Πώς η Αληθινή Εκκλησία Βοηθεί
Η ΑΛΗΘΙΝΗ Χριστιανοσύνη έχει επιζήσει με μια «μειονότητα προσωπικών μαρτύρων,» μια αληθινή Χριστιανική εκκλησία η οποία δεν λησμόνησε τι σημαίνει η αποστολή του έργου της. Γι’ αυτό μπόρεσε να κάμη ανθρώπους αληθινούς μαθητάς του Χριστού αντί να τους κάμη απλώς «Χριστιανούς του ρυζιού» ή Χριστιανούς μόνο κατ’ όνομα.
Η αληθινή Χριστιανική εκκλησία δεν είναι μια «πλουσία Εκκλησία.» Κι εφόσον τα μέλη της, το καθένα και όλα, είναι μάρτυρες που υπηρετούν προσωπικά με το να πηγαίνουν απ’ ευθείας στους ανθρώπους στα σπίτια των, όπως έκαναν ο Ιησούς και οι απόστολοί του, μπορούν να εγγίσουν τις καρδιές των ανθρώπων με το άγγελμά των, ακόμη κι εκείνους οι οποίοι πάσχουν από πείνα και φτώχεια.
Οι Χριστιανοί μάρτυρες συνήθως συμμερίζονται την κατάστασι των ανθρώπων ανάμεσα στους οποίους υπηρετούν. Εν τούτοις δαπανούν τους πολύ περιωρισμένους πόρους των για να φέρουν τον Λόγον του Θεού στον κοινό λαό. Ο δημοφιλής ισχυρισμός ότι «Δεν μπορείς να κηρύξης σ’ ένα πεινασμένο άνθρωπο· θέλει ψωμί, όχι λόγια,» δεν ισχύει παγκοσμίως. Αυτός ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός εδήλωσε: «Πας όστις είναι εκ της αληθείας, ακούει την φωνήν μου.»—Ιωάν. 18:37.
Φυσικά, σε κάθε κατάστασι επειγούσης ανάγκης, ο Χριστιανός μάρτυς θα βοηθήση, αν είναι προσωπικώς σε θέσι να το κάμη, όπως εδίδαξε ο Ιησούς στην παραβολή του για τον καλό Σαμαρείτη. (Λουκ. 10:29-37) Αλλά ο αληθινός Χριστιανός δεν λησμονεί ότι η αποστολή του είναι να κηρύξη τη βασιλεία του Θεού.
Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΛΥΣΙΣ
Ώστε, λοιπόν, τι πρέπει να κάμετε αν επιθυμήτε ν’ ακολουθήσετε το παράδειγμα του Υιού του Θεού; Είναι αλήθεια ότι πρέπει να είσθε ελεήμων και συμπονετικός. Αλλά ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος για να δείξετε αυτό το έλεος και τη συμπόνια; Θα ρίχνατε, παραδείγματος χάριν, ένα σπιρτόξυλο για να βοηθήσετε έναν άνθρωπο που βυθίζεται σε μια τρικυμιώδη θάλασσα; Ασφαλώς όχι. Εν τούτοις, οι προσπάθειες των εκκλησιαστικών να λύσουν τα προβλήματα του κόσμου του ανθρωπίνου γένους με το να συγκεντρώνουν την προσπάθειά των στο να δίνουν με υλικό τρόπο μοιάζει πολύ μ’ αυτό. Ξύνουν μόνο την επιφάνεια όσον αφορά το ζήτημα της πραγματικής ανακουφίσεως. Διότι, εφόσον η ιδιοτέλεια και η αρπακτικότης συνεχίζουν, η φτώχεια και η πείνα θ’ ακολουθούν.
