Ανταπόκρισις σε Ευσεβή Εκπαίδευσι

Αφήγησις υπό Ροζ Κάφφι

Η ΓΡΑΦΗ, στο εδάφιο Παροιμίαι 22:6, λέγει: «Δίδαξον το παιδίον εν αρχή της οδού αυτού· και δεν θέλει απομακρυνθή απ’ αυτής ουδέ όταν γηράση.» Εφόσον αυτή η αρχή εφαρμόζεται και στα κορίτσια επίσης, θεωρώ τον εαυτό μου ευλογημένο που είχα γονείς οι οποίοι το έκαμαν αυτό.

Γεννήθηκα το 1919 στο Τρίνινταντ. Οι Χριστιανοί μάρτυρες του Ιεχωβά βοηθούσαν τότε τους γονείς μου στη μελέτη της Γραφής. Έτσι οι γονείς άρχισαν πολύ νωρίς να εκπαιδεύουν τα δέκα παιδιά τους με ευσεβή τρόπο.

Συχνά μας εδίδασκαν με τη βοήθεια εικόνων, όπως εκείνες που βρίσκονται στο βιβλίο «Το Φωτόδραμα της Δημιουργίας» που παρουσίαζε την αληθινή ιστορία της ζωής από τη Βίβλο. Παραδείγματος χάριν, οι γονείς μου μού έδειχναν την εικόνα του Νώε που οικοδομούσε την Κιβωτό, και κατόπιν ρωτούσαν: Γιατί ο Νώε σώθηκε όταν ήλθε ο κατακλυσμός; Έτσι έμαθα πολύ νωρίς ότι ο Νώε και η οικογένειά του είχαν επιζήσει διότι ήσαν δίκαιοι. Αυτό έκανε διαρκή εντύπωσι επάνω μου, ώστε ήθελα να γίνω σαν τον Νώε, αλλά ποτέ σαν τους ανθρώπους που είχαν καταστραφή από τον κατακλυσμό.

Εκτός από τη χρήσι εικόνων, οι γονείς μου με εκπαίδευαν με το ν’ αφηγούνται πείρες που είχαν και οι οποίες μπορούσαν να με βοηθήσουν να εκτιμήσω τις Γραφικές αρχές. Παραδείγματος χάριν, ο πατέρας μου αφηγήθηκε μια πείρα που με δίδαξε ότι οι αληθινοί Χριστιανοί ποτέ δεν συμβιβάζουν την πίστι τους. Είπε πως όταν εγώ ήμουν ηλικίας πέντε ετών, ο εργοδότης του, κάτω από πίεσι ενός κληρικού, του έδωσε ένα τελεσίγραφο: «Σου δίνω τριάντα μέρες προθεσμία να διαλέξης μεταξύ του Θεού σου και της εργασίας σου.» Ο πατέρας μου είπε ότι εγνώριζε ότι πρώτα έρχεται ο Θεός, και ότι δεν είχε ανάγκη ούτε μια μέρα για να διαλέξη. Αποτέλεσμα τούτου ήταν ν’ απολυθή αμέσως από την εργασία του και να φύγη χωρίς πεντάρα στο Τομπάγκο, ογδόντα δύο περίπου μίλια βορείως του Τρίνινταντ. Ο πατέρας μου ήταν ευτυχής που δεν συμβιβάσθηκε. Το πνεύμα του Ιεχωβά ώθησε τους Χριστιανούς αδελφούς του στο Τρίνινταντ να μας βοηθήσουν να επιστρέψωμε εκεί.

