Το Εικοσαετές μας Πρόγραμμα—Να Είμεθα Γονείς

Όπως ελέχθη από τον Νόρμαν Σ. Πήρση

ΠΟΛΛΑ νεαρά ζεύγη αποβλέπουν με ανυπομονησία στη γέννησι του πρώτου παιδιού τους. Άλλοι βλέπουν την κατάστασι με ανάμικτα αισθήματα, επειδή η γέννησις του παιδιού θα σημάνη μια μεγάλη αλλαγή στη ζωή τους.

Εμείς ανήκαμε στη δεύτερη ομάδα, επειδή η άφιξις του πρώτου μας παιδιού άλλαξε κατά πολύ τη ζωή μας. Συμμετείχαμε σ’ ένα έργο το οποίο δεν θα μπορούσαμε να συνεχίσωμε και παράλληλα να έχωμε τον χρόνο και τα μέσα να φροντίζωμε και να συντηρούμε την οικογένειά μας.

Από την αρχή αντιληφθήκαμε ότι είναι ασύνετο ν’ αφήσωμε την καθοδηγία του παιδιού στην απλή τύχη. Πριν από χρόνια είχαμε διαβάσει κάτι που έλεγε ότι ο βαθμός στον οποίον είσθε προετοιμασμένος να συναγωνισθήτε άλλες επιρροές για τη συντροφιά του παιδιού σας που μεγαλώνει, είναι το αληθινό μέτρο της αγάπης σας γι’ αυτό. Καθώς η σύζυγός μου κι εγώ κυττάζομε πίσω στο παρελθόν, μπορούμε να σας βεβαιώσωμε ότι μερικές φορές αυτός ο συναγωνισμός γίνεται αρκετά δύσκολος. Αλλά τώρα που το εικοσαετές μας πρόγραμμα έχει σχεδόν τελειώσει—τα παιδιά μας είναι δεκαεννέα και είκοσι ετών—μπορούμε να πιστοποιήσουμε ότι το αποτέλεσμα αξίζει την προσπάθεια.

Κατ’ αρχήν, όμως, θα ήθελα να σας αφηγηθώ σύντομα τι ωδήγησε στον γάμο μας και στην αρχή του εικοσαετούς μας προγράμματος.

ΓΑΜΟΣ ΚΑΙ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ

Το 1948 έγινα «σκαπανεύς,» όπως αποκαλούν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά τους ολοχρονίους κήρυκας των αγαθών νέων της βασιλείας του Θεού. Δύο χρόνια αργότερα έγινα μέλος της οικογενείας των κεντρικών γραφείων των Μαρτύρων στο Μπρούκλυν της Νέας Υόρκης, για να μετέχω στην παραγωγή Γραφικών εντύπων.

Το επόμενο έτος, το 1951, πήγα στην εορτή αποφοιτήσεως της Σχολής Γαλαάδ, όπου εκπαιδεύονται οι ιεραπόστολοι των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Μια από τις σπουδάστριες, η Μάριαν Μπέρνερ, παρέμεινε στην πόλι της Νέας Υόρκης λίγες εβδομάδες προτού φύγη για τον διορισμό της, και γνωρισθήκαμε. Αφού παρέμεινε πάνω από τρία χρόνια στη Γιοκοχάμα της Ιαπωνίας, επέστρεψε το 1955 για να παρακολουθήση μια διεθνή συνέλευσι στην πόλι της Νέας Υόρκης. Της έκανα πρότασι γάμου και η Μάριαν έγινε σύζυγός μου και σύντροφός μου στη ζωή.

Μας προσεφέρθη η ευκαιρία να υπηρετήσωμε στο έργο περιοχής, κάνοντας επισκέψεις και βοηθώντας εκκλησίες των Μαρτύρων του Ιεχωβά στο νότιο Ιλλινόις. Αυτές οι εκκλησίες ήσαν πηγή μεγάλης χαράς για μας, και η επιθυμία μας ήταν να δαπανήσωμε τη ζωή μας στην ολοχρόνιο υπηρεσία. Τελικά ελπίζαμε να επιστρέψωμε και να υπηρετήσωμε με την οικογένεια των κεντρικών γραφείων στο Μπρούκλυν. Σύντομα, όμως διαπιστώσαμε ότι επρόκειτο να γίνωμε γονείς, μια προοπτική που δεν την είδαμε πράγματι με ενθουσιασμό διότι θ’ άλλαζε τα σχέδιά μας μ’ έναν τόσο δραστικό τρόπο.

Στη διάρκεια της τελικής ομιλίας στην επόμενη συνέλευσι περιοχής που είχαμε, είπα υπό τύπον αστειότητος ότι η σύζυγος μου είχε ακούσει την ομιλία μου «Προχωρώντας σε Ωριμότητα» και προφανώς νόμισε ότι είχα πει, «Προχωρώντας σε Μητρότητα.» Εγκατασταθήκαμε στην Καλιφόρνια, όπου γεννήθηκε η κόρη μας, η Σύνθια. Αργότερα γεννήθηκε ο γιος μας, ο Γκρέγκορυ.

ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΙΣ ΜΕ ΣΚΟΠΟ

Τα παιδιά μας απεδείχθησαν μεγάλη χαρά για μας, και αποφασίσαμε να κάνωμε το καλύτερο που μπορούσαμε για να τ’ αναθρέψωμε. Αλλά πώς θα καθωδηγούσαμε και θα τα εκπαιδεύαμε τα επόμενα είκοσι χρόνια; Είχαμε στη διάνοιά μας το παράδειγμα του πατέρα του νεαρού Σαμψών, ο οποίος ζήτησε την καθοδηγία του Ιεχωβά για ν’ αναθρέψη τον γιο του.—Κριτ. 13:8.

Κάθε εβδομάδα, από τη νηπιακή τους ηλικία ακόμη, δείχναμε την επιθυμία μας για την κατεύθυνσι του Θεού με το να μελετούμε την Αγία Γραφή μαζί με τα παιδιά μας. Διαπιστώσαμε ότι αυτό ήταν πιο δύσκολο από οποιαδήποτε άλλη μελέτη με άλλους, διότι είναι η μελέτη που είναι πιο εύκολο ν’ αναβληθή. Επίσης, κάναμε καθημερινή μας συνήθεια να συζητούμε ένα Γραφικό εδάφιο μαζί τους ενώ καθόμασταν στο τραπέζι για το γεύμα.

Επί πλέον, επωφελούμεθα από την ώρα των γευμάτων για να διδάξωμε στα παιδιά το αλφάβητο, προετοιμάζοντας τα έτσι για το σχολείο. Στην πρώτη τάξι ο Γκρεγκ δυσκολευόταν στην ανάγνωσι. Κάθε, μέρα δαπανούσαμε μια ώρα μαζί του, βοηθώντας τον να βελτιωθή. Η στενή επαφή που είχαμε με τους δασκάλους έδειχνε σ’ αυτούς ότι πραγματικά ενδιαφερόμεθα για την πρόοδο των παιδιών μας.

Από τον καιρό που γεννήθηκαν παίρναμε τη Σύνθια και τον Γκρέγκορυ μαζί μας σε όλες τις εκκλησιαστικές συναθροίσεις και συνελεύσεις, επειδή γνωρίζαμε ότι εκεί θα επηρεάζοντο με τον καλύτερο τρόπο. (2 Τιμ. 3:15) Καθώς μεγάλωναν, τα βοηθούσαμε να προετοιμάζωνται για να δίνουν σχόλια στις συναθροίσεις. Στην αρχή έλεγαν μόνον λίγες λέξεις, αλλά βεβαιωνόμεθα ότι καταλάβαιναν την παράγραφο από την οποία απαντούσαν. Όταν επιστρέφαμε σπίτι μετά από δημόσιες ομιλίες, τα ρωτούσαμε τι ενθυμούντο.

