Ποιος Χρειάζεται τον Πόνο;

Η ΝