Τι Είδους Άρτος για ένα Πεινασμένο Κόσμο;

«ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ λεηλατούν Χριστιανούς» είναι ο τίτλος μιας ομιλίας του Χέλντερ Καμάρα, Καθολικού αρχιεπισκόπου της Ρεσίφε στη Βραζιλία.

Με πολύ όμοιο τρόπο, ο Γερμανός θεολόγος Χέλμους Γκόλβιτσερ στο βιβλίο Οι Πλούσιοι Χριστιανοί και οι Πτωχοί Λάζαροι γράφει ότι «οι βαπτισμένοι λεηλατούν τους αβάπτιστους.»

Τι εννοούν αυτοί οι εκκλησιαστικοί;

Ο Άγγλος Μεθοδιστής λειτουργός Κόλιν Μόρρις εξηγεί τις απόψεις του σ’ αυτό το ζήτημα ως εξής: «Η Εκκλησία φέρει απεριόριστη ευθύνη [απέναντι στους πτωχούς του κόσμου], διότι δεν εσάλπισε μήπως επί αιώνες την κηδεμονία της επάνω στους πτωχούς της γης;» Αναφερόμενος «στη μικρή λευκή Χριστιανική και Δυτική μειονότητα» ως το πλούσιο 20 τοις εκατό του πληθυσμού της γης, ενώ το υπόλοιπο 80 τοις εκατό υποφέρουν από πείνα και φτώχεια, γράφει τα εξής:

«Σε σύγκρισι μ’ αυτά τα πεινασμένα εκατομμύρια η Εκκλησία είναι πλούσια σαν τον Κροίσο και φιλοχρήματη σαν τον Μίδα. Είμεθα μια πλούσια Εκκλησία σ’ ένα πεινασμένο κόσμο. Γι’ αυτό το άγγελμά μας ηχεί σε κωφά αυτιά και η επιρροή μας παρακμάζει.»a

Έχετε ακούσει σεις προσωπικώς κληρικούς να εκφράζουν τέτοια κριτική; Ολοένα περισσότερα άτομα σήμερα ακούουν. Ακούουν κηρύγματα να λέγουν ότι ‘είναι καιρός να παύσουν να συζητούν οι εκκλησίες και ν’ αρχίζουν δράσι.’ «Χρειάζονται έργα,» λέγει ο λειτουργός Μόρρις· οι πτωχοί και οι πεινασμένοι ‘δεν μπορούν να φάγουν τα λόγια μας,’ γι’ αυτό δώστε τους άρτο. Ναι, ολοένα περισσότεροι εκκλησιαστικοί λέγουν ότι αυτός είναι ο πρώτιστος τρόπος ‘ν’ ακολουθήσωμε τον Ιησού στην εποχή μας.’

Είναι όμως; Τι λέτε σεις; Ασφαλώς επιθυμείτε διακαώς να δήτε να εκλείπουν η φτώχεια και η πείνα από τη γη, έτσι δεν είναι; Αλλά μήπως υπάρχει ένας καλύτερος, πιο αποτελεσματικός τρόπος να βοηθηθούν οι φτωχοί και οι πεινασμένοι του κόσμου από τον τρόπο που ενθαρρύνουν αυτοί οι κληρικοί;

Αν επιθυμήτε να είσθε ένας αληθινός ακόλουθος του Ιησού Χριστού, είναι ανάγκη να μάθετε. Τι μπορείτε να κάμετε, τι πρέπει να κάμετε σαν αληθινός Χριστιανός; Εξετάστε πρώτα μερικές από τις μεθόδους τις οποίες υποστηρίζουν σήμερα εκείνοι που αποκαλούνται «επαναστατικοί θεολόγοι» ή «κοσμικοί θεολόγοι.»

ΜΕΘΟΔΟΙ ΤΩΝ ΣΥΓΧΡΟΝΩΝ ΘΕΟΛΟΓΩΝ

Συχνά αναφέρουν τον Γερμανό θεολόγο Μπονχέφερ, ο οποίος προτού εκτελεσθή από τους Ναζί το 1945, συνέστησε «το πρώτο βήμα που πρέπει να κάμη η Εκκλησία είναι να διαθέση όλη την περιουσία της προς όφελος εκείνων που βρίσκονται σε φρικτή ανάγκη.» Συνήθως η εκκλησιαστική αγαθοεργία, που την ονομάζουν λατινικά «κάριτας,» δεν κάνει πια τίποτε, λέγουν. «Η κάριτας με την παραδοσιακή έννοια, δηλαδή, ανακούφισις από θλίψι μέσω αγαθοεργίας, δεν είναι αρκετή . . . διότι η θλίψις είναι πάρα πολύ μεγάλη.»—Οι Πλούσιοι Χριστιανοί και οι Πτωχοί Λάζαροι.»

