‘Η Δύναμις του Θεού εν Αδυναμία Δεικνύεται Τελεία’
Αφήγησις υπό Ρ. ΜΠΕΝΝΕΤ ΜΠΡΙΚΕΛ
ΤΟ 1932 η Εταιρία Σκοπιά με εξέλεξε για εξωτερική διακονική υπηρεσία στη Μαλαισία. Έτσι ανεχώρησα από την Αυστραλία και ξεκίνησα για τον διορισμό μου ως του μόνου εκπροσώπου των Χριστιανών Μαρτύρων του Ιεχωβά ανάμεσα σ’ ένα πληθυσμό εννέα εκατομμυρίων. Ένα σθεναρό πρόγραμμα κηρύγματος του λόγου του Θεού στην Σιγκαπούρη κι’ απ’ εκεί βορειότερα στην Κουάλα Λουμπούρ διεκόπη λόγω σοβαράς ασθενείας. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα μια καρδιακή ανεπάρκεια και την εκ μέρους των ιατρών διάγνωσι της αναπηρίας μου για όλη μου την ζωή. Παρ’ όλη αυτή τη μακρόχρονη αδυναμία, τώρα μπορώ να βλέπω πίσω στα σαράντα και πλέον χρόνια του ολοχρονίου μου κηρύγματος. Μπορώ πραγματικά να πω ότι η δύναμις του Ιεχωβά μέσω του Χριστού υπήρξε ‘εν τη αδυναμία μου τελεία.’—2 Κορ. 12:9.
Όταν πήρα το βιβλίο Η Οδός για τον Παράδεισο της Εταιρίας Σκοπιά, το 1926, όταν ήμουν μόλις ένα αγόρι δεκαέξη ετών, άρχισα να βαδίζω στην οδό της ζωής. Ύστερ’ από δυο χρόνια αγόρασα το βιβλίο Το Θείο Σχέδιο των Αιώνων καθώς περνούσα από ένα παλαιοπωλείο στο Ώκλαντ της Νέας Ζηλανδίας. Διάβασα προσεκτικά αυτό το βιβλίο και παρετήρησα ιδιαιτέρως το έργο «βιβλιοπώλου» που ανέφερε, δηλαδή του ολοχρονίου κηρύγματος κάτω από τη διεύθυνσι της Εταιρίας Σκοπιά. Άρχισα να σκέπτωμαι την αφιέρωσι της ζωής μου στον Ιεχωβά και την υπηρεσία μου ως ολοχρονίου διακόνου. Αλλά δεν είχα συναναστροφή με τους σπουδαστάς της Γραφής, όπως ήσαν τότε γνωστοί οι Μάρτυρες του Ιεχωβά. Οι προσπάθειές μου να τους βρω ήσαν τότε άκαρπες.
Αλλά τον Οκτώβριο του 1929 παρετήρησα μια διαφήμισι σε μια εφημερίδα του Ουέλιγκτον, η οποία έλεγε πού συναθροίζονταν οι Σπουδασταί της Γραφής για μελέτη. Με μεγάλη επιθυμία ήλθα σ’ επαφή μαζί τους. Σε δεκαπέντε μέρες άρχισα να κηρύττω τον Λόγο του Θεού από σπίτι σε σπίτι. Έγιναν διευθετήσεις για το βάπτισμά μου, και ύστερα από ένδεκα εβδομάδες υπέβαλα αίτησι για ολοχρόνιο έργο κηρύγματος.
ΚΑΝΟΝΤΑΣ ΤΟ ΟΛΟΧΡΟΝΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΣΤΑΔΙΟΔΡΟΜΙΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ
Τον Ιανουάριο του 1930, άρχισα τη σταδιοδρομία της ζωής μου ως ολοχρόνιος κήρυξ του Λόγου του Θεού. Δυόμισυ χρόνια κηρύγματος στη Νέα Ζηλανδία πέρασαν γρήγορα. Σ’ αυτή την εποχή εκείνο που ετονίζετο ήταν η μετάδοσις του αγγέλματος της Βασιλείας του Θεού στους ανθρώπους σε έντυπη μορφή. Για να διαθέτω την έντυπη ύλη το 1931 διήνυσα βαδίζοντας διακόσια μίλια, επισκεπτόμενος αγροκτήματα που ήσαν σε μια παράκτια λωρίδα γύρω από τον γραφικό πορθμό του Μάρλμπορω. Ο Ιεχωβά ευλόγησε τις προσπάθειές μου, και στη διάρκεια του έτους εκείνου είχα διαθέσει ένα μέσον όρο εκατόν εβδομήντα τεσσάρων ωρών το μήνα σε έργο κηρύγματος και, κατά σύμπτωσι, είχα διαθέσει εκατόν εβδομήντα τέσσαρα βιβλία το μήνα.
