ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ της Σκοπιάς
ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ
της Σκοπιάς
Ελληνική
  • ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ
  • ΕΚΔΟΣΕΙΣ
  • ΣΥΝΑΘΡΟΙΣΕΙΣ
  • w70 15/3 σ. 189-192
  • Ερωτήσεις από Αναγνώστας

Δεν υπάρχει διαθέσιμο βίντεο για αυτή την επιλογή.

Λυπούμαστε, υπήρξε κάποιο σφάλμα στη φόρτωση του βίντεο.

  • Ερωτήσεις από Αναγνώστας
  • Η Σκοπιά Αναγγέλει τη Βασιλεία του Ιεχωβά—1970
  • Παρόμοια Ύλη
  • Ερωτήσεις από Αναγνώστας
    Η Σκοπιά Αναγγέλει τη Βασιλεία του Ιεχωβά—1976
  • Θα Κάνατε Έκτρωση;
    Ξύπνα!—1982
  • Ερωτήσεις από Αναγνώστες
    Η Σκοπιά Αναγγέλει τη Βασιλεία του Ιεχωβά—1985
  • Ερωτήσεις από Αναγνώστες
    Η Σκοπιά Αναγγέλει τη Βασιλεία του Ιεχωβά—1999
Δείτε Περισσότερα
Η Σκοπιά Αναγγέλει τη Βασιλεία του Ιεχωβά—1970
w70 15/3 σ. 189-192

Ερωτήσεις από Αναγνώστας

● Ελάβαμε ικανό αριθμό ερωτημάτων από έγγαμα άτομα, που ζητούν πληροφορίες για σεξουαλικά ζητήματα, κατόπιν των απόψεων που έχουν δημοσιευθή ευρέως από κοσμικές πηγές. Αυτά τα ερωτήματα αφορούσαν γαμήλιες πράξεις, έλεγχο των γεννήσεων, στείρωσι και έκτρωσι. Εδώ θα σχολιάσωμε αυτά τα ζητήματα ως το σημείο που νομίζομε ότι είμεθα εξουσιοδοτημένοι να το πράξωμε.

Ο γάμος προέρχεται από θεία πηγή, τον Ιεχωβά. Ο Δημιουργός του ανθρώπου ήταν εκείνος ο οποίος επρομήθευσε σύζυγο ως συμπλήρωμα για τον Αδάμ. Μήπως αυτό ήταν απλώς για πλατωνική συντροφιά, στερούμενη σεξουαλικές πράξεις μεταξύ συζύγων; Όχι σύμφωνα με την Αγία Γραφή. Αυτή λέγει ότι ο Θεός έδωσε οδηγίες στο πρώτο ζεύγος: «Αυξάνεσθε και πληθύνεσθε, και γεμίσατε την γην».—Γεν. 1:28.

Αυτό μας βοηθεί να διαπιστώσωμε πώς ο ίδιος ο Ιεχωβά βλέπει τον γάμο. Έχει ένα πρωταρχικό σκοπό την αναπαραγωγή ή την τεκνοποιία. (Γεν. 1:28· 2:18) Αυτό δεν επρόκειτο να επιτευχθή μέσω παρθενογονίας, της αναπτύξεως ενός ωαρίου χωρίς γονιμοποίησι. Αντιθέτως, η υπακοή στις οδηγίες του Θεού καθιστούσε αναγκαίες σεξουαλικές σχέσεις η γαμήλιες πράξεις μεταξύ του ανδρός και της συζύγου του. Έτσι, μια τέτοια αγνή και ευχάριστη στενή σχέσις δεν έπρεπε να θεωρήται εσφαλμένη ή ποταπή. Είναι έντιμη και ιερή, ένα μέσον μεταδόσεως ανθρωπίνης ζωής. Η Αγία Γραφή δείχνει, ωστόσο, σαφώς ότι μεταξύ Χριστιανών η σαρκική σχέσις πρέπει να περιορίζεται μεταξύ ενός ανδρός και της συζύγου του. Ο Δημιουργός καταδικάζει τις σεξουαλικές σχέσεις έξω απ’ αυτή τη σφαίρα: «Τους . . . πόρνους και μοιχούς θέλει κρίνει ο Θεός».—Εβρ. 13:4.

