Χαρούμενος, Παρά την Αναπηρία Μου

Αφήγησις του Λη Ντου-γιόνγκ

Ήταν μια κρύα χειμωνιάτικη μέρα του Φεβρουαρίου του 1951, όταν στην υποχώρησι οι συστρατιώτες μου νομίζοντας με νεκρό με άφησαν σ’ ένα καταφύγιο. Ήμουν σοβαρά τραυματισμένος και στα δυο πόδια. Με μοναδική τροφή το χιόνι, την τρίτη μέρα οι πόνοι από την πείνα ήσαν πιο μεγάλοι από τους πόνους των τραυμάτων μου. Την έβδομη μέρα με βρήκαν εχθροί στρατιώτες, μόνο και μόνο για να μ’ αφήσουν να πεθάνω. Τότε, προσευχήθηκα σε «Θεό,» όποιος κι αν ήταν. Αν με βοηθούσε τώρα, υποσχέθηκα να τον υπηρετήσω.

Ο ΠΟΛΕΜΟΣ που ξέσπασε τον Ιούνιο του 1950 άλλαξε τη ζωή όλων μας στη χερσόνησο της Κορέας. Είχα καταταγή στις στρατιωτικές δυνάμεις της Νότιας Κορέας στο τέλος εκείνου του έτους, και μέσα σε τέσσερις μήνες βρισκόμουν σοβαρά τραυματισμένος μέσα σ’ ένα καταφύγιο. Το γεγονός αυτό μου έδωσε χρόνο να σκεφθώ, επειδή δεν είχα τίποτα άλλο να κάνω.

Είχα ανατραφή στη Βουδδιστική θρησκεία η οποία ωστόσο ποτέ δεν μου είχε ενσταλάξει καμμιά πραγματική ελπίδα. Επίσης, οι γονείς μου πίστευαν σε πολλές διδασκαλίες του Κομφουκίου, και η προγονολατρία ήταν κάτι σημαντικό στην οικογενειακή μας ζωή. Αλλά τώρα, που χρειάσθηκα βοήθεια, στράφηκα αλλού, προσευχήθηκα στο «Θεό,» Χα-νανίμ στα Κορεάτικα.

Τελικά, Ερυθροί Κινέζοι στρατιώτες με συνέλαβαν και με ωδήγησαν σ’ ένα εγκαταλελειμμένο σπίτι όπου κρατούντο λίγοι συστρατιώτες μου. Μη θέλοντας να με συλλάβουν οι δυνάμεις της Βόρειας Κορέας, δραπέτευσα, σέρνοντας το σώμα μου πάνω στο έδαφος. Αλλά με συνέλαβαν πάλι οι Ερυθροί Κινέζοι, οι οποίοι γρήγορα με εγκατέλειψαν επειδή δεν ήμουν αρκετά ζωντανός για να με συλλάβουν σαν αιχμάλωτο πολέμου.

Μέχρι τώρα, είχαν περάσει περίπου 50 μέρες από τότε που τραυματίσθηκα. Έπεσα σε βαθύ ύπνο. Λίγο αργότερα, λόγω της αμφίρροπης φύσεως του πολέμου, με βρήκαν φιλικοί στρατιώτες της Νότιας Κορέας. Το αγροτικό νοσοκομείο στο Γουόντζου της Κορέας όπου με μετέφεραν, δεν ήταν κατάλληλα εξοπλισμένο για να φροντίση για τη γάγγραινα που είχε αρχίσει, κι έτσι, με μετέφεραν στο νοσοκομείο του Πουζάν. Μου έκοψαν το αριστερό μου πόδι στο πάνω μέρος του μηρού, και το δεξί μου πόδι κάτω από το γόνατο. Ήμουν θλιμμένος και αποθαρρυμένος, επειδή πίστευα ότι δεν είχα κανένα λόγο για να ζω.

ΕΛΠΙΔΑ ΣΕ ΘΡΗΣΚΕΙΑ;

Στη διάρκεια της παραμονής μου στο νοσοκομείο με επισκέφθηκε ένας στρατιωτικός ιερέας. Επειδή είχα ήδη προσευχηθή στο Θεό, αναρωτιόμουν τώρα αν αυτή η «Χριστιανική» θρησκεία μπορούσε να φέρη νόημα και χαρά στη ζωή μου. Αλλά γρήγορα έσβησαν όλες οι ελπίδες.

