Ζητείτε Απαλλαγή;

ΠΟΛΛΟΙ είναι οι τρόποι, με τους οποίους οι άνθρωποι ζητούν ν’ απαλλαγούν από την αποδοχή ευθύνης. Παραδείγματος χάριν, η εφημερίς Τάιμς Νέας Υόρκης, της 3ης Φεβρουαρίου 1969, ανέφερε ότι περισσότεροι από 15.000 συζύγους και πατέρες ανεκηρύχθησαν παραβάται του νόμου από το Υπουργείον Κοινωνικής Προνοίας της Πόλεως Νέας Υόρκης. Στα περασμένα λίγα χρόνια αυτοί οι άνθρωποι δεν κατέβαλαν αυτό που είχε διατάξει το Οικογενειακό Δικαστήριο για την συντήρησι των γυναικών των και των τέκνων των. Όλοι αυτοί μαζί, καθυστερούσαν την πληρωμή $26 εκατομμυρίων. Ζητούσαν απαλλαγή από την εκπλήρωσι των υποχρεώσεών των.

Και υπάρχουν πολλά άλλα παραδείγματα. Η εγκατάλειψις βρεφών στις θύρες νοσοκομείων ή εκκλησιαστικών κτιρίων από άγαμες μητέρες είναι μια συνήθης περίπτωσις του να ζητή ν’ απαλλαγή ένας από την ευθύνη για το ότι έφερε ένα παιδί στον κόσμο. Οι αναρίθμητοι άγαμοι πατέρες της προεφηβικής ηλικίας, γενικά, εζήτησαν ν’ απαλλαγούν από την ευθύνη της πατρότητας ενός ανθρωπίνου πλάσματος.

Σήμερα υπάρχει μια κίνησις για τη νομιμοποίησι της απαλλαγής από τις ευθύνες. Μερικές ασφαλιστικές εταιρίες επιθυμούν να εγκαταλείψουν αυτό που είναι γνωστό ως «αντίληψις του σφάλματος» στην περίπτωσι αυτοκινητιστικών δυστυχημάτων. Εν τούτοις, όπως ανέφερε το περιοδικό Τράιαλ Φεβρουαρίου-Μαρτίου 1969, ο Δικηγορικός Σύλλογος Αμερικής αναφέρεται ότι καταδικάζει αυτή την τάσι. Υπεστήριξε την αντίληψι περί σφάλματος: ότι κατά το μέτρον που ένας οδηγός αυτοκινήτου έχει διαπράξει σφάλμα σ’ ένα δυστύχημα κατά το μέτρον εκείνο μπορεί να θεωρηθή υπεύθυνος για τη βλάβη που προεκλήθη απ’ αυτό.

Όλοι οφείλομε να είμεθα άγρυπνοι εναντίον της τάσεως του να θέλωμε ν’ απαλλαγούμε. Γιατί; Διότι η εκπεσμένη ανθρωπίνη φύσις έχει κλίσι να κινήται επάνω στις γραμμές της ελαχίστης αντιστάσεως, μία από τις οποίες είναι να επιζητή ένας ν’ απαλλαγή από την εκπλήρωσι των υποχρεώσεών του ή από την αποδοχή της ευθύνης του. Μερικές φορές αυτή η επιδίωξις απαλλαγής μπορεί να είναι γνωστή μόνο σε μας τους ιδίους​—και στον Θεό. Είναι πολύ πιθανόν ότι ο Εβραίος προφήτης Ιωνάς εγνώριζε μόνος την επιθυμία του ν’ απαλλαγή από την ευθύνη της αποστολής του να προειδοποιήση τη μεγάλη πόλι Νινευή για την επικείμενη καταστροφή της όπως τον είχε διατάξει ο Θεός του Ιεχωβά. Αλλά ο Θεός δεν τον άφησε να διαφύγη!​—Ιωνάς 1:1-3:10.

Ο σκοπός του Δημιουργού ήταν να επωμίζωνται ευθύνες οι άνθρωποι. Γι’ αυτό μας επροίκισε με διάνοια, με την ικανότητα να λογικευώμεθα, και με συνείδησι, ικανή να κάνη διάκρισι μεταξύ ορθού και εσφαλμένου. Θα μπορούσε να λεχθή ότι είμεθα υπεύθυνοι για όλο το καλό που μπορούμε να κάνωμε.

Ο γάμος είναι γεμάτος από προκλήσεις που αφορούν καθήκοντα. Ένας γάμος μπορεί να έχη πολύ περισσότερες θλίψεις απ’ όσες ο καθένας από τους γαμηλίους συντρόφους εφαντάζετο. Τι θα κάμη ένας τότε; Θ’ ακολουθήση τη γραμμή της ελαχίστης αντιστάσεως με το να θέλη ν’ απαλλαγή, με μια αγωγή χωρισμού ή διαζυγίου; Πολύ πιο συχνά απ’ όσο νομίζομε το ορθό και στοργικό πράγμα που πρέπει να γίνη είναι ν’ ακολουθηθή η συμβουλή του αποστόλου Παύλου: «Είσαι δεδεμένος με γυναίκα; Μη ζήτει λύσιν.» (1 Κορ. 7:27) Εκείνους, οι οποίοι παραμένουν αληθινοί στο λόγο των σ’ αυτή ή σε οποιαδήποτε άλλη σχέσι, ο ψαλμωδός Δαβίδ τους επαινεί: «Ιεχωβά, τις θέλει κατοικήσει εν τη σκηνή σου; . . . [εκείνος ο οποίος] ομνύει εις τον πλησίον αυτού, και δεν αθετεί.» Ναι, ο Θεός επιδοκιμάζει εκείνους, οι οποίοι τηρούν τον λόγο των άσχετα με το πόσο αυτό τους στοιχίζει, εκείνους οι οποίοι δεν σπεύδουν ν’ απαλλαγούν.​—Ψάλμ. 15:1, 4, ΜΝΚ.

