Μια Μεγάλη Θύρα που Οδηγεί σε Δράσι Ανοίγει

Αφήγησις υπό Τζωρτζ Φρεντιανέλλι

Η ΖΩΗ μου αφότου έγινα δούλος του Θεού συνοψίζεται με τα λόγια του αποστόλου Παύλου: «Ηνοίχθη εις εμέ θύρα μεγάλη και είναι πολλοί ενάντιοι.» (1 Κορ. 16:9) Πραγματικά, λίγο μετά την είσοδό μου από την ενεργητική θύρα να κηρύξω τον Λόγο του Θεού, συνήντησα εναντιουμένους. Αυτό έγινε στην πόλι Σαν Ραφαέλ της Καλιφόρνιας τον Ιούλιο του 1940 ενώ προσέφερα τα περιοδικά της Εταιρίας Σκοπιά στο δρόμο. Ένας αξιωματικός της αεροπορίας με διέκοψε και επεχείρησε να εγείρη οχλοκρατία για να με βγάλη από την πόλι με ύβρεις.

Αυτός ήταν πολύ ωργισμένος εξαιτίας της ουδετέρας στάσεως που λαμβάνουν οι Χριστιανοί μάρτυρες του Ιεχωβά απέναντι του πολέμου και άρχισε να φωνάζη με αισχρά λόγια και ύβρεις εναντίον μου. Καθώς συνέχιζε, συγκεντρώθηκε ένα πλήθος. Το πλήθος υποκινούμενο απ’ αυτόν εξαγριώθηκε αμέσως πιο πολύ. Τότε εγώ σιωπηρά προσευχήθηκα στον Ιεχωβά να με βοηθήση να μείνω πιστός οτιδήποτε και αν αποφάσιζε το πλήθος να κάμη.

Μόλις τελείωσα την προσευχή μου δύο άνδρες διέσχισαν βιαίως το πλήθος και στάθηκαν ανάμεσα στο πλήθος και σ’ εμένα. Άρχισαν να λογοφέρνουν με το πλήθος ρωτώντας, ‘Τι το όφελος να πολεμούμε εναντίον των ξένων καταστροφέων της ελευθερίας αν εδώ στον τόπο μας την καταστρέφομε εμείς οι ίδιοι’; Το πλήθος ησύχασε, και ένας ένας απομακρύνθηκαν ώσπου έμεινε μόνον ο αξιωματικός της αεροπορίας. Πολύ απογοητευμένος, μου έδειχνε κατά πρόσωπον τη γροθιά του, μουγκρίζοντας με λύσσα και συνέχισε το δρόμο του.

Μολονότι η είσοδός μου από τη ‘μεγάλη ενεργητική θύρα του κηρύγματος’ προσκάλεσε εναντίους, όπως έκαμε και στον απόστολο Παύλο, έφερε όμως και άφθονες ευλογίες. Αλλά πώς μπήκε στη ζωή μου η αλήθεια του Θεού και ανοίχθηκε η ‘μεγάλη θύρα που οδηγεί στη δράσι’;

ΠΩΣ ΕΜΑΘΑ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Ένα βράδυ ο αδελφός μου Μπρούνο έφθασε στο σπίτι από την εργασία του φέρνοντας μαζί του μερικά βιβλία με ζωηρά χρώματα. Ο αδελφός μου Τσαρλς και εγώ ήμαστε περίεργοι. Αλλά ο Μπρούνο τα κλείδωσε λέγοντας ότι είναι «Προτεσταντικά» βιβλία και δεν έπρεπε να τα διαβάσωμε.

Βλέπετε, εμείς ήμαστε Ιταλοί Καθολικοί και ο πατέρας μου και η μητέρα μου είχαν μεταναστεύσει στην Αμερική στα πρώτα χρόνια του εικοστού αιώνος. Η Κυριακή στο σπίτι μας εσήμαινε παρακολούθησι της Λειτουργίας. Πιθανώς θα εξακολουθούσα έτσι τον δρόμο της ζωής μου αν δεν έφερνε ο αδελφός μου Μπρούνο αυτά τα βιβλία στο σπίτι στις αρχές της δεκαετίας του 1930.

