Συνεχίστε να Υπομένετε

«Εγώ δε θέλω επιβλέψει επί Ιεχωβά· θέλω προσμείνει τον Θεόν της σωτηρίας μου· ο Θεός μου θέλει μου εισακούσει.»—Μιχ. 7:7, ΜΝΚ.

1. Ποια καλά οφέλη προέκυψαν από την εκδήλωσι της υπομονής του Ιεχωβά;

Η ΥΠΟΜΟΝΗ πραγματικά φέρνει πλούσια οφέλη. Η υπομονή του Θεού έχει διανοίξει στο ανθρώπινο γένος τη μεγαλειώδη ευκαιρία της αιωνίου ζωής για όσους πραγματικά είναι επιδοκιμασμένοι δούλοι του. (Ιωάν. 17:3· 2 Πέτρ. 3:9· 1 Τιμ. 2:3, 4) Η υπομονή του Θεού παρέσχε στους ανθρώπους τον χρόνο να μάθουν τις απαιτήσεις του και ν’ αρχίσουν να συμμορφώνωνται μ’ αυτές. Πολλοί το έκαμαν αυτό. Ως αποτέλεσμα τούτου, αυτοί οι άνθρωποι και τώρα ακόμη απολαμβάνουν μια ζωή με νόημα, αποφεύγοντας τις απογοητεύσεις και τα δεινά που επέρχονται σ’ εκείνους οι οποίοι αγνοούν τους δικαίους κανόνες του Θεού.

2. Αν εκδηλώνωμε υπομονή στις σχέσεις μας με τους άλλους, πώς ωφελούμεθα εμείς τώρα;

² Και στο ατομικό ακόμη επίπεδο, η υπομονή φέρνει ανταμοιβές. Ο υπομονητικός άνθρωπος δεν αφήνει τον εαυτό του ν’ αναστατώνεται γρήγορα και επομένως έχει λιγώτερες πιθανότητες να ενεργή απερίσκεπτα. Έτσι, διατηρεί μια αγαθή συνείδησι και αποφεύγει περιττές φιλονεικίες και διαμάχες. Ωφελείται επίσης και η υγεία. Μια Βιβλική παροιμία λέγει: «Η υγιαίνουσα καρδία (η ήρεμη καρδιά, ΜΝΚ) είναι ζωή της σαρκός.» (Παροιμ. 14:30) Η ηρεμία και η υπομονή, ακόμη και σε περιστάσεις δοκιμασίας, παρατείνουν την ευεξία όλου του σώματος. Εξ άλλου, οι συνεχείς αναστατώσεις και οι ερεθισμοί είναι σαν μια νόσος που μπορεί να εξασθενήση τον ανθρώπινο σκελετό. Έχοντας υπ’ όψιν τα οφέλη που προέρχονται από την επίδειξι υπομονής, πρέπει ασφαλώς να θέλωμε να δείχνωμε αυτή την καλή ιδιότητα.

3. Γιατί πρέπει να θεωρούμε υποχρέωσί μας να είμεθα υπομονητικοί με τους άλλους;

³ Υπάρχει κι άλλος ένας σοβαρός λόγος για τον οποίο πρέπει να είμεθα υπομονητικοί. Πρέπει να θεωρούμε την υπομονή σαν μια υποχρέωσι. Γιατί; Εξετάστε την αρχή που εξέθεσε ο Ιησούς Χριστός: «Πάντα όσα αν θέλητε να κάμνωσιν εις εσάς οι άνθρωποι, ούτω και σεις κάμνετε εις αυτούς.» (Ματθ. 7:12) Μήπως δεν θέλομε να δείχνουν και σ’ εμάς υπομονή οι άνθρωποι; Όταν οι άλλοι μάς ακούουν υπομονητικά για σπουδαία ζητήματα, το εκτιμούμε αυτό. Μας ευχαριστεί η συναναστροφή μ’ εκείνους που εξηγούν υπομονητικά τα πράγματα που εμείς δεν καταλαβαίναμε. Είναι πολύ πιο εύκολο να σχετιζώμεθα με ανθρώπους που είναι πρόθυμοι να παραβλέπουν τα μικρά ελαττώματά μας, που μας υπομένουν παρά τα επανειλημμένα παραπτώματά μας. Δεν αποτελούν λοιπόν όλ’ αυτά τομείς στους οποίους πρέπει να δείχνωμε υπομονή;

