Έγινε Άράγε ένας Παγγήινος Κατακλυσμός;
ΤΟ ΓΡΑΦΙΚΟ βιβλίο της Γενέσεως λέγει ότι ο Θεός εχρησιμοποίησε ένα παγγήινο κατακλυσμό για να καταστρέψη τους κακούς ανθρώπους της εποχής του Νώε. Μερικοί άνθρωποι, όμως, υπέθεσαν ότι η Βιβλική αφήγησις είναι υπερβολική. Νομίζουν ότι μάλλον αναφέρεται σ’ ένα τοπικόν κατακλυσμό ασυγκρίτου εκτάσεως που πιθανόν να συνέβη στην κοιλάδα της Μεσοποταμίας. Αλλά πιστεύουν ότι η Γραφή υπερβάλλει τα πράγματα όταν λέγη ότι όλοι οι άνθρωποι στη γη εκτός από τον Νώε και την οικογένεια του πέθαναν.
Εν τούτοις, η Γραφή είναι σαφής στο ότι ο Κατακλυσμός ήταν παγγήινος. Δεν υπάρχει κανένα σημείο στην αφήγησι που να περιορίζη τον Κατακλυσμό σε μια ιδιαίτερη περιοχή. Ούτε υπάρχει κάποια ένδειξις ότι και άλλοι εκτός από τον Νώε και την οικογένεια του επέζησαν.
Εξηγώντας την παγκόσμιο έκτασι του Κατακλυσμού, η Βίβλος λέγει: «Τα ύδατα υπερεκραταιούντο σφόδρα επί της γης· και εσκεπάσθησαν πάντα τα όρη τα υψηλά τα υποκάτω παντός του ουρανού. Δεκαπέντε πήχας υπεράνω υψώθησαν τα ύδατα, και εσκεπάσθησαν τα όρη.» (Γεν. 7:19, 20) Και, περιγράφοντας το αποτέλεσμα επάνω σε κάθε ζωή, η αφήγησις συνεχίζει: «Και εξηλείφθη [παρά του Θεού] παν το υπάρχον επί του προσώπου της γης, από ανθρώπου έως κτήνους, έως ερπετού, και έως πτηνού του ουρανού, και εξηλείφθησαν από της γης· έμενε δε μόνον ο Νώε, και όσα ήσαν μετ’ αυτού εν τη κιβωτό»—Γέν. 7:23.
Υπάρχει αξιόπιστη απόδειξις ότι ένας κατακλυσμός τέτοιας τρομακτικής εκτάσεως πράγματι συνέβη; Από πού μπορούσε να είχε έλθει τόσο νερό; Πού πήγε αυτό; Προσφέρει η ιδία η γη απόδειξι ότι κατεκλύσθη από νερά τα οποία κατεκάλυψαν κάθε γήινη έκτασι;
Η ΠΗΓΗ ΤΩΝ ΥΔΑΤΩΝ
Είναι καταφανές ότι η πηγή των υδάτων του κατακλυσμού δεν ήταν η υγρασία η οποία συνήθως βρίσκεται στην ατμόσφαιρα σήμερα. Διότι έχει υπολογισθή ότι αν όλο το ατμοσφαιρικό νερό εξαπελύετο αιφνιδίως ως βροχή, θα εκάλυπτε την επιφάνεια της γης μόνο ως ένα μέσο βάθος λιγώτερο των δύο ιντσών (πέντε περίπου εκατοστά). Πρέπει να υπάρχη κάποια άλλη εξήγησις, λοιπόν, για όλο αυτό το νερό, και η Γραφή την δίδει.
Στη σύντομη αφήγησι της για τη δημιουργία η Βίβλος λέγει σχετικά με τον σχηματισμό της ατμοσφαίρας της γης: «Και είπεν ο Θεός, Γενηθήτω στερέωμα αναμέσον των υδάτων, και ας διαχωρίζη ύδατα από υδάτων. Και εποίησεν ο Θεός το στερέωμα, και διεχώρισε τα ύδατα τα υποκάτωθεν του στερεώματος από των υδάτων των επάνωθεν του στερεώματος.»—Γέν. 1:6, 7.
