Ο Θησαυρός της Υπηρεσίας Μου

ΑΦΗΓΗΣΙΣ ΥΠΟ ΜΕΪΜΠΕΛ ΧΑΣΛΕΤ

«ΠΟΛΥΤΙΜΟΣ ενώπιον του Ιεχωβά ο θάνατος των οσίων αυτού.» Αυτά τα θαυμάσια λόγια του ψαλμωδού (116:15, ΜΝΚ) μου έφεραν μεγάλη παρηγοριά στο θάνατο του συντρόφου ολοκλήρου της ζωής μου. Ελέχθησαν στην ωραία ομιλία, που εδόθη στην κηδεία του συζύγου μου από τον επίσκοπο του τμήματος της Εταιρίας Σκοπιά στην Ιαπωνία. Έλαβα, επίσης, πολλά στοργικά γράμματα συμπαθείας από τους πνευματικούς αδελφούς μου σε πολλά μέρη. Έτσι μπορώ να χαίρω γι’ αυτόν, και, καθώς στρέφω τη διάνοιά μου προς τα πίσω και αναπολώ τα πολλά χρόνια, που ο Ντον κι εγώ είχαμε το προνόμιο να υπηρετούμε τον Θεό μαζί, ευχαριστώ τον Δημιουργό μας, τον Δοτήρα παντός αγαθού δώρου.

Ίσως θα θέλατε να κάμετε ένα νοερό ταξίδι μαζί μου στο παρελθόν μας. Έχω μπροστά μου το παλιό λεύκωμα που περιέχει φωτογραφίες μας και, καθώς το ξεφυλλίζω, μου ξαναφέρνει στη μνήμη πολλές ευτυχισμένες αναμνήσεις. Ας το ξεφυλλίσωμε μαζί· θέλετε;

Οι ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΤΗΣ ΓΡΑΦΗΣ ΕΙΣΕΡΧΟΝΤΑΙ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ

Μια φωτογραφία στο λεύκωμα χρονολογείται πριν πενήντα χρόνια. Είναι η φωτογραφία ενός νεαρού ζεύγους, του Ντον μ’ εμένα, που μόλις τότε είχαμε συμπληρώσει τα είκοσι και είχαμε μνηστευθή. Ποιο ήταν το θρησκευτικό μας ιστορικό; Εγώ είχα παρακολουθήσει ένα Επισκοπελιανό κατηχητικό σχολείο. Αυτή η φωτογραφία έδειχνε την τάξι μας στην απονομή των πτυχίων, όπου η μαυροφορεμένη «αδελφή» μάς είπε ότι ο καλύτερος τρόπος να υπηρετήσωμε τον Θεό ήταν να νυμφευθούμε ένα πλούσιον άνδρα ο οποίος θα προικοδοτούσε τη σχολή. Ο Ντον είχε συνταυτισθή με τη Βαπτιστική Εκκλησία για να παίζη στην ποδοσφαιρική τους ομάδα.

Κατόπιν, τον Αύγουστο του 1916, ακούσαμε για πρώτη φορά τα περίφημα λόγια των αληθειών που βρίσκονται στη Βίβλο. Βρήκαν ανταπόκρισι στη χορδή των καρδιών μας και ενεργήσαμε αμέσως για να ευθυγραμμίσωμε τη ζωή μας μ’ αυτές. Ενωθήκαμε με μια μικρή τάξι Γραφικής μελέτης στο Μάουντ Βέρνον, Νέας Υόρκης, και ύστερα παρακολουθήσαμε την πρώτη μας δημοσία διάλεξι την 1η Οκτωβρίου 1916, στην αίθουσα «Δη Τεμπλ».

Αυτός ήταν ο τόπος συναθροίσεως των Σπουδαστών της Γραφής, που ήταν σε κεντρικό μέρος στο Μανχάτταν, 63η Δυτική Οδός κοντά στο Μπροντγουαίη, κι εχρησιμοποιείτο συχνά για την προβολή της ταινίας και φωτεινών εικόνων που έδειχναν το «Φωτόδραμα της Δημιουργίας». Ποιος ήταν ο ομιλητής την ημέρα εκείνη; Ήταν ο Κάρολος Τ. Ρώσσελ, ο πρόεδρος της Εταιρίας Σκοπιά. Ενθυμούμαι ακόμη τα διαπεραστικά του μάτια και το φιλάγαθο χαμόγελό του καθώς μας έσφιγγε τα χέρια μετά την ομιλία.

