Μια Εσπέρα Αναμνήσεως

Προσκαλείσθε

Ετησία Ανάμνησις του θανάτου του Ιησού Χριστού

Πέμπτη 27 Μαρτίου, 1975

Αίθουσα Βασιλείας Μαρτύρων του Ιεχωβά

ΑΠ’ ΟΛΑ τα πράγματα που θα μπορούσατε να κάμετε μετά τη δύσι του ηλίου την Πέμπτη, 27 Μαρτίου, ένα είναι υψίστης αξίας και σπουδαιότητας. Τι;

Είναι η παρακολούθησις του εορτασμού της αναμνήσεως του θανάτου του Χριστού Ιησού.

Στη διάρκεια των δεκαεννέα αιώνων από του θανάτου του, εκατοντάδες εκατομμυρίων άνθρωποι έχουν πεθάνει. Αλλά η μνήμη της μεγαλύτερης πλειονότητος έχει τώρα εκλείψει—η ζωή, τα έργα, και τα ονόματα ακόμη, όλα έχουν λησμονηθή. Σε πολλές χώρες, είναι αλήθεια, μερικοί που πέθαναν θεωρούνται ως άξιοι αναμνήσεως σε ωρισμένες ημερομηνίες κάθε χρόνο, γενικά άνθρωποι, που απέκτησαν φήμη λόγο στρατιωτικών ή πολιτικών κατορθωμάτων. Πώς η ανάμνησις του θανάτου του Χριστού Ιησού έχει ασυγκρίτως μεγαλύτερη σπουδαιότητα και αξία; Και γιατί τον ενθυμούμεθα αυτήν ιδιαίτερα την ημέρα περισσότερο από τις άλλες ημέρες;

Εξετάζοντας πρώτα το τελευταίο ερώτημα, εφέτος η 27 Μαρτίου (μετά τη δύσι του ηλίου) σημειώνει την έναρξι της δεκάτης τετάρτης ημέρας του Νισάν του παλαιού Εβραϊκού ημερολογίου (ενός ημερολογίου ρυθμισμένου με τους σεληνιακούς κύκλους για τον καθορισμό της πορείας εκάστου μηνός). Η 14 Νισάν ήταν η ημέρα του ετησίου εορτασμού της αρχαίας εορτής του Πάσχα. (Έξοδ. 12:1-3, 6-14) Εκείνη την ημέρα, του έτους 33 μ.Χ., ο Ιησούς είχε κάμει το τελευταίο του δείπνον με τους μαθητάς του, και κατόπιν αποσύρθηκε μαζί τους σ’ ένα κήπο όπου και συνελήφθη. Πριν τελειώση εκείνη η μέρα, είχε πεθάνει πάνω στο ξύλο, θανατωμένος σαν ένας κατάδικος εγκληματίας.

Αλλά η ανάμνησις του θανάτου του Ιησού σημαίνει περισσότερα από απλή ανάμνησι του συμβάντος, του γεγονότος που έλαβε χώραν. Λίγοι το λησμονούν αυτό. Αντιθέτως, πρέπει να ενθυμούμεθα τη σημασία του θανάτου του για τον καθένα μας, να ενθυμούμεθα επίσης τι είδους άνθρωπος ήταν ο Χριστός Ιησούς, τις ιδιότητες του και τι πρέπει το παράδειγμά του να μας υποκίνηση να κάνωμε στη ζωή μας. Για να διατηρήσωμε ισχυρή και σαφή την εκτίμησί μας σ’ αυτά τα πράγματα, είναι ανάγκη να διαθέσωμε χρόνο και ενέργεια για ν’ αναζωογονήσωμε τη μνήμη μας.

Ο απόστολος Παύλος τονίζοντας μερικά από τα οφέλη που προκύπτουν απ’ αυτό, γράφει: «Ας τρέχωμεν μεθ’ υπομονής τον προκείμενον εις ημάς αγώνα· αποβλέποντες εις τον Ιησούν τον αρχηγόν και τελειωτήν της πίστεως, όστις υπέρ της χαράς της προκειμένης εις αυτόν, υπέφερε σταυρόν, καταφρονήσας την αισχύνην, και εκάθισεν εν δεξιά του θρόνου του Θεού. Διότι συλλογίσθητε τον υπομείναντα υπό των αμαρτωλών τοιαύτην αντιλογίαν εις εαυτόν, διά να μη αποκάμητε χαυνούμενοι κατά τας ψυχάς σας.»—Εβρ. 12:1-3.