Τα ύδατα «υποκάτωθεν» του ατμοσφαιρικού «στερεώματος» ήσαν τα ύδατα που ήσαν στην επιφάνεια της γης. Ενώ, ‘τα ύδατα . . . επάνωθεν του στερεώματος’ ήσαν απέραντες ποσότητες υγρασίας, κρεμάμενες υψηλά υπεράνω της γης προφανώς σε μορφή βαρέων υδρατμών. Αυτά τα ύδατα περιέβαλλαν τη γη μας κατά την πρώτη ιστορική περίοδό της.
Σχετικά με τη δυνατότητα υπάρξεως τέτοιων κρεμάμενων υδάτων, το βιβλίον Ο Κατακλυσμός της Γενέσεως (1961), υπό Τζων Κ. Ουίτκομπ, Τζούνιορ, και Χένρυ Μ. Μόρρις, παρατηρεί:
«Η περιοχή, που βρίσκεται σε ύψος 80 περίπου μιλίων (128 χιλιομέτρων), είναι πολύ θερμή, άνω των 100 βαθμών Φαρενάιτ (40 περίπου βαθμών Κελσίου), και πιθανόν φθάνει ως τους 3000 βαθμούς Φαρενάιτ (1650 περίπου βαθμούς Κελσίου), και γι’ αυτό ονομάζεται πράγματι θερμόσφαιρα. Η υψηλή θερμοκρασία, φυσικά, είναι η κυριώτερη απαίτησις για τη διακράτησι μεγάλης ποσότητος υδρατμών. Επί πλέον, είναι γνωστόν ότι ο υδρατμός είναι ουσιωδώς ελαφρότερος από τον αέρα και από τα περισσότερα άλλα αέρια που αποτελούν την ατμόσφαιρα. Επομένως, δεν υπάρχει τίποτε φυσικώς αδύνατο όσον αφορά την αντίληψι ότι ένα απέραντο θερμικό κάλυμμα υδρατμού υπήρχε κάποτε στην υψηλότερη ατμόσφαιρα.»
Εν τούτοις, το ακριβές ύψος και ο τρόπος με τον οποίο εκρατήθησαν τα ύδατα επάνω από τη γη, δεν μας είναι γνωστά με βεβαιότητα. Γνωρίζομε, όμως, ότι αυτά τα κρεμάμενα ύδατα είναι εκείνα στα οποία ανεφέρθη ο Χριστιανός απόστολος Πέτρος, όταν έγραφε κάτω από την έμπνευσι του Θεού για τον κατακλυσμό του Νώε. Εξηγεί ότι υπήρξε μία «γη συνεστώσα εξ ύδατος και δι’ ύδατος [εν μέσω ύδατος, ΜΝΚ],» και «δια των οποίων ο τότε κόσμος απωλέσθη κατακλυσθείς υπό του ύδατος.»—2 Πέτρ. 3:5, 6.
Η γη στην προ του Κατακλυσμού εποχή ήταν «εξ ύδατος» με την έννοια του ότι το έδαφος επάνω στο οποίο οι άνθρωποι ζούσαν και περιπατούσαν εστέκετο επάνω από τα ύδατα των θαλασσών και των ποταμών. Εν τούτοις, ήταν «εν μέσω ύδατος,» εφόσον μια τεραστία ποσότης νερού περιέβαλλε τη γη, κρεμάμενη πολύ υπεράνω της επιφανείας της.
«Αλλά,» θα μπορούσε να παρατηρήση ένα άτομο, «ένας τέτοιος υδάτινος θόλος που να κρέμεται επάνω από τη γη θα επηρέαζε πολύ το κλίμα της γης.»
