Να Εμπιστεύεσθε στον Θεό, Όχι στη Δική σας Αντίληψι

ΤΑ ΑΤΟΜΑ που προσφέρουν αποκλειστική αφοσίωσι στον Ιεχωβά Θεό αντιλαμβάνονται ότι όλες οι τελικές κρίσεις για το ανθρώπινο γένος βρίσκονται στα χέρια του. Ο βασιλεύς Δαβίδ, στην τελευταία συμβουλή του στον γυιο του και διάδοχό του Σολομώντα είπε: «Ο Ιεχωβά εξετάζει πάσας τας καρδίας και εξεύρει τους λογισμούς των διανοιών.»—1 Χρον. 28:9· 1 Σαμ. 16:7.

Γι’ αυτούς τους λόγους δεν πρέπει ν’ ανησυχούμε για την κρίσι που γίνεται σε ωρισμένα άτομα ή ομάδες ανθρώπων. Εν τούτοις, ο Ιεχωβά μάς δίδει κατευθυντήριες γραμμές για να μπορούμε ν’ ακολουθούμε την πορεία η οποία θα φέρη ευνοϊκή κρίσι σ’ εμάς και θα οδηγήση επίσης σε ορθή στάσι άλλων ενώπιον του Θεού.

Λόγω της πολύ τρυφερής σχέσεως και των αισθημάτων που υπάρχουν σχετικά με τα μικρά παιδιά, και έχοντας υπ’ όψιν την αρχή του Θεού σχετικά με την οικογενειακή αξία, που συνεζητήθησαν στα προηγούμενα άρθρα, εγείρονται μερικές σχετικές ερωτήσεις οι οποίες αξίζει να συζητηθούν.

ΥΙΟΘΕΤΗΜΕΝΑ ΤΕΚΝΑ

Μερικοί έχουν θέσει το ερώτημα, ‘Τι μπορεί να λεχθή για μικρά παιδιά που έχουν υιοθετηθή; Δεν αποτελούν μέρος της οικογενειακής μονάδος μέσα στην οποία έχουν υιοθετηθή, και η σχέσις των με τον Θεό δεν κυβερνάται από τη σχέσι των θετών γονέων τους;’ Προφανώς έτσι συμβαίνει. Αν οι θετοί γονείς είναι αληθινοί Χριστιανοί, θα διδάξουν την αλήθεια του Λόγου του Θεού στο παιδί. Αν αυτό το παιδί είναι ευπειθές στους θετούς γονείς του και στους νόμους του Θεού τους οποίους μπορεί ν’ αντιληφθή, τότε, εκείνο που είπε ο απόστολος Παύλος στο εδάφιο 1 Κορινθίους 7:14 είναι καταφανές ότι εφαρμόζεται και σ’ αυτή την περίπτωσι.

Εξ άλλου, αυτό το μικρό παιδί μπορεί να έχη ανατραφή από μη Χριστιανούς θετούς γονείς. Φαίνεται ότι πρέπει να θεωρηθή ότι συμμετέχει στην κρίσι των θετών γονέων του ενώπιον του Θεού. Φυσικά, αν το παιδί είναι αρκετά μεγάλο για να κάμη διάκρισι μεταξύ καλού και κακού και το πράττει, δείχνοντας έτσι μια θετική αγάπη για τη δικαιοσύνη, και ειλικρινά προσπαθεί να μαθαίνη και ν’ ακολουθή την αλήθεια, μολονότι οι θετοί γονείς του δεν την ακολουθούν, τότε θα έχη την εύνοια του Θεού.—Ιεζ. 18:14-18· 33:18, 19.

Στις περιπτώσεις όπου ένα ζεύγος έχει υιοθετήσει νομίμως ένα παιδί και έχει αναλάβει ευθύνη γι’ αυτό, έχουν μεγάλη μερίδα στην αποφασιστική στάσι του παιδιού είτε προς το καλό είτε προς το κακό. Αλλά άτομα ή ζεύγη που απλώς κρατούν ένα παιδί στο σπίτι για λογαριασμό ενός συγγενούς, ή άτομα που πληρώνονται για να φροντίσουν για ένα παιδί, δεν μπορούν να περιμένουν ότι το παιδί θα περιέλθη κάτω από την εύνοια του Θεού απλώς διότι αυτοί έχουν αναλάβει τη φροντίδα του. Αυτοί δεν είναι εκείνοι που έχουν ευθύνη για το παιδί, και η αρχή της οικογενειακής αξίας δεν εφαρμόζεται εδώ. Εν τούτοις, αν, ενόσω έχουν το παιδί κάτω από τη φροντίδα τους, διδάσκουν σ’ αυτό τον Λόγο του Θεού ως το σημείο που μπορούν, αυτό θα είναι, φυσικά, προς όφελος του παιδιού εφόσον ακούει και ακολουθεί τα καλά πράγματα που μαθαίνει.

