκιμασία. Με τόσον καιρό που είχα στη διάθεσί μου (τις πρώτες δεκαεπτά εβδομάδες ήμουν εγκάθειρκτος μόνος μου επί δεκαεννέα ώρες το εικοσιτετράωρο, ακόμη δε και στη διάρκεια της πενταώρου εργασίας μαζί με άλλους δεν μου επετρέπετο να μιλήσω σε κανένα) είχα τον καιρό να μελετήσω. Τότε όλες οι αμφιβολίες που είχα ποτέ για την αλήθεια μου ξαναήλθαν στον νου: ‘Απέρριπτα μήπως τη ζωή μου χάριν μιας παραισθήσεως;’ ‘Μήπως παρασυρόμουν από καμμιά νεανική συγκινητική πείρα;’ ‘Γιατί ακριβώς περνούσα τις πείρες αυτές;’ Τότε ήλθαν στο νου μου κι εκείνα που έγραψε ο Παύλος: «Εαυτούς εξετάζετε, αν ήσθε εν τη πίστει· εαυτούς δοκιμάζετε.» Και παρά τις πολλές μου ελλείψεις, αποτελούσε τη μεγαλύτερη ενθάρρυνσι για μένα να διαπιστώνω ότι μέσα στην καρδιά μου αγαπούσα την αλήθεια και ήθελα να ευαρεστήσω τον Ιεχωβά. Τώρα δεν είχα αμφιβολίες ότι αυτή ήταν η αλήθεια, και, μολονότι ήταν πιθανόν ν’ αποτύχω εγώ, η αλήθεια θα παρέμενε· κι έτσι με τη βοήθεια του Ιεχωβά απεφάσισα να προσηλωθώ στην αλήθεια.

Εκείνο που μ’ εβοήθησε τότε ήταν ότι μαζί μ’ αυτές τις πείρες της φυλακής πέρασαν και μερικοί θαυμάσιοι καιροί στην υπηρεσία του έργου ειδικού σκαπανέως. Ένας ιδιαίτερος διορισμός σε απομονωμένον τομέα προσκολλάται πάντοτε στη διάνοιά μου. Είχα έναν καλό συνεργάτη, ο οποίος κατόπιν πέρασε από τη σχολή Γαλαάδ, μαζί με τη σύζυγό του, και τώρα είναι στη Νότιο Αφρική. Η Χριστιανική αγάπη και συντροφιά που συμμερισθήκαμε αποτελούσε μια θαυμάσια ευλογία και για τους δυο μας κι έκανε το έργον ακόμη πιο ευχάριστο. Μέσα σε λίγες εβδομάδες αφότου φθάσαμε στον απομονωμένον εκείνον τομέα είχαμε είκοσι συμμελέτες εν προόδω στη μια πόλι, και εντός του έτους έγινε δυνατόν να οργανωθή μια νέα εκκλησία. Το να βλέπη κανείς τον «παραγωγικό σπόρο» του Θείου λόγου ν’ αναπαράγη έτσι σ’ ένα τόσο βραχύ χρονικό διάστημα, αποτελούσε μια ευτυχή συγκίνησι. Υπήρχε σκληρό έργον μαζί με τις χαρωπές πείρες, βέβαια, περιλαμβανομένης και ποδηλατοδρομίας εξήντα περίπου μιλίων μερικές ημέρες για να ληφθή φροντίδα για τις μελέτες στα διασκορπισμένα αγροκτήματα πάνω στους λόφους. Αλλ’ η γεύσις αυτή του πραγματικού έργου σκαπανέως εζωογόνησε την επιθυμία για ιεραποστολική υπηρεσία κάποια μέρα, αν ήταν θέλημα του Ιεχωβά. Θυμούμαι πολύ ζωντανά μια ποδηλατοδρομία προς την κατοικία μας γύρω στα μεσάνυχτα μετά από δέκα ή δώδεκα ώρες υπηρεσίας. Καθώς προχωρούσαμε, μιλούσαμε για τις ευλογίες της ημέρας, ή συχνά εθαυμάζαμε τα αξιοθαύμαστα πράγματα του σύμπαντος, καθώς έλαμπαν έξοχα τ’ άστρα και το φεγγάρι σ’ εκείνον τον κυματιστό, καθαρόν αέρα της βορείου Σκωτίας.

