“Ποίμανε τα Πρόβατά Μου”

ΕΠΙ χιλιάδες χρόνια τα πρόβατα έπαιζαν ζωτικής σημασίας ρόλο στη ζωή των ποιμενικών λαών. Στους Βιβλικούς χρόνους αποτελούσαν ένα κοινό θέαμα, ενώ τα χαρακτηριστικά των ήσαν πολύ γνωστά στους ανθρώπους του καιρού εκείνου, καθώς και οι ευθύνες που εβάρυναν τους ποιμένας. Μπορεί, λοιπόν, να κατανοηθή, γιατί τα ήμερα αυτά ζώα αναφέρονται στην Αγία Γραφή 700 και πλέον φορές και χρησιμοποιούνται συχνά από αυτήν με συμβολικό τρόπο. Ο Ιησούς Χριστός τα εχρησιμοποίησε με αυτόν τον τρόπο όταν είπε στον Πέτρο: «Ποίμαινε τα πρόβατά μου.» (Ιωάν. 21:16) Ανεφέρετο σε Χριστιανούς, για τους οποίους η φροντίδα είχε ανατεθή στα χέρια των επισκόπων σαν τον Πέτρο.

Ανόμοια με τα περισσότερα κατοικίδια ζώα, τα πρόβατα είναι συνεσταλμένα και ανίκανα να υπερασπίσουν τον εαυτό τους. Το γεγονός αυτό απαιτεί απ’ αυτά να εξαρτώνται εξ ολοκλήρου από τον ποιμένα τους για προστασία από ζώα αρπακτικά. Έτσι και οι Χριστιανοί εμπιστεύονται στον Καλόν Ποιμένα, τον Ιησού Χριστό, και τον Μέγαν Ποιμένα, τον Ιεχωβά Θεό. Στους Βιβλικούς χρόνους, όταν τα πρόβατα κατά την εσπέρα ωδηγούντο πίσω στην μάνδρα, δεν είχαν κανένα λόγο να φοβούνται τα άγρια ζώα που μπορούσαν να ενεδρεύουν στις σκοτεινές πλαγιές των βραχωδών κοιλάδων. Ο ποιμήν των ήταν μαζί τους και έτοιμος να τα προστατεύση με τη γερή του ράβδο και άλλα όπλα, ακόμη και με κίνδύνο της ζωής του.

Ο Δαβίδ, ο οποίος είχε μελετήσει καλά τα πρόβατα γιατί υπήρξε ο ίδιος ένας ποιμήν, εξέφρασε με ωραία λόγια αυτή την εμπιστοσύνη όταν έγραψε στον εικοστό τρίτο Ψαλμό: «Και εν κοιλάδι σκιάς θανάτου εάν περιπατήσω, δεν θέλω φοβηθή κακόν· διότι συ είσαι μετ’ εμού· η ράβδος σου και η βακτηρία σου, αύται με παρηγορούσιν.» Σαν ένα πρόβατο που εμπιστεύεται, ο Δαβίδ απέβλεπε στον Ιεχωβά Θεό σαν Ποιμένα του για προστασία, οδηγία και για την ικανοποίησι των αναγκών του. «Ο Ιεχωβά είναι ο Ποιμήν μου· δεν θέλω στερηθή ουδενός.»​—Ψαλμ. 23:4, 1, ΜΝΚ.

Μολονότι τα πρόβατα μπορούν να υπομένουν χωρίς νερό περισσότερο χρόνο παρά τα πλείστα κατοικίδια ζώα, εν τούτοις, πρέπει να βρίσκωνται σε θέσι που να φθάνουν εύκολα σ’ αυτό. Πίνουν νερό σε ποσότητα από 1 έως 4 κιλά κάθε μέρα, ανάλογα με τη θερμότητα του καιρού. Στους Βιβλικούς χρόνους οι ποιμένες έφερναν τα πρόβατά των στο νερό κατά το μεσημέρι, όταν ο ήλιος εγίνετο πολύ θερμός. Εκεί στην σκιερή τοποθεσία της πηγής άφηναν τα πρόβατα να πίνουν ώστε να χορτάσουν και ν’ αναπαύωνται σε χώρους με πράσινη χλόη, αναμασσώντας ευχαριστημένα την τροφή τους. Σε τούτο ανεφέρετο ο Δαβίδ, όταν έγραψε: «Εις βοσκάς χλοεράς με ανέπαυσεν· εις ύδατα αναπαύσεως με ωδήγησεν. Ηνώρθωσε την ψυχήν μου.» (Ψαλμ. 23:2, 3) Έτσι και ο Χριστιανός αναψύχεται από τα ύδατα της αληθείας, τα οποία οι πνευματικοί του ποιμένες προσέχουν ώστε να τα λαμβάνη.

