Βρίσκοντας ένα Πραγματικό Σκοπό στη Ζωή

Αφήγησις υπό Μαζακαζού Νακαμούρα

Οι καλόκαρδοι και ειλικρινείς γονείς μου ενδιαφέρθηκαν ζωηρά να δώσουν στα παιδιά τους ένα καλό ξεκίνημα στη ζωή. Μολονότι ο πατέρας μου, όπως οι περισσότεροι Ιάπωνες, ήταν Βουδδιστής, με ενεθάρρυνε, όταν ήμουν μικρό παιδί, να παρακολουθώ μια εκκλησία Διαμαρτυρομένων κοντά στο σπίτι μας. Εκεί άκουσα να διαβάζονται κείμενα από την «Καινή Διαθήκη» και ενδιαφέρθηκα για το άγγελμά της. Ήθελα να μιλώ στους άλλους γι’ αυτά τα πράγματα κι έτσι μιλούσα στους συμμαθητές μου στο σχολείο. Πράγματι, μου άρεσε η ιδέα να γίνω κληρικός. Αλλά όταν ο πατέρας μου είδε τον ενθουσιασμό μου γι’ αυτό, εναντιώθηκε σ’ αυτή την ιδέα.

Ωστόσο, επιθυμούσα να κάμω σκοπό στη ζωή μου να υπηρετώ τους άλλους. Απεφάσισα να γίνω γιατρός. Αυτό μείωσε σημαντικά τις θρησκευτικές μου δραστηριότητες. Επειδή οι εισαγωγικές εξετάσεις μου στο πανεπιστήμιο απαιτούσαν εντατική προετοιμασία, σταμάτησα να πηγαίνω στην εκκλησία. Όταν, όμως, εισήλθα στην ιατρική σχολή του Πανεπιστημίου του Τόκιο, άρχισα αμέσως να πηγαίνω πάλι στην εκκλησία.

Εκείνο τον καιρό περίπου άρχισαν ν’ αναπτύσσωνται στη διάνοιά μου αμφιβολίες σχετικά με τη θρησκεία. Το άγγελμα που είχε να προσφέρη η εκκλησία ήταν μια διαρκής επανάληψις του ίδιου πράγματος. Τότε, πέθανε ο παππούς μου. Ενώ βοηθούσα στις διευθετήσεις της κηδείας, άρχισα να έχω σοβαρές αμφιβολίες σχετικά με την εκκλησιαστική διδασκαλία για την κόλασι και την κατάστασι των νεκρών. Έτσι, εγκατέλειψα την εκκλησία.

Στο πανεπιστήμιο δεν έλαβα πνευματική βοήθεια κανενός είδους. Ο τρόπος της σκέψεώς μου έγινε αθεϊστικός. Αισθανόμουν μόνος και άρχισα ν’ ασχολούμαι με τα σπορ για να γεμίσω αυτό που φαινόταν σαν κενό στη ζωή μου. Η ιππασία έγινε τακτική συνήθειά μου.

ΜΙΑ ΑΠΡΟΣΔΟΚΗΤΗ ΑΛΛΑΓΗ

Όταν διένυα το δεύτερο έτος στην ιατρική σχολή, συνέβη κάτι σπουδαίο. Μια μέρα, θα ήταν περίπου μεσημέρι, επεσκέφθη το σπίτι μας μια γκριζομάλλα κυρία και άρχισε να μου μιλά για την Αγία Γραφή. Το όνομά της ήταν Κινούκο Σακάτο. Πριν από μερικά χρόνια είχε μελετήσει με μια Αυστραλέζα ιεραπόστολο, την Μέλμπα Μπάρι, και τώρα δαπανούσε όλο της τον χρόνο μιλώντας για τη Βιβλική αλήθεια σε άλλους ως Μάρτυς του Ιεχωβά. Μολονότι δεν πίστεψα αμέσως όλα αυτά που μου είπε, με εντυπωσίασε πολύ ο ζήλος της και η εμπιστοσύνη της. Τη ρώτησα για τη Γραφική διδασκαλία σχετικά με την «κόλασι.» Διευθέτησε να μελετά την Αγία Γραφή μαζί μου τακτικά κάθε εβδομάδα στο σπίτι μας.

Μελετήσαμε πρώτα για την υπόσχεσι του Θεού ν’ αποκαταστήση αυτή τη γη σε παράδεισο. (Ματθ. 6:9, 10· Λουκ. 23:43· Αποκάλ. 21:1-5) Το μέσον που θα χρησιμοποιούσε ο Θεός για να το επιτελέση αυτό, όπως έμαθα, θα ήταν η ουράνια Βασιλική του κυβέρνησις.—Δαν. 2:44· 7:13, 14, 18· Αποκάλ. 5:10.