Το 1932 με μετέθεσαν στην Αυστραλία, όπου πήγα στο βόρειο τμήμα της πολιτείας του Κουήνσλαντ για να επισκεφθώ απομακρυσμένους τομείς. Μερικές πόλεις δεν τις είχε επισκεφθή ποτέ προηγουμένως κανένας Μάρτυς. Έτσι μια περιοδεία χιλίων διακοσίων μιλίων με ποδήλατο με μετέφερε από το Ρόκαμπτον στο Νόρμαντον κατά μήκος μιας οροσειράς και ανάμεσα από μια άνυδρη έρημη χώρα. Ήμουν βαρειά φορτωμένος με κουβέρτες, ρουχισμό, τροφή και εξήντα δεμένα βιβλία για τη διακονία του αγρού. Πρόσθετες προμήθειες εντύπων μου έστελναν καθ’ οδόν.
Σε πέντε μήνες εξεπλήρωσα τον διορισμό μου. Τα τελευταία διακόσια μίλια τα διέτρεξα με τα πόδια, κυλώντας μόνο το ποδήλατο μου εξ αιτίας του ότι τα λάστιχά του είχαν φθαρή και η αντικατάστασίς των ήταν αδύνατη σ’ εκείνη την περιοχή. Καθώς εβάδιζα, κάποιος που είχα συναντήσει με παρεκάλεσε να μη συνεχίσω, και μου ανέφερε περιπτώσεις όπου άλλοι είχαν χαθή επιχειρώντας το ίδιο ταξίδι. Αλλά εμένα μου είχε ανατεθή αυτή η υπηρεσία, κι’ έτσι με πλήρη εμπιστοσύνη στην καθοδήγησι του Ιεχωβά, προχώρησα στη συμπλήρωσί του.
Από το Κουήνσλαντ πήγα στη Μαλαισία. Ύστερα από τη βαρειά αρρώστια μου εκεί, επέστρεψα στην Αυστραλία το 1934. Είχε λήξει η σταδιοδρομία μου ως ολοχρονίου διακόνου; Έτσι φαινόταν. Είχε γίνει διευθέτησις από την Εταιρία Σκοπιά να έχω μια περίοδο αναπαύσεως, και ύστερ’ από κάποια φυσιοθεραπευτική περιποίησι, διεπίστωσα ότι ήμουν καλύτερα. Έτσι άρχισα πάλι το ολοχρόνιό μου κήρυγμα.
Τον Ιούνιο του 1936 οι διακονικοί σύντροφοί μου κι’ εγώ θέσαμε σε λειτουργία το αυτοκίνητό μας που είχε ηχητική εγκατάστασι για την εκπομπή Γραφικών ομιλιών στην πόλι Μήνιγιαν της πολιτείας της Βικτωρίας. Ένας αστυφύλαξ μας επλησίασε λέγοντας: «Οι επιχειρηματίαι εδώ θα αναποδογυρίσουν το αυτοκίνητό σας αν δεν σταματήσετε,» και πρόσθεσε: «Σας συμβουλεύω να φύγετε από την πόλι.»
«Υπάρχει καμμιά διάταξις η οποία να προσδιορίζη αυτήν την ενέργειά μας ως παράνομη;» ρώτησα.
«Όχι,» μου απήντησε, «αλλά οι επιχειρηματίαι εδώ το θεωρούν πολύ σοβαρό αυτό και μπορεί να γίνη κακό.»
Υπέδειξα στον αστυφύλακα ότι ήμαστε εντός των δικαιωμάτων μας και έπρεπε να είχαμε την προστασία του. Μεταφέραμε το όχημά μας στη μέση της εμπορικής περιοχής, και σύντομα άρχισε να ακούεται η ομιλία «Προειδοποίησις» που είχε εκφωνήσει ο τότε Πρόεδρος της Εταιρίας Σκοπιά, Ι. Φ. Ρόδερφορντ. Με σαφήνεια εξεπέμφθησαν τα αρχικά λόγια: «Η ελευθερία του λόγου και της λατρείας είναι προσφιλή στις καρδιές των ειλικρινών ανθρώπων. Σήμερα υπάρχει μια ωργανωμένη κίνησις για να στερήση τους λαούς απ’ αυτά τα δικαιώματα και να καταπνίξη την αλήθεια.»
