Συμβαδίζετε με Συμμόρφωσι στις Θεοκρατικές Απαιτήσεις
«Σε παραγγέλλω . . . να φυλάξης την εντολήν αμόλυντον, άμεμπτον, μέχρι της επιφανείας του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού.»—1 Τιμ. 6:13, 14.
1. Ποια ήταν η μεγάλη ευθύνη που εβάρυνε τους κεχρισμένους μάρτυρας του Ιεχωβά και τους καθ’ ομολογίαν Χριστιανούς μετά το 1914 μ.Χ.;
ΜΕ ΤΗΝ ίδρυσι της βασιλείας του Ιεχωβά στο έτος 1914 (μ.Χ.) μια μεγάλη ευθύνη εβάρυνε τους κεχρισμένους μάρτυρας του Ιεχωβά Θεού και όλους όσοι ωμολογούσαν τη Χριστιανοσύνη. Θα ηγείροντο για να διακηρύξουν τούτο το ευαγγέλιον της εγκαθιδρυμένης βασιλείας σε όλη την οικουμένη για μαρτυρία σε όλα τα έθνη, ή η πίστις των θα ήταν ελλιπής κάνοντάς τους να βυθισθούν στην δίχως ελπίδα λησμοσύνη του παλαιού αυτού κόσμου; Πίστις και εμπιστοσύνη στον Ιεχωβά και στον λόγον του ήταν μια απαίτησις στην οποίαν έπρεπε ν’ ανταποκριθούν προτού μπορέσουν να χρησιμοποιηθούν από τον Θεό ως μάρτυρές του. Για τούτο, ο Ιησούς ερώτησε: «Πλην ο Υιός του ανθρώπου όταν έλθη, άρά γε θέλει ευρεί την πίστιν επί της γης;» Ρίχνοντας βλέμμα προς τα πίσω δια μέσου των ετών ως το 1918, οπότε ο Ιεχωβά ήλθε στον ναό του, μπορούμε ειλικρινώς να ευχαριστήσωμε τον Θεό ότι ευρήκε αυτήν «την πίστιν επί της γης», την πίστιν του Αβραάμ. Ευρήκε άνδρες και γυναίκες που ήσαν τελείως αφωσιωμένοι σ’ αυτόν ως τον Παντοδύναμον Θεόν Ιεχωβά και οι οποίοι εγκατέλειψαν «τα πάντα», όσα ανήκουν στον παρόντα κόσμο, και δεν αγάπησαν την ψυχή των μέχρι θανάτου.—Λουκ. 18:8· Ματθ. 19:27· 24:14· Αποκάλ. 12:11.
2, 3. (α) Γιατί και πώς εχρησιμοποιήθη το κεχρισμένο υπόλοιπο από τον Ιεχωβά; (β) Ποια λόγια του Ησαΐα άρχισαν να εκπληρώνωνται;
2 Τα έτη εκείνα από το 1914 έως το 1918 ήσαν έτη δοκιμασίας. Ο εχθρός είχε σημαντικά κατεδαφίσει την επίγεια ορατή οργάνωσί τους, αλλά δεν μπόρεσε να καταστρέψη την αγάπη τους και την αφοσίωσί τους στον Θεό. Η πίστις των σ’ αυτόν παρέμενε αθάνατη. Μ’ αυτούς ακριβώς τους αφωσιωμένους άρχισε ο Ιεχωβά να οικοδομή μια νέα επίγεια οργάνωσι, μια κοινωνία Νέου Κόσμου, υπό την εγκαθιδρυμένη βασιλεία του Θεού. Τους πιστούς αυτούς συλλογικώς, ο Ιησούς τους ‘κατέστησε επί πάντων των υπαρχόντων του.’ Αμέσως ησθάνθησαν την επείγουσα ανάγκη ν’ ανταποκριθούν στην ευθύνη των και την εμπιστοσύνη με την οποίαν είχαν περιβληθή. Και επειδή ήσαν ελεύθεροι από οποιουσδήποτε δεσμούς με τη μυστική Βαβυλώνα, μπόρεσαν να κινηθούν κατ’ ευθείαν στο έργο που ήταν μπροστά τους, στην εκπλήρωσι της αποστολής των να διακηρύξουν ως τα πέρατα της γης το ευαγγέλιον της βασιλείας του Ιεχωβά. Με το πνεύμα του Θεού επάνω τους και πολύ έργο προς εκτέλεσιν, αυτοί που αποτελούσαν το κεχρισμένο υπόλοιπο εζωογονήθησαν κι ένα λαμπρό, από τον Θεό ευλογημένο μέλλον προέβαλλε μπροστά τους καθώς εσχημάτιζαν τον πυρήνα της κοινωνίας του Νέου Κόσμου.—Ματθ. 24:45-47· Ιεζ. 37:1-14· Αποκάλ. 11:11.