ΣΥΝΗΘΕΙΕΣ ΔΙΑΤΡΟΦΗΣ

Συνήθεια των προβάτων είναι ν’ αρχίζουν να λαμβάνουν τροφή ενωρίς το πρωί και κατόπιν να ξαπλώνουν κάτω κατά το μεσημέρι σ’ ένα σκιερό τόπο για να επαναφέρουν στο στόμα την τροφή που έφαγαν, ώστε να μπορούν να την αναμασσούν τελείως. Όμοια και ο Χριστιανός, που έχει συνείδησι της πνευματικής του ανάγκης αρχίζει κάθε μέρα με τη διατροφή του από Γραφικές αλήθειες. Κατά τη διάρκεια της ημέρας επαναφέρει πάλι στην ενθύμησί του εκείνα που έχει αναγνώσει ώστε να μπορή να σκέπτεται επάνω σ’ αυτά.

Ως ένα ενδιαφέρον χαρακτηριστικό του προβάτου μπορεί ν’ αναφερθή ότι το ζώο έχει στόμαχο με τέσσερα διαμερίσματα. Τα πρώτα δύο χρειάζονται σαν αποθηκευτικός χώρος για την τροφή που τρώγεται κατά τις ώρες της διατροφής. Αφού ληφθή η τροφή και αναμασσηθή με μηρυκασμό, καταπίνεται για δεύτερη φορά και περνά στο τρίτο διαμέρισμα του στομάχου, όπου λαμβάνει χώραν μια αξιόλογη πεπτική ενέργεια. Από εκεί κινείται προς τον πραγματικό στόμαχο και τελικά μέσα στα έντερα. Επειδή τα έντερα του προβάτου συχνά έχουν μήκος άνω των 100 ποδών, η τροφή χρειάζεται 3-5 ημέρες για να περάση μέσ’ απ’ αυτά. Σαν τα πρόβατα, οι Χριστιανοί χρειάζονται χρόνον για ν’ αφομοιώσουν τις βαρύτερες αλήθειες του λόγου του Θεού.

Οι ποιμένες της Παλαιστίνης δεν οδηγούν τα πρόβατά των σε μακρινούς βοσκοτόπους, όταν πλησιάζη η άνοιξις και στρώνη τη γη με πράσινη χλόη. Απεναντίας, τα βόσκουν κοντά στις κατοικίες των και σε χωράφια σίτου αμέσως μόλις θερισθούν. Αφού εκείνοι που μαζεύουν τα στάχυα τελειώσουν τη δουλειά των μέσ’ από τους αγρούς του σίτου που εθερίσθη προ ολίγου, ο ποιμήν φέρνει τα πρόβατά του μέσα στα χωράφια για να βοσκήσουν στα ξερά φύλλα του σίτου και της κριθής, και σε εύχυμους βλαστούς που μεγαλώνουν ανάμεσα στα καλάμια των σιτηρών και στα στάχυα που αφήκαν οι σταχυολόγοι. Όταν θα έχουν φαγωθή αυτά τα θρεπτικά βοσκήματα, τα πρόβατα οδηγούνται σε βοσκοτόπους πιο μακρινούς. Εκεί, η ανοιξιάτικη χλόη θα έχη γίνει τότε ξερή σαν σανός, κι έτσι γίνεται προμήθεια μιας καλά διατηρημένης τροφής για τα πρόβατα για όλο το καλοκαίρι και τους μήνες του φθινοπώρου. Καθώς οι ποιμένες αυτοί βεβαιώνονται ότι τα πρόβατά των έχουν σταθερό εφοδιασμό με τροφή, έτσι και οι υποποιμένες της Χριστιανικής εκκλησίας εξακριβώνουν ότι υπάρχει μια σταθερή προμήθεια πνευματικής τροφής για κείνους που έχουν τεθή κάτω από την επίβλεψί των. Με αυτόν τον τρόπο υπακούουν στην εντολή του Ιησού: «Βόσκε τα αρνία μου.»​—Ιωάν. 21:15.