4. Ποιος πρέπει να είναι ο κύριος λόγος για να θέλωμε να είμεθα υπομονητικοί;

⁴ Για μας τους Χριστιανούς, ο πιο ισχυρός λόγος για να θέλωμε να είμεθα υπομονητικοί πρέπει να είναι η επιθυμία μας να ευαρεστούμε τον Ιεχωβά Θεό. Αφού αυτός είναι υπομονητικός, εμείς καλούμεθα να τον μιμηθούμε σ’ αυτό το ζήτημα. Η Αγία Γραφή μάς προτρέπει: «Γίνεσθε . . . μιμηταί του Θεού ως τέκνα αγαπητά.» (Εφεσ. 5:1) Αλλά τι θα μας βοηθήση ν’ αντανακλούμε την υπομονή του Θεού σε μεγαλύτερο βαθμό;

ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΕΤΕ ΤΗ ΣΟΒΑΡΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΑΝΥΠΟΜΟΝΗΣΙΑΣ

5. Με ποιο ανεπιθύμητο χαρακτηριστικό συνδέει, την ανυπομονησία το εδάφιο Εκκλησιαστής 7:8, και πώς μπορεί να εκδηλωθή αυτό;

⁵ Πρέπει ν’ αποφεύγωμε να παίρνωμε στα ελαφρά την αδικαιολόγητη ανυπομονησία. Η Αγία Γραφή λέγει: «Καλήτερος ο μακρόθυμος παρά τον υψηλόφρονα. Μη σπεύδε εν τω πνεύματί σου να θυμώνης· διότι ο θυμός αναπαύεται εν τω κόλπω των αφρόνων.» (Εκκλησ. 7:8, 9) Σημειώστε ότι ο υπομονητικός άνθρωπος αντιπαραβάλλεται εδώ με τον υψηλόφρονα, τον επηρμένο. Ο επηρμένος μπορεί να σκέπτεται ως εξής: Γιατί εγώ πρέπει ν’ ανέχομαι τους ερεθισμούς και τις ενοχλήσεις που προξενούνται από την αφροσύνη και την ιδιοτέλεια των άλλων; Ποιος νομίζουν ότι είμαι; Επίσης, ο υψηλόφρων σπεύδει να τα εκλάβη όλα ως προσωπικά και να εναντιώνεται σε οποιονδήποτε θα ήθελε να τον διορθώση. Εκτρέφει μνησικακία, κρατώντας την κοντά του σαν να είναι μέσα στον ‘κόλπο’ του.

6. Γιατί μπορεί να λεχθή ότι το αλαζονικό και ανυπόμονο άτομο είναι και άφρονο;

⁶ Στην πραγματικότητα, ένα τέτοιο άτομο είναι «άφρον.» Το ότι σπεύδει να θίγεται καταλήγει σε απερίσκεπτα λόγια ή πράξεις, για δική του βλάβη και βλάβη των άλλων. Επίσης, δεν είναι ισορροπημένο ως προς τη δική του άποψι. Αυτό φαίνεται από τη συμβουλή του αποστόλου Παύλου προς Ρωμαίους 12:3: «Λέγω δια της χάριτος της εις εμέ δοθείσης προς πάντα όστις είναι μεταξύ σας, να μη φρονή υψηλότερα παρ’ ό,τι πρέπει να φρονή, αλλά να φρονή ώστε να σωφρονή.» Επί πλέον, εκείνος που επιτρέπει στην υπερηφάνεια και στην ανυπομονησία να κυριαρχούν σ’ αυτόν, μπορεί να ριψοκινδυνεύση τη θέσι του απέναντι του Ιεχωβά Θεού. Γιατί; «Διότι ο Θεός αντιτάσσεται εις τους υπερηφάνους, εις δε τους ταπεινούς δίδει χάριν.»—1 Πέτρ. 5:5.

