Η Βιβλική Αλήθεια για τους Νεκρούς Δίνει Ελπίδα — ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ της Σκοπιάς

Η Βιβλική Αλήθεια για τους Νεκρούς Δίνει Ελπίδα

Μπορείτε να δώσετε πραγματική παρηγορία στους πενθούντας;

ΟΤΑΝ ένα προσφιλές πρόσωπο βρίσκεται μεταξύ ζωής και θανάτου, υπάρχει ακόμη ελπίς ότι το σώμα πιθανόν να καταπολεμήση επιτυχώς τ’ αποτελέσματα της ασθενείας ή του δυστυχήματος. Αλλά όταν αυτό περιέλθη σε ακινησία από το θάνατο, τότε τι γίνεται; Έχει χαθή η ελπίδα για πάντα; Όταν επισκέπτεστε μια τέτοια οικογένεια που υπέστη την απώλεια, μπορείτε να κάμετε τους θλιμμένους μετόχους κάποιας ισχυρής ελπίδος; Ή μήπως αισθάνεσθε κάπως ανίσχυρος όταν αντιμετωπίζετε την τραγωδία των;

Η ελπίδα ελαφρύνει το φορτίο της θλίψεως. Η ελπίδα φωτίζει το σκότος που έχει επιπέσει ως σάβανο επάνω στους θλιμμένους. Αλλ’ αυτή η ελπίδα πρέπει να είναι γνησία, ελπίδα που είναι καλά θεμελιωμένη. Είναι ανάγκη να είναι μια ελπίδα που βασίζεται σε αναμφισβήτητη αυθεντία. Πρέπει να είναι η αλήθεια. Πιστεύετε ότι υπάρχει μια τέτοια παρηγορητική ελπίδα;

Είναι πιθανόν ότι, όταν αντιμετωπίζετε μια τέτοια ανάγκη για παρηγοριά, προσφέρετε τις ίδιες συλλυπητήριες εκφράσεις που έχετε ακούσει να προσφέρουν κληρικοί σε κηδείες. Είναι αλήθεια ότι πολλοί άνθρωποι αποβλέπουν στην εκκλησία των για παρηγοριά σε καιρό θλίψεως. Αλλά πολλοί βυθίζονται σ’ ένα βαθύτερο αίσθημα απωλείας μ’ αυτά που έχουν διδαχθή να πιστεύσουν για το θάνατο.

ΜΑΤΑΙΟΙ ΠΑΡΗΓΟΡΗΤΑΙ

Βάλετε τον εαυτό σας στη θέσι των γονέων, οι οποίοι θρηνούν τον θάνατο ενός τέκνου των. Πώς θ’ αντιδρούσατε αν ερχόταν ένας κληρικός και σας έλεγε να μη θλίβεσθε, διότι το παιδί σας το πήρε ο Θεός; Αυτή η δήλωσις δεν είναι ασυνήθιστη. Πολλοί κληρικοί υιοθετούν την άποψι που εξέφρασε ένας θρησκευτικός συγγραφεύς, δηλαδή: ‘Ποιος ξεύρει αν ο Θεός δεν παρέλαβε το παιδάκι σας στον Ουρανό για να στρέψη και την δική σας καρδιά προς τον Ουρανό;’ Θα σας παρηγορούσε αυτό; Αντιθέτως, αυτό έχει πράγματι πικράνει μερικούς, καθώς απορούσαν γιατί ένας Θεός αγάπης τους επέβαλε μια τέτοια απώλεια.

Και ποια παρηγοριά μπορεί να δοθή στα πλήθη των ανθρώπων, που βλέπουν με τρόμο την προσέγγισι του θανάτου; Έχουν διδαχθή ότι ο θάνατος δεν είναι στην πραγματικότητα θάνατος, αλλ’ αντιθέτως καιρός τιμωρίας των κακοποιών σε τρομερά βάσανα. Μερικοί κληρικοί έχουν περιγράψει ζωηρά τις φλόγες του άδου και ωμίλησαν στις εκκλησίες των για τις ατέλειωτες αθλιότητες που θα υποφέρουν οι «κολασμένοι.» Τι είδους παρηγοριά μπορείτε να προσφέρετε σε πενθούντας, οι οποίοι έχουν υποταχθή σ’ αυτό το είδος τρομοκρατικής θρησκείας;

