Σωματική Άσκησις ή Ευσέβεια—Ποιο απ’ Αυτά;
Αφήγησις υπό Άντριαν Θώμψον
ΤΟ ποδόσφαιρο του Ράγκμπυ αποτελούσε το μεγάλο ενδιαφέρον της ζωής του πατέρα μου, γι’ αυτό, από τον καιρό που ήμουνα σε ηλικία να βαδίζω επήγαινα μαζί του στο γυμναστήριο κάθε Δευτέρα βράδυ και στο γήπεδο ποδοσφαίρου κάθε Σάββατο απόγευμα. Απ’ όσο μπορώ να θυμηθώ, όταν ξυπνούσα τη μέρα των γενεθλίων μου κάθε χρόνο εύρισκα μια μπάλα δίπλα στο προσκέφαλό μου. Στη διάρκεια της περιόδου του ποδοσφαίρου, επέστρεφα συνήθως αργά στο σπίτι για το δείπνο, και τελείωνε το παιχνίδι τότε επειδή ήταν πολύ σκοτεινά και δεν μπορούσαν να βλέπουν τη μπάλα.
Μολονότι ο πατέρας μου ενδιαφερόταν περισσότερο για τα αθλητικά παρά για την Αγία Γραφή, η μητέρα μου ενδιαφέρθηκε πολύ για τον Θείο λόγο της αληθείας. Όταν ήμουν μόνο τεσσάρων ετών, παρακολουθήσαμε μια Γραφική διάλεξι με θέμα «Εκατομμύρια Ήδη Ζώντων Ουδέποτε θα Αποθάνωσι,» που δόθηκε από τον εκπρόσωπο της Εταιρίας Σκοπιά Α. Χάουλετ, όταν επεσκέφθη την πόλι Ουέλιγκτον της Νέας Ζηλανδίας. Η μητέρα μου ανεγνώρισε ως αλήθειαν το άγγελμα της διαλέξεως.
Έτσι, λοιπόν, κάπου κάπου, όταν ο καιρός ήταν πολύ βροχερός για να βγούμε έξω, θυμούμαι ότι καθόμουν στο ντιβάνι και διάβαζα το Φωτόδραμα της Δημιουργίας, ένα βιβλίο που είχε την αληθινή ιστορία της Γραφής με εικόνες και με γραπτό κείμενο. Κατόπιν τις Κυριακές πήγαινα με την οικογένεια στις συναθροίσεις της Χριστιανικής εκκλησίας, και ακούαμε διαφόρους οι οποίοι έλεγαν πώς χρησιμοποιούσαν τον χρόνον τους στην υπηρεσία του Θεού.
Εν τούτοις, ενώ ελάμβανα λίγη γνώσι της Γραφής, ανέπτυσσα περισσότερη από τη μέση ικανότητα ως ποδοσφαιριστής. Επειδή η Νέα Ζηλανδία έχει ένα κλίμα ιδεωδώς κατάλληλο για υπαίθριο αθλητισμό, ο χρόνος μου εδαπανάτο ουσιαστικά κάθε Σάββατο, όλον το έτος, στο ποδόσφαιρο. Όταν μπήκα στο κολλέγιο, αυτό εσήμαινε να ταξιδεύω σε άλλες πόλεις για αγώνες μεταξύ Κολλεγιακών ομάδων. Κατόπιν, μετά την αποφοίτησί μου, εξελέγην να παίζω για την τοπική επαρχία και να μετέχω σε προκριματικούς αγώνες για την επιλογή της εθνικής ομάδος που θα περιώδευε στη Νότιο Αφρική. Μολονότι απελάμβανα τη μελέτη της Γραφής, δεν υπήρχε αμφιβολία ότι τα αθλητικά, και ιδιαίτερα το ποδόσφαιρο, αποτελούσαν το πρώτιστο ενδιαφέρον της ζωής μου.
