Υπάρχει Καιρός του Κρίνειν;
ΜΗ ΚΡΙΝΕΤΕ, δια να μη κριθήτε,» είπε ο Ιησούς Χριστός σ’ ένα πλήθος ακροατών. (Ματθ. 7:1) Μήπως εννοούσε μ’ αυτό να διαγραφούν οι κρίσεις όλων των ειδών; Ή, υπάρχουν φορές που είναι τελείως κατάλληλο να κρίνη κανείς χωρίς να έλθη κάτω από δυσμενή κρίσι από τον Θεό;
Η Αγία Γραφή οριστικά δείχνει ότι μέσα στην εκκλησία του αφιερωμένου λαού του Θεού εγείρονται περιστάσεις που απαιτούν κρίσι. Παραδείγματος χάριν, μπορεί να κληθούν πρεσβύτεροι να κρίνουν ομοπίστους των που έχουν εμπλακή σε αδικοπραγία. (1 Κορ. 6:1-6). Πρέπει ν’ αποφασίσουν αν τέτοιοι αμαρτωλοί μετανοούν πραγματικά και επιθυμούν να ζήσουν σε αρμονία με τις αρχές της Αγίας Γραφής. Στην περίπτωσι των αμετανόητων, οι πρεσβύτεροι πρέπει ν’ ακολουθήσουν την αρχή της Γραφής: «Εκβάλετε τον κακόν εκ μέσου υμών.»—1 Κορ. 5:13.
Μπορεί να παρατηρηθή, εν τούτοις, ότι όταν κρίνουν ένα άτομο ως αμετανόητον αμαρτωλό, οι πρεσβύτεροι ενεργούν σε αρμονία με την κρίσι που εκτίθεται ήδη στον Λόγο του Θεού.
Δεν κάνουν προσωπική κρίσι που βασίζεται στη δική τους γνώμη. Θα ήταν επικίνδυνο να το κάνουν αυτό και θα άνοιγε το δρόμο για προσωπικές προκαταλήψεις που θα επηρέαζαν τη γνώμη τους.
Ένας άλλος τομεύς στον οποίο οι πρεσβύτεροι πρέπει ν’ αποφασίσουν είναι όταν εξετάζουν αν Χριστιανοί αδελφοί έχουν τα προσόντα να υπηρετήσουν ως διακονικοί υπηρέται ή πρεσβύτεροι στην εκκλησία. Και πάλι, ο διορισμός που γίνεται δεν πρέπει να βασίζεται σε προσωπικές απόψεις αλλά στον Λόγο του Θεού. Οι πρεσβύτεροι πρέπει να είναι βέβαιοι ότι εκείνοι που συνιστώνται ή ότι εκείνοι που υπηρετούν τώρα ανταποκρίνονται στα Γραφικά προσόντα.
Επομένως, αν οι πρεσβύτεροι ατομικά έχουν σοβαρές επιφυλάξεις που βασίζονται στη Γραφή, πρέπει να έχουν το θάρρος να τις εκθέσουν ακόμη και αν το άτομο, του οποίου τα προσόντα εξετάζονται, είναι παρόν. Κατά καιρούς μερικοί μπορεί να είναι επιφυλακτικοί επειδή η πλειοψηφία έχει εκφρασθή ευνοϊκά στο να γίνη μια ωρισμένη σύστασις. Αλλ’ αυτό δεν είναι φρόνιμο. Μπορεί να συμβαίνη ώστε οι άλλοι να μη γνωρίζουν ωρισμένους παράγοντες που θα είχαν μια αναμφισβήτητη επίδρασι για τα αν ένα άτομο πραγματικά ανταποκρίνεται στις Γραφικές απαιτήσεις για κείνους στους οποίους εμπιστεύονται ευθύνες. Ή, οι επιφυλάξεις που έχει ένας πρεσβύτερος μπορεί να διευκρινισθούν με περαιτέρω συζήτησι. Οπωσδήποτε, είναι πολύ καλύτερα ν’ αφήνη την εκπαιδευμένη από τη Γραφή συνείδησι να μιλή ειλικρινά παρά να λυπηθή αργότερα για τον δισταγμό του να μιλήση, όταν αποδειχθή ότι η σύστασις ήταν ασύνετη.—1 Τιμ. 5:22.