Ίσως μερικοί έχουν το αίσθημα ότι έζησαν μια αρκετά καλή ζωή. Πιθανόν να παρηγορούνται με τη σκέψι ότι «όλοι οι καλοί άνθρωποι πηγαίνουν στον ουρανό.» Αυτό έχουν διδαχθή να προσμένουν, αλλά ίσως έχουν και τους φόβους των. Πράγματι, πόσα άτομα γνωρίζετε που ομολογούν ότι έχουν αυτή την προσδοκία και τα οποία φοβούνται ωστόσο τον θάνατο; Πλείστα άτομα αισθάνονται ότι η παρούσα ζωή είναι προτιμότερη από την αβεβαιότητα του μέλλοντος.

Εν τούτοις, τι συμβαίνει, αν ένας τέτοιος άνθρωπος στο θάνατό του δεν πηγαίνη πράγματι στον ουρανό; Τότε εκείνοι που έχασαν το προσφιλές των πρόσωπο έχουν εξαπατηθή. Σεις δεν θα θέλατε να εξαπατηθήτε μ’ αυτό τον τρόπο· δεν είν’ έτσι; Εκτός τούτου, και αν ακόμη είχατε λάβει κάποιο μέτρον ανακουφίσεως μ’ αυτή την ψευδή παρηγορία, ασφαλώς αυτή θα ήταν μόνο προσωρινής φύσεως! Πραγματική παρηγορία που διαρκεί, στην οποία μπορούμε να προσκολληθούμε με εμπιστοσύνη, πρέπει να είναι σε αρμονία με την αλήθεια. Αν προσκολλώμεθα σ’ ένα ψεύδος, σε κάτι που είναι αντίθετο με τον Λόγο της αληθείας του Θεού, τότε όλη η λατρεία μας προς τον Θεό θα είναι άσκοπη, διότι ο Χριστός διεκήρυξε ότι «οι προσκυνούντες αυτόν [τον Πατέρα], εν πνεύματι και αληθεία πρέπει να προσκυνώσι.»—Ιωάν. 4:23, 24.

Βρίσκεται κανείς πράγματι σε πολύ δυσάρεστη θέσι, όταν εισέρχεται σ’ ένα οίκο πένθους και το μόνο που μπορεί να πη στους τεθλιμμένους είναι: «Το προσφιλές σας πρόσωπο θα υπάγη τελικά στον ουρανό. Απλώς έχετε πίστι.» Δεν είναι πιθανόν ότι οι διάνοιες μερικών Καθολικών θα αισθάνωνται λύπη με τη σκέψι ότι ο νεκρός των θα έπρεπε να περάση πρώτα μια μακρά περίοδο θλίψεως στο καθαρτήριο προτού γίνη κατάλληλος για τον ουρανό;

ΓΙΑΤΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΔΙΛΗΜΜΑ;

Σας συνέβη ποτέ ν’ απορήτε γιατί να βρίσκεσθε σ’ ένα τέτοιο δίλημμα—να επιθυμήτε να παρηγορήσετε φίλους και συγγενείς σας που βρίσκονται σε θλίψι, κι’ εν τούτοις να μη έχετε κάποιο σαφές άγγελμα ελπίδος να προσφέρετε; Ίσως να έχετε διδαχθή ότι ο άνθρωπος έχει κάποιο είδος αοράτου ψυχής, η οποία με τον θάνατο εγκαταλείπει το σώμα και αναλαμβάνει κατοικία αλλού ως ένα συνειδητό πλάσμα, είτε στον ουρανό, στο καθαρτήριο ή σ’ ένα «θερμόν άδην.» Κατόπιν, επίσης, πιθανόν να έχετε διδαχθή ότι υπάρχει ανάστασις νεκρών. Ο Ιησούς Χριστός έδωσε βεβαίωσι για την ανάστασι των νεκρών.—Ιωάν. 11:25.

