Πότε να Είσθε ως Νήπιος
ΠΟΙΟΣ θέλει να είναι ως νήπιος; Δεν είναι ένα πολύ επιθυμητό πράγμα το να είναι κανείς πλήρως ανεπτυγμένος, ώριμος; Πράγματι είναι, όπως ακριβώς ο απόστολος Παύλος υπέδειξε όταν έγραψε: «Ότε ήμην νήπιος, ως νήπιος ελάλουν, ως νήπιος εφρόνουν, ως νήπιος εσυλλογιζόμην· ότε όμως έγεινα ανήρ, κατήργησα τα του νηπίου.»—1 Κορ. 13:11.
Όσο χρήσιμη και ουσιώδης και αν είναι η σωματική, η διανοητική καθώς επίσης και η συναισθηματική ωριμότης, υπάρχει ωστόσο, ένα είδος ωριμότητας που είναι ακόμη πιο σπουδαίο. Και ποιο είναι αυτό; Είναι το να είσθε ανεπτυγμένος πνευματικώς ή να έχετε πνευματική ωριμότητα. Αυτό το είδος ωριμότητος καθιστά ένα άτομο ικανό να διακρίνη το ορθό από το εσφαλμένο. Καθιστά τον Χριστιανό ικανό να παραμένη σταθερός παρά τις αλληλοσυγκρουόμενες διδασκαλίες, τους πειρασμούς και τις πιέσεις. Η πνευματική ωριμότης καθιστά ένα άτομο ικανό να ‘αγρυπνή, να στέκεται στην πίστι· να ανδρίζεται και να ενδυναμούται.’—1 Κορ. 16:13· Εβρ. 5:14.
Επειδή η πνευματική ωριμότης είναι τόσο ουσιώδης για τους Χριστιανούς, δίδεται η συμβουλή: «Μη γίνεσθε παιδία κατά τας φρένας . . . γίνεσθε . . . τέλειοι όμως εις τας φρένας.» (1 Κορ. 14:20) Ναι, ο Ιησούς Χριστός «έδωκεν άλλους μεν αποστόλους, άλλους δε προφήτας, άλλους δε ευαγγελιστάς, άλλους δε ποιμένας και διδασκάλους, προς τελειοποίησιν των αγίων διά το έργον της διακονίας, διά την οικοδομήν του σώματος του Χριστού· εωσού καταντήσωμεν πάντες . . . εις άνδρα τέλειον . . . διά να μη είμεθα πλέον νήπιοι,» ασταθείς και εύκολη λεία εκμεταλλεύσεως.—Εφεσ. 4:11-14.
Αλλά μαζί με όλα αυτά η Γραφή δείχνει επίσης ότι υπάρχουν και ωρισμένα χαρακτηριστικά τα οποία είναι πολύ επιθυμητά για να είναι κανείς σαν παιδί, σαν νήπιο. Ποια είναι αυτά τα χαρακτηριστικά, και γιατί είναι ζωτικό να είναι κανείς σαν μικρό παιδί σχετικά μ’ αυτά;
ΝΗΠΙΑ ΟΣΟΝ ΑΦΟΡΑ ΤΗΝ ΚΑΚΙΑ
Μια έννοια για την οποία οι Γραφές ομιλούν ευνοϊκά όσον αφορά το να είναι οι Χριστιανοί ως νήπια είναι όταν πρόκειται για την κακία. Έτσι όταν ο απόστολος Παύλος έγραψε, «Μη γίνεστε παιδία κατά τας φρένας,» προσέθεσε αμέσως «αλλά γίνεσθε νήπιοι μεν εις την κακίαν.»—1 Κορ. 14:20.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η κακία είναι κάτι για το οποίο δεν είναι ανάγκη ν’ αποκτήσουν πείρα οι Χριστιανοί, δεν θα το ήθελε κανείς. Αν πρόκειται να είναι κανείς πεπειραμένος στο να εξαπατά άλλους, ή να παίζη τον ρόλο του υποκριτού, ή να διακρίνεται για σεξουαλική ανηθικότητα ή διαστροφές, τότε είναι πολύ πιο επιθυμητό οι Χριστιανοί να είναι σαν νήπια, αθώοι, άπειροι.
Σήμερα υπάρχει η τάσις στον κόσμο των διασκεδάσεων να είναι κανείς «ώριμος» όσον αφορά το κακόν. Το γεγονός αυτό τονίζεται από τον Αμερικανικό τρόπο με τον οποίο βαθμολογούνται οι κινηματογραφικές ταινίες. Συνολικά φαίνεται να θεωρούν την ωριμότητα ίση με την αισχρότητα και τη σεξουαλική διαστροφή τα οποία καταδικάζει ο Λόγος του Θεού. Έτσι, οι Χριστιανοί οι οποίοι επιθυμούν ν’ ακολουθήσουν τη συμβουλή να είναι νήπιοι ως προς την κακία, θα κάμουν καλά να είναι προσεκτικοί στις κινηματογραφικές ταινίες οι οποίες απευθύνονται σε «ώριμα» ακροατήρια.