Εν τούτοις, έχοντας υπ’ όψιν ότι οι γαμήλιες σχέσεις εξυπηρετούν, επίσης, την ικανοποίησι της περιπαθούς επιθυμίας, μερικά άτομα υπέβαλαν ερωτήσεις για ορισμένες σεξουαλικές πράξεις. Θεωρούμε υποχρέωσί μας ν’ απαντήσωμε ότι οι έξω από τον γαμήλιο κύκλο ευρισκόμενοι δεν έχουν θέσι να υπαγορεύσουν σ’ ένα έγγαμο ζεύγος τι θα πράξουν σ’ αυτή τη στενή μορφή σχέσεως όπως είναι ο γάμος των.

Τα όργανα του φύλου του άρρενος και του θήλεος τα έχει προμηθεύσει ο Θεός για να χρησιμοποιούνται στην εκπλήρωσι του ευγενούς σκοπού που ετέθη ενώπιον των ανθρώπων τού ν’ ‘αυξηθούν και να πληθυνθούν’. Δεν είναι ανάγκη να περιγράψωμε πώς αυτά τα όργανα συνεργάζονται γι’ αυτό τον σκοπό. Ο τρόπος της κατασκευής των είναι πολύ καταφανής. Τα έγγαμα άτομα αναγνωρίζουν τον καταφανή τρόπο με τον οποίο το όργανο του συζύγου προσαρμόζεται στον γεννητικό σωλήνα της συζύγου του, για να εξυπηρετήση τον σοβαρό σκοπό της αναπαραγωγής.

Μερικοί, όμως, ισχυρίσθηκαν ότι απολύτως κάθε τι που γίνεται μεταξύ συζύγων επιτρέπεται. Εν τούτοις, αυτή η άποψις δεν υποστηρίζεται από την Αγία Γραφή. Στα εδάφια Ρωμαίους 1:24-32, όπου η Γραφή ομιλεί τόσο για άνδρες όσο και για γυναίκες που ασκούν ανήθικες σεξουαλικές πράξεις, περιλαμβανομένων του λεσβιασμού και της σοδομίας, αναφέρει την «φυσικήν χρήσιν της γυναικός». Έτσι δείχνη ότι η εντρύφησις σε τέτοια διεστραμμένη χρήσι των οργάνων αναπαραγωγής για την ικανοποίησι μιας ακορέστου επιθυμίας για σεξουαλική έξαψι δεν επιδοκιμάζεται από τον Θεό. Αυτό αληθεύει επίσης και για τα έγγαμα ζεύγη· δεν πρέπει να διαστρέφουν αυτή την «φυσικήν χρήσιν της γυναικός». Σε πολλά μέρη ακόμη και ο νόμος της χώρας το υποστηρίζει αυτό, καθιστώντας ωρισμένες πράξεις μεταξύ συζύγων παράνομες. Παραδείγματος χάριν, ομιλώντας για τις Ηνωμένες Πολιτείες, το περιοδικό «Τάιμ» της 8 Αυγούστου 1969, έγραψε τα εξής: «Η σοδομία είναι παράνομος σχεδόν σε κάθε πολιτεία, ακόμη και μεταξύ συζύγων». (Εκείνοι, οι οποίοι δεν έχουν μάθει πώς γίνονται αυτές οι διαστροφές, οφείλουν να είναι ευγνώμονες γι’ αυτό, διότι ο Ιεχωβά Θεός, ενθαρρύνει τους Χριστιανούς να ‘γίνωνται νήπια . . . εις την κακίαν.’—1 Κορ. 14:20.)