Ο ιερέας ήταν ένας ευγενικός άνθρωπος. Μου είπε ότι είχα υπηρετήσει τη χώρα μου καλά, και συνεπώς θα πήγαινα στον ουρανό. Ωστόσο δεν μπορούσα να βρω κάποιο συσχετισμό. Η παρουσία μου στις λειτουργίες τους δεν αύξησε με κανένα τρόπο τη γνώσι μου για το Θεό, ούτε μου έδωσε κάποιο λόγο να ζω. Μάλλον, με έπεισε ότι η «Χριστιανική» πίστις στα αιώνια βάσανα όχι μόνο είναι παράλογη, αλλά και δεν θα μπορούσε να προέρχεται από τον αληθινό Θεό.

ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΕΣ ΓΙΑ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΙ

Τα δύο χρόνια που έμεινα στο νοσοκομείο ήσαν οδυνηρά, πικρά και άδεια. Την πρώτη φορά που οι νοσοκόμες με βοήθησαν να περπατήσω με τα καινούργια μου τεχνητά πόδια, ένα αεροπλάνο πέταξε από πάνω μου και, καθώς το κοίταξα, έπεσα πίσω. Αυτό μ’ έκανε να χάσω τελείως την ψυχραιμία μου και ν’ απογοητευθώ. Οι νοσοκόμες πάσχισαν σκληρά για να με ενθαρρύνουν, λέγοντας ότι με τον καιρό θα μπορούσα ακόμη και να χορεύω με τα καινούργια μου πόδια. Αλλά δεν εύρισκα καμμιά παρηγοριά σ’ αυτά που έλεγαν.

Λίγο αργότερα, η νοσοκόμα μ’ έπιασε να παίρνω 15 καταπραϋντικές ταμπλέτες τις οποίες είχα κρατήσει κρυφά, σε μια προσπάθεια ν’ αυτοκτονήσω. Με ανάγκασε να τις εξεμέσω. Επέζησα παρά τις τρεις προσπάθειες που έκανα ν’ αυτοκτονήσω.

Την άνοιξι του 1953, σε ηλικία 23 ετών, βγήκα από το νοσοκομείο με μια πολύ μικρή σύνταξι. Η ζωή μου δεν είχε καμμιά κατεύθυνσι. Οι γονείς μου είχαν σκοτωθή στον πόλεμο, και το μόνο μέρος που είχα να πάω ήταν στο σπίτι του μεγαλύτερου αδελφού μου. Στην ανατολή, ο μεγαλύτερος αδελφός γίνεται η κεφαλή του σπιτιού σε τέτοιες περιπτώσεις, και όλοι οι μικρότεροι αδελφοί και αδελφές υπακούουν σ’ αυτόν, ιδιαίτερα σε οικογενειακά ζητήματα. Ήθελα να ελευθερωθώ απ’ αυτή την παράδοσι και επιθυμούσα μια ανεξάρτητη ζωή. Σκέφθηκα ότι μια σύζυγος θα μπορούσε να με βοηθήση να το επιτύχω αυτό.

Αλλά εδώ στην Κορέα, δεν πηγαίνει απλώς ο ένας στον άλλον για να προτείνη γάμο. Πρέπει να υπάρχη ένας μεσάζων, ένας ο οποίος διευθετεί τον γάμο, είτε συγγενής είτε στενός φίλος. Η σύζυγος του φίλου μου ανέλαβε αυτή την υποχρέωσι και βρήκε ένα νεαρό κορίτσι που είχε την επιθυμία να με βοηθήση. Ο γάμος μού έφερε ένα μέτρο ανεξαρτησίας, αλλά η ζωή εξακολουθούσε να είναι δύσκολη. Μαζί, η σύζυγός μου κι εγώ, περάσαμε πολλές δυσκολίες, μεταξύ των οποίων και οικονομικά προβλήματα.

