«Τα Αγαθά Νέα της Σωτηρίας Αυτού»

«Από ημέρας εις ημέραν κηρύττετε τα αγαθά νέα της σωτηρίας αυτού.»—Ψαλμ. 96ος 2, ΜΝΚ.

1. Μέσα από ποια παράδοξα γεγονότα περάσαμε στη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, και τι είδους υπήρξαν έκτοτε τα νέα για τον κόσμο;

ΑΠΟ το έτος 1914 εμείς τα ανθρώπινα πλάσματα περάσαμε μέσα από παράδοξα γεγονότα, γεγονότα πρωτοφανή στο είδος των, γεγονότα που αποτελούν πράγματι σπουδαία νέα. Το έτος εκείνο εξερράγη ο πρώτος πόλεμος «παγκοσμίων», αληθινά, διαστάσεων. Τα δεκαέξη έθνη και αυτοκρατορίες που έλαβαν μέρος σ’ αυτόν τον πόλεμο, διέκριναν την ανάγκη να κινητοποιήσουν ολοκλήρους τους πληθυσμούς των για μια ενιαία συμμετοχή στην παγγήινη σύρραξι. Για πρώτη φορά εισήχθη η μάχη από τους ουρανούς με αεροπλάνα. Καθώς ο πόλεμος ηύξανε σε αγριότητα, οι αντίπαλοι κατέφυγαν στον χημικό πόλεμο δηλητηριωδών αερίων, και οι νέοι στο μέτωπο έπρεπε να φορούν τις απαίσιες σε εμφάνισι αντιασφυξιογόνους προσωπίδες για να αναπνέουν και να ζουν δια μέσου της χημικής θυέλλης. Οι φραγμοί πυρός ο κινητός φραγμός προελαύνοντος πυροβολικού και ο φραγμός πυρός αεροπλάνων και τορπιλλών στη θάλασσα έγιναν νέα χαρακτηριστικά της διεξαγωγής του πολέμου. Τα πρώτα βλήματα μεγάλου βεληνεκούς ερρίφθησαν από υπερμεγέθη Γερμανικά πυροβόλα—εναντίον των Παρισίων από απόστασι τριάντα μιλίων. Και έπειτα τον Σεπτέμβριο του 1916, τα πρώτα κινητά σιδηρόφρακτα φρούρια, τα Βρεττανικά πάνοπλα τανκς με βάδισμα κάμπιας, εξέπληξαν ολόκληρο τον κόσμο καθώς εκινούντο γοργά εναντίον του εχθρού πάνω από το πιο ανώμαλο έδαφος, σαν υπερφυσικά τέρατα που με αγριότητα εξεμούσαν φωτιά και άκαρδα συνέτριβαν τα πάντα στο δρόμο τους. Κατόπιν, για να επαυξήσουν τον φόρον αυτόν του θανάτου, ήλθαν οι μεγάλες ελλείψεις τροφίμων και πείνες, οι θανατηφόροι λοιμοί και επιδημίες, οι εκτοπίσεις πληθυσμών, η μανιώδης εκδήλωσις εντόνου μίσους και διωγμού εναντίον μικρών ομάδων που ήσαν πιστές στις θρησκευτικές των πεποιθήσεις και αρχές και η ίδρυσις του πρώτου Κομουνιστικού Μπολσεβικικού κράτους. Από τότε τα νέα υπήρξαν κακά γι’ αυτόν τον παλαιό κόσμο.

2. Όπως πιστοποιείται από την Αμερικανική Εγκυκλοπαιδεία, πώς ο κόσμος δεν υπήρξε ποτέ ο ίδιος έκτοτε;

² Η τελευταία αυτή δήλωσις γίνεται χωρίς πρόκλησι. Άνθρωποι που ζούσαν στο 1914 και πριν από τότε γνωρίζουν ότι αυτός ο κόσμος ποτέ δεν υπήρξε ο ίδιος έκτοτε. Η Αμερικανική Εγκυκλοπαιδεία, αναφερόμενη στο γεγονός αυτό, σχολιάζει τον παγκόσμιο πόλεμο που άρχισε στο 1914 και λέγει: «Η μεγάλη σύρραξις, η οποία ετελείωσε στο 1918, δεν μετέβαλε μόνο τα σύνορα των εθνών, αλλά σχεδόν κάθε συμφέρον και χαρακτήρα της ανθρωπινής ζωής. Εδημιούργησε μια γιγαντιαία αναταραχή μεταξύ των έως τώρα παραδεδεγμένων θεμελιωδών αρχών όσον αφορά την κυβέρνησι, τους νόμους, τις διεθνείς σχέσεις, τη δημοκρατία, την ελευθερία, το εμπόριο, τη βιομηχανία, τα οικονομικά, την εργασία κλπ. Πάνω από είκοσι θρόνοι κατέρρευσαν και οι πρώην κάτοχοί των εζήτησαν ασφάλεια στην εξορία. Παρέστη ανάγκη επανεκτιμήσεων και ανακατατάξεων σε όλους τους τομείς της ανθρωπίνης προσπαθείας. Η πυρκαϊά του πολέμου στο 1918 περιελάμβανε τα 93 τοις εκατό του πληθυσμού της γης, οι χώρες που εχαρακτηρίσθησαν ως ουδέτερες είχαν έναν συνολικό πληθυσμό μόνο από 130.000,000, ενώ οι χώρες που έλαβαν μέρος στον πόλεμο είχαν ένα συνολικό πληθυσμό από 1.700.000.000 και πλέον.» Αληθινά, αυτός ήταν ένας παγκόσμιος πόλεμος, και ο πρώτος παγκόσμιος πόλεμος του ανθρωπίνου γένους. Προωρίζετο να φέρη αμετάτρεπτες αλλαγές στον κόσμο. Παρά τις πολιτικές, εμπορικές και θρησκευτικές προσπάθειες βελτιώσεως της καταστάσεως, η αλλαγή από το 1914 υπήρξε σταθερά προς το χειρότερο και τελευταίως προς το χείριστον. Δεν υπάρχει ανάγκη να αναφέρωμε εδώ ποιοι εξέχοντες άνδρες του κόσμου τούτου μίλησαν για τη χειροτέρευσι της παγκοσμίου καταστάσεως. Οι αναγνώσται της Σκοπιάς έχουν ήδη αναγνώσει τις ζοφερές δηλώσεις των που παρετέθησαν σ’ αυτές τις στήλες ή αλλού.