Λόγω της ανάγκης και των δύο οι γαμήλιες σχέσεις είναι ένας τρόπος για να εκφράσουν ο σύζυγος και η σύζυγος την τρυφερή αγάπη και τη βαθιά στοργή προς αλλήλους. Θα ήταν συνεπές μ’ αυτό το να εκζητή ένας ιδιοτελώς από τη σύντροφό του να συμμετάσχη σ’ ένα εξευτελισμό των οργάνων αναπαραγωγής, ενεργώντας μ’ ένα τρόπο που η σύντροφος θεωρεί αποκρουστικό, μόνον για να ικανοποιήση τις αισθήσεις του; Θα ήταν αυτή η τρυφερή, στοργική πορεία; Κανένα λογικό άτομο δεν θα έκανε κατάχρησι του σώματός του, ούτε θα επέβαλλε σ’ αυτό πράξεις που το διεγείρουν. Οι Γραφές ομιλούν για τον σύζυγο και τη σύζυγο ως μία σάρκα. (Εφεσ. 5:28-31) Έτσι θα ζητούσε ένας λογικός και στοργικός σύζυγος η μια λογική και στοργική σύζυγος σεξουαλικές πράξεις που ο άλλος σύντροφος ορθώς θεωρεί αφύσικες και αηδιαστικές; Είναι προφανές ότι η εξουσία επάνω στο σώμα του άλλου συντρόφου δεν είναι απεριόριστη ούτε ανεπηρέαστη από τις Βιβλικές αρχές.—1 Κορ. 7:1-5· Παροιμ. 5:15-19.

Μερικές φορές άτομα νομίζουν ότι η εγκράτεια όσον αφορά τα ζητήματα του φύλου χρειάζεται μόνο για άγαμα άτομα αλλά όταν νυμφευθούν δεν χρειάζεται. Αυτή η άποψις, όμως, δεν είναι ορθή. Η εγκράτεια είναι ένας καρπός του πνεύματος και πρέπει να εκδηλώνεται σ’ όλες τις σχέσεις. (Γαλ. 5:22, 23) Το γεγονός ότι συνήθως ο άρρην έχει τη μεγαλύτερη σεξουαλική επιθυμία επιβάλλει την εκδήλωσι μεγαλυτέρου βαθμού εγκρατείας, και αν ακόμη η σύζυγός του επιθυμή στοργικά να τον ικανοποιήση. Οφείλει να της ‘αποδίδη τιμήν εις το γυναικείον γένος ως εις σκεύος ασθενέστερον’. (1 Πέτρ. 3:7) Και εν μέρει μπορεί να το πράξη αυτό με το ν’ αναγνωρίζη ότι η σεξουαλική της φύσις είναι διαφορετική από την ιδική του. Για να συνοική μαζί της «εν φρονήσει», δεν πρέπει να σκέπτεται μόνο να ικανοποιή με ευχέρεια τον εαυτό του οπωσδήποτε και οποτεδήποτε θέλει, αλλά να είναι διακριτικός όσον αφορά τη δική της σωματική και συγκινησιακή κατάστασι.

Ωστόσο, εμείς δεν μπορούμε να προχωρήσωμε πέραν από τις ανωτέρω παρατηρηθείς όσον αφορά τις γαμήλιες πράξεις. Με αγάπη, σεβασμό και ανιδιοτέλεια, τα έγγαμα ζεύγη οφείλουν μόνα των ν’ αποφασίσουν τι θα πράξουν. Μπορούν να διατηρούν στο νου την σπουδαιότητα της εγκρατείας και ότι «μακάριον είναι να δίδη τις μάλλον παρά να λαμβάνη».—Πράξ. 20:35.

Σχετικό μ’ αυτό το ζήτημα είναι, και το θέμα του ελέγχου των γεννήσεων. Όπως ανεφέραμε στην αρχή, η αναπαραγωγή είναι ένας πρωταρχικός σκοπός του γάμου, σύμφωνα με την Αγία Γραφή. Σταθερά πιστεύομε ότι τα τέκνα είναι μια ευλογία, ή όπως το θέτει ο Ψαλμός 127:3: «Μισθός [αμοιβή, ΜΝΚ] . . . ο καρπός της κοιλίας». Μήπως, όμως, αυτό σημαίνει ότι όλοι οι Χριστιανοί είναι υποχρεωμένοι να νυμφεύωνται και να παράγουν τέκνα; Είναι οι δούλοι του Θεού σήμερα υπεύθυνοι να εφαρμόζουν προσωπικά την εντολή που έδωσε ο Θεός στο Νώε και τους γυιους του, «Αυξάνεσθε και πληθύνεσθε, και γεμίσατε την γην»;—Γεν. 9:1.

Όχι, η Γραφή δεν λέγει ότι αυτό αποτελεί υποχρέωσι σήμερα. Ο ίδιος ο Ιησούς ετόνισε ότι μερικοί μαθηταί θ’ απέφευγαν το γάμο «δια την βασιλείαν των ουρανών». (Ματθ. 19:10-12) Και κάτω από έμπνευσι ο απόστολος Παύλος εξήγησε με συγκεκριμένο τρόπο ότι η άγαμη κατάστασις προσφέρει μεγαλύτερη ελευθερία για την υπηρεσία του Κυρίου. (1 Κορ. 7:32-34, 38) Μερικοί έγγαμοι Χριστιανοί, επίσης, για να μπορούν ν’ απολαμβάνουν μεγαλύτερη ελευθερία στην υπηρεσία του Θεού, ή για λόγους υγείας ή οικονομικούς, απεφάσισαν να περιορίσουν το μέγεθος της οικογενείας των με το να ασκούν έλεγχο των γεννήσεων. Η Αγία Γραφή δεν ομιλεί με άμεσο τρόπο για τον έλεγχο των γεννήσεων, κι’ έτσι κάθε ζεύγος μπορεί να εξετάση τ’ ανωτέρω σημεία και να βγάλη τα δικά του συμπεράσματα. Εκείνοι οι οποίοι θέλουν ν’ αποφύγουν να έχουν τέκνα τώρα δεν παραβιάζουν καμμία εντολή του Θεού προς τους Χριστιανούς, αλλά ούτε κι’ εκείνοι οι οποίοι έχουν τέκνα τώρα ενεργούν ακατάλληλα με το να έχουν.—Γαλ. 6:5.

Υπάρχουν πολυάριθμες μέθοδοι ελέγχου των γεννήσεων. Εμείς ως μια Βιβλική Εταιρία δεν μπορούμε να συστήσωμε ή επιδοκιμάσωμε οποιαδήποτε απ’ αυτές. Αν ένα έγγαμο ζεύγος θέλη να εφαρμόση έλεγχο των γεννήσεων—και οφείλομε να τονίσωμε ότι αυτό είναι απολύτως προσωπική απόφασις—αυτοί πρέπει να καταλήξουν όσον αφορά το πώς θα το πράξουν. Είναι δυνατόν να υπάρξουν παρενέργειες στο σώμα από ωρισμένες αντισυλληπτικές μεθόδους. Επομένως, πρέπει να ληφθούν υπ’ όψιν. Μια άλλη πλευρά που πρέπει να εξεταστή είναι αν μια συγκεκριμένη μέθοδος παραβιάζη τις Χριστιανικές αρχές με κάποιο τρόπο.

Παραδείγματος χάριν, αυτοί οι ίδιοι οι επιστήμονες δεν είναι βέβαιοι για τον τρόπο λειτουργίας της ενδομητρίου συσκευής (IUD), που μερικές φορές ονομάζεται «αγκύλη» ή «σπείρα». Μία έκθεσις του 1968 από την Παγκόσμιο Οργάνωσι Υγείας των Ηνωμένων Εθνών έλεγε: «Δεν έχει ακόμη αποδειχθή με αναμφισβήτητο τρόπο αν η παρουσία του IUD επηρεάζη ή όχι τη γονιμοποίησι του ανθρωπίνου θήλεος. . . . Τα πορίσματα σε άλλα είδη υποβάλλουν την ιδέα ότι η πρόληψις της ενώσεως ωαρίου-σπέρματος [συλλήψεως] στον [φαλλοπιανό] πόρο δεν αποτελεί εξήγησι της αντιγονιμοποιητικής ενεργείας του IUD στα θηλαστικά». (Σειρά Τεχνικών Εκθέσεων Αριθ. 397, σελίς 11) ΑΝ αυτή η συσκευή επιτρέπη τη σύλληψι αλλά διακόπτη την ανάπτυξι του γονιμοποιηθέντος ωαρίου σε κάποια μεταγενέστερη κατάστασι, αυτό θα εσήμαινε έκτρωσι από τη Βιβλική άποψι. (Η έκτρωσις θα εξετασθή αργότερα.) Εμείς ως μια Εταιρία δεν έχομε διεξαγάγει πειράματα με το IUD κι’ έτσι δεν μπορούμε να υποστηρίξωμε το ένα ή το άλλο. Τα ζεύγη ατομικώς οφείλουν να ζυγίσουν τους παράγοντας και να είναι πρόθυμα να επωμισθούν ενώπιον του Θεού την ευθύνη της αποφάσεώς των.

Ένα αντισυλληπτικό μέτρον που έχει πολλούς υποστηρικτάς στον κόσμο είναι η εκουσία στείρωσις. Έχουν επινοηθή χειρουργικές επεμβάσεις, με τις οποίες ένας άνδρας ή μία γυναίκα μπορούν να καταστούν στείροι για λόγους ελέγχου των γεννήσεων. Μερικές φορές αυτές οι εγχειρήσεις ονομάζονται «προσωρινές» διότι ισχυρίζονται ότι μπορούν ν’ αντιστραφούν. Γεγονός, όμως, παραμένει ότι μεταξύ των 4 τοις εκατό που ζητούν μια τέτοια αντιστροφή, λιγώτερες από τις μισές είναι επιτυχείς αλλά και τότε ακόμη υπάρχουν έκτακτοι κίνδυνοι για τις γυναίκες με μεταγενέστερες εγκυμοσύνες. Ορθώς, λοιπόν, κάποιος συγγραφεύς παρετήρησε ότι «η στείρωσις πρέπει να θεωρήται ως μία μόνιμη, μη αντιστρεπτέα μέθοδος». (Αναφερόμεθα, φυσικά, σε μια εγχείρησι με αντικειμενικό της σκοπό τη στείρωσι, όχι μια εγχείρησι για αφαίρεσι ασθενών ιστών όπως ο καρκίνος της μήτρας. Σ’ αυτή την τελευταία κατάστασι, η απώλεια της ικανότητος αναπαραγωγής ενός ατόμου μπορεί να είναι το θλιβερό και πιθανόν αναπόφευκτο αποτέλεσμα, και όχι ο σκοπός της εγχειρήσεως.)

Είτε ονομάζεται «προσωρινή» είτε όχι, ποια ακριβώς είναι η άποψις της Γραφής για τη στείρωσι; Ο Θεός δεν επέτρεπε στείρωσι μεταξύ των Ισραηλιτών. Αντιθέτως, απηγόρευε στο έθνος του να κάνη ευνούχους, λέγοντας: «Ο έχων τα κρύφια αυτού τεθλασμένα ή αποκεκομμένα, δεν θέλει εισέλθει εις την συναγωγήν του Ιεχωβά». (Δευτ. 23:1, ΜΝΚ) Έδωσε, περαιτέρω, νόμους, οι οποίοι επροστάτευαν τις δυνάμεις αναπαραγωγής. Αν μία έγγαμος γυναίκα έθετε σε κίνδυνο τις δυνάμεις αναπαραγωγής ενός ανδρός στη διάρκεια πάλης, ετιμωρείτο αυστηρά για την πράξι της.—Δευτ. 25:11, 12.

Είναι αλήθεια ότι οι Χριστιανοί δεν είναι κάτω από τις απαιτήσεις του Μωσαϊκού νόμου. (Ρωμ. 6:14) Αλλά επιθυμεί ένας πράγματι να γνωρίζη τον νουν του Θεού στο ζήτημα της στειρώσεως; Η ανωτέρω πληροφορία είναι η μόνη ένδειξις που έχομε στην Αγία Γραφή. Εκείνοι οι οποίοι είναι πνευματικώς ώριμοι εκτιμούν βαθιά το να έχουν οξεία αντίληψι της απόψεως του Θεού για να μπορούν να καθοδηγούν τα βήματά των αναλόγως. Πράγματι, για μερικά άτομα η στείρωσις πιθανόν να φαίνεται ως μια πορεία που απαιτεί μικρότερη προσπάθεια από απόψεως εγκρατείας ή που αποφεύγει τους κινδύνους που σχετίζονται με την εγκυμοσύνη για μια γυναίκα κακής υγείας, αλλά παρατηρήστε τη στάσι που αντανακλάται στον Ψαλμό 143:10: «Δίδαξόν με να κάμνω το θέλημά σου· διότι συ είσαι ο Θεός μου· το πνεύμα σου το αγαθόν ας με οδηγήση εις οδόν ευθείαν». Οι ώριμοι Χριστιανοί σήμερα εκδηλώνουν την ιδία στάσι όταν λαμβάνουν αποφάσεις.

