Επιδιώκοντας τον Σκοπό Μου στη Ζωή

Αφήγησις της Ιουλίας Κλόγκστον

ΘΑ ΕΧΕΤΕ λοιπόν τον καιρό ν’ ακούσετε μερικές από τις πείρες μου ως ολοχρονίου διακόνου! Στο 1933 συνεβόλισα την αφιέρωσί μου με το εν ύδατι βάπτισμα στη συνέλευσι του Σήατλ, Ουάσιγκτων. Η εκκλησία μας στο Τούλι-λέικ της Καλιφορνίας, ηύξησε σε λίγους μήνες από έναν ευαγγελιζόμενο σε πέντε, και οι περισσότεροι από μας παρακολουθήσαμε τη συνέλευσι «Κυβέρνησις και Ειρήνη» στο Πόρτλαντ, Όρεγκον. Μετά την ανάγνωσι μιας επιστολής που περιείχετο στη Σκοπιά του Ιουλίου 1938, η οποία είχε σταλή από τον Αδελφό Ρόδερφορδ σ’ ένα νεαρόν Αυστραλό για την αποδοχή των προνομίων σκαπανέως, απεφάσισα να επιδιώξω τον σκοπό μου στη ζωή με το να γίνω σκαπανεύς.

Η πρώτη αξιόλογη πείρα μου ήταν στο Ντανσμούιρ της Καλιφορνίας. Χωρίς να γνωρίζω, εχτύπησα την πόρτα του Ρωμαιοκαθολικού ιερέως, κι έδωσα μαρτυρία στην οικονόμο του. Ύστερ’ από λίγα λεπτά ένας υψηλός αστυνομικός στάθηκε δίπλα μου και άκουε καθώς εγώ έδινα μαρτυρία σε μια οικοδέσποινα. Μου εξήγησε ότι εφόσον με άκουσε να προσπαθώ να διαθέσω στη γυναίκα ένα βιβλίο, αυτός ήταν κατήγορος και εγώ ήμουν υπό κράτησιν. Στη δίκη ο δικαστής με κατεδίκασε σ’ ένα βαρύ πρόστιμο ή αντ’ αυτού σε τριάντα ημερών φυλάκισι. Ο υπηρέτης ζώνης ακολούθησε τον αστυνομικό που με είχε συλλάβει, και του εξήγησε ότι δεν θα πληρώσωμε το πρόστιμο· έτσι, εφαίνετο ότι θα έμενα τριάντα μέρες στη φυλακή! Αλλ’ ένας κτηματίας καλής θελήσεως ήλθε σε βοήθειά μου. Υπέγραψε μια εγγύησι για μένα, κι έφαγα φασόλια και ψωμί από καλαμπόκι με τους άλλους σκαπανείς εκείνο το βράδυ περισσότερο από το σύνηθες. Η αίσθησις της προστατευτικής σκιάς του Ιεχωβά επάνω μου ηύξησε την ευτυχία και την απόφασί μου να συνεχίσω επιδιώκοντας τον σκοπό μου στη ζωή.

Στο 1940 διάφοροι άλλοι σκαπανείς κι εγώ εργασθήκαμε στον δρόμο μας προς τη συνέλευσι του Ντητρόιτ, δίνοντας μαρτυρία στις κυριώτερες πόλεις στο ταξίδι μας που διήρκεσε έξη εβδομάδες από την Καλιφόρνια. Στο 1941 παρευρεθήκατε στη συνέλευσι του Σαιντ Λούις; Χάρις στη γενναιοδωρία μερικών ανθρώπων με καλά αισθήματα μπόρεσα να παρευρεθώ, και ποτέ στη ζωή μου δεν απήλαυσα περισσότερα σε λίγες μέρες. Ήταν η πρώτη φορά που προσέφερα εθελοντική υπηρεσία σε συνέλευσι. Συγκινήθηκα που ανεκάλυψα πόσο περισσότερο απήλαυσα όλη τη διδασκαλία όταν κατενόησα ότι είχα ένα μικρό μέρος στο τεράστιο έργον που απητείτο για να εξυπηρετηθούν τόσο πολλά άτομα.

Επιστρέφοντας από το Σαιντ Λούις στην Καλιφόρνια, άρχισα κατόπιν να εργάζωμαι εκεί στην Ιμπήριαλ Βάλλεϋ. Μια δεκαπενταετής κόρη σκαπανεύς κι εγώ κατοικούσαμε σ’ ένα μικρό σπιτάκι στην Καλιπάτρια. Δυο φορές την εβδομάδα ταξιδεύαμε σαράντα μίλια για τις συναθροίσεις του Ελ Σέντρο, παίρνοντας κάποτε μαζί μας και τους καλής θελήσεως σπουδαστάς μας. Μια οικογένεια από οκτώ ενηλίκους έμαθε την αλήθεια και μέσα σε λίγους μήνες έξη έγιναν σκαπανείς.