Η κυρία Σακάτο με προσκάλεσε να παρακολουθώ συναθροίσεις των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Αλλά επί αρκετό καιρό προτιμούσα να κάνω ιππασία τις Κυριακές. Τότε επέστησε την προσοχή μου σ’ αυτά που αναγράφονται στο εδάφιο 1 Τιμόθεον 4:8: «Η σωματική γυμνασία είναι προς ολίγον ωφέλιμος, αλλ’ η ευσέβεια είναι προς πάντα ωφέλιμος, έχουσα επαγγελίαν της παρούσης ζωής και της μελλούσης.» Μετά από τρεις περίπου μήνες Γραφικής μελέτης, άρχισα να παρακολουθώ όλες τις συναθροίσεις στην Αίθουσα Βασιλείας των Μαρτύρων του Ιεχωβά.

Αφού μελέτησα την Αγία Γραφή επί δέκα περίπου μήνες, άκουσα μια αναγγελία για διευθετήσεις που εγίνοντο να πάνε μέλη της εκκλησίας στον τοπικό τομέα για να μιλήσουν για τις Βιβλικές αλήθειες στους γείτονές των. «Κι εγώ θέλω να πάω,» ήταν ο τρόπος που ανταποκρίθηκα. Εκείνο το Σάββατο ενώθηκα μ’ έναν όμιλο στην «υπηρεσία αγρού,» όπως καλούν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά το έργο της δημοσίας μαρτυρίας. Διεπίστωσα ότι επρόκειτο για μια ζωντανή πίστι· και πόση χαρά μου έδινε να μιλώ γι’ αυτή την πίστι σε άλλους! Στις 24 Αυγούστου 1963, σε μια διεθνή συνέλευσι των Μαρτύρων του Ιεχωβά στο Κιότο, συμβόλισα την αφιέρωσί μου στον Ιεχωβά Θεό με το εν ύδατι βάπτισμα.

ΜΠΟΡΕΣΑ ΝΑ ΤΑ ΚΑΝΩ ΚΑΙ ΤΑ ΔΥΟ

Η γυναίκα που επισκέφθηκε για πρώτη φορά το σπίτι μου για να μιλήση για τη Γραφή, ήταν γνωστή ως «σκαπανεύς.» Μ’ αυτή την ιδιότητα δαπανούσε όλο της το χρόνο στο έργο της Χριστιανικής μαρτυρίας. Ήθελα κι εγώ να κάνω το ίδιο· αλλά τι θα γινόταν η σταδιοδρομία μου ως γιατρού;

Είπα στον πατέρα μου να εγκαταλείψω το πανεπιστήμιο. Ο πατέρας μου ήταν ένας άνθρωπος με πολλή πείρα κι εκείνον τον καιρό ήταν γενικός αρχηγός της Μονάδος Αυτοαμύνης της Ιαπωνίας. Είπε ότι ήμουν ακόμη πολύ μικρός και ότι σαν μεγαλύτερος γυιος που ήμουν, είχα μια ευθύνη απέναντι στην οικογένεια. Τελικά, συμφωνήσαμε να συνεχίσω τις πανεπιστημιακές μου σπουδές μέχρι ν’ αποφοιτήσω, ν’ αποκτήσω την άδεια γιατρού, και κατόπιν θα ήμουν ελεύθερος να διαλέξω.

Οι ιατρικές σπουδές απεδείχθησαν γεμάτες προκλήσεις για μένα με πολλούς τρόπους. Κατ’ αρχήν, υπήρχε ο πειρασμός ν’ απορροφηθώ από τον κόσμο της ιατρικής και ν’ αποκτήσω φήμη ως γιατρός. Χρειάσθηκε αποφασιστικότης για να διατηρήσω την επιθυμία μου να γίνω σκαπανεύς. Έπειτα υπήρχε το πρόβλημα των μεταγγίσεων αίματος, που είναι ενδοφλέβιος τροφοδότησις με αίμα. Οι Γραφές παραγγέλλουν στους Χριστιανούς να ‘απέχουν . . . από αίματος.’ (Πράξ. 15:19, 20, 28, 29· 21:25) Επειδή επιθυμούσα να ζω σε αρμονία μ’ αυτή τη συμβουλή που έδωσε ο Θεός, ζήτησα να βρω ιατρικούς τομείς όπου οι μεταγγίσεις δεν θα παρουσίαζαν πρόβλημα.