3 Τα λόγια της προφητείας του Ησαΐα άρχισαν να εκπληρώνωνται: «Σηκώθητι, φωτίζου· διότι το φως σου ήλθε, και η δόξα του Ιεχωβά ανέτειλεν επί σε. Διότι, ιδού, σκότος θέλει σκεπάσει την γην, και ζόφος τα έθνη· επί σε όμως θέλει ανατείλει ο Ιεχωβά, και η δόξα αυτού θέλει φανερωθή επί σε. Και έθνη θέλουσιν ελθεί εις το φως σου, και βασιλείς εις την λάμψιν της ανατολής σου. Ύψωσον κύκλω τους οφθαλμούς σου, και ιδέ· πάντες ούτοι συναθροίζονται, έρχονται προς σε· οι υιοί σου θέλουσιν ελθεί μακρόθεν, και αι θυγατέρες σου θέλουσι φερθή εις τους βραχίονας. Τότε θέλεις ιδεί, και χαρή, και η καρδία σου θέλει εκπλαγή και πλατυνθή· διότι η αφθονία της θαλάσσης θέλει στραφή προς σε· ο πλούτος των εθνών θέλει ελθεί προς σε.» «Και τα τέκνα των λυπησάντων σε θέλουσιν ελθεί υποκλίνοντα προς σε· και πάντες οι καταφρονήσαντές σε θέλουσι προσκυνήσει τα ίχνη των ποδών σου· και θέλουσι σε ονομάζει, Η πόλις του Ιεχωβά, Η Σιών του Αγίου του Ισραήλ.» Μετά το 1919, και ιδιαίτερα από το 1935, μεγάλα πλήθη ανθρώπων, από όλα τα έθνη και φυλές και λαούς και γλώσσες, άρχισαν να συναθροίζονται στην κοινωνία του Νέου Κόσμου για θεοκρατική εκπαίδευσι. Η παγκόσμια οργάνωσις του Θεού έγινε γνωστή ως «Η πόλις του Ιεχωβά, Η Σιών του Αγίου του Ισραήλ.»—Ησ. 60:1-5, 14, ΑΣ· Αποκάλ. 7:9· Μιχ. 4:1-5.
4. Γιατί είναι ανάγκη οι πράοι να συμμορφωθούν με απαιτήσεις του Ιεχωβά, και ποιες είναι μερικές από αυτές τις απαιτήσεις;
4 Τώρα που αυτοί οι πράοι ήλθαν στη θεοκρατική οργάνωσι του Ιεχωβά, είναι πολύ ορθόν να συμμορφωθούν με τις απαιτήσεις του· διότι μόνο ενεργώντας έτσι θα μπορούν να συμβαδίζουν με την κοινωνία του Νέου Κόσμου. Μεταξύ των πρώτων απαιτήσεων είναι η ανάγκη αναγνωρίσεως της θεοκρατικής οργανώσεως· ότι μέσω της τάξεως του «πιστού και φρονίμου δούλου» ο Ιεχωβά εφοδιάζει το ποίμνιόν του με πνευματική τροφή στον κατάλληλο καιρό. Επίσης, η μελέτη και η επικοινωνία είναι απαιτήσεις που προκαλούν χαρά, είναι ένα μέσον για να συμβαδίζουν όλοι με το πάντοτε αυξανόμενο φως κατανοήσεως που ακτινοβολείται μέσω της οργανώσεως του Νέου Κόσμου. Πρέπει να κατανοηθή η ανάγκη απομακρύνσεως των συνήθειων και φιλοδοξιών του κόσμου τούτου. Φιλονεικίες, φυλετικά και θρησκευτικά μίση, εθνικές παραδόσεις υπερηφάνειες, ανταγωνισμοί και αναρίθμητες άλλες διαιρετικές θεωρίες και πράξεις που ιδιάζουν στον παλαιό κόσμο πρέπει να θεωρηθούν ως πράγματα που με χαρά πρέπει να τεθούν κατά μέρος επειδή ανήκουν αυτό το σύστημα πραγμάτων που παρέρχεται. Όλες οι μορφές κοσμικής ιδιοτελείας, ζηλοτυπίες, φθόνοι, εγωιστικές φιλοδοξίες, θρησκευτικοί φατριαστικοί πόλεμοι, διωγμοί του ενός από τον άλλον—όλες οι εκδηλώσεις του πνεύματος αυτού του θνήσκοντος συστήματος και του θεού του Σατανά—πρέπει να εγκαταλειφθούν σ’ αυτόν τον παλαιό κόσμο. Δεν υπάρχει τόπος γι’ αυτά στο νέο σύστημα πραγμάτων. Μόνο δε καθώς συμμορφούμεθα με τις θεοκρατικές αυτές απαιτήσεις, θα μπορούμε να συμβαδίζωμε με την κοινωνία του Νέου Κόσμου.—Ιάκ. 3:13-18· 4:1-4· Ματθ. 24:45, 46.
ΑΣΚΗΣΙΣ ΑΥΤΟΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ
5. Πώς η αυτοκυριαρχία βοηθεί στο να συμβαδίζωμε με την κοινωνία του Νέου Κόσμου;
5 Η οδοιπορία προς τον νέο κόσμο απαιτεί αυτοκυριαρχία. Ο Μωυσής αφού υπηρέτησε με επιμέλεια και πιστότητα επί πολλά έτη ως δούλος του Ιεχωβά, δεν μπήκε στη Γη της Επαγγελίας επειδή μια φορά έχασε την αυτοκυριαρχία του. Άφησε να παρασυρθή σε οργή, και σε μια στιγμή εξάψεως παρέλειψε να αγιάση τον Ιεχωβά στα όμματα του Ισραήλ. Αυτό του εστοίχισε το προνόμιο της εισόδου στη Γη της Επαγγελίας. Εκείνοι που οδοιπορούν σήμερα προς την αντιτυπική Γη της Επαγγελίας πρέπει να φυλάγωνται για να μη χάσουν την αυτοκυριαρχία τους. Η αυτοκυριαρχία είναι μετριοπάθεια και αυτοπειθαρχία σε όλα. Ο Παύλος ενουθέτησε τους Φιλιππησίους: «Η επιείκειά σας ας γείνη γνωστή εις πάντας τους ανθρώπους.» Καθώς εγκαταλείπομε τις συνήθειες του παλαιού κόσμου και αναλαμβάνομε τις συνήθειες του νέου, πρέπει να βρούμε τον εαυτό μας να υιοθετή μια λογική, συνετή πορεία σε όλα όσα κάνομε. Η συμβουλή του σοφού ανθρώπου είναι: «Μη γίνου δίκαιος παραπολύ, και μη φρόνει σεαυτόν υπέρμετρα σοφόν· δια τι να αφανισθής; Μη γίνου κακός παραπολύ, και μη έσο άφρων· δια τι να αποθάνης προ του καιρού σου;» Αυτό σημαίνει αυτοκυριαρχία, γνώσι του πού ν’ αρχίζη κανείς και πού να τελειώνη. Το να μη γινώμεθα εντελώς μονόπλευροι, αλλά να είμεθα ισορροπημένοι σε όλα είναι ένα σπουδαίο χαρακτηριστικό στην προσπάθεια να συμβαδίζωμε με την κοινωνία του Νέου Κόσμου.—Φιλιππησ. 4:5· Εκκλησ. 7:16, 17.
6. Τι πρέπει να μπορή να συνιστά κάθε μέλος της κοινωνίας Νέου Κόσμου;
6 Επιβάλλεται σε κάθε έναν που οδοιπορεί προς τον νέο κόσμο, και ιδιαίτερα στους υπηρέτας, να δίνουν κατάλληλα παραδείγματα. Κάθε υπηρέτης πρέπει να συμπεριφέρεται έτσι, ώστε να μπορή να συνιστά την πορεία του στους άλλους. Ο καθένας πρέπει να μπορή να λέγη όπως και ο απόστολος: «Μιμηταί μου γίνεσθε, καθώς και εγώ του Χριστού.» Τι είδους παράδειγμα ήταν αυτός ο απόστολος; Υπό έμπνευσιν, ιδού τι είπε για τον εαυτό του: «Μαρτύρομαι προς εσάς εν τη σήμερον ημέρα, ότι εγώ είμαι καθαρός από του αίματος πάντων· διότι δεν συνεστάλην να αναγγείλω προς εσάς πάσαν την βουλήν του Θεού. . . . Δια τούτο αγρυπνείτε, ενθυμούμενοι ότι τρία έτη νύκτα και ημέραν δεν έπαυσα νουθετών μετά δακρύων ένα έκαστον. Και τώρα, αδελφοί, σας αφιερόνω εις τον Θεόν και εις τον λόγον της χάριτος αυτού, όστις δύναται να εποικοδομήση και να δώση εις εσάς κληρονομίαν μεταξύ πάντων των ηγιασμένων.»—1 Κορ. 11:1· Πράξ. 20:26-32.
7. Γιατί δεν μπορεί ο υπηρέτης ν’ αφήνη τις συνήθειές του, και ιδιαίτερα τις συνήθειες του φαγητού και ποτού, να εκτρέπωνται;
7 Οι υπηρέται του Νέου Κόσμου πρέπει να μιμούνται το λαμπρό παράδειγμα του Παύλου για να μπορούν κι αυτοί επίσης να είναι παραδείγματα για το καλό στις πολλές δεκάδες χιλιάδων που έρχονται στην κοινωνία του Νέου Κόσμου κάθε έτος. Οι νέοι αυτοί, βλέποντας το λαμπρό αυτό παράδειγμα διαγωγής που τίθεται μπροστά τους, θα παρακινηθούν να μιμηθούν τους υπηρέτας και έτσι να συμβαδίσουν με την κοινωνία του Νέου Κόσμου. Γι’ αυτό ακριβώς ο Παύλος εδήλωσε με έμφασι: «Πρέπει λοιπόν ο επίσκοπος να ήναι άμεμπτος, μιας γυναικός ανήρ, άγρυπνος, σώφρων.» Ο υπηρέτης δεν μπορεί ν’ αφήνη τις συνήθειές του να εκτρέπωνται. Το ποίμνιο του Θεού αποβλέπει σ’ αυτόν για κατάλληλη ηγεσία. Μερικές συνήθειες μπορούν πολύ εύκολα να φθάσουν στην υπερβολή εκτός αν ασκήται αυτοκυριαρχία. Αυτό ιδιαίτερα αληθεύει για τις συνήθειες φαγητού και ποτού. Νουθετούμεθα ότι ούτε λαίμαργοι ούτε μέθυσοι θα κληρονομήσουν τη βασιλεία του Θεού. Η πολυφαγία δείχνει έλλειψι κρίσεως. Υποσκάπτει την ενεργητικότητά μας και μας κάνει διανοητικώς νωθρούς και νυσταλέους. Η πολυποσία προξενεί απώλεια της αυτοκυριαρχίας μας. Ένας μέθυσος στερείται ισορροπίας, αξιοπρεπείας και δεν απολαύει σεβασμού. Πώς μπορεί ένας μέθυσος ν’ αντιπροσωπεύη τη θεοκρατική οργάνωσι με καθαρή συνείδησι; Αδύνατον! Η μέθη εμποδίζει την πρόοδο και ατιμάζει την εκκλησία του Θεού και τον Χριστό της. Ασφαλώς δεν αρμόζει σ’ εκείνους που συμβαδίζουν με την κοινωνία του Νέου Κόσμου. Για τούτο ο Παύλος νουθετεί τον επίσκοπον να είναι «άγρυπνος, . . . ουχί μέθυσος, ουχί πλήκτης, . . . αλλ’ επιεικής.» Και προς τις Χριστιανές γυναίκες η συμβουλή του είναι: «Αι γυναίκες, ωσαύτως, σεμναί, ουχί κατάλαλοι, εγκρατείς, πισταί κατά πάντα.» Στην οικογένεια δε του Θεού λέγει: «Είτε λοιπόν τρώγετε, είτε πίνετε, είτε πράττετε τι, πάντα πράττετε εις δόξαν Θεού.»—1 Τιμ. 3:2, 3, 11· 1 Κορ. 9:25· 10:31.
8. Τι είδους ζωή πρέπει να προσπαθή να ζη ο Χριστιανός;
8 Η συμμόρφωσις με τις απαιτήσεις του Θεού επιτρέπει στον Χριστιανό μάρτυρα να ζη μια ισορροπημένη και ευτυχή ζωή. Φέρνει ικανοποίησι. «Μέγας δε πλουτισμός είναι η ευσέβεια μετά αυταρκείας.» Βοηθεί τον Χριστιανό να κατανοήση ότι είναι ένας μόνο από ένα μεγάλο σώμα υμνητών που αντανακλούν τη δόξα του Θεού· ότι η διαγωγή του αντανακλάται σ’ ολόκληρη τη Χριστιανική οργάνωσι, είτε βοηθώντας είτε εμποδίζοντας την πρόοδο με την κοινωνία του Νέου Κόσμου.—1 Τιμ. 6:5, 6.
9. Πώς μπορούμε να εξελέγχωμε τις συνήθειές μας;
9 Το να δημιουργήσωμε καλές συνήθειες δεν είναι εύκολο σ’ έναν ατελή κόσμο, επειδή οι συνήθειες δεν δημιουργούνται αυτομάτως. Οι καλές συνήθειες πρέπει να καλλιεργούνται στοχαστικά με σκληρή εργασία. Και κατά μέγιστο μέρος οι καλές συνήθειες είναι οι καρποί του πνεύματος του Θεού, αποτέλεσμα επιμελούς εφαρμογής του λόγου του. Κακές ή ακατάλληλες συνήθειες θα μας θέσουν αναπόφευκτα έξω από την πορεία της κοινωνίας του Νέου Κόσμου και θα μας απομακρύνουν απ’ αυτήν. Εξελέγχετε, λοιπόν, τις συνήθειές σας και την πρόοδό σας. Ρωτήστε τον εαυτό σας: Θα συμπεριεφέρετο ο Ιησούς όπως εγώ; Πώς θα εχειρίζετο το ζήτημα αυτό που απαιτεί αυτοκυριαρχία; Μιμηθήτε το παράδειγμά του. Αν πρόκειται να μπήτε σε μια αμφίβολη πορεία, ρωτήστε τον εαυτό σας: Θα πλουτίση ή θα φθείρη η πορεία αυτή την εκτίμησί μου για τον Δημιουργό; Τι θα συμβή αν αφήσω τα πράγματα να αναπτυχθούν στον πληρέστατο βαθμό; Θα είναι ο καρπός θεοκρατικός, λογικός, πρακτικός; Ή θα είναι επιζήμιος στην πνευματική μου ευημερία; Έχετε υπ’ όψι τα λόγια του Παύλου: «Εαυτούς εξετάζετε, αν ήσθε εν τη πίστει.» Εξετάζετε για να δήτε αν συμβαδίζετε με την κοινωνία του Νέου Κόσμου, εξελέγχοντας το φρόνημά σας, τη διάθεσί σας, τη διαγωγή σας και την πρόοδό σας. Ωριμάζετε όχι μόνο οριζοντίως, δηλαδή, προς τα εμπρός με τα έτη που έχετε στην αλήθεια, αλλά και προς τα επάνω επίσης, καθέτως σε πνευματικότητα, εκτίμησι, αγάπη και κατανόησι. «Εαυτούς δοκιμάζετε.»—2 Κορ. 13:5.
ΕΥΠΕΙΘΕΙΣ ΣΤΗ ΘΕΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΥΣΙ
10, 11. Πώς πρέπει να θεωρηθούν η τακτική και οι αρχές του Νέου Κόσμου και της τάξεως του «πιστού και φρονίμου δούλου»;
10 Οι νεοφερμένοι πρέπει να μάθουν να ευθυγραμμίζωνται με τις αρχές και την τακτική της κοινωνίας του Νέου Κόσμου και να ενεργούν σύμφωνα μ’ αυτές, για να μπορούν όλοι να εργάζωνται ομαλά για την ευημερία και την ευλογία όλων μέσα στην οργάνωσι, προς δόξαν του Θεού και Πατρός. Ενίοτε γίνεται μάλλον δύσκολο για μερικούς από τους νέους μας συντρόφους να κάμουν αυτή την αλλαγή. Έχουν την τάσι να είναι λίγο στασιαστικοί ανυπότακτοι. Αλλά για να γίνη κανείς γνησίως μέλος της κοινωνίας του Νέου Κόσμου, είναι επιτακτικό να δείχνη τον κατάλληλο σεβασμό για τη θεοκρατική διάταξι και τάξι. Απαιτείται ένα ταπεινό, ευπειθές φρόνημα. Δεν μπορούμε να επιτρέπωμε στις διαθέσεις και τάσεις του παλαιού κόσμου να επηρεάζουν τις σκέψεις και πράξεις μας μια και ήλθαμε στην οργάνωσι του Νέου Κόσμου. Τον παλαιό κόσμο τον αφήσαμε πίσω, γιατί λοιπόν να μην τον αφήσωμε όλον πίσω για πάντα; Γιατί να προσπαθούμε να σύρωμε την τακτική του και τις μεθόδους του στη διάταξι του Νέου Κόσμου; Η τακτική του δεν ωφέλησε τον παλαιό κόσμο· πώς θα έχη κάποια αξία για τον νέο; Μόνο με μια ευσυνείδητη προσπάθεια ανακαινίσεως της διανοίας μας, με το ν’ αρνούμεθα να συμμορφούμεθα προς το σημερινό σύστημα πραγμάτων, θα είμεθα ικανοί να δοκιμάζωμε το αγαθό και ευάρεστο και τέλειο θέλημα του Θεού.—Ρωμ. 12:2.