Η ψαλμωδία αίνων στον Ιεχωβά είναι μια άλλη μορφή της οικογενειακής ζωής που απήλαυσα και η οποία συνετέλεσε επίσης πολύ στην εκπαίδευσί μου. Ο πατέρας μου είχε προμηθευθή ένα υμνολόγιο που είχε εκδοθή ειδικά για μικρά παιδιά και που είχε για πρώτη φορά δημοσιευθή από την Εταιρία Σκοπιά το 1925· ήταν ένα μικρό σκληρόδετο βιβλίο με ογδόντα ψαλμούς και μουσική που ονομαζόταν «Ύμνοι της Βασιλείας.» Μας βοηθούσε να μαθαίνωμε να ψάλλωμε ύμνους, και καθώς τους μαθαίναμε τους ψάλλαμε όταν εργαζόμαστε στο σπίτι.

Ενθυμούμαι ακόμη μερικά από τα λόγια του ύμνου που είχε τον τίτλο «Μολονότι είμαι Φτωχός και Ενδεής.» Ιδού ο πρώτος στίχος του: «Μολονότι είμαι φτωχός και ενδεής ο Παντοκράτωρ Θεός φροντίζει για μένα. Μου δίνει ρουχισμό, στέγη, τροφή, μου δίνει όλα τα καλά που έχω.» Ο τρίτος στίχος: «Μολονότι εδώ υποφέρω για λίγο, έχει υποσχεθή μια γη που θα μειδιά· όταν περάση αυτός ο καιρός της στενοχώριας, διαρκείς ευλογίες θα έλθουν για μένα.» Έμαθα απ’ αυτόν τον ύμνο να ευχαριστώ τον Θεό για ό,τι λαμβάνω, να είμαι ικανοποιημένη και ν’ αποβλέπω σ’ Αυτόν για ευλογίες.

Ένας άλλος τρόπος, πολύ σπουδαίος με τον οποίο με εκπαίδευαν οι γονείς μου ήταν το να με οδηγούν στις συναθροίσεις της Χριστιανικής εκκλησίας. Μερικές φορές ήταν ανάγκη να βαδίσωμε για να πάμε στις συναθροίσεις· άλλες φορές πηγαίναμε μ’ ένα μόνιππο αμάξι με μετατρεπόμενη οροφή και οπίσθιο κάθισμα. Αυτές οι συναθροίσεις ήσαν σπουδαίες στη ζωή μου.

Καθώς ανταποκρινόμουν στην ευσεβή εκπαίδευσι, η εκτίμησίς μου για τον Ιεχωβά και τους σκοπούς του συνέχιζαν ν’ αυξάνουν. Έτσι ήμουν πάντοτε ευτυχής να συνοδεύω τη μητέρα μου στο από θύρα σε θύρα έργο κηρύγματος. Στην αρχή, όταν εκείνη τελείωνε να ομιλή προσέφερα εγώ ένα βιβλίο μ’ ένα βιβλιάριο ή ένα φυλλάδιο στον οικοδεσπότη. Το 1933 άρχισα έργο μόνη μου. Κατόπιν το Μάρτιο του 1939 αφιερώθηκα να υπηρετώ τον Ιεχωβά κι’ εσυμβόλισα την αφιέρωσί μου με το εν ύδατι βάπτισμα.

Επειδή ανταποκρινόμουν στην ευσεβή εκπαίδευσι, επιθυμούσα να κάνω ολοένα περισσότερα για τους άλλους. Μια έξοχη ευκαιρία παρουσιάσθηκε το 1943, όταν εργαζόμουν στο γραφείο μιας εμπορικής ενώσεως στο Πορτ οφ Σπέιν. Την εποχή εκείνη υπήρχε απαγόρευσις στις Βιβλικές εκδόσεις μας λόγω παρανοήσεως του Χριστιανικού έργου μας από την κυβέρνησι. Εν τούτοις, το γραφείο όπου εργαζόμουν μπορούσε να παραλαμβάνη οποιοδήποτε είδος έντυπα από το εξωτερικό χωρίς καμμιά δυσκολία· επομένως χρησιμοποιούσα τη διεύθυνσι της εργασίας μου για να παίρνω αντίγραφα του περιοδικού Σκοπιά από μια Μάρτυρα στη Γρενάδα. Μολονότι δεν έπαιρνα αρκετά για να διαθέσω σ’ όλες τις εκκλησίες, βοηθούσα στην δακτυλογράφησι αντιγράφων, ώστε περισσότεροι από μας να μπορούν να έχουν αυτή την πνευματική τροφή.