Σ’ όλη τη διάρκεια των πανεπιστημιακών μου σπουδών εξακολουθούσα να έχω την επιθυμία να γίνω σκαπανεύς. Μετά τα μαθήματα, διεξήγαγα Γραφικές μελέτες στα σπίτια των ανθρώπων. Δαπανούσα τις ανοιξιάτικες, τις θερινές και τις χειμερινές διακοπές πλήρως στο κήρυγμα των Βιβλικών αληθειών στους άλλους. Μ’ αυτό τον τρόπο, μπορούσα να υπηρετώ μαζί με άλλους σκαπανείς και μπορούσαμε να ενθαρρύνωμε ο ένας τον άλλον σ’ αυτή την υπηρεσία.

Μια επί πλέον ευκαιρία για έργο προσωρινού σκαπανέως, ήλθε όταν ξέσπασαν στο Πανεπιστήμιο του Τόκιο οι φοιτητικές επαναστάσεις. Επειδή όλα τα μαθήματα διεκόπησαν για αρκετούς μήνες, μπόρεσα να δαπανήσω αυτό τον χρόνο ως σκαπανεύς. Σταθερή αποφασιστικότης και προσεκτικός προσχεδιασμός, μαζί με την ευλογία του Ιεχωβά, με βοήθησαν να επιτύχω και τους δύο σκοπούς μου στη ζωή. Ένα μήνα μετά την απόκτησι της αδείας μου να ασκώ το επάγγελμα του ιατρού, εισήλθα στην ολοχρόνια υπηρεσία σκαπανέως.

ΕΥΛΟΓΙΕΣ ΑΠΟ ΤΗ ΔΙΑΚΗΡΥΞΙ ΤΗΣ ΒΙΒΛΙΚΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ

Ακόμη και στη διάρκεια του καιρού που φοιτούσα στο Πανεπιστήμιο, είχα πολλές ευλογίες επειδή ζητούσα να βρω ευκαιρίες να δώσω μαρτυρία στους συμφοιτητές μου. Ένας από τους φίλους μου ήταν ο Μιτσουχάρου Τομινάγκα. Είχε αποφοιτήσει από ένα Καθολικό γυμνάσιο και είχε παρατηρήσει πολλή υποκρισία σ’ εκείνη τη θρησκεία. Μελέτησα την Αγία Γραφή μαζί του σε κάποιο βαθμό στη διάρκεια των γευμάτων, στην πρασιά των κήπων του Πανεπιστημίου. Έδειξε ενδιαφέρον, αλλ’ εκείνο τον καιρό ήμαστε πολύ απασχολημένοι με τις ιατρικές μας σπουδές. Έτσι η πρόοδος ήταν περιορισμένη. Ωστόσο, έγινε συνδρομητής στα περιοδικά Σκοπιά και Ξύπνα! Και τα διάβαζε με εκτίμησι. Μετά την αποφοίτησί μας, ο καθένας πήρε το δρόμο του, αλλ’ είχαμε κατά καιρούς αλληλογραφία.

Ο Δρ Τομινάγκα άρχισε να εργάζεται σ’ ένα από τα κυριώτερα νοσοκομεία στο Τόκιο. Μια μέρα έμαθε ότι μια ηλικιωμένη ιεραπόστολος είχε εισαχθή στο νοσοκομείο και την επισκέφθηκε. Το όνομά της ήταν Μάμπελ Χάσλετ. Ο Δρ Τομινάγκα χάρηκε όταν έμαθε ότι η κυρία αυτή ήταν Μάρτυς του Ιεχωβά. Την επισκεπτόταν καθημερινά στο δωμάτιό της για να της κάνη Γραφικά ερωτήματα. Όσα άκουσε, τον εντυπωσίασαν πολύ. Από εκτίμησι, έφερνε συχνά φρούτα και λουλούδια στη Μάμπελ.

Όταν ήλθε η ώρα, η ηλικιωμένη ιεραπόστολος έπρεπε να κάμη μια μεγάλη εγχείρησι. Επειδή περιελαμβάνετο το ζήτημα της μεταγγίσεως αίματος, ο Δρ Τομινάγκα εξήγησε στους συναδέλφους του γιατρούς γιατί οι Μάρτυρες του Ιεχωβά δεν δέχονται αίμα· και παρακολούθησε ο ίδιος προσωπικά την εγχείρησι για να βεβαιωθή ότι δεν χρησιμοποιήθηκε αίμα. Η Μάμπελ εξέπληξε τους γιατρούς και όλους στο νοσοκομείο με την ταχεία ανάρρωσί της. Κέρδισε την αγάπη και τον σεβασμό του προσωπικού του νοσοκομείου. Στην πραγματικότητα, αυτό το νοσοκομείο ευγενώς της προσέφερε όλες τις θεραπείες και τα φάρμακα δωρεάν μέχρι τον θάνατό της, στις 23 Οκτωβρίου 1974.