Αλλά σταθήτε, τώρα, και σκεφθήτε το ζήτημα. Αν οι νεκροί δεν είναι πράγματι νεκροί, αλλά τελείως ζώντες σε κάποια άλλη σφαίρα, γιατί θα είχαν ανάγκη αναστάσεως; Αν η νεκρά ψυχή έχη σταλή σ’ ένα «θερμόν άδην για πάντα, πώς θα μπορούσε αυτό το άτομο ν’ αναστηθή; Εν τούτοις, η Αγία Γραφή λέγει ότι μέλλει να γίνη ανάστασις «δικαίων τε και αδίκων.» (Πράξ. 24:15) Και αν η νεκρή ψυχή έχη υπάγει στον ουρανό, θα υπήρχε ένας λόγος λιγώτερος για την αποκατάστασί της στην ανάστασι. Ένας, ο οποίος βρίσκεται στον ουρανό, θα ήθελε ασφαλώς να παραμείνη εκεί!

Φυσικά, αν αληθεύη ότι ο άνθρωπος έχη «αθάνατη ψυχή,» τότε οφείλομε να συμφωνήσωμε ότι κατά τον θάνατο η ψυχή πρέπει να υπάγη κάπου. Αλλ’ ακόμη και κληρικοί, οι οποίοι παρέμειναν πολύν καιρό προσκολλημένοι σ’ αυτή την ιδέα, εκφράζουν τώρα αμφιβολίες γι’ αυτό το ζήτημα. Ένας Πρεσβυτεριανός λειτουργός στην Αυστραλία, παραδείγματος χάριν, αναφέρεται ότι είπε: «Στη θεολογική μας εκπαίδευσι είχε τονισθή πολύ σαφώς, και για μένα με οριστικό τρόπο, ότι η διδασκαλία της αθανασίας της ψυχής δεν ήταν μια διδασκαλία, η οποία προέρχεται από την Καινή Διαθήκη· ότι ήταν μια αντίληψις που είχε, φαίνεται, την αρχή της στην Ελληνική φιλοσοφία, ιδιαιτέρως του Πλάτωνος.» Μπορεί να προέλθη οποιαδήποτε γνησία παρηγορία από μια ειδωλολατρική φιλοσοφία;

Η ΒΙΒΛΟΣ ΔΙΝΕΙ ΕΛΠΙΔΑ

Η αυθεντική πηγή της θρησκευτικής αληθείας είναι η Βίβλος, ο γραπτός Λόγος του Θεού. (Ιωάν. 17:17) Αν η λατρεία σας πρόκειται να γίνη δεκτή από τον Θεό, τότε πρέπει να είναι σε αρμονία με την αλήθεια της Βίβλου. Λατρεία, η οποία είναι συνδεδεμένη με συγκεχυμένες διδασκαλίες όσον αφορά τον θάνατο και την ελπίδα για τους νεκρούς, δεν μπορεί να είναι ευάρεστη στον Θεό. Πόσο ζωτικό είναι, λοιπόν, γι’ αυτούς, που πρόκειται να κερδίσουν την εύνοια και τις ευλογίες του Θεού, να εξακριβώσουν τι λέγει πράγματι το Βιβλίο του για τέτοια ζωτικά ζητήματα!

Η Βίβλος διακηρύττει ότι κάθε ‘ψυχή που αμαρτάνει θέλει αποθάνει.’ (Ιεζ. 18:4, 20) Και στη Βίβλο η λέξις «ψυχή» πολύ συχνά χρησιμοποιείται με την ίδια έννοια που χρησιμοποιούνται οι λέξεις «ον,» «άτομο,» «πλάσμα.» Ο Λόγος του Θεού αναφέρεται σε μια ‘νεκρά ψυχή’ ή μια ‘ζώσα ψυχή’ όπως ακριβώς θα λέγαμε για ένα νεκρό άτομο ή ένα ζωντανό άτομο. (Βλέπε εδάφια Λευιτικόν 23:30· 21:1, 11· Αριθμοί 5:2 και Γένεσις 2:7, όπου η ιδία Εβραϊκή λέξις μεταφράζεται με ποικίλους τρόπους όπως «ψυχή,» «νεκρός» και «σώμα.») Με τον ίδιο τρόπο και σεις ο ίδιος μπορείτε να πήτε «δυστυχισμένη ψυχή» και να εννοήτε πράγματι το άτομο—όχι κάτι που βρίσκεται μέσα στο άτομο.