Οι επόμενες λίγες εβδομάδες έφεραν το προνόμιο να ιδούμε το θαυμάσιο Φωτόδραμα της Δημιουργίας, που έδωσε μια γενική άποψι του σκοπού του μεγάλου Δημιουργού. Αυτό, μαζί με τη συνεχή μελέτη και τη συμμετοχή στο έργο κηρύγματος της εποχής εκείνης (που συνίστατο στη διανομή του Μηνιαίου Δελτίου των Σπουδαστών της Γραφής στις κατοικίες και τον υπόγειο σιδηρόδρομο της πόλεως Νέας Υόρκης) εβάθυνε την πεποίθησι ότι έτσι έπρεπε να δαπανήσωμε τη ζωή μας, δηλαδή, υπηρετώντας τον στοργικό μας ουράνιο Πατέρα. Μολονότι ο Ντον κι εγώ είμεθα μνηστευμένοι, είχαμε τη γνώμη ότι θα μπορούσαμε να υπηρετήσωμε τον Θεό καλύτερα ως άγαμοι.

Η ευκαιρία για βάπτισμα εδίδετο την πρώτη Κυριακή κάθε μηνός σε μια δεξαμενή στο υπόγειο της Αιθούσης. Αλλά στις 31 Οκτωβρίου ήλθε η θλιβερή είδησις του θανάτου του Αδελφού Ρώσσελ. Η κηδεία του έγινε την Κυριακή, 12 Νοεμβρίου. Έτσι, η πρώτη Κυριακή του Δεκεμβρίου 1916 μας βρήκε, τον Ντον κι έμενα, να βυθιζώμεθα σ’ εκείνη τη δεξαμενή για να συμβολίσωμε την αφιέρωσί μας να κάνωμε το θέλημα του Θεού. Από τότε, ως τον θάνατο του Ντον στις 20 Φεβρουαρίου 1966, κατεβάλαμε τις πιο καλές ατελείς προσπάθειές μας να κάνωμε αυτό το θέλημα.

ΔΥΣΚΟΛΟΙ ΚΑΙΡΟΙ

Το έτος 1917 έφερε αυξημένα προνόμια υπηρεσίας και στους δυο μας. Ο Ντον εδαπάνησε τις θερινές του διακοπές εργαζόμενος στο Μπέθελ των κεντρικών γραφείων της Εταιρίας Σκοπιά στο Μπρούκλυν, Νέας Υόρκης. Εγώ ήμουν απασχολημένη στο έργο κηρύγματος, δανείζοντας τους έξη τόμους των Γραφικών Μελετών. Κατόπιν, στις 17 Ιουλίου, εκυκλοφόρησε ο έβδομος τόμος με τον τίτλο «Το Τετελεσμένον Μυστήριον». Από τότε και ύστερα η έντασις αυξήθηκε τόσο εντός όσο και εκτός της οργανώσεως. Η υστερία του πολέμου και η εναντίωσις του κλήρου εκορυφώθησαν εναντίον του μικρού ομίλου των διαγγελέων της Βασιλείας. Αλλά αυτό δεν το δεχθήκαμε παραμένοντας αδρανείς. Πραγματικά, την Κυριακή, 30 Δεκεμβρίου 1917, σηκωθήκαμε πριν ξημερώση για να λάβωμε μέρος σε μια ομαδική διανομή μιας ειδικής εκδόσεως του Μηνιαίου Δελτίου των Σπουδαστών της Γραφής. Περιείχε ένα ερημωτικό άγγελμα​—«Η Πτώσις της Βαβυλώνος».