Ένα τελικό ζήτημα κατάλληλο σ’ αυτή τη συζήτησι είναι η έκτρωσις. Υπάρχει μια αυξανομένη κραυγή στον κόσμο για αναθεώρησι των νόμων περί εκτρώσεως. Οι υπέρμαχοι λέγουν συχνά ότι πρέπει να νομιμοποιούνται οι εκτρώσεις, όταν ένας διπλωματούχος ιατρός «πιστεύη ότι υπάρχει σοβαρός κίνδυνος ότι αν συνεχισθή η εγκυμοσύνη αυτό θα έβλαπτε σοβαρά την σωματική ή διανοητική υγεία της μητρός ή ότι το παιδί θα εγεννάτο με σοβαρά σωματικά ή διανοητικά ελαττώματα, ή κάποια παραλλαγή τούτου. Εμείς δεν λαμβάνομε στάσι υπέρ του ενός ή του άλλου τρόπου σ’ αυτό το νομικό ζήτημα, αλλά μπορούμε να σχολιάσωμε πάνω σε ό,τι λέγει η Γραφή που σχετίζεται με το ερώτημα αν η έκτρωσις είναι θεμιτή για μια Χριστιανή.

Θεμελιώδης γι’ αυτό το ερώτημα είναι η Βιβλική άποψις ότι η ζωή είναι δώρον του Θεού και είναι ιερή. Τόσο στο Νώε ως τον πρόγονο της μετακατακλυσμιαίας ανθρωπίνης γενεάς όσο και στο έθνος Ισραήλ ο Ιεχωβά απηγόρευε τον φόνο ή την αφαίρεσι της ζωής ενός άλλου ανθρώπου. (Γέν. 9:5, 6· Έξοδ. 20:13) Αλλά πότε αρχίζει μια ανθρωπίνη ζωή; Θεολόγοι κι’ επιστήμονες έχουν επιχειρηματολογήσει σ’ αυτό το σημείο επανειλημμένως. Εν τούτοις, εκείνο που ενδιαφέρει τους Χριστιανούς είναι η άποψις του Ιεχωβά.

Σύμφωνα με το νόμο του Θεού που εδόθη μέσω του Μωυσέως η ανάπτυξις του ανθρωπίνου εμβρύου εθεωρείτο μια ζωή ή ψυχή. ο Θεός διεκήρυξε: «Εάν μάχωνται άνδρες, και πατάξωσι γυναίκα έγκυον, και εξέλθη το παιδίον αυτής, δεν συμβή όμως συμφορά· θέλει εξάπαντος κάμει αποζημίωσιν . . . Αν όμως συμβή συμφορά, τότε θέλεις δώσει ζωήν αντί ζωής». (Έξοδ. 21:22, 23) Σημειώστε ότι ο Θεός δεν είπε ότι αυτό εφηρμόζετο μόνο μετά την πάροδο ορισμένου αριθμού εβδομάδων από την εγκυμοσύνη. Αν η γυναίκα είχε συλλάβει και ήταν έγκυος, πράξις η οποία θα κατέληγε στο να θανατώση το βρέφος που ανεπτύσσετο μέσα της—εκείνο που στον ωρισμένο καιρό κάτω από ομαλές συνθήκες θα ζούσε ως μία χωριστή ‘ψυχή—θα ήταν φόνος.