Και γιατί πεθαίνουν οι ψυχές ή τα άτομα; Η απάντησις της Γραφής, όπως αναγράφεται στο εδάφιο Ρωμαίους 5:12, είναι: «Δι’ ενός ανθρώπου [του Αδάμ] η αμαρτία εισήλθεν εις τον κόσμον, και διά της αμαρτίας ο θάνατος, και ούτω διήλθεν ο θάνατος εις πάντας ανθρώπους, επειδή πάντες ήμαρτον.» Έτσι οι άνθρωποι πεθαίνουν, νέοι και ηλικιωμένοι, φρόνιμοι και άφρονες, λόγω της αναπόφευκτης κληρονομιάς της αμαρτίας. Και όταν πεθαίνουν είναι πραγματικά νεκροί, σε ανυπαρξία, χωρίς συναίσθησι για τίποτε. Οι νεκροί παρουσιάζονται στις Άγιες Γραφές ως να βρίσκωνται σε βαθύ, χωρίς όνειρα ύπνο. Δεν γνωρίζουν τίποτε και δεν πρόκειται να έχουν συναίσθησι για τίποτε πάλι έως την ημέρα που θ’ αναστηθούν.

Ως απόδειξι αυτών των δηλώσεων εξετάστε αυτά τα σημαντικά Γραφικά εδάφια: «Διότι οι ζώντες γνωρίζουσιν ότι θέλουσιν αποθάνει· αλλ’ οι νεκροί δεν γνωρίζουσιν ουδέν, ουδέ έχουσι πλέον απόλαυσιν· επειδή το μνημόσυνον αυτών ελησμονήθη.» (Εκκλησ. 9:5) «Διότι ο μεν Δαβίδ αφού υπηρέτησε την βουλήν του Θεού εν τη γενεά αυτού, εκοιμήθη, και προσετέθη εις τους πατέρας αυτού, και είδε διαφθοράν.» (Πράξ. 13:36) «Είθε να με έκρυπτες εν τω τάφω [Σιεόλ (ΜΝΚ), που Εβραϊκά χρησιμοποιείται για τη λέξι «τάφος»], να με εσκέπαζες εωσού παρέλθη η οργή σου, να προσδιώριζες εις εμέ προθεσμίαν, και τότε να με ενθυμηθής! Εάν αποθάνη ο άνθρωπος, θέλει αναζήσει; πάσας τας ημέρας της εκστρατείας μου θέλω περιμένει, εωσού έλθη η μεταλλαγή μου. Θέλεις καλέσει, και εγώ θέλω σοι αποκριθή.»—Ιώβ 14:13-15.

Αυτά τα λόγια του Ιώβ βρίσκονται σε πλήρη αρμονία με την προφητεία που εξήγγειλε ο Ιησούς Χριστός, δηλαδή: «Έρχεται ώρα, καθ’ ην πάντες οι εν τοις μνημείοις θέλουσι ακούσει την φωνήν αυτού [μου]· και θέλουσιν εξέλθει.» (Ιωάν. 5:28, 29) Όλοι οι ανθρώπινοι νεκροί, τους οποίους ο Θεός κατά το έλεός του εγείρει μέσω του Χριστού σε ζωή στη γη και πάλι, όπως ακριβώς είχε εγερθή ο Λάζαρος σε ζωή, δεν θα ενθυμούνται τίποτε από τον ύπνο των σε θάνατο, είτε η διάρκειά του ήταν τέσσερες ημέρες είτε τέσσερες χιλιάδες χρόνια. (Ιωάν. 11:11-17, 43, 44) Εκείνοι οι οποίοι 9:αναστηθούν, όμως, θα επανέλθουν σε ζωή κάτω από μια τελείως διαφορετική κατάστασι πραγμάτων.

ΟΙ ΝΕΚΡΟΙ ΕΠΙΣΤΡΕΦΟΥΝ ΣΕ ΖΩΗ—ΣΕ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ!

