Βιογραφία

Αποφασισμένη να Συνεχίσω να Υπηρετώ τον Δημιουργό Μου

ΑΦΗΓΗΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΟΝΣΤΑΝΣ ΜΠΕΝΑΝΤΙ

Όλα έγιναν τόσο γρήγορα! Μέσα σε έξι μέρες η Καμίλ, η κόρη μας, ηλικίας 22 μηνών, παρουσίασε υψηλό πυρετό και πέθανε. Η θλίψη μου ήταν αβάσταχτη. Ήθελα να πεθάνω και εγώ. Γιατί να επιτρέψει ο Θεός κάτι τέτοιο; Βρισκόμουν σε σύγχυση.

ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ μου ήταν Ιταλοί μετανάστες από το Καστελαμάρε ντελ Γκόλφο, μια μικρή πόλη της Σικελίας. Πήγαν στην Πόλη της Νέας Υόρκης, όπου γεννήθηκα εγώ στις 8 Δεκεμβρίου 1908. Η οικογένειά μου αποτελούνταν από τον πατέρα μου, τη μητέρα μου και οχτώ παιδιά, πέντε αγόρια και τρία κορίτσια.a

Το 1927 ο πατέρας μου, ο Σάντο Καταντζάρο, άρχισε να παρακολουθεί τις συναθροίσεις ενός μικρού ομίλου Σπουδαστών της Γραφής, όπως ονομάζονταν τότε οι Μάρτυρες του Ιεχωβά. Ο Τζοβάνι ντε Τσέκα, ένας Ιταλός αδελφός ο οποίος υπηρετούσε στα κεντρικά γραφεία (που αποκαλούνται Μπέθελ), στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης, διεξήγε συναθροίσεις εκεί όπου ζούσαμε, στο κοντινό Νιου Τζέρσι. Με τον καιρό, ο πατέρας μου άρχισε να κηρύττει, ανέλαβε την ολοχρόνια διακονία και συνέχισε αυτό το έργο μέχρι το θάνατό του το 1953.

Όταν η μητέρα μου ήταν μικρή ήθελε να γίνει καλόγρια, αλλά οι γονείς της δεν την άφησαν. Αρχικά, επηρεασμένη από τη μητέρα μου, δεν συμμετείχα στη μελέτη της Γραφής που έκανε ο πατέρας μου. Σύντομα, όμως, παρατήρησα αλλαγές πάνω του. Έγινε πιο ήρεμος, πιο πράος και υπήρχε περισσότερη ειρήνη στην οικογένεια. Αυτό μου άρεσε.

Στο μεταξύ, γνώρισα τον Τσαρλς (Καρμέλο), έναν συνομήλικό μου, ο οποίος είχε γεννηθεί στο Μπρούκλιν. Η οικογένειά του καταγόταν από τη Σικελία, όπως και η δική μου. Σύντομα αρραβωνιαστήκαμε, και μετά την επιστροφή του πατέρα μου από τη συνέλευση των Μαρτύρων του Ιεχωβά που έγινε στο Κολόμπους του Οχάιο το 1931 παντρευτήκαμε. Μέσα σε έναν χρόνο γεννήθηκε η κόρη μας, η Καμίλ. Όταν πέθανε, ήμουν απαρηγόρητη. Κάποια μέρα ο Τσαρλς μού είπε κλαίγοντας: «Η Καμίλ ήταν δική μου κόρη όσο ήταν και δική σου. Γιατί να μη συνεχίσουμε τη ζωή μας, παρηγορώντας ο ένας τον άλλον;»

Δεχόμαστε τη Γραφική Αλήθεια

Ο Τσαρλς μού θύμισε ότι ο πατέρας μου είχε μιλήσει για την ελπίδα της ανάστασης όταν εκφώνησε την ομιλία στην κηδεία της Καμίλ. «Πιστεύεις πραγματικά στην ανάσταση;» ρώτησα.