Μετά από λίγες εβδομάδες αφότου ο Μπρούνο έφερε στο σπίτι μας τα βιβλία της Εταιρίας Σκοπιά, άρχισε να μας λέγη τι περιείχαν προτείνοντάς μας να τα διαβάσωμε. Ο αδελφός μου Τσαρλς και εγώ διαβάσαμε μερικά από τα βιβλία. Το άγγελμα της Αγίας Γραφής μάς φάνηκε λογικό, και επεφύλασσε μια θαυμάσια ελπίδα για το μέλλον.

Αμέσως στο σχολείο άρχισα να λέγω σε όλους τους Καθολικούς συμμαθητάς μου για την αλήθεια της Αγίας Γραφής, αναμένοντας να την εύρουν και αυτοί τόσο λογική και θαυμάσια όσο κι εγώ. Αλλά πόσο έσφαλλα! Έντονα εναντιώθηκαν στο κήρυγμά μου και με ύβρισαν με άσχημα λόγια. Δεν ανέμενα τόσο πολλούς εναντιουμένους σε τόσο θαυμάσιες αλήθειες, και κάτω από πίεσι έπαυσα τελικά να διαβάζω και να μιλώ για την αλήθεια της Αγίας Γραφής. Μετά πέντε περίπου χρόνια, στο έτος 1938 αναζωπυρώθηκε το ενδιαφέρον μου για την αλήθεια του Θεού.

Ο πατέρας μου πέθανε εκείνο το έτος μετά από μια μακρά ασθένεια. Πριν από το θάνατό του τα μέλη της οικογενείας μας κατά σειρά αγρυπνούσαν όλη τη νύχτα για να τον περιποιούνται. Εκείνες τις νύχτες άρχισα να διαβάζω διάφορες εκδόσεις της Εταιρίας Σκοπιά. Τα όσα διάβασα για την αγάπη και το όνομα του Ιεχωβά διήγειραν μέσα μου ένα βαθύ αίσθημα ευγνωμοσύνης στον αληθινό Θεό για τις άφθονες διατάξεις που είχε κάμει για την ευλογία και τη σωτηρία μας. Αλλά κυρίως, εγώ βαθειά εντυπωσιάσθηκα από την αλήθεια ότι η υπεράσπισις του Ιεχωβά ήταν ακόμη πιο σπουδαία από τη σωτηρία του ανθρώπου. Τότε αμέσως γεννήθηκε μέσα μου μια έντονη επιθυμία να μετάσχω στην υπεράσπισι του ονόματος του Ιεχωβά.

Φανέρωσα στον Μπρούνο αυτή την επιθυμία μου την ημέρα της κηδείας του πατέρα μου. Τότε επίσης και ο νεώτερος αδελφός μου Τσαρλς εξεδήλωσε την επιθυμία του να υπηρετή τον Ιεχωβά. Και συνέβη ώστε την ίδια εκείνη ημέρα που ήμουν περίλυπος για την απώλεια του πατέρα μου, να γεμίση η καρδιά μου από ελπίδα και χαρά που έρχεται σ’ ένα άτομο όταν μάθη την αλήθεια του Θεού.

‘Η ΜΕΓΑΛΗ ΘΥΡΑ ΑΝΟΙΓΕΙ’

Μετά ένα μήνα, στις 17 Μαρτίου, πέρασα με χαρά το κατώφλι της ‘μεγάλης θύρας’ που θα με ωδηγούσε σ’ ένα θαυμαστό αγρό δράσεως στη χώρα των γονέων μου, στην Ιταλία. Εκείνη τη μέρα άρχισα να κηρύττω τ’ αγαθά νέα της Βασιλείας του Θεού από σπίτι σε σπίτι. Κάθε εβδομάδα από τότε η ευτυχία μου εξακολουθούσε ν’ αυξάνη όσο μετέδιδα τις αλήθειες του Θεού σε άλλους. Η ενασχόλησις στο έργο του κηρύγματος με αναζωογονούσε μετά από μια εβδομάδα συναναστροφής μου με κοσμικούς συναδέλφους.