ΚΑΙΡΟΣ ΑΠΟΦΑΣΕΩΣ
Ήταν βέβαιο ότι θα ήρχετο ο καιρός για να λάβω μια απόφασι. Ο Χριστιανός απόστολος Παύλος το είπε καθαρά αυτό στον νεαρό Τιμόθεο: «Η σωματική γυμνασία είναι προς ολίγον ωφέλιμος· αλλ’ η ευσέβεια είναι προς πάντα ωφέλιμος.» (1 Τιμ. 4:8) Ποιο, θα εδιάλεγα; Τα παγκόσμια γεγονότα μ’ έφεραν αντιμέτωπο αυτής της αποφάσεως.
Ξέσπασε ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος. Στους αθλητάς προσεφέροντο βαθμοί αξιωματικών για να ενθαρρυνθούν να ενταχθούν στις στρατιωτικές δυνάμεις. Μου προσεφέρθη ο βαθμός του λοχαγού. Εδώ ήταν ο πειρασμός! Τι θα έκανα;
Απ’ όσα είχα μάθει από τη Γραφή, ήξερα ότι η συμμετοχή σε πόλεμο δεν ήταν σε αρμονία με τις Χριστιανικές αρχές. Μολονότι δεν ήμουν βαπτισμένος ως αφιερωμένος ακόλουθος του Ιησού Χριστού, συμμετείχα, σε κάποιο βαθμό, στην κήρυξι των αγαθών νέων της βασιλείας του Θεού. Μπορούσα λοιπόν να διακρίνω ότι είχε έλθει ο καιρός να λάβω την απόφασί μου. Απεφάσισα υπέρ της ευσεβείας, και τον Ιανουάριο του 1940 βαπτίσθηκα σε ένδειξι της αφιερώσεώς μου στον Ιεχωβά Θεό.
Επειδή η Νέα Ζηλανδία ήταν τότε υπό την επίβλεψι του εν Σύδνεϋ της Αυστραλίας Τμήματος της Εταιρίας Σκοπιά, υπέβαλα αίτησι να εργασθώ εκεί. Έγινα δεκτός κι ένα από τα πρώτα μου καθήκοντα στο Μπέθελ, όπως λέγεται ο οίκος του τμήματος, ήταν να καθαρίζω πατάτες με τον ασπρομάλλη Αδελφό Τζόνσον, ο οποίος είχε υπηρετήσει λίγα χρόνια στη Νότιο Αφρική και κατόπιν ως επίσκοπος τμήματος στην Αυστραλία. Μπορώ να θυμηθώ τα λόγια του, ότι το θεωρούσε μεγάλο προνόμιό του να κάνη οτιδήποτε έργο στο Μπέθελ.
Όταν η Αυστραλία ενέτεινε την πολεμική της προσπάθεια, σε λίγο επανήλθε το ζήτημα της στρατεύσεώς μου, και ήμουν ένας από τους πέντε αγάμους του Μπέθελ, που έπρεπε να παρουσιασθούν. Εζήτησα αναβολή με τη δικαιολογία ότι ήμουν «φοιτητής της θεολογίας,» και η υπόθεσις εξητάζετο από το δικαστήριο επί μήνες. Εν τούτοις, χωρίς προειδοποίησι, τον Ιανουάριο του 1941, οι μάρτυρες του Ιεχωβά ετέθησαν εκτός νόμου από το κράτος και εγώ, μαζί με άλλους τέσσερις Χριστιανούς αδελφούς, οδηγήθηκα στις φυλακές.