Οι προσπάθειές μας να τα διδάξωμε έφεραν αποτελέσματα, διότι έμεναν βαθειές εντυπώσεις στις νεαρές των διάνοιες. Παραδείγματος χάριν: Όταν ο Γκρεγκ ήταν μόνο τεσσάρων ετών, μελετούσαμε για τον Αβραάμ και πώς, ως δοκιμασία της πίστεως του, του ελέχθη να προσφέρη τον μοναδικό του γιο, τον Ισαάκ, ως θυσία. Εξηγήσαμε ότι τόσο ο Αβραάμ όσο και ο γιος του ήταν πρόθυμοι να υπακούσουν στον Ιεχωβά. Κατόπιν, φέροντας του ένα παράδειγμα, του είπα: «Βλέπεις, Γκρεγκ, ήταν σαν να μου έλεγε ο Ιεχωβά να σε πάω στην πίσω αυλή του σπιτιού μας και να σε προσφέρω ως θυσία.» Κατόπιν, ρώτησα, «Αν επρόκειτο να συμβή αυτό, τι θα έπρεπε να κάνω;» Ο Γκρεγκ, χωρίς δισταγμό, απήντησε ότι έπρεπε να υπακούσω στον Ιεχωβά.

Αργότερα, έτυχε ν’ ακούσωμε τον Γκρεγκ καθώς προσευχόταν. Έκλεισε τα μάτια του, έσκυψε το κεφάλι του και είπε: «Ιεχωβά, αν πης στον Μπαμπά να με πάη στην πίσω αυλή και να με θυσιάση, εγώ θα δεχθώ.»

Δεν απορούμε γιατί ο Ιησούς είπε ότι εκείνοι που θα εισήρχοντο στη Βασιλεία των ουρανών θα εχρειάζοντο ιδιότητες παιδιού. Μπορούσαμε να διακρίνωμε ότι οι Γραφικές αλήθειες έφθαναν στις καρδιές των παιδιών μας και υπεκινούντο να υπακούσουν.

Όταν η Σίντυ ήταν επτά ετών, την βοηθήσαμε να προετοιμασθή να προσφέρη τα περιοδικά Σκοπιά και Ξύπνα! στις θύρες των ανθρώπων. Κάθε μέρα, καθώς επέστρεφε από το σχολείο στο σπίτι, χτυπούσε την πίσω πόρτα κι έκανε την επίδειξί της. Αργότερα έφθασε η μεγάλη μέρα, όταν πήγε στο σπίτι κάποιου ξένου. Συνήντησε εχθρότητα, και άρχισε να κλαίη. Όταν επέστρεψε στο αυτοκίνητο, η σύζυγός μου εξήγησε ότι και ο Ιησούς και οι απόστολοι του συχνά δεν εγίνοντο δεκτοί από τους ανθρώπους και ότι κι εμείς, όπως κι εκείνοι, δεν έπρεπε να υποχωρήσωμε. Και η Σίντυ δεν υπεχώρησε.

Το 1966 η σύζυγος μου ενεγράφη πάλι στις τάξεις των σκαπανέων, διευθετώντας να δαπανά εκατό ώρες τον μήνα διδάσκοντας την Αγία Γραφή στα σπίτια των ανθρώπων. Πιστεύαμε ότι αν επρόκειτο τα παιδιά να μεγαλώσουν με την επιθυμία να εισέλθουν σ’ αυτό το ζωτικό έργο, έπρεπε να δουν ότι κι εμείς επίσης τρέφαμε υψηλή εκτίμησι γι’ αυτό. Εκείνο το καλοκαίρι προσεκλήθην να υπηρετήσω πάλι, προσωρινά, ως επίσκοπος περιοχής στην περιοχή μας, και ολόκληρη η οικογένειά μας μπόρεσε να μετάσχη.

Το Σάββατο άκουσα τον οκτάχρονο Γκρεκ να κάνη διευθετήσεις με άλλα παιδιά της ηλικίας του να πάνε στο έργο κηρύγματος από θύρα σε θύρα. Είχε ακολουθήσει στενά το παράδειγμα που με είδε να θέτω πριν από λίγα λεπτά. Αυτό μου έδειξε πόσο σπουδαίο ήταν να θέτω το ορθό παράδειγμα.

ΧΕΙΡΙΣΜΟΣ ΔΙΑΦΟΡΩΝ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΩΝ

Καθώς τα παιδιά μεγάλωναν, ηγέρθησαν ζητήματα σχετικά με πράγματα όπως η κόμμωσις, τα είδη ενδυμασίας, τα ραντεβού και τα πάρτυ. Προσπαθούσαμε να τα διδάξωμε να χρησιμοποιούν καλή κρίσι, ενώ παράλληλα είμεθα κοντά τους για να τους προσφέρωμε καθοδηγία.