Ο Μπρούνο, ο Τσαρλς κι εγώ περνούσαμε τα βράδυα μαζί μιλώντας για την αλήθεια της Γραφής και την ευτυχία που αυτή μας έφερε. Ενώ διελογιζόμεθα τις ευλογίες του Ιεχωβά κατελήξαμε σε μια σοβαρή απόφασι. Ο συλλογισμός μας ήταν ότι αν μόνον τρεις ή τέσσερις ώρες κηρύγματος την εβδομάδα μάς έκανε τόσο ευτυχείς, τι μεγαλύτερη ευτυχία θα είχαμε αν γινόμαστε σκαπανείς ή ολοχρόνιοι διάκονοι! Αφήσαμε λοιπόν τις εργασίες μας, ελάβαμε διορισμούς σε τομείς από την Εταιρία Σκοπιά και κανονίσαμε να φύγωμε από το σπίτι μας στο Πίτσμπουργκ για να πάμε στον πρώτο τόπο διορισμού μας ως σκαπανέων, στην Κομητεία Κλέυ, της Βορείου Καρολίνας.

ΞΕΚΙΝΗΜΑ ΓΙΑ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΕΥΤΥΧΙΑ

Τον Απρίλιο του 1939 κατευθυνθήκαμε προς νότον. Ήμαστε πολύ συγκινημένοι και διερωτώμεθα σαν τι θα ήταν ο πρώτος τομεύς μας. Στην Κομητεία Κλέυ, υπήρχε μόνο μια οικογένεια που εβάδιζε στην αλήθεια, η οικογένεια Κόφφεϋ. Ποτέ δεν θα λησμονήσω τη θερμή τους υποδοχή, την καλωσύνη και την φιλοξενεία των. Ο τομεύς ήταν αγροτικός· οι άνθρωποι ήσαν πτωχοί αλλά φιλόξενοι, με μεγάλο σεβασμό για την Αγία Γραφή. Άκουαν ευχαρίστως το άγγελμα της Αγίας Γραφής. Δηλαδή το άκουαν ως τότε που ο τοπικός ιερεύς τους μετέστρεψε εναντίον μας, λέγοντάς τους ότι εμείς είμεθα άνθρωποι «χωρίς άδη.» Ποτέ δεν θα ξεχάσω εκείνη τη γυναίκα που με ένα σκουπόξυλο υψωμένο εναντίον μου με ρώτησε: «Πιστεύεις εσύ στον άδη;» Ήταν μια ανακούφισις, όταν απήντησα ότι εγώ επίστευα στον άδη της Αγίας Γραφής, οπότε κατέβηκε το σκουπόξυλο και μου επέτρεψε να της μιλήσω για τη βασιλεία του Θεού.

Αργότερα, ενώ υπηρετούσα ως ολοχρόνιος διάκονος στην πόλι Σαν Φρανσίσκο της Καλιφορνίας, και στην περιοχή της, συνέβη ένα πολύ σοβαρό γεγονός στη ζωή μου. Μια μέρα όταν επέστρεψα στο σπίτι από τη διακονία του αγρού, τ’ αδέλφια μου κι εγώ βρήκαμε μια επιστολή για τον καθένα μας, μια επιστολή από την Εταιρία Σκοπιά. Τι θαυμάσια νέα περιείχε! Η Εταιρία επρόκειτο ν’ ανοίξη μια σχολή για να εκπαιδεύση ιεραποστόλους και να τους αποστείλη σε ξένες χώρες. Προσκληθήκαμε να έρθωμε τον Φεβρουάριο του 1943 να φοιτήσωμε στην πρώτη σειρά σπουδαστών!

Τι αλησμόνητοι ήσαν εκείνοι οι μήνες στη Σχολή Γαλαάδ! Τι ευτυχισμένες ώρες ήσαν εκείνες όταν εμείς οι σπουδασταί προετοιμάζαμε μαζί τα μαθήματά μας κάθε βράδυ για την επόμενη μέρα! Τα Σαββατοκύριακα μάς προσέφεραν ευχάριστες ευκαιρίες να εφαρμόζωμε με πρακτικό τρόπο στον αγρό εκείνα που μελετούσαμε στην αίθουσα μαθημάτων. Συχνά το Σαββατόβραδο το περνούσαμε με την αφήγησι πολλών πειρών που είχαμε στο ολοχρόνιο έργο του κηρύγματος. Οι μέρες εκείνες πέρασαν τόσο γρήγορα ώστε προτού το καταλάβωμε είχε έλθει η μέρα της αποφοιτήσεως, στις 23 Ιουνίου 1943.

