Γιατί Υπάρχει Έλλειψις Διακόνων;

ΛΙΓΟ ύστερ’ από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο έλαβε χώραν μια εντυπωσιακή αναβίωσις της θρησκείας στην Αμερική. Νέες εκκλησίες ανεγείροντο παντού και οι μισθοί των κληρικών ανήρχοντο. Τώρα, όμως, το αισιόδοξο πνεύμα υπεχώρησε μπροστά σε μια σοβαρή, μελαγχολική επανεκτίμησι των πραγμάτων.

Πραγματικά, μερικοί διάκονοι ομολογούν τώρα ότι η μεγαλόφωνη κραυγή για μια «ανάδυσι της θρησκείας» ήταν δίχως περιεχόμενο, φαντασιώδης. Λέγουν ότι το όλο ζήτημα ήταν μια στατιστική υπεκφυγή και όχι ένα πνευματικό γεγονός· ότι αριθμοί μελών ήσαν παρόντες, αλλά πνευματικοί εργάται ήσαν απόντες.

Προς απόδειξιν τούτου παρουσιάζουν ένα από τα πιο περίεργα και πιο σοβαρώς παράδοξα πράγματα στη σύγχρονη θρησκεία, δηλαδή, να υφίστανται το ένα παράλληλα στο άλλο, μια αύξησις στην εγγραφή μελών και μια μείωσις στην φοίτησι σε θεολογικές σχολές. Οι διάκονοι των θρησκειών τονίζουν ότι ακριβώς τώρα, που το εκκλησίασμα βρίσκεται στο ύψιστο σημείο του στην ιστορία, υπάρχει τρομερή ανάγκη για πρώτης τάξεως εργάτας στη θρησκεία. Το πόσο σοβαρό, ακριβώς, είναι αυτό το πρόβλημα, αποδεικνύεται από τις κατωτέρω εκθέσεις.

Το περιοδικό Τάιμ της 28ης Απριλίου 1961ανέφερε τα εξής: «Ο αριθμός των νεοσυλλέκτων για το ιερατείο πίπτει μ’ ένα τρομακτικό ρυθμό στην Ιταλία.» Στην Ιταλία η αναλογία των ιερέων προς τους λαϊκούς είναι η μικρότερη στην ιστορία της χώρας: 1 προς 1.008, σε αντιπαραβολή με την Ιρλανδία όπου η αναλογία είναι 1 προς 75. Στη Βολωνία 81 ενορίες στερούνται προσωπικού· στο Σαλέρνο, από 160 ενορίες, οι 60 είναι κενές. Η Νότιος Ιταλία, εκτός της Σικελίας, είχε 80.000 και πλέον ιερείς πριν από ένα αιώνα· σήμερα έχει λιγώτερους από 10.000.

Ο Ρωμαιοκαθολικός ιερεύς Ροζέ Ε. Βέκεμανς είπε ότι υπάρχει ανάγκη για «200.000 ακόμη ιερείς στη Λατινική Αμερική.» Σε μια παγκόσμιο κλίμακα, ο Καρδινάλιος Πιτσάρντο, πρόεδρος της Ιεράς Συγκλήτου των Σεμιναρίων και Πανεπιστημίων, εδήλωσε ότι για να μπορέση η Καθολική εκκλησία να συμβαδίση με τις απαιτήσεις, οφείλει να διορίζη τουλάχιστον 10.000 νέους ιερείς κάθε χρόνο. Το 1959, όμως, είχαν γίνει μόνο 5.475 νέοι διορισμοί, περίπου το ήμισυ από τον επιθυμητό αριθμό.

Ένα άλλο πρόβλημα που αντιμετωπίζει η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία αφορά τους ιερείς που εγκαταλείπουν το ιερατείο. Ένας αξιωματούχος του Βατικανού είπε σε δήλωσί του ότι ένας «συνταρακτικός» αριθμός Ιταλών και Γάλλων ιερέων εγκατέλειψαν την εκκλησία. Μολονότι δεν ανακοινώνονται αριθμοί από Καθολικές αρχές, μια Προτεσταντική πηγή ισχυρίζεται ότι 5.000 Ιταλοί ιερείς και 1.000 και πλέον Γάλλοι ιερείς εγκατέλειψαν την Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια, δηλαδή, περισσότεροι από όσους διορίσθηκαν το 1959.