Πράγματι το επηρέαζε! Το φως και οι θερμές ακτίνες από τον ήλιο διεχέετο από τον θόλο των υδρατμών, ενώ αυτός ο απέραντος θόλος εμπόδιζε τη θερμότητα να διαφεύγη. Μια τέτοια «κατάστασις θερμοκηπίου» θα παρήγε έτσι ένα πιο ήπιο, πιο ενιαίο κλίμα σ’ όλη τη γη. Ο βιολόγος Χάρολντ Κ. Μπλουμ εξήγησε αυτή την επίδρασι των υδρατμών επάνω στο κλίμα, λέγοντας:
«Όπως ακριβώς το θερμό γυαλί του θερμοκηπίου έχει τάσι ν’ αυξάνη τη θερμοκρασία του εσωτερικού, έτσι και ο υδρατμός τείνει ν’ αυξήση τη θερμοκρασία της επιφανείας της γης που βρίσκεται κάτω από αυτόν. Αυτή η επιφάνεια, ή κάθε αντικείμενο που βρίσκεται επάνω σ’ αυτήν, μεταβάλλει συνεχώς ακτινοβολία με υδρατμό στην ατμόσφαιρα, έτσι ώστε η θερμοκρασία της επιφανείας εξαρτάται στενά από την ποσότητα και τη θερμοκρασία αυτού του υδρατμού.»
Ότι το κλίμα της γης ήταν κάποτε ομοιομόρφως θερμό είναι γενικώς παραδεκτό. Σ’ ένα άρθρο σχετικά με τους δεινοσαύρους, το περιοδικό Σαϊεντίφικ Μόνθλυ του Αυγούστου 1949 παρετήρησε:
«Εκείνη την εποχή η γη είχε ένα τροπικό ή ημιτροπικό κλίμα σε μεγάλο μέρος της γηίνης επιφανείας της, και στα εκτεταμένα τροπικά εδάφη υπήρχε αφθονία θαλερής βλαστήσεως. Το έδαφος ήταν χαμηλό και δεν υπήρχαν υψηλά βουνά που να σχηματίζουν φυσικούς ή κλιματικούς φραγμούς.»
Για την κατεψυγμένη τώρα Ανταρκτική ήπειρο το Γαλλικό περιοδικό Σιάνς ε Βι στο τεύχος του Ιουλίου 1966, έλεγε:
«Αυτή η χωρίς ανθρώπους γη, αυτή η παγετώδης έρημος, ήταν κάποτε μια πράσινη γη όπου ποταμοί έρρεαν ανάμεσα σε άνθη, όπου πουλιά κελαδούσαν στα δένδρα.»
Σύμφωνα μ’ αυτή την πηγή, τουλάχιστον εξήντα ένα είδη φυτών εφύοντο στην Ανταρκτική.
Πόσο συνεπής, λοιπόν, είναι η εξήγησις της Γραφής ότι υπήρχε μία μάζα νερού που εκρέματο επάνω από τη γη στην αρχή της ιστορίας του ανθρώπου! Αυτός ο υδρατμός είχε δημιουργήσει το ομοιομόρφως θερμό κλάμα που είναι γνωστό ότι υπήρχε κάποτε σ’ όλη τη γη. Και ήταν η εξαπόλυσις αυτής της τρομακτικής αποθήκης νερού, και όχι απλώς μια ραγδαία βροχή, που προκάλεσε τον παγγήινο κατακλυσμό. Σημειώστε πώς η Γραφή το δείχνει αυτό στην περιγραφή της για τον Κατακλυσμό:
«Εσχίσθησαν πάσαι αι πηγαί της μεγάλης αβύσσου, και οι καταρράκται των ουρανών ηνοίχθησαν. Και έγεινεν ο υετός επί της γης τεσσαράκοντα ημέρας και τεσσαράκοντα νύκτας.»—Γέν. 7:11, 12.
ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΕΠΑΝΩ ΣΤΗ ΓΗ
Τι καταπληκτικές αλλαγές συνέβησαν στην επιφάνεια της γης με την πτώσι αυτού του απεράντου υδατίνου θόλου! Αυτό το τεράστιο βάρος νερού προκάλεσε προφανώς μετατόπισι και κάμψι του σχετικώς λεπτού φλοιού της γης. Έτσι, νέα βουνά ξεπήδησαν, παλαιά βουνά έφθασαν σε νέα ύψη, οι αβαθείς θαλάσσιες λεκάνες έγιναν βαθύτερες και νέες ακτές διεμορφώθησαν.