ΚΑΝΟΝΤΑΣ ΤΟ ΟΛΟΧΡΟΝΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΣΤΑΔΙΟΔΡΟΜΙΑ ΜΟΥ

Επειδή είχα ανταποκριθή στην πρώτη εκπαίδευσι των γονέων μου, παρευρισκόμουν πάντα στις Χριστιανικές συναθροίσεις της εκκλησίας και διάβαζα τις εκδόσεις της Εταιρίας Σκοπιά. Αυτές, και ιδίως η Σκοπιά του 1945 που ανέπτυσσε το 12 κεφάλαιο του Γραφικού βιβλίου του Εκκλησιαστού, μ’ επηρέασαν πολύ. Το πρώτο και το τρίτο εδάφια αυτού του Γραφικού βιβλίου μου έκαμαν μεγάλη εντύπωσι: «Ενθυμού τον Πλάστη σου εν ταις ημέραις της νεότητός σου· πριν έλθωσιν αι κακαί ημέραι, και φθάσωσι τα έτη εις τα οποία θέλεις ειπεί, Δεν έχω ευχαρίστησιν εις αυτά. Ότε οι φύλακες της οικίας θέλουσι τρέμει, και οι άνδρες οι ισχυροί θέλουσι κλονίζεσθε, και αι αλέθουσαι θέλουσι παύσει διότι ωλιγοστεύθησαν, και αι βλέπουσαι διά των θυρίδων θέλουσιν αμαυρωθή.»

Το άρθρο εξηγούσε ότι τα νεαρά άτομα πρέπει να υπηρετούν τον Θεό πριν έλθουν «αι κακαί ημέραι,» δηλαδή, η γεροντική ηλικία με τα σωματικά προβλήματά της. Σκέφθηκα ότι εφόσον ήμουν 26 ετών και ότι σύντομα θα έφευγαν οι ημέρες της νεότητάς μου, δεν υπήρχε καιρός για χάσιμο. Διευθέτησα τις υποθέσεις μου για να κάμω σταδιοδρομία μου το ολοχρόνιο κήρυγμα του Λόγου του Θεού.

Έτσι τον Αύγουστο παραιτήθηκα από την κοσμική μου εργασία και άρχισα το έργο του ολοχρονίου κηρύγματος στη Γρενάδα. Πέρασα τρία χρόνια εκεί, και δύο άτομα με τα οποία μελετούσα τη Γραφή βαπτίσθηκαν.

Το 1949 πήγα στο Τρίνινταντ για μια Χριστιανική συνέλευσι, και ενώ ήμουν εκεί έλαβα ένα έντυπο αιτήσεως για την ιεραποστολική σχολή Γαλαάδ. Συνεπλήρωσα την αίτησι διότι επιθυμούσα να κάνω οτιδήποτε κατηύθυνε ο Ιεχωβά, και έβλεπα αυτή την ευκαιρία της εκπαιδεύσεως για ιεραποστολικό έργο ως μια απόδειξι των ευλογιών του Ιεχωβά. Στις 29 Ιανουαρίου 1950 έφυγα από το Τρίνινταντ για τη Νέα Υόρκη για να παρακολουθήσω την 15η σειρά της Βιβλικής Σχολής της Σκοπιάς Γαλαάδ.