Η χιλιετής βασιλεία του Χριστού θα έχη τότε αρχίσει, και αυτός θα έχη συντρίψει όλους τους εχθρούς της ειρήνης και της δικαιοσύνης. Κάτω από την ουρανία του κυβέρνησι θαυμαστά πράγματα θα έχουν γίνει στη γη. Παραδείγματος χάριν, η γη πρόκειται να μεταμορφωθή σε Παράδεισο, σ’ ένα τόπο ωραιότητος, ειρήνης και καρποφορίας. Όλα τα ερείπια που θα έχουν προκύψει από τον «πόλεμον της ημέρας εκείνης της μεγάλης του Θεού του Παντοκράτορος» θα καθαρισθούν. Το χώμα, με την ευλογία του Θεού, θα γίνη παραγωγικό. Η καρποφορία του θα βοηθήση το ανθρώπινο γένος να φθάση σε τελεία υγεία.—Αποκάλ. 16:14· 20:4· 21:1-4· 1 Κορ. 15:25.

Ίσως τώρα μπορείτε να εννοήσετε γιατί ο Ιησούς απήντησε με τον τρόπο που απήντησε, όταν ένας κακούργος, ο οποίος είχε εκτελεσθή παραπλεύρως του, τον παρεκάλεσε: «Μνήσθητί μου, Κύριε, όταν έλθης εν τη βασιλεία σου.» Σημειώστε ότι ο Ιησούς δεν του υπεσχέθη ότι θα πήγαινε στην ουράνια βασιλεία ή ότι θα ήταν μέρος της—προνόμιο που παρέχεται μόνο σε ολίγους εκλεκτούς μέσ’ από το ανθρώπινο γένος. Όχι, αλλά ο Ιησούς υπεσχέθη σ’ εκείνον τον κακούργο ότι θα ήταν στον Παράδεισο. Δεν είπε απολύτως τίποτε για ένα «θερμόν άδην» ή για ένα καθαρτήριο. Η υπόσχεσίς του είναι σε πλήρη συμφωνία με το γεγονός ότι και άδικοι άνθρωποι 9:αναστηθούν από τον τάφο και θα τους δοθή η ευκαιρία, κάτω από παραδεισιακές συνθήκες, ν’ αποδείξουν ότι είναι άξιοι αιωνίας ζωής.—Λουκ. 23:39-43· 12:32· Πράξ. 24:15.

Δεν είναι αυτή μια θαυμαστή προσδοκία; Φαντασθήτε τους προσφιλείς σας νεκρούς αποκαταστημένους σε ζωή στη γη κάτω απ’ αυτές τις μεγαλειώδεις συνθήκες: Ένα τελείως νέο μέλλον ανοίγεται έτσι για απέραντα πλήθη που έχουν κοιμηθή τον ύπνο του θανάτου. Ότι θα υπάρξη ένα απέραντο πλήθος αδίκων, καθώς επίσης και δικαίων, που 9:αναστηθούν από τον τάφο προκύπτει, επίσης, από τους λόγους του εδαφίου Αποκάλυψις 20:13: «Και έδωκεν η θάλασσα τους εν αυτή νεκρούς, και ο θάνατος και ο άδης [τάφος] έδωκαν τους εν αυτοίς νεκρούς· και εκρίθησαν έκαστος κατά τα έργα αυτών.»

Ας σημειωθή ότι δεν πρόκειται για μια μαζική δίκη και κρίσι, αλλά ο καθένας θα κριθή χωριστά, «έκαστος.» Αυτό 9:απαιτήση χρόνο. Επίσης, μπορούμε να είμεθα βέβαιοι ότι δεν θα κριθούν από το παρελθόν υπόμνημά των, διότι μ’ αυτή τη βάσι ο κακούργος που έλαβε την υπόσχεσι του Χριστού θα είχε λίγες πιθανότητες. Αντιθέτως, «ο αποθανών ηλευθερώθη από της αμαρτίας.» (Ρωμ. 6:7) Η βάσις κρίσεως για τον καθένα θα είναι ο τρόπος που 9:ανταποκριθή στη στοργική διακυβέρνησι της ουρανίας βασιλείας του Χριστού μετά την ανάστασί του. Εκείνοι, οι οποίοι θα υποταχθούν προθύμως στην οδήγησί της, θα κάμουν θαυμάσια πρόοδο προς την ανθρωπίνη τελειότητα και προς το δώρο της ατελεύτητης ζωής.

