Ερωτήσεις από Αναγνώστες

● Αν τα παιδιά της οικογενείας ενός πρεσβυτέρου ή ενός διακονικού υπηρέτη ‘κατηγορούνται ως άσωτα,’ ποιοι παράγοντες θα καθορίσουν το αν η κεφαλή της οικογενείας μπορεί να εξακολουθήση να υπηρετή την εκκλησία στην υπεύθυνη αυτή θέσι;

Οι Γραφές είναι πολύ σαφείς όταν λέγουν ότι οι έγγαμοι άνδρες που υπηρετούν στην εκκλησία πρέπει να είναι υποδειγματικές κεφαλές οικογενείας. Διαβάζομε τα εξής: ‘Πρέπει λοιπόν ο επίσκοπος . . . να κυβερνά καλώς τον εαυτού οίκον, να έχη τα τέκνα αυτού εις υποταγήν μετά πάσης σεμνότητος· διότι εάν τις δεν εξεύρη να κυβερνά τον εαυτού οίκον, πώς θέλει επιμεληθή την εκκλησίαν του Θεού; (1 Τιμ. 3:2, 4, 5) «Οι διάκονοι ας ήναι μιας γυναικός άνδρες, κυβερνώντες καλώς τα τέκνα αυτών και τους οίκους αυτών.»—1 Τιμ. 3:12.

Η εκκλησία ορθώς αναμένει από τους πρεσβυτέρους και τους διακονικούς υπηρέτας, καθώς και από τις οικογένειές των, να είναι καλά παραδείγματα Χριστιανικής ζωής. (Παράβαλε με 1 Τιμόθεον 4:12· 1 Πέτρου 5:3.) Αν δεν είναι, αυτό μπορεί να έχει βλαβερή επίδρασι στην πνευματική ευημερία της εκκλησίας. Παραδείγματος χάριν, αν τα παιδιά των πρεσβυτέρων και των διακονικών υπηρετών είναι χαλαρά στην εφαρμογή Βιβλικών αρχών, αυτό μπορεί να επηρεάση τα άλλα παιδιά στην εκκλησία να γίνουν σαν κι αυτά και ν’ ακολουθήσουν την κακή τους διαγωγή. (Παράβαλε με 1 Κορινθίους 8:9-13· 10:31, 32.) Η κατάσταση γίνεται ολοένα πιο σοβαρή όταν τα παιδιά των πρεσβυτέρων και των διακονικών υπηρετών ενασχολούνται σε χονδροειδή αδικοπραγία.

Έτσι, όταν αυτά τα παιδιά φέρνουν μομφή στην οικογένεια και στην εκκλησία, το πρεσβυτέριο πρέπει ν’ αποφασίση αν ο πατέρας έχει τα προσόντα να εξακολουθήση να υπηρετή ως πρεσβύτερος ή διακονικός υπηρέτης. Το ότι ο ίδιος προσωπικά πιστεύει ότι έχει τα προσόντα να υπηρετή, παρά τις εξελίξεις αυτές στο σπίτι του, δεν πρέπει να επηρεάση την απόφασι που θα λάβη το πρεσβυτέριο.

Για να εξακολουθήση ένας άνδρας να υπηρετή, πρέπει να υπάρχη σαφής ένδειξις ότι είναι ικανός να παρέχη την απαιτούμενη πνευματική βοήθεια στο σπίτι του και ότι δεν έδειξε σοβαρή αμέλεια σχετικά μ’ αυτό. Ένας άγρυπνος πατέρας συνήθως μπορεί να διαγνώση τα προβλήματα στην οικογένειά του προτού ξεφύγουν από τον έλεγχό του. Ως άνδρας που γνωρίζει πώς να κυβερνά το σπίτι του, μπορεί ν’ αναλαμβάνη ενέργειες για να θέση υπό έλεγχο τις ανεπιθύμητες καταστάσεις στην οικογένειά του. Μολονότι τα παιδιά του μπορεί να κάνουν σφάλματα, πρέπει να είναι σε θέσι να τους δίνη την απαραίτητη καθοδηγία και εκπαίδευσι, έτσι ώστε να μη γίνουν «άσωτα.»—Τίτον 1:6.

