Αντιμετωπίζει ο Πολιτισμός Μας μια Πτώσι;
ΟΙ ΑΞΙΟΣΗΜΕΙΩΤΕΣ υλιστικές πρόοδοι, που έγιναν στα τελευταία εξήντα χρόνια, έχουν προωθήσει τον πολιτισμό μας από μια εποχή αλόγων και αμαξών σε μια εποχή αεριωθουμένων αεροπλάνων και φλογερών πυραύλων. Η μεταβολή υπήρξε καταπληκτική, ειδικά για μια τόσο βραχεία περίοδο της ανθρωπίνης ιστορίας. Τώρα, όμως, που εφθάσαμε σε μέγα ύψος τεχνικής αναπτύξεως, μήπως υπάρχει κίνδυνος να πέση ο πολιτισμός μας, όπως είχαν πέσει και οι περασμένοι πολιτισμοί, όταν έφθασαν σ’ ένα κάποιο σημείο δόξης; Μήπως καταρρεύση λόγω του ηθικού εκφυλισμού που ενυπάρχει σ’ αυτόν; Πολλοί είναι οι φοβούμενοι ότι μπορεί να πέση. Διακρίνουν ανησυχητικές ομοιότητες μεταξύ του πολιτισμού μας και των πολιτισμών που έπεσαν.
Η Καναδική εφημερίς Νταίηλυ Τάιμς, της Βικτωρίας, ανέγραψε μια διατύπωσι αυτής της απόψεως όταν είπε: «Ο υλισμός—η παγίς που εξήλειψε περασμένους πολιτισμούς—θέτει σε κίνδυνο το μέλλον της Δυτικής κοινωνίας, προειδοποίησε ο Γερουσιαστής Ντόναλντ Κάμερον 300 σχολικούς επιτρόπους. . . . Είπε ότι υπήρχε ένα ‘τρομερό παράλληλο’ μεταξύ της σημερινής κοινωνίας και πολιτισμών που εξέλιπαν, οι οποίοι ‘έγιναν πλούσιοι, μαλθακοί, αδιάφοροι και απαθείς—και πέθαναν’.» Μια κάπως παρόμοια έκφρασις έγινε από το Βιβλίο του Ουίλκες-Μπαρ: «Η καλή ζωή δεν συνίσταται απλώς σε πράγματα. Η καλή ζωή εμπερικλείει χαρακτήρα, απόφασι, γενναιότητα, προθυμία να θυσιάζη κανείς όταν χρειάζεται θυσία στην κοινή υπόθεσι. Οσοδήποτε πλούσιο κι αν μπορή να γίνη ένα έθνος, αν ο λαός του πέση στο βάραθρο της οκνηρής ευχαριστήσεως, αν οι αξίες του περιορίζωνται ολοένα περισσότερο στα καθαρώς υλικά πράγματα, τότε το έθνος είναι καταδικασμένο σε τελική καταστροφή.»
Το γεγονός ότι η σύγχρονη κοινωνία ενδιαφέρεται περισσότερο για την άνετη διαβίωσι, τα υλικά αποκτήματα, τις ελαφρές εργασίες κι ένα εύκολο κέρδος, παρά για την ηθική, δείχνει ότι οι αξίες της εκφυλίζονται. Το ποσόν του εισοδήματος που έχει ένα άτομο, άσχετα με το πώς το αποκτά, φαίνεται ν’ αποτελή τη βάσι της κοινωνικής του θέσεως. Το ίδιο συνέβαινε και στην αρχαία υλιστική Ρώμη πριν από την πτώσι της. Ο άνθρωπος με τα πολλά χρήματα σήμερα είναι αυτός που θαυμάζεται, που τυγχάνει μεγάλου σεβασμού σε μια κοινότητα, που εκλέγεται γενικά σε πολιτικές θέσεις. Τα υλικά αγαθά που έχει εντυπωσιάζουν τους ανθρώπους περισσότερο από τις ηθικές αρετές ενός φτωχού ανθρώπου. Το αυτοκίνητο που οδηγεί ένα άτομο, το σπίτι στο οποίον κατοικεί, τα ρούχα που φορεί και η συντροφιά που κάνει είναι εκείνα που του δίνουν μια θέσι σ’ αυτόν τον υλιστικό πολιτισμό. Αυτά δεν είναι οι ουσιώδεις αξίες στη ζωή. Μόνο μια εκφυλιζόμενη κοινωνία θα ενόμιζε ότι είναι.
