Εκλέγοντας την Καλύτερη Οδό Ζωής

«Με την δύναμιν του Θεού φυλαττόμεθα δια πίστεως.»—1 Πέτρ. 1:4, 5.

1, 2. Ποια ήταν η κατάστασις όλων μας προτού δεχθούμε το «ευαγγέλιον» και γιατί επομένως μπορούμε να χαίρωμε;

Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ Παύλος έγραψε στους Χριστιανούς της Μικρασιατικής πόλεως της Εφέσου: «Περιεπατήσατε ποτέ κατά το πολίτευμα του κόσμου τούτου, . . . Μεταξύ των οποίων και ημείς πάντες ανεστράφημεν ποτέ κατά τας επιθυμίας της σαρκός ημών, πράττοντες τα θελήματα της σαρκός και των διαλογισμών, και ήμεθα εκ φύσεως τέκνα οργής, ως και οι λοιποί· ο Θεός όμως πλούσιος ων εις έλεος, διά την πολλήν αγάπην αυτού με την οποίαν ηγάπησεν ημάς, και ενώ ήμεθα νεκροί διά τα αμαρτήματα εζωοποίησεν ημάς μετά του Χριστού· κατά χάριν είσθε σεσωσμένοι.»—Εφεσ. 2:2-5.

² Όλοι εμείς σήμερα που θέλομε να υπηρετήσωμε τον Θεό, προτού αποκτήσωμε γνώσι της αληθείας, συμπεριφερόμεθα σύμφωνα με τις επιθυμίες της σαρκός. Δεν είμεθα, όμως, ευτυχείς που χρησιμοποιήσαμε την ελευθερία εκλογής που μας έδωσε φιλάγαθα ο Θεός; Και ότι, με το να ενεργήσωμε έτσι εκλέξαμε μια οδό που μας απαλλάσσει από τη δουλεία και μας υπόσχεται αιώνια ζωή;

3. (α) Τι απαιτείται από μέρους μας αν πρόκειται να δούμε την πραγματοποίησι της βασισμένης στη Βίβλο ελπίδος μας; (β) Με τι τρόπο κάναμε την εκλογή μας, και τι ερωτήματα εγείρονται ως προς την εκτέλεσι αυτής της εκλογής με πληρότητα;

³ Ο απόστολος Πέτρος είπε στους Χριστιανούς του πρώτου αιώνος ότι ο Θεός τούς έδωσε μια ‘ζώσα ελπίδα.’ (1 Πέτρ. 1:3) Κι’ εμείς, επίσης, έχομε μια πραγματική ελπίδα για όσα είναι μπροστά μας. Επειδή αυτά που ελπίζαμε δεν ήλθαν—δεν βλέπομε ακόμη την εκπλήρωσι της ελπίδος—μήπως πρέπει να εγκαταλείψωμε τον αγώνα; Ο απόστολος Παύλος είπε: «Εάν δε ελπίζωμεν εκείνο, το οποίον δεν βλέπομεν, διά της υπομονής περιμένομεν αυτό.» (Ρωμ. 8:25) Επομένως, αν τα πράγματα φαίνεται ότι δεν γίνονται με τον τρόπο που αναμέναμε, υπάρχει μεγαλύτερη ανάγκη να δείξωμε εγκαρτέρησι και να ενισχύσωμε την ελπίδα μας. Αυτό σημαίνει ότι, αφού εκλέξαμε την οδό της πραγματικής ζωής, την καλύτερη και, στην πραγματικότητα, την μόνη οδό, πρέπει να εμμείνωμε σ’ αυτή την εκλογή. Δεν μπορούμε να έχωμε πεποίθησι ότι θα δούμε την εκπλήρωσι αυτής της ελπίδος αν ταλαντευώμεθα και είμεθα άστατοι. (Ιακ. 1:6-8) Κάναμε την εκλογή με αφιέρωσι στο Θεό και τη συμβολίσαμε με το βάπτισμα. Αλλά κάθε μέρα όλοι αντιμετωπίζομε προβλήματα που απαιτούν να λάβωμε μικρότερες αποφάσεις και εκλογές σύμφωνα με την πρώτη μεγάλη απόφασι. Μπορούμε να εξακολουθήσωμε κάθε μέρα να κάνωμε ορθή εκλογή που μας διατηρεί στην οδό της ζωής; Μπορούμε να είμεθα βέβαιοι ότι θα κατανοήσωμε πραγματικά την πληρότητα της ελπίδος μας στον δέοντα καιρό;

Εμμένετε στην Εκλογή Σας!

4. (α) Γιατί δεν πρέπει ν’ αφήνωμε την απογοήτευσι που προκύπτει από σφάλματα να μας κλονίση από την πορεία που εκλέξαμε; (β) Σε τι εσφαλμένες σχέσεις ωδήγησε τους Χριστιανούς η επιθυμία για την εκπλήρωσι της ελπίδος τους σε όλο το παρελθόν;

⁴ Αν παραμένωμε πιστοί, ο Θεός δεν θα μας αφήση να κάνωμε ολέθρια σφάλματα. Αλλά μερικές φορές επιτρέπει να σφάλωμε για να διακρίνωμε την ανάγκη ν’ αποβλέπωμε πάντοτε σ’ αυτόν και στο Λόγο του. Αυτό ενισχύει τη σχέσι μας μ’ αυτόν και την εγκαρτέρησί μας ενόσω αναμένομε. Μαθαίνομε από τα σφάλματά μας ότι είναι ανάγκη να είμεθα πιο προσεκτικοί στο μέλλον. Η επιθυμία ν’ αναλάβη το νέο σύστημα πραγμάτων πλήρως τις υποθέσεις της γης υπήρξε πάντοτε πολύ έντονη στους Χριστιανούς σε όλους αυτούς τους αιώνες. Και εξ αιτίας της δικής τους μικρής διάρκειας ζωής, ασφαλώς επιποθούν να γίνη αυτό στη διάρκεια της ζωής τους. Εκείνοι που προσπάθησαν να ‘διατηρήσουν συνεχώς υπ’ όψιν’ τον καιρό της κρίσεως του Θεού ήσαν, σε πολλές περιπτώσεις σ’ όλη τη διάρκεια της ιστορίας, πολύ πρόθυμοι να έλθη εκείνη η μέρα, προσπαθώντας στη διάνοιά τους να επισπεύσουν την έλευσι των επιθυμητών γεγονότων. (2 Πέτρ. 3:12, ΜΝΚ) Τον πρώτο αιώνα, λόγου χάρι, ο απόστολος Παύλος διέκρινε την ανάγκη να γράψη στους Χριστιανούς της Θεσσαλονίκης τα εξής, όπως διαβάζομε στα εδάφια 2 Θεσσαλονικείς 2:1-3: «Σας παρακαλούμεν δε, αδελφοί, περί της παρουσίας του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού και της εις αυτόν επισυνάξεως ημών, να μη σαλευθήτε ταχέως από του φρονήματός σας, μηδέ να θορυβήσθε, μήτε διά πνεύματος μήτε διά λόγου μήτε δι’ επιστολής ως γραφομένης υφ’ ημών, ότι τάχα επλησίασεν η ημέρα του Χριστού. Ας μη σας εξαπατήση τις κατ’ ουδένα τρόπον· διότι δεν θέλει έλθει η ημέρα εκείνη εάν δεν έλθη πρώτον η αποστασία και αποκαλυφθή ο άνθρωπος της αμαρτίας, ο υιός της απωλείας.»

5. (α) Πώς αναπτύχθηκε έντονη προσδοκία ως προς το έτος 1975; (β) Γιατί οι προειδοποιητικές δηλώσεις που δημοσιεύθηκαν δεν περιώρισαν αυτό το ενδιαφέρον για μια χρονολογία;

⁵ Στους σύγχρονους καιρούς, αυτή η προθυμία, που είναι επαινετή αυτή καθ’ εαυτή, ωδήγησε σε απόπειρες καθορισμού χρονολογιών για την επιθυμητή απελευθέρωσι από παθήματα και θλίψεις που είναι η μοίρα των ανθρώπων σε όλη τη γη. Με την εμφάνισι του βιβλίου Αιώνιος Ζωή—εν τη Ελευθερία των Υιών του Θεού, και τα σχόλιά του για το πόσο κατάλληλο θα ήταν να είναι η χιλιετής βασιλεία του Χριστού παράλληλη με την έβδομη χιλιετηρίδα της ανθρώπινης υπάρξεως, ηγέρθη σημαντική προσδοκία σχετικά με το έτος 1975. Έγιναν δηλώσεις και τότε και αργότερα, τονίζοντας ότι αυτό ήταν μόνο μια πιθανότητα. Ατυχώς, όμως, μαζί μ’ αυτή την προειδοποιητική πληροφορία, υπήρξαν και άλλες δηλώσεις που δημοσιεύθηκαν και υπονοούσαν ότι μια τέτοια πραγματοποίησις των ελπίδων ως εκείνο το έτος ήταν μάλλον μια δυνατότητα παρά μια απλή πιθανότητα. Είναι λυπηρό ότι αυτές οι τελευταίες δηλώσεις επεσκίασαν προφανώς τις προειδοποιητικές δηλώσεις και συνέβαλαν στην ανάπτυξι μιας προσδοκίας που είχε ήδη αρχίσει.

6. Μήπως οι πληροφορίες της Σκοπιάς 15 Οκτωβρίου 1976 προσπάθησαν να θέσουν την ευθύνη γι’ αυτή την προσδοκία αποκλειστικά ή πρωτίστως στους αναγνώστες της; Εξηγήστε.

⁶ Η Σκοπιά, στο τεύχος τής 15ης Οκτωβρίου 1976, σχολιάζοντας πόσο άσκοπο θα ήταν να προσηλώνωμε τις προσδοκίες μας σε μια ωρισμένη χρονολογία, δήλωσε: «Αν κανείς απογοητεύθηκε επειδή δεν ακολουθεί αυτή τη γραμμή σκέψεως, πρέπει τώρα να προσπαθήση να προσαρμόση την άποψί του και να καταλάβη ότι δεν είναι ο λόγος του Θεού εκείνος που απέτυχε ή τον απάτησε και του προξένησε απογοήτευσι, αλλά η δική του κατανόησις που βασίσθηκε σε εσφαλμένες προϋποθέσεις.» Λέγοντας «κανείς,» η Σκοπιά περιελάμβανε όλους τους απογοητευμένους από τους Μάρτυρες του Ιεχωβά και, επομένως, περιελάμβανε άτομα που είχαν σχέσι με τη δημοσίευσι των πληροφοριών που συνέβαλαν στην ανάπτυξι ελπίδων συγκεντρωμένων γύρω απ’ εκείνη τη χρονολογία.

7. (α) Τι αποτέλεσμα πρέπει να έχουν αυτά τα ανθρώπινα σφάλματα στην πίστι μας στις θείες υποσχέσεις; (β) Στην πραγματικότητα, τι τονίζει ο Λόγος του Θεού ως σπουδαίο παράγοντα;

⁷ Εν τούτοις, δεν υπάρχει λόγος να κλονισθή η πίστις μας στις υποσχέσεις του Θεού. Αντιθέτως, σαν μια συνέπεια τούτου, υποκινούμεθα όλοι να κάνωμε μια πιο προσεκτική εξέτασι των Γραφών σχετικά με αυτό το ζήτημα μιας ημέρας κρίσεως. Ενεργώντας έτσι, διαπιστώνομε ότι το ουσιώδες πράγμα δεν είναι η χρονολογία. Εκείνο που έχει σημασία είναι να έχωμε πάντοτε υπ’ όψιν ότι υπάρχει μια τέτοια ημέρα—και πλησιάζει ολοένα περισσότερο και θ’ απαιτήση απόδοσι λογαριασμού από μέρους όλων μας. Ο Πέτρος είπε ότι οι Χριστιανοί πρέπει ορθώς ‘να προσμένουν και να έχουν διαρκώς υπ’ όψιν την παρουσία της ημέρας του Ιεχωβά.’ (2 Πέτρ. 3:12, ΜΝΚ) Δεν είναι μια ωρισμένη χρονολογία εμπρός μας· η καθημερινή διαβίωσις από μέρους του Χριστιανού είναι εκείνη που έχει σπουδαιότητα. Ο Χριστιανός δεν πρέπει να ζη ούτε μια μέρα χωρίς να έχη στο νου του ότι βρίσκεται κάτω από τη στοργική φροντίδα και κατεύθυνσι του Ιεχωβά και ότι πρέπει να υποτάσσεται σ’ αυτήν, μη λησμονώντας, επίσης, ότι πρέπει να δώση λόγο για τις πράξεις του.

8. (α) Πώς τα λόγια του Ιησού και του Παύλου πιστοποιούν την ορθότητα αυτής της απόψεως; (β) Πρέπει να εγκαρτερήσωμε ως ‘το τέλος’· αλλά πότε είναι αυτό το τέλος, και τι μπορούμε να γνωρίζωμε για το χρόνο της ελεύσεώς του;

⁸ Ο Ιησούς ανέφερε τον λόγο για τον οποίο πρέπει να διατηρούμε αυτή την άποψι, λέγοντας: «Διότι μέλλει ο Υιός του ανθρώπου να έλθη εν τη δόξη του Πατρός αυτού μετά των αγγέλων αυτού, και τότε θέλει αποδώσει εις έκαστον κατά την πράξιν αυτού.» (Ματθ. 16:27) Ο απόστολος Παύλος, επίσης, τόνισε: «Πάντες ημείς θέλομεν παρασταθή εις το βήμα του Θεού. . . Άρα λοιπόν έκαστος ημών περί εαυτού θέλει δώσει λόγον εις τον Θεόν.» (Ρωμ. 14:10-12, ΜΝΚ) Και, «πρέπει πάντες να εμφανισθώμεν έμπροσθεν του βήματος του Χριστού, διά να ανταμειφθή έκαστος κατά τα πεπραγμένα δια του σώματος καθ’ α έπραξεν, είτε αγαθόν είτε κακόν.» (2 Κορ. 5:10) Πόσος καιρός θα περάση προτού γίνη αυτή η απόδοσις λογαριασμού; Ο Ιησούς είπε: «Ο δε υπομείνας έως τέλους, ούτος θέλει σωθή.» (Ματθ. 24:13) Πότε είναι ‘το τέλος’; Αυτό το τέλος μπορεί να έλθη είτε στο τέλος αυτού του συστήματος πραγμάτων είτε στο θάνατο του ατόμου πριν από τότε. Πόσο καιρό, λοιπόν, έχει ο καθένας μας έως τότε; Κανείς δεν μπορεί να υπολογίση την ημέρα που θα πεθάνη. Με όμοιο τρόπο, ο Ιησούς είπε στους αποστόλους του για το χρόνο της εγκαθιδρύσεως της βασιλείας του Θεού: «Δεν ανήκει εις εσάς να γνωρίζητε τους χρόνους ή τους καιρούς, τους οποίους ο Πατήρ έθεσεν εν τη ιδία αυτού εξουσία.» (Πράξ. 1:7) Μας είναι αδύνατον να υπολογίσωμε από πριν το τέλος του κόσμου.