ΖΩΗ ΣΤΗ ΣΧΟΛΗ ΓΑΛΑΑΔ

Στη Σχολή Γαλαάδ έμαθα από τη Γραφή πολλά περισσότερα απ’ όσα εγνώριζα πριν, μολονότι την είχα διαβάσει, και αυτό εβάθυνε την εκτίμησί μου για τον Ιεχωβά και τους σκοπούς του. Ύστερ’ από τις ώρες της σχολής ήμουν διωρισμένη να κάνω κάποια εργασία, και την απελάμβανα, είτε επρόκειτο να επιδιορθώνω ρουχισμό, είτε να μαντάρω κάλτσες, είτε να στρώνω κρεββάτια, ή να μαζεύω φράουλες. Σ’ αυτή τη 15η τάξι ήμουν μια από τους 120 σπουδαστάς που όλοι ήσαν πάρα πολύ απησχολημένοι. Η ζωή, η μελέτη και η εργασία μαζί με τόσους άλλους απεδείχθη ότι ήταν πολύ ωφέλιμη διότι έμαθα ν’ απολαμβάνω την συναναστροφή με ποικιλία προσωπικοτήτων μέσα στην οργάνωσι του Ιεχωβά.

Η αποφοίτησις της τάξεώς μας την Κυριακή, 30 Ιουλίου, ήταν ένα ειδικό μέρος του προγράμματος της πρώτης ημέρας της συνελεύσεως «Αύξησις της Θεοκρατίας,» που είχε λάβει χώραν από τις 30 Ιουλίου ως τις 6 Αυγούστου του 1950 στο Στάδιο Γιάνγκη της Νέας Υόρκης. Την ημέρα της αποφοιτήσεως οι εκπαιδευταί της σχολής, ο πρόεδρος και ο αντιπρόεδρος της Εταιρίας έδωσαν όλοι έξοχη συμβουλή και ενθάρρυνσι. Η ομιλία «Η Οδός της Επιτυχίας,» βασισμένη στο εδάφιο Ιησούς του Ναυή 1:8, μου έκαμε βαθειά εντύπωσι. Ενθυμούμαι ακόμη τα εναρκτήρια λόγια: «Ο Ιεχωβά διευθύνει μια Κυβερνητική σχολή με επιτυχία. Δεν υπάρχει τίποτε άλλο στη γη σαν αυτό. Αφότου απεφοίτησε απ’ αυτήν ο Πρώτιστος Εκπαιδευτής υπήρξε σε λειτουργία επί χίλια εννεακόσια χρόνια.» Έμαθα ότι η αποφοίτησίς μου από τη Γαλαάδ δεν ήταν το τέλος των σπουδών της φοιτήσεως για μένα, αλλ’ ήταν η αρχή της ζωής κάτω από μεγαλύτερη ευθύνη ενώπιον του Θεού στο να συνεχίσω να σπουδάζω και να χρησιμοποιώ τη γνώσι που απέκτησα για να βοηθώ άλλους να βαδίσουν στην οδό της ζωής.

Ποτέ προηγουμένως δεν έζησα ανάμεσα σε τόσο μεγάλο πλήθος λαού του Ιεχωβά. Και ποτέ προηγουμένως δεν είχα σκεφθή ότι το ν’ ανταποκριθή κανείς σε ευσεβή εκπαίδευσι από τη νεαρή ηλικία, μπορεί να οδηγήση σε τέτοιες ευλογίες.

Την 1η Οκτωβρίου έφυγα για τη Γουιάνα, στη Νότιο Αμερική, στη νέα κατοικία μου, για να συνεχίσω εκεί την ολοχρόνιο υπηρεσία του κηρύγματος ως ιεραπόστολος.

ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΕΡΓΟ ΣΤΗ ΓΟΥΙΑΝΑ

Όταν έφθασα στη Γουιάνα διεπίστωσα ότι το κλίμα ήταν τροπικό, όμοιο με του Τρίνινταντ, απ’ όπου ερχόμουν. Εδώ υπάρχουν τα ίδια φρούτα που καλλιεργούνται και στο Τρίνινταντ, όπως οι παπάγιας, ο ανανάς, τα μάνγκος και μια μεγάλη ποικιλία από μπανάνες. Αυτές οι ομοιότητες με την γενέτειρά μου και το νέο διορισμό μου με βοήθησαν να προσαρμοσθώ.