Στη Γένουα, της Ιταλίας, η παρακολούθησις μαθημάτων στα σεμινάρια έπεσε κατά 40 τοις εκατό τα τελευταία είκοσι χρόνια, και 80 τοις εκατό των σπουδαστών αποχωρούν προτού συμπληρώσουν τα δώδεκα έτη σπουδών. Τα σεμινάρια στο Τουρίνο λέγεται ότι είναι κατά τα δύο τρίτα κενά. Υπάρχει, επίσης, έλλειψις καλογραιών. Αυτές οι στατιστικές κατ’ ουδένα τρόπον παρουσιάζουν το όλον πρόβλημα, αλλ’ απλώς χρησιμεύουν να δείξουν ότι υπάρχει μια σοβαρή έλλειψις εργατών στον Καθολικισμό.

ΕΛΛΕΙΨΕΙΣ ΣΤΟΝ ΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΙΣΜΟ

Οι ελλείψεις και αποσκιρτήσεις είναι εξίσου μεγάλες και στον Προτεσταντισμό. Τον Απρίλιο του 1961, ελέχθη στους αναγνώστας της εφημερίδος Τάιμς Νέας Υόρκης ότι μια έρευνα στις θεολογικές σχολές στις Ηνωμένες Πολιτείες έδειξε ότι υπήρξε μια πτώσις κατά 5,3 τοις εκατό στις εγγραφές το 1960. Υπήρχαν 1.125 λιγνότεροι σπουδασταί για τη διακονία από το σύνολο του 1959, που ήταν 20.365. Η Ηνωμένη Εκκλησία του Καναδά αντιμετωπίζει ένα παρόμοιο πρόβλημα. Ο Δρ Ο. Κ. Φόρρεστ, εκδότης της εφημερίδος Γιουνάιτεντ Τσαρτς Ομπσέρβερ, είπε: «Γνωρίζομε ότι έχομε μια επείγουσα ανάγκη, μια κρίσι. Χρειαζόμεθα τουλάχιστον 200 άνδρες ακόμη στη διακονία κάθε χρόνο.» Το ερώτημα, όμως, είναι, Από πού πρόκειται να έλθουν αυτοί; Στο Ουίννιπεγκ υπάρχουν λιγώτεροι διάκονοι τώρα από όσους υπήρχαν πριν από τριάντα χρόνια. Ηγετικά στελέχη των σεμιναρίων προβλέπουν ότι ως το 1975 οι Προτεσταντικές εκκλησίες της Βορείου Αμερικής θα έχουν ένα έλλειμμα 50.000 διακόνων. Είναι προφανές ότι συντόμως εκατομμύρια ανθρώπων στον Χριστιανικό κόσμο θα ευρεθούν δίχως καθοδήγησι κληρικών.

ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΛΛΕΙΨΙ

Τι υπάρχει πίσω από την έλλειψι διακόνων; Γιατί περισσότεροι νέοι άνδρες και γυναίκες δεν αναλαμβάνουν έργον διακονίας; Και γιατί τόσο πολλοί κληρικοί εγκαταλείπουν το ποίμνιό τους για να ζητήσουν εργασία έξω από την εκκλησία σε τομείς κοινωνικής υπηρεσίας, κυβερνητικής ή εμπορικής; Γιατί είναι πρόθυμοι να εγκαταλείψουν το ποίμνιό τους σε ακατάλληλα χέρια για βοήθεια; Ο υφηγητής της ποιμαντορικής θεολογίας στη Θεολογική Σχολή Γαίηλ, Ουέσλεϋ Σρέιντερ, έχει τη γνώμη ότι πάρα πολλοί κληρικοί σήμερα εργάζονται πάρα πολύ και αμείβονται λίγο. Ο Δρ Σάμουελ Χ. Μίλλερ, κοσμήτωρ της Θεολογικής Σχολής του Χάρβαρντ, απεκάλεσε τον εργαζόμενο πολύ και αμειβόμενο λίγο διάκονο «μία από τις τραγωδίες της εποχής μας.» Η αύξησις του αριθμού των αισθηματικών νευρικών κλονισμών μεταξύ των κληρικών, χωρίς αμφιβολία, είχε την επίδρασί της.

