Η Στοργική Ιδιότης της Αγαθωσύνης

ΑΓΑΘΩΣΥΝΗ είναι η ηθική τελειότης, η αρετή ή η κατάστασις του να είναι κανείς καλός και ηθικώς υγιής. Αυτή η ιδιότης μπορεί να κάμη πραγματικά έκκλησι στην καρδιά. Έχει μια εξαιρετικά μεγάλη δύναμι να υποκινή τους ανθρώπους να κάνουν ό,τι είναι ορθό και ωφέλιμο για τους άλλους. Σύμφωνα με την Αγία Γραφή, η αγαθωσύνη είναι ένας καρπός του πνεύματος του Θεού. (Γαλ. 5:22) Ορθά επομένως μπορεί να λεχθή ότι ο ίδιος ο Θεός είναι το τελειότερο πρότυπο της αγαθωσύνης.

Ένα περιστατικό στις ημέρες της επιγείου διακονίας του Ιησού τονίζει αυτό το σπουδαίο γεγονός. Ένας πλούσιος νέος τον απεκάλεσε «Αγαθό Διδάσκαλο,» και κατόπιν τον ερώτησε, «Τι να κάμω διά να κληρονομήσω ζωήν αιώνιον;» Απαντώντας ο Ιησούς Χριστός κατηύθυνε την προσοχή αυτού του νέου στον Θεό, λέγοντας: «Τι με λέγεις αγαθόν; Ουδείς αγαθός ειμή εις, ο Θεός.»—Μάρκ. 10:17, 18.

Ο Ιησούς Χριστός ως τέλειος Υιός του Θεού, είχε πράγματι ηθική τελειότητα η αγαθωσύνη. Εν τούτοις, δεν εδέχθη την προσωνυμία «Αγαθός» σαν έναν τίτλο, διότι αυτός ο ίδιος συμμορφωνόταν με το τέλειο πρότυπο της αγαθωσύνης, που προέρχεται από τον Πατέρα του. Με το ν’ αρνηθή να δεχθή τον προσδιορισμό του «Αγαθού» ως τίτλο, ο Ιησούς Χριστός δόξασε τον Πατέρα του ως το πραγματικό υπόδειγμα της αγαθωσύνης.—Συγκρίνατε με το Ιωάννης 7:16-18.

ΜΙΜΗΘΕΙΤΕ ΤΗΝ ΑΓΑΘΩΣΥΝΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Όπως ο Ιησούς Χριστός, πρέπει κι εμείς να επιθυμούμε να μιμηθούμε την αγαθωσύνη του Θεού. Αυτό μπορούμε να το κάνωμε μόνο αν εκτιμήσωμε πώς ο Ιεχωβά Θεός έδειξε αγαθωσύνη στο ανθρώπινο γένος.

Αυτή η ίδια η ύπαρξις της ανθρώπινης φυλής αποδεικνύει την αγαθωσύνη του Θεού. Αυτή η γη είναι εφωδιασμένη θαυμάσια για να συντηρή τη ζωή. Ακόμη και οι αχάριστοι και οι αγνώμονες άνθρωποι ωφελούνται από τις γενναιόδωρες προμήθειες του Θεού.—Ματθ. 5:45· Λουκ. 6:32-35· Πράξ. 17:25.

Η Αγία Γραφή δείχνει ότι ο Ιεχωβά Θεός θα μπορούσε να στερήση τον ζωογόνο ήλιο και τη βροχή από εκείνους που δεν τον υπηρετούν. Εν τούτοις, λόγω της αγαθωσύνης του, ελάχιστες φορές χρησιμοποίησε αυτή την εξουσία του, κι αυτό το έκαμε για λίγο μόνον χρόνο και για ένα ειδικό σκοπό. (Έξοδ. 10:23· Αμώς 4:7· Ιακ. 5:17, 18) Όπως ετόνισε ο απόστολος Παύλος στους κατοίκους της αρχαίας πόλεως των Λύστρων: «Καίτοι δεν αφήκεν αμαρτύρητον εαυτόν αγαθοποιών, δίδων εις ημάς ουρανόθεν βροχάς και καιρούς καρποφόρους, γεμίζων τροφής και ευφροσύνης τας καρδίας ημών.» (Πράξ. 14:17) Όχι ο Θεός, αλλά τα ατελή ανθρώπινα συστήματα είναι υπεύθυνα για το γεγονός ότι εκατομμύρια άνθρωποι σήμερα δεν απολαμβάνουν πλήρως τις γενναιόδωρες προμήθειές του.