Η Εκπλήρωσις της Ελπίδος Μας

9. Ποια λόγια του Πέτρου μπορούν να μας δώσουν εμπιστοσύνη να μείνωμε συνεπείς στην εκλογή που έχομε κάνει;

⁹ Αν κανείς φοβάται ότι, λόγω δοκιμασιών που μπορεί ν’ ανακύψουν, δεν θα εμμείνη στην εκλογή του να υπηρετή τον Θεό και το Χριστό, ας προσέξη τα λόγια του αποστόλου Πέτρου. Αυτός ο απόστολος μας διαβεβαιώνει ότι η ελπίδα μας είναι μια βεβαιότης αν εμείς είμεθα στερεά προσηλωμένοι σ’ αυτή μέσω πίστεως στον Θεό και στις βέβαιες υποσχέσεις του. Ο Πέτρος λέγει: «Οίτινες με την δύναμιν του Θεού φυλαττόμεθα διά της πίστεως, εις σωτηρίαν ετοίμην να αποκαλυφθή εν τω εσχάτω καιρώ.» (1 Πέτρ. 1:3-5) Τι μαθαίνομε απ’ αυτά τα λόγια;

10, 11. (α) Σε ποιον αποδίδεται τιμή για το ότι δεχθήκαμε το «ευαγγέλιον,» και γιατί; (β) Πώς ο Θεός καθιστά δυνατόν για άτομα ν’ αναγνωρίζουν το φως της αληθείας; (γ) Τι δείχνει το εδάφιο 1 Κορινθίους 2:9 ως προς την ικανότητα των ανθρώπων να διακρίνουν τις θείες αλήθειες μόνοι τους;

¹⁰ Όταν για πρώτη φορά λάβαμε γνώσι και ακούσαμε με πεποίθησι το «ευαγγέλιον» που μας κηρύχθηκε μήπως μπορούσαμε κατάλληλα ν’ αποδώσωμε στον εαυτό μας την ορθή νόησι ώστε να διακρίνωμε την αξία του και να το εγκολπωθούμε ευθύς αμέσως; Όχι. «Ότε ήμεθα έτι ασθενείς,» χωρίς να μπορούμε να σωθούμε, «ενώ ημείς ήμεθα έτι αμαρτωλοί,» μάλιστα, ενώ ήμεθα ακόμη εχθροί, «εφιλιώθημεν με τον Θεόν διά του θανάτου του Υιού αυτού.» (Ρωμ. 5:6-10) Ποιον, λοιπόν, πρέπει να ευχαριστήσωμε για την ευνοϊκή θέσι στην οποία βρισκόμαστε τώρα; Ο Ιησούς είπε στους μαθητές του: «Ουδείς δύναται να έλθη προς εμέ, εάν δεν ελκύση αυτόν ο Πατήρ ο πέμψας με.» (Ιωάν. 6:44) Με δική μας πρωτοβουλία ποτέ δεν θα ερχόμασθε σε γνώσι του Θεού. Η ατελής, αμαρτωλή ανθρώπινη φύσις μας ποτέ δεν θα μας επέτρεπε να το κάνωμε αυτό.

¹¹ Εν τούτοις, μπορούμε να εκζητούμε τον Θεό, διότι «δεν είναι μακράν από ενός εκάστου ημών.» (Πράξ. 17:27) Αν μάλιστα ζητούμε ή ψηλαφούμε για να βρούμε τον Θεό, αυτό τον ευαρεστεί. Τότε κι’ αυτός μας πλησιάζει. (Ιακ. 4:8) Ο Θεός γνωρίζει την ενδόμυχη επιθυμία του εκζητητού και του στέλνει κάποιον με το «ευαγγέλιον»· και ερευνώντας τον Λόγο του Θεού, με τη βοήθεια του αγίου πνεύματος, που παρέχει ο Θεός, αφυπνίζεται ο εκζητητής ως προς τη θέσι του. Κατόπιν, αν πιστεύση σε όσα λέγει ο Θεός, μπορεί να βγη από το σκοτάδι. Όσο για την ανθρώπινη ικανότητα, η Αγία Γραφή λέγει: «Εκείνα τα οποία οφθαλμός δεν είδε και ωτίον δεν ήκουσε και εις καρδίαν ανθρώπου δεν ανέβησαν, τα οποία ο Θεός ητοίμασεν εις τους αγαπώντας αυτόν.» (1 Κορ. 2:9) Με τις δικές μας ανθρώπινες σκέψεις και επιθυμίες μας ποτέ δεν θα μπορούσαμε να κατανοήσωμε την αλήθεια, αν δεν έδειχνε ο Θεός έλεος για μας και δεν μας βοηθούσε προσωπικά.

