Γιατί Πρέπει ν’ Αφιερωθούμε στον Θεό;

ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ν’ αφιερωθή κανείς στον Θεό; Μήπως όσοι το πράττουν αυτό πρέπει να θεωρηθούν άνθρωποι μη πρακτικοί ή ανόητοι; Και τι θα λεχθή για εκείνους που διστάζουν; αυτοί είναι συνετοί; Αλήθεια, γιατί πρέπει ν’ αφιερωθούμε στον Ιεχωβά Θεό;

Το ν’ αφιερωθή κανείς σημαίνει «ν’ αφοσιωθή αποκλειστικά στην υπηρεσία ή λατρεία ενός θείου όντος, ή σε ιερές χρήσεις. Να ξεχωρισθή με όλες τις διατυπώσεις ή σοβαρά σε μια καθωρισμένη χρήσι, σκοπό, ή υπηρεσία.» (Ουέμπστερ) Πραγματικά, θα μπορούσε να λεχθή ότι ο καθένας είναι αφιερωμένος· είτε στον Θεό, ή στον εαυτό του, ή σε άλλο άτομο είτε σε μια υπόθεσι. Όσοι είναι τώρα αφιερωμένοι στον Θεό άλλοτε δεν ήσαν αφιερωμένοι.

Όσοι αφιερώνονται σήμερα στον Ιεχωβά Θεό ακολουθούν το παράδειγμα που εδόθη από τον σοφώτερο κι ευγενέστερον άνδρα που επάτησε ποτέ στη γη, τον Ιησού Χριστό, τον Υιόν του Θεού. Στον ωρισμένο καιρό του Θεού γι’ αυτόν ο Ιησούς αφιερώθη να πράξη το θέλημα του Πατρός του. Τότε είπε: «Ιδού, έρχομαι, δια να κάμω, ω Θεέ, το θέλημά σου.» Γιατί αφιερώθη ο Ιησούς; Διότι «εν τω τόμω του βιβλίου» ήταν γραμμένο ότι θα αφιερώνετο και ήταν αποφασισμένος ‘να εκπληρώση πάσαν δικαιοσύνην.’—Εβρ. 10:9, 7· Ματθ. 3:15.

Γιατί ήταν θέλημα του Θεού για τον Ιησούν ν’ αφιερωθή; Γιατί είναι, επίσης, θέλημά Του ώστε κάθε άνθρωπος ν’ αφιερωθή; Πρώτ’ απ’ όλα, είναι η πορεία της ειλικρινείας, της ορθότητος και της δικαιοσύνης. Ο Ιεχωβά Θεός, ως ο Ανώτατος Κυρίαρχος, μπορεί ορθά να διατάξη: «Εγώ Ιεχωβά ο Θεός σας είμαι Θεός απαιτών αποκλειστικήν αφοσίωσιν». Εφόσον μας έπλασε, μας έδωσε ζωή, είμεθα δικοί του, καθώς και η γη στην οποία ζούμε, κι έτσι είμεθα υποχρεωμένοι να εξυπηρετούμε τους σκοπούς του για μας.—Έξοδ. 20:5, ΜΝΚ.

Ο Θεός, ως υπέρτατος και παντοδύναμος, μπορούσε εύκολα να εξαναγκάση όλα τα νοήμονα πλάσματά του και να τα κάμη να τον υπηρετούν. Αλλά αγάλλεται με το γεγονός ότι μπορεί να δώση στα πλάσματά του ελευθερία να εκλέξουν αν θα συνεργασθούν με αυτόν και τους σκοπούς του ή όχι, δεχόμενοι τις συνέπειες της εκλογής των, γνωρίζοντας ότι πολλοί θα κάμουν συνετή εκλογή. Φυσικά, εφόσον αποτελεί σκοπόν του το να έχη ένα εύτακτο, αρμονικό, παραγωγικό και στοργικό σύμπαν, δεν μπορεί επ’ άπειρον να ανέχεται εκείνους που εναντιώνονται στους σκοπούς του. Η δικαιοσύνη, λοιπόν, καθώς και αυτή η μεγάλη καταλληλότης των πραγμάτων, απαιτούν ν’ αφιερωθούμε στον Θεό, να του αποδώσωμε την αποκλειστική αφοσίωσι που οφείλομε σ’ αυτόν ως Κυρίαρχο μας και Δημιουργό,