«Πιστεύω!» απάντησε. «Τι θα έλεγες να μάθουμε περισσότερα για όσα λέει η Αγία Γραφή;»

Εκείνη τη νύχτα δεν μπόρεσα να κοιμηθώ. Στις έξι το πρωί, προτού φύγει ο πατέρας μου για τη δουλειά, πήγα και του είπα ότι ο Τσαρλς και εγώ θέλαμε να μελετήσουμε τη Γραφή. Εκείνος ενθουσιάστηκε και με αγκάλιασε. Η μητέρα μου, που ήταν ακόμα ξαπλωμένη, μας άκουσε να μιλάμε. Με ρώτησε τι συνέβαινε. «Τίποτα», είπα. «Απλώς ο Τσαρλς και εγώ αποφασίσαμε να μελετήσουμε τη Γραφή».

«Όλοι χρειάζεται να μελετήσουμε τη Γραφή», ήταν η απάντησή της. Έτσι λοιπόν, όλοι μας, μεταξύ αυτών και τα αδέλφια μου—11 άτομα συνολικά—αρχίσαμε να μελετάμε μαζί ως οικογένεια.

Η Γραφική μελέτη μού έδινε παρηγοριά, και σιγά σιγά η ελπίδα αντικατέστησε τη διανοητική σύγχυση και τη θλίψη μου. Έναν χρόνο αργότερα, το 1935, ο Τσαρλς και εγώ αρχίσαμε να μεταδίδουμε τις Γραφικές αλήθειες σε άλλους. Το Φεβρουάριο του 1937, αφού ακούσαμε μια ομιλία στα κεντρικά γραφεία στο Μπρούκλιν η οποία εξηγούσε τη Γραφική σημασία του βαφτίσματος, βαφτιστήκαμε σε κάποιο κοντινό ξενοδοχείο μαζί με πολλούς άλλους. Έκανα αυτό το βήμα, όχι μόνο επειδή έλπιζα να ξαναδώ την κόρη μου κάποια μέρα, αλλά και επειδή επιθυμούσα να υπηρετήσω τον Δημιουργό μας, τον οποίο είχα γνωρίσει και αγαπήσει.

Αρχίζουμε την Ολοχρόνια Διακονία

Το να μιλάω σε άλλους για όσα είχα μάθει ήταν συναρπαστικό και ανταμειφτικό, ιδιαίτερα επειδή εκείνον τον καιρό πολλά άτομα ανταποκρίνονταν στο άγγελμα της Βασιλείας και συμμετείχαν στη διακήρυξή του. (Ματθαίος 9:37) Το 1941, ο Τσαρλς και εγώ γίναμε σκαπανείς, όπως αποκαλούν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά τους ολοχρόνιους διακόνους τους. Λίγο αργότερα, αγοράσαμε ένα τροχόσπιτο και ο Τσαρλς άφησε την οικογενειακή μας βιοτεχνία παντελονιών στον αδελφό μου τον Φρανκ. Ενθουσιαστήκαμε όταν, αφού πέρασε κάποιο διάστημα, λάβαμε μια επιστολή η οποία μας πληροφορούσε ότι είχαμε διοριστεί ειδικοί σκαπανείς. Αρχικά υπηρετήσαμε στο Νιου Τζέρσι και αργότερα διοριστήκαμε στην Πολιτεία της Νέας Υόρκης.

Το 1946, ενόσω παρακολουθούσαμε κάποια συνέλευση στη Βαλτιμόρη του Μέριλαντ, μας ζήτησαν να παρευρεθούμε σε μια συνάθροιση με ειδικούς εκπροσώπους των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Εκεί γνωρίσαμε τον Νάθαν Ο. Νορ και τον Μίλτον Τζ. Χένσελ. Μας μίλησαν για το ιεραποστολικό έργο, ιδίως για το έργο κηρύγματος στην Ιταλία. Μας πρότειναν να σκεφτούμε την πιθανότητα να παρακολουθήσουμε τη Βιβλική Σχολή Γαλαάδ της Σκοπιάς.