12. (α) Για να εμμείνωμε στην αρχική μας εκλογή, τι πρέπει να έχωμε συνεχώς υπ’ όψιν; (β) Πώς μπορεί ο Θεός να μας φυλάξη από κινδύνους στους οποίους μπορεί να μας φέρη η έλλειψις αντιλήψεώς μας;

¹² Γνωρίζοντας, λοιπόν, ότι ο Θεός βλέπει την κατάστασί μας και μας βοηθεί ευθύς από την αρχή, μπορούμε ν’ αντιληφθούμε πώς είναι δυνατόν να εμμείνωμε στην αρχική μας εκλογή καθώς περνούν τα χρόνια. Πραγματικά, ο Θεός μπορεί να μας κάνη ν’ αυξάνωμε πνευματικώς. Όπως λέγει ο Πέτρος, φυλαττόμεθα με τη δύναμι του Θεού. Πρέπει να αναγνωρίζωμε ότι, αφού γίναμε Χριστιανοί, δεν οφείλεται στη δική μας δύναμι, σοφία ή κατανόησι να μπορούμε να εγκαρτερούμε νικηφόρα—ποτέ δεν θα μπορούσαμε μόνοι μας να το επιτύχωμε αυτό. Παραδείγματος χάρι, συχνά δυσκολευόμεθα ν’ αντιληφθούμε κάτι. Πολλές φορές, χωρίς να το γνωρίζωμε καν, συναντούμε καταστάσεις και περιστάσεις πολύ επικίνδυνες για τη Χριστιανική μας ακεραιότητα. (Γαλ. 6:1) Μπορεί να ετοιμαζώμαστε να κάνωμε μια ενέργεια που θα μπορούσε να μας οδηγήση σε όλεθρο. Αλλά ο Θεός, που επιβλέπει, μας αγαπά και μας ελεεί, κρατώντας τις υποσχέσεις του σ’ εμάς και, στην κατάλληλη στιγμή, μπορεί να μας ελευθερώση από τον κίνδυνο. Ο Βασιλεύς Δαβίδ του αρχαίου Ισραήλ, αφού δοκίμασε αυτή την ‘περιφρούρησι’ από τον Θεό με την άγρυπνη φροντίδα του, είπε: «Ελύτρωσας την ψυχήν μου εκ θανάτου, ουχί και τους πόδας μου εξ ολισθήματος, διά να περιπατώ ενώπιον του Θεού εν τω φωτί των ζώντων;»—Ψαλμ. 56:13.

Περιφρούρησις από Ενοχή Αίματος

13, 14. (α) Πώς ο Δαβίδ έφθασε επικίνδυνα κοντά στο σημείο να χύση αθώο αίμα; (β) Πώς η Αβιγαία συνέβαλε στο να μεταστραφή ο Δαβίδ απ’ αυτή την εσφαλμένη πορεία;