Φυσικά, ίσως υπάρξουν φορές που το παιδί απομακρύνεται από τον δρόμο της αληθείας ή πέφτει σε αδικοπραγία παρά τις αξιέπαινες προσπάθειες του πατέρα να βοηθήση την οικογένεια πνευματικώς. Τα άλλα παιδιά του μπορεί να εξακολουθήσουν να είναι καλά παραδείγματα Χριστιανικής ζωής, πιστοποιώντας το γεγονός ότι έχουν λάβει καλή εκπαίδευσι από τους γονείς. Από την άλλη πλευρά, αν το ένα μικρό παιδί μετά το άλλο, ενόσω μένουν στο σπίτι, περιέρχονται σε σοβαρή πνευματική δυσκολία όταν φθάνουν σε μια ωρισμένη ηλικία και επιφέρουν όνειδος στην οικογένεια και στην εκκλησία, υπάρχει σοβαρή αμφιβολία ως προς το αν ο πατέρας ‘κυβερνά καλώς τον οίκο του.’ Τα άτομα που περιλαμβάνονται στην υπόθεσι πρέπει να προσέχουν να μη δικαιολογούν την κατάστασι απλώς με το να υποδεικνύουν παραδείγματα ατόμων τα οποία απεδείχθησαν ότι δεν ήσαν καλά άτομα, περιλαμβανομένου και του Ησαύ, των υιών του Σαμουήλ κλπ. (Γέν. 25:27-34· 26:34, 35· 1 Σαμ. 8:2, 3, 5) Πρέπει να έχουν υπ’ όψιν ότι οι περισσότεροι απ’ εκείνους που αναφέρεται στην Αγία Γραφή ότι απεμακρύνθησαν από την αληθινή οδό, ήσαν ενήλικες, πλήρως ικανοί να λαμβάνουν μόνοι τους αποφάσεις. Δεν υπόκειντο στο είδος εξουσίας και καθοδηγίας στο οποίο υπόκεινται τα μικρά παιδιά σ’ ένα σπίτι και, στην περίπτωση αυτή, τα μικρά παιδιά είναι εκείνα που εξετάζονται.

Έχοντας υπ’ όψι τον πνευματικό κίνδυνο που μπορεί ν’ απειλήση την εκκλησία όταν τα παιδιά πρεσβυτέρων ή διακονικών υπηρετών ενασχολούνται σε αδικοπραγία που είναι πράγματι χονδροειδής, οι άνδρες, των οποίων τα παιδιά περιλαμβάνονται, πρέπει να συνεργάζωνται πλήρως με το πρεσβυτέριο για την εξακρίβωσι των γεγονότων. Δεν πρέπει να ‘μικροποιούν’ τέτοιου είδους χονδροειδή παράβασι των παιδιών τους ούτε να προσπαθούν να την διαψεύσουν για να κρατήσουν τη θέσι τους. Επίσης, πρέπει ν’ αποφεύγουν περιττή σκληρότητα προς τα παιδιά. (Εφεσ. 6:4) Αυτοί οι πατέρες πρέπει να ενδιαφέρωνται ειλικρινώς να βοηθήσουν τα παιδιά τους πνευματικώς στον βαθμό που επιτρέπουν οι περιστάσεις. Πρώτιστη σπουδαιότητα πρέπει να έχη γι’ αυτούς η πνευματική κατάστασις της οικογενείας των και όχι το αν μπορούν να εξακολουθήσουν να υπηρετούν σε μια υπεύθυνη θέσι.—Παράβαλε με 1 Τιμόθεον 5:8.

Έτσι, αν η χονδροειδής αδικοπραγία των παιδιών σ’ ένα σπίτι εγείρει πράγματι αμφιβολίες στην εκκλησία ως προς το αν ένας άνδρας προΐσταται καλώς στην οικογένειά του, δεν πρέπει το άτομο αυτό να εξακολουθήση να υπηρετή ως πρεσβύτερος ή διακονικός υπηρέτης. Όταν ο άνδρας αυτός υπηρετή ως πρεσβύτερος και οι συμπρεσβύτεροί του αφήνουν την κρίσι τους και την απόφασί τους να επηρεάζεται λόγω φιλίας ή συναισθηματικότητος μέχρι τον βαθμό να παραβιάζουν Γραφικές αρχές, ειδικά τότε το αν εξακολουθήση αυτό το άτομο να υπηρετή ως πρεσβύτερος, μολονότι δεν έχει τα προσόντα, μπορεί να είναι πνευματικώς επιζήμιο για την εκκλησία. Αυτό συμβαίνει διότι η ενέργεια αυτή μπορεί να υποβιβάση τον σεβασμό που έχουν τα μέλη της εκκλησίας προς όλο το πρεσβυτέριο. Μπορεί ν’ αποτελέση δικαιολογία για άλλα παιδιά στην εκκλησία να ενασχοληθούν σε αδικοπραγία. Έτσι, είναι καλό να έχη κανείς υπ’ όψιν ότι οι ικανότητες ενός αδελφού ως ομιλητού ή ως οργανωτού ή η συμπαθητική προσωπικότης του δεν είναι πραγματικά τα σημεία που ενδιαφέρουν. Ο αποφασιστικός παράγων είναι το αν το άτομο αυτό εκπληρώνη τον ρόλο του ως πατρός μ’ ένα καλό τρόπο. Μόνο αν συμβαίνη αυτό μπορεί να εξακολουθή να υπηρετή. Ασφαλώς, όταν συμβαίνη αυτό, πρέπει το πρεσβυτέριον ν’ αποφεύγη να είναι χωρίς λόγο επικριτικό και να εφευρίσκη λάθη στην ανασκόπησι της οικογενειακής καταστάσεως του ατόμου.