ΕΠΙΣΚΕΨΙΣ ΕΙΣ ΤΟΥΣ ΥΠΟ ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΙΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥΣ ΑΔΕΛΦΟΥΣ ΜΟΥ
Όταν αποφυλακίσθηκα, ωρίσθηκα να εργασθώ σ’ ένα από τα αγροκτήματα της Εταιρίας, στην Αυστραλία. Κατόπιν, στο 1942, ήλθε μήνυμα ότι θα επανήρχιζε η διάταξις όπως ένας εκπρόσωπος της Εταιρίας επισκέπτεται τις εκκλησίες για υποβοήθησι κι ενθάρρυνσί των (που τώρα λέγεται έργον επισκόπου περιοχής). Με εκάλεσαν να μετάσχω σ’ αυτό το έργον. Επειδή το Χριστιανικό κήρυγμα ήταν ακόμη υπό απαγόρευσιν, έπρεπε ν’ αντιμετωπισθούν πολλές δυσκολίες.
Ας λάβωμε ως παράδειγμα το έργον της πόλεως Αδελαΐδος της Νοτίου Αυστραλίας. Η δημοσία διακονία ουσιαστικά είχε σταματήσει, διότι οι εκεί Μάρτυρες δεν είχαν επαφή με το τμήμα και δεν ήσαν βέβαιοι για το τι έπρεπε να κάμουν. Αλλά μετά τη συνάντησί μου μ’ εκείνους που επισκοπούσαν στις δύο εκκλησίες της πόλεως, κατεστρώθησαν σχέδια για να ξαναρχίση η δημοσία διακονία. Ο Ιεχωβά ευλόγησε πλούσια τις προσπάθειές των.
Μετά την άρσι, της απαγορεύσεως, τον Ιούνιο του 1943, ήταν ευκολώτερο να ταξιδέψη κανείς και να επισκεφθή τις εκκλησίες. Εγκαίρως έκαμα επίσκεψι σε όλες τις εκκλησίες και τους ομίλους της χώρας, περιλαμβανομένων κι εκείνων που ήσαν ακριβώς στην καρδιά της ηπείρου, όπου ο σιδηρόδρομος ήταν προγραμματισμένος να λειτουργή μια φορά την εβδομάδα.
ΦΟΙΤΗΣΙΣ ΣΤΗ ΣΧΟΛΗ ΓΑΛΑΑΔ ΚΑΙ ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΣΤΙΣ ΗΝΩΜΕΝΕΣ ΠΟΛΙΤΕΙΕΣ
Προς το τέλος του 1947 ήμουν έτοιμος να ταξιδέψω στις Ηνωμένες Πολιτείες για να φοιτήσω στη Βιβλική Σχολή της Σκοπιάς ‘Γαλαάδ.’ Η ενδεκάτη σειρά φοιτητών της ιεραποστολικής αυτής σχολής, στις αρχές του 1948, ήταν η δεύτερη διεθνής σειρά. Λίγο μετά την έναρξι των μαθημάτων, ο πρόεδρος της Σχολής, Ν. Ο. Νορρ, ανήγγειλε ότι ήταν τώρα δυνατόν να πάνε ιεραπόστολοι στην Ιαπωνία. Αλλ’ επειδή οι συνθήκες θα ήσαν εντελώς διάφορες απ’ εκείνες που είχε συναντήσει οποιοσδήποτε από τους ιεραποστόλους, εζήτησε να πάνε εκεί εθελονταί. Περισσότεροι από εκατό μαθητάς προσεφέρθησαν να πάνε, και είχαν εκλεγή περίπου είκοσι πέντε για ν’ αρχίσουν να μελετούν την Ιαπωνική γλώσσα. Η σειρά των μαθημάτων έληξε πολύ γρήγορα, και μας ειδοποίησαν ότι θα περιμέναμε στις Ηνωμένες Πολιτείες ώσπου να τακτοποιηθούν καταλύματα στην Ιαπωνία.
Ενώ περιμέναμε, εγώ διωρίσθηκα ως επίσκοπος περιοχής στην πολιτεία της Αριζόνας, αλλά επισκεπτόμουν και εκκλησίας στη Νεβάδα και στην Καλιφόρνια. Ήταν ένα ευτυχισμένο έτος και μου υπενθύμιζε το έργον της Βασιλείας στην Αυστραλία· οι εκκλησίες ήσαν σχετικά μικρές και οι αποστάσεις πολύ μεγάλες.
ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΕΡΓΟ ΣΤΗΝ ΙΑΠΩΝΙΑ
Επειδή δεν υπήρχε ούτε ένας μάρτυς του Ιεχωβά στην Ιαπωνία, ένας από την ομάδα μας, ο Ντον Χάσλετ, πήγε πιο πριν απ’ όλους μας για να φροντίση για καταλύματα. Έφθασε εκεί τον Δεκέμβριο του 1948 και, αφού έκαμε τις αναγκαίες διευθετήσεις για μας, ξεκινήσαμε για την Ιαπωνία το φθινόπωρο του 1949.
Όταν εφθάσαμε στην Ιαπωνία, εμάθαμε ότι αγοράσθηκε προς χρήσιν μας ένας ιεραποστολικός οίκος στην πόλι του Κόμπε. Μόλις εγκατασταθήκαμε, αρχίσαμε να κηρύττωμε τ’ αγαθά νέα της βασιλείας του Θεού. Αλλά δεν ήταν εύκολο αυτό. Η κατανόησις της γλώσσης από μας ήταν ανεπαρκής. Επίσης, αν και είχαμε την Ιαπωνική Γραφή, τα μόνα έντυπα που είχαμε στην Ιαπωνική γλώσσα ήσαν ο δεύτερος τόμος του βιβλίου Φως, που εξεδόθη στο 1930, κι ένα βιβλιάριο. Έπειτα, ήταν η μεταπολεμική οικονομική κατάστασις του λαού· οι άνθρωποι ειργάζοντο πάρα πολλές ώρες επτά μέρες την εβδομάδα.
Κανένας μεταξύ των ξένων που έμεναν στην Ιαπωνία δεν εφαντάζετο ότι θα είχαμε πολλή επιτυχία. Αυτό ετέθη έντονα υπ’ όψι μου μια μέρα όταν παρελάμβανα την προμήθεια των μερίδων του άρτου μας. Ένας Βρεττανός που είχε μείνει σαράντα χρόνια στην Ιαπωνία, είπε σ’ ένα άλλον ιεραπόστολο και σ’ εμένα ότι δεν μπόρεσε να ιδή την εκκλησία του ή κάποια άλλη εκκλησία ότι είχε επιτύχει να κάμη πολλούς Χριστιανούς. Κατόπιν υπέδειξε ότι θα μπορούσαμε να κάμωμε κάτι πιο πρακτικής αξίας αν επρόκειτο να εργασθούμε ως οδοντίατροι ή γιατροί. Τον ευχαριστήσαμε για τη γνώμη του κι εξακολουθήσαμε να μελετούμε την Ιαπωνική γλώσσα και να κηρύττωμε, έχοντας υπ’ όψι το επείγον των καιρών.
Τώρα, μετά από είκοσι και πλέον χρόνια, υπάρχουν πάνω από 14.500 αληθινοί Χριστιανοί συνταυτισμένοι με τις 334 εκκλησίες μαρτύρων του Ιεχωβά στην Ιαπωνία, ο Ιεχωβά ευλόγησε πλούσια το έργον του κηρύγματος της Βασιλείας και της μαθητεύσεως στην Ιαπωνία.
ΠΡΟΝΟΜΙΑ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΠΕΡΙΟΧΗΣ ΚΑΙ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΣ
Στο έτος 1961 ο πρόεδρος της Εταιρίας Σκοπιά, Ν. Ο. Νορρ, έκαμε την πρώτη του επίσκεψι στην Ιαπωνία. Υπήρχαν τότε μικρές εκκλησίες σε πέντε από τις έξη μεγαλύτερες πόλεις, και ήταν επίκαιρο ν’ αρχίση το έργον επισκόπου περιοχής. Διωρίσθηκα ως επίσκοπος περιοχής. Αλλ’ επειδή ο αριθμός των τόπων επισκέψεως ήταν μικρός, η Εταιρία εφρόντισε να δαπανώ δυο εβδομάδες εκεί όπου ευρίσκοντο ιεραπόστολοι. Στη διάρκεια της δευτέρας μου εβδομάδος μαζί τους, τους εδίδασκα την Ιαπωνική γλώσσα επί μια ώρα κάθε πρωί και βράδυ. Κατόπιν, τη δεύτερη Κυριακή, έδινα άλλη μια δημόσια ομιλία.
Η ανασκόπησις του πρώτου κύκλου της περιοδείας μου στην περιοχή την άνοιξι του 1951 βοηθεί να διακρίνη κανείς πόσο προώδευσε το έργο στα περασμένα είκοσι χρόνια. Αφού επεσκέφθηκα την εκκλησία του Τόκιο, που είχε περίπου σαράντα άτομα συνταυτισμένα με αυτήν, η επόμενη επίσκεψίς μου ήταν στο Ιχινομάκι της νομαρχίας Μιγιάτζι, περίπου εννέα ώρες σιδηροδρομικώς από το Τόκιο. Εκεί κατοικούσαν ο Αδελφός και η Αδελφή Μιούρα, και ήταν ένα προνόμιο να τους ενθαρρύνω και να ενθαρρυνθώ απ’ αυτούς. Αυτοί ήσαν στο ολοχρόνιο έργον του κηρύγματος πριν από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, και ο Αδελφός Μιούρα, ένεκα της στάσεώς του σε Χριστιανική ουδετερότητα, είχε φυλακισθή—στη Χιροσίμα. Ήταν ακόμη εκεί φυλακισμένος όταν ρίχθηκε η ατομική βόμβα στην πόλι, αλλά βγήκε απ’ αυτήν χωρίς να πάθη τίποτε και μετά τον πόλεμο μπόρεσε ν’ αναλάβη την κήρυξι των αγαθών νέων μαζί με την οικογένειά του.
Η επόμενη επίσκεψίς μου ήταν σε μια πόλι λίγο πιο κάτω από την πόλι Βακκανάι, που βρίσκεται στο ακρότατο σημείο της βορείας νήσου Χοκκάιντο. Εκεί ήταν μόνο ένα άτομο που έκανε λίγο κήρυγμα. Αυτοί ήσαν οι μόνοι διαγγελείς της Βασιλείας βορείως του Τόκιο. Προς νότον, ήσαν ιεραπόστολοι και μικρές εκκλησίες στη Ναγκόγια, στην Οζάκα και στο Κόμπε.
Εκτός απ’ αυτά τα μέρη, ήσαν ο Αδελφός και η Αδελφή Ισίι στην πόλι Κιούρε και ο Αδελφός Χαγιάσι στην πόλι Καγκοσίμα, και όλοι αυτοί ήσαν ταυτισμένοι με τον λαό του Θεού πριν από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Αυτό λοιπόν εσήμαινε ότι έπρεπε να επισκεπτωμαι περίπου εκατό άτομα σε εννέα πόλεις, και ο αριθμός αυτός λίγο απέχει από τον αριθμό εκείνων που άρχισαν να κηρύττουν την ημέρα της Πεντηκοστής του έτους 33 μ.Χ. Υπήρχε όμως μια μεγάλη διαφορά, δηλαδή, ο πολύ μεγαλύτερος πληθυσμός της Ιαπωνίας, που ήταν τότε πάνω από 70 εκατομμύρια.