Όταν η Σίντυ ήταν περίπου δεκαπέντε ετών, ήθελε να φορέση κάποιο τύπο πανταλονιού που έδειχνε τους γοφούς, το οποίο φορούσαν τα κορίτσια στο σχολείο. Η σύζυγός μου άρχισε ήσυχα να παρακολουθή τα κορίτσια που φορούσαν αυτό το είδος της ενδυμασίας. Χωρίς να λέγη γιατί ήθελε να το μάθη αυτό, ρωτούσε άλλα νεαρά άτομα στην εκκλησία τι εσκέπτοντο για τις νεαρές που εντύνοντο μ’ αυτό τον τρόπο. Είπαν ότι τα κορίτσια που εντύνοντο έτσι ήσαν συχνά χαλαρών ηθών.

Η Μάριαν είπε στη Σίντυ τι είχε παρατηρήσει και γιατί είχαμε αποφασίσει ότι δεν έπρεπε η ίδια να ομοιάση με τέτοιου είδους κορίτσια. Δώσαμε την ευκαιρία στη Σίντυ να εκφρασθή ως προς το αν συμφωνούσε η διαφωνούσε με την απόφασί μας. Ευτυχώς αυτό τακτοποίησε το ζήτημα. Έμαθε επίσης για την εντύπωσι που μπορούν να δώσουν για μας τα ρούχα μας.

Όταν ο Γκρεγκ ήταν περίπου δεκατεσσάρων ετών δεν ήθελε να θεωρήται «αγόρι,» αλλά επιθυμούσε πάρα πολύ ν’ αναγνωρίζεται ως «νεαρός άνδρας.» Είχε στενή φιλία μ’ ένα θαυμάσιο νεαρό Μάρτυρα ο οποίος ήταν δεκαεννέα ετών. Εν τούτοις, αυτή η συναναστροφή έκανε τον Γκρεγκ να θέλη την ίδια ανεξαρτησία που είχε αυτό το μεγαλύτερο αγόρι. Άρχισε ν’ αναπτύσση μια υπερήφανη, ανεξάρτητη στάσι. Αρχίσαμε να περιορίζωμε αυτή τη συναναστροφή και ο Γκρεγκ ρώτησε: «Γιατί; Νομίζετε ότι είναι κακή συναναστροφή;»

Εξηγήσαμε ότι η συναναστροφή δεν ήταν κακή, αλλά η κατάστασις ίσως δεν θα ήταν καλή γι’ αυτόν. Του έδωσα την ευκαιρία να εκφρασθή—να πη αυτά που σκεπτόταν. Είπα: «Αν δεν συμφωνής, ή αν νομίζης ότι έχομε άδικο, ή ότι δεν έχομε την ορθή άποψι, σε παρακαλώ να μας το πης.»

Αφού έμεινε για λίγο σιωπηλός, είπε: «Όχι, συμφωνώ. Ήθελα μόνο να γνωρίζω το γιατί.»

Μια φορά, καθώς ταξιδεύαμε με το αυτοκίνητο, η Σίντυ πολύ αφελώς ανταπέδωσε ένα χαμόγελο σ’ έναν περαστικό στον αυτοκινητόδρομο. Το αγόρι, χωρίς εμείς να το γνωρίζομε, μας ακολούθησε μέχρι το σπίτι και, μέσω άλλων, έμαθε το όνομα της Σίντυ. Πριν το καταλάβουμε, άρχισε ν’ ανθίζη μια γνωριμία. Δαπανήσαμε αρκετό χρόνο τονίζοντας της ότι αυτό το αγόρι δεν είχε υπ’ όψιν την ευημερία της, αλλά είχε απλώς ελκυσθή απ’ αυτήν σωματικώς.

Εκτιμήσαμε πολύ την προμήθεια των ωραίων άρθρων στη Σκοπιά σχετικά με τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν τα νεαρά άτομα. Μερικά απ’ αυτά τα άρθρα τα διαβάσαμε πολλές φορές με τα παιδιά μας, συζητώντας τα υπέρ και τα κατά μιας ωρισμένης πορείας ενεργείας. Επίσης, ως γονείς, καταλήγαμε σε σταθερές αποφάσεις, θέτοντας στα παιδιά μας ένα παράδειγμα σεβασμού για τον Ιεχωβά και τον γραπτό του Λόγο.

