Ενότης του Ανθρωπίνου Γένους υπό Μιαν Βασιλείαν
Ποια είναι η αιτία της τόσης ελλείψεως ενότητος μεταξύ των ανθρώπων; Πώς και πότε αυτή θα λήξη;
ΕΞΕΤΑΖΟΝΤΑΣ την ιστορία του ανθρωπίνου γένους μπορεί να παρατηρηθή ότι σχεδόν επί έξη χιλιάδες έτη ο άνθρωπος προσπαθούσε να ενοποιήση την ανθρωπότητα για διαρκή ειρήνη. Αλλ’ ο άνθρωπος απέτυχε κι εξακολουθεί ν’ αποτυγχάνη. Αυτή η αποτυχία οφείλεται στο γεγονός ότι ο Σατανάς, αυτός που προκαλεί τη διαίρεσι των ανθρώπων, είναι ο Θεός του κόσμου τούτου. (2 Κορ. 4:4) Θ’ απαιτηθή μια ισχυρότερη δύναμις από τον απλόν άνθρωπο για να παύση η διαίρεσις, και ισχυρότερη δύναμι έχομε—τον Ιεχωβά Θεό τον ίδιο. Αυτός προτίθεται να ενώση το ανθρώπινο γένος με τη βασιλεία του και ό,τι αυτός έθεσε ως σκοπό του, ασφαλώς θα το εκπληρώση. Εδήλωσε, στο Ησαΐας 46:10: «Η βουλή μου θέλει σταθή, και θέλω εκτελέσει άπαν το θέλημά μου.»
Επάνω σ’ αυτή τη βασιλεία ο Ιεχωβά Θεός έχει διορίσει ένα βασιλέα, ο οποίος θα επιτελέση ενότητα και θα επιφέρη αιώνια ειρήνη στη γη· ο βασιλεύς αυτός είναι ο Χριστός Ιησούς. Αυτόν τον ένα διώρισε ο Ιεχωβά για να καταργήση αυτόν που προκαλεί τη διάσπασι, τον Σατανά ή Διάβολο. Γι’ αυτόν τον άρχοντα και ενοποιόν των ανθρώπων καλής θελήσεως είναι γραμμένο: «Διότι πρέπει να βασιλεύη, εωσού θέση πάντας τους εχθρούς υπό τους πόδας αυτού.» (1 Κορ. 15:25) Πιστοί άνθρωποι πριν από την έλευσι του Ιησού Χριστού στη γη απέβλεπαν στη βασιλεία του Θεού ως το μόνο μέσον με το οποίον η ανθρωπότης θα μπορούσε να ενοποιηθή. Αυτοί οι άνθρωποι υπεκινήθησαν από το πνεύμα του Θεού για να γράψουν πολλές προφητείες, για τον δίκαιο άρχοντα που εξελέγη από τον Θεό και για τις ευλογίες που θα προέκυπταν ως συνέπεια της διακυβερνήσεως της βασιλείας του Θεού. (Ησ. 2:1-4· 9:6, 7) Μετά την αποστασία που έγινε στον κήπο της Εδέμ από τον πρόξενο της διαιρέσεως του ανθρωπίνου γένους, τον Σατανά ή Διάβολο, οι λόγοι της προφητείας του Ιεχωβά καταδεικνύουν και αποδεικνύουν πέραν αμφιβολίας ότι ο βασιλεύς και άρχων τον οποίον εξέλεξε ο Θεός θα κατέστρεφε την αιτία της διαιρέσεως στη γη.