Και, επίσης, η αιφνιδία πτώσις αυτού του υδατίνου θόλου και οι τρομερές εδαφικές αναστατώσεις προεκάλεσαν μεγάλα κύματα υδάτων που εισέβαλαν—για να επιτελέσουν σε λίγες ημέρες αυτό που πολλοί επιστήμονες πιστεύουν ότι χρειάσθηκαν χιλιετηρίδες χρόνου για να γίνη με βραδεία ενέργεια διαβρώσεως. Ισχυροί χείμαρροι νερού διήνοιξαν βαθιές κοιλάδες και πελώριες φάραγγες. Τεράστιοι ογκόλιθοι, συνετρίβησαν μαζί και μετεκινήθησαν σε μεγάλες αποστάσεις από την αρχική των θέσι, όπως τόσο πολλά χαλίκια.
Φαντασθήτε τη μεγάλη καταστροφή ζώων που επροκάλεσε αυτό. Κατόπιν εξετάστε την έκθεσι του Μπάυρον Κ. Νέλσων στο βιβλίο του Η ιστορία του Κατακλυσμού σε Λίθο (οτήν Αγγλική ):
«Ο τρόπος με τον οποίο ψάρια κατά εκατομμύρια είναι ενταφιασμένα στους βράχους της Αγγλίας, της Σκωτίας, της Ουαλλίας, της Γερμανίας, της Ελβετίας, στα Αμερικανικά Βράχια· ο τρόπος με τον οποίο ελέφαντες και ρινόκεροι είναι ενταφιασμένοι κατά εκατομμύρια στην Αλάσκα, τη Σιβηρία, την Αγγλία, την Ιταλία, την Ελλάδα· ο τρόπος με τον οποίο ιπποπόταμοι είναι ενταφιασμένοι κατά χιλιάδες στη Σικελία· ο τρόπος με τον οποίο ερπετά είναι ενταφιασμένα κατά εκατομμύρια στον δυτικό Καναδά, τις Ηνωμένες Πολιτείες, τη Νότιο Αμερική, την Αφρική, την Αυστραλία, για ν’ αναφέρομε ένα μέρος μόνο από τέτοια περιστατικά, απαιτούν απολύτως την εξήγησι, μεγάλων καταστροφών για να διευκρινισθούν.»
Σχετικά με αυτό, ο Ουίλλιαμ Τζ. Μίλλερ, Επίτιμος Καθηγητής της Γεωλογίας στο Πανεπιστήμιο της Καλιφορνίας στο Λος Άντζελες, παρατηρεί στο βιβλίο του Εισαγωγή στην Ιστορική Γεωλογία (1952): «Συγκριτικώς λίγα υπόλοιπα οργανισμών που κατοικούν τώρα στη γη βρίσκονται εναποτεθειμένα κάτω από ευνοϊκές συνθήκες για να διαφυλαχθούν ως πετρώματα. . . . Είναι, ωστόσο, αξιοσημείωτο ότι ένας τόσο απέραντος αριθμός πετρωμάτων βρίσκονται θαμμένα στους βράχους.» Αυτό θα μπορούσε να οφείλεται σε μια καταστροφή όπως ο κατακλυσμός της εποχής του Νώε.
Γύρω από τον Αρκτικό Ωκεανό υπάρχει μια μεγάλη ζώνη μονίμως κατεψυγμένης γης, το μεγαλύτερο μέρος της οποίας καλύπτεται από κατεψυγμένο βούρκο ο οποίος αποτελείται από άμμο, λάσπη και χώμα. Σ’ ένα άρθρο με τον τίτλο «Το Αίνιγμα των Κατεψυγμένων Γιγάντων,» το περιοδικό Δη Σατερνταίη Ήβνιγκ Ποστ παρατηρεί στο τεύχος του της 16ης Ιανουαρίου 1960:
«Ο κατάλογος των ζώων, τα οποία έχουν ξεπαγώσει απ’ αυτόν τον κυκεώνα, θα εκάλυπτε πολλές σελίδες. . . . Βρίσκονται όλα μέσα στο βόρβορο. Αυτά τα γεγονότα απέδειξαν ότι το νερό είναι το στοιχείο που κατέπιε αυτά τα πλάσματα. . . . πολλά από αυτά τα ζώα είναι απολύτως νωπά, ακέραια και χωρίς βλάβη, και άλλα πάλι ήσαν όρθια ή τουλάχιστον γονατισμένα σε όρθια στάσι. . . .