Εν τούτοις, άλλες θρησκευτικές αυθεντίες τείνουν περισσότερο να συμπεράνουν ότι ο υλισμός είναι υπεύθυνος για την έλλειψι. Πολλοί νέοι θεωρούν τη διακονία ως «ένα μαγγανοπήγαδο», και αν πρόκειται να γίνουν ένα μέρος ενός μαγγανοπήγαδου, λέγουν, θα προτιμήσουν μια πιο καλοπληρωμένη και περισσοτέρου γοήτρου αγωνιστική εργασία από τη διακονία. Μερικοί παραπονούνται ότι υπάρχουν πωληταί των εμπορικών καταστημάτων και θυρωροί που εργάζονται λιγώτερες από τις μισές ώρες που οι πλείστοι διάκονοι δαπανούν και απολαμβάνουν τον διπλάσιο και πλέον μισθό. «Η πικρή αλήθεια», λέγει μια έκθεσις, είναι «ότι αι διάκονοι βρίσκονται σήμερα σε χειρότερη κατάστασι [οικονομικώς] από εκείνη που ευρίσκοντο πριν από μια γενεά.» Τούτο αληθεύει ειδικά σε μερικές αγροτικές περιφέρειες.

Υπάρχουν παρατηρηταί, οι οποίοι αποδίδουν την παρακμή στην τάξι του ιερατείου στην Ιταλία όχι στις συνθήκες εξαθλιώσεως, που υπάρχουν μεταξύ των κληρικών, αλλά στην ευημερία της Ιταλίας. Ο Δον Λουίντζι Νόλι, αρμόδιος επί των κλήσεων για τη διακονία στην επισκοπή της Γενούης, είπε: «Οι νέοι σήμερα νομίζουν ότι γνωρίζουν πώς πρέπει να ζήσουν. Πριν φθάσουν σε ηλικία 18 ετών αναμένουν να κερδίζουν 10.000 λίρες Ιταλικές τον μήνα. Πώς μπορείτε να τους πείσετε να γίνουν ιερείς;» Ο ιερεύς Μπερνάρ Π. Ντόνακυ φαίνεται ότι συμφωνεί κι αυτός μαζί του. Μιλώντας στη διάρκεια μιας πρωινής λειτουργίας στον Καθεδρικό ναό του Σαν Πάτρικ Νέας Υόρκης, ο Ντόνακυ είπε ότι το θυσιαστικό πνεύμα λείπει μεταξύ των Καθολικών και αυτό είναι εκείνο που συντελεί στην «τρομακτική έλλειψι ιερέων, αδελφών και θηλέων αδελφών.»

Εν τούτοις, Προτεσταντικές αυθεντίες λέγουν ότι «ο ελαφρός τρόπος σκέψεως» και ο «υποβιβασμός του τοπικού ιερέως» βαρύνονται με ίση ευθύνη για την έλλειψί τους. Το να είναι ένας «απλώς ένας πάστωρ» περιέχει περίπου τόση δόξα και υπόσχεσι σ’ ένα νέο που αναλαμβάνει τη διακονία, όσο όταν μια βασίλισσα καλλονής του Χόλλυγουντ παίζη τον ρόλο «απλώς μιας οικοδεσποίνης». Οι «μεγάλοι άνδρες» της θρησκείας σήμερα δεν είναι οι πάστορες​—εκείνοι που κηρύττουν και διδάσκουν—​αλλά αυτοί που ασχολούνται με τη γενική θεωρία της θρησκείας, εκείνοι που μπορούν να εφεύρουν νέα φρασεολογία ή να τεθούν επί κεφαλής μιας νέας θρησκευτικής κινήσεως ή να θέλγουν τον κόσμο των νεαρών με σπινθηροβόλες ομιλίες​—αυτοί είναι οι κληρικοί—​ήρωες της εποχής. Επί πλέον σε μερικές θρησκευτικές αποχρώσεις τα δύο τρίτα των διακόνων ειδικεύονται· το άλλο τρίτο εκτελεί κοσμικό ποιμαντορικό έργο. Αυτή η αποκάλυψις έχει μια αποθαρρυντική επίδρασι επάνω σ’ εκείνους, οι οποίοι εσχεδίαζαν ν’ αναλάβουν το έργον διακονίας ως σταδιοδρομία.

Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΑΙΤΙΑ

Ωστόσο όλα αυτά τα παράπονα, όσο δικαιολογημένα και αν είναι, δεν αποτελούν παρά μόνο μια σκιά της πραγματικής αιτίας. Ο Δρ Τζων Μπράιτ, ο φιλοξενούμενος κήρυξ στην Πρώτη Πρεσβυτεριανή Εκκλησία της πόλεως Νέας Υόρκης, είπε τα εξής: «Η καθαρά αλήθεια είναι ότι δεν έχομε μέσα μας την επιθυμία ν’ ακολουθήσωμε τον Χριστό.» Ο Θεόδωρος Μ. Γκρην, ένας διακεκριμένος φιλόσοφος, σ’ ένα άρθρο του που συνεζητήθη ευρέως, παρετήρησε ότι μια μεγίστη στενοχώρια του αιώνος μας υπήρξε η απουσία πνευματικότητος μεταξύ των πνευματικών ηγετών. Ο Δανός κληρικός Πάουλ Ούλσνταλ ωμολόγησε: «Με κατετρόμαξε η αποκάλυψις ότι πολλοί κληρικοί στην πραγματικότητα δεν ενδιαφέρονται για τη θρησκεία.» Ο πρώην Μεθοδιστής κληρικός Τζαίημς Β. Μουρ γράφει: «Μερικοί διάκονοι μισούν σαφώς το επάγγελμά τους. Εγνώρισα διακόνους, οι οποίοι περιφρονούν τον λαό γενικώς και το εκκλησίασμα τους ειδικώς.» Ο πρόεδρος της συνελεύσεως των κληρικών της Ηνωμένης Εκκλησίας του Καναδά, Άνγκους Ι. ΜακΚουήν, είπε ότι πάρα πολλοί διάκονοι «έχασαν την αίσθησι του ποιοι και τι είναι», και ότι έχουν πληγή μ’ ένα είδος ελλείψεως προσωπικής ασφαλείας. Στο Οχάιο ένας διάκονος αναφέρει: «Νομίζω ότι υπάρχει ένας μεγάλος αριθμός διακόνων, οι οποίοι αισθάνονται ότι έχουν μάλλον χαθή. Είμαι κι εγώ ένας από αυτούς. Απλώς δεν μπορούμε να ιδούμε πού πηγαίνομε μέσα στην εκκλησία. . . . Δεν μπορούμε να διαπιστώσωμε ότι παρουσιάζομε μεγάλη διαφορά στην κοινότητα μας ή στη ζωή των ατομικών μελών της κοινότητος μας. Αυτό με ανησυχεί.»

Πώς μπορούν οι στερούμενοι πίστεως να εμπνεύσουν πίστι; Πώς ένας τυφλός μπορεί να οδηγήση; Πώς ένας που θεωρεί τον εαυτό του χαμένο μπορεί να σώση άλλους; Πώς ο απελπισμένος μπορεί να δημιουργήση ελπίδα; Είναι μήπως περίεργο το ότι υπάρχει απομάκρυνσις από τη θρησκεία ύστερ’ από τέτοια ηγεσία;​—Ματθ. 6:22, 23· 15:14.

ΔΙΑΨΕΥΣΘΕΝΤΕΣ ΣΤΙΣ ΕΛΠΙΔΕΣ ΤΩΝ ΚΑΙ ΣΥΓΚΕΧΥΜΕΝΟΙ

Άλλοι διάκονοι ομιλούν για τον εαυτό τους ως περί ανθρώπων που διεψεύσθησαν οι ελπίδες των και οι οποίοι έχουν συγκρουόμενες ιδέες. Πολλοί κληρικοί φέρονται διηρημένοι όσον αφορά το τι ο λαός αναμένει από αυτούς να είναι, να κάνουν και να λέγουν και τι αυτοί οι ίδιοι μάλλον είναι, κάνουν και λέγουν. Ο πρώην Μεθοδιστής κληρικός Μουρ λέγει: «Σχεδόν κάθε κληρικός οφείλει να είναι δύο άνθρωποι: αυτός που πράγματι είναι, και αυτός που νομίζει ότι η εκκλησία και η κοινωνία αναμένει από ένα κληρικό να είναι.» Όλο αυτό προσθέτει πολλά επάνω στο πρόβλημα της διαψεύσεως των ελπίδων ενός.

