Σας Βλάπτει το να Δίδετε;

ΜΕ ΚΑΘΕ μέσον το κοινόν καλείται να δώση. Με το ταχυδρομείο, με το τηλέφωνο, με τους από θύρα σε θύρα και στους δρόμους περιφερομένους ερανιστάς ακούεται η κραυγή: ‘Δώστε.’ ‘Δώστε για φιλανθρωπικούς σκοπούς.’ ‘Η βοήθειά σας είναι αναγκαία.’ Εκκλήσεις σχεδιάζονται για να εγγίσουν τις ευαίσθητες χορδές της καρδιάς και να λυθούν τα λωρία των βαλαντίων. Πορτοφόλια και βαλάντια εξαναγκάζονται ν’ ανοιχθούν κάτω απ’ την πίεσι της δημοσίας γνώμης. Τονίζεται ότι το να δίνη κανείς είναι ένα θρησκευτικό καθήκον. Και ως αποτέλεσμα, στις Ηνωμένες Πολιτείες μόνον διοχετεύονται ετησίως σε φιλανθρωπικούς σκοπούς 5.000.000.000 περίπου δολλάρια από ιδιωτικά θυλάκια και βαλάντια.

Μολονότι η Βίβλος λέγει, «Τον ιλαρόν δότην αγαπά ο Θεός,» και ο Ιησούς εδήλωσε, «Μακάριον είναι να δίδη τις μάλλον παρά να λαμβάνη,» το κοινόν πιέζεται να δίδη ‘μέχρις εξαντλήσεως.’ Πιεζόμενοι οι άνθρωποι δίδουν, και συχνά διαμαρτύρονται ότι αυτό είναι ενοχλητικό. Αλλά γιατί είναι το να δίδωμε μια τόσο οδυνηρή πείρα σε τόσους πολλούς ανθρώπους, αφού ο Ιησούς είπε ότι αυτό θα έφερνε τη μεγαλύτερη ευτυχία; Βρίσκετε και σεις ότι σας βλάπτει το να δίδετε;​—2 Κορ. 9:7· Πράξ. 20:35.

Η απόσπασις χρημάτων απ’ το κοινόν εν ονόματι του Θεού έχει γίνει μια μεγάλη εμπορική επιχείρησις. Είναι μια πηγή πόνου, που φέρνει βλάβη και όχι ευτυχία σ’ εκείνους που αποτελούν τον στόχο της. Η εφημερίς Σάνταιη Εξπρές του Λονδίνου, της 3ης Απριλίου 1960, εδημοσίευσε με μεγάλα γράμματα «Πεπειραμένοι Επιχειρηματίαι Θα Διαφημίσουν τους Εράνους της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας.» Η οργάνωσις Κέιθος Λίμιτεντ, με τμήματα σε όλον τον Καναδά και τις Ηνωμένες Πολιτείες, την Αυστραλία και την Αγγλία, ειδικεύονται αποκλειστικά στην αύξησι των εισοδημάτων της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας. Η εφημερίς του Λονδίνου περιέγραφε ότι σκοπός της είναι να διπλασιάση το εισόδημα των Ρωμαιοκαθολικών εκκλησιών στη Βρεττανία. Το τόλμημα αυτό έχει την ευλογία του Πριμάτου Καρδιναλίου της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας Γκόντφρεϋ.

Μέρος του προγράμματος της «Κέιθος» είναι να γυρίζουν από σπίτι σε σπίτι για να έλθουν σ’ επαφή με όλες τις καθολικές οικογένειες της ενορίας με σκοπό να τις βάλουν να υπογράψουν μια υπόσχεσι ότι συμφωνούν να συνεισφέρουν εβδομαδιαίως ένα ποσόν στην εκκλησία. Στο πρόγραμμά της περιλαμβάνεται, επίσης, ένα μεγάλο δελεαστικό συμπόσιο. Η πρώτη εκστρατεία της «Κέιθος» στη Βρεττανία άρχισε την άνοιξι του 1960 στο Πόττερς Μπαρ, του Μίντλεσεξ, μ’ ένα μεγάλο συμπόσιο για 300 ενορίτας. Ο σκοπός που ανηγγέλθη ήταν η αύξησις της ετησίας ενοριακής εισφοράς από 4.900 σε 10.080 δολλάρια. Ο κ. Χάρολντ Μπρίνζες, πρόεδρος της Κέιθος, εσχολίασε ως εξής: «Οι κάτοικοι του Πόττερς Μπαρ θα δώσουν σε βαθμό που θα τους στενοχωρήση λίγο. Αλλ’ αυτός είναι ο κανών διευθετήσεως του προγράμματός μας αφότου εμείς αναλάβαμε.»