Υποκινούμενος από όσα είχε μάθει από την Αγία Γραφή, ο Δρ Τομινάγκα ζήτησε να μετατεθή σ’ ένα τμήμα του Νοσοκομείου του Πανεπιστημίου του Τόκιο, όπου δεν θα ήταν αναγκασμένος να κάνη μεταγγίσεις αίματος. Μελέτησε με επιμέλεια την Αγία Γραφή μ’ ένα πρεσβύτερο από την Εκκλησία Γιοκοχάμα Γιαμάτε, στην περιοχή που βρισκόταν το σπίτι του Δρος Τομινάγκα. Τώρα εργάζεται στο νοσοκομείο μόνο μια μέρα κάθε εβδομάδα. Τις άλλες ώρες βοήθα στο ιατρείο του πατέρα του στη Γιοκοχάμα. Σύντομα, ολόκληρη η οικογένεια άρχισε να μελετά τον Λόγο του Θεού. Τώρα και οι δύο γιατροί—πατέρας και γυιος, καθώς και οι γυναίκες τους—είναι ζηλωτές, βαπτισμένοι μάρτυρες του Ιεχωβά, και ο γυιος υπηρετεί ως πρεσβύτερος στην τοπική εκκλησία.

Η ΧΑΡΑ ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ ΣΚΑΠΑΝΕΩΣ

Στη διάρκεια των δεκατεσσάρων ετών από τότε που βαπτίσθηκα, είχα τη χαρά να μελετήσω και να βοηθήσω δεκαεννέα άτομα ν’ αφιερώσουν τη ζωή τους στον αληθινό Θεό, τον Ιεχωβά. Μια ιδιαιτέρως ωραία πείρα για μένα ήταν η διεξαγωγή Γραφικής μελέτης με τη νεώτερη αδελφή μου.

Όταν άρχισα αυτή τη μελέτη, η αδελφή μου ήταν ήδη μνηστευμένη μ’ ένα Διαμαρτυρόμενο ο οποίος, ήταν επίσης πρόεδρος της τοπικής ενώσεως δωρητών αίματος. Με διακριτικότητα, έδωσα μαρτυρία και σ’ αυτόν, επίσης. Έδειξε μεγάλο ενδιαφέρον και άρχισε να μελετά. Ζήτησαν να δώση την ομιλία για το γάμο τους ο επίσκοπος πόλεως των Μαρτύρων του Ιεχωβά στο Κιότο, και αυτό έγινε. Και οι δύο συνέχισαν τη Γραφική τους μελέτη στο Κιότο και βαπτίσθηκαν μαζί.

Αυτή η ιδιαίτερη χαρά για μένα δεν τελείωσε εδώ. Αυτός ο γαμπρός μου είναι φαρμακοποιός. Γνωρίσθηκε με κάποιον άλλον Μάρτυρα του Ιεχωβά, ο οποίος εργαζόταν στην ίδια εταιρία. Η αδελφή αυτού του Μάρτυρος ήταν, επίσης, Μάρτυς κι εργαζόταν ως διαιτολόγος. Τώρα είναι σύζυγός μου και υπηρετεί, επίσης, θαυμάσια ως σύντροφός μου στην υπηρεσία σκαπανέως. Δυο μέρες κάθε βδομάδα εργάζομαι ως γιατρός σ’ ένα τοπικό νοσοκομείο. Κατά τα άλλα, οι μέρες μας είναι γεμάτες από τη χαρά της μεταδόσεως των «αγαθών νέων» της Αγίας Γραφής στους γείτονές μας. (Ματθ. 24:14) Υπηρετώ, επίσης, ως πρεσβύτερος στην Εκκλησία της Ιγκούσα, και πιο πρόσφατα ως επίσκοπος πόλεως, εκπροσωπώντας τις πενήντα εκκλησίες του Τόκιο.

Όταν αναπολώ την ημέρα που η Κινούκο Σακάτο επισκέφθηκε το σπίτι μας, πηδώ ακόμα από χαρά. Αυτή η επίσκεψις μ’ έκαμε ν’ αλλάξω τη στάσι μου. Αφού σώθηκα από τον αθεϊστικό τρόπο σκέψεως, απέκτησα ακριβή γνώσι και σταθερή πίστι στον Δημιουργό του σύμπαντος, τον Ιεχωβά. Το να υπηρετώ τον Ιεχωβά ολοχρονίως είναι πράγματι ένας ευχάριστος τρόπος απασχολήσεων, επειδή αυτός είναι ο πραγματικός σκοπός της ζωής μου.