Εκτός από το ότι έδωσε σε μας τους ανθρώπους τη δυνατότητα να ζούμε, ο Ιεχωβά Θεός επρομήθευσε, επίσης, και τη βάσι για να μας απελευθερώση από την αμαρτία και τον θάνατο. Αυτό το έκαμε με μεγάλη δαπάνη εκ μέρους του, προσφέροντας τον πρωτότοκο Υιό του για μας κι επιτρέποντάς του να δώση τη ζωή του ως αντίλυτρο. Χωρίς αμφιβολία ο Ιεχωβά Θεός δεν είχε καμμιά υποχρέωσι να το κάμη αυτό. Κανένας άνθρωπος δεν εδικαιούτο να λάβη τα οφέλη αυτής της εξαγοράς σαν κάτι που του ωφείλετο επειδή το είχε κερδίσει. Αυτό συμβαίνει διότι παρά τις καλύτερες προσπάθειές μας δεν μπορούμε να ανταποκριθούμε πλήρως στο πρότυπο της αγαθωσύνης και της δικαιοσύνης του Θεού.

Δίδοντας έμφασι στη μεγάλη αγάπη και στην αγαθωσύνη του Θεού να προμηθεύση τον Υιό του ως αντίλυτρο, ο απόστολος Παύλος έγραψε στην επιστολή του προς Ρωμαίους 5:6-8 : «Επειδή ο Χριστός, ότε ήμεθα έτι ασθενείς, απέθανε κατά τον ωρισμένον καιρόν υπέρ των ασεβών. Διότι μόλις υπέρ δικαίου θέλει αποθάνει τις· επειδή υπέρ του αγαθού ίσως και τολμά τις να αποθάνη· αλλ’ ο Θεός δεικνύει την εαυτού αγάπην εις ημάς, διότι ενώ ημείς ήμεθα ετι αμαρτωλοί, ο Χριστός απέθανεν υπέρ ημών.»

Από τον τρόπο με τον οποίο ο Ιεχωβά Θεός έδειξε αγαθωσύνη, μπορούμε να διακρίνωμε ότι αυτή είναι μια θετική ιδιότης. Περιλαμβάνει το να κάνωμε καλά και ωφέλιμα πράγματα σ’ εκείνους που μπορεί να είναι αχάριστοι και αγνώμονες.

Εκείνος που μιμείται την αγαθωσύνη του Θεού κάνει περισσότερα από όσα απαιτεί από αυτόν η απλή δικαιοσύνη. Μολονότι είναι δίκαιος, αμερόληπτος, έντιμος και ηθικώς καθαρός, ο «αγαθός» άνθρωπος έχει επίσης θέρμη, κατανόησι και συμπάθεια. Ενδιαφέρεται πραγματικά για τους ανθρώπους. Αναζητεί ευκαιρίες για να εκφράση τη συμπάθεια και το ενδιαφέρον του, βοηθώντας πρόθυμα εκείνους που βρίσκονται σε πραγματική ανάγκη. Επειδή εκτιμά το γεγονός ότι ο Ιεχωβά Θεός έδωσε τον Υιόν του χάριν του ανθρωπίνου γένους, ο «αγαθός» άνθρωπος επιθυμεί να λάβουν κι άλλοι τα οφέλη του αντιλύτρου και γι’ αυτό, καταβάλλει τις καλύτερες προσπάθειές του για να βοηθήση τους άλλους να έλθουν σε μια επιδοκιμασμένη σχέσι με τον Δημιουργό.

Ο «αγαθός» άνθρωπος βρίσκεται σε οξεία αντίθεσι μ’ έναν που προσκολλάται επίμονα σε τυπικούς κανόνες και κανονισμούς. Αυτό φαίνεται καλά από την περίπτωσι του Ιησού Χριστού και των θρησκευτικών ηγετών του Ιουδαϊσμού τον πρώτο αιώνα μ.Χ. Επί παραδείγματι όταν ο Ιησούς είδε κάποιο Σάββατο έναν άνθρωπο με ξηρά χείρα, τον εσπλαγχνίσθη και του θεράπευσε το χέρι. Εν τούτοις οι θρησκευτικοί ηγέται εναντιώθηκαν επειδή θεώρησαν αυτή τη θεραπεία ως παραβίασι της τηρήσεως της παραδόσεως του Σαββάτου. Η στενή των προσκόλλησις στη δική των άποψι σχετικά με το ορθό τούς έκαμε σκληρούς και απαθείς προς έναν άνθρωπο που βρισκόταν σε ανάγκη. (Λουκ. 6:8-11) Προφανώς η στάσις αυτοδικαιώσεως των θρησκευτικών ηγετών δεν ήταν θερμή, ελκυστική. Στην πραγματικότητα, παρεβίαζε το πνεύμα του Λόγου του Θεού.

