Τύρος—Μια Προδοτική Πόλις

ΛΙΓΕΣ πόλεις στον αρχαίο κόσμο ήσαν τόσο προδοτικές όπως η Τύρος. Οι πόλεις που γειτόνευαν με τον Ισραήλ δεν ήθελαν να έχουν καμμιά φιλική σχέσι μ’ εκείνους που λάτρευαν τον Ιεχωβά Θεό. Αλλά τουλάχιστον για λίγο καιρό, η Τύρος έδειξε πολύ διαφορετική στάσι.

Ο Χειράμ ο βασιλεύς της Τύρου, παραδείγματος χάριν, απελάμβανε φιλικές σχέσεις με τους Ιουδαίους βασιλείς Δαβίδ και Σολομώντα. Εβοήθησε τον Σολομώντα με υλικά και προσωπικό στην οικοδόμησι του θαυμάσιου ναού του Ιεχωβά στην Ιερουσαλήμ. (1 Βασ. 5:2-6· 2 Χρον. 2:3-10) Αργότερα, ο Χειράμ και ο Σολομών έκαμαν μαζί μια εκτεταμένη επιχείρησι πλοίων. Στην Εσιών-Γάβερ στον κόλπο της Άκαμπα, ο Σολομών είχε κάμει ένα στόλο. Αυτά τα πλοία επανδρώθηκαν αργότερα από υπηρέτες του Σολομώντος κι επίσης από επιδέξιους ναυτικούς που είχε στείλει ο Χειράμ.—1 Βασ. 9:26-28.

Αλλά οι φιλικές σχέσεις μεταξύ της Τύρου και του λαού της διαθήκης του Θεού, του Ισραήλ, δεν διήρκεσαν επί πολύ. Με ύπουλο τρόπο, η Τύρος τελικά συνήψε συμμαχία με τους εχθρούς του Ισραήλ. Ο θεόπνευστος ψαλμωδός έγραψε τα εξής: «Κακήν βουλήν έλαβον κατά του λαού σου [του Θεού] και συνεβουλεύθησαν κατά των εκλεκτών σου. Είπον, Έλθετε και ας εξολοθρεύσωμεν αυτούς από του να ήναι έθνος· και το όνομα του Ισραήλ ας μη μνημονεύηται πλέον. Διότι εκ συμφώνου συνεβουλεύθησαν κατά σου· αι σκηναί του Εδώμ και οι Ισμαηλίται. Ο Μωάβ και οι Αγαρηνοί· ο Γεβάλ και ο Αμμών και ο Αμαλήκ· οι Φιλισταίοι μετά των κατοικούντων την Τύρον.»—Ψαλμ. 83:4-8.

Η προδοσία της Τύρου έφθασε σε τέτοιο σημείο ώστε στα σκλαβοπάζαρά της επωλούσε Ισραηλίτας στους Έλληνας και στους Εδωμίτας. Επειδή δεν γίνεται καμμιά μνεία στην Αγία Γραφή για άμεσο πόλεμο μεταξύ Τύρου και Ισραήλ, μπορούμε να υποθέσωμε ότι εκείνοι που επωλούντο μπορεί να είχαν συλληφθή αιχμάλωτοι από άλλα έθνη και αργότερα να περιήλθαν στα χέρια των εμπόρων σκλάβων της Τύρου, ή μπορεί οι Τύριοι να έκαμαν σκλάβους τους Ισραηλίτας που έφευγαν και ζητούσαν καταφύγιο στην Τύρο και στην περιοχή της.

Λόγω της προδοσίας της Τύρου, ο Ιεχωβά μέσω των προφητών του, δήλωσε ότι η πόλις και οι κάτοικοί της θα καταστρέφοντο. Διαβάζομε τα εξής: «Χωρίς αργοπορίας ταχέως θέλω επιστρέψει το ανταπόδομά σας επί την κεφαλήν σας. Διότι . . . τους . . . υιούς Ιούδα και τους υιούς Ιερουσαλήμ επωλήσατε εις τους υιούς των Ελλήνων.» (Ιωήλ 3:4-6) «Ούτω λέγει ο Ιεχωβά· Δια τας τρεις παραβάσεις της Τύρου και δια τας τέσσαρας δεν θέλω αποστρέψει την τιμωρίαν αυτής· διότι παρέδωκαν τον λαόν μου εις αιχμαλωσίαν τελείαν εις τον Εδώμ και δεν ενεθυμήθησαν την αδελφικήν συνθήκην· αλλά θέλω εξαποστείλει πυρ εις το τείχος της Τύρου και θέλει καταφάγει τα παλάτια αυτής.» (Αμώς 1:9, 10, ΜΝΚ) Αυτά τα προφητικά λόγια εκπληρώθησαν προοδευτικά με την πάροδο των αιώνων.