Τότε ωργισμένοι άνδρες άρχισαν να εξορμούν από τα καταστήματα και τα γραφεία τους χωρίς σακάκια και με τα μανίκια γυρισμένα επάνω. Τελικά ένας όχλος από δεκαπέντε περίπου άρχισε να βαδίζη στον δρόμο κατ’ επάνω μας. Καθώς προχωρούσαν, η μια πλευρά του δίσκου είχε τελειώσει, και γύρισα την άλλη πλευρά. Αυτοί οι αθλητικοί άνδρες προχωρούσαν αγρίως, ενώ εμείς οι τέσσερις διάκονοι σταθήκαμε μπροστά στο αμάξι μας, παρατηρώντας τους με γαλήνη, με πλήρη εμπιστοσύνη στη δύναμι του Ιεχωβά να χειρισθή την κατάστασι.
Σε απόστασι τριάντα περίπου μέτρων από μας, αυτοί οι άνδρες ξαφνικά σταμάτησαν. Παρέμειναν σ’ αυτή τη στάσι ώσπου να συμπληρωθή ο δίσκος. Καθώς εγώ έκανα τελικές παρατηρήσεις από το μικρόφωνο, αυτοί οι άνδρες έκαμαν μισή στροφή και πήγαν στις δουλειές τους. Όλοι ευχαριστήσαμε και αινέσαμε τον Ιεχωβά και θυμηθήκαμε τα ενθαρρυντικά λόγια που είχε αναφωνήσει ο δούλος του Μωυσής: «Ανδρίζεσθε και θαρρείτε, μη φοβείσθε, μηδέ δειλιάτε από προσώπου αυτών διότι Ιεχωβά ο Θεός σου, αυτός είναι ο πορευόμενος μετά σου.»—Δευτ. 31:6, ΜΝΚ.
Αλλά το έργο μας κηρύγματος σ’ αυτή την πόλι δεν είχε καθόλου συμπληρωθή. Με φιλικά λόγια και με ευγένεια επισκεφθήκαμε όλους τους εμπορικούς τόπους, καθώς και τις κατοικίες, και συναντήσαμε ακριβώς εκείνους τους ανθρώπους που είχαν βαδίσει για να μας συλλάβουν. Όλα είχαν πάει καλά και μπορέσαμε να δώσωμε πλήρη μαρτυρία για τη βασιλεία του Θεού.
Στο Αραράτ της Βικτωρίας το 1940, καθώς εκάναμε μια αναγγελία από το μικρόφωνο σχετικά με τις ενέργειες των ψευδοθρησκευομένων, με συνέλαβαν με την κατηγορία της «εξυβρίσεως.» Με κατεδίκασαν και την καταδίκη επιβεβαίωσε το Ανώτατο Δικαστήριο της Βικτωρίας. Προσπάθεια να φερθή η υπόθεσις στο Ανώτατο Δικαστήριο της Αυστραλίας υπήρξε ανεπιτυχής μέσα στην ατμόσφαιρα της μανίας και της προκαταλήψεως που υπήρχαν στη διάρκεια του πολέμου.
Στις αρχές του 1941, όμως, μια ανασκόπησις αυτής της δίκης από μια γνωστή αυθεντία στα νομικά ζητήματα της Αυστραλιανής Νομοθεσίας δημοσιεύθηκε στη Νομική Εφημερίδα της Αυστραλίας. Μια σοβαρή νομική ανάλυσις της υποθέσεως απέδειξε ότι δεν υπήρχε καμμιά νομική βάσις για την καταδίκη μου. Αυτή η ανάλυσις, στην οποία είχε περιληφθή και η πλήρης δήλωσις που είχα κάμει από το μικρόφωνο, βρίσκεται ακόμη στα βιβλιοπωλεία των πόλεων της Αυστραλίας έως σήμερα, πράγμα που δίνει σε κάθε αναγνώστη μαρτυρία για τις παράδοξες αποφάσεις της κρισίμου εκείνης περιόδου. Για την διαδικασία που έπρεπε να γίνη, ένας δικηγόρος του Μπάλλαρατ της Βικτωρίας προσέφερε τις υπηρεσίες του τελείως δωρεάν σαν μια χειρονομία καλής θελήσεως.