Όταν για πρώτη φορά άκουσα περί σχολής Γαλαάδ, θέλησα να πάω. Φαντάσθηκα πως υπήρχε η σκέψις για «τόπους αποστολής» με το πνεύμα των περιπετειών. Αλλά αισθάνθηκα, επίσης, ότι αυτό ήταν το μόνο λογικό βήμα που έπρεπε να κάμω—να καταγραφώ για τη σχολή Γαλαάδ όταν θα ήρχετο η ευκαιρία. Αν εδίσταζα να προβώ, αισθανόμουν ότι θα έθετα έναν περιορισμό στη χρησιμοποίησί μου από την οργάνωσι. Αν κατεγραφόμουν και δεν με καλούσαν, τότε αυτό ήταν και τελείωσε. Αλλ’ είναι βέβαια καλύτερο ν’ αφήνωμε τον Ιεχωβά να μας κατευθύνη στους διορισμούς μας, κι εφόσον αφιέρωσα τη ζωή μου να πράττω το θέλημα του Ιεχωβά, δεν μπορούσα να σκεφθώ κανένα ισχυρό λόγο για να παύσω να επιδιώκω τον σκοπό μου στη ζωή.

Μετά την αφιέρωσι και την είσοδο στην ολοχρόνια υπηρεσία, η σχολή Γαλαάδ ήταν το σπουδαιότερο βήμα της ζωής μου. Τόσο πολλά έχουν λεχθή για την εκπαίδευσι στη σχολή Γαλαάδ ώστε λίγα μπορώ να προσθέσω. Πιστεύω όμως ότι δεν ήταν η εκμάθησις πολλών νέων πραγμάτων εκείνο που μου έκανε την περισσότερη εντύπωσι (αν και έμαθα πολλά νέα πράγματα), αλλά μάλλον το ότι η σχολή Γαλαάδ ήταν σαν να έλαβε κανείς την αλήθεια και να την εχειρίσθη εκ νέου, συγκεντρώνοντας τα πολλά πράγματα που έμαθε (και που θολώνονται πολύ από έλλειψιν χρήσεως) και θέτοντάς τα μαζί σε μια λαμπερή, καθαρή εικόνα, βαθύνοντας έτσι περισσότερο από πριν την εκτίμησι και κατανόησι της αληθείας εκ μέρους μας.

Μετά τη σχολή Γαλαάδ απεστάλην στη Βόρειο Ροδεσία, κι εδώ έως τώρα έχω μείνει σχεδόν οκτώ χρόνια. Και πόσο γεμάτα από γεγονότα χρόνια! Όταν έφθασα, έκαμα λίγο έργον ειδικού σκαπανέως, και πέρασα μερικούς πολύ ευτυχείς μήνες με το να ιδώ πολλούς Ευρωπαίους εδώ να δέχωνται την αλήθεια. Αποτελούσε προνόμιο το να συμβάλω στην ίδρυσι νέων εκκλησιών. Στην αρχή, όμως, αισθάνθηκα ότι το κλίμα θα εμπόδιζε ίσως τη διατήρησί μου σ’ αυτό τον τόπο του διορισμού μου. Για πολλούς είναι σταθερό αυτό το κλίμα, αλλ’ εγώ το βρήκα πολύ εκνευριστικό. Άρχισα να υποφέρω από εξάντλησι λόγω της θερμότητος. Μια φορά ενώ μιλούσα σε μια συνέλευσι, ελιποθύμησα στο μέσον της ομιλίας. Αν και με κατέλαβε η διάθεσις να ζητήσω αλλαγή τόπου διορισμού, χαίρω έως τώρα που δεν εζήτησα οριστικά να μετατεθώ. Τα πράγματα δεν επήραν τόσο κακή τροπή όσο φανταζόμουν. Και πάλιν οι πνευματικές ευλογίες που είχα εκεί μ’ ενεθάρρυναν να παραμείνω. Αν δεν ήταν αυτό και η βοήθεια του Ιεχωβά δια του πνεύματός του και της οργανώσεώς του, μπορεί να έφευγα, διότι η σαρξ είναι ασθενής—ξέρω ότι η δική μου σαρξ είναι. Αλλ’ ακριβώς το να βρίσκομαι σε μια από τις συνελεύσεις των Αφρικανών αδελφών εδώ, ν’ ακούω τους ύμνους, να έχω το προνόμιο να μιλώ σ’ αυτούς και να βλέπω πόσο πρόθυμα και προσεκτικά ακολουθούν κάθε σημείο συμβουλής και διδασκαλίας στη διάρκεια του προγράμματος, προσδίδει αξία σε όλα.