Ο Πρόεδρος της Εταιρίας Ν. Ο. Νορρ μετά την ομιλία του στους σπουδαστάς που αποφοιτούσαν, διάβασε μεγαλοφώνως τους μελλοντικούς τόπους διορισμού για τον καθένα μας. Πολλοί από μας δεν θα πήγαιναν σε ξένες χώρες ακόμη, επειδή ο πόλεμος συνεχίζετο ακόμη. Πόσο συγκινήθηκα όμως όταν άκουσα ότι ο διορισμός μου ήταν ως επισκόπου περιοχής για να επισκέπτωμαι και να ενθαρρύνω τις εκκλησίες των μαρτύρων του Ιεχωβά στις πολιτείες της Νέας Αγγλίας! Ο Τσαρλς και ο Μπρούνο θα ήσαν επίσης περιοδεύοντες επίσκοποι, ο Τσαρλς στην πολιτεία Τέξας και ο Μπρούνο στην πολιτεία Μινεζότα. Για πρώτη φορά λοιπόν στη ζωή μας επρόκειτο να χωρισθούμε.

Οι επισκέψεις του επισκόπου περιοχής στις εκκλησίες εκείνη την εποχή ήσαν πολύ διαφορετικές απ’ ό,τι είναι σήμερα. Το πρόγραμμά μου ήταν το εξής: Θα εδαπανούσα μια μέρα επισκεπτόμενος εκκλησίες που είχαν από έναν έως είκοσι ευαγγελιζομένους· όταν οι εκκλησίες είχαν από είκοσι ένα έως σαράντα ευαγγελιζομένους τις επισκεπτόμουν δύο μέρες, και αν είχαν παραπάνω από σαράντα, η επίσκεψις διαρκούσε τρεις μέρες. Θυμούμαι ότι ένα μήνα επισκέφθηκα τριάντα εκκλησίες. Συνήθως περνούσα τις νύχτες ταξιδεύοντας από τον ένα τόπο διορισμού στον άλλο, εγκαταλείποντας μετά τη συνάθροισι τη μια εκκλησία και φθάνοντας νωρίς το πρωί στον επόμενο τόπο διορισμού μου.

ΣΤΗΝ ΙΤΑΛΙΑ

Τον Μάρτιο του 1946 έλαβα μια επιστολή από την Εταιρία που με προσκαλούσε να πάω στην Ιταλία ως ιεραπόστολος. Στις 30 Σεπτεμβρίου 1946 ξεκίνησα από τη Νέα Υόρκη για την Ιταλία μ’ ένα πλοίο που είχε χρησιμοποιηθή ως μεταγωγικό στρατού. Στις 19 Οκτωβρίου 1946 αποβιβάσθηκα στη Νεάπολι. Η Νεάπολις, με τον πολύ πληθυσμό της που υπερέβαινε το ένα εκατομμύριο κατοίκους και χωρίς κανένα κήρυκα των αγαθών νέων της βασιλείας, με έκαμε να κατανοήσω τι απέραντος αγρός δράσεως κηρύγματος ήταν η Ιταλία. Υπήρχαν λιγώτεροι από εκατό κήρυκες των αγαθών νέων στον αχανή αυτό αγρό των σαράντα πέντε εκατομμυρίων ανθρώπων. Πραγματικά είχε ανοίξει για μένα «μια μεγάλη θύρα και ενεργητική.»

Από τη Νεάπολι πήγα στο Μιλάνο, όπου ευρίσκετο τότε το τμήμα της Εταιρίας. Ποτέ δεν θα ξεχάσω την πρώτη συνάθροισι που παρακολούθησα στην Ιταλία. Ήταν η μελέτη Σκοπιάς που γινόταν την Κυριακή, την επόμενη μέρα της αφίξεώς μου στο Μιλάνο. Ήμαστε επτά άτομα σ’ εκείνη τη συνάθροισι, που διεξήγαγε ο αδελφός Γκιουζέππε Τουμπίνι, που υπηρετεί τώρα στο τμήμα της Εταιρίας στη Ρώμη.