Ναι, το να δίνη κανείς όταν πιέζεται είναι ενοχλητικό, αδιάφορο πόσο αξιόλογος μπορεί να είναι ο σκοπός. Όταν κανείς αισθάνεται ότι εξαναγκάζεται να δώση, αν δώση εξαιτίας του εξαναγκασμού, διότι θα προκαλέση συνοφρύωσι ή βλέμματα αποδοκιμασίας, ή ακόμη και σχόλια, αν δεν δώση, τότε πραγματικά το να δίνη κανείς με τέτοιο τρόπο δεν φέρει ευτυχία αλλά βλάβη. Συνεπώς η θρησκευτική συνήθεια της περιφοράς των δίσκων, ούτως ώστε ένας φτωχός να αισθάνεται ότι είναι αναγκασμένος να συναγωνισθή τον πλούσιο στη γενναία συνεισφορά του, δεν φέρνει ευτυχία. Εκείνος που είναι πλούσιος με το να κάνη επιδεικτικά μια μεγάλη συνεισφορά, κερδίζει μια άμεση αμοιβή​—την δόξαν των ανθρώπων. Ο πτωχός, αισθανόμενος την ανάγκη να διατηρήση ένα μέτωπο καλής υπολήψεως δίδει ως το σημείο που τον βλάπτει. Και δεν κερδίζει ούτε τη μακαριότητα για την οποία μίλησε ο Ιησούς.​—Ματθ. 6:2.

Σε κάποια περίπτωσι μέλη της Χριστιανικής εκκλησίας στην Ιερουσαλήμ ήλθαν σε μια κατάστασι υλικής ανάγκης, λόγω της σιτοδείας της Χώρας. Ο Παύλος αναφέρει ότι οι Χριστιανοί αδελφοί των της Μακεδονίας, αν και πτωχοί οι ίδιοι, ‘παρεκάλουν ημάς μετά πολλής παρακλήσεως να δεχθώμεν την χάριν, και την κοινωνίαν της διακονίας της εις τους αγίους.’ Ο ίδιος μαρτυρεί ότι έδωσαν ακόμη «και υπέρ δύναμιν.» Κανείς δεν εξηνάγκασε ή επίεσε τους Μακεδόνας Χριστιανούς να δώσουν, αλλά το θέλησαν μόνοι των και επεζήτησαν την ευκαιρία να δώσουν. Αυτό τους έκαμε ευτυχείς ενεργώντας έτσι, επειδή εγνώριζαν ότι θα ωφελούντο εκείνοι τους οποίους βαθιά αγαπούσαν.​—2 Κορ. 8:1-4.

Πώς μπορεί ένα άτομο σήμερα να κερδίση ευτυχία με το να δίνη; Για να απολαμβάνη ευτυχία με το να δίνη κανείς, πρέπει ν’ αναπτύξη μια γενναιόδωρη διάθεσι· πρέπει να υπακούη στις πιο μεγάλες δύο εντολές: να αγαπά τον Ιεχωβά Θεό με όλη του την καρδιά, τη διάνοια, την ψυχή και τη δύναμι, και τον πλησίον του σαν τον εαυτό του. Όταν ένας έχη μια τέτοια αγάπη, δίνει από την καρδιά του· δίνει διότι αυτό κάνει εκείνον που αγαπά ευτυχή. Χαίρει όταν έχη την ευκαιρία να εκφράση την αγάπη του δίνοντας· απολαμβάνει ακόμη μεγαλύτερη ευτυχία αν εκείνος που βρίσκεται στην ανάγκη γίνεται πολύ ευτυχής, επίσης, λαμβάνοντας. Τέτοια ήταν η περίπτωσις, όταν οι Μακεδόνες Χριστιανοί έδωσαν στους αδελφούς των της Ιερουσαλήμ.