Είσθε πιθανώς εξοικειωμένοι με την ταραχώδη ιστορία των ετών 1918, 1919, με τη σύλληψι και φυλάκισι των εκπροσώπων της Εταιρίας Σκοπιά, περιλαμβανομένου και του προέδρου της, Ι. Φ. Ρόδερφορδ, ως επίσης και με τον διωγμό των Σπουδαστών της Γραφής, όπως ελέγοντο οι μάρτυρες του Ιεχωβά τότε. Ήταν ένας πολύ θυελλώδης καιρός για νεαρά άτομα, νέους στην οργάνωσι του Ιεχωβά. Ο Ντον κατηγορήθη ότι μου επρομήθευε στασιαστικά έντυπα για διανομή, αλλά ο Αρχηγός της Αστυνομίας στην πόλι μου, ο οποίος με ανέκρινε, έβγαλε ένα αντίτυπο του βιβλίου Το Τετελεσμένον Μυστήριον από το συρτάρι του γραφείου του και είπε: «Εκτιμώ την Μέιμπελ περισσότερο από όσο εκτιμώ αυτούς που την κατηγορούν.»

Εκάναμε ό,τι μπορούσαμε σ’ εκείνους τους δύσκολους μήνες, και χρησιμοποιήσαμε καλά το χρόνο για μελέτη. Έπειτα, με το τέλος του πολέμου, εγεννήθησαν οι ελπίδες μας για την απόλυσι των αδελφών μας, που είχαν φυλακισθή. Ελάβαμε μέρος σε μια πανεθνική αίτησι γι’ αυτόν τον σκοπό. Τώρα ήλθε η ευφρόσυνη είδησις για την αποφυλάκισί τους! Το βράδυ της 26ης Μαρτίου 1919, εκείνοι από εμάς, που είχαν λάβει την είδησι, ετοίμασαν μια χαρούμενη εορτή της επανόδου στο σπίτι. Ενθυμούμαι ότι ετοίμασα εκατό «ντόνατς» (ειδικές τηγανίτες), οι οποίες εφάνη ότι άρεσαν στους αδελφούς ύστερ’ από εννέα μηνών φυλάκισι. Βλέπω ακόμη μπροστά μου τον Αδελφό Ρόδερφορδ ν’ απλώνη το χέρι του για να τις φθάση. Ήταν μια αξέχαστη ευκαιρία καθώς αυτός και οι άλλοι αφηγούντο τις πείρες των. Ενθυμούμαι, επίσης, τον μικρού αναστήματος Αδελφό Ντι Τσάκα, που ανέβηκε σ’ ένα κάθισμα για να μπορούν όλοι να τον βλέπουν και να τον ακούουν.

ΑΥΞΑΝΟΝΤΑΣ ΜΑΖΙ ΤΗΝ ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΜΑΣ

Το έργο του κηρύγματος της Βασιλείας ανεζωογονήθη και αυξήθη γοργά. Ήμεθα γεμάτοι χαρά που είχαμε πορευρεθή μεταξύ των 6.000, οι οποίοι απετέλεσαν την πρώτη εκείνη θαυμασία μεταπολεμική συνέλευσι στο Σήνταρ Πόιντ, Οχάιο. Σ’ εκείνη την ενθουσιώδη συνέλευσι, ο Ντον, δίχως να μου το πη, υπέγραψε αίτησι για υπηρεσία στο Μπέθελ, κι εγώ, δίχως να του το πω, ενεγράφηκα για ολοχρόνιο έργο κηρύγματος. Έτσι, επιστρέφοντας σπίτι από τη συνέλευσι, αποχαιρετήσαμε ο ένας τον άλλον για πάντα. Αλλ’ αυτό απεδείχθη ότι ήταν για πάντα με την ορθή έννοια της Εβραϊκής λέξεως ολάμ, που σημαίνει όχι «για πάντα», αλλ’ απλώς «για χρόνον ακαθόριστον».

Εδώ υπάρχουν μερικές ακόμη φωτογραφίες στο λεύκωμά μας. Αυτήν εδώ την τραβήξαμε στην ταράτσα του Μπέθελ. Είναι ένας όμιλος μελών της οικογενείας Μπέθελ. Εδώ είναι ο αδελφός Ρίμερ με τα κοκκινωπά μαλλιά του σαν μια κορώνα, ο Εντ Μπέτλερ, ο Εντ Χάζλετ κι ένας νεαρός Φρεντ Φραντς. Επίσης, ο πολύ αξιαγάπητος Ήβαντερ Τζόελ Κάουαρντ.