Ο διορισμός μου στην Ιταλία ήταν να υπηρετήσω ως επίσκοπος περιοχής. Τι ευρεία έκτασι περιελάμβανε η περιοχή μου; Όλη την Ιταλία, περιλαμβανομένων και των νήσων Σικελίας και Σαρδηνίας! Η άμεση προσπάθεια γι’ αυτό που θα μπορούσε να λεχθή το πρώτο μου ιεραποστολικό ταξίδι ήταν να επισκέπτωμαι τις λίγες εκκλησίες που είχαν ήδη ιδρυθή, να οργανώσω νέες εκκλησίες και να κάνω επισκέψεις σε άτομα που ήσαν γνωστά ότι ενδιαφέρονται για την αλήθεια του Θεού.

Ήταν ένα προνόμιο ενισχυτικό της πίστεως στη διάρκεια της πρώτης αυτής περιοδείας στην Ιταλία να συναντήσω τους Χριστιανούς αδελφούς μου που είχαν υποστηρίζει σταθερά την αληθινή λατρεία στη διάρκεια των σκληρών ετών του φασισμού.

Τα χρόνια της υπηρεσίας μου στην Ιταλία δεν πέρασαν χωρίς να συναντήσω πολλά εμπόδια. Πρώτ’ απ’ όλα, η Ιταλική γλώσσα ήταν για μένα ένα πρόβλημα. Μολονότι οι γονείς μου ήσαν Ιταλοί, η γλώσσα που έμαθα απ’ αυτούς ήταν μια μικτή Ιταλική που απετελείτο από Ιταλοποιημένες Αγγλικές λέξεις. Θυμούμαι ακόμη πόσο περίεργα με κύτταζαν όταν προσπαθούσα να χρησιμοποιήσω μερικές απ’ αυτές τις λέξεις. Για να λύσω το πρόβλημά μου, σκέφθηκα ότι θα ήταν μια καλή ιδέα να προετοιμάσω μια χειρόγραφη ομιλία. Αλλ’ αυτό δεν είχε πολύ καλό αποτέλεσμα. Οι αδελφοί ήσαν συνήθως πολύ κουρασμένοι επειδή εργάζονταν σκληρά από την ανατολή ως τη δύσι του ήλιου, και γι’ αυτό, ενώ εγώ διάβαζα το χειρόγραφό μου, πολλοί εκοιμώντο. Άφησα λοιπόν το χειρόγραφο και άρχισα να μιλώ εκ του προχείρου, ζητώντας από τους ακροατάς να με βοηθούν όταν δεν τα κατάφερνα. Αυτό είχε καλό αποτέλεσμα και γι’ αυτούς και για μένα, διότι τους κρατούσε άγρυπνους και βοήθησε και μένα να προοδεύω στη γλώσσα τόσο πολύ ώστε τώρα μου είναι πιο δύσκολο να μιλώ Αγγλικά παρά Ιταλικά.

Η καρδιά μου είχε πονέσει από τη μεγάλη φτώχεια που υπήρχε στη χώρα. Υπήρχαν φορές που σε ωρισμένες επισκέψεις εύρισκα ανθρώπους που δεν είχαν φάγει εκείνη τη μέρα. Αγόραζα λοιπόν λίγα τρόφιμα και τα μοιραζόμουν μαζί τους, ενώ συγχρόνως τους έτρεφα πνευματικώς. Ο ζήλος και η γενναιοδωρία των Χριστιανών αδελφών μου ήσαν πολύ συγκινητικά. Ήθελαν να μοιρασθούν μ’ εμένα τη λίγη τροφή που είχαν και συχνά επέμεναν να κοιμάμαι στο κρεββάτι τους ενώ αυτοί εκοιμώντο στο πάτωμα χωρίς σκέπασμα. Έφθανα στους τομείς με τα πόδια και συχνά περπατούσα πολλά μίλια για να φθάσω εκεί.