Πόσο κατάλληλη είναι λοιπόν η συμβουλή να είναι κανείς ως νήπιο όταν πρόκειται για το κακό! Πώς μπορεί να παραμείνη κανείς σ’ αυτή την ενάρετη κατάστασι; Μια μεγάλη βοήθεια είναι να προσέχη κανείς τις συναναστροφές του. «Μη πλανάσθε· φθείρουσι τα καλά ήθη αι κακαί συναναστροφαί.» (1 Κορ. 15:33) Αυτό σημαίνει ν’ αποφεύγη τη συναναστροφή πόρνων, μοιχών, ομοφυλοφίλων και σαδιστών στην πραγματική ζωή, όσο είναι δυνατόν να το κάμη κανείς αυτό. Αλλά σημαίνει επίσης να κρατή κανείς αυτούς μακρυά από τη διάνοιά του με το να μη σκέπτεται καθόλου αυτούς τους τύπους, να μη διαβάζη γι’ αυτούς για να έχη αισθησιακές απολαύσεις και να μη τους παρακολουθή στην τηλεόρασι ή στις κινηματογραφικές ταινίες. Η ανθρώπινη καρδιά είναι προδοτική και μπορεί εύκολα να θέλη να δοκιμάση αυτά τα πράγματα και να αισθανθή τον πειρασμό να προχωρήση από τη φανταστική απόλαυσι αυτών των πραγμάτων σε πραγματική συμμετοχή. Πολύ καλύτερα είναι ν’ αποφεύγη όλους αυτούς τους πειρασμούς με το να παραμένη νήπιος όσον αφορά το κακόν.—Ιερεμ. 17:9· Φιλιππ. 4:8.
ΝΗΠΙΑ ΟΣΟΝ ΑΦΟΡΑ ΤΗΝ ΟΜΟΙΑ ΜΕ ΠΑΙΔΙΚΗ ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ
Σε μια περίπτωσι ο Ιησούς προσευχήθηκε: «Ευχαριστώ σοι, Πάτερ, Κύριε του ουρανού και της γης, ότι απέκρυψας ταύτα από σοφών και συνετών, και απεκάλυψας αυτά εις νήπια.» Ο Ιησούς προσευχήθηκε μ’ αυτόν τον τρόπο αμέσως μετά την επιστροφή των εβδομήντα ευαγγελιστών, τους οποίους είχε αποστείλει και οι οποίοι αφηγούνται τι είχαν επιτύχει, όπως το να μπορούν να βγάζουν δαιμόνια.—Λουκ. 10:17-21.
Οι ταπεινοί μαθηταί του Ιησού ήσαν όμοιοι με νήπια σε σύγκρισι με τους πολύ μορφωμένους «σοφούς και διανοουμένους» γραμματείς, Φαρισαίους και Σαδδουκαίους. Αλλά ο Θεός είχε αποκαλύψει σ’ αυτούς πράγματα τα οποία ξεπερνούσαν την κατανόησι των πολύ μορφωμένων θρησκευτικών εναντιουμένων του Ιησού, επειδή οι μαθηταί ήσαν όμοιοι με παιδιά από μια άλλη άποψι.
Ο Ιησούς επέστησε την προσοχή των μαθητών του σ’ αυτό σε μια περίπτωσι που τον είχαν ερωτήσει: «Ποιος άρα είναι μεγαλύτερος εν τη βασιλεία των ουρανών»; Προφανώς διέκρινε στον τρόπο με τον οποίο ετέθη η ερώτησις ένα μέτρον υπερηφάνειας και φιλοδοξίας. Έτσι, για να τους διδάξη ένα μάθημα εκάλεσε ένα μικρό παιδί κοντά του και «έστησε αυτό εν τω μέσω αυτών, και είπε: Αληθώς σας λέγω, εάν δεν επιστρέψητε, και γείνητε ως τα παιδία, δεν θέλετε εισέλθει εις την βασιλείαν των ουρανών.» Έτσι μόνον θα ήταν ο μεγαλύτερος εκεί! «Όστις λοιπόν ταπεινώση εαυτόν ως το παιδίον τούτο, ούτος είναι ο μεγαλύτερος εν τη βασιλεία των ουρανών.» (Ματθ. 18:1-4) Ναι, αντί να εκδηλώνουν υπερηφάνεια σαν τους ‘σοφούς και μορφωμένους’ θρησκευτικούς ηγέτας, οι μαθηταί έπρεπε να εκδηλώνουν όμοια με τα παιδιά ταπεινοφροσύνη, όμοια με τα παιδιά εμπιστοσύνη στον ουράνιο Πατέρα των, ο οποίος τους απεκάλυπτε τώρα τις αλήθειες του μέσω του Υιού του.
Σαφώς, λοιπόν, η διανοητική, η σωματική και η συναισθηματική ωριμότης είναι σπουδαία και επιθυμητή· και ιδιαιτέρως η πνευματική ωριμότης. Αλλά η πνευματική ωριμότης απαιτεί να ‘επιστρέψωμε’ και να γίνωμε όπως τα μικρά παιδιά απ’ αυτήν την άποψι: με το να γίνωμε ‘νήπιοι εις την κακίαν,’ και με το να έχωμε πίστι και εμπιστοσύνη όμοια με του μικρού παιδιού και με το να είμεθα απηλλαγμένοι από φιλόδοξη υπερηφάνεια.—1 Κορ. 14:20.