Προσφέροντας Βιβλικά περιοδικά εδώ στους δρόμους της Τζώρτζταουν, της πρωτεύουσας, δεν είναι περίεργο να συναντήση κανείς Αφρικανούς, Ερυθροδέρμους, Κινέζους, Ινδιάνους των Ανατολικών Ινδιών και Πορτογάλους. Όλοι μιλούν Αγγλικά, διότι αυτή είναι η επίσημη γλώσσα.

Το 1952 η σύντροφός μου κι’ εγώ διωρισθήκαμε για να βοηθήσωμε μια μικρή εκκλησία στη Χοπ Τάουν, ένδεκα περίπου μίλια από το Νέο Άμστερνταμ, στην άλλη όχθη του Ποταμού Μπερμπάις. Την πρώτη Κυριακή μετά το διορισμό μας, διασχίσαμε τον ποταμό στις 6:15 μ’ ένα πλοιάριο παίρνοντας μαζί μας και τα ποδήλατά μας. Προχωρήσαμε με τα ποδήλατα επτά περίπου μίλια σ’ ένα σημείο εκκινήσεως κάτω από βροχή, αλλά το έργο μας μάς αντήμειψε. Άρχισα μια καρποφόρο Γραφική μελέτη με μια κόρη της εφηβικής ηλικίας. Την επομένη εβδομάδα ο παππούς και η γιαγιά της, η μητέρα της και δύο νεώτερες αδελφές της ήσαν εκεί στη μελέτη κι’ ένας αδελφός και μια αδελφή της που ζούσαν μακρυά παρευρέθησαν όταν είχαν έλθει για επίσκεψι. Όλ’ αυτά τα οκτώ άτομα τελικά έγιναν Χριστιανοί μάρτυρες του Ιεχωβά.

Το 1953 είχαμε το προνόμιο να φέρωμε τα αγαθά νέα της βασιλείας του Θεού σε ανθρώπους που ζούσαν κατά μήκος των όχθων του ποταμού Μπερμπάις. Χρησιμοποιούσαμε το πλοίο που εξυπηρετούσε το κοινό δυο φορές την εβδομάδα, ταξιδεύοντας από το Νιου Άμστερνταμ στο Παραντάις, ένα ταξίδι που απαιτούσε είκοσι περίπου ώρες. Δυο από τις Χριστιανές αδελφές μου από την εκκλησία ήσαν μαζί μου. Κάναμε σχέδια να διαθέσωμε δυο εβδομάδες έργου κηρύγματος σ’ εκείνη την περιοχή. Όταν ξαναπήραμε το πλοιάριο, συναντήσαμε μια οικογένεια και τους μιλήσαμε για το έργο μας. Οι γονείς μάς ζήτησαν να τους επισκεφθούμε σπίτι τους και να τους διδάξωμε τη Γραφή. Έτσι δεχθήκαμε τη φιλοξενία τους.

Απεδείχθη ωστόσο ότι μολονότι ήσαν φιλόξενοι άνθρωποι δεν έδειχναν ιδιαίτερο ενδιαφέρον να μάθουν για τη βασιλεία του Θεού. Έτσι το επόμενο πρωί τους αφήσαμε. Κάθε μέρα συνεχίζαμε την άνοδο του ποταμού χρησιμοποιώντας μονοπάτια κατά μήκος της όχθης, ή κάποιο πλοιάριο. Κηρύτταμε σ’ όλους που συναντούσαμε στο δρόμο μας.

Όταν οι προμήθειες τροφής μας είχαν εξαντληθή, διαπιστώσαμε ότι δεν υπήρχαν καταστήματα για ν’ αγοράσωμε τροφή. Καθώς συζητούσαμε μεταξύ μας το γεγονός ότι ο Ιεχωβά πάντοτε προμηθεύει σ’ εκείνους που πιστά κάνουν το θέλημά του, κάποιος προσεφέρθη να μας βοηθήση με το να μας οδηγήση με το πλοιάριό του στην άνοδο του ποταμού όπου μπορούσαμε ν’ αγοράσωμε τροφή.