Λόγω του πολέμου, οι υγειονομικές συνθήκες ήσαν πολύ κακές. Πολλές ήσαν οι νύχτες που πέρασα χωρίς ύπνο εξαιτίας των κορέων και των κατσαριδών, που ήσαν μερικές φορές τόσο πολλές ώστε το πάτωμα και οι τοίχοι εφαίνοντο σαν να εκινούντο. Σε μια περίπτωσι καθόμουν τρεις νύχτες πάνω σ’ ένα τραπέζι, διότι ήταν αδύνατο να πλησιάσω στο κρεββάτι. Φυσικά, οι συνθήκες έχουν πολύ αλλάξει από τότε.

Όταν ανεχώρησα για την πόλι Καλτανισέττα, της Κεντρικής Σικελίας, ταξίδεψα σιδηροδρομικώς με μια ατμάμαξα. Χρειάσθηκε από τις έξη το πρωί ως τις δέκα περίπου το βράδυ για να ταξιδέψω πενήντα έως εξήντα μίλια. Πόσο χάρηκα όταν έφθασα στην Καλτανισέττα, διότι θα μπορούσα τώρα να πάω σ’ ένα ξενοδοχείο να κάμω ένα λουτρό που είχα τόση ανάγκη και να πάω στο κρεββάτι να κοιμηθώ! Αλλά δεν επρόκειτο να γίνη έτσι. Ήταν μια γιορτή που συνεχιζόταν στην πόλι για τον πολιούχο «Άγιο» Μιχαήλ. Λόγω της γιορτής όλα τα ξενοδοχεία της πόλεως ήσαν κατάμεστα, κυρίως από καλογρηές και παπάδες. Πήγα πίσω στον σταθμό, σχεδιάζοντας να ξαπλωθώ πάνω σ’ ένα πάγκο που είχα παρατηρήσει στην αίθουσα αναμονής. Αλλ’ ούτε κι αυτό δεν μπορούσε να γίνη. Ο σταθμός είχε κλειδωθή. Δεν υπήρχε λοιπόν τίποτε άλλο παρά να καθήσω στα σκαλοπάτια του σταθμού και να προσπαθήσω ν’ αναπαυθώ λίγο.

«ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΛΟΙ ΕΝΑΝΤΙΟΙ»

Φυσικά, ‘η μεγάλη θύρα δράσεως’ που ανοίγεται για τους κήρυκας του Λόγου του Θεού δεν είναι χωρίς εναντίους. Και αυτό αποδείχθηκε επίσης αληθινό και στον μεγάλο αγρό δράσεως εδώ στην Ιταλία. Ο κλήρος μεταχειρίσθηκε πολλά μέσα προσπαθώντας να εμποδίση τους ταπεινούς ανθρώπους ν’ ακούσουν την αλήθεια του Λόγου του Θεού. Παρεκίνησαν τους ανθρώπους και τις αρχές να εμποδίσουν το έργο του κηρύγματος από σπίτι σε σπίτι. Όταν κηρύτταμε σε μικρές πόλεις, οι άνθρωποι ξεχύνονταν από τα σπίτια των και μας περιεκύκλωναν, φωνάζοντας να φύγωμε. Αυτό ή φόβιζε τον οικοδεσπότη στον οποίον μιλούσαμε εκείνη τη στιγμή και γι’ αυτό μας έκλεινε την πόρτα, ή ενώνετο με το πλήθος για να μας παρενοχλήση.

Για να κάνωμε λίγο κήρυγμα στη μικρή πόλι Μόντε Παγκάνο που έβλεπε στην Αδριατική θάλασσα, ένας Μάρτυς και εγώ αναγκασθήκαμε να εγκαταλείψωμε τέσσερις φορές την πόλι. Όταν μας ανάγκαζαν να φύγωμε από το ένα άκρον της πόλεως, εμείς εκάναμε κύκλο και εμπαίναμε από μια άλλη πλευρά. Τότε μπορούσαμε να επισκεφθούμε λίγα σπίτια ώσπου μας ανακάλυπτε πάλι το πλήθος και μας ανάγκαζε να φύγωμε. Πόσο θαυμάσιο πράγμα είναι να βλέπη κανείς ότι παρ’ όλη αυτή την εναντίωσι, σε όλες σχεδόν τις πόλεις όπου είχε υιοθετηθή αυτή η τακτική, υπάρχουν τώρα ακμάζουσες εκκλησίες του λαού του Ιεχωβά!