«Σκεφτείτε το», μας είπαν, «και κατόπιν απαντήστε μας». Μόλις βγήκαμε από το γραφείο, ο Τσαρλς και εγώ κοιταχτήκαμε, κάναμε στροφή και ξαναμπήκαμε μέσα. «Το σκεφτήκαμε», είπαμε. «Είμαστε έτοιμοι για τη Γαλαάδ». Δέκα μέρες αργότερα, παρακολουθούσαμε την έβδομη τάξη της Γαλαάδ.

Οι μήνες της εκπαίδευσής μας ήταν αξέχαστοι. Αυτό που μας εντυπωσίασε ιδιαίτερα ήταν η υπομονή και η αγάπη των εκπαιδευτών, οι οποίοι μας προετοίμασαν για τις δυσκολίες που επρόκειτο να αντιμετωπίσουμε στον ξένο αγρό. Μετά την αποφοίτησή μας τον Ιούλιο του 1946, διοριστήκαμε να κηρύξουμε για κάποιο διάστημα στην Πόλη της Νέας Υόρκης, όπου υπήρχαν πολλοί Ιταλοί. Έπειτα ήρθε η μεγάλη μέρα! Στις 25 Ιουνίου 1947 φύγαμε για την Ιταλία, τον ιεραποστολικό μας διορισμό.

Τακτοποιούμαστε στο Διορισμό Μας

Ταξιδέψαμε με ένα πλοίο που προηγουμένως χρησιμοποιούνταν για στρατιωτικούς σκοπούς. Ύστερα από 14 μέρες στη θάλασσα, αγκυροβολήσαμε στο λιμάνι της Γένοβας, στην Ιταλία. Η πόλη έφερε τα σημάδια του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου, ο οποίος είχε λήξει μόλις πριν από δύο χρόνια. Για παράδειγμα, ο σιδηροδρομικός σταθμός δεν είχε καθόλου τζάμια στα παράθυρα λόγω των βομβαρδισμών. Από τη Γένοβα συνεχίσαμε με φορτηγό τρένο ως το Μιλάνο, όπου βρίσκονταν το γραφείο τμήματος και ένας ιεραποστολικός οίκος.

Οι συνθήκες διαβίωσης στη μεταπολεμική Ιταλία ήταν πολύ άσχημες. Ήδη γίνονταν προσπάθειες ανασυγκρότησης, αλλά υπήρχε πολλή φτώχεια. Σύντομα μου παρουσιάστηκε ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας. Κάποιος γιατρός είπε ότι η καρδιά μου ήταν σε τόσο κακή κατάσταση ώστε πίστευε πως θα ήταν καλύτερα να επιστρέψω στις Ηνωμένες Πολιτείες. Χαίρομαι που έκανε λάθος. Έχουν περάσει 58 χρόνια από τότε, και εγώ εξακολουθώ να βρίσκομαι στο διορισμό μου, στην Ιταλία.

Λίγα χρόνια αφότου πήγαμε στο διορισμό μας, τα αδέλφια μου στις Ηνωμένες Πολιτείες θέλησαν να μας δώσουν ένα αυτοκίνητο. Αλλά ο Τσαρλς αρνήθηκε την προσφορά τους και εγώ εκτίμησα αυτή την απόφαση. Από όσο ξέραμε, κανένας Μάρτυρας στην Ιταλία δεν είχε αυτοκίνητο τότε, και ο Τσαρλς πίστευε ότι θα ήταν καλύτερο να διατηρήσουμε ανάλογο βιοτικό επίπεδο με αυτό των Χριστιανών αδελφών μας. Τελικά το 1961 αποκτήσαμε ένα μικρό αυτοκίνητο.

Η πρώτη μας Αίθουσα Βασιλείας στο Μιλάνο ήταν ένα υπόγειο με χωμάτινο δάπεδο. Δεν υπήρχε τουαλέτα ούτε νερό, παρά μόνο όταν έβρεχε και τα πόδια μας κολυμπούσαν στα νερά. Επίσης, μας έκαναν παρέα ποντικάκια που έτρεχαν εδώ και εκεί. Δύο λάμπες φώτιζαν το χώρο των συναθροίσεών μας. Παρ’ όλες αυτές τις δυσκολίες, ήταν ενθαρρυντικό να βλέπουμε ειλικρινή άτομα να έρχονται στις συναθροίσεις μας και αργότερα να συμμετέχουν μαζί μας στη διακονία.