ΑΚΕΡΑΙΟΤΗΣ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΙ ΚΑΙ ΕΠΕΚΤΑΣΙΣ
Τα χρόνια που το έργο των Μαρτύρων του Ιεχωβά ήταν σε απαγόρευσι στην Αυστραλία (Ιανουάριος 1941 έως Ιούνιο 1943) έδωσαν την ευκαιρία να δείξωμε πίστι στον Ιεχωβά. Συνεχίσαμε το από σπίτι σε σπίτι έργο κηρύγματος χωρίς διακοπή, χρησιμοποιώντας μόνο τη Γραφή μας. Μέρος αυτού του χρόνου είχα υπηρετήσει ως προεδρεύων διάκονος της Κεντρικής Εκκλησίας στη Μελβούρνη. Μετέφερα επίσης πολυγραφημένα αντίγραφα της Σκοπιάς σε μερικές εκκλησίες της υπαίθρου, διότι δεν ήταν ασφαλές να αποστέλλωνται αυτά μέσω του ταχυδρομείου. Ο αριθμός των Μαρτύρων αύξησε από δύο χιλιάδες πεντακόσιους τριάντα δύο στην αρχή της απαγορεύσεως σε τρεις χιλιάδες οκτακοσίους δέκα επτά όταν η απαγόρευσις έληξε το 1943.
Το 1945 διορίσθηκα στην κεντροδυτική Κουήνσλαντ και τα μέσα μεταφοράς μου ήταν ένα ποδήλατο. Ύστερ’ από πέντε μήνες κηρύγματος σ’ αυτή την περιοχή, με επισκέψεις σε τρεις πόλεις με ενδιάμεσα κτηνοτροφικά αγροκτήματα, αρρώστησα βαρειά και με πήγαν στο νοσοκομείο. Η υποτροπή ενός πνευμονικού οιδήματος ύστερ’ από πνευμονικές ασθένειες, χειροτέρευσε την προηγουμένη καρδιακή κατάστασι και ο γιατρός μου συνέστησε συνεχή ανάπαυσι. Όταν βγήκα από το νοσοκομείο, ο γιατρός είπε ότι διεπίστωσε ότι ήμουν «ογδόντα πέντε τοις εκατόν ανίκανος για εργασία.» Δεν είχα άλλη εκλογή εκτός από την ανάπαυσι, διότι ήμουν ανίκανος να περπατώ στο δρόμο για να πάω να ψωνίσω χωρίς να αναπαύωμαι ενδιάμεσα.
Ύστερα από δυο μήνες διεπίστωσα ότι έπρεπε ή να παραιτηθώ από τον ολοχρόνιο διακονικό διορισμό μου ή κατά κάποιον τρόπο να συνεχίσω. Έτσι κάποια ζεστή μέρα του Νοεμβρίου του 1947 φόρτωσα το ποδήλατό μου και ξεκίνησα για να κάμω επισκέψεις από αγρόκτημα σε αγρόκτημα, προχωρώντας έτσι με το ποδήλατο ώσπου εξαντλήθηκα. Τότε βάδιζα σέρνοντας το ποδήλατό μου ή ξαπλωνόμουν καταγής για ν’ αναπαυθώ. Με τη χάρι του Ιεχωβά μπόρεσα να συνεχίσω κατά κάποιον τρόπο, επειδή η δύναμις του Ιεχωβά γινόταν έκδηλη τον καιρό που είχα ανάγκη.
Ύστερ’ από ένα ταξίδι με το ποδήλατο εξήντα μιλίων, κήρυξα τα αγαθά νέα σε μια πόλι. Εκεί δανείσθηκα ένα άλογο για να το χρησιμοποιώ για κήρυγμα σε μακρυνά αγροκτήματα και ν’ αποφεύγω την έντασι της ποδηλασίας. Το νεαρό εκείνο ζώο σύντομα μ’ έρριξε κάτω με αποτέλεσμα τη θλάσι του γοφού. Έτσι επέστρεψα στο νοσοκομείο για πολλές εβδομάδες. Όταν βγήκα, είχα πάρει απόφασι, με τη βοήθεια του Ιεχωβά, να συνεχίσω τον διακονικό διορισμό μου.