Ναι, είναι ανάγκη ν’ αλλάξη το σύστημα ολοκλήρου του κόσμου. Αλλά πώς; Οι πολιτικές ενέργειες μπορούν ν’ αλλάξουν την κυβερνητική διάρθρωσι. Μπορούν όμως ν’ αλλάξουν τις καρδιές των ανθρώπων; Εκεί δεν βρίσκεται το πρόβλημα;
Οι εκκλησιαστικοί, οι οποίοι παροτρύνουν τους ενορίτας των ν’ αναμιγνύωνται σε πολιτική δραστηριότητα και σε αναμορφωτικές κινήσεις, απλώς προσπαθούν να βάλουν επίρραμμα σε παλαιό ιμάτιο. Αλλά ο Ιησούς έδειξε ότι η αληθινή Χριστιανοσύνη δεν είναι ζήτημα για να βάλης επίρραμμα σ’ ένα παλαιό φόρεμα. (Ματθ. 9:16, 17) Και, ο Θεός, αντί να θέση επίρραμμα σ’ αυτό το παρόν κοσμικό σύστημα μ’ όλες τις αδικίες του, τις ανισότητές του, την αρπακτικότητα και την καταπίεσί του, πρόκειται να το παραμερίση ως ακατάλληλο και άξιο καταστροφής. Στη θέσι του θα φέρη ένα νέο σύστημα, που θα βασίζεται στη δικαιοσύνη και την ισότητα. Για τον Υιό του, που θα είναι επί κεφαλής αυτής της δικαίας διακυβερνήσεως σ’ όλη τη γη, η προφητεία λέγει: «Εν δικαιοσύνη θέλει κρίνει τους πτωχούς, και εν ευθύτητι θέλει υπερασπίζεσθαι τους ταπεινούς της γης. . . . και δια της πνοής των χειλέων αυτού θέλει θανατόνει τον ασεβή.» Τότε και μόνο θα εξαφανισθούν η φτώχεια και η πείνα από τη γη.—Ησ. 11:4, 5· 2 Πέτρ. 3:13.
ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΚΑΙ ΥΛΙΚΗ ΒΟΗΘΕΙΑ
Η βοήθεια λοιπόν που μπορεί να προσφέρη ο Χριστιανός δεν είναι απλώς προσωρινής φύσεως, αλλά έχει πιο διαρκή αξία, εφόσον αληθεύει ότι «με άρτον μόνον δεν θέλει ζήσει ο άνθρωπος, αλλά με πάντα λόγον εξερχόμενον δια στόματος Ιεχωβά.»—Ματθ. 4:4, ΜΝΚ.
Εκείνος ο οποίος δέχεται τον λόγο της ζωής που φέρει σ’ αυτόν ένας Χριστιανός μάρτυς θα κερδίση κάτι για το οποίο να ζη. Αποκτά ελπίδα. Βρίσκει σκοπό στη ζωή. Αντιλαμβάνεται ότι κι αυτός ο ίδιος μπορεί να έχη κάποια αξία και ότι μπορεί να χρησιμοποιηθή για να βοηθήση άλλους. Αυτό του γεννά την επιθυμία να ζη μια ευπρεπή ζωή. Αποκτά αυτοσεβασμό. Προηγουμένως η έλλειψις ελπίδος είναι πιθανόν να τον έχη κάμη απαθή, να τον έχη κάμει να παραμελή την οικογένειά του, ν’ αδιαφορή για τα καθήκοντά του ή πιθανόν να τον έχη κάμει ακόμη να επιδίδεται σε ακολασίες οι οποίες καταστρέφουν το άτομο—μια κατάστασις που η υλική βοήθεια και μόνο δεν μπορεί να θεραπεύση—αλλά τώρα βρίσκει σκοπό στη ζωή.
Μπορεί να εξακολουθή να είναι πτωχός, αλλά δεν θα είναι άθλιος. Άρχισε μια τελείως νέα ζωή στην οποία οι πνευματικές αξίες είναι το πιο σπουδαίο και ‘η εκζήτησις της βασιλείας του Θεού και της δικαιοσύνης αυτού’ έρχονται πρώτα. (Ματθ. 6:33) Θα συναναστρέφεται με τη Χριστιανική εκκλησία και θ’ αποκτήση φίλους εκεί. Θα μάθη τη σπουδαιότητα της φιλοπονίας και της καθαριότητος. Θα μάθη να είναι μετριοπαθής και αντί να σπαταλά το χρήμα του, θα μάθη να το χρησιμοποιή για καλό σκοπό.
Αν βρίσκεται σε πραγματική ανάγκη, η εκκλησία θα βοηθήση. (Ιακ. 2:15, 16) Ναι, αν ακόμη οι αδελφοί των σε μια ολόκληρη χώρα βρεθούν σε ανάγκη, οι Χριστιανοί μάρτυρες που βρίσκονται σε άλλες χώρες θα κάμουν ό,τι μπορούν για να τους βοηθήσουν. Έτσι οι Χριστιανοί του πρώτου αιώνος στη Μακεδονία και την Αχαΐα βοήθησαν τους Χριστιανούς στην Ιουδαία που ήσαν σε ανάγκη όταν εκεί υπήρχε πείνα. (Πράξ. 11:28, 29· Ρωμ. 15:26) Και ακολουθώντας το ίδιο παράδειγμα οι Χριστιανοί μάρτυρες του Ιεχωβά, παραδείγματος χάριν, στις Ηνωμένες Πολιτείες το 1945 απέστειλαν μεγάλες ποσότητες ρουχισμού και τροφίμων στους ομοίους των πιστούς στη Γερμανία, που είχαν ελευθερωθή από τα στρατόπεδα συγκεντρώσεως.