Ιδιαίτερα ο ρόλος τον οποίον διεδραμάτισε ο Ιησούς στους σκοπούς του Θεού είναι εκείνος που κάνει τον θάνατό του τόσο άξιον ειδικής αναμνήσεως. Αυτός ο ρόλος δεν ήταν ρόλος που φέρνει πολιτική ή στρατιωτική φήμη, αλλά ήταν ρόλος που σχετίζεται με μια από τις μεγαλύτερες ανάγκες όλου του ανθρωπίνου γένους—τη ζωή. Η Αγία Γραφή, αποκαλύπτοντας την πηγή του προβλήματος της ανθρωπότητος, λέγει στο εδάφιο Ρωμαίους 5:12 το εξής: «Καθώς δι’ ενός ανθρώπου [του Αδάμ] η αμαρτία εισήλθεν εις τον κόσμον, και διά της αμαρτίας ο θάνατος, και ούτω διήλθεν ο θάνατος εις πάντας ανθρώπους, επειδή πάντες ήμαρτον.»

Ο πρώτος πατέρας μας, ο Αδάμ, επειδή εστασίασε κατά του Θεού και συνεπώς έγινε αμαρτωλός, δεν μας εκληροδότησε ζωή αλλά μας μετέδωσε μια θανάσιμη ατέλεια που μεταβιβάσθηκε από γενεά σε γενεά έως την εποχή μας. (Ψαλμ. 51:5) Έτσι, όλο το ανθρώπινο γένος είχε μεγάλη ανάγκη από κάποιον ο οποίος θα μπορούσε να εξαλείψη αυτή τη συνεχιζόμενη, δηλητηριώδη κηλίδα της αμαρτίας· κάποιον που θα μπορούσε, πραγματικά, να δώση στους ανθρώπους ένα νέο ξεκίνημα—σαν να εξαφανιζόταν το παρελθόν και τώρα να έχουν οι άνθρωποι έναν διαφορετικό πρώτο πατέρα, μια διαφορετική πηγή ζωής.

Ο Χριστός Ιησούς το επρομήθευσε αυτό. Όπως είπε ο ίδιος: «Ο Υιός του ανθρώπου δεν ήλθε διά να υπηρετηθή, αλλά διά να υπηρετήση, και να δώση την ζωήν αυτού λύτρον αντί πολλών.» (Ματθ. 20:28) Επειδή ο πρώτος πατέρας μας, ο Αδάμ, έχασε για μας την τέλεια ανθρώπινη ζωή, ο Χριστός Ιησούς εξαγόρασε εκείνο που είχε χάσει ο Αδάμ, κάνοντας τούτο για την ανθρώπινη φυλή και ανοίγοντας έτσι τον δρόμο για να επανακτήσουν οι άνθρωποι τέλεια ζωή. Το έκαμε αυτό καταβάλλοντος τη δική του τέλεια ανθρώπινη ζωή ως αντάλλαγμα ίσης αξίας. «Εις απέθανε υπέρ πάντων,» πράγμα που έγινε δυνατόν, επειδή αυτός ήταν ένας τέλειος άνθρωπος, που γεννήθηκε στη γη με τη δύναμι του Θεού, με μεταβίβασι της ζωής του από τον ουρανό στη μήτρα της παρθένου Μαρίας.—2 Κορ. 5:14· 1 Τιμ. 2:5, 6· Λουκ. 1:34, 35.