Σε μερικές περιπτώσεις οι Χριστιανοί ως άτομα πρέπει ν’ αποφασίζουν αν ωρισμένα άτομα στην εκκλησία είναι καλοί σύντροφοι γι’ αυτούς ή για τα παιδιά τους. (1 Κορ. 15:33) Όταν το κάνουν αυτό, πρέπει να είναι βέβαιοι ότι κατευθύνονται από κρίσι που ήδη εκφράζεται στην Αγία Γραφή και ότι δεν υποκινούνται ιδιοτελώς. Κανένας Χριστιανός, ούτε ακόμη κι ένας πρεσβύτερος, δεν έχει εξουσία να κρίνη σύμφωνα με προσωπικό του κανόνα.
Ο απόστολος Παύλος στην επιστολή του στην εκκλησία της Θεσσαλονίκης, εξήτασε αυτό το ζήτημα για τον χειρισμό καταστάσεων που περιελάμβαναν άτομα που εκδήλωναν ένα κακό πνεύμα. Μερικοί στην εκκλησία ήσαν οκνηροί. Επωφελούντο από τη φιλοξενία των Χριστιανών αδελφών τους και ανεμιγνύοντο σε πράγματα που δεν τους αφωρούσαν. (2 Θεσσ. 3:11, 12) Όσο για τη στάσι των μελών της εκκλησίας ατομικά προς ένα άτομο που συνέχιζε μια τέτοια πορεία, ο Παύλος έγραψε: «Τούτον σημειώνετε· και μη συναναστρέφεσθε μετ’ αυτού, δια να ντραπή. Πλην μη θεωρείτε αυτόν ως εχθρόν, αλλά νουθετείτε ως αδελφόν.»—2 Θεσσ. 3:14, 15. Για να σημειώση ένα άτομο κάποιον σαν ένα πρόσωπο με το οποίο δεν πρέπει να συναναστρέφεται με κοινωνικό τρόπο ασφαλώς απαιτεί να εξετάση ωρισμένα πράγματα. Αλλ’ αυτή η εξέτασις δείχνει καλή κρίσι, εφόσον υποκινείται από επιθυμία να βοηθήση το άτομο ν’ αλλάξη την πορεία του. Συγχρόνως προστατεύει εκείνους που παύουν να τον συναναστρέφωνται από το να υποστούν μια κακή επιρροή.
Ειδικά οι γονείς πρέπει να το σκεφθούν αυτό όταν βοηθούν τα παιδιά τους να εκτιμήσουν ότι ακόμη και στην εκκλησία μπορεί να υπάρχουν μερικοί οι οποίοι, επειδή έχουν επηρεασθή πάρα πολύ από τον κόσμο στη συμπεριφορά, στην ομιλία και στις πράξεις, δεν αποτελούν καλούς συντρόφους.
Εν τούτοις, όταν ένας Χριστιανός κρίνη σύμφωνα με τους δικούς του κανόνες, στην πραγματικότητα κρίνει χωρίς εξουσία για την αξία ενός ατόμου ως πρόσωπον, Με το ν’ αναλαμβάνη να κρίνη με τους δικούς του κανόνες, θέτει τον εαυτό του σε σοβαρή θέσι ενώπιον του Θεού. Ο μαθητής Ιάκωβος το τόνισε αυτό λέγοντας: «Όστις καταλαλεί αδελφόν και κρίνε τον αδελφόν αυτού, καταλαλεί τον νόμον κα κρίνει τον νόμον· και εάν κρίνης τον νόμον, δε είσαι εκτελεστής του νόμου, αλλά κριτής. Εις είναι ο νομοθέτης, ο δυνάμενος να σώση και να απολέση· συ τις είσαι όστις κρίνεις τον άλλον;»—Ιακ. 4:11, 12.
Ο Ιάκωβος μπορούσε ορθά να χρησιμοποιή τέτοια δυνατή γλώσσα, επειδή οι Χριστιανοί διατάσσονται ν’ αγαπούν τους αδελφούς των. (Ιακ. 2:8· 1 Ιωάν. 3:14-17) Τώρα, θα ήταν στοργικό γι’ αυτούς να μιλούν εναντίον των αδελφών τους, να κρίνουν τις πράξεις, τα ελατήρια και τον τρόπο της ζωής τους με άλλον κανόνα εκτός απ’ αυτόν που βρίσκεται στην Αγία Γραφή; Ασφαλώς όχι. Μάλλον, άτομα που κρίνουν έτσι, θα εξύψωναν τον εαυτό τους σαν να ήσαν πάνω από τον νόμο της αγάπης που δίνει ο Θεός. (Ματθ. 22:36-40· Ρωμ. 13:8-10) Θα ‘έκριναν αυτόν τον νόμο’ σαν να μη εφαρμόζετο σ’ αυτούς!