ΚΑΤΑΦΥΓΙΟΝ

Επειδή η Παλαιστίνη πλήττεται από καταιγίδες κατά τον χειμώνα, οι ποιμένες δεν φέρνουν τα πρόβατά των σε μακρινούς βοσκοτόπους, που σαρώνονται από ανέμους και όπου δεν υπάρχουν καταφύγια! Μολονότι τα πρόβατα μπορούν να υπομένουν στον ψυχρό καιρό, εν τούτοις, έχουν ανάγκη προστασίας από την βροχή. Οι ποιμένες, επομένως, κρατούν τα πρόβατά των κοντά στις κατοικίες των μέχρι του θέρους, οπότε παύουν οι βροχές. Αν έχωμε υπ’ όψι τη συνήθεια αυτή, μπορούμε να συμπεράνωμε ότι η αναγγελία της γεννήσέως του Ιησού στους ποιμένες δεν θα μπορούσε να γίνη στους ανοικτούς αγρούς την 25 Δεκεμβρίου, όπως πολλοί που λέγονται Χριστιανοί οδηγούνται να πιστεύουν. Η Γραφική απόδειξις δείχνει ότι η αναγγελία έγινε το φθινόπωρο, όταν οι ποιμένες ήσαν ακόμα σε μακρινές βοσκές, όπου συνεκέντρωναν τα ποίμνιά των μαζί τη νύχτα για αμοιβαία προστασία.

Η μάνδρα των προβάτων στους Βιβλικούς χρόνους εγίνετο συνήθως από ένα ανοικτό περίφραγμα με τοίχους από πέτρες, και είχε μια μόνη είσοδο και μια σκέπη κάποιου είδους σε μιαν άκρη. Μερικές φορές δύο ή και περισσότερα ποίμνια εστεγάζοντο σ’ ένα περίφραγμα. Κατά το βράδυ, όταν ο ποιμήν επέστρεφε με τα πρόβατά του, εστέκοντο στην στενή είσοδο για να μετρήση τα πρόβατα και για να εμποδίση οποιαδήποτε άλλα ζώα, π.χ. κάποιο σκύλο, από το να εισδύση λαθραίως μέσα. Με την πόρτα της μάνδρας ασφαλώς κλειδωμένη, κανένας τρόπος δεν υπήρχε για να μπορέση ένα αρπακτικό ζώο ή ένας κλέφτης να μπη μέσα, εκτός από την αναρρίχησι επάνω από τους τοίχους.

Η μάνδρα εχρησιμοποιήθη σε μια εξεικόνισι που εδόθη από τον Ιησούν για να διδάξη μια σπουδαία αλήθεια, που ανεφέρετο σε συμβολικά πρόβατα. Είπε: «Αληθώς, αληθώς σας λέγω, όστις δεν εισέρχεται δια της θύρας εις την αυλήν των προβάτων, αλλά αναβαίνει αλλαχόθεν, εκείνος είναι κλέπτης και ληστής. Όστις όμως εισέρχεται δια της θύρας, είναι ποιμήν των προβάτων. Πάντες όσοι ήλθαν προ εμού, κλέπται είναι και λησταί.» (Ιωάν. 10:1, 2, 8) Οι κίβδηλοι μεσσίαι ουδέποτε ενδιεφέρθησαν για την ευημερία του λαού του Θεού, ο οποίος εξεικονίζεται εδώ με τα πρόβατα. Αλλά, σαν λησταί, επεζήτησαν να καταστρέψουν το ποίμνιο του Θεού.

Ο κλέπτης, που θα κατώρθωνε ν’ αναρριχηθή επάνω στον τοίχο της μάνδρας χωρίς ν’ ανακαλυφθή, θα έσφαζε γρήγορα τόσα πρόβατα όσα θα μπορούσε και κατόπιν θ’ ανέβαζε πάνω από τον τοίχο τα σφάγια δίνοντάς τα στους συνενόχους του. «Ο κλέπτης δεν έρχεται, ειμή δια να κλέψη και θύση και απολέση.»​—Ιωάν. 10:10.