Μολονότι πολλοί άνθρωποι μπορεί να εκφράζωνται επαινετικά για τις ηθικές αξίες, ολίγοι πραγματικά ζουν σύμφωνα με αυτές. Αυτό είναι καταφανές από τις αποκαλύψεις που γίνονται κατά καιρούς για καταχρήσεις μεταξύ πολιτικών ηγετών που είναι φαινομενικά αψόγου ηθικής, για δωροδοκίες, ακόμη δε και διαρρήξεις μεταξύ οργάνων εντεταλμένων την επιβολήν του νόμου, για λαθραία φιλοδωρήματα στον εμπορικό κόσμο, για απάτες από διαγωνιζομένους σε δημοσίως τιθέμενα ερωτήματα, για κλοπές από υπαλλήλους φαινομενικά καλής υπολήψεως και για επιζήτησι ατομικής προόδου εις βάρος άλλων ανθρώπων. Δεν δείχνουν αυτές οι πράξεις έναν ηθικώς άρρωστο πολιτισμό;
«Οι αξίες μας, τα ιδανικά μας, είναι αντεστραμμένα,» είπε ο Δρ Λώρενς Γκουντ, πρόεδρος του κολλεγίου Κάρλτον. «Με τα χείλη επαινούμε τις πνευματικές αξίες, αλλά δίνομε απόλυτη προτεραιότητα στα σακκάκια με γούνινους γιακάδες και στις ‘Καντιλλάκ’.» Οι αντεστραμμένες ηθικές αξίες του κόσμου τούτου συχνά δικαιολογούν την κλοπή, όταν γίνεται από τους πλουσίους. Επειδή ένας μεγάλος αριθμός Καναδών και Αμερικανών υπαλλήλων σκέπτονται έτσι, οι εργοδόται έχουν μια ολική ετησία ζημία περίπου ενός δισεκατομμυρίου δολλαρίων από κλοπές των υπαλλήλων των. Αυτό είναι περίπου διπλάσιο του ποσού που χάνει το κοινόν από τους εξ επαγγέλματος εγκληματίας. Δεν είναι η κλοπή εξίσου κακή ηθικώς, είτε το θύμα είναι ένα πλούσιο σωματείο, είτε ένας φτωχός άνθρωπος; Πώς μπορούν τα ήθη να έχουν έναν ελαστικό κανόνα;
Αφού η σύγχρονη κοινωνία επέτρεψε να εκφυλισθούν τα ήθη και οι πνευματικές αξίες, δεν πρέπει να είναι εκπληκτικό αν η εγκληματικότης και η απάτη παρατηρήται ότι αυξάνουν μεταξύ της σημερινής νεολαίας. Μήπως δεν είναι τα ήθη των μια αντανάκλασις της κοινωνίας στην οποία ζουν; Οι ενήλικοι δεν μπορούν καθόλου ν’ αναμένουν από τα παιδιά να ζουν σύμφωνα μ’ ένα ηθικό κανόνα, με τον οποίον αυτοί οι ίδιοι δεν ζουν. Σχετικά με τούτο, ο Χάρρυ Μ. Γκραντ, βοηθός επιθεωρητού των σχολών Μόνκτον του Καναδά, είπε: «Πολύ συχνά συμβαίνει να καλούνται τα σχολεία να διδάσκουν για τον πολύ λαό πράγματα, τα οποία οι ίδιοι οι διδάσκοντες γενικά δεν τα πράττουν.» Περαιτέρω είπε ότι υπάρχουν αυξανόμενες ενδείξεις της φθοράς του κοινωνικού και ηθικού μηχανισμού.
Χρειάζεται κάτι περισσότερο από μια υλιστική πρόοδο για να γίνη ένας πολιτισμός μέγας και διαρκής. Χρειάζονται, επίσης, υψηλές ηθικές αξίες και αγάπη προς τον Υπέρτατον Κυρίαρχον, τον Ιεχωβά. Επειδή η τεχνική πρόοδος έκαμε τη σύγχρονη κοινωνία να γίνη σοφή στους οφθαλμούς της, έστρεψε να νώτα προς τον Ιεχωβά Θεό. Οι υλιστικές της αξίες την σύρουν προς τον αθεϊσμό, και οι στοχασταί της εντείνουν τη φαντασία των σε μεγάλα μήκη με την προσπάθεια να βρουν μια εξήγησι για την ύπαρξι του ανθρώπου χωρίς να είναι υποχρεωμένοι ν’ αναγνωρίσουν ένα Δημιουργό. Ένας τέτοιος αθεϊστικός τρόπος σκέπτεσθαι δεν δημιουργεί σεβασμό στις ευσεβείς αρχές της ηθικής. Τις ξεσχίζει. Ενθαρρύνει τους ανθρώπους να θέσουν εκφυλιστικούς υλιστικούς κανόνες, δημιουργώντας μια κατάστασι, στην οποία κανείς δεν μπορεί να έχη εμπιστοσύνη στον πλησίον του.
Αφού ο πολιτισμός μας ακολουθεί την ίδια υλιστική και ακόλαστη πορεία, που έλαβαν οι πολιτισμοί οι οποίοι εχάθησαν, πώς μπορεί αυτός ν’ αναμένη ότι θα παραμείνη; Όπως ο Θεός ετερμάτισε τον πολιτισμό που υπήρχε πριν από τον Κατακλυσμό και όπως επέφερε τέλος στον πολιτισμό των Σοδόμων και Γομόρρων λόγω της ηθικής διαφθοράς, έτσι θα φέρη το τέλος και του παρόντος πολιτισμού. Αυτός τον εζύγισε στην πλάστιγγα και τον βρήκε ελλιπή. Ο πολιτισμός αυτός θα πέση στον επικείμενο «πόλεμον της ημέρας εκείνης της μεγάλης του Θεού του Παντοκράτορος.» (Αποκάλ. 16:14· 2 Πέτρ. 3:5-7) Η αυξανόμενη έλλειψις σεβασμού προς τους ηθικούς κανόνες είναι μια προειπωμένη ένδειξις ότι το τέλος αυτού του πολιτισμού πλησιάζει. Οι άνθρωποι που αγαπούν δικαιοσύνη μπορούν να ελπίζουν να ιδούν, μετά την πτώσι αυτού του πολιτισμού, την έγερσι ενός νέου πολιτισμού με υψηλές ηθικές και πνευματικές αξίες. Με την ευλογία του Θεού επάνω του, ο πολιτισμός αυτός θα διαμένη επ’ άπειρον.