ΕΠΗΡΕΑΖΟΜΑΙ ΜΟΝΙΜΑ ΑΠΟ ΤΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ

Ήταν μια πολύ ζεστή μέρα του Αύγουστου του 1955, όταν μου έκαναν το ακόλουθο ερώτημα: Μπορείτε να Ζήτε για Πάντα με Ευτυχία στη Γη; Ένας Μάρτυς του Ιεχωβά χτύπησε την πόρτα μου και μου πρόσφερε ένα βιβλιάριο μ’ αυτό τον τίτλο. Το ερώτημα ήταν καλό για μένα. Αυτός ο Μάρτυς επρόκειτο να επηρεάση πολύ τη ζωή μου.

Σε μια από τις πρώτες επανεπισκέψεις του ανακουφίσθηκα πάρα πολύ όταν τον άκουσα να μου εξηγή από την Αγία Γραφή ότι δεν υπάρχει κόλασις. Με τον καιρό άρχισα να βλέπω ότι υπάρχει ένας Θεός αγάπης. Αυτό το γεγονός, μαζί με την ελπίδα ν’ απολαύσω μια ευτυχισμένη ζωή στη γη για πάντα, μου παρουσίαζαν κάτι το οποίο μπορούσα να καταλάβω. (Ψαλμ. 37:29) Και στην κατάστασί μου, με ακρωτηριασμένα τα δυο πόδια μου, μπορείτε να φαντασθήτε πόση ευτυχία ένοιωσα όταν μου διάβασε προφητείες από την Αγία Γραφή ότι ο χωλός θα πηδά όπως τα ζώα. Αυτό πράγματι ήταν μια αληθινή ελπίδα και ενθάρρυνσις!—Ησ. 35:6.

Μετά την τρίτη η τέταρτη επίσκεψι του Μάρτυρα βρήκα τον εαυτόν μου να προσεύχεται στον Ιεχωβά και να εκφράζη εκτίμησι γι’ αυτά που άρχιζα να μαθαίνω. Ήμουν τόσο συγκινημένος απ’ αυτά που μάθαινα από την Αγία Γραφή, που μερικά βράδια έχανα τον ύπνο μου κάνοντας σκέψεις γι’ αυτά τα πράγματα. Τώρα, για πρώτη φορά, είχα μια πραγματική αιτία για να ζω. Όχι απλώς να ζω, αλλά να χρησιμοποιώ τη ζωή μου για να υπηρετώ τον στοργικό μας Δημιουργό, τον Ιεχωβά Θεό.

Ήμουν τόσο ευτυχισμένος μ’ αυτά που συνέβαιναν ώστε ο ενθουσιασμός μου ξεχείλιζε σε αναπήρους παλαίμαχους σαν κι εμένα, με τους οποίους συνεργαζόμουν επαγγελματικά. Τρεις απ’ αυτούς σύντομα άρχισαν να παρακολουθούν την εβδομαδιαία Γραφική μας μελέτη.

ΣΥΝΔΕΣΙΣ ΜΕ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ

Η παρακολούθησις της πρώτης μου συναθροίσεως στην Αίθουσα Βασιλείας δεν ήταν κάτι εύκολο για μένα. Ήμουν πολύ ευαίσθητος για την κατάστασί μου, τα δεκανίκια και όλα τα σχετικά, και δεν μου άρεσε να μου δείχνουν οι άλλοι τον οίκτο τους. Γι’ αυτό, απέφευγα συνήθως τις συγκεντρώσεις. Η μόνη δικαιολογία που βρήκα επειδή δεν πήγα στην αίθουσα Βασιλείας ήταν ότι δεν μπορούσα ν’ ανεβώ τις δυο σκάλες, μολονότι αυτό δεν ήταν το πραγματικό πρόβλημα.

Εν συνεχεία, μέσα σε λίγες εβδομάδες από την πρώτη του επίσκεψι, ο Μάρτυς έφερε μαζί του έναν Αμερικανό ιεραπόστολο ο οποίος επισκεπτόταν τακτικά τις εκκλησίες στην Κορέα. Κι εκείνος επίσης με ενεθάρρυνε να παρακολουθώ τις συναθροίσεις στην Αίθουσα Βασιλείας, τονίζοντας την ανάγκη και τα οφέλη. Εντυπωσιάσθηκα βαθιά που μ’ επισκέφθηκε στο ταπεινό μου σπιτάκι και μίλησε στη γλώσσα μου, πράγμα που γνώριζα ότι ήταν δύσκολο γι’ αυτόν. Έτσι, ήταν δύσκολο να πω όχι στην πρόσκλησί του.