Εμπειρίες από το Ιεραποστολικό Έργο

Σε κάποια περίπτωση δώσαμε σε έναν κύριο το βιβλιάριο Ειρήνη—Δύναται να Διαρκέση; Καθώς φεύγαμε ήρθε και η σύζυγός του, η Σαντίνα, φορτωμένη τσάντες με τρόφιμα. Κάπως εκνευρισμένη, η Σαντίνα είπε ότι είχε να φροντίσει οχτώ κόρες και δεν είχε καιρό για χάσιμο. Όταν την επισκέφτηκα ξανά, ο σύζυγός της δεν ήταν στο σπίτι, και εκείνη έπλεκε. «Δεν έχω καιρό να ακούσω», είπε. «Εξάλλου, δεν ξέρω να διαβάζω».

Προσευχήθηκα σιωπηλά στον Ιεχωβά και κατόπιν τη ρώτησα αν γινόταν να την πληρώσω προκειμένου να πλέξει ένα πουλόβερ για το σύζυγό μου. Δύο εβδομάδες αργότερα το πουλόβερ ήταν έτοιμο, και η Σαντίνα άρχισε να μελετάει τη Γραφή μαζί μου τακτικά με τη βοήθεια του βιβλίου «Η Αλήθεια Ελευθερώσει Υμάς». Έμαθε να διαβάζει και, παρά την εναντίωση του συζύγου της, προόδευσε και βαφτίστηκε. Πέντε από τις κόρες της έγιναν Μάρτυρες του Ιεχωβά, ενώ έχει βοηθήσει και πολλά άλλα άτομα να δεχτούν τη Γραφική αλήθεια.

Το Μάρτιο του 1951, μαζί με δύο άλλες ιεραποστόλους,—τη Ρουθ Κάνονb και τη Λόις Κάλαχαν, η οποία αργότερα παντρεύτηκε τον Μπιλ Γουένγκερτ—μεταφερθήκαμε στην Μπρέσια, όπου δεν υπήρχαν καθόλου Μάρτυρες. Βρήκαμε ένα επιπλωμένο διαμέρισμα, αλλά έπειτα από δύο μήνες ο σπιτονοικοκύρης μάς είπε να φύγουμε από το σπίτι μέσα σε 24 ώρες. Εφόσον δεν υπήρχαν άλλοι Μάρτυρες στην περιοχή, η μόνη μας επιλογή ήταν να πάμε σε ξενοδοχείο, όπου μείναμε σχεδόν δύο μήνες.

Το διαιτολόγιό μας ήταν περιορισμένο: καφές και κρουασάν για πρωινό, φρούτα και κριτσίνια με τυρί για μεσημεριανό, φρούτα και κριτσίνια με τυρί για δείπνο. Παρά τις αντιξοότητες, είχαμε πραγματικές ευλογίες. Αργότερα, βρήκαμε ένα μικρό διαμέρισμα, και στην Ανάμνηση του θανάτου του Χριστού το 1952, 35 άτομα ήταν παρόντα στο μικρό δωμάτιο που χρησιμοποιούσαμε ως Αίθουσα Βασιλείας.

Αντεπεξερχόμαστε στις Δυσκολίες

Εκείνον τον καιρό, ο κλήρος εξακολουθούσε να ασκεί μεγάλη εξουσία στο λαό. Παραδείγματος χάρη, καθώς κηρύτταμε στην Μπρέσια, ο ιερέας παρότρυνε μερικά αγόρια να μας πετροβολήσουν. Με τον καιρό, όμως, 16 άτομα άρχισαν να μελετούν τη Γραφή μαζί μας, και σε σύντομο χρονικό διάστημα έγιναν Μάρτυρες. Και ποιος ήταν ανάμεσά τους; Ένα από τα αγόρια που είχαν απειλήσει να μας πετροβολήσουν! Τώρα υπηρετεί ως πρεσβύτερος σε μια από τις εκκλησίες της Μπρέσια. Το 1955 όταν φύγαμε από την Μπρέσια, 40 ευαγγελιζόμενοι της Βασιλείας συμμετείχαν στο έργο κηρύγματος.

