Ικανοποίησις στην Υπηρεσία του Ιεχωβά

Αφήγησις του Ανρί Ζιζέρ

ΕΦΕΡΑ μαζί μου μια πείνα για δικαιοσύνη και αλήθεια επιστρέφοντας από το μέτωπο στο τέλος του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου. Δεν επήλθε ικανοποίησις αυτών ως τον Απρίλιο του 1920, οπότε κάτι το ιδιαίτερο συνέβη στο Στρασβούργο της Γαλλίας, όπου κατοικούσα με τη μητέρα μου, ασκώντας το επάγγελμά μου ως οικοδόμος ειδικός στα σκυροκονιάματα και μηχανικός. Το ειδικό αυτό γεγονός ήταν η άφιξις του «Φωτο-Δράματος της Δημιουργίας», της Βιβλικής και Φυλλαδικής Εταιρίας Σκοπιά, μιας εικονογραφημένης επεξηγήσεως των Θείων βουλών, με τη χρησιμοποίησι φωτεινών πλακών προβολής και κινηματογραφικών εικόνων. Από την εικονογραφική αυτή επεξήγησι των βουλών του Θεού έμαθα για την Αγία Γραφή περισσότερα από όλα όσα στα τριάντα χρόνια της ζωής μου στην Ευαγγελική Εκκλησία. Ήταν μια πνευματική ικανοποίησις.

Από τότε δεν έχανα τις συναθροίσεις των Σπουδαστών της Γραφής, όπως ελέγοντο τότε οι μάρτυρες του Ιεχωβά· από τον Μάιο ως τον Αύγουστο είχα πλήρως μελετήσει τους έξη τόμους των Γραφικών Μελετών, που συνεγράφησαν από τον πρώτο πρόεδρο της Εταιρίας, τον Κάρολον Τ. Ρώσσελ. Ενυμφεύθηκα τον Μάιο, τον δε Σεπτέμβριο η σύζυγός μου κι εγώ εσυμβολίσαμε την αφιέρωσί μας στον Παντοδύναμο Θεό με το εν ύδατι βάπτισμα.

ΠΡΩΤΕΣ ΑΡΧΕΣ

Η προβολή του «Φώτο-Δράματος της Δημιουργίας» απετέλεσε την πρώτη αποτελεσματική δημοσία δράσι του λαού του Ιεχωβά στην Αλσατία. Επιθυμώντας να βοηθήσω σ’ αυτό το έργον, εταξίδευα σιδηροδρομικώς κάθε βράδυ στα μέρη όπου προεβάλλετο. Ο πρόεδρος της Εταιρίας Σκοπιά, Ι. Φ. Ρόδερφορδ, ταξιδεύοντας στην Ευρώπη το 1920, ήλθε και στο Στρασβούργο να δώση τη διάλεξί του «Εκατομμύρια Ήδη Ζώντων Ουδέποτε Θ’ Αποθάνωσι». Διεφημίσαμε πλήρως αυτή τη διάλεξι, και ήταν μια γιγαντιαία επιτυχία.

Η Αλσατία άρχισε ν’ αφυπνίζεται πνευματικώς και ανεπήδησαν νέες ομάδες συμμελέτης στις διάφορες πόλεις. Το προνόμιο της παροχής υπηρεσίας σ’ αυτές τις ομάδες ανετέθη σ’ εμένα. Αφότου η Εταιρία με διώρισε επίσκοπο εκκλησίας για το Στρασβούργο, είχα το προνόμιο ν’ αρχίσω τακτική δράσι από σπίτι σε σπίτι μέσα στην πόλι και στην ύπαιθρο. Τα βοηθήματα συμμελέτης μας ήσαν ο πρώτος τόμος των Γραφικών Μελετών και το εικονογραφημένο βιβλίο Το Φωτό-Δραμα της Δημιουργίας. Ήταν ένα έργον που έφερε μεγάλη ικανοποίησι.