ΠΑΡΗΓΟΡΙΑ ΑΛΛΩΝ

Μπορείτε να φαντασθήτε πόσο παρηγορητικό μπορεί να είναι αυτό το άγγελμα της αληθείας της Γραφής στα πλήθη που έχουν στερηθή τους προσφιλείς των; Εν τούτοις, μόνο εκείνοι που πιστεύουν και δέχονται τον Λόγο του Θεού μπορούν να πεισθούν γι’ αυτές τις αλήθειες. Κανένας, που εξακολουθεί να είναι ταυτισμένος με εκκλησιαστικές οργανώσεις, οι οποίες εξακολουθούν να διδάσκουν διδασκαλίες, που αποκρύπτουν ή αρνούνται αυτή τη θαυμαστή ελπίδα, δεν μπορεί να μεταδώση αυτό το άγγελμα με πεποίθησι σε άλλους. Ασφαλώς μπορείτε ν’ αντιληφθήτε ότι δεν είναι δυνατόν να υπάρξη τίποτε το κοινόν μεταξύ εκείνων, οι οποίοι δέχονται τον Λόγο του Θεού ως τη βάσι για την αλήθεια, κι’ εκείνων, οι οποίοι αναμιγνύουν τον Λόγο του Θεού με ανθρώπινες παραδόσεις και θεολογικές θεωρίες!—2 Τιμ. 3:2-5.

Όλες οι εξελίξεις της εποχής μας δείχνουν ότι πλησιάζει η ημέρα, οπότε ο Ιεχωβά Θεός θα επιφέρη την καταστροφή της Βαβυλώνος της Μεγάλης της παγκοσμίου αυτοκρατορίας της ψευδούς θρησκείας. Εκείνοι, οι οποίοι επιθυμούν ν’ αποκτήσουν ζωή σε μια παραδεισιακή γη, οφείλουν να ενεργήσουν γοργά για να εξέλθουν από τα πολλά της θρησκευτικά συστήματα, είτε αυτά ονομάζονται «ειδωλολατρικά» είτε «Χριστιανικά.» Όλα αυτά έχουν κακοπαραστήσει και ατιμάσει τον αληθινό Θεό κι’ έχουν αποτύχει να δώσουν γνησία παρηγοριά στους πενθούντας της γης.—Αποκάλ. 18:4-8.

Και σεις, μπορείτε να διαφύγετε ανάμεσα από τις Βαβυλωνιακές θρησκευτικές συναναστροφές. Πώς; Με το να συναναστρέφεσθε με τους μάρτυρας του Ιεχωβά, ένα μεγάλο πλήθος Χριστιανών, οι οποίοι έχουν ήδη αποχωρισθή από το καταδικασμένο σύστημα που έχει διαιωνίσει τα ψεύδη του Σατανά και έχει κρατήσει τους λαούς σε άγνοια της Βιβλικής αληθείας. Και σεις, επίσης, μπορείτε να εξαρτισθήτε για ‘να παρηγορήτε τους εν πάση θλίψει, διά της παρηγορίας με την οποίαν αυτοί οι ίδιοι οι λάτρεις του Ιεχωβά παρηγορούνται υπό του Θεού.’ (2 Κορ. 1:4) Οι μάρτυρες του Ιεχωβά θα είναι ευτυχείς να διεξάγουν μια οικιακή Γραφική μελέτη μαζί σας χωρίς επιβάρυνσι εκ μέρους σας. Θα σας υποδεχθούν, επίσης, ευχαρίστως στις συναθροίσεις Γραφικών μελετών που διεξάγονται στις Αίθουσές των Βασιλείας. Θα λάβετε θαυμαστή ενθάρρυνσι μαθαίνοντας κάθε τι σχετικά με το συναρπαστικό άγγελμα ελπίδος της Βίβλου για τους νεκρούς.