«Εδώ βλέπομε μια εικόνα πραγματικά συγκλονιστική—σε σύγκρισι με τον προηγούμενο τρόπο μας σκέψεως. Απέραντα κοπάδια από πελώρια, καλοθρεμμένα ζώα που δεν ήσαν ειδικώς καμωμένα για υπερβολικό ψύχος, που ήρεμα ετρέφοντο σε ηλιόλουστες βοσκές, ανθισμένα νερολούλουδα με λεπτότητα μαθημένα σε μια θερμοκρασία όπου πιθανώς δεν θα υπήρχε ούτε ανάγκη φορέματος. Αιφνιδίως όλα εθανατώθησαν χωρίς κανένα ορατό σημείο βίας και προτού μπορέσουν ούτε καν να καταπιούν μια τελευταία μπουκιά τροφής, και κατόπιν εψύχησαν γρήγορα τόσο γοργά ώστε κάθε κύτταρο του σώματος των διατηρείται τελείως, παρά τον μεγάλο των όγκο και την υψηλή των θερμοκρασία. Θα μπορούσαμε ορθώς να ρωτήσωμε, τι είναι εκείνο που μπορούσε πιθανόν να προκαλέση αυτό;»
Η λογική απάντησις είναι ότι αυτό επήλθε με την απότομη αλλαγή που συνέβη τον καιρό του Κατακλυσμού. Με την απομάκρυνσι του υδατίνου μονωτικού θόλου, οι πολικές εκτάσεις εβυθίσθησαν αιφνιδίως σε μια βαθιά ψύξι, παγιδεύοντας ζώα τα οποία ζούσαν τότε πολύ βορειότερα από την παρούσα κατοικία των. Απόδειξις του ότι αυτό ήταν ένα αιφνίδιο συμβάν, και όχι κάτι που συνέβη σε μια μακρά περίοδο χρόνου, είναι το γεγονός ότι ακόμη και το πράσινο χόρτο που έτρωγαν έπαθε αμέσως μεγάλη ψύξι στο στόμα και στο στομάχι των, όπου ανεκαλύφθη στη σύγχρονη εποχή. Πόσο συνεπής είναι αυτή η απόδειξις με αυτό που λέγει η Βίβλος για τον κατακλυσμό του Νώε!
ΠΟΥ ΠΗΓΕ ΤΟ ΝΕΡΟ;
Αλλά μερικά άτομα, ωστόσο, αμφισβητούν την ακρίβεια της αφηγήσεως της Γραφής για ένα παγγήινο κατακλυσμό. Δεν μπορούν να εννοήσουν πού μπορεί να έχη πάει όλο αυτό το νερό του κατακλυσμού. Όταν σκέπτωνται ότι τα ύδατα εκάλυψαν «πάντα τα όρη τα υψηλά τα υποκάτω παντός του ουρανού,» ο νους των πηγαίνει στις υψηλότερες από πέντε μίλια (οκτώ χιλιόμετρα) κορυφές των Ιμαλαίων.
Εν τούτοις, δεν υπάρχει λόγος να πιστεύομε ότι τα προκατακλυσμιαία όρη ήσαν περίπου τόσο υψηλά. Ίσως θα ενθυμήσθε ότι το περιοδικό Σαϊεντίφικ Μόνθλυ εξέφρασε την σκέψι ότι στα πρώτα χρόνια της γης «δεν υπήρχαν υψηλά βουνά που αποτελούσαν φυσικούς ή κλιματικούς φραγμούς.» Προφανώς το τρομακτικό βάρος των υδάτων του Κατακλυσμού ήταν εκείνο που ώθησε κορυφές βουνών στα υψηλά των επίπεδα και παρήγαγε στον βυθό των ωκεανών κοιλάδες βάθους μεγαλυτέρου των έξη μιλίων (9,5 περίπου χιλιομέτρων).