Υπάρχει, επίσης, η σύγκρουσις ιδεών. Οι νεώτεροι διάκονοι σήμερα καθώς βγαίνουν νωποί από τα σεμινάρια διαπιστώνουν συχνά ότι η κατανόησις των «Χριστιανικών αληθειών» που έχουν βρίσκεται σε σύγκρουσι μ’ εκείνο που οι λαϊκοί καθώς και μερικοί από τους παλαιοτέρους διακόνους της εκκλησίας των πιστεύουν. Ο Μουρ λέγει: «Οι εκκλησίες εκείνες, οι οποίες απαιτούν μια κατά γράμμα αποδοχή των διδασκαλιών εκείνων όπως της Παρθενικής Γεννήσεως, της Φυσικής Αναστάσεως του Ιησού, της Θεότητος (αντί της θείας φύσεως) του Ιησού, της Γραφής ως του πραγματικού λόγου του Θεού, κλπ. θα έχουν στενοχώριες στα προσεχή έτη. Κάθε νέος διάκονος σαν εμένα, ο οποίος απεφοίτησε από το σεμινάριο τα τελευταία δέκα ή δέκα πέντε χρόνια το γνωρίζει αυτό. Δεν έχει σημασία αν αυτός είναι ένας Μεθοδιστής ή ένας Βαπτιστής, ένας Πρεσβυτεριανός, ένας Επισκοπελιανός, ή ένας Λουθηρανός. Ένας πολύ μεγάλος αριθμός διακόνων της δικής μου γενεάς, ανεξαρτήτως θρησκευτικής αποχρώσεως, έχουν φθάσει σε προσωπικές πεποιθήσεις αναφορικώς με τη Χριστιανική πίστι​—κατόπιν μακρού αγώνος και πάλης—οι οποίες είναι πιο φιλελεύθερες και ανορθόδοξες από όσο θα τολμούσαν να τις ομολογήσουν δημοσίως, . . . Για να το πούμε πιο καθαρά, δεν πιστεύουν πια στο Ευαγγέλιο όπως αναμένεται να το κηρύξουν, και ούτε πιστεύουν πια στη θρησκευτική απόχρωσι, την οποία αναμένεται από αυτούς να υποστηρίξουν.»

Πληροφορούμεθα ότι «υπάρχουν χιλιάδες διακόνων σαν αυτούς στην Αμερική σήμερα. Και πολλοί από αυτούς παίζουν κάποιο ρόλο, αλλά δεν είναι πραγματικά ευτυχείς σ’ αυτόν.» Δεν είναι περίεργο, λοιπόν, ότι νέοι άνδρες και γυναίκες δεν ανταποκρίνονται στη διακονία, «Διότι εάν η σάλπιγξ δώση φωνήν ασαφή, τις θέλει ετοιμασθή εις πόλεμον;» Ποιος θα προσελκυσθή σ’ ένα διηρημένον οίκο; Πώς μπορούν οι δυστυχείς να ενθαρρύνουν άλλους να ακολουθήσουν τον Χριστό;​—1 Κορ. 14:8.

Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΙ Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΑΝΑΓΚΗ

Εκείνο που, ίσως, είναι πιο εξοργιστικό για τον ευσυνείδητο νέο είναι η μεγάλη χρήσις της πολιτικής στη θρησκεία. Ο Μουρ γράφει: «Το απροκάλυπτο ξεσκόνισμα των παπουτσιών, και το ‘χάϊδεμα στην πλάτη’ και οι κολακείες, που διεξάγονται σε μεγάλη κλίμακα μέσα στον επιθετικό αγώνα για αξίωμα, θέσι και γόητρο, προκαλούν φρίκη σε κάθε ευαίσθητο νεαρό διάκονο. Το θλιβερό είναι ότι αυτό είναι περίπου εκείνο που αναμένεται. Η ηγετική τάξις μεταξύ των λαϊκών το αναμένει και το καλλιεργεί. Ο κανών στην εκκλησία είναι πολύ συχνά ‘ποιόν γνωρίζεις’​—όχι ‘ποιος είσαι’ και τι έχεις ειλικρινά να προσφέρης στο κήρυγμα, σε προσωπικό παράδειγμα, σε δημιουργικότητα, διανοητική σαφήνεια, εντιμότητα και ειλικρίνεια. Είναι καλώς γνωστό ότι πολλοί επίσκοποι στην εκκλησία των Μεθοδιστών, παραδείγματος χάριν, αγωνίζονται δραστηρίως για αξίωμα. Το ίδιο συμβαίνει και με τους προέδρους κολλεγίων, με γραμματείς διοικητικών συμβουλίων, και με πάστορας πολλών από τις μεγαλύτερες εκκλησίες. . . . Τα μέσα, με τα οποία επιτυγχάνονται αυτά τα αξιώματα​—συνήθως από ανθρώπους με προσόντα τρίτης και τετάρτης ποιότητος—​είναι μερικές φορές αρκετά για να κάμουν ένα πολιτικό παράγοντα μιας μεγαλουπόλεως να κοκκινίση.»

