Ο Θεός Σέβεται την Οικογενειακή Διευθέτησι

ΟΤΑΝ γεννιέται ένα παιδί, φίλοι και συγγενείς προσέρχονται και ακούονται παρατηρήσεις σαν κι αυτές: ‘Είναι ίδιος σαν τον μπαμπά του!’ ή, ‘Μοιάζει καταπληκτικά με την μαμά του!’ Μερικές φορές η ομοιότης με τον άλλο γονέα δεν είναι τόσο καταφανής στην σωματική εμφάνισι, αλλά γίνεται καταφανής αργότερα στα χαρακτηριστικά της προσωπικότητος του παιδιού. Πραγματικά, συμβαίνει μ’ εμάς σήμερα όπως και με τον πρώτο άνθρωπο Αδάμ, ο οποίος, όπως λέγει η Γραφή, «εγέννησεν υιόν κατά την ομοίωσιν αυτού, κατά την εικόνα αυτού, και εκάλεσε το όνομα αυτού Σηθ.»—Γεν. 5:3.

Στο ζήτημα της πατρότητος και της μητρότητος και των δικαιωμάτων των γονέων ο Ιεχωβά Θεός υπήρξε πολύ συνεπής. Έδωσε στους γονείς το προνόμιο και τις δυνάμεις να γεννούν τέκνα κατά την εικόνα και την ομοίωσί τους. Ναι, και ακόμη περισσότερο απ’ αυτό, επιτρέπει σ’ αυτούς ν’ ανατρέφουν τα τέκνα τους με τον τρόπο που αυτοί επιθυμούν. Και παρά το γεγονός ότι μερικοί γονείς έχουν παραμελήσει τα τέκνα των και μερικοί τα έχουν αναθρέψει με τρόπο που να μάχωνται εναντίον του Θεού, εν τούτοις αυτός δεν απομάκρυνε τα τέκνα των απ’ αυτούς για ν’ αναθέση τη φροντίδα τους σε άλλους.

Ασφαλώς αυτό είναι δίκαιο και αποκαλύπτει μεγάλη ανεκτικότητα εκ μέρους του Θεού. Κανένας δεν μπορεί ορθώς να διαμαρτυρηθή ότι ο Θεός του εστέρησε το δικαίωμα ν’ αναθρέψη τα τέκνα του με τον τρόπο που αυτός επιθυμεί. Και κανένα άτομο που απέτυχε να διδάξη τις αρχές του Θεού στα τέκνα του δεν μπορεί ορθώς να διαμαρτυρηθή για τι θλίψι που φέρνει η κακή διαγωγή των τέκνων του. Οι αμελείς γονείς δεν μπορούν ν’ αγνοήσουν την αρχή ότι «παιδίον απολελυμένον καταισχύνει την μητέρα αυτού.»—Παροιμ. 29:15.

ΤΑ ΜΙΚΡΑ ΠΑΙΔΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΜΑΡΤΗΤΑ

Όλα τα παιδιά του ανθρωπίνου γένους, μολονότι κληρονομούν μερικά επιθυμητά χαρακτηριστικά από τους γονείς των, κληρονομούν επίσης και μερικά ανεπιθύμητα. Και, χωρίς εξαίρεσι, όλα έχουν γεννηθή αμαρτωλά ως αποτέλεσμα του ότι ο πρώτος πατέρας των είχε χάσει την κατάλληλη σχέσει με τον Θεό λόγω ανυπακοής. Η Γραφή μάς λέγει: «Δι’ ενός ανθρώπου η αμαρτία εισήλθεν εις τον κόσμο, και διά της αμαρτίας ο θάνατος, και ούτω διήλθεν ο θάνατος εις πάντας ανθρώπους, επειδή πάντες ήμαρτον.»—Ρωμ. 5:12.

Ο Αδάμ, με το ν’ αποτύχη λόγω της αμαρτίας, στον κανόνα της τελειότητος που ο Θεός είχε θέσει γι’ αυτόν με το να υστερήση από τη δόξα του Θεού, την οποία έπρεπε ν’ αντανακλά, δεν μπόρεσε να μεταβιβάση τελειότητα στα τέκνα του. Έτσι επηρεάσθηκε ολόκληρη η ανθρωπίνη φυλή. «Επειδή πάντες ήμαρτον και υστερούνται της δόξης του Θεού.»—Ρωμ. 3:23.