3. Ποιες ερωτήσεις μας κάνει να θέσωμε η συνεχώς κακή ποιότης των παγκοσμίων νέων, και πώς μπορούμε ν’ απαντήσουμε σ’ αυτές;

³ Οι καρδιές των ανθρώπων νοσούν εξαιτίας των συνεχώς κακών ειδήσεων που λαμβάνουν, οι οποίες δεν προσφέρουν καμμιά στερεή ελπίδα για το μέλλον, το μέλλον των. Η αύξησις των αυτοκτονιών το πιστοποιεί αυτό· επίσης η διόγκωσις του αριθμού των περιπτώσεων παραφροσύνης μέσα και έξω από τα νοσοκομεία, καθώς και η παράφορη, άγρια, αναίσθητη αναζήτησις τρελλών τέρψεων. Εν τούτοις, δεν υπάρχουν άρα γε αγαθά νέα σήμερα, νέα αγαθά όχι απλώς για ένα άτομο ή μια οικογένεια ή έναν περιωρισμένο όμιλο ενδιαφερομένων ανθρώπων, αλλά νέα αγαθά για όλο το ανθρώπινο γένος; Νέα που είναι τόσο σπουδαία ώστε να επισκιάζουν όλο το πλήθος των κακών νέων; Δεν υπάρχει καμμιά πηγή που να έχη αγαθά νέα; Δεν υπάρχει κανένας αγωγός γι’ αυτά τα αγαθά νέα που να μπορή να επιτύχη να τα φέρη έως εμάς; Υπάρχει! Και μέσω αυτού του αγωγού, η πηγή αυτή εξαποστέλλει σ’ εμάς τα αγαθά νέα μιας σωτηρίας από όλες αυτές τις τρομερές συνθήκες και τις συνέπειές των. Πρωταρχικής σπουδαιότητος είναι η πηγή των νέων. Και ποιος ή τι είναι αυτή η πηγή; Είναι ο Θεός! Ναι, αλλά υπάρχουν τόσο πολλοί, εκατοντάδες εκατομμυρίων στις Ινδίες μόνο, που καλούνται «θεοί». Ποιος Θεός μεταξύ όλων αυτών είναι η θεία πηγή των μόνων αγαθών νέων; Ποιο είναι το όνομά του;

4. Ποιον επικαλούμεθα για ν’ απαντήση στο ερώτημα περί του ονόματος του Θεού; Γιατί;

⁴ Αν η Σκοπιά απαντούσε σ’ αυτό το ζωτικό ερώτημα με το δικό της κύρος, θα μπορούσε αυτό να μην έχη τόσο μεγάλη βαρύτητα μεταξύ ανθρώπων έξω από τα τρία εκατομμύρια των αναγνωστών της. Για τούτο, θα επικαλεσθούμε έναν άνθρωπο για να μιλήση και δώση την απάντησι, έναν άνθρωπο, του οποίου το όνομα υπήρξε γνωστό σε όλο τον κόσμο επί δεκαεννέα αιώνες και του οποίου η ζωή και το άγγελμα επηρέασαν αναρίθμητα πλήθη για αιώνιο καλό, τον Ιησού Χριστό. Επικαλούμεθα αυτόν, και όχι τον λεγόμενο «Χριστιανισμό», για να μας δώση την απάντησι.

5, 6. (α) Πώς απήντησε στο ερώτημα ο άνθρωπος αυτός; (β) Πώς οι μάρτυρες του Ιεχωβά επάνω στη γη λαμβάνουν τα αληθινά αγαθά νέα;

⁵ Στις πρώτες ημέρες της διακηρύξεως του αγγέλματός του περί της «βασιλείας των ουρανών», αυτός ο Ιησούς Χριστός εστάθηκε το Σάββατο στον θρησκευτικόν οίκον συναθροίσεων των συγχωριανών του, μεταξύ των οποίων είχε δαπανήσει το μεγαλύτερο μέρος των τριάντα ετών της ζωής του έως τότε. Στα χέρια του κρατούσε το βιβλίο της 700 ετών προφητείας του Ησαΐα, και απ’ αυτό εδιάβασε το πρώτο και δεύτερο εδάφιο του εξηκοστού πρώτου κεφαλαίου. Ιδού τι εδιάβασε: «Πνεύμα Ιεχωβά είναι επ’ εμέ· δια τούτο με έχρισε· με απέστειλε δια να ευαγγελίζωμαι προς τους πτωχούς, δια να ιατρεύσω τους συντετριμμένους την καρδίαν, να κηρύξω προς τους αιχμαλώτους ελευθερίαν, και προς τους τυφλούς ανάβλεψιν, να αποστείλω τους συντεθλασμένους εν ελευθερία, δια να κηρύξω ευπρόσδεκτον του Ιεχωβά ενιαυτόν.» Κατόπιν ο Ιησούς είπε στους ακροατάς του: «Σήμερον επληρώθη η γραφή αύτη εις τα ώτα υμών.»—Λουκ. 4:16-21, ΜΝΚ· βλέπε επίσης Ησαΐας 61:1, 2, ΑΣ.

⁶ Έτσι ο Ιησούς είπε ότι ο Ιεχωβά ήταν η πηγή των αγαθών νέων και ότι ο Ιεχωβά έχρισε τον Ιησούν με άγιο πνεύμα για να κηρύττη αυτά τα αγαθά νέα στους πτωχούς, στους αιχμαλώτους, στους τυφλούς και στους «συντεθλασμένους», στους πράους, στους συντετριμμένους την καρδίαν και στους πενθούντας. Είσθε ένας από τους τέτοιου είδους ανθρώπους; Για να υποστηρίξη το κήρυγμα που έκανε ο Ιησούς διαρκώς ανέφερε περικοπές από την Αγία Γραφή, διότι η Γραφή είναι ο εμπνευσμένος λόγος του Ιεχωβά Θεού. Σ’ αυτό το βιβλίο βρίσκομε σε γραπτή μορφή τα αγαθά νέα του Ιεχωβά, του Θεού και Πατρός του Ιησού Χριστού. Αν ο Ιησούς έστρεψε πιο πίσω στο βιβλίο του Ησαΐα 43:10, 12, ιδού τι θα εδιάβαζε: «Σεις είσθε μάρτυρές μου, λέγει ο Ιεχωβά, και ο δούλος μου, τον οποίον εξέλεξα, δια να μάθητε και να πιστεύσητε εις εμέ, και να εννοήσητε ότι εγώ αυτός είμαι· προ εμού άλλος Θεός δεν υπήρξεν, ουδέ θέλει υπάρχει μετ’ εμέ. . . . σεις δε είσθε μάρτυρές μου, λέγει ο Ιεχωβά, και εγώ ο Θεός.» (ΑΣ) Ο Ιησούς ο ίδιος μας είπε ότι αυτός ήταν και είναι ο «μάρτυς ο πιστός και αληθινός» του Ιεχωβά Θεού μόνο δε από τον Ιεχωβά τον ίδιον λαμβάνουν οι μάρτυρές του επάνω στη γη τα αληθώς αγαθά νέα. Τα λαμβάνουν απ’ αυτόν προστρέχοντας στο Βιβλίο του, την Αγία Γραφή. Αυτό είναι το μόνο Βιβλίο Πηγή αγαθών νέων. Ο Ιεχωβά Θεός δεν ασφαλίζει ή προσαρτά το όνομά του σε κάποιο άλλο βιβλίο ή θρησκευτικό σύγγραμμα επάνω στη γη. Οι αληθινοί μάρτυρές του πρέπει να κάμουν εκείνο που έκαμε και ο Πρώτιστος Μάρτυς, ο Ιησούς Χριστός: να βασίσουν το άγγελμά των στην Αγία Γραφή, τον λόγον του Θεού.—Αποκάλ. 1:5· 3:14.