Μπόρεσα ν’ αγοράσω ένα άλογο, κι’ ένας κάτοικος της πόλεως μου δάνεισε ένα μικρό καροτσάκι. Μ’ αυτό το μόνιππο έκαμα τρεις μήνες επισκέψεις σε αγροκτήματα. Αφού εκήρυξα τα αγαθά νέα σ’ όλον αυτόν τον τομέα του διορισμού μου, με διώρισαν σε μια μεγάλη περιοχή ανατολικώτερα.
ΠΕΡΑΙΤΕΡΩ ΕΠΕΚΤΑΣΙΣ ΣΤΗΝ ΑΠΟΜΑΚΡΥΣΜΕΝΗ ΑΥΣΤΡΑΛΙΑ
Το 1949, ύστερα από δυο μήνες αναπαύσεως, μου ανέθεσαν να καλύψω τη Βόρειο Περιοχή, μια περιοχή 523.620 τετραγωνικών μιλίων. Με ωτοστόπ φορτηγών αυτοκινήτων για μένα και για το ποδήλατό μου, όπου αυτό ήταν δυνατόν, προχώρησα επτακόσια μίλια νοτιοδυτικά του Άλις Σπρινγκς κι’ από κει χίλια μίλια βορειότερα ως το Ντάρβιν, μεταδίδοντας τα άγγελμα της βασιλείας σε πόλεις και αγροκτήματα που ήσαν στο δρόμο μου. Περνούσα ένα μέρος κάθε χρονιάς στο Ντάρβιν, και η ανταπόκρισις που είχαν δείξει εκεί στις προσπάθειες του κηρύγματος είχαν καταλήξει στον σχηματισμό μιας εκκλησίας το 1952.
Κατόπιν με διώρισαν στην πόλι Μάουντ Ίσα στο Κουήνσλαντ. Στις αρχές του 1954 οι προσπάθειές μου, με όλη την τιμή που οφείλεται στον Ιεχωβά, είχαν καταλήξει στον σχηματισμό μιας εκκλησίας εκεί.
Είχα επίσης το προνόμιο να επισκεφθώ μια περιοχή αγροκτημάτων νοτιώτερα, από το Μάουντ Ίσα ως το φημισμένο Μπέρντσβιλ, μια απομονωμένη περιοχή από έρημους αμμώδεις λόφους, όπου πολλοί ταξιδιώται είχαν απολεσθή λόγω υπερβολικής ζέστης και αφυδατώσεως. Από τον καιρό που είχαν βρεθή σ’ εκείνη την περιοχή τα αφυδατωμένα σώματα μιας πενταμελούς οικογενείας πριν από λίγα χρόνια, είχαν τοποθετηθή πινακίδες στις εισόδους από βορρά και από νότο, που προειδοποιούσαν τους ταξιδιώτες για τους κινδύνους που υπήρχαν στην είσοδό τους σ’ εκείνη την έρημη περιοχή.
Για να φθάσω στα λίγα απομονωμένα αγροκτήματα χρησιμοποιούσα ένα ελαφρό μοτοποδήλατο. Σ’ ένα απ’ αυτά τα αγροκτήματα ο ιδιοκτήτης είπε ότι δεν θα διέσχιζε αυτή την περιοχή εκτός «αν ήταν εφωδιασμένος μ’ ένα φορτηγό αυτοκίνητο φορτωμένο με τροφές και νερό για μια εβδομάδα.» Ωστόσο είχα διορισθή σ’ αυτή την περιοχή που δεν είχε λάβει ως τότε μαρτυρία και μπορούσα να βασίζωμαι στη βοήθεια του Ιεχωβά για να την καλύψω. Όπως απεδείχθη, το γεγονός ότι είχα καλύψει την περιοχή μ’ ένα ελαφρό μοτοποδήλατο, επέσυρε την προσοχή ενός εκπροσώπου της Επιτροπής του Ραδιοφωνικού Σταθμού της Αυστραλίας, ο οποίος ζήτησε να έχη μια συνέντευξι. Αυτή η συνέντευξις μετεδόθη σε μια ραδιοφωνική εκπομπή από τον Σταθμό A.B.C. του εθνικού ραδιοφωνικού δικτύου, και ήταν ένα προνόμιο να δώσω μαρτυρία σχετικά με τη βασιλεία του Θεού σ’ όλο το Αυστραλιανό Έθνος.