7. Πρέπει ν’ αποδίδωμε κάθε είδους ανυπομονησία στην υπερηφάνεια; Γιατί όχι;

⁷ Φυσικά, όλες οι μορφές ανυπομονησίας δεν είναι ριζωμένες στην υπερηφάνεια. Παραδείγματος χάριν, μια οικογένεια μπορεί να έχη καθορίσει μια συνάντησι για γεύμα σ’ ένα φιλικό σπίτι. Ο πατέρας και η μητέρα μπορεί να είναι έτοιμοι να πάνε πολύ εγκαίρως και να φθάσουν εκεί, χωρίς να είναι βιαστικοί. Εν τούτοις, η θυγατέρα, επειδή δεν έχει τον ενθουσιασμό να πάη, ή για ένα άλλο λόγο, μπορεί να καθυστέρησε ώσπου να κάνη τις απαιτούμενες προετοιμασίες για ν’ αναχωρήση. Οι γονείς λοιπόν μπορεί να την πιέσουν να ετοιμασθή πιο γρήγορα για να μην καθυστερήσουν. Οποιαδήποτε ανυπομονησία και αν αντανακλούν με τον τόνο της φωνής των, δεν μπορεί ν’ αποδοθή σε υπερηφάνεια. Αντιθέτως, μπορεί οι γονείς ν’ ανησυχήσουν επειδή η θυγατέρα των δεν είναι προσεκτική και μπορεί ν’ ανησυχούν για τη δυσμενή επίδρασι που θα είχε η αργοπορία των στους οικοδεσπότες που θα τους φιλοξενήσουν. Αυτό δείχνει επίσης και πόσο σπουδαίο είναι ν’ αποφεύγη κανείς καταστάσεις οι οποίες θα μπορούσαν να δημιουργήσουν σοβαρούς λόγους για να γίνουν οι άλλοι ανυπόμονοι μαζί μας. Κι εδώ επίσης εφαρμόζεται η εξής αρχή: «Καθώς θέλετε να πράττωσιν εις εσάς οι άνθρωποι, και σεις πράττετε ομοίως εις αυτούς.»—Λουκ. 6:31.

8. Τι μαθαίνομε από τα εδάφια 1 Σαμουήλ 13:3-14 για τον κίνδυνο της ανυπομονησίας;