11 Αφού στον «πιστόν και φρόνιμον δούλον» ενεπιστεύθη ο Κύριος όλα τα υπάρχοντά του, τότε ας θεωρήσωμε με κατάλληλη διανοητική διάκρισι ότι, οτιδήποτε κάνει ο ‘πιστός δούλος’, είναι για το καλό μας. Ο δούλος έτσι εκπληρώνει την υποχρέωσί του ενώπιον του Ιεχωβά εκτελώντας το έργον Του. Για τούτο το θέλημα του δούλου είναι θέλημα του Ιεχωβά. Ανταρσία εναντίον του δούλου είναι ανταρσία εναντίον του Θεού. Κατάλληλο φρόνημα ως προς τη διεύθυνσι του δούλου είναι μέρος της προσπαθείας μας να συμβαδίζωμε με την κοινωνία του Νέου Κόσμου.
12. Γιατί ο δρόμος του «ελευθέρου στοχαστού» είναι επικίνδυνος για να τον ακολουθήση κανείς;
12 Μια τάσις ανάμεσα στην ανατέλλουσα γενεά είναι να εξυψώνη την ατομικότητα—την «ελεύθερη σκέψι», όπως την ονομάζουν. Ο «ελεύθερος στοχαστής» εκφράζει μια ατομική επιθυμία ανεξαρτησίας. Ανθίσταται στο να είναι «δεσμευμένος» σε οποιονδήποτε θεσπισμένο κανόνα ή διάταξι. Έχει τον δικό του τρόπο ενεργείας, ο οποίος του φαίνεται πάντοτε καλύτερος. Η υποταγή σε θεοκρατική εξουσία ή αντιπροσώπευσι γίνεται δύσκολη γι’ αυτόν. Αισθάνεται πώς βρίσκεται σε περιωρισμένο χώρο, σαν να τον έχουν περιζώσει από όλες τις πλευρές με οδηγίες. Όλοι όσοι βρίσκονται στην κοινωνία του Νέου Κόσμου παρεκκλίνουν της γραμμής, εκτός απ’ αυτόν. Αυτός φαίνεται πάντοτε να γνωρίζη καλύτερα τον τρόπο με τον οποίον πρέπει να γίνουν τα πράγματα. Η πορεία του είναι φουσκωμένη από κομπασμό και αυτοεκτίμησι. Αν δεν προσέξη να διορθώση τη δυστροπία του, την έπαρσί του, η υπερηφάνειά του θα τον οδηγήση σε επαίσχυντη πτώσι. Είναι καλύτερα πάντοτε ν’ αναγνωρίζωμε με Γραφικό τρόπο τη θεοκρατική διάταξι που μας έφερε στην αλήθεια και να συνταυτιζώμεθα μ’ αυτήν παρά να ανθιστάμεθα στη διεύθυνσί της απλώς επειδή από καιρό σε καιρό δεν κατανοούμε γιατί τα πράγματα γίνονται με τον τρόπο που γίνονται. «Έλπιζε επί τον Ιεχωβά εξ όλης σου της καρδίας, και μη επιστηρίζεσαι εις την σύνεσίν σου· εν πάσαις ταις οδοίς σου αυτόν γνώριζε, και αυτός θέλει διευθύνει τα διαβήματά σου. Μη φαντάζεσαι σεαυτόν σοφόν· φοβού τον Ιεχωβά, και έκκλινον από κακού.» «Η υπερηφανία προηγείται του ολέθρου, και υψηλοφροσύνη του πνεύματος προηγείται της πτώσεως. Καλήτερον να ήναι τις ταπεινόφρων μετά των ταπεινών, παρά να μοιράζη λάφυρα μετά των υπερήφανων.» Ας θεωρηθούν αρκετά τα λόγια αυτά.—Παροιμ. 3:5-7, ΑΣ· 16:18, 19.
13. Πώς οι Γραφές δείχνουν την ανάγκη υπακοής και σεβασμού για τη θεοκρατική αντιπροσώπευσι;
13 Υπακοή και σεβασμός για τη θεοκρατική αντιπροσώπευσι αποτελούν μια απαίτησι στην οργάνωσι του Ιεχωβά. «Οι καλώς προϊστάμενοι πρεσβύτεροι ας αξιόνωνται διπλής τιμής· μάλιστα όσοι κοπιάζουσιν εις λόγον και διδασκαλίαν.» (1 Τιμ. 5:17) Ο Ιεχωβά είναι υπεύθυνος για την οργάνωσι των πλασμάτων του και χορηγεί δύναμι και εξουσία στους προϊστάμενους αυτούς και καθορίζει ποια τιμή πρέπει να δίδεται σ’ αυτούς. «Τώρα ο Θεός έθεσε τα μέλη έν έκαστον αυτών εις το σώμα, καθώς ηθέλησεν.» Οι επίγειοι επόπται αντιπροσωπεύουν τον Ιεχωβά στη θέσι του διορισμού των εξίσου όσο και οι ουράνιοι. «Υποτασσόμενοι εις αλλήλους εν φόβω Θεού. Αι γυναίκες, υποτάσσεσθε εις τους άνδρας σας ως εις τον Κύριον· . . . Αλλά καθώς η εκκλησία υποτάσσεται εις τον Χριστόν, ούτω και αι γυναίκες ας υποτάσσωνται εις τους άνδρας αυτών κατά πάντα. . . . η δε γυνή ας σέβηται τον άνδρα.» Αυτό καταδεικνύει την ανάγκη τάξεως και σεβασμού μέσα στη Χριστιανική εκκλησία για τους εξουσιοδοτημένους αντιπροσώπους.—1 Κορ. 12:18· Εφεσ. 5:21-33.