7. Ποια ήσαν τα αγαθά νέα που διεκήρυττε ο Ιησούς, και πώς εκραύγαζε, επομένως, ο λαός κατά την είσοδό του επί πώλου όνου στην Ιερουσαλήμ;

⁷ Ειδικώς, ποια ακριβώς ήσαν τα αγαθά νέα που διεκήρυττε ο Ιησούς, και θα μπορούσαν να είναι αγαθά νέα για μας σήμερα; Η ιστορία της ζωής του που εκτίθεται στη Γραφή, μας λέγει: «Διήρχετο αυτός πάσαν πόλιν και κώμην, κηρύττων και ευαγγελιζόμενος την βασιλείαν του Θεού.» (Λουκ. 8:1) Στο τέλος της ανθρωπίνης ζωής του επάνω στη γη ο Ιησούς εστάθη ενώπιον του Ρωμαίου κυβερνήτου Ποντίου Πιλάτου, στην αίθουσα όπου εδίκαζε, στην Ιερουσαλήμ. Απαντώντας στην ερώτησι του Πιλάτου, «Βασιλεύς είσαι συ;» ο Ιησούς απήντησε: «Συ λέγεις, ότι βασιλεύς είμαι εγώ. Εγώ δια τούτο εγεννήθην, και δια τούτο ήλθον εις τον κόσμον, δια να μαρτυρήσω εις την αλήθειαν. Πάς όστις είναι εκ της αληθείας, ακούει την φωνήν μου.» (Ιωάν. 18:37) Μερικές ώρες αργότερα την ημέρα εκείνη ο Ιησούς ο από Ναζαρέτ εκρέματο καρφωμένος σ’ ένα ξύλο μαρτυρίου με τον τίτλο τοποθετημένο επάνω από το κεφάλι του: «Ιησούς ο Ναζωραίος ο Βασιλεύς των Ιουδαίων». (Ιωάν. 19:19) Μόνο τέσσερες ημέρες πριν απ’ αυτό ο Ιησούς είχε εισέλθει επί πώλου όνου στην Ιερουσαλήμ, όπως ακριβώς έκαναν οι αρχαίοι βασιλείς του έθνους Ισραήλ τον καιρό της στέψεώς των, και ο αγγελλόμενος λαός, ο οποίος ήθελε να είναι ανεξάρτητος από τη Ρώμη και ο οποίος ήθελε ένα βασιλέα από τη φυλή του Ιούδα και από τη βασιλική οικογένεια του Δαβίδ, εξέσπασε σε ποικίλες κραυγές, όπως: «Ευλογημένος ο ερχόμενος Βασιλεύς εν ονόματι του Ιεχωβά! Ειρήνη εν ουρανώ, και δόξα εν υψίστοις!» «Σώσον, δεόμεθα! Ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι του Ιεχωβά! Ευλογημένη η ερχομένη βασιλεία του πατρός ημών Δαβίδ! Σώσον, δεόμεθα, εν τοις υψίστοις!» «Σώσον, δεόμεθα, ο Υιός Δαβίδ! Ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι του Ιεχωβά! Σώσον, δεόμεθα, εν τοις υψίστοις!»—Λουκ. 19:38· Μάρκ. 11:9, 10 και Ματθ. 21:9, ΜΝΚ.

8. Πώς απήντησε ο Ιεχωβά στη δεητική τους κραυγή;

⁸ Ο Ιεχωβά Θεός απήντησε στη δεητική αυτή κραυγή του λαού. Έσωσε τον βασιλικό του Υιό Ιησού Χριστό, όχι από το όνειδος και τη σκληρότητα του ξύλου του μαρτυρίου, αλλ’ από τον θάνατο που υπέστη επάνω στο ξύλο. Την τρίτη ημέρα μετά τον θάνατο του Ιησού, ο Ιεχωβά Θεός τον ήγειρε από τους νεκρούς και μέσα σε πενήντα ημέρες μετά το γεγονός αυτό, ο Ιεχωβά εκάθισε τον Ιησούν στα δεξιά του στον ουρανό για να περιμένη τον ωρισμένο καιρό του Θεού όπως ιδρύση τη Βασιλεία και θέση όλους τους εχθρούς στον ουρανό και στη γη υπό τους πόδας του Υιού του ως Βασιλέως.—Πράξ. 2:32-36· Ψαλμ. 110:1, 2,

ΤΑ ΠΑΛΑΙΑ ΝΕΑ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΚΑΛΥΤΕΡΑ

9. Πώς εμεγεθύνθη η αγαθότης των νέων σήμερα, και τι εβεβαίωσε ο Ιησούς ότι θα είχαν σήμερα οι ακόλουθοί του;

⁹ Πριν από δεκαεννέα αιώνες, το άγγελμα αυτό της Βασιλείας που διεκηρύχθη από τον Ιησούν και τους ακολούθους του, αποτελούσε τα καλύτερα νέα που διεκηρύχθησαν ποτέ. Ήσαν νέα που εδίδοντο δωρεάν στους πτωχούς. Ανύψωναν τους πράους. Επέδεναν τις συντετριμμένες καρδιές. Έδιναν όρασι στους θρησκευτικώς τυφλούς. Ελευθέρωναν εκείνους που συνεθλίβοντο κάτω από τις καταπιέσεις και την υποδούλωσι αυτού του κόσμου και παρηγορούσαν όλους όσοι πενθούσαν λόγω κακών θρησκευτικών συνθηκών. Η παρέλευσις δεκαεννέα αιώνων δεν εμείωσε την «αγαθότητα» αυτού του αγγέλματος της Βασιλείας· αυτό αποτελεί ακόμη αγαθά νέα. Αλλ’ η αγαθότης των νέων μεγεθύνεται σήμερα. Γιατί; Επειδή η επί πολύν καιρό αναμενόμενη βασιλεία του Θεού ιδρύθη στα χέρια του Υιού του Ιησού Χριστού. Ιδρύθη στον θρόνο του Θεού στους ουρανούς, όπου ο Υιός του εκάθητο επί δεκαεννέα αιώνες στα δεξιά του. Ιδρύθη στο 1914 μ.Χ., το ίδιο έτος που άρχισε ο πρώτος παγγήινος πόλεμος που μετέβαλε τον κόσμο. Ο Ιησούς μάς είπε να προσευχώμεθα γι’ αυτή τη βασιλεία του Θεού δια του Χριστού του, όπως εκτείνη την εξουσία της σ’ αυτή τη γη για να εξαλείψη τις κακές συνθήκες που επικρατούν. Μας εδίδαξε την προσευχή αυτή: «Πάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς, αγιασθήτω το όνομά σου· ελθέτω η βασιλεία σου· γενηθήτω το θέλημά σου, ως εν ουρανώ, και επί της γης.» (Ματθ. 6:9, 10) Πριν από δεκαεννέα αιώνες, οι μάρτυρες του Ιεχωβά επάνω στη γη, δηλαδή, ο Ιησούς και οι ακόλουθοί του, διεκήρυτταν τολμηρά τα αγαθά νέα της ερχομένης βασιλείας. Σημέρα, από το 1914, τι πρέπει να κάμουν οι αληθινοί ακόλουθοι του Ιησού, που είναι ομοίως μάρτυρες του Ιεχωβά; Μήπως έχουν κάποιο θεόδοτο άγγελμα, κάποια αγαθά νέα, να κηρύξουν στον λαό όλων των εθνών, φυλών, οικογενειών και γλωσσών; Ο Ιησούς Χριστός εβεβαίωσε ότι οι ακόλουθοί του σήμερα θα είχαν ένα τέτοιο άγγελμα.