Πόσο ευτυχείς είμεθα που μπορέσαμε να μιλήσωμε για τ’ αγαθά νέα με τόσο πολλούς ανθρώπους που ζούσαν κατά μήκος του ποταμού! Ένα από τα κορίτσια του πρώτου σπιτιού, όπου είχαμε περάσει μια νύχτα, είναι τώρα παντρεμένο, και το συναντήσαμε μια μέρα σ’ ένα κατάστημα. Μας ζήτησε να πάμε για να μελετήσωμε τη Γραφή μαζί της και με τα παιδιά της.

Το 1963 με διώρισαν στην Τζώρτζταουν, όπου είχα πολλές πλούσιες ευλογίες στην υποβοήθησι άλλων να γνωρίσουν τις αλήθειες του Θεού. Επειδή θυμόμουν την πρώτη εκπαίδευσί μου, διεπίστωσα ότι ήταν πολύ βοηθητικό όταν διεξήγα Γραφικές μελέτες, να χρησιμοποιώ εικόνες για να βοηθώ τα μικρά παιδιά που δεν μπορούσαν να διαβάζουν να προσέξουν και να μάθουν κάτι, καθώς επίσης και για να βοηθώ πιο ηλικιωμένα άτομα να συλλάβουν το κεντρικό σημείο που περιγράφει η εικόνα.

Έχω χρησιμοποιήσει επίσης ύμνους και πείρες για να βοηθήσω άλλους, όπως ακριβώς με βοήθησαν οι γονείς μου. Παραδείγματος χάριν, προσφάτως συζητούσα τον Ύμνο 87 από το υμνολόγιο «Άδοντας και Ψάλλοντες εν τη Καρδία Υμών» με μια Χριστιανή αδελφή μου η οποία ήταν αποθαρρυμένη. Ο ύμνος, βασίζεται στον Ψαλμό 55 και έχει τον τίτλο «Επιρρίψατε το φορτίο σας στον Ιεχωβά!» Αυτό την βοήθησε να επιρρίψη το φορτίο της στον Ιεχωβά και ενθαρρύνθηκε να ψάλλη τον ύμνο όταν είναι αποθαρρυμένη. Όσον αφορά τις πείρες που χρησιμοποιώ για να βοηθήσω άλλους—ένα άτομο με το οποίο διαβάζω τη Γραφή ενισχύθηκε για να τακτοποιήση τη ζωή της μέσω μιας πείρας που αφηγήθηκα σ’ αυτήν και η οποία έδειχνε ότι μια άλλη που μελετούσε τη Γραφή υπερνίκησε το ίδιο πρόβλημα.

Όταν ήλθα στη Γουιάνα το 1950, υπήρχαν 206 άτομα που εκήρυτταν το ευαγγέλιο της βασιλείας του Θεού. Τώρα ο αριθμός έχει φθάσει σε χίλιους και πλέον, χάρις στο σκληρό έργο πολλών μαρτύρων του Ιεχωβά.

Το ότι έκαμα το ολοχρόνιο έργο κηρύγματος σταδιοδρομία μου απεδείχθη ευλογία για μένα. Μ’ έκαμε να αισθάνωμαι πλησιέστερα στον Ιεχωβά, διότι διαθέτω περισσότερο χρόνο για να μαθαίνω και να διδάσκω γι’ αυτόν. Τα αισθήματα μου γι’ αυτήν τη στενή σχέσι εκφράζονται στον Ψαλμό 125:2: «Ο Ιεχωβά κυκλώνει τον λαόν αυτού από του νυν και έως του αιώνος.»

Πόσο ευτυχής είμαι που έχω ανταποκριθή στην ευσεβή εκπαίδευσι των γονέων μου!