14-16. (α) Πώς διευκρινίζεται ο σεβασμός προς τη θεοκρατική αντιπροσώπευσι στην περίπτωσι του Ζαχαρία; (β) Στην περίπτωσι του Παύλου με τον αρχιερέα Ανανία; (γ) Στην περίπτωσι του Δαβίδ και Βασιλέως Σαούλ; (δ) Του αρχαγγέλου Μιχαήλ και του Διαβόλου;
14 Όταν ο Γαβριήλ είπε στον Ζαχαρία ότι επρόκειτο να αποκτήση γυιό, ο Ζαχαρίας δεν επίστεψε στον άγγελο. Ο Ζαχαρίας έδειξε ελλειψι σεβασμού λόγω δυσπιστίας. Για τούτο ο άγγελος είπε σ’ αυτόν: «Εγώ είμαι Γαβριήλ ο παριστάμενος ενώπιον του Θεού· και απεστάλην δια να λαλήσω προς σε, και να σε ευαγγελίσω ταύτα. Και ιδού, θέλεις είσθαι σιωπών, και μη δυνάμενος να λαλήσης, έως της ημέρας καθ’ ην θέλουσι γείνει ταύτα· διότι δεν επίστευσας εις τους λόγους μου, οίτινες θέλουσιν εκπληρωθή εις τον καιρόν αυτών.» Ο Γαβριήλ ήταν αντιπρόσωπος του Ιεχωβά. Οι λόγοι του δεν έπρεπε ν’ αμφισβητηθούν. Έλλειψις σεβασμού προς την εξουσία αυτή επέφερε αυστηρή τιμωρία από τον Θεό.—Λουκ. 1:19, 20.
15 Όταν ο Ανανίας διέταξε να κτυπήσουν τον Παύλο στο στόμα, ο Παύλος τού είπε: «Ο Θεός μέλλει να σε κτυπήση, τοίχε ασβεστωμένε· και συ κάθησαι να με κρίνης κατά τον νόμον, και παρανομών προστάζεις να με κτυπώσιν;» Εκείνοι που έστεκαν κοντά, είπαν: «Τον αρχιερέα του Θεού λοιδορείς;» Ο Παύλος τότε απολογήθηκε, λέγοντας: «Δεν ήξευρον, αδελφοί, ότι είναι αρχιερεύς· διότι είναι γεγραμμένον “Άρχοντα του λαού σου δεν θέλεις κακολογήσει”.» Σε άλλες περιπτώσεις ενώπιον βασιλέων και αρχόντων του κόσμου τούτου, ο Παύλος ήταν πάντοτε πολύ προσεκτικός στο να δείχνη τον οφειλόμενο σεβασμό. Πόσο περισσότερο οφείλομε εμείς να είμεθα γεμάτοι από σεβασμό προς εκείνους στους οποίους ο Ιεχωβά χορηγεί εξουσία!—Πράξ. 23:1-5.
16 Ο Βασιλεύς Σαούλ απείλησε τη ζωή του Δαβίδ σε πολλές περιπτώσεις. Εν τούτοις, όταν ο Δαβίδ είχε τη δυνατότητα ν’ αφαιρέση τη ζωή του Σαούλ, είπε: «Τις επιβαλών την χείρα αυτού επί τον κεχρισμένον του Ιεχωβά θέλει είσθαι αθώος;» Ο Δαβίδ εξεδήλωσε φόβο Θεού και βαθύ σεβασμό για τους διωρισμένους του με το ν’ αρνηθή να ‘επιβάλη χείρα’ επάνω στον Σαούλ. (1 Σαμ. 26:9, ΑΣ· Ψαλμ. 105:14, 15) Ο Ιούδας χαράσσει μια αντίθεσι μεταξύ της διαγωγής ατόμων ομοίων με τους ανθρώπους των Σοδόμων και των Γομόρρων και των γύρω των πόλεων και της διαγωγής του Μιχαήλ. Για τους ασεβείς λέγει: «Ομοίως και ούτοι ενυπνιαζόμενοι, την μεν σάρκα μιαίνουσι, την δε εξουσίαν καταφρονούσι, και τα αξιώματα βλασφημούσιν. Ο δε Μιχαήλ ο αρχάγγελος, ότε αγωνιζόμενος με τον διάβολον εφιλονείκει περί του σώματος του Μωυσέως, δεν ετόλμησε να επιφέρη εναντίον αυτού κατηγορίαν βλάσφημον, αλλ’ είπεν, Ο Ιεχωβά να σε επιτιμήση. Ούτοι δε, όσα μεν δεν εξεύρουσι, βλασφημούσιν· όσα δε φυσικώς ως τα αλόγα ζώα εξεύρουσιν, εις ταύτα φθείρονται.» Ο Πέτρος επιρρίπτει μια όμοια κατηγορία εναντίον των ανευλαβών και ανόμων: «Τολμηταί, αυθάδεις, δεν τρέμουσι βλασφημούντες τα αξιώματα· ενώ οι άγγελοι, μεγαλήτεροι όντες εις ισχύν και δύναμιν, δεν φέρουσι κατ’ αυτών βλάσφημον κρίσιν ενώπιον του Ιεχωβά. Ούτοι όμως, ως άλογα φυσικά ζώα, γεγενημένα δια άλωσιν και φθοράν, βλασφημούσι περί πραγμάτων τα οποία αγνοούσι, και θέλουσι καταφθαρή εν τη ιδία αυτών διαφθορά, και θέλουσι λάβει τον μισθόν της αδικίας αυτών.»—Ιούδ. 8-11· 2 Πέτρ. 2:6-13, ΜΝΚ.