Είναι αυτό όλο; Όχι, χρειάζεται κάτι ακόμη, λέγουν, και αυτό είναι η πολιτική προσπάθεια. Ο Καθολικός Αρχιεπίσκοπος Χέλντερ Καμάρα γράφει: «Αν εμείς οι Λατινοαμερικάνοι Χριστιανοί παραδεχθούμε την ευθύνη μας γι’ αυτή την ήπειρο που βρίσκεται υπό ανάπτυξι, τότε μπορούμε και οφείλομε να εργασθούμε για την προαγωγή ριζικής αλλαγής παντού στην κοινότητα, ιδιαιτέρως στην πολιτική και στην εκπαίδευσι.» Στο συνέδριο του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών στην Ουψάλα της Σουηδίας, τον Ιούλιο του 1968, ακούσθηκε το ίδιο σήμα.

Ο σκοπός είναι ν’ αλλάξη η άδικη κοινωνία. Ο αρχιεπίσκοπος Καμάρα προτιμά τις μη βίαιες ενέργειες, όπως τις ενέργειες της κινήσεως για τη φυλετική διάκρισι επί κεφαλής της οποίας ήταν ο Μάρτιν Λούθερ Κιγκ. Άλλοι λειτουργοί και θεολόγοι, όμως, λέγουν ότι ίσως είναι αναγκαία μια βιαία επανάστασις. Ο Γερμανός θεολόγος Γκόλβιτσερ γράφει στο βιβλίο του ότι «η κανονική και πιο ενδεδειγμένη στάσις για τον Χριστιανό είναι ο απόλυτος ειρηνισμός.» Αλλά για μια δευτερεύουσα άλλη λύσι λέγει: «Από υπεύθυνη αγάπη προς εκείνους που υποφέρουν, σε μια δεδομένη περίστασι θ’ αποφασίση να χρησιμοποιήση επαναστατική βία.»

Πώς προσπαθούν να υποστηρίξουν αυτές τις μεθόδους ως Χριστιανικές; Με τον ισχυρισμό ότι ο Ιησούς Χριστός ήταν επαναστάτης! Ο Μεθοδιστής κληρικός Μόρρις λέγει ότι η εκκλησία ‘είναι στην εσφαλμένη πλευρά του οδοφράγματος στην επανάστασι της εποχής μας,’ με το να μη παίρνη στάσι υπέρ των μη ευνοημένων τάξεων. Ισχυρίζεται ότι ‘δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Ιησούς βρίσκεται στην αντίθετη πλευρά αυτού του οδοφράγματος, διότι είναι επαναστάτης.’

Έχουν λογική αυτά τα συμπεράσματα και οι μέθοδοι που στηρίζονται σ’ αυτά; Ή πρόκειται για μια περίπτωσι αναμίξεως της αληθείας με την πλάνη; Η Γραφή δείχνει ότι οι Χριστιανοί οφείλουν ν’ αγαπούν όχι μόνο με λόγια, αλλά «με έργον και αλήθειαν.» (1 Ιωάν. 3:18) Αλλά τι είδους έργα; Αλλαγή μιας άδικης κοινωνίας με πολιτική ενέργεια ή ακόμη με «επαναστατική βία;» Ήταν ο Ιησούς ‘επαναστάτης’ ο οποίος ενδιεφέρετο κυρίως να προμηθεύη υλική τροφή στους ανθρώπους ή μήπως έκαμε ένα ακόμη πιο ζωτικό έργο μ’ ένα πιο ευγενή σκοπό; Τι λέγουν τα γεγονότα;

ΔΙΑΧΩΡΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΛΑΝΗ

Ότι έγινε «λεηλασία» και ότι οι εκκλησίες του «Χριστιανικού κόσμου» φέρουν ευθύνη δεν μπορεί να το αρνηθή κανείς με έντιμο τρόπο. Η ιστορία δείχνει ότι σε πολλές χώρες οι εκκλησίες του «Χριστιανικού κόσμου» και οι εκκλησιαστικοί ηγέται έχουν συμμαχήσει με τους ευπόρους και δείχνουν εύνοια σ’ αυτούς εις βάρος των πτωχών. Δείχνει επίσης ότι αυτές οι ίδιες οι εκκλησίες απέκτησαν πολύ πλούτο. Στο Μεξικό, παραδείγματος χάριν, η Καθολική Εκκλησία ήταν κάποτε ιδιοκτήτρια του μεγαλυτέρου μέρους της γης σ’ ολόκληρη τη χώρα. Ίσως να έχετε διαβάσει στις εφημερίδες ειδήσεις για τον μεγάλο πλούτο ωρισμένων εκκλησιαστικών οργανώσεων στη χώρα σας. Τώρα μερικοί εκκλησιαστικοί ομολογούν την ευθύνη που βρίσκεται στη θύρα των εκκλησιών των καθώς και στους ώμους των μελών της εκκλησίας των για ένα μεγάλο μέρος της φτώχειας του κόσμου. Αισθάνονται ένοχοι και πολύ ορθά.

Αλλά, μολονότι αυτοί οι λεηλάται μπορούν να συγκαταλέγωνται μεταξύ των «βαπτισμένων,» κάνουν καλά αυτοί οι εκκλησιαστικοί να τους αποκαλούν «Χριστιανούς;» Συμμετέχουν οι γνήσιοι Χριστιανοί στην ενοχή των; Και είναι η διανομή ‘άρτου αντί λόγων’ εκείνο που θα διορθώση την ‘κενότητα του αγγέλματος των εκκλησιών’ και την παγκόσμια ‘παρακμή της επιρροής των’ για την οποία ανησυχούν τόσο πολύ αυτοί οι εκκλησιαστικοί; Είναι αυτό το παράδειγμα που έθεσε ο Χριστός Ιησούς;

ΜΙΑ ΕΣΦΑΛΜΕΝΗ ΕΡΜΗΝΕΙΑ

Μόνο με δραστική στρέβλωσι του περιεχομένου πολλών Γραφικών χωρίων μπορούν αυτοί οι θεολόγοι να δώσουν αυτή την εντύπωσι για τον σκοπό και το παράδειγμα του Ιησού. Παραδείγματος χάριν, συχνά (όπως στην παγκόσμια διάσκεψι στην Ουψάλα), αναφέρονται στους λόγους του Ιησού στο εδάφιο Ματθαίος 25:40: «Καθ’ όσον εκάμετε εις ένα τούτων των αδελφών μου των ελαχίστων, εις εμέ εκάμετε.»

Ερμηνεύουν αυτά τα λόγια ως να σημαίνουν ότι οι ‘ελάχιστοι των αδελφών του Ιησού’ είναι όλοι οι άνθρωποι του κόσμου που πάσχουν. Κι έτσι πιστεύουν ότι ο Χριστιανός είναι υποχρεωμένος να δίνη σ’ αυτούς τροφή, ποτό, ρουχισμό, ιατρική βοήθεια και άλλα. Μερικοί πιστεύουν ότι ο καλύτερος τρόπος να το κάνουν αυτό είναι μέσω μιας πολιτικής προσπαθείας, μέσω βοηθείας στις χώρες που βρίσκονται υπό ανάπτυξιν και τα παρόμοια. Λέγουν ότι ο Ιησούς ταυτίζεται με κάθε πρόσωπο που βρίσκεται σε ανάγκη και που μπορεί να συναντήση κανείς, ακόμη και αν αυτό το δυστυχισμένο πρόσωπο «έχη τάσι να λέγη και να κάνη πράγματα που σύμφωνα με κάθε Βιβλικό κανόνα είναι ολοφάνερα κακά.»b

Αλλά ποιοι λέγει ο Ιησούς ότι είναι οι αδελφοί του; Στο κατά Ματθαίον Ευαγγέλιον 12:50 αυτός λέγει: «Όστις κάμη το θέλημα του Πατρός μου του εν ουρανοίς, αυτός μου είναι αδελφός.» Οι «αδελφοί» του Ιησού, στους οποίους περιλαμβάνονται και οι «ελάχιστοι,» είναι, βέβαια, οι μαθηταί του· συνεπώς αυτοί είναι η Χριστιανική εκκλησία.