Ο Ιησούς ήλθε για να δώση ζωή στον κόσμο της ανθρωπότητος, όχι για να ληστεύση και καταστρέψη. Καθώς ένας ποιμήν δείχνει στοργικό ενδιαφέρον για τα πρόβατά του, έτσι και ο Ιησούς Χριστός έδειξε στοργικό ενδιαφέρον για τους ανθρώπους, τα πρόβατα της βοσκής του Θεού. Απέδειξε ότι ήταν το ορθό είδος ποιμένος. «Εγώ ήλθον δια να έχωσι ζωήν, και να έχωσιν αυτήν εν αφθονία. Εγώ είμαι ο ποιμήν ο καλός· ο ποιμήν ο καλός την ψυχήν αυτού βάλλει υπέρ των προβάτων»​—Ιωάν. 10:10, 11.

Ο Ιησούς παρωμοίασε τον εαυτό του με τη θύρα της μάνδρας όταν είπε: «Εγώ είμαι η θύρα· δι’ εμού εάν τις εισέλθη, θέλει σωθή, και θέλει εισέλθει και εξέλθει, και θέλει ευρεί βοσκήν.» (Ιωάν. 10:9) Εκείνο, που ο Ιησούς ήθελε εδώ να τονίση, ήταν το γεγονός ότι αυτός είναι ο Μεσίτης μεταξύ του ανθρωπίνου γένους και του Θεού. Με την αξία της απολυτρωτικής θυσίας του εξηγόρασε το ανθρώπινο γένος, και επομένως όλοι οι άνθρωποι πρέπει να πλησιάζουν τον Θεό μέσω αυτού. «Εγώ είμαι η οδός, και η αλήθεια, και η ζωή· ουδείς έρχεται προς τον Πατέρα, ειμή δι’ εμού.» (Ιωάν. 14:6) Καθώς ένας ποιμήν οδηγεί τα πρόβατά του εντός των προστατευτικών ορίων της μάνδρας, ως επίσης τα παίρνει για βοσκή έξω από την μάνδρα, έτσι ο Ιησούς Χριστός φροντίζει για κείνους που, με την πίστι τους, αποδεικνύουν ότι είναι πρόβατα του Πατρός του.

ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ

Ένα φυσικό χαρακτηριστικό, που είναι μοναδικό στην διατροφή των προβάτων και κοινώς γνωστό στην Εγγύς Ανατολή, είναι μια υπερβολικά παχειά ουρά. Η ουρά γίνεται αποθήκη λίπους από την οποία το ζώο μπορεί ν’ αποσύρη δυνάμεις όταν σπανίζη η τροφή. Είναι μια μεγάλη και χαλαρή μάζα λίπους επάνω στα οπίσθια και γύρω από τη ρίζα της ουράς. Σε μερικές περιπτώσεις μια ουρά ζυγίζει περί τα 35 πάουντς. Όταν μεγαλώση και γίνη βαριά, ώστε να είναι πιθανή κάποια βλάβη, ο ποιμήν την υποστηρίζει επί ενός μικρού καρροτσιού, που το πρόβατο σύρει καθώς αυτό περιφέρεται. Το λίπος θεωρείται ως κάτι νόστιμο στην Εγγύς Ανατολή και συχνά χρησιμοποιείται στην κατασκευή ζυμαρικών. Αυτό το απόθεμα λίπους μπορεί να παρομοιωθή με τη δύναμι, ζήλο και αφοσίωσι των Χριστιανών, τα οποία χρειάζονται για ναι τους βοηθήσουν να διακρατήσουν ακεραιότητα προς τον Θεό.