17, 18. Ποιες σοβαρές συνέπειες της εκδηλώσεως ανευλαβείας προς τον εξουσία τονίζονται στις περιπτώσεις του Ανανία και της συζύγου του Σαπφείρας, του Κορέ, της Μαριάμ και του Ααρών;
17 Ο πιστός δούλος θα προσεχή να δείχνη τον πρέποντα σεβασμό στην εξουσία πάντοτε, εκτιμώντας το ότι οι αντιπρόσωποι αυτοί μιλούν εν ονόματι του Ιεχωβά. Όταν ο Ανανίας και η Σαπφείρα εψεύσθησαν στον Πέτρο, ο απόστολος είπε σ’ αυτούς: «Δεν εψεύσθης εις ανθρώπους, αλλ’ εις τον Θεόν.» Επλήρωσαν με τη ζωή τους αυτή την έλλειψι σεβασμού προς τον Ιεχωβά και τον αντιπρόσωπόν του. Ο Κορέ εστασίασε εναντίον της ηγεσίας του Μωυσέως και του Ααρών, αλλ’ ο Μωυσής έδειξε ότι η ανευλάβεια του Κορέ εξετείνετο πολύ πιο πέρα απ’ αυτό. Ο Μωυσής είπε: «Εκ τούτου θέλετε γνωρίσει ότι ο Ιεχωβά με απέστειλε δια να πράξω πάντα τα έργα ταύτα, και ότι δεν έπραξα απ’ εμαυτού· Εάν οι άνθρωποι ούτοι αποθάνωσι τον κοινόν θάνατον πάντων των ανθρώπων, ή εάν γείνη ανταπόδοσις εις αυτούς κατά την ανταπόδοσιν πάντων των ανθρώπων, δεν με απέστειλεν ο Ιεχωβά· εάν όμως ο Ιεχωβά κάμη θαύμα, και ανοίξη η γη το στόμα αυτής, και καταπίη αυτούς, και πάντα τα αυτών, και καταβώσι ζώντες εις τον άδην, τότε θέλετε γνωρίσει, ότι παρώξυναν οι άνθρωποι ούτοι τον Ιεχωβά.» Με τη στασιαστική διαγωγή τους ο Κορέ και η συνοδεία του ‘ημάρτησαν εναντίον των ψυχών αυτών.’ Τέτοιοι άνθρωποι εναντιώνονται, όχι σε ανθρώπους, αλλά στον Θεόν.—Πράξ. 5:1-6· Αριθμ. 16:1-38, ΜΝΚ· Πράξ. 5:38, 39.
18 Οι σοβαρές συνέπειες της εκδηλώσεως ανευλαβείας τονίζονται επίσης στην περίπτωσι της Μαριάμ και του Ααρών, οι οποίοι παρέβλεψαν τον Μωυσή ως τον εκλεκτόν εκπρόσωπον του Ιεχωβά. Ερώτησαν: «Μήπως προς τον Μωυσήν μόνον ελάλησεν ο Ιεχωβά; δεν ελάλησε και προς ημάς; » Για την αντιθεοκρατική συμπεριφορά της η Μαριάμ επατάχθη με λέπρα. Μόνο λόγω της διαθέσεως που έδειξαν για μετάνοια και της μεσολαβήσεως του Μωυσέως προς χάριν της εκαθαρίσθη η Μαριάμ. Εν τούτοις, η δυσαρέσκεια του Ιεχωβά για τη διαγωγή της Μαριάμ είναι φανερή στα λόγια Του προς τον Μωυσή: «Εάν ο πατήρ αυτής μόνον έπτυεν εις το πρόσωπον αυτής, δεν ήθελεν είσθαι κατησχυμμένη επτά ημέρας; ας αποχωρισθή επτά ημέρας από του στρατοπέδου, και μετά ταύτα ας επιστρέψη.» Τόσον οι αδελφοί όσο και οι αδελφές πρέπει να βάλουν στην καρδιά τους μια προειδοποίησι απ’ αυτό, ότι, δηλαδή, το να μιλή κανείς με υβριστικό ή ανευλαβή τρόπο για την εξουσία, για τους αντιπροσώπους του Ιεχωβά, αποτελεί αμάρτημα αρκετά σοβαρό ώστε να τον απομακρύνη «έξω του στρατοπέδου», της θεοκρατικής οργανώσεως. Ας είναι γνωστό ότι «φοβερόν είναι το να πέση τις εις χείρας Θεού ζώντος.»—Αριθμ. 12:1-15, ΜΝΚ· Εβρ. 10:31.