Ο Ιεχωβά Θεός είπε: «Και έχθραν θέλω στήσει αναμέσον σου και της γυναικός, και αναμέσον του σπέρματός σου και του σπέρματος αυτής· αυτό θέλει σου συντρίψει την κεφαλήν, και συ θέλεις κεντήσει την πτέρναν αυτού.» (Γέν. 3:15) Η βέβαιη αυτή υπόσχεσις του Παντοδυνάμου Θεού ήταν ένας ήχος του νεκρικού κώδωνος για τον στασιαστή, τον υπαίτιο της διαιρέσεως και αποξενώσεως του πρώτου ανδρός και της γυναικός που επλάσθησαν από τον Θεό. Εκείνος που θα κατέστρεφε τον Σατανά ή Διάβολο είναι ο Χριστός Ιησούς. (Εβρ. 2:14) Μόνον όταν θα έχουν εκπληρωθή οι προφητικοί λόγοι του Ιεχωβά Θεού θα μπορούσε να πραγματοποιηθή μόνιμη ειρήνη και ενότης ανάμεσα στο ανθρώπινο γένος.
Η Βασιλεία, με την οποία το ανθρώπινο γένος θα εφέρετο σε μόνιμη ειρήνη και ενότητα, αναφέρεται επίσης στις Γραφές ως πόλις. Σχετικά με τον άνδρα πίστεως, τον Αβραάμ, είναι γραμμένο: «Διότι περιέμενε την πόλιν την έχουσαν τα θεμέλια, της οποίας τεχνίτης και δημιουργός είναι ο Θεός.» (Εβρ. 11:10) Ο Αβραάμ και άλλοι πιστοί άνδρες, όπως αυτός, επίστευαν ότι η ενοποίησις του ανθρωπίνου γένους θα μπορούσε να προέλθη μόνο με τη δύναμι του Ιεχωβά Θεού, του Δημιουργού του σύμπαντος, και όχι από ατελείς ανθρώπους της γης. Αυτός είναι εκείνος που υπεσχέθη να συνδιαλλάξη το ανθρώπινο γένος μέσω του αγαπητού του δικαίου Άρχοντος, του Χριστού Ιησού.—Κολ. 1:19, 20.
Η ΕΛΕΥΣΙΣ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ
Στον ωρισμένο του καιρό ο Ιεχωβά Θεός έστειλε στη γη εκείνον που θα έφερνε ενότητα στους ανθρώπους καλής θελήσεως. (Λουκ. 2:11-14) Απ’ τον καιρό που άρχισε ο Ιησούς τη διακονία του επάνω στη γη ως τον θάνατό του, απεδείχθη ικανός να συνάξη ανθρώπους σε ενότητα δια της βασιλείας του Θεού. Αυτό ήταν το μέσον· η Βασιλεία θα είλκυε ανθρώπους όλων των ειδών. Όσοι άκουαν το άγγελμα κι επίστευαν σ’ αυτό και στον αγγελιαφόρο ηνώνοντο με αυτόν και μεταξύ των.
Και σ’ αυτούς, επίσης, ο Ιησούς παρέσχε ένα μοναδικό προνόμιο. Αυτό το προνόμιο ήταν το να μετέχουν στο να φέρουν το άγγελμα της ειρήνης και της ενότητος στους άλλους. Και σ’ αυτούς, επίσης, παρέσχε το προνόμιο να είναι μέτοχοι της διακυβερνήσεως της Βασιλείας, η οποία βασιλεία, στον ωρισμένο καιρό του Θεού, θα κατέστρεφε τον διαιρεμένο κόσμο του Σατανά, όπως δείχνεται στο Δανιήλ 2:43, 44, το οποίον λέγει: «Και καθώς είδες τον σίδηρον αναμεμιγμένον μετά του αργιλώδους πηλού, ούτω θέλουσιν αναμιχθή δια σπέρματος ανθρώπων· πλην δεν θέλουσιν είσθαι κεκολλημένοι ο είς μετά του άλλου, καθώς ο σίδηρος δεν μιγνύεται μετά του πηλού. Και εν ταις ημέραις των βασιλέων εκείνων, θέλει αναστήσει ο Θεός του ουρανού βασιλείαν, ήτις εις τον αιώνα δεν θέλει φθαρή· και η βασιλεία αύτη δεν θέλει περάσει εις άλλον λαόν· θέλει κατασυντρίψει και συντελέσει πάσας ταύτας τας βασιλείας, αυτή δε θέλει διαμένει εις τους αιώνας.»