ΟΔΟΣ ΣΟΦΙΑΣ

Δεύτερον, η αφιέρωσις είναι η πορεία της σοφίας, καθ’ όσον αφορά την παρούσα ζωή και τη μέλλουσα: «Η ευσέβεια είναι προς πάντα ωφέλιμος, έχουσα επαγγελίαν της παρούσης ζωής και της μελλούσης.» (1 Τιμ. 4:8) Όσοι θα ήθελαν να περάσουν τη ζωή τους χωρίς ν’ αφιερωθούν στον Θεό μπορούν να παρομοιωθούν με τον αγοραστή ενός νέου αυτοκινήτου, ο οποίος αποκρούει οποιεσδήποτε οδηγίες περί του πώς να χειρίζεται το αυτοκίνητο θεωρώντας αυτές ως παράλογο περιορισμό των δικαιωμάτων του ως ιδιοκτήτου. Ή μπορούν να παρομοιωθούν με τον ιδιοκτήτη αυτοκινήτου, ο οποίος επιμένει να παραβαίνη όλες τις διατάξεις της τροχαίας κινήσεως, επειδή τυγχάνει κάτοικος μιας ελευθέρας χώρας και επειδή το αυτοκίνητο είναι ιδιοκτησία του. Ναι, όλοι αυτοί θα ήθελαν αφρόνως ν’ αγνοήσουν το Βιβλίο οδηγιών του Πλάστου των και τους «νόμους κυκλοφορίας» για τη ζωή. Κι εν τούτοις αυτή είναι η πραγματική πορεία που λαμβάνουν περισσότεροι των 99,9 τοις εκατό από τον πληθυσμό της γης, και αυτό δικαιολογεί το γεγονός ότι η γη είναι γεμάτη από σύγχυσι, αθλιότητα και ανομία. Όσοι είναι σοφοί θα τ’ αποφύγουν όλ’ αυτά στον παρόντα καιρό με το ν’ αφιερωθούν στον Θεό.—Ιερεμ. 8:9.

Επίσης, τίποτα απ’ όσα έχομε δεν μας είναι πιο πολύτιμο από τη ζωή, ιδιαίτερα δε τη ζωή με ευτυχία. Η αφιέρωσις, λοιπόν, είναι η πορεία της σοφίας, διότι «ο μισθός της αμαρτίας είναι θάνατος το δε χάρισμα του Θεού, ζωή αιώνιος.» Καθώς δε ο Μωυσής είπε στους Ισραηλίτας, εκλέγομε τη ζωή αγαπώντας ‘Ιεχωβά τον Θεόν μας, δια να υπακούωμεν εις την φωνήν αυτού και δια να είμεθα προσηλωμένοι εις αυτόν,’ διότι αυτός είναι η ζωή μας και η μακρότης των ημερών μας.—Ρωμ. 6:23· Δευτ. 30:19, 20.

Ούτε μπορούμε ν’ αμφιταλαντεύωμεθα ή να καθυστερούμε. Ζούμε στις η μέρες που παραβάλλονται με τις ημέρες, στις οποίες ζούσε ο Νώε και ο καιρός παρέρχεται! Αν αναβάλλωμε, δεν μπορούμε να επιζήσωμε από το προφητευμένο κατακλυσμιαίο τέλος του παλαιού, αυτού κόσμου στον Αρμαγεδδώνα. Αν είμεθα συνετοί, θα φύγωμε επειγόντως από το φαύλο αυτό σύστημα πραγμάτων, το πράττομε δε αυτό αν αφιερωθούμε να πράξωμε το θέλημα του Θεού.—Ματθ. 24:15-21, 37-39· Αποκάλ. 18:4.

Τότε δε η αγάπη για τον Θεό θα μας υποκινήση, επίσης, ν’ αφιερωθούμε σ’ αυτόν. Ο λόγος του μας λέγει ότι αυτός είναι αγάπη. Η αγάπη εν πρώτοις τον υπεκίνησε να μας δημιουργήση. Η αγάπη, επίσης, τον έκαμε να φεισθή του ανθρωπίνου γένους όταν αυτό ήταν άξιο καταστροφής λόγω της αποστασίας του· η αγάπη, επίσης, έκαμε τον Θεό να δώση τον Υιόν του ως θυσίαν για να άρη την αμαρτία του κόσμου—Ιωάν. 1:29· 3:16· 1 Ιωάν. 4:8.

Ασφαλώς, εφόσον ο Θεός εξεδήλωσε τόση αγάπη για μας, εμείς πρέπει ν’ ανταποκριθούμε μ’ ευγνωμοσύνη και κατανόησι. Για τούτο, αυτός παραγγέλλει να τον αγαπούμε με όλη μας την καρδιά, τη διάνοια, την ψυχή και τη δύναμι. Πραγματικά, αφού κάθε τι άλλο ανήκει ήδη στον Θεό, ό,τι μπορούμε να δώσωμε σ’ αυτόν ως εκδήλωσιν αγάπης και εκτιμήσεως είναι η αγάπη μας, η καρδιά μας. Αν τον αγαπούμε, θ’ αφιερωθούμε σ’ αυτόν, γινόμενοι εκούσιοι δούλοι του. Καθώς αναγινώσκομε: «Αύτη είναι η αγάπη του Θεού, το να φυλάττωμεν τας εντολάς αυτού.»—1 Ιωάν. 5:3.

