Μια Ματιά στις Ειδήσεις
Γηραιότερος, Αλλά Όχι Λιγώτερο Ευφυής
● Αντίθετα με ό,τι τονίζεται σήμερα για τη νεότητα, η Αγία Γραφή συχνά συνδέει τη σοφία με τη γηραιά ηλικία. (Ιώβ 12:12, 20· 32:6, 7) Αλλά μήπως η γηραιά ηλικία δεν φέρνει παρακμή στη διανοητική ικανότητα; Μερικοί ηλικιωμένοι γίνονται γεροντικοί. Αλλά ένα πρόσφατο άρθρο της εφημερίδος «Κυριακάτικα Νέα» του Ντητρόιτ λέγει ότι πολλοί ψυχίατροι, εκπαιδευταί και γεροντολόγοι τώρα θεωρούν κάθε αυτόματο παρακμή της νοημοσύνης στη γεροντική ηλικία σαν «μύθο.» «Υπάρχουν πολλές αποδείξεις,» λέγει ο Χάουαρντ ΜακΚλώσκυ, Καθηγητής του Πανεπιστημίου του Μίσιγκαν, «ότι αν η ζωή είναι ευχάριστη και ικανοποιητική και οι άνθρωποι εξακολουθούν να χρησιμοποιούν τα τάλαντά τους, θα αναπτύσσωνται διανοητικώς άσχετα με την ηλικία.» Παραβάλετε αυτό με την ωραία περιγραφή του Ψαλμού 92:12-15.
Ως Πού θα Πάη;
● Η Ιταλική νομοθεσία στο 1970 εξέδωκε ένα ιστορικό νόμο που προέβλεπε για το πολιτικό διαζύγιο. Τώρα, στις 12 Μαΐου αυτού του έτους, έγινε δημοψήφισμα για ν’ αποφασισθή αν ο νόμος έπρεπε να καταργηθή. Επί δυο μήνες οι επίσκοποι της Ιταλίας και οι περισσότεροι—όχι όλοι—από τους 190.000 ιερείς και καλόγρηες ωργάνωσαν μια έντονη εκστρατεία υπέρ της καταργήσεως του νόμου, η οποία υποστηρίχθηκε και από το Χριστιανοδημοκρατικό Κόμμα. Ηγέρθη διεθνές ενδιαφέρον λόγω της σημασίας της ψήφου ως προς το μέλλον της εκκλησίας στην Ιταλία. Τι προέκυψε;
Συντριπτική ήττα, διότι οι Ιταλοί εψήφισαν περίπου τρεις έναντι δύο υπέρ της διατηρήσεως του νόμου του διαζυγίου. Η ίδια η πόλις της Ρώμης εψήφισε 70 τοις εκατό εναντίον της καταργήσεως του νόμου. Ακόμη και η πατρίδα του Πάπα, η Μπρέσια, εψήφισε εναντίον της καταργήσεως. Ένα τηλεγράφημα του Ηνωμένου Τύπου το απεκάλεσε αυτό ως «τη χειρότερη αποτυχία της Ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας στις Ιταλικές πολιτικές υποθέσεις αφότου τα Ιταλικά στρατεύματα ανάγκασαν τον Πάπα Πίο Θ΄ να κλεισθή στο Βατικανό, και ετερμάτισαν την κοσμική εξουσία της εκκλησίας στο έτος 1870.»
Το Καθολικό περιοδικό «Αμέρικα» (25 Μαΐου 1974) αναφερόμενο σε μια «ερευνητική ανασκόπησι από μέρους της ηγεσίας της Ιταλικής Εκκλησίας» είδε το γεγονός σαν να πλησιάζη πιθανώς ο «καιρός να διαλυθή ο απαρχαιωμένος τύπος των σχέσεων εκκλησίας και κράτους.»