Με τη χάρι του θεού, η απολυτρωτική θυσία του Χριστού μπορεί ν’ αφαιρέση την αμαρτία με την οποία έχει γεννηθή ένα άτομο. Το άτομο, φυσικά, πρέπει να είναι σε ηλικία που να μπορή να δεχθή την προμήθεια του Θεού για τον εαυτό του. Αλλά τι μπορεί να λεχθή για παιδιά τα οποία δεν είναι αρκετά μεγάλα για να εκδηλώσουν αυτή την πίστη; Δεν είναι αναμάρτητα. Ο Ψαλμωδός Δαβίδ είπε: «Ιδού, συνελήφθην εν ανομία, και εν αμαρτία με εγέννησεν η μήτηρ μου.» (Ψαλμ. 51:5) Πώς λοιπόν συμπεριφέρεται ο Θεός απέναντί τους; Συμπεριφέρεται με αυτά τα παιδιά μέσω της οικογενειακής διευθετήσεως. Γιατί; Και πώς λειτουργεί αυτή η αρχή;

Ο Ιεχωβά πιστεύει στην οικογενειακή διευθέτησι και έχει κάμει την οικογένεια τη βασική μονάδα της γήινης κοινωνίας. Η θέσις, η σημασία και η λειτουργία της οικογενείας προέρχονται απ’ αυτόν. Αυτός είναι ο Πατήρ «εκ του οποίου πάσα πατριά εν ουρανοίς και επί γης ονομάζεται.» (Εφεσ. 3:15) Αυτός δίνει στην οικογένεια αξιοπρέπεια και θέσι. Ο πατέρας στην οικογένεια είναι η κεφαλή, η μητέρα είναι βοηθός, και οι δυο μαζί έχουν θεόδοτη ευθύνη για τον έλεγχο των παιδιών.

ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΥΠΟΛΟΓΟΙ ΓΙΑ ΤΑ ΤΕΚΝΑ

Τα πολύ μικρά παιδιά τα οποία δεν έχουν φράσει ακόμη σε ηλικία ευθύνης είναι σχεδόν απολύτως το προϊόν των γονέων τους μέσω κληρονομικότητος, με επί πλέον την εκπαίδευσι και το περιβάλλον που προμηθεύουν οι γονείς. Συνεπώς, ο Θεός θεωρεί τους γονείς υπεύθυνους ωσότου το παιδί φθάση σε ηλικία ευθύνης για τις αποφάσεις και τις πράξεις του.

Επομένως, ότι κάνουν οι γονείς όσον αφορά τις σχέσεις τους με τον Θεό επηρεάζει ολόκληρη την οικογένεια. Όπως ακριβώς ο νόμος των ανθρώπων θεωρεί τους γονείς υπεύθυνους για τις πράξεις των ανηλίκων τέκνων τους, έτσι ενεργεί και ο Θεός. Αν ένα παιδί διαπράξη ένα έγκλημα, προκαλέσει ζημία σε μια ιδιοκτησία, ο πατέρας μπορεί να περιμένη ότι η αστυνομία θα χτυπήση την πόρτα του, θα τον κατηγορήση και θ’ απαιτήση την πληρωμή αποζημιώσεως. Γιατί, ο Θεός να μη κρατήση ομοίως τους γονείς υπευθύνους για τις πράξεις των νεαρών τέκνων τους;

ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΗΣ ΣΗΜΑΣΙΑΣ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΤΗΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΕΩΣ ΤΩΝ ΓΟΝΕΩΝ

Οι ορθές ή εσφαλμένες πράξεις των γονέων ή η ορθή ή εσφαλμένη εκπαίδευσις που δίδουν σ’ αυτά αντανακλώνται επάνω στα τέκνα, ακόμη και ως τον βαθμό των δισεγγόνων. Παραδείγματος χάριν, όταν η γενεά η οποία χειρίζεται τις παγκόσμιες υποθέσεις αναμιγνύεται σ’ ένα πόλεμο, αυτό επηρεάζει πολύ τις μέλλουσες γενεές όπως ακριβώς συνέβη με τη μεταπολεμική γενεά του Α΄ και Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.