ΔΙΔΑΣΚΟΝΤΑΣ ΠΡΑΚΤΙΚΕΣ ΙΚΑΝΟΤΗΤΕΣ

Είχα ένα μικρό κατάστημα συντηρήσεως χαλιών, και, όταν ήταν δεκατριών ετών, ο Γκρεγκ άρχισε να εργάζεται μαζί μου πριν πάη σχολείο, από τις 5 έως τις 8 το πρωί. Όταν ήταν δεκαπέντε ετών, η Σίντυ άρχισε να μαθαίνη λογιστική υπό την καθοδηγία ενός Μάρτυρος φίλου μας. Δώσαμε επίσης έμφασι στην εκμάθησι της μαγειρικής, της ραπτικής και άλλων πρακτικών ικανοτήτων. Και ο Γκρεγκ, επίσης, έμαθε να μαγειρεύη κι εγώ τον έμαθα την τέχνη να στρώνη χαλιά.

Όλ’ αυτά περιελάμβαναν ένα πολύ βαρύ πρόγραμμα κι αποφασίσαμε να τελειώσουν τα παιδιά το σχολείο μέσω του προγράμματος αλληλογραφίας. Αυτό τους παρείχε χρόνο να μάθουν μια τέχνη, καθώς επίσης ν’ αποκτήσουν απαραίτητη κοσμική μόρφωσι. Για να υποκινήσωμε περισσότερο τον Γκρεγκ, τον εμποδίσαμε να πάρη την άδεια οδηγήσεως μέχρις ότου τελείωνε το σχολείο. Τελείωσε τον τετραετή κύκλο του γυμνασίου σε δύο χρόνια και κατόπιν ενώθηκε με τη Μάριαν, τη Σίντυ κι εμένα στο έργο των ολοχρονίων σκαπανέων.

ΣΠΟΥΔΑΙΟ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΟ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΕΩΣ

Όταν ο Γκρεγκ ήταν δεκατεσσάρων ετών και η Σίντυ δεκαπέντε, αποφασίσαμε, όπως έκαναν και πολλές άλλες οικογένειες, ότι ήταν καιρός να δουν τα παιδιά τα παγκόσμια κεντρικά γραφεία των Μαρτύρων του Ιεχωβά στη Νέα Υόρκη. Αλλ’ η απόστασις ήταν 3.000 μίλια και οι χρηματικοί μας πόροι ήσαν περιωρισμένοι. Συζητήσαμε το ζήτημα ως οικογένεια και αποφασίσαμε να πάμε, ακόμη κι αν χρειαζόταν να υποθηκεύσωμε το σπίτι μας. Αλλά και πάλι, διαπιστώσαμε ότι το χέρι του Ιεχωβά δεν εσμικρύνθη. Μια φίλη ήλθε και είπε ότι ήθελε να κάνη κάτι για μας. Μας έδωσε την πιστωτική κάρτα της από μια εταιρία βενζίνης, λέγοντας μας να τη χρησιμοποιήσουμε για όλη τη βενζίνη που θα χρειαζόμασθε στο ταξίδι.

Τα παιδιά μας εντυπωσιάσθηκαν πολύ από το Μπέθελ και τα θαυμάσια και στοργικά άτομα που προσφέρουν εθελουσίως τον χρόνο τους για να προμηθεύσουν σ’ εμάς πνευματικές εκδόσεις και οδηγίες. Ήταν μεγάλη χαρά για τη σύζυγο μου κι εμένα ν’ ανανεώσωμε παλαιές γνωριμίες με πολλά απ’ αυτά τα πιστά άτομα που εργάζονται τόσο επιμελώς στην υπηρεσία του Ιεχωβά επί πολλά χρόνια.

ΕΝΑ ΠΡΟΝΟΜΙΟ ΜΕ ΑΝΤΑΜΟΙΒΕΣ

Μολονότι στην αρχή δεν είδαμε με ενθουσιασμό τη μελλοντική απόκτησι τέκνων, μπορούμε αληθινά να πούμε ότι ήταν ένα προνόμιο για το οποίο είμεθα ευγνώμονες. Είναι αλήθεια ότι δεν είναι εύκολη η ανατροφή τέκνων σ’ αυτό τον κόσμο, που είναι γεμάτος από τόσες πολλές μη Χριστιανικές συνήθειες. Μερικοί από τους εορτασμούς του, που είναι ριζωμένοι στην ειδωλολατρία, μπορεί να ελκύουν τους νεαρούς. Αλλά ήμεθα προσεκτικοί να βοηθήσωμε τα παιδιά μας έτσι ώστε να μην αισθανθούν ποτέ ότι εστερούντο κάτι καλό.

