Ψαλμοί

Τι Είναι Καλύτερο από τη Ζωή;

ΓΙΑ πολλούς ανθρώπους, η ζωή—αυτή καθ’ εαυτή—είναι το πιο πολύτιμό τους απόκτημα. Αλλά δεν συμβαίνει το ίδιο και με τους αληθινούς δούλους του Θεού. Εκείνοι θεωρούν ότι μια ιδιαίτερη σχέσι με τον ουράνιο Πατέρα τους αξίζει, πολύ περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, ακόμη και από την ίδια τη ζωή μακρυά από τον Δημιουργό τους. Έτσι ακριβώς αισθανόταν ο Δαβίδ, όπως φαίνεται από τον Ψαλμό 63. Επειδή αναφέρει τον εαυτό του ως ‘βασιλέα,’ το σκηνικό γι’ αυτό τον ψαλμό θα ήταν ο καιρός που, λόγω της ανταρσίας του Αβεσσαλώμ, ο Δαβίδ έφυγε από την Ιερουσαλήμ και περιπλανάτο στην έρημο της Ιουδαίας.—2 Σαμ. 15:13, 14, 23· Ψαλμ. 63, επιγραφή.

Σ’ εκείνη την έρημο, η οποία αποτελείτο από ομαλούς και στρογγυλεμένους γυμνούς λόφους, δεν έτρεχαν επιφανειακά νερά, και κανένα ρυάκι δεν είχε εκεί την πηγή του. Σκεφθήτε πόσο θα μπορούσε να διψάση ένα άτομο σε μια τέτοια περιοχή! Συνεπαρμένος από την επίδρασι που είχε σ’ αυτόν το γεγονός ότι βρισκόταν σ’ αυτή την ξηρή και άγονη περιοχή, ο Δαβίδ μίλησε για την επιθυμία του για τον Θεό του. Σύγκρινε την επιθυμία του για συναναστροφή με τον Θεό, με την επιθυμία για νερό σε μια ξηρή έρημο. Διαβάζομε: «Θεέ, συ είσαι ο Θεός μου· από πρωίας σε ζητώ· σε διψά η ψυχή μου, σε ποθεί η σαρξ μου, εν γη ερήμω, ξηρά και ανύδρω.» (Ψαλμ. 63:1) Γιατί ο Δαβίδ αναζητούσε τον Θεό του; Ήθελε την εύνοια, την καθοδηγία και την προστασία του Ιεχωβά. Τόσο σφοδρή ήταν η επιθυμία του Δαβίδ για βοήθεια και αναψυχή από τον Ιεχωβά, ώστε μίλησε γι’ αυτή την επιθυμία σαν κάτι που τον κατέτρωγε, που τον έκανε να ατονή.

Ο Δαβίδ, επειδή είχε αναγκασθή να φύγη από τον τόπο του αντιπροσωπευτικού κατοικητηρίου του Ιεχωβά, θυμόταν το παρελθόν, όταν μπορούσε ελεύθερα να πηγαίνη στο αγιαστήριο. Είπε: «Δια να βλέπω την δύναμίν σου και την δόξαν σου, καθώς σε είδον εν τω αγιαστηρίω.» (Ψαλμ. 63:2) Στο αγιαστήριο, ο Δαβίδ αντιλαμβανόταν με ιδιαίτερο τρόπο την παρουσία του Θεού, βλέποντας τον Ύψιστο, όπως θα λέγαμε. Εκεί ακριβώς, η δόξα και η δύναμις του Ιεχωβά ήσαν καταφανείς. Οι εκφράσεις αίνου, ευχαριστιών και ευφροσύνης που έκαναν οι λάτρεις δόξαζαν τον Ύψιστο. Επίσης, αυτά που ελέγοντο και εγίνοντο εξυμνούσαν ή μεγάλυναν τον Ιεχωβά ως ένα Θεό σωτηρίων πράξεων. Η δύναμις του Παντοδυνάμου ήταν καταφανής μέσω των ολοκάρδιων εκφράσεων των αφοσιωμένων λάτρεων.

Κατόπιν, ο Δαβίδ μίλησε για την εκτίμησί του επειδή είχε τον Ιεχωβά ως Θεό του. Δήλωσε περαιτέρω τα εξής: «Διότι το έλεος σου είναι καλήτερον παρά την ζωήν· τα χείλη μου θέλουσι σε επαινεί. Ούτω θέλω σε ευλογεί εν τη ζωή μου· εν τω ονόματι σου θέλω υψόνει τας χείρας μου. Ως από πάχους και μυελού θέλει χορτασθή η ψυχή μου και δια χειλέων αγαλλιάσεως θέλει υμνεί το στόμα μου.» (Ψαλμ. 63:3-5) Για τον Δαβίδ, ο μοναδικός σκοπός στη ζωή του ήταν να αινή τον Ιεχωβά Θεό για τις εκφράσεις θείου ελέους ή ενεργού σπλαγχνικού ενδιαφέροντος. Για τον ψαλμωδό, το έλεος του Ιεχωβά ήταν καλύτερο κι από την ίδια τη ζωή, διότι η πιστή αγάπη του Θεού, που εκφραζόταν προς αυτόν, έδινε πραγματικό νόημα στη ζωή του. Γι’ αυτό ο Δαβίδ αισθανόταν υποχρεωμένος να εξακολουθήση να αινή τον Ιεχωβά. Ήταν αποφασισμένος να ευλογή ή να ομιλή ευμενώς για τον Ύψιστο σ’ όλη την υπόλοιπη ζωή του. Ο Δαβίδ, υψώνοντας τα χέρια του σε στάσι προσευχής, ευχαριστούσε τον Ιεχωβά. Επειδή είχε δοκιμάσει την αγάπη και τη φροντίδα του Θεού, αισθανόταν πλήρως ικανοποιημένος. Είχε λάβει την καλύτερη, την πιο εκλεκτή μερίδα. Έτσι, θα εξακολουθούσε να ρέη από τα χείλη του χαρωπός αίνος για τον Παντοδύναμο.