Στην πόλι Τάραντο είχα κάμει προσπάθεια να δώσω μια δημόσια ομιλία οπότε, πίσω μου, ένας όχλος που ήταν απ’ έξω εκραύγαζε με κάθε είδους βλασφημίες, προσπαθώντας ακόμη και να σπάση την πόρτα. Αλλ’ ο Ιεχωβά μού έδωσε τη δύναμι να συνεχίσω ως το τέλος την ομιλία, και απέτυχαν οι προσπάθειες των οχλοκρατών να με διακόψουν.

ΘΑΥΜΑΣΙΕΣ ΕΥΛΟΓΙΕΣ

Αλλ’ αυτές οι δυσκολίες δεν ήσαν τίποτε σε σύγκρισι με τις χαρωπές πείρες που είχα στη διάρκεια των ετών. Πόσες φορές είχα πείρες όμοιες μ’ εκείνες του αποστόλου Πέτρου στην επίσκεψί του στον εθνικό εκατόνταρχο Κορνήλιο! Συχνά όταν έφθανα στο σπίτι ενός ενδιαφερομένου ατόμου, εύρισκα το σπίτι του γεμάτο από συγγενείς και φίλους του.—Πράξ. 10:24.

Αυτό συνέβη, λόγου χάριν, στην πόλι Μπισέλι. Όταν έφθασα στον σταθμό βρήκα τον Πασκουάλε ντε Λίντο να με περιμένη, μαζί με σαράντα σχεδόν γειτόνους και συγγενείς του που ήθελαν ν’ ακούσουν τα αγαθά νέα. Όλη την ημέρα απηύθυναν ερωτήσεις από τη Γραφή και πολύ χάρηκαν για την αλήθεια. Στη Βόρειο Ιταλία, στο σπίτι του Μπατίστα Ντιάλλεϋ, υπήρχαν περίπου εξήντα άτομα που ανέμεναν όταν έφθασα. Αρχίσαμε τότε μια συνάθροισι ερωταπαντήσεων που τελείωσε στις πρώτες ώρες της επομένης ημέρας.

Τι θαυμαστό προνόμιο μου έδωσε ο Ιεχωβά να είμαι ένας αυτόπτης μάρτυς της μεγάλης αυξήσεως του έργου της βασιλείας σ’ αυτή τη χώρα! Προσφάτως συγκινήθηκα με την είδησι ότι η Ιταλία είχε ένα ανώτατο όριο 30.822 διαγγελέων της βασιλείας τον Ιούνιο του 1973. Όταν θυμάμαι τον καιρό της αφίξεώς μου στη Νεάπολι που δεν υπήρχε κανένας κήρυξ των αγαθών νέων, και βλέπω σήμερα τη Νεάπολι με τις ένδεκα εκκλησίες υμνητών του Ιεχωβά, η καρδιά μου πλημμυρίζει από ευγνωμοσύνη στον Ιεχωβά. Και τι να πω για την πόλι του Μιλάνου, όπου, όταν έφθασα στην Ιταλία, συνήντησα άλλους έξη για μια μελέτη Σκοπιάς; Εκεί υπάρχουν τώρα δεκατρείς εκκλησίες.

Με την αύξησι των εκκλησιών, παρουσιάσθηκε ανάγκη να έχωμε ένα ολοχρόνιο επίσκοπο περιφερείας. Επρόκειτο για άλλον ένα αγρό δράσεως στον οποίον με διώρισε η οργάνωσις του Ιεχωβά το 1954. Και τη φορά αυτή ο τομεύς μου, όπως και στην αρχή του διορισμού μου στην υπηρεσία, περιέλαβε όλη την Ιταλία, από τις Άλπεις ως τη Νήσο Σικελία. Στη διάρκεια μιας συνελεύσεως περιοχής στην Αλεσσάντρια το 1954 συνήντησα την Εύα Τσέλι, μια ολοχρόνιο κήρυκα της αληθείας του Θεού. Τον Ιούλιο του επομένου έτους παντρευθήκαμε, και έτσι ύστερ’ από είκοσι πέντε σχεδόν χρόνια που ταξίδευα μόνος μου, είχα τώρα μια σύζυγο να με συνοδεύη. Η δεκαετία του 1950 ήσαν πολυάσχολα χρόνια, με επισκέψεις εκκλησιών, υπηρεσία σε συνελεύσεις περιοχής, και εν τω μεταξύ, προπαρασκευής για περιφερειακές ή εθνικές συνελεύσεις.