Διαβάστε τώρα σεις ο ίδιος τα λόγια του Ιησού στα εδάφια Ματθαίος 25:31-46. Ποιοι είναι εκείνοι οι οποίοι συνάγονται μπροστά στο θρόνο του βασιλέως για να διαχωρισθούν σε δυο ποίμνια, τα «ερίφια» και τα «πρόβατα»; Ναι, ποιοι είναι εκείνοι οι οποίοι κρίνονται σύμφωνα με τη βοήθεια που προσφέρουν στους αδελφούς του Χριστού; Όχι η εκκλησία του Χριστού αλλά τα έθνη της γης, άτομα εκτός της Χριστιανικής Εκκλησίας, τα οποία κρίνονται από τον τρόπο που ενεργούν απέναντι στην εκκλησία, που αποτελείται από τους αδελφούς του Χριστού.

Ότι αυτή είναι η ορθή κατανόησις των λόγων του Ιησού γίνεται πολύ σαφές απ’ αυτά που είπε σε μια άλλη περίπτωσι όπως αναγράφονται στα εδάφια Ματθαίος 10:40-42: «Όστις δέχεται εσάς, εμέ δέχεται· και όστις δέχεται εμέ, δέχεται τον αποστείλαντά με. . . . όστις ποτίση ένα των μικρών τούτων ποτήριον μόνον ψυχρού ύδατος εις όνομα μαθητού, αληθώς σάς λέγω, δεν θέλει χάσει τον μισθόν αυτού.» Ώστε, δεν είναι απλώς ζήτημα υποβοηθήσεως ενός πτωχού ατόμου επειδή είναι πτωχό, αλλά ζήτημα υποβοηθήσεως ενός Χριστιανού μαθητού «εις όνομα μαθητού» «επειδή είναι μαθητής.» (ΜΝΚ) Είναι, λοιπόν, ζήτημα αναγνωρίσεως του μαθητού γι’ αυτό που είναι με το να δεχθή το άγγελμά του, να πάη με το μέρος του και να γίνη κι αυτός μαθητής του Χριστού.

Ώστε τα λόγια του Ιησού στο Ματθαίος 25, αντί να περιγράψουν τους Χριστιανούς ως ‘τους πλουσίους’ οι οποίοι πρέπει να βοηθήσουν τους πτωχούς του κόσμου με υλικό τρόπο, δείχνουν, αντιθέτως, ότι οι άνθρωποι του κόσμου είναι εκείνοι οι οποίοι έχουν την ευκαιρία να βοηθήσουν τους πνευματικούς αδελφούς του Χριστού που έχουν ανάγκη. Μ’ αυτόν τον τρόπο αυτοί οι μη Χριστιανοί μπορούν να δείξουν ότι βρίσκονται στο πλευρό του αληθινού Χριστιανικού αγγέλματος.

Οι άνθρωποι οι οποίοι δεν είναι πνευματικοί αδελφοί του Χριστού μπορούν, λοιπόν, με άλλα λόγια, να βοηθήσουν αυτούς τους Χριστιανούς μάρτυρας μ’ ένα κατά γράμμα τρόπο με τροφή, ποτό, ρουχισμό και ιατρική περίθαλψι καθώς και με το να τους επισκέπτωνται στη φυλακή. Διότι οι αληθινοί Χριστιανοί θα συναντήσουν πολύ συχνά καταστάσεις όπου μια τέτοια βοήθεια θα είναι πολύ ευπρόσδεκτη, ιδιαιτέρως σε χώρες όπου διώκονται και φυλακίζονται. Οι λόγοι του Ιησού δεν μπορούν να χρησιμοποιηθούν για ν’ αποδείξουν ότι η Χριστιανική διακονία πρέπει ν’ αποβλέπη κυρίως στην ικανοποίησι των υλικών αναγκών των πτωχών του κόσμου.

ΕΣΦΑΛΜΕΝΗ ΑΠΟΨΙΣ ΓΙΑ ΤΗ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ

Γιατί οι θεολόγοι ερμηνεύουν με εσφαλμένο τρόπο αυτά τα λόγια του Ιησού; Μήπως διότι θεωρούν ότι «η μικρή λευκή . . . και Δυτική μειονότης» που αποτελείται από τους πλουσίους του κόσμου είναι η αληθινή Χριστιανική εκκλησία; Μήπως το λάθος έγκειται στο ότι πιστεύουν ότι οι εκκλησίες του Χριστιανικού κόσμου και όλα τα μέλη των είναι αληθινοί Χριστιανοί; Μερικοί απ’ αυτούς τους θεολόγους μπορούν να ιδούν ότι έγινε απομάκρυνσις από την αληθινή Χριστιανοσύνη, αλλά είναι καταφανές ότι δεν ενεργούν με όλη τη συνέπεια αυτής της γνώσεως.