Η ΠΟΛΙΟΡΚΙΑ ΤΟΥ ΝΑΒΟΥΧΟΔΟΝΟΣΟΡΟΣ

Ο Βαβυλώνιος Βασιλεύς Ναβουχοδονόσορ άρχισε την πολιορκία της Τύρου λίγον καιρό μετά την καταστροφή της Ιερουσαλήμ και του ενδόξου ναού της. Σύμφωνα με τον Ιουδαίο ιστορικό του πρώτου αιώνος, τον Ιώσηπο, η πολιορκία διήρκεσε δεκατρία χρόνια. Στη διάρκεια της μακράς και εξαντλητικής πολιορκίας, οι κεφαλές των στρατιωτών ‘εφαλακρώθησαν’ λόγω του ερεθισμού από τις περικεφαλαίες και οι ώμοι των ‘εξεδάρθησαν’ επειδή μετέφεραν υλικά που χρησιμοποιούντο για την κατασκευή πολιορκητικών έργων. Εν τούτοις, παρ’ όλη αυτή την προσπάθεια, ο Ιεζεκιήλ, στο 29 κεφάλαιο εδάφιο 18, αναφέρει τα εξής: «Μισθόν όμως δια την Τύρον δεν έλαβεν ούτε αυτός ο Ναβουχοδονόσορ ούτε το στράτευμα αυτού δια την δουλείαν, την οποίαν εδούλευσε κατ’ αυτής.»

Η κοσμική ιστορία δεν αναφέρει πόσο πλήρης και αποτελεσματική απεδείχθη ότι ήταν η Βαβυλωνιακή πολιορκία. Από την προφητική περιγραφή όμως που περιέχεται στο βιβλίο του Ιεζεκιήλ, μαθαίνομε ότι οι Τύριοι υπέστησαν μεγάλες ζημίες σε άνδρες και σε περιουσία. (Ιεζ. 26:7-12) Προφανώς, λοιπόν, οι Βαβυλώνιοι δεν έλαβαν ‘μισθό’ γι’ αυτές τις σθεναρές προσπάθειές των, επειδή δεν έλαβαν αυτό που είχαν ελπίσει να λάβουν. Τα λάφυρα που πήραν δεν ήσαν αντάξια των προσδοκιών τους. Αυτό ίσως συνέβη επειδή μόνο η ηπειρωτική πόλις υπέστη καταστροφή, ενώ η νησιωτική πόλις, σε μικρή απόστασι από την παραλία, διέφυγε την καταστροφή.

Οι αποδείξεις δείχνουν ότι η Τύρος ανέρρωσε από το πλήγμα που έλαβε από τους Βαβυλώνιους. Όταν οι Ισραηλίτες επέστρεψαν στην Ιουδαία και στην Ιερουσαλήμ από τη Βαβυλωνιακή εξορία, οι Τύριοι προσέφεραν ξυλεία κέδρου από τον Λίβανο για την ανοικοδόμησι του ναού του Ιεχωβά στην Ιερουσαλήμ. (Έσδρας 3:7) Χρόνια αργότερα, στις ημέρες του Νεεμία, Τύριοι έμποροι ζούσαν στην Ιερουσαλήμ και πουλούσαν ψάρια και μεγάλη ποικιλία άλλων εμπορευμάτων στην πόλι.—Νεεμ. 13:16.

Η ΠΟΛΙΟΡΚΙΑ ΤΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ

Αλλά οι προφητείες κατά της Τύρου δεν παρέμειναν ανεκπλήρωτες. Η πόλις επρόκειτο ν’ απογυμνωθή απ’ όλη της τη δόξα. Τονίζοντας το γεγονός ότι η Τύρος δεν είχε υποστή την τελική εκπλήρωσι των προφητειών που απευθύνοντο σ’ αυτήν, ο Ιεχωβά Θεός υπεκίνησε τον προφήτη του Ζαχαρία να δηλώση τα εξής: «Ο Ιεχωβά θέλει σκυλεύσει αυτήν [την Τύρον] και θέλει πατάξει εν τη θαλάσση την δύναμιν αυτής, και αυτή θέλει καταναλωθή εν πυρί.» (Ζαχ. 9:4, ΜΝΚ) Αυτή, καθώς και προηγούμενες προφητείες, άρχισαν να εκπληρώνωνται μ’ έναν εκπληκτικό τρόπο το έτος 332 π.Χ.

Τότε ο Αλέξανδρος ο Μέγας από τη Μακεδονία, αφού εισέβαλε στη Μέση Ανατολή, απήτησε να υποταχθούν σ’ αυτόν οι πόλεις της Φοινίκης περιλαμβανομένης και της Τύρου. Μολονότι οι άλλες πόλεις υπετάχθησαν στον Αλέξανδρο, η Τύρος αρνήθηκε ν’ ανοίξη τις πύλες της σ’ αυτόν. Εκείνον τον καιρό η πόλις βρισκόταν σ’ ένα νησί που απείχε περίπου μισό μίλι (0,8 χιλιόμετρα) από την ηπειρωτική χώρα και προστατευόταν από τα ογκώδη οχυρώματα. Το τμήμα του τείχους που έβλεπε στην ηπειρωτική χώρα είχε ύψος περίπου 150 ποδών (46 μέτρα).

