Παρατηρήσεις για τις Μεταγγίσεις Αίματος
ΠΟΛΛΟΙ έχουν παρατηρήσει ότι μια δοξασία που διακρίνει τους Μάρτυρες του Ιεχωβά έχει σχέσι με το αίμα.
Οι περισσότερες εκκλησίες σιωπούν σ’ αυτό το ζήτημα, αλλά οι Μάρτυρες του Ιεχωβά δεν διστάζουν να τονίσουν ότι ο λόγος του Θεού κατευθύνει τους αληθινούς λάτρεις να ‘απέχουν . . . από αίματος.’ (Πράξ. 15:28, 29· Γέν. 9:3, 4) Όπως δείχνει το βιβλιάριο Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά και το Ζήτημα του Αίματος, αυτό αποκλείει την παραδοχή μεταγγίσεων αίματος. Το βιβλιάριο επίσης παρέχει ιατρικές αποδείξεις που δείχνουν ότι αυτή η θρησκευτική στάσις μπορεί να υποστηριχθή και ιατρικώς. Σ’ όλες σχεδόν τις περιπτώσεις, η απαιτούμενη εγχείρησις μπορεί να εκτελεσθή χωρίς χρήσι αίματος, αν επιδέξιοι γιατροί χρησιμοποιήσουν με αποτελεσματικότητα άλλες παραδεδεγμένες υποκατάστατες θεραπείες.
Μήπως δυσκολεύεσθε να παραδεχθήτε αυτό το σχόλιο σχετικά με το τι είναι ιατρικώς δυνατόν; Ίσως μερικοί απαντήσουν καταφατικά. Αλλ’ ας εξετάσωμε πληροφορίες που βρίσκονται στο τεύχος του Ιουνίου 1978 του περιοδικού Δελτίον του Αμερικανικού Κολλεγίου Χειρουργών (Τόμ. 63, Νο 6).
Αυτό το τεύχος εξήταζε το θέμα «Η Ηθολογία, τα Ήθη και η Θρησκεία της Χειρουργικής.» Και περιείχε το άρθρο «Ηθολογία της Χειρουργικής: Προχωρώντας Πέρα από την Καλή Επιστήμη,» που εγράφη από τον Δρα Τζ. Ε. Ντάνφυ, ο οποίος χαρακτηρίζεται ως «ένας από τους μεγάλους άνδρες της Αμερικανικής ιατρικής» Είναι επίτιμος καθηγητής χειρουργικής στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου της Καλιφορνίας, του Σαν Φρανσίσκο. Ο Δρ. Ντάνφυ παρετήρησε:
«Δεν πιστεύω ότι η καλή επιστήμη είναι αρκετή. Πριν από μερικά χρόνια, σε μια διάλεξι ενώπιον της Βασιλικής Κοινωνίας της Ιατρικής στην Αγγλία, ο Λόρδος Χαντ είπε, ‘Η πίστις και η θρησκεία συνδέονται στενά. Δεν πιστεύω ότι μπορεί κανείς ν’ ασκήση ιατρική, ή να κάνη γι’ αυτό το ζήτημα κάτι άλλο καλά και να διάγη μια πλήρη και χρήσιμη ζωή, χωρίς πίστι σε κάτι στο οποίο να βασίζη τη σκέψι και τη διαγωγή του. . . . Κάθε τι που αυξάνει τη θρησκευτική πίστι του ασθενούς, ή την πίστι στον εαυτό του, στη θεραπεία του, ή στους γιατρούς του, είναι πολύτιμο και αξίζει ενθάρρυνσι.’»