¹³ Μια περίπτωσις που δείχνει πώς ο Θεός φύλαξε κι έσωσε τον Δαβίδ από τις δικές του ατελείς σκέψεις και τις παρορμήσεις είναι εκείνη που αναγράφεται στο βιβλίο 1 Σαμουήλ, κεφάλαιο 25. Όταν ο Δαβίδ ζούσε σαν ένας εκτός νόμου, και ήταν ένας φυγάς από το φονικό ανθρωποκυνηγητό του Βασιλέως Σαούλ, ο Δαβίδ και οι άνδρες του βοηθούσαν, φρουρούσαν και προστάτευαν τον Ισραηλιτικό λαό οποτεδήποτε είχαν ευκαιρία. Ένας άνδρας τον οποίο βοήθησαν ήταν ένας πολύ πλούσιος Ισραηλίτης που λεγόταν Νάβαλ. Σε μια περίπτωσι, όταν ο Δαβίδ και οι άνδρες του ήσαν στρατοπεδευμένοι στην περιοχή των ποιμένων του Νάβαλ με τα ποίμνιά τους, οι άνδρες του Δαβίδ απέδειξαν ότι αποτελούσαν ένα τείχος προστασίας από τους ληστές, και ούτε ζήτησαν ούτε έλαβαν τίποτα για τις υπηρεσίες τους. Αργότερα, όταν οι άνδρες του Δαβίδ είχαν ανάγκη τροφίμων, ο Δαβίδ ευγενικά παρεκάλεσε τον Νάβαλ, σαν αδελφό Ισραηλίτη, να του δώση κάποια βοήθεια μ’ ένα δώρο τροφίμων. Ο Νάβαλ, αντί να δείξη ευγνωμοσύνη και ανιδιοτέλεια, όπως συνιστούσε ο Μωσαϊκός νόμος, εξεστόμισε ύβρεις κατά των ανδρών του Δαβίδ.

¹⁴ Αυτή η κακή, αγνώμων πράξις εξώργισε τον Δαβίδ, ο οποίος ξεκίνησε με 400 περίπου άνδρες για να εκδικηθή το Νάβαλ και τον οίκο του. Αλλά η σύζυγος του Νάβαλ, η Αβιγαία, όταν έμαθε την αισχρή διαγωγή του συζύγου της, έσπευσε προς τον Δαβίδ μ’ ένα μεγάλο δώρο τροφίμων. Εκλιπάρησε τον Δαβίδ, με βάσι τη σχέσι του με τον Ιεχωβά, να μη πραγματοποιήση την εκδίκησι που σκόπευε, λέγοντας: «Δεν θέλει είσθαι τούτο σκάνδαλον εις σε ουδέ πρόσκομμα καρδίας εις τον κύριόν μου, ή ότι έχυσας αίμα αναίτιον, ή ότι ο κύριός μου εξεδίκησεν αυτός εαυτόν.» Ο Δαβίδ, συνερχόμενος, απάντησε: «Ευλογητός Κύριος ο Θεός του Ισραήλ, όστις σε απέστειλε την ημέραν ταύτην εις συνάντησίν μου· και ευλογημένη η βουλή σου και ευλογημένη συ, ήτις με εφύλαξας την ημέραν ταύτην από του να εμβώ εις αίματα και να εκδικηθώ διά της χειρός μου.»—1 Σαμ. 25:31-33.

15, 16. (α) Αν ο Δαβίδ συνέχιζε την πορεία του, για ποια δυο αδικήματα θα ενοχοποιείτο, και τι τον έσωσε απ’ αυτό; (β) Τι μάθημα μαθαίνομε απ’ αυτό, και τι αποτέλεσμα πρέπει να έχη αυτό σ’ εμάς;

¹⁵ Ο Δαβίδ, από ανθρώπινη άποψι, αισθάνθηκε ότι ήταν δικαιολογημένος όταν ξεκίνησε ν’ ανταποδώση στο Νάβαλ την ανομία του. Αλλ’ αν το έκανε αυτό, θα εμπιστευόταν στον εαυτό του για εκδίκησι και υπεράσπισι, και θα προξενούσε αιματοχυσία, θανατώνοντας αθώα μέλη του οίκου του Νάβαλ. Τι τον έσωσε; Ο Ιεχωβά Θεός αγρυπνούσε, και τον φύλαξε απ’ αυτή την αμαρτία.