Εκείνοι οι οποίοι είναι δούλοι του Θεού κάνουν ότι μπορούν για να διδάξουν σε άλλους την αλήθεια, αλλά εκείνοι οι οποίοι δεν έχουν την άμεση ευθύνη για ένα παιδί δεν πρέπει να νομίζουν ότι οφείλουν να επέμβουν στα δικαιώματα των γονέων. Αν κάποιος έχη συγγενείς οι οποίοι είναι άπιστοι, αποτελεί ευθύνη των γονέων μέσα σ’ αυτές τις άπιστες οικογένειες να εκπαιδεύσουν τα παιδιά, και ο Θεός τους επιτρέπει να το κάμουν όπως τους αρέσει. Φυσικά, αν παρουσιασθή ευκαιρία να πη κανείς σ’ αυτά τα παιδιά την αλήθεια, αυτό μπορεί να γίνη. Αλλά το να προχωρήση περισσότερο απ’ αυτό, προσπαθώντας, παραδείγματος χάριν, να έχη νόμιμο έλεγχο των παιδιών, θα εσήμαινε ν’ αναμιγνύεται στις υποθέσεις των άλλων. (1 Πέτρ. 4:15) Ο Θεός δεν το κάνει αυτό· γιατί να το κάμωμε εμείς; Ας αφήσωμε τα πράγματα στον Θεό, ο οποίος φροντίζει για κείνους οι οποίοι έχουν δικαία καρδιά.

ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΑΠΟ ΓΑΜΟ ΜΕ ΑΠΙΣΤΟ

Πρέπει να σημειωθή ότι μολονότι ο Ιεχωβά ευλογεί την οικογενειακή μονάδα εκεί όπου μόνο ένα μέλος είναι πιστό, είναι ωστόσο πολύ άσοφο να νυμφευθή ένας Χριστιανός έναν άπιστο. Διότι, μολονότι ο Θεός θεωρεί τη γαμήλιο σχέσι αγία, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορούν να προκύψουν πολύ θλιβερά προβλήματα. Είναι πολύ πιο δύσκολο να διδάξη κανείς στα τέκνα την οδό του Θεού σε μια θρησκευτικώς διηρημένη οικογένεια. Ο άπιστος πιθανόν να θελήση ν’ αντιδράση στη διδασκαλία που παρέχεται στα τέκνα, ή ακόμη μπορεί να προσπαθήση να εμποδίση να δοθή η διδασκαλία. Αυτό θα έχη καταστρεπτικά αποτελέσματα στα παιδιά. Είναι πιθανόν να μη δείχνουν υπακοή στα πράγματα που διδάσκονται από τον πιστό γονέα και, αν συμβαίνη αυτό, τότε αυτά τα παιδιά θα υποστούν την ίδια κρίσι του Θεού που θα υποστή ο άπιστος γονεύς.

Μια πολύ δύσκολη κατάστασις μπορεί να προκύψη αν το άπιστο μέλος αποφασίση να χωρίση από το πιστό λόγω θρησκευτικών διαφορών. Αν το άπιστο μέρος επιμένη στον χωρισμό, τότε το πιστό μέλος μπορεί να τον (ή να την) αφήση να φύγη. Ο απόστολος Παύλος τονίζει ότι «ο αδελφός ή η αδελφή δεν είναι δεδουλωμένοι εις τα τοιαύτα· ο Θεός όμως προσεκάλεσεν ημάς εις ειρήνην.» (1 Κορ. 7:15) Αλλά τι θα γίνη αν υπάρχουν παιδιά; Το άπιστο μέλος μπορεί να προσπαθήση να πάρη τα παιδιά. Αυτός ή εκείνη μπορεί ακόμη να επιτύχη κηδεμονία από το δικαστήριο. Τότε η λίγη ευκαιρία που θα έχη το πιστό μέλος να βλέπη τα παιδιά και να μιλή σ’ αυτά για την οδό του Θεού ίσως να μη είναι αρκετή για να διαμορφώση τα παιδιά προς την ορθή οδό. Ακόμη και αν το άπιστο μέλος φύγη, αφήνοντας τα τέκνα στο πιστό, τι ταλαιπωρία θα υποστή αυτό το πιστό μέλος! Θα φέρη πρόσθετα φορτία στον Χριστιανό σύντροφο, διότι θα οφείλη να συντηρή τα τέκνα, και ταυτοχρόνως να φροντίζη για την πνευματική ευημερία των μ’ ένα κατάλληλο τρόπο.