Αυτό ωδήγησε στον Δρα Ντάνφυ στο ζήτημα των Μαρτύρων του Ιεχωβά και των μεταγγίσεων αίματος. Είπε:
«Είχαμε αρκετούς ασθενείς στο νοσοκομείο μας τα περασμένα 12 χρόνια που ήσαν Μάρτυρες του Ιεχωβά και τους εγχειρήσαμε χωρίς μεταγγίσεις αίματος. Ίσως να κάνω λάθος, αλλά δεν μπορώ να θυμηθώ ούτε έναν ασθενή που πέθανε λόγω ελλείψεως μεταγγίσεως. Συμφωνώ, όμως, με το ότι ένας ασθενής μπορεί να γίνη αναιμικός στη διάρκεια της ημέρας.
«Έμεινα κατάπληκτος όταν βρήκα ένα χαρτί που εξέδωσε ο [καρδιοχειρουργός] Ντέντον Κούλεϋ, που ανέφερε για 500 και πλέον σοβαρές εγχειρήσεις καρδιάς που περιελάμβαναν Μάρτυρες του Ιεχωβά, και οι οποίες έγιναν χωρίς μετάγγισι και δείχνουν αναλογία, θνησιμότητος 5 τοις εκατό. Ο αριθμός αυτός συγκρίνεται με τον αριθμό των ασθενών που αναφέρει οι οποίοι έκαναν μετάγγισι.»
Ο Δρ Ντάνφυ συνεπέρανε: «Η μετάγγισις ασφαλώς κάνει τον χειρουργό να αισθάνεται καλύτερα, αλλά ίσως δεν κάνει τον ασθενή να αισθάνεται καλύτερα. Ίσως όλοι έχομε μια τάσι μεταγγίσεως για να αισθανώμεθα πιο άνετα. Νομίζω ότι, όταν έχωμε να κάνωμε μ’ ένα Μάρτυρα του Ιεχωβά, καλά θα κάνωμε να εξετάσωμε την άποψί του.»
Το περιοδικό Δελτίον παρουσίασε επίσης την απάντησι του Δρος Ντάνφυ, όταν ερωτήθη τι θα κάνη αν ο Μάρτυς ασθενής άρχιζε να αιμορραγή μετά την εγχείρησι και δεν ανταποκρίνεται στους εκτατήρες όγκου πλάσματος που δεν έχουν αίμα.
«Νομίζω ότι θα παρώτρυνα τον ασθενή ν’ αλλάξη την άποψί του και να δεχθή μετάγγισι. Αλλά θα τόνιζα επίσης ότι αν ένας ασθενής—και μιλώ για την άμεση εγχείρησι. . . .—αν αυτός δεν είναι καλά και σεις νομίζετε ότι αιμορραγεί η μετάγγισις δεν είναι το ορθό πράγμα γι’ αυτόν. Το ορθό πράγμα είναι (μια) εγχείρησις για να σταματήση η αιμορραγία. Νομίζω ότι αν ενεργήσετε γρήγορα, θα σώσετε τον ασθενή. Γι’ αυτό λέγω ότι δεν θυμάμαι ούτε έναν ασθενή δικό μου που υπέκυψε από προοδευτική αιμορραγία επειδή ήταν Μάρτυς του Ιεχωβά . . .»
Από μια πολύ διαφορετική πηγή ήλθε μια ενδιαφέρουσα περίπτωσις σχετικά με εγχείρησι χωρίς μεταγγίσεις. Μια μητέρα στη Βόρειο Καρολίνα πρόσφατα έγραψε στην Εταιρία Σκοπιά:
«Η εννιάχρονη θυγατέρα μου, η Τζιλ, υπέστη μια σπάνια και επικίνδυνη νευροχειρουργική επέμβασι της σπονδυλικής στήλης, και, συγχρόνως, ορθοπεδική εγχείρησι για να διορθωθή μια κύρτωσις της σπονδυλικής στήλης. Θα ήθελα να σας πω τα γεγονότα που ωδήγησαν στο ευχάριστο αποτέλεσμα για τη Τζιλ.