⁸ Μολονότι λοιπόν μπορεί να υπάρχη δίκαιη αιτία ν’ ανυπομονούμε κατά καιρούς, είναι ανάγκη ν’ αναγνωρίζωμε τη σοβαρότητα της ανυπομονησίας που πηγάζει από υπερηφάνεια ή μπορεί να μας κάνη να ενεργούμε απερίσκεπτα. Ο κίνδυνος να επιτρέψωμε στην ανυπομονησία να υπερισχύση, παριστάνεται καλά στην περίπτωσι του Βασιλέως Σαούλ. Αφ’ ότου ο Ιωνάθαν, ο γυιος του Σαούλ, επάταξε τη φρουρά των Φιλισταίων στη Γαβαά, οι Φιλισταίοι σε ανταπόδοσι συνεκέντρωσαν μια ισχυρή δύναμι και εστρατοπέδευσαν στη Μιχμάς. Εν τω μεταξύ, ο Σαούλ ήταν στα Γάλγαλα της κοιλάδος του Ιορδάνου, αναμένοντας τον προφήτη Σαμουήλ. Όταν ο προφήτης δεν έφθασε εκεί στην αναμενόμενη ώρα, ο Σαούλ άρχισε ν’ ανυπομονή. Εφοβείτο ότι οι Φιλισταίοι θα ήρχοντο εναντίον του προτού αυτός εξασφαλίση τη βοήθεια του Ιεχωβά προσφέροντας ολοκαύτωμα. Επίσης, επειδή και οι άνδρες του τον εγκατέλειπαν, άρχισε ν’ ανησυχή για κάθε περαιτέρω καθυστέρησι που θα ωδηγούσε στην απώλεια όλης της στρατιάς του. Υποκύπτοντας στην ανυπομονησία, ο Σαούλ αλαζονικά προχώρησε στη θυσία, παραβλέποντας την προσταγή του Ιεχωβά μέσω του Σαμουήλ, ν’ αναμείνη. Σε λίγο έφθασε ο Σαμουήλ. (1 Σαμ. 13:3-12) Εκείνη η απερίσκεπτη πράξις είχε σοβαρές συνέπειες. Ο Σαμουήλ είπε στον Σαούλ: «Συ έπραξας αφρόνως· δεν εφύλαξας το πρόσταγμα Ιεχωβά του Θεού σου, το οποίον προσέταξεν εις σε· διότι τώρα ο Ιεχωβά ήθελε στερεώσει την βασιλείαν σου επί τον Ισραήλ έως του αιώνος· αλλά τώρα η βασιλεία σου δεν θέλει στηριχθή.» (1 Σαμ. 13:13, 14, ΜΝΚ) Σκεφθήτε το! Η ανυπομονησία του Σαούλ που ωδήγησε σε μια αμαρτωλή πράξι, απετέλεσε έναν από τους κυριωτέρους λόγους για ν’ αφαιρέση ο Ιεχωβά τη βασιλεία από τη γενεαλογική του γραμμή. Ποτέ λοιπόν δεν πρέπει να υποτιμούμε το κακό που μπορεί να μας φέρη η αδικαιολόγητη ανυπομονησία.

ΜΑΘΕΤΕ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ

9. (α) Πώς η παραβολή του Ιησού για τους δύο δούλους και τα χρέη των επεξηγεί μια σχέσι μεταξύ της συγχωρητικότητος και της υπομονής; (β) Τι δεν μπορούμε ν’ αναμένωμε από τον Ιεχωβά να κάνη για μας, αν γινώμεθα ανυπόμονοι και άσπλαχνοι στους αδελφούς μας;

⁹ Το να είμεθα υπομονητικοί σημαίνει, επίσης, και να είμεθα πρόθυμοι να συγχωρούμε τις παραβάσεις των άλλων απέναντί μας. Σχετικά μ’ αυτό, το να σκεπτώμεθα το παράδειγμα της συγχωρητικότητος του Ιεχωβά μπορεί πολύ να μας βοηθήση να είμεθα υπομονητικοί και με τους συνανθρώπους μας. Ένα παράδειγμα που δόθηκε από τον Ιησού Χριστό τονίζει αυτό το ζήτημα με πολλή έμφασι. Ο απόστολος Πέτρος ήγειρε το ερώτημα: «Ποσάκις αν αμαρτήση εις εμέ ο αδελφός μου θέλω συγχωρήσει αυτόν; Έως επτάκις; Λέγει προς αυτόν ο Ιησούς· Δεν σοι λέγω έως επτάκις, αλλ’ έως εβδομηκοντάκις επτά.» Κατόπιν αφηγήθηκε την παραβολή των δύο δούλων. Ο ένας απ’ αυτούς χρωστούσε στον βασιλέα 60.000.000 δηνάρια. Όταν ήλθε ο καιρός να τακτοποιηθούν οι λογαριασμοί, αυτός ο δούλος τον παρεκάλεσε: «Μακροθύμησον (έχε υπομονή, ΜΝΚ) εις εμέ, και πάντα θέλω σοι αποδώσει.» Ο βασιλεύς, επειδή τον λυπήθηκε του χάρισε όλο το χρέος. Αλλ’ αυτός ο δούλος κατόπιν επλησίασε έναν σύνδουλό του απαιτώντας απ’ αυτόν να του αποδώση ένα χρέος από 100 δηνάρια. Ο δούλος τον παρεκάλεσε: «Μακροθύμησον εις εμέ, και πάντα θέλω σοι αποδώσει.» Αλλά ο δούλος στον οποίον είχε χαρισθή ένα πολύ μεγαλύτερο χρέος, δεν ήταν διατεθειμένος να μακροθυμήση. Τον έβαλε στη φυλακή. Ακούοντας αυτό ο βασιλεύς άλλαξε γνώμη και έρριξε στη φυλακή τον ανυπόμονο, άσπλαγχνο δούλο. Ο Ιησούς, κάνοντας εφαρμογή αυτής της παραβολής, είπε: «Ούτω και ο Πατήρ μου ο επουράνιος θέλει κάμει εις εσάς, εάν δεν συγχωρήσητε εκ καρδίας σας έκαστος εις τον αδελφόν αυτού τα πταίσματα αυτών.»—Ματθ. 18:21-35.