Όταν ήλθε ο διορισμός μου ως ειδικής σκαπανέως ήμουν στο Μπρώλεϋ της Καλιφορνίας και έλαβα οδηγίες να μεταβώ αμέσως στο Ουαΐττιερ. Νωρίς την επομένη τα πρωί, με όλα τα πράγματά μου συσκευασμένα σε μια μικρή βαλίτσα, άρχισα να ταξιδεύω. Αργά τη νύχτα εκείνη, όταν έφθασα τους άλλους ειδικούς σκαπανείς στο Ουαΐττιερ, στη θύρα του ρυμουλκουμένου οχήματός των, με υπεδέχθησαν θερμά κι αρχίσαμε μια ισόβια φίλια.

Τον Δεκέμβριο του 1942 μετεκόμισα στο Μπούλντερ Σίτυ της Νεβάδας, μ έναν ειδικό διορισμό, κι έφθασα εκεί μόνη, αλλά με πολλή διάθεσι. Το άλλο κορίτσι που είχε διορισθή μαζί μου, δεν έφθασε. Ήταν ένας δύσκολος τομεύς, και γι’ αυτό πήγα πρώτα στο αστυνομικό τμήμα κι ερώτησα αν ελήφθη εκεί επιστολή από τον Ι. Έντγαρ Χούβερ του Υπουργείου Δικαιοσύνης, που έγραφε ότι πρέπει να προστατεύονται στο έργον των οι μάρτυρες του Ιεχωβά. Κατόπιν άρχισα να δίνω τη μαρτυρία από θύρα σε θύρα με το ατομικό μου αντίτυπο του βιβλίου Ο Νέος Κόσμος, εξηγώντας στους ανθρώπους ότι θα μπορούσα να τους φέρω ένα βιβλίο σαν αυτό όταν θα παρελάμβανα το δέμα με τα βιβλία που ανέμενα. Καθώς εργαζόμουν, ένας χωροφύλαξ με παρακολουθούσε με το αυτοκίνητό του. Έλπιζα ότι το έκαμε για να με προστατεύση, αλλά δεν ήμουν και βέβαιη. Αλλ’ εκείνο το βράδυ, καθώς έστεκα εμπρός στο θέατρο με περιοδικά, και διέθετα πολλά, η αστυνομία πήγε κατ’ ευθείαν μέσα στο θέατρο περνώντας δίπλα μου, χωρίς καν να με προσέξη. Ήμουν πραγματικά ευγνώμων στον Ιεχωβά στο τέλος της υπηρεσιακής εκείνης ημέρας.

Μια αίθρια χειμερινή βραδιά, όταν επέστρεψα από μια επανεπίσκεψι που έκαμα σ’ έναν Μορμόνο επίσκοπο, έλαβα τον μικρό φάκελλο που περιείχε την αίτησι φοιτήσεως στην πρώτη σειρά σπουδαστών της νέας σχολής που εγκαινίαζε η Εταιρία για να καταρτίση ιεραποστόλους που θ’ απεστέλλοντο σε αγρούς του εξωτερικού. Αφού εξήτασα τα πράγματα με προσευχή, συνεπλήρωσα εκείνη την αίτησι το βράδυ εκείνο και την επέστρεψα. Το υπόλοιπο του μηνός ήταν γεμάτο συγκινήσεις. Η σύντροφός μου ήλθε με το αυτοκίνητο και το ρυμουλκούμενο όχημά της. Κατόπιν, όταν σχεδόν εγκατέλειψα την κρυφή ελπίδα που έτρεφα να πάω στη σχολή Γαλαάδ, ήλθε μια επιστολή εγκριτική της αιτήσεώς μου, με μια επιταγή για τα έξοδα ταξιδιού μου ως τη Νέα Υόρκη.

Αφού εταξίδεψα δέκα μέρες, επισκεπτομένη φίλους στο Λος Άντζελες, στο Σακραμέντο, και τη μητέρα μου στο Όρεγκον, έφθασα στην Ίθακα της Νέας Υόρκης κι απ’ εκεί επροχώρησα προς τη Σχολή Γαλαάδ. Οι πέντε μήνες που επακολούθησαν ήσαν μια ευχάριστη πείρα χωρίς καμμιά επισκίασι. Εδιαβάζαμε κι εμελετούσαμε όλη τη Γραφή και ελαμβάναμε πολλή εκπαίδευσι στη θεοκρατική διακονία για πρώτη φορά. Άρχισαν, επίσης, πολλές καλές φιλίες που διατηρούμε ακόμη.