Η περασμένη και η παρούσα ιστορία δείχνουν ότι η ειρήνη και η ενότης με τις προσπάθειες των ανθρώπων ποτέ δεν θα μπορούσε να είναι μόνιμη, λόγω της διακυβερνήσεως ατελών ανθρώπων, οι οποίοι δεν κατώρθωσαν κι εξακολουθούν να μη κατορθώνουν να εμμείνουν στις συνθήκες των και στα σύμφωνά των για ειρήνη. Σύμφωνα με την προφητεία του Δανιήλ ένας ενωμένος κόσμος και μια μόνιμη ειρήνη θα έπρεπε να προσμένουν τον Ιεχωβά Θεό και την υποσχεμένη βασιλεία του. Το να προσμένουν οι άνθρωποι τον Θεό να φέρη ενότητα στο ανθρώπινο γένος με τη βασιλεία του δεν θα τους φέρη απογοήτευσι. Πρέπει να υπάρξη πρώτα αφαίρεσις της πηγής κάθε διαιρέσεως, κυρίως του Σατανά ή Διαβόλου, των αοράτων δαιμόνων του και της ατελούς κυβερνήσεως ανθρώπων του πονηρού αυτού κόσμου.—Λουκ. 21:10, 11, 25, 26, 31, 32.
Το έργον τού να φέρωνται άνθρωποι σε ενότητα με το να ελκύωνται στη Βασιλεία συνεχίσθη και αφού ο Ιησούς ετερμάτισε την πορεία της ζωής του επάνω στη γη. Ο Ιεχωβά Θεός προέθετο να έχη ένα ενωμένο σώμα πιστών ακολούθων του Χριστού Ιησού. Αυτοί επρόκειτο να ενωθούν μαζί του στη διακυβέρνησι ενός δικαίου ενιαίου κόσμου. Η κλήσις τοιούτων ατόμων συνεχίσθη επί πολλούς αιώνας και ως την παρούσα ακόμη χρονική περίοδο στην οποία ζούμε. Ενώ ο Ιησούς ζούσε ακόμη επάνω στη γη ως άνθρωπος, πολλοί Ιουδαίοι έγιναν ακόλουθοί του και ειλκύσθησαν από το άγγελμα της Βασιλείας. Εν τούτοις, ως την ημέρα της Πεντηκοστής δεν είχαν προστεθή πολλές χιλιάδες άτομα. Στον ωρισμένο καιρό ο Ιεχωβά θα τους καλούσε απ’ όλες τις εθνικότητες για να γίνουν μέλη του ενός ενωμένου σώματος που προωρίζετο να μετάσχη στη διακυβέρνησι της βασιλείας της δικαιοσύνης. «Δεν είναι πλέον Ιουδαίος ουδέ Έλλην· δεν είναι δούλος ουδέ ελεύθερος· δεν είναι άρσεν και θήλυ διότι πάντες σεις είσθε είς εν Χριστώ Ιησού.»—Γαλ. 3:28.
ΟΙ 144.000 ΚΑΙ Ο «ΠΟΛΥΣ ΟΧΛΟΣ»
Ο Ιεχωβά Θεός περιώρισε τον αριθμό των μελών που θ’ αποτελέσουν την ουράνια πνευματική κυβέρνησι σε 144.000. (Αποκάλ. 14:1, 3) Τώρα το μεγαλύτερο μέρος των μελών του «σώματος του Χριστού» έχουν ήδη λάβει την αμοιβή των για την πιστότητά των στη Βασιλεία και είναι τώρα στον ουρανό. Στον παρόντα καιρό υπάρχει ακόμη επάνω στη γη ένα υπόλοιπο των πιστών αυτών, οι οποίοι έχουν την ευθύνη να κηρύττουν το άγγελμα της Βασιλείας, ακριβώς όπως έκαμε ο Ιησούς και οι μαθηταί του. Αυτό το έργον του κηρύγματος βοηθεί τους ανθρώπους καλής θελήσεως προς τον Θεό, οπουδήποτε κι αν βρίσκωνται, ν’ αποβλέπουν στη Βασιλεία ως το μόνο μέσον ενοποιήσεως των δικαίας διαθέσεως ατόμων. Η ελπίς όλων αυτών των ανθρώπων καλής θελήσεως στους οποίους έγινε το κήρυγμα είναι να ζήσουν για πάντα επάνω στη γη, η οποία τότε θα απαλλαγή από όλες τις επιρροές της διαιρέσεως, που επικρατούν τώρα.