Επειδή ο Θεός χορηγεί στους γονείς το δικαίωμα να ανατρέφουν τα τέκνα των χωρίς τη δική του επέμβασι, μπορεί να περιγράψη τα’ αποτελέσματα που έχουν οι γονείς που ακολουθούν τους νόμους του καθώς και εκείνοι που δεν τους ακολουθούν. Είπε στον Μωυσή: «Εγώ Ιεχωβά ο Θεός σου είμαι Θεός ζηλότυπος [απαιτών αποκλειστική αφοσίωσιν, ΜΝΚ], ανταποδίδων τας αμαρτίας των πατέρων επί τα τέκνα, έως τρίτης και τετάρτης γενεάς των μισούντων με· και κάμνων έλεος εις χιλιάδας γενεών των αγαπώντων με και φυλαττόντων τα προστάγματα μου. (Έξοδ. 20:5, 6, ΜΝΚ) Δεν υπάρχει αμφιβολία σ’ αυτό: «Παιδιά που έχουν ανατραφή με εσφαλμένο τρόπο είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα κάνουν κακές πράξεις και θα έχουν την αμοιβή που οφείλεται στις πράξεις των.

Ο Αβραάμ ήταν ένα παράδειγμα αρχηγού οικογενείας ο οποίος βάδιζε στον δρόμο του Θεού και δίδασκε στα τέκνα του υπακοή στον Θεό. Αυτό απεδείχθη ότι υπήρξε μια μακροχρόνια ευλογία για τους απογόνους του.—Γεν. 18:19· Δευτ. 4:37.

Εν τούτοις, όταν οι απόγονοι του Αβραάμ εστράφησαν αργότερα στην ειδωλολατρία και σε άλλες πονηρές πράξεις, ωδηγήθηκαν σε αιχμαλωσία από εχθρικά έθνη. Πράγματι, από τον καιρό της αιχμαλωσίας στη Βαβυλώνα ως την καταστροφή της Ιερουσαλήμ το 70 μ.Χ. οι Ιουδαίοι ήσαν συνεχώς κάτω από την κυριαρχία ειδωλολατρικών παγκοσμίων δυνάμεων, με πρώτη τη Βαβυλώνα, κατόπιν την Περσία, την Ελλάδα και τη Ρώμη. Οι απόγονοί των επί πολλές γενεές αισθάνθηκαν το βάρος την αμαρτίας των προγόνων τους.

Αυτή η αρχή απεδείχθη αληθινή και για τα ειδωλολατρικά έθνη επίσης. Τον καιρό της ανεγέρσεως του Πύργου της Βαβέλ, οι άνθρωποι που είχαν απομακρυνθή από τη λατρεία του Θεού του Νώε, του Ιεχωβά, είχαν διασπασθή σε πολλούς γλωσσικούς ομίλους, και απ’ αυτούς προέκυψαν έθνη. Οι απόγονοί των αργότερα βρέθηκαν «απηλλοτριωμένοι από της πολιτείας του Ισραήλ και ξένοι των διαθηκών της επαγγελίας, ελπίδα μη έχοντες και όντες εν τω κόσμω χωρίς Θεού.» (Εφεσ. 2:12) Μόνο εκείνοι οι οποίοι είχαν μεταστραφή από την κακή πορεία των πατέρων τους, εγκαταλείποντας την ειδωλολατρία, εγνώρισαν τον Θεό και ανέλαβαν την λατρεία του.

Μια περίπτωσις κρίσεως νεαρών παιδιών μαζί με τους πονηρούς γονείς των, είναι των Χαναναίων. Εξαιτίας της μακράς ιστορίας των της ποιο μεγάλης διαφθοράς τα νεαρά παιδιά των εκτελέσθηκαν μαζί τους, κατ’ εντολήν του Θεού, όταν οι Ισραηλίται κατέλαβαν τη χώρα.—Δευτ. 7:1, 2.

Όλ’ αυτά δείχνουν ότι ο Θεός θεωρεί καλά ή κακά τα νεαρά παιδιά μιας οικογενείας, ανάλογα με τη στάσι των γονέων. Απαιτείται από τους γονείς κάτι περισσότερο από το να είναι λάτρεις του αληθινού Θεού Ιεχωβά; Και απαιτείται κάτι από τα μικρά παιδιά; Επίσης τι μπορεί να λεχθή για οικογένειες όπου μόνο ο ένας γονεύς είναι λάτρης του Ιεχωβά και μαθητής του Ιησού Χριστού; Αυτά τα ερωτήματα θα λάβουν απάντησι στο ακόλουθο άρθρο.