Με τον ίδιο τρόπο, σε πολυάριθμες περιπτώσεις οι Χριστιανοί μάρτυρες του Ιεχωβά έχουν προσφέρει υλική και ανθρωπιστική βοήθεια όταν ξέσπασαν καταστροφές και συμφορές, όπως όταν προσέφεραν βοήθεια στους Χριστιανούς αδελφούς των στο Περού ύστερ’ από το σεισμό του Μαΐου του 1970.
Ωστόσο, η προσφορά τέτοιας υλικής βοηθείας δεν είναι η κυριωτέρα αποστολή της εκκλησίας. Η κυριωτέρα αποστολή της εκκλησίας είναι ν’ αποτελή το φως του κόσμου του ανθρωπίνου γένους, με τη ζωή που ζουν και με το να κηρύττουν τη βασιλεία του Θεού και να βοηθούν εκείνους που ζητούν αυτή τη βασιλεία να γίνουν αληθινοί Χριστιανοί.
ΟΡΘΗ ΑΠΟΨΙΣ ΤΗΣ ΘΛΙΨΕΩΣ ΠΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ
Η πραγματική Χριστιανική εκκλησία έχει λοιπόν καθαρά στο νου την κυρία αποστολή της και διακρατεί την ορθή άποψι της θλίψεως που υπάρχει στον κόσμο. Δεν κλείνει τα μάτια της στην αθλιότητα και δεν κωφεύει στην κραυγή για σπλαγχνική βοήθεια, αλλά μ’ εμπιστοσύνη στον Θεό προσφέρει την βοήθεια που μπορεί και έχει αποστολή να προσφέρη.
Οι Χριστιανοί οφείλουν να υπηρετούν στοργικά μέσα στον κόσμο και να προσφέρουν βοήθεια όπου μπορούν. Ωστόσο, μ’ εμπιστοσύνη στον Θεό, οφείλουν να διατηρούν σαφώς στη διάνοια την αποστολή των. Αν αναλάβουν ένα καθήκον άλλο απ’ αυτό που τους έχει ανατεθή, θα ευρεθούν ελλείπεις με δύο τρόπους: Πρώτον, δεν θα είναι σε θέσι να εκπληρώσουν το καθήκον που έχουν αναλάβει, εφόσον το έργο των δεν θα ευλογηθή από τον Ιεχωβά. (Ψαλμ. 127:1) Και δεύτερον, θα παραμελήσουν το έργο που έκαναν κι έτσι θ’ αποδειχθούν ψευδείς Χριστιανοί. Όχι, για να είναι αληθινοί Χριστιανοί δεν πρέπει να χάσουν ποτέ την όρασι του γεγονότος ότι το ευαγγέλιον της βασιλείας του Θεού είναι η πιο ζωτική προμήθεια που μπορούν να προσφέρουν στους ανθρώπους.
Πράγματι, βλέπουν πολλή θλίψι και αθλιότητα για την οποία δεν είναι σε θέσι να κάμουν κάτι. Πώς μπορούν να υπομείνουν στο να βλέπουν όλα αυτά; Το ίδιο ερώτημα είχε τεθή από τον αποθανόντα εκδότη Νηλς Γιόργκενσεν, όταν έγραφε για τους Χριστιανούς μάρτυρας του Ιεχωβά που είχε συναντήσει σε Γερμανικά στρατόπεδα συγκεντρώσεως. Είπε τα εξής:
«Χωρίς να χάσουν το θάρρος των και χωρίς να κάμουν συμβιβασμούς των πεποιθήσεών των, αυτοί οι άνθρωποι έζησαν χρόνια στα Γερμανικά στρατόπεδα συγκεντρώσεως. . . . Οι Σπουδασταί των Γραφών οι οποίοι γενικά απελάμβαναν σεβασμού στα στρατόπεδα συγκεντρώσεως . . . υφίσταντο τις δοκιμασίες των με υπομονή και με ιδιαίτερη ευθυμία καρδιάς, διότι ευρέθησαν άξιοι να περιπατήσουν στα βήματα του Χριστού και να υποστούν τα ίδια παθήματα που υπέστη ο Κύριός των μέσα σ’ ένα πονηρό κόσμο. Υπάρχει μόνο ένα πράγμα σχετικά με τη στάσι αυτών των ανθρώπων που δεν μπορώ να εννοήσω—και ακόμη λιγώτερο σήμερα απ’ όσο μπορούσα τότε να εννοήσω που τους συνήντησα για πρώτη φορά με βαθύ σεβασμό για τη διανοητική των δύναμι. Είναι το πώς μπορούσαν ν’ αντέχουν να βλέπουν άλλους να υποφέρουν τόσο τρομερά χωρίς να λυγίσουν από το φορτίο της συμπόνιας.»
