«Αναζωσθέντες τας Οσφύας της Διανοίας Σας»
ΜΕΡΙΚΑ άτομα είναι σαν τον ηλεκτρισμό. Πάντοτε επιζητούν την οδόν της ελαχίστης αντιστάσεως. Ό,τι απαιτεί φυσική ή διανοητική προσπάθεια το αποφεύγουν όσο το δυνατόν. Προτιμούν να κάνουν ό,τι τους είναι εύκολο και όχι ό,τι είναι κοπιαστικό ή δύσκολο. Όσο λιγώτερο απαιτείται απ’ αυτούς τόσο πιο ευχάριστο τους είναι.
Η στάσις αυτή αποτελεί σοβαρό σφάλμα. Δεν είναι αυτή η οδός της φυσικής, διανοητικής και πνευματικής προόδου και υγείας. Ένας άνθρωπος ωφελείται από τη δράσι, όχι από την αδράνεια. Τι πρόοδο θα μπορούσε να κάμη ένας αθλητής, αν δεν ησκείτο ποτέ να κάμη περισσότερο απ’ όσο του ήταν εύκολο; Μόνο αν αγωνίζεται συνεχώς για μεγαλύτερα ύψη μπορεί ένας άλτης ν’ αναπτύξη το σώμα του ώστε ύψη που ήσαν άλλοτε δύσκολα να γίνουν εύκολα. Έτσι είναι και με κάθε δράσι στην οποία ασχολείται ένα άτομο. Ό,τι απαιτεί μεγάλο κόπο τώρα θα είναι εύκολο αργότερα αν γίνη άσκησις.
Το ανθρώπινο σώμα δεν προωρίσθη να είναι αδρανές. Πρέπει ν’ ασκήται για να διατηρή την υγεία του. Επειδή, όμως, η άσκησις είναι εξαντλητική κι απαιτεί προσπάθεια, πολλοί άνθρωποι την αποφεύγουν. Αντί ν’ ανεβαίνουν από τις σκάλες, ανεβαίνουν με τον ανελκυστήρα. Αντί να ξεκινήσουν για μακρά πεζοπορία, ξεκινούν με όχημα. Όσο μακρύτερα πηγαίνουν χωρίς να εξασκούν τον εαυτό τους φυσικώς, τόσο δυσκολώτερο τους είναι να κάνουν φυσικά έργα, που είναι εύκολα για φυσικώς κατάλληλα άτομα.
Ο σπουδαίος ρόλος που παίζει η φυσική δράσις στην υγεία ετονίσθη από ένα άρθρο που εδημοσιεύθη στο περιοδικό Σάιενς Ντάιτζεστ του Δεκεμβρίου 1958. Το άρθρον αυτό έλεγε: «Η υγεία, η εγκαρτέρησις, η θρέψις και η γενική ευεξία εξαρτώνται όλα από έναν κοινό παρονομαστή—την κυκλοφοριακή ομαλότητα. Ο μόνος τρόπος να τ’ αποκτήσετε είναι η με μια συστηματική μέθοδο άσκησις.»
Όπως η φυσική δράσις είναι αναγκαία για τη σωματική υγεία, έτσι και η πνευματική δράσις είναι αναγκαία για την πνευματική υγεία. Ο απόστολος Πέτρος ανεγνώριζε το γεγονός αυτό. Γι’ αυτό και είπε στους συγ-Χριστιανούς του: «Αναζωσθέντες τας οσφύας της διανοίας σας.» (1 Πέτρ. 1:13) Η πνευματική των δράσις ήταν η Χριστιανική διακονία. Αντίθετα με τους σημερινούς καθ’ ομολογίαν Χριστιανούς, που νομίζουν ότι το να παρακάθωνται στην εκκλησία μια φορά την εβδομάδα είναι αρκετή θρησκευτική άσκησις, οι πρώτοι Χριστιανοί επιμελώς μελετούσαν τον γραπτό λόγο του Θεού και κατόπιν τον εκήρυτταν δημοσία.
Ο απόστολος Παύλος ωμίλησε γι’ αυτή τη δράσι, όταν είπε: «Ας αναφέρωμεν πάντοτε εις τον Θεόν θυσίαν αινέσεως, τουτέστι, καρπόν χειλέων ομολογούντων το όνομα αυτού.» (Εβρ. 13:15) Τα λόγια του αποκαλύπτουν ότι όλοι μετείχαν στη Χριστιανική διακονία και ότι αυτό αποτελούσε τακτικό μέρος της λατρείας των.
Με τη δράσι αυτή έκαναν χρήσι της γνώσεως που απέκτησαν περί του Θεού και των βουλών του. Ομιλούσαν με τους ανθρώπους σχετικά με τα θαυμαστά του έργα, όπως προελέχθησαν στον Ψαλμό 145:11, 12, που λέγει: «Την δόξαν της βασιλείας σου θέλουσι κηρύττει, και θέλουσι διηγείσθαι το μεγαλείον σου· δια να γνωστοποιήσωσιν εις τους υιούς των ανθρώπων τα μεγαλεία αυτού, και την δόξαν της μεγαλοπρεπείας της βασιλείας αυτού.»