Είσθε ένας γονεύς; Τότε έχετε μια διπλή υποχρέωσι σχετικά μ’ αυτό. Από το ένα μέρος έχετε την υποχρέωσι να ενσταλάξετε στα τέκνα σας δίκαιες αρχές και συνήθειες, όπως η εντιμότης και η τάξις. Μη τ’ αφήνετε να θέλουν ν’ απαλλαγούν· μη τ’ αφήνετε ν’ αποφεύγουν με το να λέγουν παρακλητικά, «Πρέπει να το κάμω αυτό;» Και από το άλλο μέρος, έχετε την υποχρέωσι να δώσετε ένα καλό παράδειγμα. Ίσως περισσότερο από κάθε άλλο, η αποτυχία των γονέων να συμπληρώσουν την εκπαίδευσί των με ορθό παράδειγμα, είναι υπεύθυνη για το χάσμα της γενεάς.

Ιδιαιτέρως ο Χριστιανός διάκονος πρέπει να είναι άγρυπνος να μη ζητή απαλλαγή, είτε με το ν’ αποφεύγη να εκπληρώση τις υποχρεώσεις του είτε με το ν’ αρνήται να δεχθή ευθύνες. Έχει υποχρέωσι να μελετά τον Λόγο του Θεού, να συναναστρέφεται με ομοίους μ’ αυτόν Χριστιανούς σ’ εκκλησιαστικές συναθροίσεις και να συμμετέχη στη διακονία του αγρού. Δεν πρέπει να ζητή ν’ απαλλαγή απ’ αυτές τις βασικές υποχρεώσεις από αγάπη για απολαύσεις, αγάπη για άνεσι ή φόβο ανθρώπου. Είναι οικονόμος των ικανοτήτων, των δυνάμεων και των ευκαιριών του και οφείλει να είναι πιστός στη θέσι του ως οικονόμου.​—1 Κορ. 4:1, 2.

Κατόπιν πάλι, υπάρχουν οι προσκλήσεις για ολοχρόνιο κήρυγμα στη χώρα μας ή έξω. Υπάρχουν ευκαιρίες υπηρεσίας εκεί που η ανάγκη για Χριστιανούς διακόνους είναι πιο μεγάλη. Υπάρχει, επίσης, η πρόσκλησις να υπηρετήση ένας τους Χριστιανούς αδελφούς του με κάποια ιδιότητα. Πολλοί ανταποκρίνονται, αλλά υπάρχουν ακόμη εκείνοι οι οποίοι, προφανώς, ζητούν ν’ απαλλαγούν χωρίς σοβαρή αιτία. Μπορείτε ν’ ακολουθήσετε την κλήσι να υπηρετήσετε πληρέστερα; Μήπως έχετε προσπαθήσει ν’ απαλλαγήτε από το ν’ αναλάβετε ευθύνη για κάποια μικρή ή όχι σοβαρή αιτία; Αυτά είναι ερωτήματα που διερευνούν την καρδιά, τα οποία πολλοί Χριστιανοί διάκονοι θα κάνουν καλά να τα υποβάλλουν στον εαυτό των. Για την εποχή μας, ακόμη περισσότερο και από την εποχή του Ιησού, μπορεί να λεχθή: «Ο μεν θερισμός πολύς, οι δε εργάται ολίγοι.» (Ματθ. 9:37) Μη γίνεσεθε όπως εκείνοι οι οποίοι επεδίωξαν ν’ απαλλαγούν από το να παρευρεθούν στο ‘μέγα δείπνον,’ για το οποίο ωμίλησε ο Ιησούς σε μια παραβολή.​—Λουκ. 14:16-24.

Το να υποχωρή ένας στην τάσι να επιζητή απαλλαγή από ευθύνες μπορεί να έχη σοβαρές συνέπειες, όπως απώλεια της ευτυχίας, αν όχι απώλεια και της ζωής. Γι’ αυτό ο απόστολος Παύλος προειδοποίησε: «Προσέχετε μη καταφρονήσητε τον λαλούντα· διότι αν εκείνοι δεν απέφυγον καταφρονήσαντες τον λαλούντα προς αυτούς επί της γης, πολλώ μάλλον ημείς, εάν αποστραφώμεν τον λαλούντα από των ουρανών. Δια τούτο . . . ας κρατώμεν την χάριν, δια της οποίας να λατρεύωμεν [να προσφέρωμεν ιεράν υπηρεσίαν, ΜΝΚ] ευαρέστως τον Θεόν, με σέβας και ευλάβειαν.»​—Εβρ. 12:25, 28.

Τι θα σας βοηθή να μη ζητήτε ν’ απαλλαγήτε από υποχρεώσεις; Το ν’ αγαπά ένας τον Θεό, με όλη την καρδιά, τη διάνοια, την ψυχή και τη δύναμι, και ν’ αγαπά τον πλησίον του ως τον εαυτό του θ’ αποδειχθή ότι αποτελεί τη μεγίστη βοήθεια. Η εκτίμησις του επείγοντος των καιρών στους οποίους ζούμε θα βοηθήση, επίσης. Και ακόμη θα βοηθήση η εκτίμησις των αμέσων τελικών αμοιβών που προκύπτουν από τη μη επιδίωξι απαλλαγής από ευθύνες. Και ποιες είναι αυτές οι αμοιβές; Ειρήνη της διανοίας, ικανοποίησις, ευχαρίστησις κι επιδοκιμασία του Θεού που θα καταλήξη σε αιώνια ζωή.​—Μάρκ. 12:29-31.