Αυτά τα καλής θελήσεως άτομα, όταν μάθουν για τις πολλές ευλογίες που θα φέρη η βασιλεία του Θεού, θ’ αφιερώσουν με χαρά τη ζωή τους στην υπηρεσία του Θεού και θα μετάσχουν στη γνωστοποίησι των αγαθών νέων. Μια προφητική περιγραφή μάς δίδεται στην Αποκάλυψι 7:9, 10 για τον πολύν όχλον των ατόμων που ζητούν ενότητα, ειρήνη και σωτηρία για ζωή αιώνια: «Μετά ταύτα είδον, και ιδού όχλος πολύς, τον οποίον ουδείς ηδύνατο να αριθμήση, εκ παντός έθνους και φυλών και λαών και γλωσσών, οίτινες ίσταντο ενώπιον του θρόνου και ενώπιον του Αρνίου, ενδεδυμένοι στολάς λευκάς, έχοντες φοίνικας εν ταις χερσίν αυτών· και κράζοντες μετά φωνής μεγάλης, έλεγον, Η σωτηρία είναι του Θεού ημών του καθημένου επί του θρόνου, και του Αρνίου.»
Αυτό το πλήθος ανθρώπων προέρχεται από παντού κι έχει ακούσει τ’ αγαθά νέα της βασιλείας του Θεού. Αυτοί δεν αποβλέπουν πια σε ατελείς ανθρώπους και στις ατελείς κυβερνήσεις των για ειρήνη και ενότητα. Είναι τώρα ενωμένοι στην υπηρεσία του αληθινού Θεού, του Ιεχωβά, και του Άρχοντος-Βασιλέως του, του Χριστού Ιησού. Δεν αποδίδουν τη σωτηρία τους σε κοσμικούς άρχοντας και σχεδιαστάς ενός «καλυτέρου κόσμου»· μάλλον, οφείλουν τη σωτηρία τους στον Ιεχωβά Θεό και στον Χριστό Ιησού, τον διωρισμένο Άρχοντα του νέου κόσμου της δικαιοσύνης. Αυτοί πρέπει τώρα να εμμείνουν στις ίδιες αρχές που εφαρμόζονται στο υπόλοιπο των ακολούθων του Χριστού, όπως τονίζεται από τον απόστολο: «Δεν είναι Έλλην και Ιουδαίος, περιτομή και ακροβυστία, βάρβαρος, Σκύθης, δούλος, ελεύθερος, αλλά τα πάντα και εν πάσιν είναι ο Χριστός.»—Κολ. 3:11.
Τώρα, επίσης, όλοι οι άνθρωποι καλής θελήσεως προς τον Ιεχωβά Θεό και τη βασιλεία του πρέπει να καταδείξουν την ενότητά των μεταξύ των. Ναι, τώρα πρέπει να μετάσχουν στους λόγους της προφητείας που εγράφησαν από τον θεόπνευστο ψαλμωδό: «Ιδού, τι καλόν και τι τερπνόν, να συγκατοικώσιν εν ομονοία αδελφοί!»—Ψαλμ. 133:1.