ΦΕΡΝΟΝΤΑΣ ΤΑ ΑΓΑΘΑ ΝΕΑ ΣΤΟΥΣ ΙΘΑΓΕΝΕΙΣ
Αφού υπηρέτησα έξη χρόνια ως προεδρεύων διάκονος της εκκλησίας Μάουντ Ίσα, μου ανετέθη να μεταφέρω τα αγαθά νέα στους ιθαγενείς που δεν είχαν ακούσει ποτέ το άγγελμα της Βασιλείας. Φίλοι μου Μάρτυρες με προμήθευσαν υλικό προβολής καθώς και τις ταινίες της Εταιρίας Σκοπιά. Περίπου δέκα επτά χιλιάδες ιθαγενείς ήσαν συγκεντρωμένοι σε ομίλους σε δέκα τρεις κρατικούς συνοικισμούς, σε εγκαταστάσεις θρησκευτικών αποστολών και σε μεγάλα κτηνοτροφικά αγροκτήματα όπου εργάζονταν.
Μου εδόθη τελικά η άδεια να μπω στους συνοικισμούς της Βόρειας Περιοχής των ιθαγενών ύστερα από διαπραγματεύσεις πολλών ετών. Μολονότι δεν μπόρεσα να πάρω άδεια να επισκεφθώ τις εγκαταστάσεις των θρησκευτικών αποστολών, μερικοί ιθαγενείς απ’ εκείνα τα μέρη εργάζωνται σε μερικά κτηνοτροφικά αγροκτήματα. Έτσι μπόρεσα να μιλήσω σε πολλούς απ’ αυτούς για τη Βασιλεία του Θεού.
Ο πληθυσμός των ιθαγενών έχει αυξήσει τώρα σε είκοσι δύο χιλιάδες, και είχα το προνόμιο να μιλήσω σε πολλούς απ’ αυτούς για τη βασιλεία του Θεού. Επειδή η αγραμματωσύνη υπάρχει σε μεγάλο βαθμό στην πλειονότητα αυτών των ταπεινών ανθρώπων, έχω βοηθήσει πολλούς απ’ αυτούς να κατανοήσουν το άγγελμα της Γραφής με διάφορες εικόνες. Είχα πάρει μαζί μου είκοσι οκτώ ελαιογραφίες σχετικές με Γραφικά θέματα, καθώς επίσης και σλάιντς που παρουσίαζαν συναθροίσεις καθώς και κήρυγμα των Μαρτύρων στη Νέα Γουινέα και την Αφρική.
Πολλές έξοχες πείρες είχα δοκιμάσει στη διακονία μου στους ιθαγενείς. Ύστερα από μια ωριαία ομιλία που είχα δώσει σε μια συνάθροισι, το σύνολο των παρόντων ήλθαν να μ’ ευχαριστήσουν θερμά για τις αλήθειες που τους είχα πει από τη Γραφή. Σε μια άλλη περίπτωσι, πενήντα ιθαγενείς ήσαν παρόντες για ν’ ακούσουν μια ομιλία που είχα δώσει λίγα μόλις λεπτά μετά την άφιξί μου, μολονότι ήταν πλήρες σκοτάδι. Από τους εγγράμματους ιθαγενείς έχω λάβει θαυμάσια γράμματα με τα οποία απαντούσαν σε δικές μου επιστολές στις οποίες τους εξηγούσα Γραφικές αλήθειες με απλή γλώσσα.
Πραγματικά το έλεος και η χάρις του Ιεχωβά ήσαν άφθονα ώστε να μου επιτρέψουν να τον υπηρετώ σαράντα δύο χρόνια σε ολοχρόνια υπηρεσία. Τώρα είναι τριάντα οκτώ χρόνια από τότε που είχε δοθή η ιατρική βεβαίωσις της ισοβίου ανικανότητάς μου και είκοσι πέντε χρόνια από τότε που με εθεώρησαν ογδόντα πέντε τοις εκατό ανίκανο. Αλλά με τη χρήσι μιας θεραπείας που εφαρμόζω μόνος μου καθώς και διαφόρων άλλων ασκήσεων, εξακολουθώ να συνεχίζω ένα σθεναρό πρόγραμμα ολοχρονίου κηρύγματος του Λόγου του Θεού και να δίνω δημόσιες ομιλίες διαρκείας περίπου μιας ώρας, να ταξιδεύω χιλιάδες μίλια διακονώντας στο διορισμό μου και να διατηρώ μια ρωμαλέα εμφάνισι. Έτσι μπορώ πραγματικά να βεβαιώσω ότι η δύναμις του Ιεχωβά έγινε πραγματικά τελεία στην αδυναμία μου.