Ο Αδελφός Κάουαρντ ήταν εκείνος, που έδωσε στο Ντον και σ’ έμενα μια πατρική συμβουλή. Ήταν σχετικά με το εδάφιο 1 Κορινθίους 7:20. Μας εξήγησε ότι ένας αρραβών είναι ένα συμβόλαιο και ότι έπρεπε να εκπληρωθή. Οφείλω να ομολογήσω ότι επείσθημεν εύκολα, και, στις 31 Δεκεμβρίου 1910 νυμφευθήκαμε. Εδώ στο λεύκωμα των φωτογραφιών μας υπάρχει μια φωτογραφία του μικρού σπιτιού μας, όπου είχαμε το προνόμιο να έχωμε τις συναθροίσεις της τοπικής Βιβλικής τάξεως και να φιλοξενούμε περιοδεύοντας αντιπροσώπους της Εταιρίας Σκοπιά.

Ήλθε ο Σεπτέμβριος του 1922 και μαζί μ’ αυτόν η δεύτερη συνέλευσις του Σήνταρ Πόιντ. Ακούω ακόμη να ηχούν τα λόγια: «Πίσω στον αγρό, σεις υιοί του Υψίστου. Διαφημίσατε, διαφημίσατε, διαφημίσατε τον Βασιλέα και την βασιλείαν του!» Τώρα λοιπόν, ακριβώς εδώ στο λεύκωμά μας φωτογραφιών μπορείτε να ιδήτε το αποτέλεσμα εκείνης της συνελεύσεως για τον Ντον και για μένα: ένα αυτοκίνητο Φορντ, τύπου Τ, φορτωμένο με όλα τα κοσμικά υπάρχοντά μας​—το μικρό μας σπίτι είχε πωληθή! Και η επομένη φωτογραφία είναι ένα μικρό ξύλινο κατάλυμα επάνω σ’ ένα λόφο, που έβλεπε στον Ποταμό Χάντσον, και που ήταν το κέντρο μας καθώς εργαζόμεθα ολοχρονίως στη διακονία στο γειτονικό Πήκσκιλ.

Σ’ αυτή την επομένη φωτογραφία φαίνονται τρία άτομα, τα οποία ήλθαν να εργασθούν μαζί μας για τριήμερη υπηρεσία, που πιστεύω ότι πολλοί από σας γνωρίζετε​—ο Μπιλ, ο Τζωρτζ και η Μαίρη Χάνναν. Όλοι τους εξακολουθούν να υπηρετούν πιστά στο Μπέθελ του Μπρούκλυν, σαράντα τρία χρόνια αφότου ελήφθη αυτή η φωτογραφία. Κατά σύμπτωσιν, η μητέρα των ήταν η πρώτη που έστρεψε τις διάνοιές μας στις αλήθειες, που βρίσκονται στον Λόγο του Θεού, τη Γραφή.

ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΜΠΕΘΕΛ

Η ευτυχισμένη ολοχρόνιος υπηρεσία, του «βιβλιοπώλου», όπως ελέγετο την εποχή εκείνη, διετηρήθη ένα χρόνο και πλέον. Κατόπιν, την άνοιξι του 1924 ο Ντον υπέβαλε αίτησι για υπηρεσία στο Μπέθελ του Μπρούκλυν. Η αίτησις έγινε δεκτή και για τους δυο μας για να προσέλθωμε στα κεντρικά γραφεία της Εταιρίας Σκοπιά. Επί οκτώ και πλέον χρόνια απελαύσαμε εκεί αυτό το προνόμιο, ο Ντον στο τμήμα διεκπεραιώσεως της αλληλογραφίας κι εγώ διωρισμένη στο τμήμα διεκπεραιώσεως των συνδρομών. Ενθυμούμαι την ημέρα που ο αριθμός των συνδρομών στη Σκοπιά έφθασε τις 50.000. Εωρτάσαμε το γεγονός μ’ ένα «πάρτυ» τσαγιού!