Κατόπιν, επίσης, είναι πιθανόν ότι στην προκατακλυσμιαία εποχή αισθητώς μικρότερα επιφάνεια της γης εκαλύπτετο από νερά. Σχετικά με αυτό το βιβλίο Ο Κατακλυσμός της Γενέσεως παρατηρεί:
«Την τελευταία δεκαετία ανακαλύψαμε ένα μεγάλο αριθμό ‘θαλασσίων ορέων,’ τα οποία δεν είναι παρά νησιά βυθισμένα στο μέσον του ωκεανού. Αυτά έχουν επίπεδη κορυφή, κι επομένως μη ηφαιστειώδη στον σχηματισμό, και βρίσκονται τώρα σε πολλές περιπτώσεις 1.000 και πλέον οργυιές κάτω από την επιφάνεια. Εν τούτοις, προσφέρουν άφθονη απόδειξι ότι κάποτε ήσαν επάνω από την επιφάνεια.»
Έτσι, υπάρχει άφθονη απόδειξις για να παραδεχθούμε τη Βιβλική αφήγησι για τον Κατακλυσμό ως αληθινή. Υπάρχει μια λογική και Γραφική εξήγησις για την πηγή των υδάτων του Κατακλυσμού, καθώς, επίσης, και για το πού πήγαν αυτά κατόπιν. Και μια τέτοια παγγήινη καταστροφή προμηθεύει ικανοποιητική εξήγησι για ένα τέτοιο μυστηριώδες φαινόμενο όπως τα εκατομμύρια ψαριών τα οποία είναι ενταφιασμένα στις κορυφές οροσειρών.
ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΑΥΤΟ ΓΙΑ ΣΑΣ
Αλλά ο λόγος για να πιστεύη ο Χριστιανός ότι ο Κατακλυσμός συνέβη δεν εξαρτάται από γεωλογικές ή επιστημονικές αποδείξεις. Τον παραδέχεται διότι αυτή η αφήγησις αποτελεί μέρος του εμπνευσμένου Λόγου του Θεού, και διότι ο Ιησούς Χριστός και οι μαθηταί του τον ανέφεραν ως ένα προειδοποιητικό παράδειγμα για μας.—2 Τιμ. 3:16· Λουκ. 17:26.
Ο απόστολος Πέτρος έγραψε ότι με τη θέλησί των, «εκουσίως,» διαφεύγει το γεγονός αυτού του κατακλυσμού από την προσοχή πολλών ανθρώπων. Επομένως δεν αντιλαμβάνονται ότι «οι . . . σημερινοί ουρανοί και η γη» φυλάττονται για μια παρόμοια «ημέραν της κρίσεως και της απωλείας των ασεβών ανθρώπων.»—2 Πέτρ. 3:5-7.
Κάτω από θεία έμπνευσι ο Πέτρος προσέθεσε: «Επειδή λοιπόν πάντα ταύτα διαλύονται, οποίοι πρέπει να ήσθε σεις εις πολίτευμα άγιον και ευσέβειαν, προσμένοντες και σπεύδοντες εις την παρουσίαν της ημέρας του Ιεχωβά, καθ’ ην οι ουρανοί πυρούμενοι θέλουσι διαλυθή, και τα στοιχεία πυρακτούμενα θέλουσι χωνευθή!» Ο Πέτρος έδειξε ότι οι άνθρωποι, οι οποίοι επιθυμούν να υπηρετήσουν τον Θεό μπορούν να έχουν μια ελπίδα ομοία με την ελπίδα που είχε ο Νώε της επιβιώσεως από το τέλος ενός πονηρού συστήματος. Επί πλέον, μπορούμε να έχωμε την ελπίδα να εισέλθωμε κατόπιν σ’ ένα δίκαιο νέο σύστημα Θείας προελεύσεως.—2 Πέτρ. 3:11-13, ΜΝΚ.
Συνεπώς, ακολουθήστε την προειδοποίησι που έδωσε ο Ιησούς σχετικά με τον Βιβλικό κατακλυσμό και την εποχή μας. Συμμορφωθήτε με τις απαιτήσεις του Θεού. Κρατείτε σταθερά στο νου σας ότι ζούμε σε μια εποχή που, σύμφωνα με τον Λόγο του Θεού, ένα πονηρό σύστημα πρόκειται να καταστραφή. Με το να λάβετε την προστασία του Θεού, μπορείτε να επιζήσετε από το τέλος αυτού του συστήματος, όπως ο Νώε επέζησε από το τέλος του πονηρού συστήματος πραγμάτων της εποχής του.