Με Πνεύμα Αγάπης

ΕΧΕΤΕ να κάμετε μια εισήγησι; να δώσετε μια συμβουλή; να χειρισθήτε μια επίπληξι, μια διόρθωσι ή διδασκαλία; Λοιπόν, γιατί να μην το κάμετε αυτό με πνεύμα αγάπης; Αυτός είναι ο καλύτερος τρόπος να το πράξετε· συντελεί σε καλές σχέσεις με τον γείτονά σας και είναι πάρα πολύ πιθανόν να έχετε καλά αποτελέσματα. Με τη λέξι «αγάπη» εδώ εννοείται, όχι ο ρομαντικός «έρως», που βασίζεται στην έλξι των φύλων, αλλά η αγάπη, που βασίζεται σε αρχές, η αγάπη, που είναι ανιδιοτελής και για την οποία υπάρχει εντολή στον Λόγο του Θεού, τη Γραφή.​—Μάρκ. 12:30, 31.

Ένας λόγος, για τον οποίον η αγάπη είναι τόσο αποτελεσματική, είναι ότι «η αγάπη . . . αγαθοποιεί.» (1 Κορ. 13:4) Η αγαθωσύνη φθάνει πολύ μακριά, επειδή είναι μια πασιφανής εκδήλωσις της αγάπης· και όλοι μας έχομε στοιχειώδη ανάγκη αγάπης, όπως ακριβώς και της τροφής. Εφόσον, λόγω κληρονομικότητος, το ανθρώπινο γένος είναι επιρρεπές προς την ιδιοτέλεια, πολλά άτομα τείνουν να είναι καχύποπτα και να λαμβάνουν αμυντική στάσι. Το να ομιλήτε και να ενεργήτε με φιλάγαθο τρόπο θα τους αφοπλίση και θα τους βοηθήση να είναι φιλικώτεροι. Η απλή λέξις «παρακαλώ» συνυπονοεί κάτι το φιλάγαθο, είναι δε άξιον σημειώσεως το πόσο συχνά η λέξις αυτή χρησιμοποιείται από Βιβλικούς χαρακτήρες, όπως δείχνεται στα εδάφια Γέν. 13:8 και Αριθμ. 10:31 και στη Μετάφρασι Νέου Κόσμου επί πλέον στα εδάφια Έξοδ. 5:3 και Δευτ. 3:25.

Ένας άλλος λόγος, για τον οποίον ο καλύτερος τρόπος ενεργείας είναι ο με πνεύμα αγάπης, είναι ότι «η αγάπη μακροθυμεί,» είναι υπομονητική, πρόθυμη να δείχνη ανοχή· δεν σπεύδει να εγκαταλείψη. Με πνεύμα αγάπης δοκιμάστε διαφόρους τρόπους για να παρουσιάσετε την άποψί σας ειδικά, όταν χειρίζεσθε τα σφάλματα άλλων. Η κατάστασις πιθανόν να σας θέση σε δοκιμασία, να σας προξενήση ενόχλησι, αλλά με το να την βαστάζετε υπομονητικά ή να την ανέχεσθε, έχετε περισσότερες πιθανότητες να επιτύχετε, ενώ στο μεταξύ την κάνετε πολύ ευκολώτερη για το άλλο άτομο.​—1 Κορ. 13:4.

Έπειτα πάλιν, πιθανόν να θέλετε να βοηθήσετε κάποιον, που φαίνεται ν’ αγωνίζεται εναντίον ωρισμένης δυσκολίας ή πιθανόν να επιθυμήτε να κάμετε μια εισήγησι στον τόπο της εργασίας σας ή της λατρείας σας, αλλά να φοβήσθε μήπως αντιμετωπίσετε εναντίωσι. Πράγματι, αυτό είναι πιθανόν, αλλά μπορείτε να μειώσετε αυτόν τον κίνδυνο, αν προβαίνετε με το πνεύμα της αγάπης. Γιατί; Διότι, καθώς μας λέγει επί πλέον η Γραφή, «η αγάπη . . . δεν αυθαδιάζει, δεν επαίρεται.» Δεν προσφέρεται βοήθεια με τη στάσι του «Άφησε εμένα να σου δείξω!» αλλά προσφέρεται μάλλον με την οφειλομένη σεμνότητα, με ταπεινοφροσύνη. Αυτό κάνει ευκολώτερο για το άλλο άτομο να δεχθή την προσφορά της βοηθείας σας ή την εισήγησί σας.