Όταν ήλθε η μέρα, βρέθηκα στην Αίθουσα Βασιλείας. Τι βαθειά επίδρασι είχε αυτό επάνω μου! Ποτέ δεν είχα δει καμμιά συγκέντρωσι τέτοιων ανθρώπων, που να είναι πρόθυμοι να μάθουν περισσότερα για τους σκοπούς του Θεού και να Τον υπηρετούν. Αυτό ήταν εντελώς διαφορετικό από τις θρησκευτικές συγκεντρώσεις είτε στους Βουδδιστικούς ναούς, ή σε οποιαδήποτε εκκλησία που είχα πάει. Από κείνη τη φορά, η τακτική παρακολούθησις των συναθροίσεων στην Αίθουσα Βασιλείας, αποτέλεσε μέρος της ζωής μου. Η μία ώρα και είκοσι λεπτά που χρειάζετο να περπατήσω για να καλύψω την απόστασι των τεσσάρων χιλιομέτρων (2,5 μίλια) άξιζαν την προσπάθεια.

ΑΛΛΕΣ ΑΛΛΑΓΕΣ ΚΑΙ ΑΦΙΕΡΩΣΙΣ

Από τότε που τραυματίσθηκα στον πόλεμο, η υπερβολική χρήσις ποτών και ο καπνός είχαν γίνει πολύ σπουδαία πράγματα στη ζωή μου. Ήσαν τα μόνα πράγματα εκείνο τον καιρό που εφαίνοντο ν’ ανακουφίζουν τον πόνο, και τον διανοητικό και τον σωματικό. Αλλά ύστερα από τρεις μήνες περίπου Γραφικής μελέτης και συναναστροφής με τους Μάρτυρες, οι οποίοι ούτε κάπνιζαν ούτε έπιναν, διαπίστωσα ότι ήταν ανάγκη να εγκαταλείψω αυτές τις ακάθαρτες συνήθειες. Η σωματική και διανοητική μου κατάστασις δεν χρειάζετο πια αυτά τα στηρίγματα. Η αλήθεια της Βίβλου δεν θεράπευε τα συμπτώματα των προβλημάτων μου, αλλά τις αιτίες τους. Σαν αποτέλεσμα, η ποιότητα της ζωής μου έγινε καλύτερη.

Σύμφωνα με τα Κορεάτικα έθιμα, η κεφαλή της οικογενείας αναλαμβάνει την ηγεσία στην προγονολατρία, και όλοι οι νεώτεροι αδελφοί και οι γυναίκες τους πρέπει ν’ ακολουθήσουν την ηγεσία του. Κάθε χρόνο, υπάρχουν πολλές ευκαιρίες για προγονολατρία. Όταν αντιλήφθηκα ότι ο Λόγος του Θεού δείχνει ότι οι νεκροί δεν έχουν συναίσθησι και δεν μπορούν να μας βοηθήσουν ή να μας ενοχλήσουν, αρνήθηκα να μετάσχω σ’ αυτή την ψευδή λατρεία. (Εκκλ. 9:5, 10) Αυτό συγκλόνισε τον μεγαλύτερο αδελφό μου. Επειδή δεν ελάμβανα μέρος, η εναντίωσίς του στράφηκε κατά της συζύγου μου. Ήταν εξαιρετικά δύσκολο γι’ αυτή να αντισταθή σ’ αυτή την εναντίωσι και να γίνη μια Μάρτυς.

Μετά από εννιά μήνες περίπου ύστερα από την πρώτη μου επαφή με τους Μάρτυρες, μια εθνική συνέλευσις έλαβε χώρα στη Σεούλ. Για πρώτη φορά παρευρίσκετο ένα μέλος του Κυβερνώντος Σώματος των Μαρτύρων του Ιεχωβά, ο Ν. Ο. Νορρ. Συγκινήθηκα από τις ενθαρρυντικές, Γραφικές ομιλίες του. Αυτή η μεγάλη συνέλευσις ενίσχυσε την πίστι μου καθώς έβλεπα την οργάνωσι και την τάξι των ανθρώπων και το ενδιαφέρον που έδειχνε ο ένας για τον άλλον. Σ’ αυτή τη συνέλευσι, τον Απρίλιο του 1956, βαπτίσθηκα συμβολίζοντας την αφιέρωσί μου να υπηρετώ τον Ιεχωβά Θεό, μαζί με 300 και πλέον άλλους παρευρισκομένους της συνελεύσεως.