Επειδή ήμουν αλλοδαπός, διεπίστωσα ότι η επίσκεψίς μου στους Ιάπωνας Χριστιανούς αδελφούς έδινε την ευκαιρία ν’ απολαμβάνωμε ενδιαφέρουσες στιγμές. Ρύζι και ωμά ψάρια ήταν το βασικό φαγητό. Αυτό δεν ήταν εύκολο να το συνηθίση κανείς, αλλ’ ήταν νοστιμώτατο όταν έκαμα τις σκέψεις μου και το στομάχι μου να προσαρμοσθούν. Και το κατάλυμα; Πολλά Ιαπωνικά σπίτια δεν έχουν στερεούς τοίχους. Μάλλον, έχουν συρτούς τοίχους που δεν έχουν συνήθως κλειδαριές. Όταν υπάρχουν μικρά, περίεργα παιδιά στο σπίτι, δεν πρέπει να εκπλήσσεται κανείς αν η πόρτα ανοίγη ξαφνικά οποτεδήποτε. Έξω στις εξοχικές περιοχές υπήρχαν άνθρωποι που ποτέ δεν είχαν ιδεί έναν ξένο από κοντά. Πολλές ήσαν οι ευκαιρίες για να ικανοποιήσω την περιέργειά των και να τους πω γιατί ήλθα στην Ιαπωνία.
Στο έτος 1955 νυμφεύθηκα τη Νόρριν Μίλλερ που έκανε ιεραποστολικό έργο στην πόλι Ναγκόγια αφότου την πήραν αεροπορικώς από τη Κορέα στην αρχή του πολέμου εκεί το 1950. Μετά από λίγον καιρό, μου ανετέθη το έργον επισκόπου περιφερείας και η Νόρριν με συνόδευε σ’ αυτό.
Όταν επισκεφθήκαμε την πόλι Ιβακούνι, όχι μακριά από τη Χιροσίμα, συναντήσαμε έναν άνθρωπο που μελετούσε τη Γραφή μαζί με τους Μάρτυρας, και ο οποίος είχε προοδεύσει ως το σημείο να θέλη να βαπτισθή. Προσεκάλεσε τον επίσκοπο περιοχής κι εμάς να φάμε το βράδυ μαζί με την οικογένειά του, δύο μέρες προτού αρχίση η συνέλευσις περιοχής. Μετά το δείπνον, με παρεκάλεσε ν’ ανέβω μαζί του επάνω. Όταν καθήσαμε, άνοιξε το φωτογραφικό του λεύκωμα και μου έδειξε την εικόνα ενός Βρεττανού στρατηγού που παρεδίδετο στους Ιάπωνας, στη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Κατόπιν έδειξε ένα Ιάπωνα στρατιώτη στη φωτογραφία και είπε ότι ήταν αυτός ο ίδιος! Τώρα, με τη στρατιωτική του ιστορία, ήθελε να γνωρίζη, Θα ήθελε άραγε ο Ιεχωβά ν’ αναγνωρίση την αφιέρωσί του; Ήταν ένα προνόμιο να συζητήσω μαζί του και να τον διαβεβαιώσω ότι ελάμβανε την επιδοκιμασμένη πορεία, ακριβώς όπως και ο στρατιωτικός αξιωματούχος Κορνήλιος είχε κάμει τον πρώτον αιώνα μ.Χ. Βαπτίσθηκε κι εξακολουθεί να υπηρετή ως επίσκοπος στη Χριστιανική εκκλησία.
Θέτοντας, λοιπόν, την ευσέβεια πρώτη στη ζωή μου απήλαυσα πολλά οφέλη της «παρούσης ζωής.» Έχω απολαύσει πάνω από τριάντα χρόνια ολοχρονίου έργου κηρύγματος. Αλλ’ αυτό δεν είναι όλο, όπως ο απόστολος Παύλος προχωρεί και λέγει: «Η ευσέβεια είναι προς πάντα ωφέλιμος, έχουσα επαγγελίαν της παρούσης ζωής και της μελλούσης.» Είμαι λοιπόν ευτυχής που έλαβα την ορθή απόφασι σ’ αυτό που αποτελούσε το μεγάλο ερώτημα της ζωής μου; Σωματική άσκησις ή ευσέβεια—πιο από τα δύο;—1 Τιμ. 4:8.