Αφού παρέμεινα εδώ έξη χρόνια ενυμφεύθηκα μια απόφοιτο της ιδίας σειράς σπουδαστών της σχολής Γαλαάδ. Και οι δυο μας εργασθήκαμε στο τμήμα. Επακολούθησαν οι πιο ευτυχείς μήνες της ζωής μου με την ευλογητή συντροφιά ενός αγαπητού κοριτσιού πλήρως αφοσιωμένου στον Ιεχωβά και ιδεώδους συντρόφου της ζωής. Επεριμέναμε πολύν καιρό και οι δύο για να συμμερισθούμε μια τόσο ευτυχή συντροφιά και ήμεθα αποφασισμένοι με τη βοήθεια του Ιεχωβά να χρησιμοποιήσωμε την πρόσθετη αυτή ευλογία προς αίνον του. Κατόπιν, πέντε μόνο μήνες μετά τον γάμο μας, η σύζυγός μου εφονεύθη σ’ ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Αυτό συνέβη πριν από ένα σχεδόν χρόνο, κι έτσι το γεγονός είναι ακόμη εύκολο να θυμηθώ. Ήμουν κι εγώ σ’ εκείνο το δυστύχημα, αλλά διέφυγα χωρίς καμμιά σοβαρή βλάβη. Μπόρεσα ν’ αναλάβω εργασία στο τμήμα μετά από μια ή δυο μέρες. Αλλ’ επί ένα διάστημα ήμουν ζαλισμένος από την τραγωδία. Τότε έμαθα να εκτιμώ πόσο θαυμάσια ευλογία είναι η αλήθεια και ειδικά το να έχη κανείς το προνόμιο της ολοχρονίου υπηρεσίας. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η αληθινή πνευματική θεραπεία προέρχεται από τον Ιεχωβά, και όσο πλησιέστερα είμεθα προς αυτόν και προς την οργάνωσί του τόσο περισσότερο δραστήρια συμμετέχομε στα πράγματα της κοινωνίας του Νέου Κόσμου, τόσο πιο αποτελεσματική είναι η θεραπεία.

Έτσι, λοιπόν, είμαι εδώ στη Βόρειο Ροδεσία ύστερ’ από επτάμισυ χρόνια ποικίλων πείρων, οι οποίες όλες ενίσχυσαν την ελπίδα και την εμπιστοσύνη μου στον Ιεχωβά. Γνωρίζω ότι δεν οφείλεται στη δική μου δύναμι το ότι διατηρήθηκα στην ολοχρόνια υπηρεσία. Υπάρχει ο πειρασμός (και κάποτε πέφτω σ’ αυτόν) τού να έχωμε αυτοπεποίθηση αντί να εμπιστευώμεθα εξ ολοκλήρου στον Ιεχωβά. Αφ’ ετέρου, υπάρχει ο κίνδυνος να καταληφθούμε από αθυμία, αισθανόμενοι τους εαυτούς μας ανικάνους να χειρισθούμε ένα έργον που μας ανετέθη—και πάλιν έλλειψις εμπιστοσύνης στον Ιεχωβά. Υπήρξα λοιπόν ειδικά ευγνώμων τα τελευταία αυτά χρόνια για τις συνεχείς συμβουλές που παρέχονται από τον ‘πιστό και φρόνιμο δούλο’, που μας βοηθούν να αποβλέπωμε πάντοτε στον Ιεχωβά, δίνοντας το καλύτερο που μπορούμε και αφήνοντας τα αποτελέσματα σ’ αυτόν διότι αυτός είναι ο Μόνος που μπορεί να μας διατηρήση στην υπηρεσία του. Χαίροντας τώρα μ’ ευγνωμοσύνη για το προνόμιό μου ως υπηρέτου του τμήματος, έχω την επιθυμία να συνεχίσω την ολοχρόνια υπηρεσία ως τον Αρμαγεδδώνα και, φυσικά, και πέραν τούτου, στον νέο κόσμο, με την παρ’ αξίαν αγαθότητα του Ιεχωβά, και να το πράττω αυτό υπό οιανδήποτε ιδιότητα θελήση να με χρησιμοποιήση η οργάνωσις του Ιεχωβά. Ελπίζω ότι θα έχω την απαιτούμενη υγεία και δύναμι να το κάμω αυτό, και κυρίως, να τηρήσω την ορθή κατάστασι καρδιάς και διανοίας, ακολουθώντας τον λαό του Ιεχωβά οπουδήποτε αυτός τον οδηγεί μέσω του ανάσσοντος Βασιλέως του Χριστού Ιησού. Χαίρω που άρχισα το έργο του σκαπανέως και επεδίωξα τον σκοπό μου στη ζωή. Ο Ιεχωβά βέβαια προσέθεσε την ευλογία του.