Η απάντησις είναι η εξής: Έχουν πεποίθησι στο ότι κάποια μέρα πολύ σύντομα τώρα ο Ιεχωβά θα επέμβη και θ’ απομακρύνη μ’ ένα τέλειο τρόπο όλη την αθλιότητα και τη θλίψι. Εκατομμύρια ανθρώπων που έχουν πεθάνει στην εποχή μας καθώς και στα περασμένα χρόνια, ‘δίκαιοι και άδικοι,’ θα επανέλθουν στη ζωή και θα έχουν την ευκαιρία στη διάρκεια της χιλιετούς βασιλείας του Χριστού να δείξουν τη στάσι των απέναντι στον Χριστό και στη Μεσσιανική βασιλεία του.—Πράξ. 24:15.
Τώρα, αν δεν έχετε πεισθή ότι ο Θεός θα επέμβη και μπορεί να επέμβη, τότε η μόνη ελπίδα σας θα είναι στις ψηλαφητές προσπάθειες του ανθρώπου. Τότε, πράγματι, όλα θα φαίνωνται χωρίς σκοπό και χωρίς ελπίδα. Αλλά δεν είναι ανάγκη να συμβαίνη αυτό. Επωφεληθήτε από τη βοήθεια που προσφέρουν οι Χριστιανοί μάρτυρες του Θεού. Μάθετε την αλήθεια του Λόγου του Θεού, της Γραφής, και τότε θα έχετε ένα σταθερό θεμέλιο για ισχυρή πίστι.
Η αληθινή εκκλησία του Θεού θα παραμείνη μια μειονότης προσωπικών μαρτύρων. Δεν έχει μέσα της μια παθητική λαϊκή τάξι. Όλοι είναι δραστήριοι, απορροφημένοι στο να υπηρετούν άλλους μ’ ένα στοργικό τρόπο. Αυτή η εκκλησία παραμένει ελευθέρα απ’ αυτόν τον κόσμο, σύμφωνα με τα λόγια του Ιησού: «Εκ του κόσμου δεν είναι, καθώς εγώ δεν είμαι εκ του κόσμου.» (Ιωάν. 17:16) Η Χριστιανοσύνη της δεν είναι «εκ του κόσμου,» κοσμική. Επομένως, δεν θ’ αναλάβη πολιτικά καθήκοντα. Δεν θα επιτρέψη στον εαυτό της ν’ απομακρυνθή ή να χρησιμοποιηθή σε άλλα καθήκοντα εκτός απ’ εκείνα που της έχουν ανατεθή. Οφείλει να κρατά πάντα μπροστά στους ανθρώπους την αληθινή ελπίδα της βασιλείας του Θεού.
Το πιο σπουδαίο για σας και για κάθε άτομο—περιλαμβανομένων και των πτωχών και των θλιμμένων—είναι να έλθετε σε ορθές σχέσεις με τον Θεό και τον Χριστό. Γι’ αυτόν το σκοπό αποστέλλονται οι Χριστιανοί μάρτυρες του Ιεχωβά στον κόσμο όχι με υλικό άρτο, ο οποίος θα προσέφερε μόνο προσωρινή βοήθεια, αλλά με πνευματική τροφή, τον λόγο της ζωής. Αυτά τα λόγια από τον Θεό θ’ ανοίξουν την οδό για ειρήνη μ’ Αυτόν και ταυτοχρόνως την οδό για αιώνια ζωή στη νέα τάξι του Θεού, όταν θα υπάρχη αφθονία για όλους.