Ο Ντον υπηρέτησε αργότερα ως γραμματεύς του Αδελφού Ρόδερφορδ. Αυτό απαιτούσε να ταξιδεύη κατά καιρούς ο Ντον. Εδώ είναι μια φωτογραφία δική τους όπου φαίνονται να στέκουν μπροστά σ’ ένα φαινομενικά πολύ εύθραυστο αεροπλάνο κάπου στην Ευρώπη. Και αυτή η φωτογραφία δείχνει τον Ντον μαζί με τον Αδελφό Ρ. Ι. Μάρτιν στον κήπο του Μπέθελ του Μαγδεμβούργου στη Γερμανία. Τι ιστορία είχε αυτό το κτίριο! Κατελήφθη πρώτα από τους Εθνικοσοσιαλιστάς και τώρα κατέχεται από τους Κομμουνιστάς της Ανατολικής Γερμανίας.

Να, εδώ μια ενδιαφέρουσα φωτογραφία, που ελήφθη στη συνέλευσι του Κολόμπους, Οχάιο, το 1931. Τότε είχε ληφθή το νέο όνομα «μάρτυρες του Ιεχωβά.» Εκεί μαζί μου στέκουν οι Αδελφές Βαν Άμπουργκ, Θορν, Μαρί Ρώσσελ και ο Αδελφός Βαν Σίπμα. Και τι νομίζετε ότι κάναμε; Φροντίζαμε για τα μικρά παιδιά των άλλων, που ήσαν 123! Αυτό συνέβαινε διότι ως τότε ακολουθούσαμε τη συνήθεια να βάζωμε τα παιδιά σ’ ένα δωμάτιο για παιγνίδι ώστε οι γονείς να μπορούν να παρακολουθήσουν τις ομιλίες απερίσπαστοι. Φυσικά, τα παιδιά τώρα κάθονται μαζί με τους γονείς των. Πόσο θαυμάσια πιο Γραφικός είναι ο τρόπος σήμερα!

ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΣΤΗ ΧΑΒΑΗ

Ας γυρίσωμε μερικά ακόμη φύλλα από το λεύκωμα των φωτογραφιών μας. Εδώ είναι μερικές φωτογραφίες που δείχνουν φοινικόδενδρα, και μπανάνες! Ναι, είναι η Χαβάη, το μέρος όπου μας έστειλαν την άνοιξι του 1934 για να εργασθούμε μαζί με τους πολύ λίγους αδελφούς που υπήρχαν εκεί. Εδώ μια φωτογραφία ενός αυτοκινήτου εφοδιασμένου με μεγάφωνα. Ο Ντον το έστελνε στα άλλα νησιά, και, κατασκηνώνοντας στις ακτές, εκφωνούσε τις ομιλίες στις φυτείες ζαχαροκαλάμου και ανανά. Το έργο στη Χαβάη προώδευσε έτσι, και, την εποχή που έγινε η επίθεσις στο Περλ Χάρμπορ τον Δεκέμβριο 1941, υπήρχε ένας στερεός πυρήν από καλούς αδελφούς όλων των εθνικοτήτων της νήσου.

Λίγες ημέρες μετά την 7η Δεκεμβρίου, κάποιος εχτύπησε στην πόρτα μας. Τέσσερες άνδρες ωπλισμένοι με περίστροφα πήραν τον Ντον στο στρατηγείο για ανάκρισι. Τότε ίσχυε ο στρατιωτικός νόμος. Καθώς οι αξιωματικοί εξακόντιζαν ο ένας μετά τον άλλον ερωτήσεις στον Ντον, αυτός απαντούσε από τη Γραφή. Κάποιος είπε θυμωμένα, «Άφησε πέρα τη Βίβλο!» Αλλά ο Ντον απήντησε, «Δεν μπορώ​—αυτή είναι η υπεράσπισίς μου.» Τελικά, ο επί κεφαλής σηκώθηκε όρθιος, προφανώς ικανοποιημένος, και πολλή ώρα μετά τη «συσκότισι» έφεραν τον Ντον στο σπίτι.

Ύστερ’ απ’ αυτό, μολονότι είχαμε κατά καιρούς ενοχλήσεις, το έργο προώδευε. Η άδεια, που είχε ο Ντον να επισκέπτεται τον λιμένα, ανεκλήθη, αλλά ένας φίλος τού συνέστησε να πάρη μια άδεια αλιείας. Έτσι, σ’ όλη τη διάρκεια του πολέμου μπορούσε να παραλαμβάνη τα δέματα Γραφικών εντύπων δίχως να ενοχλήται.