«Η Τζιλ γεννήθηκε με έναν επί πλέον μισό σπόνδυλο και πλευρό που έκαναν τη σπονδυλική στήλη της να γέρνη. Αυτό κατέληξε σε συγγενή σκολίωσι, ή συμφυή κάμψι της σπονδυλικής στήλης.
«Η σκολίωσις πλήττει πολλά παιδιά. Μπορεί συχνά να θεραπευθή επιτυχώς με μια συσκευή που βαστάζει όλο το κινητό τμήμα του σώματος. Αλλά επειδή οι εκ γενετής περιπτώσεις είναι πιο δύσκολο να θεραπευθούν, η εγχείρησις συχνά καθίσταται αναγκαία, και συνιστάται όταν η σπονδυλική στήλη γέρνη κατά 30 βαθμούς. Η εξέλιξις της κυρτώσεως μπορεί να είναι πολύ βραδεία και, κατόπιν, μπορεί ξαφνικά να επιταχυνθή. Μέχρι τότε που η Τζιλ ήταν επτά ετών, η σπονδυλική της στήλη είχε, με αργό ρυθμό, αποκτήσει κλίσι 12 βαθμών. Δύο μήνες μετά την τακτική της εξέτασι, η κύρτωσις ήταν 26 βαθμών. Και ένα μήνα αργότερα, 34 βαθμών. Η Τζιλ χρειαζόταν άμεση ορθοπεδική εγχείρησι.
«Ο ορθοπεδικός χειρουργός ο οποίος είχε αναλάβει τη Τζιλ από ηλικίας τεσσάρων ετών, είπε στον σύζυγό μου και σ’ εμένα ότι στη διάρκεια της χειρουργικής σπονδυλικής συγχωνεύσεως, ο ασθενής χάνει ένα λίτρο αίματος, κάθε ώρα. Η εγχείρησις θα διαρκούσε τουλάχιστον τέσσερις ώρες. Με άλλα λόγια, η Τζιλ θα έχανε όλο το αίμα του σώματός της. Είπε, ‘Κανείς δεν θα σας βοηθήση.’ Για να εμποδίση περαιτέρω κύρτωσι στη σπονδυλική της στήλη έβαλε τη Τζιλ σε μια συσκευή που εκάλυπτε όλο το κινητό μέρος του σώματός της.
«Στη διάρκεια της νοσοκομειακής περιθάλψεως που χρειάσθηκε γι’ αυτό, ελήφθη ένα συνηθισμένο μυελογράφημα. Η έκθεσις του μυελογραφήματος, όμως, δεν ήταν συνηθισμένη. Διεπιστώθη ότι ένα κομμάτι του οστού προεξείχε και εισήρχετο μέσα στο εσωτερικό της σπονδυλικής στήλης της Τζιλ. Μπορούσε να προκαλέση νευρολογική βλάβη και έπρεπε να το παρακολουθούν προσεκτικά.
«Ο γιατρός μας, όμως, ήλθε σε επαφή με άλλους συναδέλφους του στον τομέα αυτό. Μέσω αυτής της αγαθής του ενεργείας, μπορέσαμε να έλθωμε σε επαφή μ’ ένα χειρουργό ο οποίος πίστευε ότι θα μπορούσε να βοηθήση τη Τζιλ, τον Δρα Β—, στο Ιατρικό Κέντρο του Πανεπιστημίου του Ντιουκ, του Ντούρχαμ της Βορείου Καρολίνας. Η επίσκεψις αυτή απεδείχθη πολύ δυσάρεστη.
«Ο Δρ Β—, ένας ορθοπεδικός χειρουργός, διεπίστωσε ότι το κομμάτι του οστού είχε αρχίσει να παραλύη το δεξιό πόδι της Τζιλ. Είχε αρχίσει να διαρρηγνύη τη σπονδυλική της στήλη! Χωρίς εγχείρησι, η Τζιλ θα παρέλυε από τη μέση και κάτω. Ως προς τις πιθανότητες της ίδιας της εγχειρήσεως, η Τζιλ θα μπορούσε να χάση τη χρήσι όλων των λειτουργιών του σώματός της από τη μέση και κάτω.