Η διακήρυξις της Θείας αληθείας έγινε η χαρά μου στη ζωή. Επειδή ήταν χαρά που προήρχετο από τον Ιεχωβά, ήταν πολύ ενισχυτική. Στο Στρασβούργο είχα το χαροποιό προνόμιο να διεξάγω μια ομαδική συμμελέτη από τον έβδομο τόμο, με τίτλο Το Τετελεσμένον Μυστήριον, στην οποία ελάμβαναν μέρος 250 έως 300 άτομα. Το περιοδικό Ο Χρυσούς Αιών (σημερινό Ξύπνα!) επίσης εχρησίμευσε στη διάδοσι του Θείου αγγέλματος. Μια αδελφή διέθετε έως 2.000 αντίτυπα τον μήνα στα εστιατόρια. Το βιβλίο Η Κιθάρα του Θεού ήλθε σαν άλλη μια ώθησις στη διακήρυξι του Θείου σκοπού προς τον λαό. Ναι, ο Ιεχωβά μάς είχε δώσει έργον, το οποίον μας έφερε μεγάλη χαρά και ικανοποίησι.

Μαζί με τη σύζυγό μου, τη μητέρα μου και τον μικρό μας γυιό εσχηματίσαμε μια θεοκρατική οικογένεια, στην οποία όλα ήσαν καθωρισμένα σύμφωνα με τα συμφέροντα της υπηρεσίας του Θεού.

ΠΕΡΑΙΤΕΡΩ ΠΡΟΝΟΜΙΑ ΥΠΗΡΕΣΙΑΣ

Το «Φωτό-Δραμα» έκαμε άλλες τέσσερες περιοδείες σε όλη την Αλσατία. Όταν διεφημίσθη την τελευταία φορά, απηγορεύθη από τον «Διευθυντήν θρησκευμάτων», έναν κρατικό λειτουργό, που ήταν συνάμα και Διαμαρτυρόμενος κληρικός. Όπως έγινε και σε πολλές προηγούμενες περιπτώσεις, είχα συνέντευξι μαζί του, στη διάρκεια της οποίας ωμολόγησε ότι ‘αν οι κληρικοί έκαναν το καθήκον τους στο 1914 δεν θα εγίνετο παγκόσμιος πόλεμος’. Αυτός ο κληρικός ωμολόγησε ότι ‘η καταστροφή της παρούσης τάξεως πραγμάτων του κόσμου και η εγκαθίδρυσις της βασιλείας του Θεού ήταν η μόνη πραγματική λύσις’, αλλ’ ότι αυτός δεν μπορούσε να το πιστέψη αυτό, όπως δεν επίστευε και την Αγία Γραφή ως τον εμπνευσμένο λόγο του Θεού. Εν τούτοις, μου είπε ότι, ‘Αν ο απόστολος Παύλος ήταν σήμερα στη γη, θα ειργάζετο με τον ίδιον τρόπο και με τις ίδιες μεθόδους όπως και σεις’. Κατόπιν επέτρεψε την περαιτέρω προβολήν του «Φωτο-Δράματος».

Έτσι, λοιπόν, είχαμε δύο παρουσιάσεις στο Στρασβούργο, χρησιμοποιώντας την «Αίθουσα Ώμπετ» στην Πλατεία Κλέμπερ, ακριβώς στο μέσον της πόλεως, με 3.000 και πλέον άτομα παρόντα. Άνθρωποι, ευμενώς διακείμενοι, μας προειδοποίησαν ότι το σώμα των Καθολικών σπουδαστών υπό την επιρροή των καθηγητών των εσχεδίαζαν επίθεσι το τελευταίο βράδυ για να καταστρέψουν τη Βιβλική παρουσίασι. Οργανωθήκαμε. Όταν αυτοί οι ταραξίαι άρχισαν την επίθεσι τους, σε λίγα λεπτά εξεδιώχθησαν από την αίθουσα. Κατόπιν, πενήντα περίπου σπουδασταί επεχείρησαν να εισβάλουν δια της βίας, αλλ’ η αστυνομία ήλθε τώρα εις βοήθειάν μας· συνέλαβε τους πρωταιτίους. Μολονότι το πλήθος, που ήταν στο μέσον της πλατείας, άρχισε να ψάλλη Καθολικά άσματα, η προβολή μας επροχώρησε ειρηνικά ως το τέλος.