Το να χρησιμοποιήτε πνεύμα αγάπης είναι, επίσης, ο καλύτερος τρόπος για να προχωρήσετε, διότι η αγάπη «δεν παροξύνεται». Έχετε μήπως να κάμετε μια διόρθωσι, να προβήτε σε μια επίπληξι; Λοιπόν, μη χειρίζεσθε τις περιπτώσεις αυτές με τρόπο εξάψεως, όπως έκαμε μια μητέρα σ’ ένα μεγάλο κατάστημα των Ηνωμένων Πολιτειών, που ακούσθηκε να εκβάλλη κραυγές στον πιο υψηλό τόνο της φωνής της: «Θα πάψης ή θα σού σπάσω το κεφάλι!» Αυτό έγινε μ’ οτιδήποτε άλλο, εκτός από πνεύμα αγάπης!​—1 Κορ. 13:5.

Σε ζωηρή αντίθεσι προς εκείνη τη μητέρα ήταν ο πατέρας (σε άλλο πραγματικό περιστατικό της ζωής), που είχε πει στη θυγατέρα του, φιλάγαθα αλλά με σταθερότητα, να μη τρέχη γύρω, μέσα στον τόπο της Χριστιανικής συναθροίσεως, όταν θα είχε τελειώσει το πρόγραμμα της λατρείας, και ο οποίος την προειδοποίησε ότι θα εδέχετο μερικά ραπίσματα στα οπίσθια, αν θα το έκανε αυτό. Πριν περάση πολύς καιρός, μολαταύτα, αυτή έτρεχε πάλι γύρω, κι έτσι ο πατέρας της απήτησε απ’ αυτή να καθήση ήσυχη σε μια καρέκλα ωσότου ήλθε η ώρα για να πάνε στο σπίτι τους. Όταν έφθασαν στο σπίτι, ο πατέρας την επήρε στα γόνατά του και με φιλάγαθο τρόπο την ερώτησε αν ενεθυμείτο τι της είχε πει ότι θα συνέβαινε αν αυτή εξακολουθούσε να κάνη αταξίες. Μάλιστα, ενεθυμείτο, αλλά παρεκάλεσε να μην τιμωρηθή, με την υπόσχεσι ότι δεν θα το επαναλάμβανε. Αλλ’ ο πατέρας της την ερώτησε, «Τι θα εσκέπτεσο για ένα άτομο που έκανε ωρισμένες υποσχέσεις αλλά δεν τις ετήρησε, και θα ήθελες να είναι ο μπαμπάς σου σαν αυτό;» Αυτή είδε ότι ο πατέρας της δεν μπορούσε να κάνη αλλιώς παρά να της δώση τα ραπίσματα, πράγμα που αυτός και έκαμε. Αλλ’ αμέσως μόλις είχαν στεγνώσει τα δάκρυά της, ήλθε πάλι εκεί που καθόταν ο πατέρας της και, βάζοντας τα χέρια της γύρω του, είπε, «Μπαμπά, σε αγαπώ!» Δεν γεννάται ζήτημα, ότι η χρήσις τιμωρίας με πνεύμα αγάπης, χωρίς κανείς να θυμώνη ή να παροξύνεται, είναι ο καλύτερος τρόπος.