Τι να σκεφθούν οι ευσυνείδητοι νέοι και νέες, όταν βλέπουν εκείνους που δίνουν δεξιώσεις, εκείνους που πίνουν και τρώγουν και συναναστρέφονται με οικειότητα τους σεβασμίους ανωτέρους διακόνους, που γελούν με τα ενοχλητικά αστεία των και λένε «μάλιστα» σε κάθε ιδιοτροπία των, να είναι εκείνοι που προωθούνται σε θέσεις; Η εφημερίς Κρίστιαν Χέραλντ αναφέρει την αντίδρασί τους: «Πολλοί σπουδασταί εγκαταλείπουν τα σεμινάρια λιγώτερο ικανοί και πρόθυμοι να κηρύξουν από όσο ήσαν όταν είχαν έλθει πριν από τρία χρόνια.» Ο ζήλος των έσβησε. Το πνεύμα των για διακονία τούς έχει εγκαταλείψει. Πεθαίνουν από πνευματική άποψι. Η επιθυμία να ζουν για τον Χριστό χάθηκε. Σε ποιόν ανήκει η μομφή;

Όταν η ιδιότης του ακολούθου του Χριστού αντικαθιστά την ιδιότητα του μέλους μιας εκκλησίας, όταν η οικοδομή πίστεως, ελπίδος και αγάπης επισκιάζη την οικοδομή εκκλησιαστικών κτιρίων, όταν η σωτηρία ανθρωπίνης ζωής γίνεται σπουδαιοτέρα από την σωτηρία παραδόσεων και εθιμοτυπίας, όταν το να υπηρετή ένας τον Θεό καθίσταται σπουδαιότερο από την αυτο-ικανοποίησι, τότε οι άνθρωποι θέλουν να γίνουν διάκονοι, αλλά όχι διάκονοι θρησκευτικών οργανώσεων οι οποίες αποτυγχάνουν στο να διδάξουν τον λόγο του Θεού, θέλουν να γίνουν διάκονοι του Θεού. Και στη διάρκεια των ετών 1957 έως 1960, αντί να υπάρξη μια ύφεσις στη διακονία, στην κοινωνία Νέου Κόσμου των μαρτύρων του Ιεχωβά 277.866 άτομα έγιναν τέτοιοι διωρισμένοι διάκονοι, αφιερωμένοι δημόσιοι διδάσκαλοι του λόγου του Θεού.

Ο ίδιος ο Ιησούς είπε: «Ο μεν θερισμός πολύς, οι δε εργάται ολίγοι.» Υπάρχει ζήτησις ειλικρινών εργατών διακόνων, όχι διότι παρουσιάσθηκε ύφεσις ενδιαφέροντος για τη θρησκεία· μάλλον, διότι η επείγουσα ανάγκη είναι μεγαλυτέρα. Το ανθρώπινο γένος βρίσκεται μπροστά στον Αρμαγεδδώνα του Θεού! Η εγκαθιδρυμένη βασιλεία του Θεού πρέπει να κηρυχθή ως μαρτυρία σε όλα τα έθνη προτού εκσπάση ο Αρμαγεδδών. Αυτό είναι που καθιστά την ζήτησι πολύ πιο επείγουσα τώρα. Σεις θα γίνετε ένας διάκονος του Θεού;​—Ματθ. 9:37, 38· Ιωάν. 4:23, 24· Σοφον. 2:3· Αποκάλ. 13:16· Ματθ. 24:14· 1 Τιμ. 4:16.