Κατόπιν υπηρετήσαμε τρία χρόνια στο Λιβόρνο, όπου η πλειονότητα των Μαρτύρων ήταν γυναίκες. Αυτό σήμαινε ότι εμείς οι αδελφές έπρεπε να φροντίζουμε για εκκλησιαστικά καθήκοντα τα οποία συνήθως ανατίθενται σε αδελφούς. Έπειτα μετακομίσαμε στη Γένοβα, από όπου είχαμε ξεκινήσει 11 χρόνια νωρίτερα. Τώρα υπήρχε μια εκκλησία εκεί. Η Αίθουσα Βασιλείας ήταν στον πρώτο όροφο του κτιρίου όπου βρισκόταν το διαμέρισμά μας.

Μόλις φτάσαμε στη Γένοβα, άρχισα μελέτη με μια κυρία της οποίας ο σύζυγος ήταν πρώην πυγμάχος και διευθυντής ενός γυμναστηρίου πυγμαχίας. Η κυρία έκανε πνευματική πρόοδο και σύντομα έγινε Χριστιανή αδελφή μας. Ο σύζυγός της, όμως, ήταν εναντιούμενος και συνέχισε να εναντιώνεται για πολύ καιρό. Έπειτα άρχισε να συνοδεύει τη σύζυγό του στις συναθροίσεις. Αντί να μπαίνει στην αίθουσα, καθόταν απέξω και άκουγε. Αργότερα, αφού είχαμε φύγει από τη Γένοβα, μάθαμε ότι είχε ζητήσει Γραφική μελέτη. Με τον καιρό βαφτίστηκε και έγινε ένας στοργικός Χριστιανός επίσκοπος. Παρέμεινε πιστός ως το θάνατό του.

Μελετούσα επίσης τη Γραφή με μια γυναίκα η οποία ήταν αρραβωνιασμένη με αστυνομικό. Αρχικά, εκείνος έδειξε κάποιο ενδιαφέρον, αλλά μετά το γάμο η στάση του άλλαξε. Της εναντιώθηκε, και εκείνη σταμάτησε να μελετάει. Όταν ξανάρχισε αργότερα τη Γραφική μελέτη, ο σύζυγός της την απείλησε ότι αν ποτέ μας έβρισκε να μελετάμε θα μας σκότωνε και τις δύο. Εκείνη έκανε καλή πνευματική πρόοδο και έγινε βαφτισμένη αδελφή μας. Θα ήταν περιττό να πω ότι ο σύζυγός της δεν μας σκότωσε. Μάλιστα, χρόνια αργότερα, όταν παρακολουθούσα μια συνέλευση στη Γένοβα, κάποιος με πλησίασε από πίσω, μου έκλεισε τα μάτια με τα χέρια του και με ρώτησε αν μπορούσα να μαντέψω ποιος ήταν. Δεν μπόρεσα να συγκρατήσω τα δάκρυά μου όταν είδα το σύζυγο εκείνης της γυναίκας. Με αγκάλιασε και μου είπε ότι την ίδια εκείνη μέρα είχε συμβολίσει την αφιέρωσή του στον Ιεχωβά με το βάφτισμα!