10. Εν σχέσει με ποια γεγονότα προείπε ο Ιησούς το έργο των ακολούθων του σήμερα, και πώς;

¹⁰ Βλέποντας προς τα εμπρός με την όρασι ενός εμπνευσμένου προφήτου, ο Ιησούς προείδε και προείπε τα γεγονότα της γενεάς μας από το 1914. Προείπε τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο και τις ακολουθούσες πείνες, επιδημίες, σεισμούς και θρησκευτική καταδίωξι, που όλα μαζί αποτελούν την ορατή επίγεια απόδειξι ότι η βασιλεία του Θεού ανέλαβε τέλος την εξουσία και κυβερνά εν σχέσει με τη γη. Κατόπιν ο Ιησούς προείπε το έργο των ακολούθων του κατά τον καιρό εκείνο, ο οποίος είναι ο καιρός μας. Μήπως επρόκειτο το έργο τους να είναι έργο πολλαπλασιασμού των ταλαιπωριών, των θλίψεων και των εγκλημάτων της γης με την ενασχόλησι σε παγκοσμίους πολέμους και την καταδίωξι άλλου θρησκευτικού λαού; Όχι! Υποδεικνύοντας ο Ιησούς ένα χαρούμενο, παρηγορητικό έργο για τους ακολούθους του, είπε: «Και [μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο] θέλει κηρυχθή τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας εν όλη τη οικουμένη, προς μαρτυρίαν εις πάντα τα έθνη· και τότε θέλει ελθεί το τέλος [αυτού του συστήματος πραγμάτων].» (Ματθ. 24:7-14) Αυτή η μαρτυρία της εγκαθιδρυμένης βασιλείας του Θεού πρέπει να δοθή προτού τελειώση πλήρως σε μια μάχη Αρμαγεδδώνος αυτό το ανάπηρο από τον πόλεμο σύστημα πραγμάτων.

ΨΑΛΜΟΣ ΣΤΕΨΕΩΣ

11. Τι αξίζει η ίδρυσις της βασιλείας του Θεού, και γιατί;

¹¹ Η ίδρυσις της ουρανίας βασιλείας του Θεού επάνω από αυτή τη στασιαστική γη αξίζει ένα άσμα στέψεως, ένα άσμα που να δοξολογή τη στέψι του αγαπητού Υιού του Θεού, Ιησού Χριστού, ως του διωρισμένου του Βασιλέως επί ολοκλήρου του ανθρωπίνου γένους. Όταν ο Ιησούς με βασιλικό τρόπο εισήλθε «επί πώλου όνου» στην πόλι της Ιερουσαλήμ το έτος 33, οι Ιουδαίοι θρησκευτικοί άρχοντες στον ναό έχασαν την ευκαιρία να του προσφέρουν ένα στέμμα. Δεν τον ανεγνώρισαν ως τον υποσχεμένον Υιό του φημισμένου Βασιλέως Δαβίδ, ο οποίος είχε καθήσει πριν από πολύν καιρό στον ‘θρόνον του Ιεχωβά’ στην Ιερουσαλήμ. (1 Χρον. 29:23, ΑΣ) Δεν είχαν τη διάθεσι του χαρούμενου πλήθους που συνώδευε τον Ιησούν στη βασιλική πόλι, κραυγάζοντας «Σώσον, δεόμεθα, τω Υιώ Δαβίδ!»

12. Πώς ο Βασιλεύς Δαβίδ έφθασε να συντάξη ένα άσμα στέψεως για μας, και γιατί πρέπει να το ψάλωμε τώρα;

¹² Ο αρχαίος Βασιλεύς Δαβίδ έδειξε την καταλληλότητα ενός άσματος στέψεως για ένα τέτοιο γεγονός όπως η ανάληψις εξουσίας από τον Ιεχωβά επί όλης της γης. Ο Δαβίδ είχε το ορατό σημείο της παρουσίας του Θεού, τη χρυσή Κιβωτό της Διαθήκης, που είχε φερθή στη βασιλική πόλι της Ιερουσαλήμ και είχε τεθή σε μια σκηνή κοντά στο βασιλικό του ανάκτορο. Ο Δαβίδ, λοιπόν, συνέταξε και έψαλε ένα άσμα στέψεως, το οποίον έφθασε στο μέγα του αποκορύφωμα μ’ αυτό το θέμα: «Ας ευφραίνωνται οι ουρανοί, και ας αγάλλεται η γη· και ας λέγωσι μεταξύ των εθνών, ‘Ο Ιεχωβά ο ίδιος έγινε βασιλεύς!’» (1 Χρον. 16:23-33, ΜΝΚ) Υπό την καθοδηγία του αγίου πνεύματος του Ιεχωβά, ο Βασιλεύς Δαβίδ μετεχειρίσθη αυτό το ίδιο θέμα και συνέταξε ένα νέο ψαλμό. Ο ψαλμός αυτός έδειχνε ότι ένα άσμα στέψεως πρέπει να ψαλή σε μεγάλη κλίμακα τώρα στην εποχή μας μετά την ίδρυσι της βασιλείας του Θεού και την τοποθέτησι του πιστού του αναστημένου Υιού στον ουράνιο θρόνο το 1914. Στο Βιβλίο των Ψαλμών αυτός είναι ο Ψαλμός 96 και είναι γνωστός ως ένας από τους Ψαλμούς Στέψεως. Η μεγάλη ενθρόνισις και η ένδοξη στέψις έλαβαν χώραν στις απαστράπτουσες αυλές του ουρανού, του γεγονότος δε αυτού έχομε όλη την αναγκαία απόδειξι από το 1914. Όλα, λοιπόν, όσα διατάσσονται σ’ αυτόν τον Ψαλμόν Στέψεως πρέπει να εκτελεσθούν. Οι σημερινοί μάρτυρες του Ιεχωβά, που έχουν τον οφθαλμόν της πίστεως, εκτελούν αυτά τα πράγματα. Ποια πράγματα;

ΝΕΟΝ ΑΣΜΑ

13. Ποια πράγματα μνημονεύει ο Ψαλμός 96:1-3, και ποιες νεώτατες εφευρέσεις της επιστήμης δεν είναι τα νέα πράγματα, για τα οποία να ψάλωμε στον Ιεχωβά;

¹³ «Ψάλατε εις τον Ιεχωβά άσμα νέον· ψάλατε εις τον Ιεχωβά, πάσα η γη. Ψάλατε εις τον Ιεχωβά· ευλογείτε το όνομα αυτού. Από η μέρας εις ημέραν κηρύττετε τα αγαθά νέα της σωτηρίας αυτού. Αναγγείλατε εν τοις έθνεσι την δόξαν αυτού, εν πάσι τοις λαοίς τα θαυμάσια αυτού.» (Ψαλμ. 96:1-3, ΜΝΚ) Οι βόμβες υδρογόνου με τη θανατηφόρο εκρηκτική δύναμι εκατομμυρίων τόννων των συνήθων εκρηκτικών, μολονότι περιλαμβάνονται στις νεώτατες εφευρέσεις της συγχρόνου επιστήμης, δεν αποτελούν τίποτε το νέο, για το οποίο να ψάλωμε στον Ιεχωβά. Πριν από δισεκατομμύρια χρόνια, όπως οι επιστήμονες οι ίδιοι το καθώρισαν, ο Ιεχωβά Θεός έκαμε να γίνουν θερμοπυρηνικές εκρήξεις υδρογόνου μέσα στον ήλιο για να προμηθεύση φως και θερμότητα στη γη μας, ώστε το ανθρώπινο γένος να μπορή να παραμένη ζωντανό στον πλανήτην αυτόν. Οι βόμβες, τα βλήματα μεγάλου βεληνεκούς, τα ατομικά υποβρύχια και άλλες στρατιωτικές εφευρέσεις και εμπορικά προϊόντα της επιστήμης του εικοστού αιώνος δεν είναι τα «θαυμαστά έργα» που ο Ιεχωβά ωδήγησε και εφώτισε τους επιστήμονας να επιτελέσουν, και για τα οποία πρέπει να ψάλλωμε προς αίνον του. Οι επιστήμονες χλευάζουν τον Ιεχωβά και προτιμούν να κάνουν κακή χρήσι του εγκεφάλου με τον οποίον αυτός εδημιούργησε τον άνθρωπο υπηρετώντας τον φαύλο εχθρό του Θεού και του ανθρώπου, τον Σατανά ή Διάβολο.

14. Ποιο πράγμα μάς παρέχει το θέμα για ένα «νέον άσμα», και γιατί;

¹⁴ Όχι, αυτές οι σύγχρονες επιστημονικές εφευρέσεις και εξελίξεις δεν μας παρέχουν το θέμα για ένα νέο άσμα χαράς. Από το 1914, το μεγάλο, συντριπτικό γεγονός που εφοδιάζει τον λαό του Ιεχωβά με το θέμα για ένα «νέον άσμα» προς αίνον του, είναι η γέννησις της βασιλικής του κυβερνήσεως, την οποίαν αυτός θέτει επάνω στον ώμο του Υιού του Ιησού Χριστού, ο οποίος ανέμενε επί μακρόν. Μολονότι αυτή ήταν υποσχεμένη πριν από έξη χιλιάδες χρόνια περίπου, στην πρώτη επίγεια κατοικία του ανθρώπου, στον παράδεισο της Εδέμ, δεν υπήρξε ως το 1914 μ.Χ. τίποτε στον ουρανό ή στη γη όμοιο μ’ αυτή τη βασιλεία του Θεού μέσω του υποσχεμένου του Σπέρματος, Ιησού Χριστού. (Γέν. 3:15) Ποτέ πριν από το 1914 δεν υπήρξε μια πρωτεύουσα οργάνωσις πάνω σ’ ολόκληρο το ζωντανό σύμπαν, με τον Χριστό ως Κεφαλή της και με τον Ύψιστον Θεόν Ιεχωβά να κατοική σ’ αυτήν και να ενεργή μέσω αυτής για να γίνη το θέλημά του σε όλο το σύμπαν. (Φιλιππησ. 2:5-11) Αυτό είναι, πράγματι, κάτι νέο, κάτι ένδοξα νέο, και σημαίνει ευλογία σε όλους τους ανθρώπους καλής θελήσεως καθώς και στους αγίους αγγέλους. Κατανόησις τούτου κινεί ένα άτομο να ξεσπάση σε άσμα. Απαιτεί ένα νέο άσμα, μ’ ένα θέμα εντελώς νέο, εντελώς διαφορετικό! Ο Ιεχωβά, εισάγοντας τη βασιλεία του, το κατέστησε αυτό δυνατό. Σ’ αυτόν και προς τιμήν του πρέπει να ψαλή το νέο άσμα.

15. Ποιοι προσφωνούνται ως «πάσα η γη», και τι πράττουν εις εκπλήρωσιν του ψαλμού;

¹⁵ «Πάσα η γη» προτρέπεται να ψάλη σ’ αυτόν και να ευλογή το όνομά του. Δηλαδή, σεις, τους οποίους ο Ιεχωβά κατέστησε πνευματικούς Ισραηλίτας στην οργάνωσί του, για να είσθε μάρτυρές του σε όλα τα έθνη. Σεις είσθε εκείνοι στους οποίους ο Θεός σας απεκάλυψε πρώτα αυτές τις αλήθειες και τους οποίους εδίδαξε πρώτα να ψάλλουν αυτό το νέο άσμα. Αυτός προώρισε να υπάρξουν 144.000 από σας τους πνευματικούς Ισραηλίτας για να είναι ενωμένοι με τον Ιησού Χριστό στην ουράνια βασιλεία του, όχι στο επίγειο Όρος Σιών, όπου ο Βασιλεύς Δαβίδ συνήθιζε να βασιλεύη, αλλά στο ουράνιο Όρος Σιών ή έδρα βασιλικής διακυβερνήσεως. Επί δεκαεννέα αιώνες ο Ιησούς υπήρξε στον ουρανό, εκεί δοξασμένος στα δεξιά του Πατρός του. Αλλ’ από την ίδρυσι της θείας βασιλείας, το μεγαλύτερο μέρος των πιστών Χριστιανών μαρτύρων του Ιεχωβά, των πνευματικών Ισραηλιτών, εδοξάσθη με τον Χριστό ενθρονισμένον στο Όρος Σιών. Πώς; Με το ν’ αναστηθούν από τον θάνατο σε ζωή ως αθάνατα πνευματικά πλάσματα στον ουρανό, συμμέτοχα «θείας φύσεως». Μόνο ένα μικρό υπόλοιπο των 144.000 κληρονόμων της ουρανίας βασιλείας του Θεού βρίσκεται ακόμη στη γη. Αλλά και οι 144.000, τόσο το υπόλοιπο που βρίσκεται ακόμη στη γη, όσο και οι θριαμβευταί αναστημένοι κληρονόμοι της Βασιλείας, ψάλλουν προς αίνον του Ιεχωβά, συνεργαζόμενοι όλοι μαζί ορατώς και αοράτως στο να καταστήσουν γνωστά τα θαυμαστά νέα γεγονότα της ιστορίας του σύμπαντος. Η Αποκάλυψις, στο δέκατο τέταρτο κεφάλαιο, εδάφια 1-4, αποκαλύπτει στην όρασί μας το μεγαλοπρεπές θέαμα.

16. Ποια όρασις εδόθη στον Ιωάννη, που τους παρουσίαζε να πράττουν αυτό;

¹⁶ Εκεί ο απόστολος Ιωάννης, ο οποίος είδε πρώτος το όραμα, γράφει: «Και είδον, και ιδού Αρνίον [ο κάποτε θυσιασθείς Ιησούς Χριστός] ιστάμενον επί το όρος Σιών, και μετ’ αυτού εκατόν τεσσαρακοντατέσσαρες χιλιάδες έχουσαι το όνομα του Πατρός αυτού γεγραμμένον επί των μετώπων αυτών. Και ήκουσα φωνήν εκ του ουρανού ως φωνήν ύδάτων πολλών, και ως φωνήν βροντής μεγάλης· και ήκουσα φωνήν κιθαρωδών οίτινες εκιθάριζον με τας κιθάρας αυτών. Και έψαλλον ως ωδήν νέαν ενώπιον του θρόνου [του Θεού], και ενώπιον των τεσσάρων ζώων και των πρεσβυτέρων και ουδείς ηδύνατο να μάθη την ωδήν, ειμή αι εκατόν τεσσαρακοντατέσσαρες χιλιάδες, οι ηγορασμένοι από της γης. Ούτοι είναι οι μη μολυνθέντες με γυναίκας διότι παρθένοι είναι· ούτοι είναι οι ακολουθούντες το Αρνίον [τον Ιήσουν Χριστόν] όπου αν υπάγη, ούτοι ηγοράσθησαν από των ανθρώπων, απαρχή εις τον Θεόν και εις το Αρνίον.»

17. Από ποιους πρέπει να μάθουν οι άνθρωποι στη γη αυτό το «νέον άσμα», και γιατί;

¹⁷ Υπακούοντας στην εντολή του Ψαλμού 96:1-3, όσοι αποτελούν το πνευματικό υπόλοιπο επάνω στη γη, που έμαθε το άσμα, ενεργούν σαν μια τάξις «πιστού και φρονίμου δούλου» και ψάλλουν το «νέον άσμα». (Ματθ. 24:45-47) Όλοι οι άλλοι στη γη, που θέλουν να ενωθούν μαζί, πρέπει να μάθουν αυτό το εντελώς νέο και διαφορετικό άσμα απ’ αυτούς, επειδή οι άνθρωποι της πολιτικής, των οικονομικών και της βιομηχανίας του κόσμου τούτου, ακόμη δε και ο κατ’ όνομα Χριστιανικός κλήρος του «Χριστιανικού κόσμου», δεν γνωρίζουν το νέον άσμα και δεν μπορούν να το διδάξουν σε κανένα. Μόνο ο Ιησούς Χριστός και οι 144.000 συγκληρονόμοι του έχουν διδαχθή το νέον άσμα από τον Ιεχωβά Θεό και μόνο αυτοί μπορούν να οδηγήσουν στο να ψαλή. (Ησ. 54:13· Ιωάν. 6:44, 45) Αυτοί είναι ο λαός που εξέλεγε ο Θεός στα περασμένα χίλια εννιακόσια χρόνια, στρέφοντας την προσοχή του στα έθνη «ώστε να λάβη εξ αυτών λαόν δια το όνομα αυτού», Ιεχωβά. (Πράξ. 15:14) Επί αιώνες τώρα, τα διάφορα θρησκευτικά συστήματα του «Χριστιανικού κόσμου» είχαν τους ιεραποστόλους των σε δράσι μέσα στον «Χριστιανικό κόσμο» και μεταξύ όλων των εθνών έξω από τον «Χριστιανικό κόσμο», και όμως όλοι εσείς κάτοικοι της υδρογείου σφαίρας γνωρίζετε ότι δεν ήταν ο θρησκευτικός κλήρος του «Χριστιανισμού» ή του Ιουδαϊσμού εκείνος που σας επληροφόρησε όσον αφορά το όνομα του Ιεχωβά ή σας εδίδαξε να ευλογήτε το όνομά του, όπως λέγει ο Ψαλμός 96:2 (ΑΣ) στους αληθινούς Χριστιανούς να κάμουν.

18. Ποιοι σήμερα επέστησαν την προσοχή του κόσμου στο όνομα του Ιεχωβά, και ιδιαίτερα από πότε;

¹⁸ Πριν από τριάντα χρόνια, στο τεύχος της 1ης Ιανουαρίου 1926 του περιοδικού Η Σκοπιά, το πρώτο και κύριο άρθρο είχε τίτλο «Ποιος Θα Τιμήση τον Ιεχωβά;» Από τότε ιδιαίτερα οι πιστοί θιασώται αυτού του περιοδικού έδειξαν ότι ήσαν άξιοι του ονόματος της ταυτότητος, μάρτυρες του Ιεχωβά, το οποίον όνομα ενεκολπώθησαν με χαρά στο 1931. Από το 1931 και έπειτα όλοι οι λαοί της γης εγνώρισαν ότι το Χριστιανικό υπόλοιπο που φέρει το όνομα του Ιεχωβά επέστησε την προσοχή τους στο όνομά του και έδειξε τους μεγαλειώδεις λόγους για τους οποίους αυτό πρέπει να τιμάται και να ευλογήται. Εν τούτοις, ο κλήρος, Καθολικός, Προτεσταντικός και Ιουδαϊκός, δεν μιμείται τον Ιησούν, ο οποίος είπε στον Ιεχωβά Θεό: «Εφανέρωσα το όνομά σου εις τους ανθρώπους τους οποίους μοι έδωκας εκ του κόσμου.» Αντιθέτως, αυτοί εχλεύασαν τους μάρτυρας του Ιεχωβά και προσπάθησαν με κάθε τρόπο να τους εμποδίσουν από το να δώσουν μαρτυρία για το άγιον όνομα του Θεού. Αλλά όλα αυτά εις μάτην! Οι μάρτυρες του Ιεχωβά επροχώρησαν κατ’ ευθείαν στο να μιμηθούν τον Ιησού Χριστό. (Ιωάν. 17:6) Έκαμαν φανερό το όνομα του Ιεχωβά, υπακούοντας στην εντολή: «Αναγγείλατε εν τοις έθνεσι την δόξαν αυτού, εν πάσι τοις λαοίς τα θαυμάσια αυτού.» (Ψαλμ. 96:3, ΜΝΚ) Ακόμη και οι Κομμουνιστοκρατούμενες χώρες δεν μπόρεσαν να εμποδίσουν τους μάρτυρας του Ιεχωβά από το να υπακούσουν σ’ αυτή τη θεία εντολή. Ακόμη και σ’ εκείνες τις χώρες διέδωσαν με άσμα στα χείλη τα χαρωπά νέα ότι η βασιλεία του Ιεχωβά δια του Χριστού ετέθη σε λειτουργία στους ουρανούς το 1914.