Αλλά τι μπορεί να λεχθή για ένα άτομο που απλώς εκπληρώνει τις υποχρεώσεις του από συναίσθησι του καθήκοντός του; Όπως δείχνουν τα εδάφια Ρωμαίους 5:6-8, ακόμη κι όταν έχη δίκιο δεν γίνεται ιδιαίτερα αγαπητό στους άλλους. Οι άνθρωποι μπορεί να σέβωνται τη δικαιοσύνη του ακόμη και να θαυμάζουν την προσήλωσί του σε αρχές. Αλλά δεν θα ήσαν πρόθυμοι να κάμουν κάποια θυσία γι’ αυτόν, ούτε να χάσουν τη ζωή τους για χάρι του.

Αλλά ο «αγαθός» άνθρωπος είναι πολύ διαφορετικός. Αυτός ενδιαφέρεται μ’ έναν ενεργητικό τρόπο για τους άλλους, κι εργάζεται ανιδιοτελώς γι’ αυτούς χωρίς ν’ αποβλέπη σε κάποια ανταπόδοσι ή κάποια άλλη ειδική μεταχείρισι. Η ανιδιοτελής προσφορά του εαυτού του κάμει έκκλησι στις καρδιές των άλλων. Τους ωθεί να θέλουν να κάνουν καλά πράγματα γι’ αυτόν. Όπως ετόνισε ο Ιησούς: «Δίδετε, και θέλει δοθή εις εσάς· μέτρον καλόν, πεπιεσμένον και συγκεκαθισμένον και υπερεκχυνόμενον θέλουσι δώσει εις τον κόλπον σας.»—Λουκ. 6:38.

Ο απόστολος Παύλος εφήρμοσε βέβαια αυτά τα λόγια. Κάνοντας μια ανασκόπησι της δραστηριότητος του με τους πρεσβυτέρους της εκκλησίας της Εφέσου, είπε: «Ενθυμούμενοι ότι τρία έτη νύκτα και ημέραν δεν έπαυσα νουθετών μετά δακρύων ένα έκαστον . . . Αργύριον ή χρυσίον ή ιμάτιον ουδενός επεθύμησα· σεις δε αυτοί εξεύρετε ότι εις τας χρείας μου και εις τους όντας μετ’ εμού αι χείρες αύται υπηρέτησαν. Κατά πάντα υπέδειξα εις εσάς ότι ούτω κοπιάζοντες πρέπει να βοηθήτε τους ασθενείς και να ενθυμήσθε τους λόγους του Κυρίου Ιησού, ότι αυτός είπε· Μακάριον είναι να δίδη τις μάλλον παρά να λαμβάνη.»—Πράξ. 20:31, 33-35.

Με το παράδειγμα που είχε δώσει ο Παύλος επιδεικνύοντας αγαθωσύνη, είχε γίνει πολύ αγαπητός σ’ εκείνους τους πρεσβυτέρους. Έτσι, καθώς εσκέπτοντο την πιθανότητα να μην τον ξαναδούν σωματικώς, ανελύθησαν σε δάκρυα και «έγεινε κλαυθμός πάντων, και πεσόντες επί τον τράχηλον του Παύλου κατεφίλουν αυτόν.»—Πράξ. 20:37, 38.

Αν κατανοήσωμε τι έχει κάμει ο Ιεχωβά Θεός για μας, κι εμείς, όπως ο απόστολος Παύλος, θα θελήσωμε να μιμηθούμε την αγαθωσύνη του. Έχοντας αυτό υπ’ όψιν, ας αναζητούμε ευκαιρία για να εργαζώμεθα το καλό προς τους άλλους, προσφέροντας ανιδιοτελώς τον εαυτό μας για να βοηθήσωμε εκείνους που βρίσκονται σε σωματική και πνευματική ανάγκη. Μ’ αυτόν τον τρόπο μπορούμε κι εμείς να γίνωμε αγαπητοί στους άλλους.