ΑΜΕΡΟΛΗΠΤΟΣ ΘΕΟΣ
19. Γιατί δεν είναι φρόνιμο να κυττάζωμε ένα ελαττωματικόν άνθρωπο από την άποψι της σαρκός;
19 Ο Πέτρος διεκήρυξε ότι «δεν είναι προσωπολήπτης ο Θεός· αλλ’ εν παντί έθνει όστις φοβείται αυτόν, και εργάζεται δικαιοσύνην, είναι δεκτός εις αυτόν.» Για τούτο εγκαταλείψατε τις ιδέες του παλαιού κόσμου ότι η οργάνωσις του Ιεχωβά είναι γεμάτη από «ευνοουμένους». Δεν υπάρχουν «ευνοούμενοι». Αν φοβήσθε τον Θεόν και εκτελήτε έργα δικαιοσύνης, τότε είσθε ευνοούμενός του εξίσου με οποιονδήποτε άλλον. Στην εκκλησία, οι υπηρέται εκλέγονται για τα προσόντα των και την ικανότητά των να υπηρετούν. Η εκκλησία πρέπει να τους δείχνη τον σεβασμό που αρμόζει στη θέσι του διορισμού των, επειδή αυτό είναι το μέσον με το οποίον ο Ιεχωβά πολιτεύεται με σας και σεις μ’ Αυτόν. Μην εξασθενίζετε τη θεοκρατική σας σχέσι προσκόπτοντας στη «σάρκα» που μπορεί εσάς προσωπικώς να μη σας αρέση. Διότι ο Παύλος λέγει: «Ημείς από του νυν δεν γνωρίζομεν ουδένα κατά σάρκα· αν δε και εγνωρίσαμεν κατά σάρκα τον Χριστόν, αλλά τώρα πλέον δεν γνωρίζομεν. Όθεν εαν τις ήναι εν Χριστώ, είναι νέον κτίσμα· τα αρχαία παρήλθον, ιδού τα πάντα έγειναν νέα.» Αν ρέπωμε στο να κυττάζωμε οποιονδήποτε ελαττωματικόν άνθρωπον από την άποψι της σαρκός, θα τείνη να μειώση την εκτίμησί μας για τη θεοκρατική του θέσι, την ευθύνη του ως δούλου του Ιεχωβά. Αν βλέπωμε καθαρά αυτή την αρχή θεοκρατικής αντιπροσωπεύσεως, δεν θα επιμένωμε στα δικαιώματά μας και στα συμφέροντά μας, αλλά θ’ ακολουθούμε τη σοφή συμβουλή των διωρισμένων του Ιεχωβά. Αυτοί είναι «χαρίσματα εις τους ανθρώπους» από τον Ιεχωβά. Θα μας βοηθήσουν να απεργασθούμε τη σωτηρία μας προς τιμήν του Θεού και υπεράσπισιν του μεγάλου και αγίου ονόματός του.—Πράξ. 10:34, 35· 2 Κορ. 5:16, 17· Εφεσ. 4:8.
20. Τι σημαίνει, λοιπόν, το να συμβαδίζωμε με την κοινωνία του Νέου Κόσμου;
20 Συνεπώς, το να συμβαδίζωμε με την κοινωνία του Νέου Κόσμου σημαίνει πολλά για μας. Σημαίνει ζωή αφιερώσεως, αυτοθυσίας, σημαίνει το να είμεθα ολοκληρωτικά και ανεπιφύλακτα αφωσιωμένοι στον Ιεχωβά Θεό όπως ήταν και τώρα είναι ο Ιησούς Χριστός. Σημαίνει το ν’ απαλλαγούμε από τις συνήθειες του παλαιού κόσμου και να συμμορφωθούμε με τις απαιτήσεις του Ιεχωβά. Σημαίνει αναγνώρισιν του «πιστού και φρονίμου δούλου» και εκδήλωσιν του πρέποντος σεβασμού σ’ εκείνους που βρίσκονται στην εξουσία. Σημαίνει να ‘δοκιμάζωμεν εαυτούς’. Κατ’ ουσίαν όλα αυτά σημαίνουν να ‘φυλάξωμεν την εντολήν αμόλυντον, άμεμπτον’.—2 Κορ. 13:5· 1 Τιμ. 6:14.
21. Πώς θα μας ωφελήση το να συμβαδίζωμε με την κοινωνία του Νέου Κόσμου;
21 Αν το πράξωμε αυτό, θα ωριμάσωμε με την παρ’ αξίαν αγαθότητα του Ιεχωβά. Θα γνωρίσωμε τι άφθονη ευλογία αποτελεί το να συμβαδίζωμε με την οργάνωσί του. Θα συγκινηθούμε με τη θεοκρατική επέκτασι. Θα είμεθα ζέοντες κατά το πνεύμα με την αύξησι της γνώσεως και της κατανοήσεως. Θα θερίσωμε με χαρά εκείνο που εσπείραμε. Η πεποίθησίς μας θα είναι ισχυρή, η πίστις μας αμετακίνητη, η εκτίμησίς μας βαθιά, η χαρά μας θα είναι άφθονη από την πλήρη βεβαίωσι ότι συμβαδίζομε με την κοινωνία του Νέου Κόσμου του Θεού, του ο ποίου η καθοδηγία και η διεύθυνσις όχι μόνο θα μας τρέφη καλά πνευματικώς στις έσχατες ημέρες του παλαιού αυτού κόσμου, αλλά και θα μας κρατήση ζωντανούς για την είσοδο μας στον Νέο Κόσμο της δικαιοσύνης και παντοτινά.