Εκτός απ’ αυτό, αφότου έγινε η αποστασία στην Εδέμ, ο Σατανάς επροκάλεσε τον Ιεχωβά Θεό να θέση ανθρώπους επάνω στη γη που ν’ αποδειχθούν πιστοί σ’ αυτόν κάτω υπό δοκιμασία, (Βλέπε Ιώβ, κεφάλαια 1 και 2.) Κάνοντας την αφιέρωσί μας στον Θεό, λαμβάνομε το μέρος του σ’ αυτό το ζήτημα, υπερασπίζοντας αυτόν ως άξιον λατρείας και ικανόν ν’ αποσπάση ανιδιοτελή υπηρεσία από τα πλάσματά του. Έτσι, δίνομε προσοχή στην απαίτησί του: «Υιέ μου, γίνου σοφός, και εύφραινε την καρδίαν μου, δια να έχω τι να αποκρίνωμαι προς τον ονειδίζοντά με.» Βλέπομε, λοιπόν, ότι η δικαιοσύνη, η σοφία και η αγάπη ενώνονται στο να μας υποδείξουν την ανάγκη της αφιερώσεως· είναι ένα τριπλούν σχοινί που πρέπει να μας τραβά προς τον Ιεχωβά Θεό και την υπηρεσία του.—Παροιμ. 27:11.

ΑΠΑΙΤΗΣΕΙΣ ΑΦΙΕΡΩΣΕΩΣ

Η αφιέρωσις, για να γίνη με νόησι και ειλικρίνεια, απαιτεί προετοιμασία. Πρέπει να έχωμε ‘καλήν και αγαθήν καρδίαν,’ και να ‘έχωμε συναίσθησι των πνευματικών μας αναγκών.’ Κατόπιν πρέπει ν’ αποκτήσωμε γνώσι του Θείου λόγου και να πιστεύσωμε στον Ιεχωβά Θεό, στον λόγο του και στον Ιησού Χριστό ως Σωτήρα και Λυτρωτή μας. Καθόσον προχωρούμε σε γνώσι και κατανόησι, θ’ αυξάνωμε σε πίστι και αγάπη ως το σημείο του να θελήσωμε ν’ αφιερωθούμε στον Θεό.—Λουκ. 8:15· Ματθ. 5:3, ΜΝΚ.

Ο λόγος του Θεού μάς συμβουλεύει, επίσης, να υπολογίσωμε τη δαπάνη. Όχι για ν’ αποφασίσωμε αν πρέπει ν’ αφιερωθούμε ή όχι—μια μόνο απάντησις μπορεί να υπάρξη σ’ αυτό το ερώτημα—αλλά για να κατανοήσωμε τι αυτό συνεπάγεται, ώστε να είμεθα έτοιμοι να ‘απαρνηθούμε πάντα τα υπάρχοντά μας’, αν είναι ανάγκη. Κάνοντας δε την απόφασι ν’ αφιερωθούμε στον Θεό, δεν μπορούμε να επηρεαζώμεθα από πιέσεις φίλων, από αισθηματισμό, από φόβο ανθρώπων, ή από οποιουσδήποτε άλλους εξωτερικούς παράγοντες.—Λουκ. 14:25-33.

Αφού άπαξ αφιερωθούμε στον Θεό, πρέπει να εκπληρώσωμε αυτή την αφιέρωσι. «Κάλλιον να μη ευχηθής, παρά ευχηθείς να μη αποδώσης.» Η πρώτιστη απαίτησις είναι να πιστοποιήσωμε ενώπιον μαρτύρων ότι έχομε κάμει αφιέρωσι με βάπτισμα «εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του αγίου πνεύματος.» Και πάντοτε από τότε πρέπει να εξακολουθούμε να ‘ζητούμε πρώτον την βασιλείαν’ του Θεού.—Εκκλησ. 5:5· Ματθ. 28:19, 20· 6:33.

Πρέπει συνεχώς να τρεφώμεθα με τον λόγον του Θεού, να συναναστρεφώμεθα τον λαόν του και να προσπαθούμε να φέρωμε τους καρπούς του πνεύματος, οι οποίοι είναι «αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, αγαθωσύνη, πίστις, πραότης, εγκράτεια.» Επίσης, πρέπει να τηρούμεθα κεχωρισμένοι από την πολιτική του παλαιού αυτού κόσμου, από το εμπορικό πνεύμα και τις υποκριτικές θρησκείες, γνωρίζοντας ότι «όστις θελήση να ήναι φίλος του κόσμου, εχθρός του Θεού καθίσταται.» Πρέπει δε ενεργώς να μετέχωμε στο να κηρυχθή «τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας» κατά το μέτρον των ευκαιριών και των ικανοτήτων μας.—Γαλ. 5:22, 23· Ιάκ 4:4· Ματθ. 24:14.