ΠΟΥ ΥΠΗΡΞΕ ΣΩΤΗΡΙΑ;

19. Γιατί η βασιλεία του Θεού δεν έσωσε τα έθνη από το να εισέλθουν σ’ αυτή την παγκόσμια κατάστασι που προκαλεί τον φόβο;

¹⁹ Αλλ’ αν η θεία αυτή κυβέρνησις λειτουργή από το έτος της ενάρξεως του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, πού υπήρξε σωτηρία απ’ αυτήν; Πού υπήρξαν αγαθά νέα σωτηρίας του Ιεχωβά για διακήρυξι; Γιατί τα έθνη, ακόμη και εκείνα του «Χριστιανικού κόσμου», πλησιάζουν στο χείλος της αυτοκαταστροφής και προσπαθούν να σωθούν από τις αναπόφευκτες συνέπειες της αυξανομένης διαψετικότητός των και της κακής χρήσεως των εφευρέσεων της συγχρόνου επιστήμης; Γιατί ο Ιεχωβά με τη βασιλεία του δεν τα έσωσε από αυτή την παγκόσμια κατάστασι που προκαλεί τον φόβο; Τα γεγονότα απαντούν ότι αυτό συμβαίνει επειδή τα έθνη δεν θέλουν τη βασιλεία του Ιεχωβά δια του Χριστού. Αντί να την βλέπουν ως την πιο μεγαλειώδη ευλογία που θα μπορούσε να έλθη σε όλο το ανθρώπινο γένος, δεν έχουν πίστι σ’ αυτήν. Πραγματικά, την φοβούνται ωσάν να ήταν το χειρότερο κακό που θα μπορούσε να συμβή στην ανθρωπότητα. Αισθάνονται, με αυτοπεποίθησι, τον εαυτό τους ανεξάρτητο από την ουράνια βασιλεία του Θεού και δεν θέλουν ν’ αποτελούν μέρος αυτής και δεν θέλουν σωτηρία απ’ αυτήν. Η από μέρους των απόρριψις του αγγέλματος της Βασιλείας που κηρύττουν οι μάρτυρες του Ιεχωβά και ο διωγμός και η εναντίωσίς των κατά των μαρτύρων αυτών, προδίδει τα έθνη ως αντιμαχόμενα τη Βασιλεία. Οι παγκόσμιοι πόλεμοί των και η Κοινωνία των Εθνών και τα Ηνωμένα Έθνη των για παγκόσμια κυριαρχία το αποδεικνύουν επίσης. Συνεπώς, δεν υπήρξε σωτηρία γι’ αυτά και οι υποθέσεις των πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο.

20. Πώς οι ουράνιοι άγγελοι εδοκίμασαν σωτηρία από τη Βασιλεία;

²⁰ Αλλά εμείς που έχομε σωθή, γνωρίζομε ότι υπήρξε σωτηρία απ’ αυτόν για να την κηρύξωμε από ημέρας εις ημέραν ως αγαθά νέα. Γνωρίζομε ότι ο «Θεός του κόσμου τούτου» είναι ο Σατανάς ή Διάβολος, ο πιο πονηρός αντίδικος του Θεού, και ότι «ο κόσμος όλος εν τω πονηρώ κείται.» (1 Ιωάν. 5:19 και 2 Κορ. 4:4) Γνωρίζομε ότι στο 1914 εμαίνετο ένας πόλεμος μεγαλύτερος από τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο που εξερράγη στη γη. Αυτός ήταν πόλεμος στον ουρανό. Όχι πόλεμος από αερόπλοια Ζέππελιν ή από αεροπλάνα, όχι πόλεμος από υπερανθρώπους, όχι πόλεμος από μυθικούς «ανθρώπους του Άρεως», αλλά πόλεμος στους αοράτους ουρανούς από τον Χριστό, τον νεωστί ενθρονισμένον Βασιλέα, και τους αγγέλους του εναντίον του ψευδούς Θεού, Σατανά ή Διαβόλου, και των δαιμονικών του αγγέλων. Ο ουράνιος πόλεμος εγκατέστησε πιο στερεά στην εξουσία τη νεογέννητη βασιλεία του Θεού, διότι όλες οι σατανικές δυνάμεις εμαστιγώθησαν και εξεσφενδονίσθησαν από τους ουρανούς εκείνους στα γειτονικά μέρη της γης μας Πώς εξετίμησαν οι ουράνιες δυνάμεις αυτή τη σωτηρία που προήλθε από τη δύναμι του Θεού! Μεγαλόφωνα εκραύγασαν: «Τώρα έγεινεν η σωτηρία και η δύναμις και η βασιλεία του Θεού ημών, και η εξουσία του Χριστού αυτού διότι κατερρίφθη ο κατήγορος των αδελφών ημών, . . . Διά τούτο ευφραίνεσθε, οι ουρανοί, και οι κατοικούντες εν αυτοίς. Ουαί εις τους κατοικούντας την γην και την θάλασσαν, διότι κατέβη ο Διάβολος εις εσάς έχων θυμόν μέγαν, επειδή γνωρίζει ότι ολίγον καιρόν έχει.» (Αποκάλ. 12:7-12· 11:15-18) Ακόμη και χωριστά από τον παγκόσμιο πόλεμο μεταξύ των εθνών του, η ήττα αυτή στον ουράνιο πόλεμο ήταν μια τρομερή θλίψις για τον Σατανά και την παγκόσμια οργάνωσί του.

21, 22. Ποιοι πρώτοι επάνω στη γη εδοκίμασαν σωτηρία από τη Βασιλεία, και πώς;