«Ο Δρ Β— διευθέτησε για ένα νευροχειρουργό, τον Δρ Ο—, και μας διαβεβαίωσε ότι μπορούσε να γίνη, και θα εγίνετο, εγχείρησις χωρίς αίμα. Είπε ότι η νευροχειρουργική επέμβασις δεν μπορούσε να διαρκέση πολύ και, αν τα διαγνωστικά σημεία της Τζιλ παρέμεναν καλά, θα προχωρούσε και θα διόρθωνε την κύρτωσι, κάνοντας μια σπονδυλική συγχώνευσι. Μ’ αυτό τον τρόπο, η Τζιλ θα υφίστατο μόνο μια εγχείρησι.
«Νωρίς το πρωινό της 9ης Ιουνίου 1977, ο Δρ Ο—μετεκίνησε το τμήμα του οστού. Η διαδικασία διήρκεσε μιάμισυ ώρα. Κατόπιν, ο Δρ Β—έκανε την ορθοπεδική εγχείρησι. Αυτή διήρκεσε τεσσερισήμισυ ώρες. Αργότερα, μας είπε ότι η Τζιλ είχε χάσει συνολικά 300 κυβικά εκατοστά (λιγώτερο από μία πίντα) αίματος, ‘. . . μηδαμινή ποσότης. Έξη ώρες εγχειρήσεως και δεν έγινε ούτε αναιμική!’
«Αλλά η έκθεσις που μας ανησυχούσε περισσότερο δεν είχε έλθει ακόμα. Τίποτα δεν μπορούσε να λεχθή για παράλυσι, μέχρις ότου ξυπνούσε η Τζιλ στον θάλαμο ανανήψεως και ο Δρ Ο—της έκανε νευρολογική εξέτασι.
«Κατόπιν, ξαφνικά, μετά από τρίωρη απελπιστική αναμονή, οι πόρτες του νοσοκομείου άνοιξαν διάπλατα. Ο Δρ Β—δρασκέλισε την αίθουσα, με την ιατρική του ρόμπα ν’ ανεμίζη, τα χέρια του ψηλά πάνω από το κεφάλι του, και τα δάχτυλά του σε σήμα νίκης! Προτού πη μια λέξι ξέραμε ότι η Τζιλ ήταν εντάξει.
«Η Τζιλ έμεινε στο Ντιουκ δεκαοκτώ μέρες. Δεν μπορώ να τονίσω με κατάλληλα λόγια πόσο συνεργατικοί και υποβοηθητικοί υπήρξαν όλοι εκείνοι που ανήκαν στο προσωπικό του Ντιουκ φροντίζοντας την Τζιλ. Ανέρρωσε πολύ γρήγορα. Για να θεραπευθή σύντομα η συγχώνευσις και να στηριχθή η σπονδυλική στήλη η Τζιλ έπρεπε να φορά γύψο σ’ όλο το σώμα (σαν χελώνα) επί έξη μήνες.
«Τώρα η Τζιλ έχει βγη από το γύψο. Η πλάτη της είναι όμορφη και ευθεία, και μπορεί να κάνη σχεδόν ο,τιδήποτε. Με τα χρόνια, ο Ιεχωβά τής έδωσε δύναμι να αντέξη τον πόνο και να αντιμετωπίση γενναία τη μεγάλη εγχείρησι. Την παρακολουθούμε να περπατά τώρα και είμεθα συγκινημένοι.»
Οι καθησυχαστικές ιατρικές πληροφορίες αυτού του είδους μπορούν να βοηθήσουν τους ανθρώπους να δώσουν μεγαλύτερη προσοχή σ’ αυτά που λέγει ο Δημιουργός του ανθρώπου σχετικά με το αίμα.