Καθόσον ηύξανε το έργον, η Εταιρία Σκοπιά εθεώρησε αναγκαίον να ιδρύση ένα γραφείο και αποθήκη έντυπων για την Αλσατία και Λωρραίνη στην πόλι του Στρασβούργου, και ανετέθη σ’ εμένα αυτή η υπηρεσία. Κατώκησα με την οικογένεια μου σ’ ένα μικρό διώροφο οίκημα, όπου μπορούσαμε να στεγάσωμε τα πάντα. Συνέχισα την κοσμική εργασία μου και διετήρησα την υπηρεσία μου ως υπηρέτου εκκλησίας. Τα βράδια εφρόντιζα για την εργασία του γραφείου κι επισκεπτόμουν τις εκκλησίες τα Σαββατοκύριακα για να βοηθήσω τους αδελφούς να προχωρήσουν στο θείον έργον. Αυτή η δράσις μού παρείχε μεγάλη χαρά και ικανοποίησι καρδιάς, και ήμουν ευγνώμων στον Ιεχωβά για τα προνόμια που μου ενεπιστεύθη.

Οι μεγαλύτερες συνελεύσεις, που διηυθετούντο κάθε έτος στην Ελβετία και στο Παρίσι, συχνά με τον πρόεδρο της Εταιρίας παρευρισκόμενον, ήσαν πάντοτε με ειδικό τρόπο ενισχυτικές και προτρεπτικές, Το νέο μας όνομα «μάρτυρες του Ιεχωβά» έγινε δεκτό με μεγάλη χαρά, η δε θέσις μας πολύ ενισχύθη ενώπιον Θεού και ανθρώπων. Αλλ’ η ειρηνική μας δράσις διεκόπη με βάναυσο τρόπο στο έτος 1939, με την έναρξι του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Μέσα σε τρεις μέρες, το Στρασβούργο και ο συνοριακός πληθυσμός κατά μήκος του Ρήνου εξεκενώθησαν από την κυβέρνησι και μετεφέρθησαν στην περιοχή της πόλεως Ντορντόνι, όπου είχα την τύχη να εύρω ένα επιπλωμένο διαμέρισμα για την οικογένεια μου.

ΑΥΞΗΣΙΣ ΧΑΡΑΣ ΠΑΡΑ ΤΑ ΕΜΠΟΔΙΑ

Δύο εβδομάδες αργότερα έλαβα οδηγίες από το γραφείο της Βέρνης να μεταβώ στο Παρίσι για να βοηθήσω τον υπηρέτη του Τμήματος, Αδελφόν Νεχτ, ο οποίος ασθενούσε βαριά. Άφησα την οικογένεια μου στη Ντορντόνι κι εταξίδεψα στο Παρίσι. Ύστερ’ από λίγον καιρό, τον Οκτώβριο, το έργον του κηρύγματος μας απηγορεύθη από τη Γαλλική κυβέρνησι, η δε περιουσία της Εταιρίας κατεσχέθη. Μετά από δεκατέσσερες μέρες ο Αδελφός Νεχτ πέθανε, ο δε Αδελφός Χάρμπεκ, που διηύθυνε το γραφείο Κεντρικής Ευρώπης, ενεπιστεύθη σ’ εμένα αυτή την υπηρεσία. Προσπαθήσαμε ν’ αρθή η κρατική απαγόρευσις, αλλ’ όλες οι αιτήσεις μας απερρίφθησαν. Οργανώσαμε το έργον σύμφωνα με τις νέες μας περιστάσεις και συνεχίσαμε ολοταχώς.

Με την προέλασι των Γερμανικών στρατευμάτων ο πληθυσμός των Παρισίων και όλης της βορείου Γαλλίας κατελήφθησαν από πανικό, πολλοί δε έσπευδαν προς νότον και προς δυσμάς. Επανέλαβα την κοσμική μου εργασία με τον ίδιο οίκο στο Παρίσι, και τώρα ο εργοδότης μου έλαβε οδηγίες από την κυβέρνησι να επιστρέψη στη Ντορντόνι με όλους τους εργάτας του, αλλά, όταν εφθάσαμε εκεί, όλα έπρεπε να ξεκαθαρισθούν λόγω της Εθνικοσοσιαλιστικής κατακτήσεως. Μετά την υπογραφή της ανακωχής μεταξύ Γαλλίας και Γερμανίας, οι άνθρωποι άρχισαν να επιστρέφουν στα σπίτια των· επέστρεψα κι εγώ στο Παρίσι, παίρνοντας μαζί και την οικογένειά μου.