Τι άνοιξε ο θυσιαστικός του θάνατος σε όλους τους ανθρώπους; Την ευκαιρία να δεχθούν αυτή τη νέα πηγή ζωής και να επωφεληθούν απ’ όλα όσα αυτός μπορεί να δώση. Διότι ο Θεός εχορήγησε στον Υιό του τη δικαιωματική εξουσία ν’ αποσβέση το χρέος των αμαρτιών μας και να μας δώση μια πατρική κληρονομιά αιωνίου ζωής, ελευθερία από τη δουλεία στην ατέλεια και στον θάνατο. (Εβρ. 2:14, 15· Ρωμ. 5:21) Εκείνοι που πιστεύουν από καρδιά σ’ αυτόν μπορούν, πραγματικά, να μεταφερθούν στην οικογένεια ενός αθανάτου πατρός, ο οποίος «δύναται και να σώζη εντελώς τους προσερχόμενους εις τον Θεόν δι’ αυτού, ζων πάντοτε διά να μεσιτεύση υπέρ αυτών.»—Εβρ. 7:25.

Ο Ορθός Τρόπος Αναμνήσεως

Πώς μπορούμε ορθώς να εορτάσωμε τη μνήμη του θανάτου του Χριστού Ιησού; Αυτός ο ίδιος υπέδειξε τον τρόπο, με μια ασυνήθη απλότητα. Ο θεόπνευστος απόστολος Παύλος γράφει: «Διότι εγώ παρέλαβον από του Κυρίου εκείνο το οποίον και παρέδωκα εις εσάς, ότι ο Κύριος Ιησούς εν τη νυκτί καθ’ ην παρεδίδετο, έλαβεν άρτον, και ευχαριστήσας έκοψε, και είπε, λάβετε, φάγετε· τούτο είναι το σώμα μου το υπέρ υμών κλώμενον τούτο κάμνετε εις την ανάμνησίν μου. Ομοίως και το ποτήριον, αφού εδείπνησε, λέγων, τούτο το ποτήριον είναι η καινή διαθήκη εν τω αίματί μου τούτο κάμνετε, οσάκις πίνητε εις την ανάμνησίν μου.»—1 Κορ. 11:23-25.

Στις 27 Μαρτίου, μετά τη δύσι του ηλίου, σε 34.600 εκκλησίες σχεδόν σ’ όλον τον κόσμον, οι μάρτυρες του Ιεχωβά θα εορτάσουν την ανάμνησί του. Όχι ότι όλοι θα μετάσχουν στα εμβλήματα, διότι η Γραφή τονίζει ότι εκείνοι με τους οποίους ο Ιησούς έκαμε διαθήκη για τη βασιλεία καλούνται απ’ αυτόν να μετάσχουν στα εμβλήματα. (Λουκ. 22:29) Τονίζει επίσης η Γραφή ότι μόνον ένα «υπόλοιπον» απ’ αυτούς τους κεχρισμένους κληρονόμους της Βασιλείας θα ήσαν στη γη στον παρόντα καιρόν. (Αποκάλ. 12:17) Μολονότι ο εορτασμός της αναμνήσεως από τους μάρτυρας του Ιεχωβά, όπως ήταν ο αρχικός που θεσπίσθηκε από τον Ιησούν, είναι απλός και απηλλαγμένος από εξεζητημένες τελετουργίες ή τύπους, η διαφωτιστική ομιλία που τον συνοδεύει πάντοτε παρέχει σε όλους τους παρόντας τη δυνατότητα να εκτιμήσουν τον πλούτο της σημασίας που περιέχεται.

Αν αναγνωρίζωμε τον Χριστό Ιησού όπως η Αγία Γραφή τονίζει ότι είναι, ‘ο μόνος δεσπότης και Κύριος μας,’ θα θέλωμε βέβαια να είμεθα μεταξύ εκείνων που τον ενθυμούνται σε αρμονία με τις οδηγίες του. (Ιούδ. 4, ΜΝΚ) Σε όλον τον κόσμο, οι μάρτυρες του Ιεχωβά ενωμένοι θα το πράξουν αυτό στις 27 Μαρτίου μετά τη δύσι του ηλίου. Θα είναι ευτυχείς αν επισκεφθήτε την τοπική των Αίθουσα Βασιλείας και είσθε μαζί τους αυτή την εσπέρα της αναμνήσεως.