10. Πώς πρέπει να θεωρούμε τα ελαττώματα των αδελφών μας στο φως της συγχωρητικότητος των αμαρτιών μας από μέρους του Θεού;

¹⁰ Οποιαδήποτε παράβασις κι αν έγινε εναντίον μας από ένα Χριστιανό αδελφό είναι πραγματικά μικρή σε σύγκρισι με το μεγάλο χρέος της αμαρτίας που μας συνεχώρησε ο Ιεχωβά Θεός βάσει της θυσίας του Υιού του. Αν ο αδελφός μας λοιπόν μετενόησε, τι δικαίωμα έχομε εμείς να είμεθα ανυπόμονοι μ’ αυτόν ή να θέλωμε να υποφέρη για οτιδήποτε έχει κάμει εις βάρος μας;

11. (α) Τι ήταν πρόθυμος ο Ιεχωβά να κάνη για να παράσχη τη βάσι για συγχώρησι των αμαρτιών του ανθρωπίνου γένους; (Ρωμ. 5:6-8) (β) Πώς πρέπει να μας επηρεάζη το θείο παράδειγμα της προμηθείας εξιλεωτικής θυσίας; (1 Ιωάν. 4:11)

¹¹ Ποτέ δεν πρέπει να παραβλέπωμε το γεγονός ότι η βάσις πάνω στην οποίαν ο Ιεχωβά Θεός δίνει συγχώρησι παρεσχέθη με μεγάλη θυσία γι’ αυτόν. Αυτός αγαπούσε τον Υιό του βαθειά. Ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός είπε: «Ο Πατήρ αγαπά τον Υιόν.» (Ιωάν. 5:20) Ωστόσο, ο Ύψιστος ήταν διατεθειμένος να προσφέρη τον Υιόν του χάριν του ανθρωπίνου γένους ως ‘ιλασμόν’ ή εξιλεωτική θυσία για τις αμαρτίες μας. (Ιωάν. 3:16· 1 Ιωάν. 2:2) Κανένας άνθρωπος δεν εθυσίασε ποτέ τόσο πολλά για να παράσχη μια βάσι για την αποκατάστασι αγαθών σχέσεων με κάποιον ο οποίος αμάρτησε εναντίον του. Τι υπέροχο παράδειγμα έδωσε ο Ιεχωβά ενθαρρύνοντάς μας να υπομένωμε εκείνους οι οποίοι μπορεί ν’ αμάρτησαν σε μάς!