Από το 1964 ως το 1972 είχα το προνόμιο να συνοδεύω τον Τσαρλς καθώς επισκεπτόταν τις εκκλησίες για να τις ενισχύει πνευματικά. Υπηρετήσαμε σχεδόν σε ολόκληρη τη βόρεια Ιταλία​—στο Πιεμόντε, στη Λομβαρδία και στη Λιγυρία. Κατόπιν αρχίσαμε και πάλι την υπηρεσία σκαπανέα κοντά στη Φλωρεντία και αργότερα στο Βερτσέλι. Το 1977 υπήρχε μόνο μία εκκλησία στο Βερτσέλι, αλλά όταν φύγαμε το 1999 υπήρχαν τρεις. Εκείνο το έτος έκλεισα τα 91 και μας δόθηκε η παρότρυνση να μετακομίσουμε στον ιεραποστολικό οίκο στη Ρώμη, ένα όμορφο μικρό κτίριο σε μια σχετικά ήσυχη περιοχή.

Άλλο ένα Θλιβερό Γεγονός

Το Μάρτιο του 2002 ο Τσαρλς, ο οποίος είχε πάντα καλή υγεία, κατέρρευσε ξαφνικά. Η υγεία του επιδεινώθηκε μέχρι που πέθανε στις 11 Μαΐου 2002. Επί 71 χρόνια κλαίγαμε μαζί στις στενοχώριες και χαιρόμασταν μαζί όταν είχαμε ευλογίες. Ο θάνατός του ήταν τεράστια και οδυνηρή απώλεια για εμένα.

Συχνά φέρνω στο νου μου τον Τσαρλς με το σταυρωτό του κοστούμι και το κομψό καπέλο του. Φαντάζομαι το χαμόγελό του ή νομίζω πως ακούω το γνώριμο γέλιο του. Με τη βοήθεια του Ιεχωβά και χάρη στην αγάπη πολλών προσφιλών Χριστιανών αδελφών, έχω καταφέρει να υπομείνω αυτή τη θλιβερή περίοδο. Περιμένω με λαχτάρα τον καιρό που θα ξαναδώ τον Τσαρλς.

Συνεχίζω την Υπηρεσία Μου

Το να υπηρετώ τον Δημιουργό μου είναι το πιο θαυμάσιο πράγμα στη ζωή μου. Όλα αυτά τα χρόνια, “γεύτηκα και είδα ότι ο Ιεχωβά είναι αγαθός”. (Ψαλμός 34:8) Ένιωσα την αγάπη του και έλαβα τη φροντίδα του. Παρότι έχασα το μωρό μου, ο Ιεχωβά μού έδωσε πολλούς πνευματικούς γιους και κόρες​—διασκορπισμένους σε ολόκληρη την Ιταλία—​οι οποίοι έχουν φέρει χαρά τόσο στη δική μου καρδιά όσο και στη δική του.

Ανέκαθεν, πιο πολύ από όλα μου άρεσε να μιλάω σε άλλους για τον Δημιουργό μου. Γι’ αυτό συνεχίζω να κηρύττω και να διεξάγω Γραφικές μελέτες. Μερικές φορές λυπάμαι που δεν μπορώ να κάνω περισσότερα λόγω της υγείας μου. Αντιλαμβάνομαι, όμως, πως ο Ιεχωβά γνωρίζει τους περιορισμούς μου και πως με αγαπάει και εκτιμάει ό,τι μπορώ να κάνω. (Μάρκος 12:42) Αγωνίζομαι να ζω σύμφωνα με τα λόγια του εδαφίου Ψαλμός 146:2: «Θα αινώ τον Ιεχωβά όσον καιρό ζω. Θα αναπέμπω μελωδία στον Θεό μου όσο υπάρχω».c

[Υποσημειώσεις]

[Εικόνα στη σελίδα 13]

Η Καμίλ

[Εικόνα στη σελίδα 14]

Τη μέρα του γάμου μας, το 1931

[Εικόνα στη σελίδα 14]

Η μητέρα μου, αν και αρχικά δεν ενδιαφερόταν, συμφώνησε ότι όλοι έπρεπε να μελετήσουμε τη Γραφή

[Εικόνα στη σελίδα 15]

Με τον αδελφό Νορ στην αποφοίτηση της Γαλαάδ, το 1946

[Εικόνα στη σελίδα 17]

Με τον Τσαρλς λίγο καιρό προτού πεθάνει