ΕΜΠΙΣΤΕΥΟΜΕΝΟΣ ΣΤΟΝ ΙΕΧΩΒΑ

Οι πρώτοι μου επαγγελματικοί συνεργάτες ήσαν κι αυτοί παλαίμαχοι, και ένας απ’ αυτούς βαπτίσθηκε μαζί μ’ εμένα. Εν τούτοις, οι άλλοι συνέταιροι, επειδή αφιέρωνα τόσο πολύ χρόνο στις Χριστιανικές συναθροίσεις, στη Γραφική μελέτη και στο κήρυγμα σε άλλους, άρχισαν να μ’ εκμεταλλεύωνται. Τελικά, πήραν όλους τους πελάτες μου και δημιούργησαν δική τους επιχείρησι. Για να πληρώσω τα χρέη μου, αναγκάσθηκα να πουλήσω το μικρό σπίτι που είχα, και για λίγο διάστημα η οικογένεια μου ζούσε σ’ ένα προσωρινό καταφύγιο.—Ματθ. 6:33.

Σαν παλαίμαχος, υπήρχαν διαθέσιμες για μένα πολλές αποδοτικές εργασίες. Εν τούτοις, αυτές οι εργασίες θα απαιτούσαν από μένα να παραβώ τη Χριστιανική μου συνείδησι, επειδή οι εργασίες αυτές σχετίζοντο με δραστηριότητες οι οποίες περιγράφονται στην Αγία Γραφή ως απαράδεκτες για τους δούλους του Θεού.—Ησ. 2:4.

Εν τούτοις, η βοήθεια ήλθε από μια απροσδόκητη πηγή, όταν ο διευθυντής ενός νοσοκομείου για αναπήρους με πλησίασε και με ρώτησε αν θα μπορούσα να φτιάχνω πλεχτά αντικείμενα για χρήσι στο νοσοκομείο του. Μολονότι δεν είχα πείρα σ’ αυτό, εμπιστεύθηκα στον Ιεχωβά κι έβλεπα την κοσμική μου εργασία σαν μέσον με το οποίο εκείνος προμήθευε για τις ανάγκες μας. Τα περασμένα πέντε χρόνια, με τη βοήθεια του γιου μου μπορέσαμε να ζούμε μια λογικά άνετη ζωή, χωρίς να διακόψωμε τις ευθύνες μας και τα προνόμια μας στη Χριστιανική εκκλησία.

Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΜΟΥ ΕΝΩΝΕΤΑΙ ΜΑΖΙ ΜΟΥ ΣΤΗΝ ΑΛΗΘΙΝΗ ΛΑΤΡΕΙΑ

Τακτικά, έπαιρνα τα παιδιά μου στην Αίθουσα Βασιλείας, και θυμάμαι μερικές δυσάρεστες στιγμές που τα μικρά ήσαν άτακτα όταν ήμουν στο βήμα. Μολονότι η σύζυγος μου εναντιωνόταν στη σωματική τιμωρία, εγώ πίστευα ότι υπήρχε ο κατάλληλος χρόνος και τόπος γι’ αυτήν. Όταν επιστρέφαμε στο σπίτι από τις συναθροίσεις, εύρισκα κάποιο άχτιστο οικόπεδο για να καθίσω και να συζητήσω μαζί τους γιατί πρέπει να κάθωνται φρόνιμα. Μερικές φορές, όταν ήξεραν ότι θα έτρωγαν ξύλο, ξέφευγαν κι έτρεχαν γρηγορώτερα απ’ όσο έτρεχα εγώ με τις πατερίτσες μου και γλύτωναν αυτή τη μορφή εκπαιδεύσεώς τους. Τώρα όλοι θυμόμαστε τα παλιά και γελάμε μ’ αυτά, αλλά εκείνο τον καιρό ζήλευα ασφαλώς τους γονείς που είχαν ολόκληρο το σώμα τους,