ΔΙΩΓΜΟΣ
Η ενοποίησις ανθρώπων καλής θελήσεως προς τον Θεό μέσω της βασιλείας του δεν ήταν χωρίς εναντίωσι. Οι πιστοί άνδρες πριν από την έλευσι του Ιησού στη γη υπέστησαν εναντίωσι από τον Σατανά ή Διάβολο, τους δαίμονές του και τα επίγεια όργανά των. (Εβρ. 11:36-38) Ο ίδιος διωγμός εδείχθη και στον Ιησούν και στους μαθητάς του, και η ίδια μεταχείρισις επέρχεται στους πιστούς ακολούθους του τώρα στο τέλος της κυριαρχίας του Σατανά στην παρούσα βασιλεία του κόσμου τούτου. Ο Ιησούς προείπε ότι αυτοί οι διωγμοί θα ήσαν παγκόσμιοι και θα κατηυθύνοντο ειδικά εναντίον του υπολοίπου των «μελών του σώματος» των ακολούθων του. Διωγμός θα επήρχετο, επίσης, σ’ εκείνους του πολλού όχλου των κηρύκων της Βασιλείας, οι οποίοι ενώθηκαν με το υπόλοιπο στο έργον της διακηρύξεως. (Ματθ. 24:9, 14) Σε εκπλήρωσι της προφητείας εξέσπασε ένας διωγμός εναντίον των αληθών ακολούθων του Χριστού Ιησού στη διάρκεια του Πρώτου και του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, ο οποίος διωγμός δεν έχει παράλληλο στη σύγχρονη ιστορία.
Γιατί αυτός ο διωγμός και η εναντίωσις κατά των κηρύκων των αγαθών νέων της Βασιλείας; Διότι αυτή η βασιλεία προεξέχει ως η μόνη ελπίς περί ενότητος του ανθρωπίνου γένους. Ναι, η Βασιλεία είναι εκείνη που θα διεκδικήση το όνομα του αληθινού Θεού, Ιεχωβά, ενοποιώντας όλες τις φυλές της γης. Η κήρυξις της Βασιλείας ενοχλεί τον Σατανά και τους δαίμονές του καθώς και τους ορατούς εκπροσώπους του επάνω στη γη. Ενώ οι διωγμοί επετράπησαν σ’ αυτές τις έσχατες ημέρες του πονηρού αυτού συστήματος πραγμάτων, ο Ιεχωβά Θεός θα τερματίση τους διωγμούς αυτούς των δούλων του στον τελικό πόλεμο του κόσμου τούτου, στον Αρμαγεδδώνα. Στον τελικό εκείνο πόλεμο κάθε αιτία διαιρέσεως μεταξύ των ανθρώπων θα λήξη για πάντα.
Η διαίρεσις είχε την αρχή της, όταν ένα ουράνιο πνευματικό πλάσμα εστασίασε κατά του Ιεχωβά Θεού, του Θεού της ειρήνης και της ενότητος. ( Ιεζ. 28:15· Ρωμ. 16:20) Έκαμε την εμφάνισί της στη γη, όταν ο πρώτος άνδρας και η πρώτη γυναίκα που είχαν δημιουργηθή από τον Θεό προσεχώρησαν στην ανταρσία. Η ανταρσία διεδόθη σε όλο τον κόσμο και εμάστισε το ανθρώπινο γένος σχεδόν επί έξη χιλιάδες έτη. Αλλά σύντομα θα σταματήση για πάντα, κάτω από τη διακυβέρνησι της βασιλείας του Ιεχωβά: «Θέλει σώσει τους υιούς των πενήτων, και συντρίψει τον καταδυναστεύοντα. Θέλει καταβή ως βροχή επί θερισμένον λειβάδιον· ως ρανίδες σταλάζουσαι επί την γην. Εν ταις ημέραις αυτού θέλει ανθεί ο δίκαιος· και αφθονία ειρήνης θέλει είσθαι εωσού μη υπάρξη η σελήνη. Και θέλει κατακυριεύει από θαλάσσης έως θαλάσσης, και από του ποταμού έως των περάτων της γης.»—Ψαλμ. 72:4, 6-8.
Τώρα, στις έσχατες ημέρες της διαιρέσεως του παλαιού αυτού κόσμου, οι απανταχού άνθρωποι καλής θελήσεως στρέφονται στη μόνη πηγή για ενότητα και ειρήνη—στον Ιεχωβά Θεό και στον Χριστό Ιησού και στα δικά του θεία μέσα ενότητος του ανθρωπίνου γένους, στη Βασιλεία.