¹⁶ Απ’ αυτό το παράδειγμα, βλέπομε ότι δεν μπορούμε να βασιζώμεθα στον εαυτό μας για να συνεχίσωμε την πορεία που οδηγεί σε σωτηρία, αλλά πρέπει πάντοτε ν’ αποβλέπωμε στον Θεό, που μας παρακολουθεί και φροντίζει να βρισκώμεθα σε ασφάλεια. Αυτό πρέπει να μας δώση εμπιστοσύνη και να μας κάνη ταπεινούς.

17. (α) Πρέπει να νομίζωμε ότι ο Θεός θα κάνη λιγότερα για ένα ταπεινό σημερινό δούλο του; (β) Με τι τρόπους μπορεί ο Θεός να μας φυλάξη από τη διάπραξι σοβαρών αδικημάτων;

¹⁷ Εν τούτοις, κάποιος μπορεί να πη, ‘Εκείνος ήταν ο Βασιλεύς Δαβίδ, κεχρισμένος του Ιεχωβά, με τον οποίο ο Θεός είχε κάνει διαθήκη για τη βασιλεία. Ίσως να μην έδινε τόση προσοχή σ’ εμάς.’ Μπορούμε αληθινά να πούμε ότι ο Θεός, που μας εξαγόρασε με το πολύτιμο αίμα του Υιού του, δεν φυλάττει με τον ίδιο ζηλότυπο τρόπο τη ζωή μας; Ασφαλώς τη φυλάττει. Ακριβώς όπως ο Θεός ελευθέρωσε τον Δαβίδ από μια βίαιη ολέθρια πράξι χρηισιμοποιώντας την Αβιγαία, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι θα ελευθερώση κι εμάς. Όπως υπεκίνησε την Αβιγαία να σώση τον Δαβίδ, μπορεί να χρησιμοποιήση και τον Λόγο του, την Αγία Γραφή, ή τους αγγέλους του, ή ένα Χριστιανό σύντροφο, ή μπορεί να διευθετήση περιστάσεις προνοητικά για να μας σώση από την εκτέλεσι ενός ασύνετου πράγματος, αν έχωμε πίστι και εξακολουθούμε να συνεχίζωμε μια ταπεινή πορεία προσευχής, στηριζόμενοι σ’ αυτόν.

18, 19. Πώς μπορεί αυτή η γνώσις να μας ενθαρρύνη για πιστή εγκαρτέρησι στην πορεία που έχομε εκλέξει, και ποιο ερώτημα απομένει για απάντησι;

¹⁸ Πόσο παρηγορητική και ενθαρρυντική είναι αυτή η κατανόησις των πραγμάτων! Ο Θεός δεν λέγει, ‘Τώρα, λοιπόν, γνωρίζεις τι πρέπει να κάνης και όλα εξαρτώνται από σένα.’ Αντιθέτως, στοργικά ενδιαφέρεται για τη σωτηρία μας και μας προστατεύει ενεργώς ενόσω διατηρούμε την πίστι μας σ’ αυτόν και στο αντίλυτρο που προμήθευσε μέσω του Υιού του. Αυτός «γνωρίζει την πλάσιν ημών, ενθυμείται ότι είμεθα χώμα,» γνωρίζοντας ότι, μόνοι μας, επρόκειτο ν’ αποτύχωμε στις προσπάθειές μας να εμμείνωμε στην πορεία της δικαιοσύνης ως το τέλος.—Ψαλμ. 103:10-14, 17, 18· παράβαλε με Ψαλμό 38:4, 22· 40:12, 13· 130:3, 4.

¹⁹ Μήπως αυτό σημαίνει ότι εμείς δεν έχομε κανένα μέρος στο ζήτημα του να ζούμε πιστά;—ότι όλα εξαρτώνται από τον Θεό; Όχι, όπως διασαφηνίζει η επόμενη Γραφική εξέτασις.

[Εικόνα στη σελίδα 19]

Όπως ακριβώς ο Ιεχωβά φύλαξε τον Δαβίδ από μια απερίσκεπτη, ολέθρια πράξι χρησιμοποιώντας την Αβιγαία, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι θα ελευθερώση κι εμάς