Τι μπορεί να ωθήση ένα άτομο να εμπλακή σε εσφαλμένη κρίσι των αδελφών του; Μπορεί να επιβάλη τη συνείδησί του σ’ αυτούς σε αυστηρώς προσωπικά ζητήματα. Μπορεί να κάμη τις δικές του προτιμήσεις και τον τρόπο που ενεργεί τη βάσι για να κρίνη την αξία τους και τα κίνητρα τους. Μ’ αυτόν τον τρόπο αγνοεί το γεγονός ότι οι άνθρωποι διαφέρουν πολύ και έχουν διαφορετικές ανάγκες, συμπάθειες και αντιπάθειες. Είναι, λοιπόν, ζωτικό να προσέχη ένα άτομο να μη έχη μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του. Κανένα ατελές ανθρώπινο πλάσμα δεν μπορεί να θέτη τον εαυτό του σαν κανόνα για να κρίνη άλλους.
Στους Χριστιανούς επίσης δίδεται η συμβουλή να μη κρίνουν απίστους ως άτομα. Ο απόστολος Παύλος υπενθύμισε στους Χριστιανούς της Κορίνθου ότι «τους έξω ο Θεός θέλει κρίνει.» (1 Κορ. 5:13) Ο αφιερωμένος λαός του Θεού δεν έχει δικαίωμα να καταδικάζη άτομα έξω από την εκκλησία και να επιβάλη τιμωρία σ’ αυτά. Η νουθεσία που εφαρμόζεται στους Χριστιανούς είναι: «Μη εκδικήτε εαυτούς, αγαπητοί, αλλά δότε τόπον τη οργή· διότι είναι γεγραμμένον. Εις εμέ ανήκει η εκδίκησις, εγώ θέλω κάμει ανταπόδοσιν, λέγει ο Ιεχωβά.»—Ρωμ. 12:19. ΜΝΚ.
Από την άποψι αυτή, οι Χριστιανοί μπορεί ν’ ακολουθούν το καλό παράδειγμα του αρχαγγέλου Μιχαήλ. Όταν φιλονεικούσε με τον Διάβολο για το σώμα του Μωυσέως, ο Μιχαήλ «δεν ετόλμησε να επιφέρη εναντίον αυτού κατηγορίαν βλάσφημον, αλλ’ είπεν· Ο Ιεχωβά να σε επιτιμήση.» (Ιούδας 9, ΜΝΚ) Μ’ αυτόν τον τρόπο ο Μιχαήλ έδειξε κατάλληλη εκτίμησι και σεβασμό για τη θέσι του Ιεχωβά ως του Υπερτάτου Κριτού.
Επί πλέον, οι Χριστιανοί δεν πρέπει να κρίνουν τους άλλους σαν να είναι τόσο αμαρτωλοί ώστε να μη αξίζη ν’ ακούσουν τα «αγαθά νέα» της βασιλείας του Θεού. Γνωρίζουν ότι είναι επιθυμία του Θεού όλοι οι άνθρωποι, αν το επιθυμούν βέβαια, να έλθουν σε επίγνωσι της αληθείας και να σωθούν. (1 Τιμ. 2:3, 4). Γι’ αυτό πρέπει να δείξουν την αγάπη τους στους συνανθρώπους αμερόληπτα, καταβάλλοντας προσπάθεια να πλησιάσουν τον καθένα με το παρηγορητικό άγγελμα που περιέχεται στην Αγία Γραφή.
Ασφαλώς, λοιπόν, οι Χριστιανοί μπορούν να εκφέρουν σοβαρές κρίσεις για άτομα μόνον όταν το κάνουν αυτό με βάσι την Αγία Γραφή. Το να βασίζωνται σε προσωπική γνώμη ή προτίμησι μπορεί να οδηγήση στο να κριθούν οι ίδιοι δυσμενώς από τον Υπέρτατο Κριτή, τον Ιεχωβά Θεό.