Μερικοί από μας ανέμεναν να μεταβούν αμέσως στον τόπο διορισμού μας στο εξωτερικό, στο Μεξικό, αλλ’ η Μεξικανική κυβέρνησις καθυστέρησε τις θεωρήσεις πολλών από την ομάδα μας επί τρία σχεδόν έτη. Στο τέλος ήλθαν οι θεωρήσεις όλων, εκτός από τη δική μου. Το βράδυ, που ανεχώρησαν οι τελευταίοι τέσσερες, εδοκίμασα κάποια θλίψι που ποτέ άλλοτε δεν την εγνώρισα. Ήλθε το πρωί κι έσπευσα να οργανώσω το έργον μου, καταβάλλοντας τις καλύτερες φροντίδες για τις μελέτες που είχαν αφήσει τ’ άλλα κορίτσια, μαζί με τη δική μου. Ως αποτέλεσμα των συνδυασμένων μας κόπων πολλά άτομα καλής θελήσεως ήλθαν στην αλήθεια εκείνο το θέρος. Αποτελεί βαθιά ικανοποίησι να τους βλέπω στις διεθνείς συνελεύσεις με τις οικογένειες των και τους μικρούς που εμεγάλωσαν μαζί τους. Ένα από τα κορίτσια εφοίτησε στη Σχολή Γαλαάδ.

Επί τέλους ήλθε η θεώρησίς μου να πάω στο Μεξικό! Εκεί, στη διάρκεια των επομένων μηνών, το όνειρο του να κηρύξω σ’ αυτούς τους λαμπρούς και φιλικούς ανθρώπους έγινε μια μεγάλη πραγματικότης. Επακολούθησε περισσότερο έργον ειδικού σκαπανέως στο Χιούστον, του Τέξας, και κατόπιν το φθινόπωρο του 1948 διωρίσθηκα να εργασθώ στο Ελ Σαλβαντόρ και με αυτό είχα άλλη μια ευχάριστη έκπληξι. Έπρεπε να πάω στον προορισμό μου μέσω Νέας Υόρκης. Ενόσω ήμουν στη Νέα Υόρκη, η νέα μου σύντροφος, Αδελφή Μπόουιν (που είχε εργασθή και στο Μεξικό) κι εγώ επεράσαμε μια εβδομάδα στο Μπέθελ, βοηθώντας μερικούς στα γραφεία και στο εργοστάσιο, επεσκέφθηκα δ’ επίσης και τη Σχολή Γαλαάδ και τον ραδιοφωνικό σταθμό WBBR στο Στάτεν Άιλαντ.

Κατά τον πλουν βρήκαμε ενδιαφέρον για το άγγελμα της Βασιλείας μεταξύ των αξιωματικών του πληρώματος και των συνταξιδιωτών μας. Διεσχίσαμε τη Γουατεμάλα και το Ελ Σαλβαντόρ δια ξηράς και είδαμε μέγα μέρος της χώρας που επρόκειτο να γίνη ο τόπος μας. Το δωμάτιο μας μάς ανέμενε στην πόλι του Ελ Σαλβαντόρ. Εδώ στα τρία πρώτα χρόνια ένας τοπικός ραδιοφωνικός σταθμός μάς παραχωρούσε μια ώρα την εβδομάδα δωρεάν· έτσι, μετεδώσαμε ραδιοφωνικώς τα περιεχόμενα των βιβλίων «Έστω ο Θεός Αληθής» και «Αύτη Εστίν η Αιώνιος Ζωή» στην Ισπανική, επίσης δε και πολλά άρθρα της Σκοπιάς. Σε λίγο διάστημα εμάθαμε πολλά για τη διαβίωσι σε τροπικές χώρες· αλλά, κυρίως, εμάθαμε ότι το έργον μας είναι περισσότερο το να διδάσκωμε άτομα καλής θελήσεως να είναι ώριμοι μάρτυρες, παρά το να διαθέτωμε μεγάλες ποσότητες εντύπων. Το να βλέπωμε στις συναθροίσεις τα ευτυχή πρόσωπα σταθερών μαρτύρων, που εβοηθήθησαν να μάθουν την αλήθεια, αποτελεί πράγματι μια μεγάλη αμοιβή, που με υποκινεί πάντοτε να εξακολουθώ επιδιώκοντας τον σκοπό μου στη ζωή.