Ότι αυτό το γένος των προβάτων φαίνεται να ήταν ο τύπος που εχρησιμοποιείτο στους Βιβλικούς χρόνους για θυσίες δείχνεται από Γραφικές παραπομπές που μνημονεύουν την παχειά ουρά: «Και θέλεις λάβει εκ του κριού το στέαρ και την παχείαν ουράν.» (Έξοδ. 29:22, ΜΝΚ) «Και θέλει προσφέρει εκ της θυσίας της κοινωνίας το πάχος της ως προσφοράν γινομένην δια πυρός εις τον Ιεχωβά. Ολόκληρος η παχεία ουρά πλησίον της σπονδυλικής στήλης, είναι εκείνο το οποίον θέλει αφαιρέσει.» (Λευιτ. 3:9, ΜΝΚ) Καθώς το πάχος των πράων αυτών προβάτων προσεφέρετο σε θυσία, έτσι και ο Ιησούς Χριστός, ο Αμνός του Θεού, προσέφερε τη δύναμί του, τον ζήλο και την αφοσίωσι ως ο αυτοθυσιαζόμενος Υιός του Θεού. Τούτο αποτελούσε μια οσμή ευωδίας για ειρήνευσι προς τον Ιεχωβά Θεό.

Τα πρόβατα έχουν το χαρακτηριστικό ότι συναγελάζονται μαζί και είναι πρόθυμα ν’ ακολουθούν ένα ηγέτη. Λόγω αυτού του ενστίκτου, ένας ποιμήν που βλέπει ένα πρόβατο μακριά από το ποίμνιο ξεύρει αμέσως ότι είναι ή άρρωστο, ή πληγωμένο, ή χαμένο. Θα πάη να το πιάση και θα το φέρη πάλι στο ποίμνιο, όπου θα δώση όποια βοήθεια μπορεί για την αρρώστια του. Αν το πρόβατο έχη πληγωθή, ο ποιμήν στην Παλαιστίνη θα επαλείψη την πληγή με λάδι εληάς, καθώς και ο Δαβίδ ανέφερε: «Ήλειψας εν ελαίω την κεφαλήν μου.»​—Ψαλμ. 23:5.

Τα συμβολικά πρόβατα πρέπει, επίσης, να συναθροίζωνται μαζί και ναι είναι πρόθυμα ν’ ακολουθούν την ηγεσία του Καλού Ποιμένος και των διωρισμένων επισκόπων των. Πραγματικά, διατάσσονται να μη λησμονούν την επισυναγωγή των. Αν κάποιος αποτυγχάνη να το κάμη, οι υποποιμένες της εκκλησίας γνωρίζουν ότι αυτός είναι πνευματικώς ασθενής και έχει ανάγκη βοηθείας. Αν τα αισθήματά του επληγώθησαν, το πραϋντικό έλαιο του λόγου του Θεού, αν χρησιμοποιηθή με τρυφερότητα και αγάπη, μπορεί συχνά να θεραπεύση την πληγή του.

Επειδή οι ποιμένες στην Εγγύς Ανατολή συνεχώς καλούν τα πρόβατά των καθώς τα οδηγούν και επίσης καλούν αυτά με το όνομά τους, αυτά αποκτούν οικειότητα προς τη φωνή του και αποκρίνονται σ’ αυτήν. Σ’ αυτό ανεφέρθη ο Ιησούς, όταν ωμιλούσε σχετικά με τον λαό του Θεού: «Εις τούτον ο θυρωρός ανοίγει· και τα πρόβατα την φωνήν αυτού ακούουσι· και τα εαυτού πρόβατα κράζει κατ’ όνομα, και εξάγει αυτά. Και όταν εκβάλη τα εαυτού πρόβατα, υπάγει έμπροσθεν αυτών· και τα πρόβατα ακολουθούσιν αυτόν, διότι γνωρίζουσι την φωνήν αυτού. Ξένον όμως δεν θέλουσιν ακολουθήσει, αλλά θέλουσι φύγει απ’ αυτού· διότι δεν γνωρίζουσι την φωνήν των ξένων.»​—Ιωάν. 10:3-5.

Ο ποιμήν έχει μια πολύ κουραστική εργασία που απαιτεί πολλή αγάπη για τα καθήκοντά του. Αυτός πρέπει να κρατή μαζί τα πρόβατα, να βρίσκη τα χαμένα και αποπλανημένα, να περιποιήται τα άρρωστα, να φροντίζη για τα πληγωμένα, να φυλάγη τους νεογέννητους αμνούς στη ζέστη και μακριά από υγρασία, να μεταφέρη τα κουρασμένα, να αντλή νερό για το ποίμνιο, να τα οδηγή σε δροσερές βοσκές και να τα προστατεύη. Τα άτομα που είναι διωρισμένα σε θέσεις εποπτείας στην Χριστιανική εκκλησία αναμένεται να δείξουν την ίδια στοργική φροντίδα για την εκκλησία.