ΟΡΘΗ ΣΤΑΣΙ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ

12. (α) Ποιο μάθημα για τους αδελφούς μας μπορούμε ν’ αποκομίσωμε από τα εδάφια προς Ρωμαίους 12:4-8, και 1 Κορινθίους 12:14-26, και πώς αυτό μπορεί να μας βοηθήση να είμεθα υπομονητικοί σ’ αυτούς; (β) Πώς μπορεί να μας βοηθήση η συμβουλή προς Φιλιτπησίους 2:3 να είμεθα υπομονητικοί;

¹² Επίσης εξυπηρετική για την καλλιέργεια της υπομονής είναι η ορθή στάσις προς τους άλλους. Είναι ανάγκη να λάβωμε υπ’ όψιν ότι οι άνθρωποι και οι περιστάσεις ποικίλλουν. Μερικοί, λόγου χάριν, μπορεί να είναι βραδείς στο να καταλαβαίνουν τα πράγματα, ενώ άλλοι μπορεί να εννοούν λεπτομερείς οδηγίες πολύ γρήγορα. Αυτό όμως δεν υποβιβάζει εκείνους που είναι πιο βραδείς ή πιο μεθοδικοί! Αυτοί μπορεί κάλλιστα να υπερέχουν σε άλλους τομείς της ζωής—σε αγαθότητα, φιλικότητα και γενναιοδωρία. Καλά θα κάνωμε λοιπόν να βλέπωμε τα πρόσωπα ως σύνολο. Η συμβουλή του αποστόλου Παύλου προς τους Φιλιππησίους είναι πολύ κατάλληλη: Να θεωρούμε «αλλήλους υπερέχοντας εαυτών.» (Φιλιππ. 2:3) Είναι αλήθεια ότι κανένας ατελής άνθρωπος δεν έχει όλες τις επιθυμητές ιδιότητες. Αν είναι ταπεινός, αμέσως θα διακρίνη ότι οι άλλοι υπερέχουν σε τομείς όπου αυτός είναι ασθενής και ότι κι αυτός επίσης μπορεί να δοκιμάζη την υπομονή των κατά καιρούς.

13. Τι αποδεικνύει ότι ο Ιησούς ήταν υπομονητικός στις σχέσεις του με τους αποστόλους του;

¹³ Ο Ιησούς Χριστός βέβαια, έδειξε τι ακριβώς σημαίνει να έχωμε την ορθή στάσι προς τους άλλους. Με υπομονή ανέχθηκε τους αποστόλους του—τους μικροανταγωνισμούς των και τη βραδύτητά των να τον εννοήσουν. Ποτέ δεν έχασε την ηρεμία του στις σχέσεις του μαζί τους. Αντιθέτως, με υπομονή παρουσίασε μαθήματα που ήθελε να τα μάθουν. (Μάρκ. 9:33-37· Ιωάν. 13:5-17) Δεν αναγράφεται πουθενά ότι ο Ιησούς Χριστός μίλησε κάποτε στους συντρόφους του με γλώσσα υβριστική. Τι καλό θα ήταν για μας να μιμηθούμε το τέλειο παράδειγμά του!

ΑΣ ΑΝΑΜΕΝΩΜΕ ΠΡΟΘΥΜΑ

14. Όταν πρόκειται για κάποια εκκλησιαστική ευθύνη, γιατί μερικοί αδελφοί θα μπορούσαν να είναι ανυπόμονοι;