Ακόμη και σε περιόδους αγρυπνίας στη διάρκεια της νύχτας, ο Δαβίδ σκεπτόταν τον Θεό του και τα πράγματα που Εκείνος είχε κάνει προς όφελος του. Διαβάζομε: «Όταν σε ενθυμώμαι επί της στρωμνής μου, εις σε μελετώ εν ταις φυλακαίς της νυκτός. Επειδή εστάθης βοήθεια μου, δια τούτο υπό την σκιάν των πτερύγων σου θέλω χαίρει.» (Ψαλμ. 63:6, 7) Τον καιρό του Δαβίδ, οι Ισραηλίτες είχαν τρεις φυλακές νυχτός. Η πρώτη άρχιζε από τις 6 μ.μ. μέχρι τις 10 μ.μ. η δεύτερη από τις 10 μ.μ. μέχρι τις 2 το πρωί, και η τρίτη, από τις 2 το πρωί μέχρι τις 6 το πρωί. Το γεγονός ότι ο ψαλμωδός χρησιμοποιούσε τις περιόδους αγρυπνίας στη διάρκεια αυτών των φυλακών νυχτός για να σκέπτεται τον Ιεχωβά, ασφαλώς έδειχνε βαθειά εκτίμησι για τη βοήθεια που είχε λάβει όταν ο Ύψιστος τον προστάτευσε ως με τις πτέρυγες του. Προστατευμένος μ’ αυτό τον τρόπο, ο Δαβίδ μπορούσε να αγάλλεται.

Επειδή αγαπούσε τον Ιεχωβά, επιζητούσε να τον μιμήται. Ο ψαλμωδός συνεχίζει: «Προσεκολλήθη η ψυχή μου κατόπιν σου.» Ποιο ήταν το αποτέλεσμα; «Η δεξιά σου,» είπε ο Δαβίδ, «με υποστηρίζει.» (Ψαλμ. 63:8) Ναι, ο Ιεχωβά εξέτεινε τη δεξιά του χείρα ευνοίας και υποστήριξε τον δούλο του.

Πόσο διαφέρει αυτό μ’ εκείνους που αγνοούν τον Πλάστη τους! Διαβάζομε τα εξής: «Οι δε ζητούντες την ψυχήν μου, δια να εξολοθρεύσωσιν αυτήν, θέλουσιν εμβή εις τα κατώτατα μέρη της γης· θέλουσι πέσει δια ρομφαίας· θέλουσιν είσθαι μερίς αλωπέκων.» (Ψαλμ. 63:9, 10) Μ’ αυτά τα λόγια, ο Δαβίδ εξέφρασε την εμπιστοσύνη που είχε ότι οι εχθροί του θα νικώντο και θα ερρίπτοντο στο λάκκο του θανάτου. Θα εφονεύοντο με τη ρομφαία, και τα πτώματά τους θα εγίνοντο βορά των νεκροφάγων αλεπούδων. Είναι αξιοσημείωτο το ότι ο Αβεσσαλώμ και οι πολλοί ακόλουθοι του υπέστησαν πράγματι ταπεινωτική ήττα στη μάχη. Χιλιάδες σφαγιάσθηκαν.—2 Σαμ. 18:7, 8, 15-17.

Η εμπιστοσύνη του Δαβίδ στον Ιεχωβά δεν ήταν αδικαιολόγητη. Αυτή η εμπιστοσύνη εκφράσθηκε πολύ ωραία στο τελευταίο εδάφιο του Ψαλμού 63. Εκεί διαβάζομε: «Ο δε βασιλεύς θέλει ευφρανθή επί τον Θεόν· θέλει δοξασθή πας ο ομνύων εις αυτόν διότι θέλει φραχθή το στόμα των λαλούντων ψεύδος.» (Εδ. 11) Εξ αιτίας αυτών που ο Ιεχωβά θα έκανε γι’ αυτόν, ο Δαβίδ θα μπορούσε ν’ αγάλλεται. Άλλοι οι οποίοι, σαν τον Δαβίδ, μπορούσαν να ομνύουν στο όνομα του Ιεχωβά με ειλικρίνεια, μπορούσαν να καυχηθούν ή να υπερηφανευθούν γι’ αυτό. Γιατί; Επειδή ήσαν σε θέσι να το κάνουν αυτό λόγω μιας επιδοκιμασμένης στάσεως ενώπιον του Υψίστου. Αλλά τα στόματα εκείνων που λένε ψεύδη εν ονόματι του Θεού, που δεν έχουν επιδοκιμασμένη σχέσι μαζί του, θα κατασιωπήσουν στο θάνατο.

Πράγματι, όπως το εξέφρασε ο Δαβίδ, «το έλεός σου,» του Ιεχωβά, «είναι καλήτερον παρά την ζωήν.» Αν μπορούμε ν’ απολαμβάνωμε μια στενή σχέσι με τον ουράνιο Πατέρα μας ως επιδοκιμασμένοι δούλοι του, τότε η ζωή μας θα έχη νόημα και θα είμεθα βέβαιοι για τη βοήθεια και την καθοδηγία του. Επί πλέον, σε αρμονία με τη θεία υπόσχεσι, μπορούμε ν’ αποβλέπωμε σε μια αιωνιότητα ευτυχισμένης ζωής.—Αποκ. 21:4.