Αντιμετωπίζοντας την πείσμονα άρνησι της Τύρου να υποταχθή σ’ αυτόν, ο Αλέξανδρος άρχισε την πολιορκία του κατά της πόλεως. Επειδή δεν είχε στόλο, διέταξε να καταστραφή η παλαιά ηπειρωτική πόλις της Τύρου και τα συντρίμμια να χρησιμοποιηθούν για την οικοδόμησι ενός κυματοθραύστου ή ανυψωμένης οδού που θα ωδηγούσε στη νησιωτική πόλι. Στο τελευταίο άκρον της ανυψωμένης αυτής οδού, που είχε περίπου διακόσια πόδια (61 μέτρα) πλάτος, εγκατέστησε πολεμικές μηχανές και ανήγειρε πύργους. Χρησιμοποιώντας εμπρηστικά πλοία, οι Τύριοι κατώρθωσαν να καταστρέψουν αυτούς τους πύργους και προκάλεσαν επίσης ζημιές στον κυματοθραύστη. Χωρίς να καμφθή, ο Αλέξανδρος είπε ν’ ανεγείρουν πάλι τους πύργους και φάρδυνε τον κυματοθραύστη. Επειδή αντελήφθη ότι δεν θα επετύγχανε πλήρως χωρίς πλοία, ο Αλέξανδρος ένωσε έναν τεράστιο στόλο από τη Σιδώνα, τη Ρόδο, τον Μαλλό, τους Σόλους, τη Λυκία, τη Μακεδονία και την Κύπρο. Έτσι οι κάτοικοι της Τύρου έχασαν τον έλεγχο στη θάλασσα. Η πτώσις της πόλεως ήταν βεβαία.

Μη θέλοντας να παρατείνη την πολιορκία, ο Αλέξανδρος διέταξε την κατασκευή μιας πλωτής πολιορκητικής εξέδρας επάνω στην οποία συσσωρεύθηκαν κριοί (πολιορκητικές μηχανές). Οι δυνάμεις του τότε εισέβαλαν στα δύο λιμάνια της Τύρου και συνέτριψαν τα οχυρώματά της.

Μετά από πολιορκία επτά μηνών, η Τύρος έπεσε. Επειδή αντιμετώπισαν απελπισμένη αντίστασι ακόμη και αφού κατελήφθη η πόλις, οι άνδρες του Αλεξάνδρου πυρπόλησαν την Τύρο. Εκτός από τους 8.000 Τυρίους που εσφάγησαν στη μάχη, 2.000 φονεύθηκαν αργότερα για αντίποινα και 30.000 πωλήθηκαν σε αιχμαλωσία.

ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΔΟΞΗΣ ΤΗΣ ΤΥΡΟΥ

Μολονότι πολλές φορές μετά απ’ αυτό η Τύρος προσπάθησε ν’ αναβιώση, η Βιβλική προφητεία εξεπληρώθη σ’ αυτήν. Σήμερα δεν υπάρχει η παλιά δόξα της Τύρου. Τα ερείπια και ένα μικρό λιμάνι που ονομάζεται Σοούρο, χαρακτηρίζουν την τοποθεσία. Σχετικά μ’ αυτό το μέρος, η Βρεταννική Εγκυκλοπαιδεία (1971) σημειώνει ότι «δεν έχει καμμιά ιδιαίτερη σημασία· είχε περίπου 16.483 πληθυσμό το 1961.» (Τόμος 22, σελ. 452) Επομένως, η ιστορία της Τύρου μέχρι σήμερα επιβεβαιώνει την αληθινότητα των εξής προφητικών λόγων:

«Εγώ [ο Ιεχωβά] είμαι εναντίον σου, Τύρος, και θέλω επεγείρει εναντίον σου έθνη πολλά, ως επεγείρει η θάλασσα τα κύματα, αυτής. Και θέλουσι καταστρέψει τα τείχη της Τύρου και κατεδαφίσει τους πύργους αυτής· και θέλω ξύσει το χώμα αυτής απ’ αυτής και καταστήσει αυτήν ως λειόπετραν. Θέλει είσθαι δια να εξαπλόνωσι δίκτυα εν μέσω της θαλάσσης.»—Ιεζ. 26:3-5, ΜΝΚ.

Η τύχη της Τύρου δείχνει σαφώς ότι ο Ιεχωβά Θεός δεν παίρνει στα ελαφρά τις προδοτικές ενέργειες. Αυτό πρέπει να μας εντυπώση τη σπουδαιότητα του να γνωρίσωμε το θέλημα του Θεού και να προσκολληθούμε με πιστότητα σ’ αυτόν. Όπως ακριβώς δεν θ’ αφήση ατιμώρητη την προδοσία, έτσι επίσης δεν θ’ αφήση και χωρίς ανταμοιβή τους πιστούς δούλους του. «Δεν είναι άδικος ο Θεός» έγραψε ο απόστολος Παύλος στους ομοπίστους του, «ώστε να λησμονήση το έργον σας και τον κόπον της αγάπης, την οποίαν εδείξατε εις το όνομα αυτού.»—Εβρ. 6:10.