Ναι, τα άγαμα άτομα δεν πρέπει να παρακούσουν στη συμβουλή του αποστόλου για τη δική τους πνευματική ευημερία καθώς και την ευημερία των τέκνων που θα είναι δυνατόν να γεννηθούν από μια ένωσι μ’ ένα άπιστο μέλος. Ο απόστολος ακολουθεί τη συμβουλή της Γραφής στους Ισραηλίτας, να μη συνάπτουν γάμους με άπιστα άτομα, όταν συμβουλεύη τις χήρες να νυμφεύωνται «μόνον εν Κυρίω.»—1 Κορ. 7:39· Δευτ. 7:3, 4.

Εξ άλλου, σ’ εκείνους οι οποίοι πιθανόν να είναι ήδη νυμφευμένοι μ’ ένα άπιστο, ή να έχουν άλλες δεσμευτικές καταστάσεις οι οποίες δημιουργούν προβλήματα σχετικά με την υπηρεσία του Θεού, ο απόστολος λέγει: «Έκαστος, αδελφοί, εις ότι εκλήθη, εν τούτω ας μένη παρά τω Θεώ.» (1 Κορ. 7:24) Αν ένα άτομο είναι νυμφευμένο τον καιρό που έρχεται σ’ επαφή με τη γνώσι της αληθείας, και ο σύντροφος δεν πιστεύει, πάλι ο Θεός υπολογίζει αυτή τη σχέσι αγία. Αλλά ένα άγαμο άτομο που νυμφεύεται ένα άπιστο δεν δίνει τη πρώτη θέσι στη σχέσι του με τον Θεό. Θέτει σε σοβαρό κίνδυνο την πνευματικότητά του και δημιουργεί πρόσθετη έντασι στην ακεραιότητά του.

ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ ΣΤΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Υπάρχουν και άλλα ερωτήματα που εγείρονται σχετικά με την αρχή της οικογενειακής αξίας. Η Γραφή δεν απαντά σε όλη. Αφήνει την κρίσι για κάθε ατομική περίπτωσι στον Ιεχωβά και στον Υιό του, τον οποίο έχει διορίσει για να κρίνη τον κόσμο με δικαιοσύνη.—Πράξ. 17:31· 2 Τιμ. 4:1.

Μήπως πρέπει ν’ ανησυχούμε και να επιχειρηματολογούμε σχετικά με το ποιος θα επιζήση από τη ‘μεγάλη θλίψι,’ ή ποιος θ’ αναστηθή; Αν ζούμε σύμφωνα με τις εντολές του Θεού τώρα και διακηρύττωμε τα αγαθά νέα όσο καλύτερα μπορούμε, τότε κάνομε το θέλημα του Θεού.

Όσον αφορά τις κρίσεις του Θεού, όταν γνωρίσωμε τον Θεό, τότε θα έχωμε εμπιστοσύνη σ’ αυτόν και θα είμεθα σαν τον Αβραάμ, ο οποίος, γνωρίζοντας τη δικαιοσύνη και το έλεος του Θεού, τα εχρησιμοποίησε ως βάσι για να κάμη μια έκκλησι προς χάριν των ανθρώπων που ζούσαν στις διεφθαρμένες πόλεις των Σοδόμων και Γομόρρων, λέγοντας: «Εάν ήναι πεντήκοντα δίκαιοι εν τη πόλει, θέλεις άραγε απολέσει αυτούς; Και δεν ήθελες συγχωρήσει στον τόπον διά τους πεντήκοντα δικαίους τους εν αυτώ; Μη γένοιτο ποτέ συ να πράξης τοιούτον πράγμα, να θανατώσης δίκαιον μετά ασεβούς, και ο δίκαιος να ήναι ως ο ασεβής! Μη γένοιτο ποτέ εις σε! Ο κρίνων πάσαν την γην δεν θέλει κάμει κρίσιν;» Το απαράμιλλο έλεος του Ιεχωβά εκδηλώθηκε στο ότι δέχθηκε την έκκλησι του Αβραάμ ως το σημείο να μη καταστρέψη τις πόλεις, αν υπήρχαν δέκα μόνο άνθρωποι δίκαιοι στην περιοχή.—Γέν. 18:22-33.

Ώστε, αντί να είμεθα υπερβολικά ανήσυχοι είναι καλύτερο να περιμένωμε τον Ιεχωβά, και ταυτοχρόνως να συνεχίζωμε να κάνωμε το θέλημά του με την εμπιστοσύνη που εξέφρασε ο ψαλμωδός ο οποίος είπε: «Γνωρίζω, Ιεχωβά, ότι αι κρίσεις σου είναι δικαιοσύνη.»—Ψαλμ. 119:75, ΜΝΚ.