Όταν η σύζυγός μου άρχισε να μελετά την Αγία Γραφή, και έγινε πνευματικά αρκετά ισχυρή για να αντιστέκεται στον μεγαλύτερο αδελφό μου σε ζητήματα προγονολατρίας, βαπτίσθηκε το 1969. Αυτό προσέθεσε στον πλούτο της οικογενειακής μας ζωής, και η εκπαίδευσις των παιδιών δεν αποτελούσε πια πρόβλημα. Ήμασταν ευτυχείς όταν η πρώτη μας κόρη πανδρεύθηκε ένα διακονικό υπηρέτη σε μια άλλη εκκλησία.

Καθώς εκπαιδεύσαμε τα παιδιά μας, είχαμε βάλει ένα στόχο: να καλλιεργήσωμε στην καρδιά τους την επιθυμία για υπηρεσία προς τον Ιεχωβά. Θέσαμε ενώπιον τους ως το πιο επιθυμητό πράγμα την ολοχρόνια δραστηριότητα κηρύγματος και διδασκαλίας. Και όλα τα παιδιά μας δοκίμασαν αυτή τη σπουδαία υπηρεσία. Από το 1973 η δεύτερη κόρη μας, Μη-χή, βρίσκεται σ’ αυτή την ολοχρόνια υπηρεσία, πράγμα που βοήθησε την οικογένεια μας πνευματικώς.

ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΣ

Τέσσερα χρόνια περίπου μετά το βάπτισμά μου, σχηματίσθηκε μια εκκλησία κοντά στο σπίτι μας, και διωρίσθηκα εκεί υπηρέτης εκκλησίας (προεδρεύων επίσκοπος). Απ’ αυτή την εκκλησία σχηματίσθηκαν αργότερα άλλες τρεις εκκλησίες. Ενδιαφέρομαι ιδιαίτερα στο να δίδω προσοχή στους άπιστους συζύγους των Χριστιανών αδελφών μας, και μέχρι τώρα μπόρεσα να βοηθήσω πάνω από 30 απ’ αυτούς να γίνουν Μάρτυρες. Αυτοί αργότερα παραδέχθηκαν ότι, λόγω της σωματικής μου καταστάσεως, δεν μπορούσαν να αρνηθούν να μιλήσουν μαζί μου. Άλλοι, που δεν έχουν δεχθή την αλήθεια, δείχνουν τουλάχιστον περισσότερη κατανόησι στις Χριστιανές συζύγους τους, οι οποίες το εκτιμούν αυτό.

Ένας σύζυγος πίστευε στις διδασκαλίες του Κομφούκιου και εναντιωνόταν στη σύζυγό του πάρα πολύ, κυρίως επειδή νόμιζε ότι η θέσι της γυναίκας ήταν στο σπίτι και ότι θα έπρεπε να βρίσκεται εκεί συνέχεια. Αυτό, φυσικά, σήμαινε ότι δεν μπορούσε να παρακολουθή τις Χριστιανικές συναθροίσεις ή να μετέχη στο κήρυγμα σε άλλους έξω από το σπίτι. Τον επισκέφθηκα αρκετές φορές, και έπιασα φιλία μαζί του. Τελικά, με την επιμονή της γυναίκας του, συμφώνησε να παρακολουθήση μια από τις συνελεύσεις μας. Εντυπωσιάσθηκε τόσο πολύ με το πρόγραμμα και τους ανθρώπους εκεί, που στην επιστροφή του προς το σπίτι με επισκέφθηκε και μου ζήτησε να έχωμε μια Γραφική μελέτη. Τώρα είναι πρεσβύτερος στη Χριστιανική εκκλησία.

Έχει περάσει σχεδόν ένα τέταρτο του αιώνα από τότε που άρχισα να μαθαίνω τις Γραφικές αλήθειες οι οποίες έδωσαν τόσο νόημα και ελπίδα στη ζωή μου. Ποτέ δεν έχασα την εμπιστοσύνη μου στις πολύτιμες υποσχέσεις του Θεού, και αυτό είναι εκείνο που μου δίνει χαρά στη ζωή, παρά την αναπηρία μου.

[Εικόνα του Λη Ντου-γιόνγκ στη σελίδα 9]