Βαθμιαίως το ακροατήριο στην Αίθουσα Βασιλείας αυξήθηκε τόσο, ώστε υπήρχε ανάγκη μεγαλυτέρου χώρου. Αλλά οι στρατιωτικές αρχές είπαν «Όχι». Δεν υπήρχαν οικοδομικά υλικά. Μια μέρα, όταν επέστρεψα σπίτι, είδα τον Ντον καθισμένον, σοβαρόν, να κρατή ένα γράμμα στο χέρι. Ήταν μια εξουσιοδότησις από τον Αδελφό Νορρ, τον νέο πρόεδρο της Εταιρίας, να οικοδομηθή μια νέα Αίθουσα της Βασιλείας επάνω στο οικόπεδο του τμήματος. Ο Ντον είπε: «Ο Καίσαρ λέγει δεν μπορούμε να οικοδομήσωμε. Η οργάνωσις του Ιεχωβά λέγει, ‘Οικοδομήστε’. Φυσικά, οικοδομούμε.»

Είναι άξιο θαυμασμού πώς παρεμερίσθησαν τα εμπόδια. Οι αδελφοί εργάσθηκαν μέρα και νύχτα, μεταφέροντας άμμο από τις ακτές, πέτρες από τα βουνά και άχρηστες σιδηροδρομικές γραμμές αγορασμένες ευθηνά από τις φυτείες. Αποτέλεσμα; Παρατηρήστε αυτές τις φωτογραφίες​—ένας ωραίος, αρκετά μεγάλος χώρος συναθροίσεων για τον λαό του Ιεχωβά, προς αίνον του. Καθώς βλέπετε, ο εσωτερικός τοίχος έχει θέα σε ορχεοειδή και άλλα φυλλώματα της νήσου. Πόσο χαρήκαμε!

ΕΘΕΛΟΝΤΙΚΗ ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΓΙΑ ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΣΤΗΝ ΙΑΠΩΝΙΑ

Ύστερ’ από δεκατέσσερα χρόνια, το 1948, η περιπέτεια μας της Χαβάης έληξε. Είχε έλθει ένα άλλο γράμμα από τον Αδελφό Νορρ: «Ποιος από τους αδελφούς της Χαβάης θα ήθελε να πάη στην Ιαπωνία;» Επτά από εμάς προσεφέρθησαν και έως αυτό το έτος 1966, και οι επτά εξακολουθούμε να υπηρετούμε εδώ, ευτυχείς για τον αγαπητό μας διορισμό. Πραγματικά, εγίναμε εννέα. Τα δύο μικρά κορίτσια στη φωτογραφία, που συνώδευαν τους γονείς των στην Γαλαάδ, τώρα έχουν μεγαλώσει και υπηρετούν ως ιεραπόστολοι, το ένα ως σύζυγος ενός υπηρέτου περιοχής.

Αλλά προτού μεταβούμε στην Ιαπωνία είχαμε το προνόμιο να παρακολουθήσωμε την Ιεραποστολική Σχολή της Σκοπιάς Γαλαάδ, ένα πολύ ευλογητό διάλειμμα στη ζωή μας. Ο Ντον κι εγώ είμεθα τότε πενήντα τριών ετών, λίγο μεγάλοι για να πάμε σε σχολείο, αλλά εμείναμε πάρα πολύ ευχαριστημένοι. Μετά την απονομή των πτυχίων εκάμαμε μια επίσκεψι στο Μπέθελ του Μπρούκλυν, και αυτή η φωτογραφία, που ελήφθη μπροστά στο Μπέθελ, δείχνει ένα κόκκινο αυτοκίνητο «τζιπ», φορτωμένο με τα πράγματά μας, έτοιμο να ξεκινήση για το ταξίδι στην Ιαπωνία. Είχαμε ένα αλησμόνητο ταξίδι δια μέσου της χώρας, και φορτώσαμε το «τζιπ» σ’ ένα πλοίο στο Σαν Φρανσίσκο. Εκάμαμε ένα σταθμό μιας ημέρας στη Χαβάη. Αλλά τώρα ήλθε κάτι αποκαρδιωτικό για μένα! Η Ιαπωνική κυβέρνησις επέτρεπε μόνο ένα από εμάς να εισέλθη στη χώρα! Έτσι εκείνη τη νύχτα ο Ντον ανέβηκε τη σκάλα του πλοίου και ξεκίνησε μόνος μέσα στο σκοτεινό άγνωστο.