Ένας απ’ αυτούς, ο Μεθοδιστής Κόλιν Μόρρις, παραδέχεται ότι αυτή η απομάκρυνσις είναι πιθανόν ότι έχει λάβει χώρα παλαιά στην ιστορία όταν «ολόκληρες κοινότητες [μπορούσαν] να βαπτισθούν στο όνομα του Ιησού.» Τότε η Εκκλησία έγινε «ένα ισχυρό ίδρυμα, αντί να παραμείνη μια μικρή μειονότης προσωπικών μαρτύρων στους οποίους λόγια και έργα ήσαν τελείως συνδυασμένα.» Αλλά δεν παραδέχεται την συνέπεια αυτής της σειράς ιδεών, δηλαδή, ότι οι εκκλησίες του Χριστιανικού κόσμου δεν είναι ταυτόσημες με τη Χριστιανική εκκλησία.

Η προσπάθεια αυτών των θεολόγων ν’ ανανεώσουν και ν’ αφυπνίσουν τις εκκλησίες του Χριστιανικού κόσμου στηρίζεται σ’ εσφαλμένη βάσι. Η μεγάλη παθητική μάζα των λαϊκών που προσπαθούν να τονώσουν δεν είναι αληθινοί Χριστιανοί. Έτσι το ζήτημα δεν είναι απλώς να τους κάμη κανείς δραστήριους. Αλλά να τους κάμη πραγματικούς Χριστιανούς.

ΟΧΙ ΜΕ ΑΡΤΟΝ

Προηγουμένως, οι εκκλησίες του Χριστιανικού κόσμου είχαν κάμει ολόκληρα έθνη «Χριστιανικά» με πολιτικά μέσα. Αλλά δεν έκαμαν τα άτομα αληθινούς Χριστιανούς, διότι η πραγματική Γραφική γνώσις και η γνήσια εκτίμησις του τι σημαίνει πραγματικά Χριστιανοσύνη συνήθως έλειπε. Αυτοί οι άνθρωποι έγιναν Χριστιανοί μόνο κατ’ όνομα. Πολλοί άνθρωποι σήμερα είναι μέλη εκκλησιών, επειδή έχουν βαπτισθή ως νήπια και όχι διότι έχουν λάβει προσωπική στάσι υπέρ των διδασκαλιών της Γραφής. Είναι Χριστιανοί μόνο κατ’ όνομα. Μερικοί έχουν γίνει μέλη εκκλησιών λόγω των κοινωνικών ωφελημάτων που συνδέονται μ’ αυτό. Κι αυτοί επίσης είναι Χριστιανοί μόνο κατ’ όνομα.

Όταν οι προσπάθειες των ιεραποστόλων του Χριστιανικού κόσμου συνίσταντο στην προσφορά ιατρικής βοηθείας, διανομής τροφίμων και χορηγήσεως συμβουλής σχετικά με τη γεωργία, οι προσήλυτοι γίνονταν «Χριστιανοί του ρυζιού,» δηλαδή, άνθρωποι που υπεκρίνοντο ότι ενδιαφέρονται για τη Χριστιανοσύνη για να τους δώσουν ρύζι και άλλη βοήθεια. Το Κρίστιαν Σέντσιουρυ, γνωστό εβδομαδιαίο θρησκευτικό περιοδικό, έγραψε το 1960: «Νέες Ρωμαιοκαθολικές εκκλησίες οι οποίες είχαν κτισθή σε μέρη [Φορμόζα (Ταϊβάν)] όπου δεν υπήρχε καθόλου Καθολικός πληθυσμός προσαρμόσθηκαν για την αποθήκευσι και διανομή ειδών περιθάλψεως. . . . Οι ιερείς χρησιμοποίησαν τα πλεονάζοντα είδη των Η.Π., που ήσαν πολύ φθηνά, ως δώρα για τους προσηλύτους και για να παραμείνουν για τα δώρα.»

Το ίδιο εβδομαδιαίο θρησκευτικό περιοδικό έγραψε στις 20 Φεβρουαρίου 1960, ότι δεν υπήρχαν πια τότε «Χριστιανοί του ρυζιού» στην ηπειρωτική Κίνα. Κρίνοντας απ’ αυτή την πληροφορία, μπορείτε να συμπεράνετε ότι εφόσον ο Μάο Τσε-τουνκ δίνει τώρα στο λαό ρύζι, τώρα πιστεύουν σ’ αυτόν. «Οι Χριστιανοί του ρυζιού» δεν είναι πραγματικοί Χριστιανοί. Αυτές και οι όμοιες μέθοδοι δεν κάνουν αληθινούς Χριστιανούς.

ΤΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ

Μόνο με το ν’ ακολουθούν το παράδειγμα του Ιησού μπορούν οι Χριστιανοί να βοηθήσουν άλλους να γίνουν αληθινοί Χριστιανοί. Ο Ιησούς ήταν πρωτίστως κήρυξ και διδάσκαλος. Είπε: «Εγώ δια τούτο εγεννήθην, και δια τούτο ήλθον εις τον κόσμον, δια να μαρτυρήσω εις την αλήθειαν.» (Ιωάν. 18:37) Τα θαύματά του, οι θεραπείες των ασθενών που έκαμε, η διατροφή των πεινασμένων και η ανάστασις νεκρών, όλα γίνονταν για να παρουσιάσουν σημεία ότι αυτός ήταν ο Μεσσίας, Εκείνος τον οποίο είχε αποστείλει ο Θεός και του οποίου τα λόγια έπρεπε ν’ ακούσουν οι άνθρωποι. Τα θαύματα ήσαν ταυτοχρόνως απόδειξις του τι θα έκανε στον ωρισμένο καιρό για το αιώνιο καλό του ανθρωπίνου γένους.

Αλλά εκτός από την προσφορά της ζωής του ως αντιλύτρου, το πιο σπουδαίο μέρος της διακονίας του Ιησού πριν από χίλια εννεακόσια χρόνια ήταν αυτά που είπε, τα λόγια που ελάλησε. Είπε ζωοπάροχα λόγια που είχε ακούσει από τον Θεό, λόγια που αν τ’ ακολουθήση κανείς μπορούν να τον οδηγήσουν, όχι απλώς στην εξασφάλισι άρτου για ένα ή δύο γεύματα, αλλά στον μέγιστο αντικειμενικό σκοπό—την αιώνια ζωή. Σε μερικούς στους οποίους είχε δώσει την προηγουμένη μέρα άρτο, ο Ιησούς είπε: «Εργάζεσθε μη δια την τροφήν την φθειρομένην, αλλά δια την τροφήν την μένουσαν εις ζωήν αιώνιον.»—Ιωάν. 6:27.

Όταν ο Ιησούς απέστειλε τους μαθητάς του, δεν τους απέστειλε με υλικό άρτο αλλά με πνευματική τροφή, τον λόγο της ζωής. Είπε: «Οι λόγοι τους οποίους εγώ λαλώ προς εσάς, πνεύμα είναι και ζωή είναι.» (Ιωάν. 6:63) Θα γίνονταν γνωστοί ως αληθινή Χριστιανική εκκλησία επειδή ακολουθούσαν το παράδειγμα του Ιησού. Η εκκλησία των αληθινών μαθητών του Ιησού εξακολουθεί να υπάρχη και εξακολουθεί ν’ αποτελήται από «μια μειονότητα προσωπικών μαρτύρων.» Όσον αφορά τον κόσμο του ανθρωπίνου γένους, το καθήκον της και η αποστολή της είναι η εξής: «Πρέπει πρώτον να κηρυχθή το ευαγγέλιον εις πάντα τα έθνη,» και «μαθητεύσατε πάντα τα έθνη [ανθρώπους απ’ όλα τα έθνη, ΜΝΚ] . . . διδάσκοντες αυτούς να φυλάττωσι πάντα όσα παρήγγειλα εις εσάς.»—Μάρκ. 13:10· Ματθ. 28:19, 20.

Μόνο αυτή η εκκλησία μπορεί να κάμη γνησίους Χριστιανούς από τους ανθρώπους και μόνο αυτή μπορεί να τους κάμη δραστηρίους στην αληθινή Χριστιανική διακονία. Μόνο σε συνεργασία μ’ αυτή την εκκλησία μπορεί το άτομο να κάμη κατάλληλες πράξεις αγάπης, σε αρμονία με το θέλημα του Θεού και για το αιώνιο καλό εκείνων από τον κόσμο που βρίσκονται σε ανάγκη. Το πιο σπουδαίο για κάθε άτομο είναι να βρη την αληθινή Χριστιανική εκκλησία, να λάβη προσωπική στάσι υπέρ της αληθινής Χριστιανοσύνης και να ενωθή μαζί μ’ αυτή την εκκλησία.

[Υποσημειώσεις]