Ιδιαίτερη σπουδαιότητα έχει για τους γαμηλίους συντρόφους, όσον αφορά στις μεταξύ των σχέσεις, να παραδεχθούν την ανάγκη τού να συζητούν και να εκτελούν τα πράγματα με αγάπη, να είναι φιλάγαθοι και υπομονητικοί, ασκώντας αυτοκυριαρχία. Οι άνθρωποι είναι επιρρεπείς στο να παραβλέπουν τη σπουδαιότητα του πώς λέγονται τα πράγματα, αλλά τούτο έχει μεγάλη σημασία για τους άλλους, και δικαίως. Η Γραφή συμβουλεύει τους συζύγους, λόγου χάριν, να δείχνουν διακριτικότητα και να αποδίδουν στις συζύγους επιπρόσθετη τιμή ως εις σκεύος ασθενέστερο, πιο λεπτό, πιο εύθραυστο σκεύος, ως να ελέγαμε. Σεις εκτιμάτε το να είναι η σύζυγός σας φιλάγαθη και να δείχνη αγάπη προς εσάς και τα τέκνα· δείχνετε, λοιπόν, αγάπη σ’ αυτή με το να είσθε φιλάγαθος και ευγενής.​—1 Πέτρ. 3:7.

Θα μπορούσαν να δοθούν πολύ περισσότερα παραδείγματα, που να δείχνουν ότι είναι σοφό να γίνωνται τα πράγματα με το πνεύμα της αγάπης, αλλ’ ίσως σε καμμιά σφαίρα δράσεως δεν είναι τόσο σπουδαίο αυτό όσο στη Χριστιανική διακονία. Αναμφιβόλως ο απόστολος Παύλος ήταν ένας από τους πιο αποτελεσματικούς εξ όλων των ακολούθων του Ιησού Χριστού στο να κάνη μαθητάς από το λαό, το έκανε δε αυτό με το πνεύμα της αγάπης. Όπως το λέγει ο ίδιος, ‘εστάθη γλυκύς προς εκείνους τους οποίους διακονούσε, δίνοντας σ’ αυτούς από τον εαυτό του, καθώς μια τροφός μητέρα περιθάλπει τα τέκνα της’. Έδειχνε στοργή προς εκείνους που διακονούσε. Δεν είναι περίεργο το ότι ήταν ικανός να ιδρύη την μια Χριστιανική εκκλησία κατόπιν της άλλης.​—1 Θεσ. 2:7, 8.

Πολύ πιθανόν, να υπάρχη εδώ μια εξήγησις για το γεγονός ότι, κατά καιρούς, ο πιο παραγωγικός διάκονος δεν είναι εκείνος που υπερέχει διανοητικώς από τους άλλους, αλλ’ εκείνος που εκδηλώνει ανιδιοτέλεια σε μέγιστο βαθμό και, όπως ο απόστολος Παύλος, δείχνει στοργή προς εκείνους που διακονεί και δίνει από τον εαυτό του.

Υποβοηθητικό για σας είναι, όσον αφορά το προκείμενο ζήτημα, το να θέτετε τον εαυτό σας στη θέσι του άλλου ατόμου. Πώς θα θέλατε να έλθη προς εσάς ένας άλλος, με την πρόθεσι να κάμη μια εισήγησι; Πώς θα θέλατε να σας δείξη ένας άλλος κάποιο λάθος που είχατε κάμει; Με τραχύτητα, με απότομο τρόπο, ασυγκράτητα, με υπερηφάνεια; Ασφαλώς όχι! Εδώ πάλιν η Αγία Γραφή δίνει καλή συμβουλή: «Αδελφοί, και εάν άνθρωπος απερισκέπτως πέση εις κανέν αμάρτημα, σεις οι πνευματικοί διορθώνετε τον τοιούτον με πνεύμα πραότητος· προσεχών εις εαυτόν, μη και συ πειρασθής.» Δεν μπορούμε να κάνωμε τελειότερες τις Γραφικές αρχές. Ο καλύτερος τρόπος για να προχωρήσωμε σε τέτοια ζητήματα είναι με το πνεύμα της αγάπης.​—Γαλ. 6:1.