Έφθασε στην Ιαπωνία λίγο πριν από την 1η Ιανουαρίου 1949, με πολλά προβλήματα γι’ αντιμετώπισι. Το Αμερικανικό νόμισμα δεν μπορούσε να χρησιμοποιηθή, και το Ιαπωνικό γεν ήταν δύσκολο ν’ αποκτηθή. Δεν υπήρχαν καταλύματα για ξένους εκτός για τους στρατιωτικούς. Έτσι ο Ντον πέρασε ένα δύσκολο μήνα στο ξενοδοχείο Ντάι Ίκι του Τόκιο, που είχαν επιτάξει τα Αμερικανικά στρατεύματα κατοχής. Καθημερινά ερευνούσε σ’ όλη την πόλι για ένα κατάλληλο μέρος για οίκημα του τμήματος. Του ελέχθη ότι ήταν ουσιαστικώς αδύνατο να βρη ένα μέρος ύστερ’ από όλη εκείνη την καταστροφή του πολέμου. Ανώτεροι αξιωματικοί του στρατού του είπαν ότι προσπαθούσαν επί ένα έτος και πλέον να πάρουν άδεια για να φέρουν τις συζύγους των στη χώρα. Ο Ντον μου είπε αργότερα ότι την περίοδο εκείνη προσηυχήθη στον Ιεχωβά Θεό περισσότερο από όλη την προηγουμένη ζωή του.

Ο Ιεχωβά φαίνεται ότι απήντησε σ’ εκείνες τις προσευχές, διότι ευρέθη μέρος και γρήγορα αγοράσθηκε στο όνομα της Βιβλικής και Φυλλαδικής Εταιρίας Σκοπιά. Την εποχή εκείνη υπήρχε ένα ευρύχωρο Ιαπωνικού ρυθμού οίκημα επάνω στο οικόπεδο, που επρόκειτο να χρησιμοποιηθή κατάλληλα ως κεντρικό γραφείο του τμήματος επί δεκατέσσερα χρόνια. Αμέσως μετά την αγορά ο Ντον μετεφέρθη εκεί κι εγκατεστάθη παρ’ όλο ότι ήταν ψυχρός ο Φεβρουάριος μήνας. Υπήρχε αυστηρή διανομή τροφίμων με δελτίο τότε, και ώφειλε να περιμένη στην «ουρά» μαζί με τους γείτονες για να πάρη τη μερίδα του που συνίστατο ίσως σ’ ένα μακρύ καρώτο ή μερικά λαχανόφυλλα, μαζί με λίγο ρύζι. Είπε ότι κάποτε ο άνθρωπος των λαχανικών τον λυπήθηκε που ήταν τόσο μεγαλόσωμος και του έφερε τη νύχτα από την οπισθία πόρτα ένα ολόκληρο λάχανο, χωρίς να δεχθή χρήματα γι’ αυτό. Την επομένη ο Ντον είχε γιορτή!

Εγώ ανέμενα στη Χαβάη κι εργαζόμουν στην ολοχρόνια διακονία. Κατόπιν ήλθε η ευτυχισμένη εκείνη ημέρα​—ένα γράμμα με την άδεια να πάω στον Ντον! Με αποχαιρέτησαν στην αναχώρησί μου με αεροπλάνο ένα πλήθος από αγαπητούς αδελφούς της Χαβάης· το ταξίδι εκείνη την εποχή διαρκούσε είκοσι τέσσερες ώρες. Όπως μπορείτε να φαντασθήτε, είχαμε μια χαρούμενη εκ νέου ένωσι.