¹⁴ Εν τούτοις, δεν είναι μόνο οι αδυναμίες ή οι περιωρισμένες δυνατότητες των άλλων που μπορούν να θέσουν την υπομονή μας σε δοκιμασία. Συχνά είναι ζήτημα προθύμου αναμονής για κάτι που επιθυμούμε να λάβη χώρα. Το ζήτημα είναι: Μήπως θα είμεθα εμείς ανυπόμονοι όπως ένα μικρό παιδί που ζητεί κάτι αμέσως, ή θα θελήσωμε να περιμένωμε με υπομονή ώσπου να έλθη ο κατάλληλος καιρός; Ίσως να είσθε ένας αδελφός στη Χριστιανική εκκλησία. Επειδή δεν είσθε ένας διακονικός υπηρέτης, μήπως το βρίσκετε δύσκολο να κάμετε υπομονή ώσπου να ‘δοκιμασθήτε’ πραγματικά για ν’ αποδείξετε την καταλληλότητά σας; (1 Τιμ. 3:10) Αν υπήρξατε ένας διακονικός υπηρέτης για ένα ή δύο χρόνια ίσως, μήπως φρονείτε ότι είναι περίπου καιρός να ληφθή υπ’ όψι το ζήτημα της συστάσεώς σας ως πρεσβυτέρου; Ή μήπως είσθε πρόθυμος να αναμένετε χρησιμοποιώντας καλά τον χρόνο σας για να λάβετε μια βαθύτερη και καλύτερη κατανόησι του Λόγου του Θεού και ν’ αποδειχθήτε συνεργατικός, αξιόπιστος, διακριτικός και πλήρως εφοδιασμένος για την υπηρεσία του Ιεχωβά;

15. (α) Γιατί το να θέλωμε να μας ανατεθούν ευθύνες απαιτεί επίσης ήρεμη αυτοεξέτασι; (Ιακ. 3:1, 2) (β) Ποιες ερωτήσεις θα μπορούσε να υποβάλη στον εαυτό του ένας αδελφός που επιθυμεί να μετάσχη στη ποίμανσι του ποιμνίου;

¹⁵ Φυσικά, είναι αξιέπαινο το ότι οι αδελφοί ‘ορέγονται’ μεγαλύτερη ευθύνη. Ο απόστολος Παύλος έγραψε: «Πιστός ο λόγος· εάν τις ορέγηται επισκοπήν, καλόν έργον επιθυμεί.» (1 Τιμ. 3:1) Εν τούτοις, μαζί με την ευθύνη έρχεται και μεγαλύτερη υποχρέωσι αποδόσεως λογαριασμού. Ο Ιησούς Χριστός εξέθεσε τον κανόνα: «Εις πάντα δε, εις τον οποίον εδόθη πολύ, πολύ θέλει ζητηθή παρ’ αυτού.» (Λουκ. 12:48) Αν λοιπόν επιθυμήτε μεγαλύτερη ευθύνη, πρέπει πρώτα να εξετάσετε αν η ζωή σας ως Χριστιανού θα μπορούσε να εξετασθή στενώτερα από τα άλλα μέλη της εκκλησίας χωρίς να εγερθούν αμφιβολίες ως προς το είδος του παραδείγματος που δίδετε. Θα μπορούσατε επίσης να ρωτήσετε τον εαυτό σας: Θέλω εγώ πραγματικά να υπηρετώ τους αδελφούς μου; Έχω τη θεοειδή σοφία και τη διορατικότητα να κρίνω ζητήματα που περιλαμβάνουν τη ζωή ανθρώπων; Θα μπορούσα να δώσω συνετή Γραφική συμβουλή που θα βοηθούσε τους άλλους στα προσωπικά και οικογενειακά τους προβλήματα; Με θεωρούν πραγματικά οι άλλοι σαν ένα «πρεσβύτερο» λόγω της πείρας μου στη Χριστιανική ζωή; Μια τέτοια νηφάλια αυτοεξέτασις θα μπορούσε να κατευνάση κάθε τάσι προς την ανυπομονησία. Μπορεί να σας εντυπώση το πόσο σπουδαίο είναι να αναμείνετε υπομονητικά ως τον καιρό που θα μπορέσετε πραγματικά να εξυπηρετήτε καλά τους αδελφούς σας.