Όταν ο Ιησούς ήταν επί της γης, άρχισε ναι συνάγη μια εκλεκτή ομάδα ατόμων που θα ελάμβαναν εν καιρώ το προνόμιο να κυβερνήσουν μαζί του στους ουρανούς. Αυτοί συμβολίζονται ως ένα μικρό ποίμνιο προβάτων, που ακολουθούν το Αρνίον, τον Ιησούν Χριστόν. «Μη φοβού, μικρόν ποίμνιον· διότι ο Πατήρ σας ευδόκησε να σας δώση την βασιλείαν.»​—Λουκ. 12:32.

Επιπρόσθετα σ’ αυτή τη μικρή ομάδα υπάρχει και μια άλλη ομάς συμβολικών προβάτων μη προσδιωρισμένου αριθμού, που θα κατοικήσουν στη γη κάτω από τη διακυβέρνησι του μικρού ποιμνίου. Μολονότι αυτά δεν είναι στη μάνδρα του μικρού ποιμνίου, που κληρονομεί την ουράνια βασιλεία με τον Χριστό, αυτά που τώρα ζουν συνάγονται για να σχηματίσουν, μαζί με το μικρό ποίμνιο, μια μεγάλη ποίμνη κάτω από τη προσεκτική φροντίδα του Αμνού του Θεού. «Και άλλα πρόβατα έχω, τα οποία δεν είναι εκ της αυλής ταύτης· και εκείνα πρέπει να συνάξω· και θέλουσιν ακούσει την φωνήν μου· και θέλει γείνει μία ποίμνη, είς ποιμήν.» (Ιωάν. 10:16) Οι πράοι αυτοί θα κληρονομήσουν τη γη.​—Ψαλμ. 37:11, 29.

Υπάρχει ένας τύπος μάνδρας, που έχει χρησιμοποιηθή στην Παλαιστίνη, με ένα χώρισμα χτισμένο στη μέση αυτής. Όταν ένας ποιμήν έχη ανάμικτο ποίμνιο προβάτων και εριφίων, χωρίζει τα πρόβατα από τα ερίφια καθώς μπαίνουν στη μάνδρα το βράδυ, στέλλοντας τα πρόβατα στο ένα τμήμα της μάνδρας και τα ερίφια στο άλλο. Ο Ιησούς ανεφέρθη στη συνήθεια αυτή σε μια προφητεία που σχετίζεται με τις έσχατες ημέρες, όταν αυτός θα εχώριζε, ως ποιμήν, τους λαούς όλων των εθνών. «Και θέλουσι συναχθή έμπροσθεν αυτού πάντα τα έθνη· και θέλει χωρίσει αυτούς απ’ αλλήλων, καθώς ο ποιμήν χωρίζει τα πρόβατα από των εριφίων· και θέλει στήσει τα μεν πρόβατα εκ δεξιών αυτού, τα δε ερίφια εξ αριστερών.»​—Ματθ. 25:32, 33.

Αυτά είναι μόνο λίγα από τα πολλά Γραφικά εδάφια, όπου χρησιμοποιούνται τα πειθήνια πρόβατα για να εξεικονίσουν τον λαό του Θεού. Από όλον τον κόσμο άνθρωποι που εκδηλώνουν προβατοειδή χαρακτηριστικά συνάγονται στην κοινωνία ενός Νέου Κόσμου αφιερωμένων δούλων του Θεού επί των οποίων διωρισμένοι επίσκοποι υπακούουν στην εντολή του Ιησού προς τον Πέτρο: «Ποίμαινε τα πρόβατά μου.» (Ιωάν. 21:16) Λόγω της καλής φροντίδας που λαμβάνουν, αυτά μπορούν αληθινά να λέγουν: «Ο Ιεχωβά είναι ο Ποιμήν μου. Δεν θέλω στερηθή ουδενός.»​—Ψαλμ. 23:1, ΜΝΚ.