Το ότι μπορεί να διακινδυνεύωνται πολύ περισσότερα από ένα νόμο του διαζυγίου φαίνεται από τα τηλεγραφήματα που δείχνουν ότι μόλις έγινε γνωστή η έκβασις του δημοψηφίσματος «αντικληρικές ομάδες ανήγγειλαν μια πανεθνική ενέργεια για τη συλλογή υπογραφών για μια που απαιτούσε να γίνη δημοψήφισμα για όλους τους νόμους που δίνουν στην Εκκλησία μια ειδική θέσι.» Μεταξύ αυτών των νόμων είναι και ένας που λέγει ότι «η Ρωμαϊκή, Καθολική, Αποστολική θρησκεία είναι η μόνη θρησκεία του κράτους.» Άλλοι νόμοι παρέχουν απαλλαγή φόρου και ειδικά προνόμια σε εκκλησιαστικές οργανώσεις.
Οι αναγνώστες της «Σκοπιάς» δεν θα εκπλαγούν γι’ αυτές τις εξελίξεις. Από καιρό υπάρχει στον τοίχο η «γραφή» που αναφέρεται στην προφητεία της Βίβλου.—Αποκάλ. 17:15-18.
Ένα Τρίτο Αφροδίσιο Νόσημα και Στοματικός Σεξουαλισμός
● Οι μολύνσεις ιού έρπητος δεν είναι καινούργιες. Προξενούν μεταξύ άλλων τον κοινόν έρπητα των χειλέων μέσα στο στόμα ή γύρω απ’ αυτό. Αλλά από το έτος 1960 οι μολύνσεις έρπητος έχουν κάμει δραματική εμφάνισι στο ρόλο ενός πολύ μολυσματικού αφροδισίου νοσήματος. Σ’ αυτόν τον τομέα, ο γεννητικός ιός του έρπητος έρχεται τώρα μετά τη γονόρροια (που είναι διαδεδομένη περίπου τριάντα φορές περισσότερο από τη σύφιλι). Οι μολύνσεις έρπητος των γεννητικών οργάνων ανδρών ή γυναικών προξενούν οδυνηρές παθήσεις. Μολονότι είναι προσωρινές, μπορούν να έχουν σοβαρές συνέπειες. Τα νεογέννητα βρέφη που περνούν από τη γεννητική οδό της μητέρας μπορεί να μολυνθούν, και περίπου ένα στα τέσσερα κρούσματα αποβαίνει θανατηφόρο. Τα επιζώντα βρέφη συχνά υποφέρουν από εγκεφαλικές παθήσεις. Εκτός απ’ αυτό, υπάρχουν αποδείξεις ότι ο γεννητικός έρπης συνδέεται με τον καρκίνο του αυχένος της μήτρας της γυναικός και ίσως επίσης και του προστάτου του ανδρός. Μελέτες επίσης κατέδειξαν μεγαλύτερη δυνατότητα εκτρώσεων στη διάρκεια της εγκυμοσύνης.
Το περιοδικό «Τάιμ» λέγει ότι ο γεννητικός έρπης μαστίζει «κυρίως εκείνους που επιδίδονται σε σεξουαλικές σχέσεις αδιάκριτα με τον τυχόντα,» ιδιαίτερα τους νεαρούς. Ο Δρ Έλμαρ Γ. Λουτς, γράφοντας στο περιοδικό «Νέα του Ιατρικού Κόσμου» (26 Απριλίου 1974), λέγει ότι επί χρόνια ετόνισε σε ασθενείς που ρωτούσαν για τον στοματογεννητικό σεξουαλισμό την δυνατότητα να «μεταδοθή αυτός ο ιός από την στοματική κοιλότητα στη γεννητική περιοχή και αντιστρόφως.» Προειδοποίησε ότι ο ελευθεριασμός από τις αυστηρότερες σεξουαλικές σχέσεις «δεν οδηγεί κατ’ ανάγκην σε ελευθερία, ή αν οδηγή σ’ αυτήν, αυτό γίνεται μόνο εις βάρος άλλων ελευθεριών. Οι αφύσικες μορφές του στοματικού σεξουαλισμού μπορούν να είναι επικίνδυνες,» λέγει, ενώ «η ηθικότης συχνά είναι υγιεινή.»
Αυτό τονίζει άλλη μια φορά την αλήθεια που αναγράφεται στην επιστολή προς Ρωμαίους 1:26, 27. Εκείνοι που επιδίδονται σε σεξουαλικές πράξεις ‘παρά φύσιν’ τελικά ‘απολαμβάνουν την πρέπουσαν αντιμισθίαν της πλάνης των.’