Συνεπώς, η έκτρωσις απλώς για απαλλαγή από ένα ανεπιθύμητο παιδί ισοδυναμεί με την εκουσία αφαίρεσι ανθρωπίνης ζωής. (1 Ιωάν. 3:15) Το ίδιο ισχύει, όταν πρόκειται να γίνη έκτρωσις απλώς επειδή ένας γιατρός αποφαίνεται ότι αν επιτραπή να συμπληρώση η εγκυμοσύνη τον χρόνο της αυτό θα είναι επιβλαβές για την υγεία ή τη ζωή της μητρός.a Είναι καλό να ενθυμούμεθα ότι οι ιατρικές γνώμες, οσοδήποτε ειλικρινές και αν είναι το ελατήριο των, δεν παύουν να είναι γνώμες. Σύμφωνα με μια έκθεσι της υπηρεσίας UPI, μια γυναίκα στο Χουλλ, της Αγγλίας, είχε ένα σοβαρό καρδιακό πρόβλημα κι’ έπρεπε να βασίζεται σ’ ένα ηλεκτρικό μηχάνημα που να ενισχύη την καρδιά της. Όταν έμεινε έγκυος, οι γιατροί είπαν «οι πόνοι του τοκετού θα ήσαν κάτι πάρα πολύ» γι’ αυτήν. Συνεβούλευσαν να κάμη έκτρωσι. Εκείνη, όμως, αρνήθηκε να κάμη έκτρωσι. Εζήτησε ιατρική βοήθεια για να παραμείνη στη ζωή. Τελικά εγέννησε ένα υγιές κοριτσάκι και, κρατώντας το νεογέννητο βρέφος στην αγκαλιά της, είπε: «Αξίζει τον κίνδυνο».

Λόγω αυτών των αποτελεσμάτων της ατελείας, υπάρχουν κίνδυνοι που σχετίζονται με κάθε ανθρωπίνη εγκυμοσύνη. Πόσο ευγνώμονες μπορούμε να είμεθα για το ότι ο Θεός έχει υποσχεθή ν’ αλλάξη τα πράγματα στο μέλλον, αποκαθιστώντας την ανθρωπίνη τελειότητα και υγεία, ακόμη και ανασταίνοντας εκείνους οι οποίοι ήσαν πιστοί σ’ αυτόν. Έτσι είναι βέβαιο ότι η συνετή πορεία σήμερα είναι να κάμη ένας ό,τι μπορεί για να διαφυλάξη το μέτρον της ζωής και της υγείας που έχει, αλλά ν’ αποφεύγη να κάμη οτιδήποτε που θα μπορούσε να καταλήξη στο να χάση την ελπίδα του για αιώνια ζωή με τελειότητα.—Ματθ. 16:25-27· Αποκάλ. 21:8.

Ως συμπέρασμα, ας αναφέρουμε ότι αντιλαμβανόμεθα ότι, όταν παρουσιάζεται ζήτημα ελέγχου των γεννήσεων και γαμηλίων σχέσεων, υπάρχουν πολλές προσωπικές απόψεις. Δεν προσπαθήσαμε να εξετάσωμε όλες αυτές ούτε και θα το πράξωμε. Η εξέτασις που εκάμαμε είναι να εκθέσωμε τι συναντούμε στην Αγία Γραφή. Μερικά άτομα ίσως θα επιθυμούσαν να δώσωμε περισσότερο λεπτομερείς συμβουλές σ’ αυτά τα θέματα ή να λάβωμε αποφάσεις γι’ αυτά. Αυτό δεν μπορούμε να το πράξωμε. Ελπίζομε, όμως, ότι αυτή η εξέτασις θ’ αποδειχθή βοηθητική.

[Υποσημειώσεις]

a Αν κατά τον τοκετό πρέπει να γίνη εκλογή μεταξύ της ζωής της μητρός και της ζωής του βρέφους, εναπόκειται στα ενδιαφερόμενα άτομα να κάμουν την εκλογή. Μερικοί που ευρέθησαν σ’ αυτή τη θέσι απεφάσισαν να σώσουν τη ζωή της μητρός λόγω της σπουδαιότητος που είχε αυτή για τον σύζυγό της και για τ’ άλλα τέκνα της, αν είχε. Εν τούτοις, οι πρόοδοι στις ιατρικές μεθόδους σε πολλά έθνη κατέστησαν αυτή την περίπτωσι πολύ σπανία.

    Ελληνικές Εκδόσεις (1950–2025)
    Αποσύνδεση
    Σύνδεση
    • Ελληνική
    • Κοινή Χρήση
    • Προτιμήσεις
    • Copyright © 2025 Watch Tower Bible and Tract Society of Pennsylvania
    • Όροι Χρήσης
    • Πολιτική Απορρήτου
    • Ρυθμίσεις Απορρήτου
    • JW.ORG
    • Σύνδεση
    Κοινή Χρήση