Η Γαλλία διηρέθη και, με τη Γερμανική λογοκρισία και τον έλεγχο του χάρτου των γραφομηχανών και των τυπογραφικών πιεστηρίων, υπήρχαν πολλά εμπόδια στην ημέρα μας. Παρ’ όλ’ αυτά ετυπώσαμε βιβλία και βιβλιάρια, κι ελαμβάναμε τακτικά την αναγκαία πνευματική τροφή. Πηγαίνοντας με ζήλο και χωρίς φόβο στην υπηρεσία του Θεού, είχαμε την ικανοποίησι να παρατηρούμε τις εκκλησίες ν’ αυξάνουν και το έργον να επεκτείνεται. Σε μέρη ευνοϊκά τοποθετημένα ωργανώναμε μεγαλύτερες συνελεύσεις για τους αδελφούς, προς χαράν κι ενθάρρυνσιν όλων. Πολλοί Γάλλοι αστυνομικοί διέκειντο ευμενώς απέναντι μας, και πολύ λίγοι από μας συνελήφθησαν από τη Γερμανική μυστική αστυνομία.

Το πολεμικό μένος κατεσάρωσε άλλη μια φορά ακόμη τη χώρα κι επροξενήθησαν πολλές καταστροφές από τους βομβαρδισμούς. Μολονότι το έργον εξακολουθούσε να είναι κάτω από απαγόρευσι, μπορούσαμε τώρα ν’ αναπτύξωμε μια πιο ελεύθερη και πιο αποτελεσματική δράσι. Εγκατέλειψα την κοσμική εργασία μου, που είχα κρατήσει έως τότε, κι έτσι μπορούσα να αφιερώσω όλον τον χρόνον μου στα συμφέροντα της βασιλείας του Θεού.

Αμέσως μετά τον πόλεμο έκαμα τις απαιτούμενες ενέργειες, υποστηριζόμενος από άλλους δύο αδελφούς, για την άρσι της απαγορεύσεως. Στις 31 Αυγούστου 1947, η Εταιρία Σκοπιά και η Χριστιανική μας δράσις ανεγνωρίσθησαν πάλι νομίμως από την κυβέρνησι. Επετύχαμε, επίσης, να μας αποδοθή η κατασχεμένη περιουσία μας με δικαστική απόφασι. Σύμφωνα με οδηγίες του προέδρου της Εταιρίας, αγοράσαμε τότε ένα οίκημα στο Παρίσι για να χρησιμεύση ως γραφείο και οίκος Μπέθελ.

Ο Ιεχωβά ευλόγησε πλούσια την εγκαρτέρησί μας. Στην αρχή του πολέμου ήμεθα 800 ευαγγελιζόμενοι σε ολόκληρη τη Γαλλία, και όταν ήρθη η απαγόρευσις ήμεθα 2.800. Όταν μπορέσαμε και πάλι να συνέλθωμε ελεύθερα, εθερίσαμε στα επόμενα λίγα χρόνια πολλά απ’ όσα είχαμε σπείρει στη διάρκεια των ετών του πολέμου, ο δε αριθμός των διάκονων της Βασιλείας ανήλθε, στο 1951, σε 7.136.

Το έργον εξακολούθησε ν’ αυξάνη στη Γαλλία στα επόμενα έτη και τώρα έχομε υπερβή τους 16.000 διακόνους των αγαθών νέων. Έχομε ένα ωραίο καινούργιο πενταώροφο κτίριο με τυπογραφείο και στέγη για τους εργάτας του Τμήματος. Αναπολώ με χαρά τα προνόμια, που είχα, εξυπηρετώντας τα συμφέροντα της βασιλείας του Θεού, πάντοτε ευγνώμων που ήλθε στο Στρασβούργο το «Φωτό-Δραμα» στο έτος 1920. Δεν έγινα νεώτερος με την πάροδο των ετών και μια ασθένεια, η οποία με προσέβαλε στη διάρκεια των ετών του πολέμου, υπέσκαψε μέρος της δυνάμεως μου, αλλ’ ωστόσο η χαρά του Ιεχωβά εξακολουθεί να μου δίνη δύναμι και μεγάλη ικανοποίησι.​—Νεεμ. 8:10.

(Ο Αδελφός Ανρί Ζιζέρ ετερμάτισε την επίγεια σταδιοδρομία του πιστά και απέθανε στην κατοικία του γυιού του στη Γαλλία την 29ην Αυγούστου 1962.)