Δεν ήταν εύκολο πράγμα για τους πρώτους Χριστιανούς να πηγαίνουν και να μιλούν με ξένους για τα έργα και τους σκοπούς του Θεού. Ήταν κουραστικό τόσο διανοητικώς όσο και φυσικώς. Αυτοί έπρεπε να ζώσουν τις διάνοιές των με προσωπική μελέτη των Γραφών, για να μπορούν να συζητούν με τους ανθρώπους και να δίνουν Γραφική απόδειξι για όσα έλεγαν. Αυτό απαιτούσε διανοητική προσπάθεια. Τους ήταν φυσικώς κοπιαστικό να πηγαίνουν από σπίτι σε σπίτι κι από τη μια πόλι στην άλλη, όπως έκαναν όταν εκήρυτταν τον λόγον της ζωής. Η Χριστιανοσύνη δεν είναι για κείνους που θέλουν τα πράγματα εύκολα. Είναι για κείνους που είναι πρόθυμοι να καταναλωθούν στην εκτέλεσι του θείου θελήματος και στο να βοηθήσουν τους ανθρώπους να μάθουν την οδό της αιωνίου ζωής κι ευτυχίας. Τέτοιοι ήσαν οι πρώτοι Χριστιανοί. Η Χριστιανική αυτή δραστηριότης ήταν ουσιώδης για την πνευματική τους υγεία. Τους κρατούσε κοντά στον υπέρτατο Κυρίαρχο και σε συναίσθησι του θείου θελήματος.
Η πνευματική δραστηριότης είναι τόσο αναγκαία σήμερα για τη διατήρησι της πνευματικής υγείας όσο ήταν και τότε. Το να τίθενται σε λειτουργία εκκλησιαστικά παιγνίδια «μπίγκο», αγορές, λαχεία και τα παρόμοια, δεν μπορούν να θεωρούνται ως πνευματική δραστηριότης. Ό,τι αποτελεί αυτή τη δραστηριότητα σήμερα είναι το ίδιο με ό,τι την αποτελούσε στις ημέρες των πρώτων Χριστιανών. Είναι η δημοσία διακήρυξις των έργων και των βουλών του Θεού. Είναι το να ομιλή κανείς για τα μεγαλειώδη έργα του και τη δόξα της βασιλείας Του. Αυτή είναι η πνευματική δραστηριότης που φέρνει πνευματική υγεία και θεία επιδοκιμασία.
Δεν αρκεί το να πη κανείς ότι έχει πίστι. Πρέπει ν’ αποδείξη την πίστι του ασκούμενος στη Χριστιανική διακονία. Πρέπει ν’ αναζωσθή τας οσφύας της διανοίας του με τη μελέτη των Αγίων Γραφών, και κατόπιν πρέπει να γίνη δραστήριος στο δημόσιο κήρυγμα και στη διδασκαλία του θείου λόγου της αληθείας. Ο Βιβλικός συγγραφεύς Ιάκωβος διασαφηνίζει ότι η διακονία είναι για όλους. Λέγει: «Γίνεσθε δε εκτελεσταί του λόγου, και μη μόνον ακροαταί, απατώντες εαυτούς.» «Τι το όφελος, αδελφοί μου, εάν λέγη τις ότι έχει πίστιν, και έργα δεν έχει; μήπως η πίστις δύναται να σώση αυτόν; Βλέπετε λοιπόν ότι εξ έργων δικαιούται ο άνθρωπος, και ουχί εκ πίστεως μόνον;»—Ιάκ. 1:22· 2:14, 24.
Δραστηριότης στη Χριστιανική διακονία είναι το έργον που αποδεικνύει την πίστι ενός ατόμου. Ο Χριστός έδωσε το παράδειγμα στους ακολούθους του με το ν’ ασχοληθή ο ίδιος στο έργον. Απέδειξε την πίστι που στον Πατέρα του με τα έργα του. Δεν επεζήτησε τον εύκολο δρόμο της αδρανείας αλλά ησκήθη στο έργον του δημοσίου κηρύγματος και της διδασκαλίας των Γραφικών αληθειών. Εδίδαξε τους μαθητάς του να κάνουν το ίδιο. Όπως εκείνοι ακολούθησαν τα ίχνη της πνευματικής του δραστηριότητος, έτσι πρέπει να κάμουν και οι σημερινοί Χριστιανοί. Απ’ αυτό εξαρτάται η πνευματική των ευημερία. Γι’ αυτόν το λόγο οι μάρτυρες του Ιεχωβά τονίζουν αυτό το σημείο και εποικοδομούν τις διάνοιες των ανθρώπων με Γραφική διδασκαλία. Προμηθεύουν ένα ειδικό πρόγραμμα διακονικής δραστηριότητος που εκπληρώνει τις Γραφικές απαιτήσεις.
Ζούμε σ’ έναν κρίσιμο καιρό της ανθρωπίνης ιστορίας οπότε οι σκοποί του Θεού πρόκειται να εκτελεσθούν. Είναι καιρός εντατικής δραστηριότητος από μέρους των Χριστιανών στο να κηρύττουν τ’ αγαθά νέα της βασιλείας του Θεού. Με το έργον αυτό αποδεικνύουν την πίστι των και ότι είναι άξιοι του θείου δώρου της αιωνίου ζωής ως υπήκοοι της βασιλείας εκείνης.