16. Πώς τα λόγια του αποστόλου Παύλου προς Τιμόθεον 5:22, 24, 25 θα μπορούσαν να βοηθήσουν έναν αδελφό ν’ αναμένη ταπεινά και υπομονητικά ώσπου να διακρίνουν οι άλλοι ότι αυτός είναι κατάλληλος για μεγαλύτερες ευθύνες;

¹⁶ Αυτό μπορεί επίσης να σας βοηθήση να λάβετε υπ’ όψι τη βαρειά ευθύνη που έχουν οι πρεσβύτεροι οι οποίοι κάνουν συστάσεις για αδελφούς να υπηρετήσουν ως επίσκοποι. Ο απόστολος Παύλος συνεβούλευσε τον Τιμόθεο: «Μη επίθετε χείρας ταχέως εις μηδένα, μηδέ γίνου κοινωνός αλλοτρίων αμαρτιών· φύλαττε σεαυτόν καθαρόν.» (1 Τιμ. 5:22) Αν ο Τιμόθεος παρέλειπε να βεβαιωθή για το αν αυτός τον οποίον διώριζε ανταπεκρίνετο πραγματικά στις Γραφικές απαιτήσεις, θα έφερε κάποια υποχρέωσι ν’ αποδώση λόγο για οτιδήποτε σφάλματα θα διέπραττε εκείνο το ακατάλληλο άτομο. Το ίδιο ισχύει και σήμερα. Γιατί λοιπόν να μην αναμείνετε ταπεινά και υπομονητικά ως τότε που οι άλλοι θα μπορέσουν να διακρίνουν τα καλά σας έργα; Μη λησμονείτε ότι, ακριβώς όπως τα αδικήματα τελικά έρχονται στο φως, έτσι και τα καλά έργα δεν θα μείνουν κρυμμένα. Ο απόστολος Παύλος το ετόνισε αυτό στον Τιμόθεο όταν έγραφε: «Τινών ανθρώπων αι αμαρτίαι είναι φανεραί, και προπορεύονται αυτών εις την κρίσιν, εις τινας δε και επακολουθούσιν· ωσαύτως και τα καλά έργα τινών είναι φανερά, και όσα είναι κατ’ άλλον τρόπον δεν δύνανται να κρυφθώσι.»—1 Τιμ. 5:24, 25,

17. Ποια στάσι του προφήτου Μιχαία πρέπει να επιζητούμε να καλλιεργήσουμε και σε ποιους τομείς της ζωής πρέπει να θέλωμε να είμεθα υπομονητικοί;

¹⁷ Πραγματικά, σε όλους τους τομείς της ζωής, πρέπει να θέλωμε να προσέξωμε τη Γραφική ενθάρρυνσι, «ας ελπίζη ο Ισραήλ επί τον Ιεχωβά από του νυν και έως του αιώνος.» (Ψαλμ. 131:3, ΜΝΚ) Ας μη ανυπομονούμε επειδή η μεγάλη ημέρα του Θεού για την εκτέλεσι κρίσεως δεν ήλθε ακόμη. Αντιθέτως, πρέπει να ζητούμε να διαλαλήσωμε το είδος της εμπιστοσύνης που εξέφρασε ο Μιχαίας: «Εγώ δε θέλω επιβλέψει επί τον Ιεχωβά· θέλω προσμείνει τον Θεόν της σωτηρίας μου· ο Θεός μου θέλει μου εισακούσει.» (Μιχαίας 7:7) Εξ άλλου, μπορούμε να εξακολουθήσουμε να δείχνωμε υπομονή σε όλους συγχωρώντας τις μικρές παραβάσεις που διαπράττουν εις βάρος μας και λαμβάνοντας υπ’ όψιν τα όρια των δυνατοτήτων των και τις περιστάσεις των. Ας μη αφήνωμε ποτέ την ανυπομονησία, που συνδέεται με την υπερηφάνεια, να θέση σε κίνδυνο τις σχέσεις μας με τον υπομονητικό Θεό, τον Ιεχωβά.

[Εικόνα στη σελίδα 280]

Ο Ιησούς έθεσε το τέλειο παράδειγμα στο να είναι κανείς υπομονητικός, ανεχόμενος τα σφάλματα των αποστόλων του, παρουσιάζοντάς τους μάλιστα μαθήματα που ήθελε να μάθουν