Ως ένα σύγχρονο παράδειγμα, σκεφθήτε τους Χριστιανούς μάρτυρας του Ιεχωβά, όταν βγήκαν από τα Γερμανικά στρατόπεδα συγκεντρώσεως στο τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Είχαν ανάγκη βοηθείας όπως οι Χριστιανοί της Ιερουσαλήμ. Οι Χριστιανοί αδελφοί των όλου του κόσμου εχάρησαν που είχαν το προνόμιο να συνεισφέρουν τα πράγματα που οι Γερμανοί αδελφοί των εχρειάζοντο. Τώρα αυτοί οι Γερμανοί Μάρτυρες κατέχουν ένα μέτρον υλικών αγαθών, και έχουν συνεισφέρει ανιδιοτελώς εκατοντάδες χιλιάδων δολλαρίων, περισσότερα απ’ όσα χρειάζονται, για την προαγωγή του έργου του κηρύγματος στη χώρα τους. Αυτά τα χρήματα εβοήθησαν τους αδελφούς των κι εχρησιμοποιήθησαν για την αποστολήν ιεραποστόλων σε πολλές χώρες σε όλο τον κόσμο. Ποιος μπορεί να πη, ότι οι Γερμανοί Μάρτυρες με το να δώσουν δεν πήραν μεγαλύτερη ευτυχία από εκείνη που πήραν όταν έλαβαν απ’ τους αδελφούς των στο τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου;

Είναι αλήθεια ότι όλοι δεν κατέχουν υλικά αγαθά για να δώσουν, αλλά μπορούν, εν τούτοις, ν’ απολαύσουν μεγαλύτερη ευτυχία με το να δίδουν. Αναλογισθήτε το παράδειγμα του αποστόλου Πέτρου. Έξω από η θύρα του ναού ευρίσκετο ένας χωλός κι εζητούσε ελεημοσύνη. «Ο δε Πέτρος είπεν, Αργύριον και χρυσίον εγώ δεν έχω· αλλ’ ότι έχω, τούτο σοι δίδω· Εν τω ονόματι του Ιησού Χριστού του Ναζωραίου, σηκώθητι και περιπάτει.» Ο άνθρωπος αμέσως εθεραπεύθη και ανεπήδησε με χαρά μεγάλη. Ποια ευτυχία πρέπει να αισθάνθηκε ο Πέτρος που μπόρεσε να δώση την υγεία σ’ αυτόν τον χωλό που τόσο την εξετίμησε! Είναι αλήθεια ότι εμείς σήμερα μπορούμε να δώσωμε ένα αγαθό πιο πολύτιμο από την υγεία. Ο Ιησούς είπε ότι το να γνωρίσωμε αυτόν και τον πατέρα του Ιεχωβά, σημαίνει αιώνια ζωή. Συνεπώς αποκτήστε αυτή τη γνώσι και δώστε την και σε άλλους. Πόσο η καρδιά σας θ’ αγαλλιά με ανυπέρβλητη χαρά καθώς θα βλέπετε μάτια να φωτίζωνται με κατανόησι και να λάμπουν από χαρά καθώς οραματίζονται ότι ο νέος κόσμος που τους δείξατε μπορεί να γίνη η σταθερή ελπίδα τους! Το να δίνετε μ’ αυτό τον τρόπο δεν θα σας φέρη βλάβη, αλλά θα σας κάνη να εκτιμήσετε πραγματικά εκείνο που εννοούσε ο Ιησούς όταν είπε: «Μακάριον είναι να δίδη τις μάλλον παρά να λαμβάνη.»​—Πράξ. 3:6· 20:35· Ιωάν. 17:3.