Το 1959 ο Ιεχωβά μού χάρισε άλλη μια ευλογία και προνόμιο. Έλαβα πρόσκλησι να παρακολουθήσω μαθήματα Σχολής Διακονίας της Βασιλείας, που εγίνοντο τότε στο Σάουθ Λάνσιγκ της πολιτείας της Νέας Υόρκης. Αυτό με κατήρτισε να υπηρετώ ως διδάσκαλος σχολής στη Σχολή Διακονίας της Βασιλείας στην Ιταλία.

Τον Ιανουάριο του 1961 άρχισα να διδάσκω στους επισκόπους εκκλησιών της Ιταλίας τη σειρά μαθημάτων που είχα μάθει στο Σάουθ Λάνσιγκ. Τον Ιανουάριο του 1963 η σχολή έπαυσε να λειτουργή για να μου επιτρέψη να υπηρετήσω ως επίσκοπος συνελεύσεως στη συνέλευσι «Αιώνιο Ευαγγέλιο» του 1963 στο Μιλάνο. Ποτέ δεν περίμενα όταν είχα φθάσει στην Ιταλία, πριν από δεκαεπτά περίπου χρόνια, ότι όχι μόνο θα παρακολουθούσα μια τόσο μεγάλη συνέλευσι στην Ιταλία, αλλά και θα είχα το προνόμιο να την οργανώσω. Τι χαρά ήταν να βλέπω 20.000 άτομα να συγκεντρώνωνται στο Στάδιο Βιγκορέλι Βολοντρόμ για τη δημόσια ομιλία! Και το 1973 ήταν μια ακόμη πιο μεγάλη συγκίνησις να είμαι παρών όταν συγκεντρώθηκαν πάνω από 57.000 άτομα για τη Διεθνή Συνέλευσι «Θεία Νίκη» στο Στάδιο Φλαμίνιο της Ρώμης.

Προς το τέλος της δεκαετίας 1950 τα πόδια μου άρχισαν να μ’ ενοχλούν πολύ και το πρόβλημα έγινε πιο σοβαρό με το πέρασμα των ετών. Επειδή κατάλαβα ότι δεν θα μπορούσα πια να αποδώσω στην υπηρεσία μου στην περιφέρεια, υπέβαλα αίτησι στον πρόεδρο της Εταιρίας να υπηρετήσω στο τμήμα της Ρώμης. Ευχαριστώ τον Ιεχωβά και την οργάνωσί του που η αίτησίς μου έγινε δεκτή, και μαζί με τη σύζυγό μου γίναμε μέλη της οικογενείας Μπέθελ τον Απρίλιο του 1970.

Είμαι πολύ ευγνώμων στον Ιεχωβά γι’ αυτό τον διορισμό μου στην Ιταλία, που μου επέτρεψε να έχω μέρος στη συμβολή για την επέκτασι της αληθινής λατρείας σ’ αυτή τη χώρα. Άλλη μια καλωσύνη από τον Ιεχωβά είναι να κατοικώ σ’ αυτό το ωραίο Μπέθελ της Ρώμης, που κτίσθηκε μόλις πέρυσι. Δεν υπάρχει έλλειψις εργασίας για μένα καθώς η επέκτασις στην Ιταλία συνεχίζεται. Πόσο βαθιά ευγνώμων είμαι στον Ιεχωβά που με βοήθησε να εγκαρτερήσω στα περασμένα αυτά χρόνια στην Ιταλία! Αφού ο Ιεχωβά μού άνοιξε τη ‘μεγάλη θύρα που οδηγεί σε δράσι’, θα εξακολουθήσω να εμπιστεύωμαι σ’ αυτόν να μου παρέχη την εγκαρτέρησι που απαιτείται για να διεξάγω κάθε μελλοντική δράσι που αυτός θα θελήση να μου αναθέση.