Κατόπιν σε γοργό διαδοχικό διάστημα ήλθαν και οι άλλοι αγαπητοί ιεραπόστολοι να ενωθούν μαζί μας, και, καθώς γυρίζετε τα φύλλα του λευκώματος, βλέπετε να εκτυλίσσεται γρήγορα η σκηνή. Αυτός είναι ένας ωραίος, μεγάλος ιεραποστολικός οίκος που είχε αγορασθή στο Ταρούμι, του Κόμπε, και αυτοί είναι οίκοι που απεκτήθησαν αργότερα στη Ναγκόγια, την Οσάκα, τη Σεντάι, τη Γιοκοχάμα, το Κιότο και το Σαππόρο. Αυτές είναι φωτογραφίες συνελεύσεων, πρώτα από μικρούς ομίλους νέων αδελφών, κατόπιν από ολοένα μεγαλυτέρους ομίλους. Βάπτισμα εγίνετο σε ποταμούς το καλοκαίρι και στους Ιαπωνικούς λουτήρες τον χειμώνα.

Σήμερα το παλαιό μας οίκημα του τμήματος έχει κατεδαφισθή, και αυτή είναι μια φωτογραφία του ωραίου νέου κτιρίου μας του τμήματος, ύψους έξη ορόφων. Ο Ντον έχαιρε που είχε μεγάλη μερίδα στην ανοικοδόμησί του, επιβλέποντας πολύ από το έργο. Τώρα εξυπηρετεί 4.000 και πλέον διαγγελείς της Βασιλείας στην Ιαπωνία, και οι αποστολές περιοδικών και μόνο έχουν διπλασιασθή μέσα στα δυόμισυ χρόνια από τη συμπλήρωσι της ανεγέρσεως. Είναι μια πραγματική κυψέλη δραστηριότητος.

Έτσι, χάρις στην προστατευτική δύναμι του Ιεχωβά, ήταν μια ευτυχισμένη, γεμάτη ζωή. Φυσικά, υπήρξαν και δύσκολοι καιροί​—πολύπλοκες, αποκαρδιωτικές πείρες, που επιτρέπονται και είναι αναγκαίες για τη δοκιμή της ποιότητος της πίστεως ατελών πλασμάτων. Και αυτές υπήρξαν πολύτιμες με το να δίνουν την ευκαιρία ν’ αποδείξωμε ότι, αν παραμείνωμε πιστοί κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες, τίποτε δεν μπορεί να μας χωρίση από την αγάπη του Θεού. Έτσι μπορούμε να λησμονήσωμε τις δοκιμασίες και να ευχαριστούμε τον στοργικό ουράνιο Πατέρα μας για τον ειρηνικό καρπό.

Σας ευχαριστώ, λοιπόν, που με συνωδεύσατε σ’ αυτό το νοερό ταξίδι στο παρελθόν. Τώρα, στο τέλος της αφηγήσεως και του λευκώματος φωτογραφιών, ευγνωμοσύνη αναβλύζει από την καρδιά μου. Ως ένας από τους «πιστούς» του Θεού, ο Ντον τελείωσε την επίγειο πορεία του. Όσον αφορά εμένα, η προσευχή μου είναι ‘ο Θεός πάσης χάριτος να με τελειοποιήση, στηρίξη και ενισχύση’. (1 Πέτρ. 5:10) Είμαι ευτυχής που εξακολουθώ να βρίσκωμαι εδώ στον τόπο του διορισμού μου.

Διάφοροι συγγενείς μου έγραψαν: «Φυσικά, τώρα, που είσαι μόνη, θα επιστρέψης στον τόπο σου.» Αλλά δεν είμαι μόνη. Όπως μου είπε ο Αδελφός Νορρ σ’ ένα ευγενικό γράμμα του, «Όταν μας πλήττουν αυτές οι πιο σοβαρές δοκιμασίες, μας φέρνουν πολύ κοντά στον Θεό μας και μπορούμε να εκτιμήσωμε την αγαθότητά του.» Επίσης, εδώ στην Ιαπωνία περιβάλλομαι από ένα πλήθος στοργικών φίλων, τους οποίους αγαπώ, και από αγαπητούς, πιστούς συνεργάτας ιεραποστόλους. Με τη συνεχή στροφή στον Ιεχωβά Θεό το κενό συμπληρώνεται με τον ένδοξο θησαυρό της υπηρεσίας, την ανεύρεσι και διατροφή των ομοίων με πρόβατα ανθρώπων. Δεν υπάρχει σήμερα στη γη έργο που αμείβει περισσότερο.