²¹ Αλλ’ ο Σατανάς εγνώριζε ότι αυτή ήταν μόνο η αρχή της θλίψεως επάνω στην οργάνωσί του. Εγνώριζε ότι έπειτα από «ολίγον καιρόν» θα ήρχετο μια μεγαλειώδης κατακλείς σ’ αυτή τη θλίψι, και αυτό θα εσήμαινε τον Αρμαγεδδώνα γι’ αυτόν, τη συντριπτική ήττα του με την καταστροφή όλης της οργανώσεώς του στον «πόλεμον της ημέρας εκείνης της μεγάλης του Θεού του Παντοκράτορος.» (Αποκάλ. 16:13-16· 19:11 έως 20:3) Μ’ αυτόν τον «ολίγον καιρόν» συνετμήθη αυτή η θλίψις που επέρχεται στην οργάνωσί του από τη νεογέννητη βασιλεία. Ήταν σαν ένα βραχύ διάστημα αναπνοής γι’ αυτόν και τους δαίμονάς του. Αλλά δεν συνετμήθησαν προς χάριν του αυτές οι ημέρες της θλίψεως. Συνετμήθησαν για να επιτελεσθή η θεία σωτηρία του υπολοίπου των 144.000 συγκληρονόμων του Ιησού Χριστού, «των λοιπών του σπέρματος αυτής, των τηρούντων τας εντολάς του Θεού και εχόντων την μαρτυρίαν Ιησού.» (Αποκάλ. 12:17, Κείμενον) Στη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, όσοι αποτελούσαν το υπόλοιπο υπέστησαν κακεντρεχή μεταχείρισι στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής και στα άλλα εμπόλεμα έθνη, σε μια προσπάθεια των εθνών αυτών να αποσυνθέσουν την οργάνωσί των, να σταματήσουν το έργο της μαρτυρίας των, να τους εκφοβίσουν και να τους απομακρύνουν για πάντα απ’ αυτό και να καταστρέψουν την υπόληψί των και την καλή των θέσι παντοτινά στο μέλλον. Δεν αντιμετώπιζαν πρωτίστως φυσικό θάνατο, αλλά πνευματικό θάνατο αν εξακολουθούσαν να παραμένουν σε κατάστασι δουλείας σ αυτόν τον κόσμο που αντιμάχεται τη βασιλεία του Θεού. Αν επήρχετο τότε ο Αρμαγεδδών στα έθνη, το υπόλοιπο, που ήταν σε θεία δυσμένεια επειδή υστέρησε στο καθήκον του απέναντι του Ιεχωβά, θα μπορούσε να χαθή μαζί με τα εγκόσμια έθνη.

²² Η σοβαρή αυτή κατάστασις του υπολοίπου των εκλεκτών του Θεού απαιτούσε μια ελεήμονα σωτήρια Μόνο ο Ιεχωβά θα μπορούσε να την παράσχη μέσω του νικηφόρου Χριστού του, και την παρέσχε, συντέμνοντας τη θλίψι κατά της οργανώσεως του Σατανά και αναχαιτίζοντας επί «ολίγον καιρόν» τον Αρμαγεδδώνα. Ο Ιησούς το προείπε αυτό με τα εξής λόγια: «Αι ημέραι εκείναι θέλουσιν είσθαι θλίψις τοιαύτη, οποία δεν έγεινεν απ’ αρχής της κτίσεως την οποίαν έκτισεν ο Θεός, έως του νυν, ουδέ θέλει γείνει. Και εάν ο Ιεχωβά δεν ήθελε συντέμει τας ημέρας εκείνας, δεν ήθελε σωθή ουδεμία σαρξ· αλλ’ διά τους εκλεκτούς, τους οποίους εξέλεξε, συνέτεμε τας ημέρας.»—Μάρκ. 13:19, 20, ΜΝΚ.

23. Γιατί το υπόλοιπο είχε σωθή επάνω στη γη, όπως απεκαλύφθη σ’ αυτό κατά το 1920;

²³ Η σύγχρονη ιστορία αναγράφει το γεγονός ότι την άνοιξι του 1919, ή λίγο μετά το τέλος του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, ο Ιεχωβά Θεός εξέπληξε ακόμη και τον «Χριστιανικό κόσμο» και ελευθέρωσε το υπόλοιπο των μαρτύρων του από την ταπεινή των δουλεία σ’ αυτόν τον κόσμο. Το αμέσως επόμενο έτος άνοιξε τα μάτια των για να δουν ότι είχαν «σωθή» και απελευθερωθή και διαφυλαχθή ζωντανοί επάνω στη γη για να εκπληρώσουν την προφητική εντολή του Διδασκάλου των: «Ο δε υπομείνας έως τέλους, ούτος θέλει σωθή. Και θέλει κηρυχθή τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας εν όλη τη οικουμένη, προς μαρτυρίαν εις πάντα τα έθνη· και τότε θέλει έλθει το τέλος.» (Ματθ. 24:13, 14) Αυτοί μόνο είχαν «τούτο το ευαγγέλιον» της Βασιλείας που είχε ιδρυθή στους ουρανούς στο τέλος των προσδιορισμένων «καιρών των εθνών» στο 1914. Τούτο ήταν ευαγγέλιον ή αγαθά νέα σωτηρίας. Η βασιλεία αυτή είχε πολεμήσει στον ουρανό για τη σωτηρία των αγίων αγγέλων από τις μολυντικές, απειλητικές ενέργειες του Σατανά και των δαιμονικών του αγγέλων. Είχε σώσει το υπόλοιπο των εκλεκτών επάνω στη γη από τον πνευματικό τους κίνδυνο και τους είχε ελευθερώσει και ενθαρρύνει για την ανανεωμένη υπηρεσία του Ιεχωβά και της βασιλείας του.

24. Ποιοι άλλοι επάνω στη γη έχουν σωθή από τότε, και επομένως τι αποτελεί προνόμιο τώρα να πράξωμε;

²⁴ Σήμερα, έπειτα από χρόνια, η πλειονότης αυτής της γενεάς έχει απορρίψει τη μαρτυρία που είχε να δώση το υπόλοιπο προτού έλθη το πλήρες τέλος αυτού του συστήματος πραγμάτων στον Αρμαγεδδώνα. Όμως το κήρυγμα «τούτου του ευαγγελίου» της βασιλείας της σωτηρίας έχει ήδη καταλήξει στη σωτηρία ενός «πολλού όχλου» ατόμων καλής θελήσεως «εκ παντός έθνους και φυλών και λαών και γλωσσών». Αυτό ήταν βέβαιο ότι θα συνέβαινε, διότι είχε προλεχθή. (Αποκάλ. 7:9-17) Στον Αρμαγεδδώνα η θεοκρατική βασιλεία θα θριαμβεύση και θα ελευθερώση το σύμπαν από την οργάνωσι του Σατανά και θα σώση αυτόν τον «πολύν όχλον» καλής θελήσεως μέσα από την καταστρεπτική θλίψι του Αρμαγεδδώνος, για να τον εισαγάγη στον νέο κόσμο, το δίκαιο νέο σύστημα πραγμάτων που θα επικρατήση επάνω στη γη. Μετά τον Αρμαγεδδώνα η βασιλεία αυτή, εξασκώντας τη σωστική της δύναμι ακόμη περισσότερο, θα φέρη σωτηρία ακόμη και στους νεκρούς στα μνημεία των, ανασταίνοντάς τους σε ζωή επάνω στη γη στα χίλια χρόνια της βασιλείας του Χριστού. Όλα αυτά τα πράγματα που εξετάζονται εδώ, αποτελούν πράγματι από το 1919 την «σωτηρίαν αυτού», της οποίας τα αγαθά νέα αξίζει να κηρύττωνται «από ημέρας εις ημέραν». Είναι ένα συγκινητικό προνόμιο το να ενωθή κανείς με τους σωσμένους για να την κηρύττη.