Έτσι, όταν οι άλλοι εώρταζαν τα Χριστούγεννα, επωφελούμεθα από τις ημέρες που είχαν διακοπές από το σχολείο και νοικιάζαμε ένα κατάλυμα στα βουνά και απολαμβάναμε το χιόνι. Από καιρό σε καιρό έπαιρνα τον Γκρεγκ μαζί μου για ψάρεμα. Ταξιδεύαμε επίσης σε μεγάλες Χριστιανικές συνελεύσεις και προσφέραμε εθελοντική υπηρεσία στις προκαταρκτικές εργασίες της συνελεύσεως. Έτσι, τα παιδιά μας απέκτησαν πολλούς καλούς και υγιείς φίλους. Δεν τους έχει λείψει τίποτε, εκτός από τα αφροδίσια νοσήματα, τις εξώγαμες εγκυμοσύνες, τα ναρκωτικά και άλλα τέτοια πράγματα που είναι τόσο συνηθισμένα μεταξύ των νεαρών σήμερα στους οποίους οι γονείς των δεν έδωσαν κατάλληλη κατεύθυνσι από τον Λόγο του Θεού.

Τα παιδιά μας είναι καλά προσαρμοσμένα συναισθηματικώς και πιστεύω ότι μια αιτία γι’ αυτό είναι το ότι κάνομε πολλά πράγματα μαζί τους. Παραδείγματος χάριν, κάθε χρόνο κάνομε μια μεγάλη επικοινωνία στην επέτειο του γάμου μας, με δώρα και για τα τέσσερα μέλη της οικογενείας. Τα βάζομε επάνω στο πιάνο μέρες πριν και απολαμβάνομε ένα ειδικό γεύμα μαζί. Δεν εορτάζομε απλώς την επέτειο του γάμου μας, αλλά το ότι από τον γάμο μας προήλθαν τα παιδιά—έτσι είναι και δικό τους πάρτυ.

Τα παιδιά μας βρίσκουν ευχαρίστησι σε πολλά πράγματα που δεν τα απολαμβάνουν οι άλλοι, όπως είναι η προετοιμασία και η εκφώνησις Γραφικών ομιλιών. Όταν η Σίντη ήταν δέκα ετών, έδωσε μια ομιλία σπουδαστού μπροστά σ’ ένα μεγάλο πλήθος στη συνέλευσι περιοχής που είχαμε. Η σύζυγός μου της έφτιαξε μια στολή και η Σίντη παρουσίασε την ύλη σαν να ήταν ένα μικρό κορίτσι του πρώτου αιώνος, εξηγώντας ένα Γραφικό σημείο σ’ ένα άλλο μικρό κορίτσι που ζούσε τον ίδιο καιρό. Επίσης, και τα δύο παιδιά είχαν το συγκινητικό προνόμιο να συμμετέχουν σε προγράμματα των μεγάλων περιφερειακών μας συνελεύσεων.

Πιστεύομε ότι έχομε απολαύσει μια ικανοποιητική και πλήρη ζωή. Παρακολουθήσαμε τα παιδιά μας ν’ αναπτύσσωνται, χαίροντες για την αύξησι των ικανοτήτων τους ως καλοί νεαροί διδάσκαλοι των Γραφικών αληθειών που τόσο αγαπούμε. Τώρα, με δύο ακόμη ικανούς ενηλίκους που υπηρετούν τον Ιεχωβά στην οικογένειά μας, αποβλέπομε σε περαιτέρω χαρές και προνόμια στην υπηρεσία του Θεού μας.

[Εικόνα στη σελίδα 442]

Δίδαξα στον Γκρεγκ την τέχνη να στρώνη χαλιά

[Εικόνα στη σελίδα 443]

Η σύζυγός μου έμαθε τη Σίντυ να ράβη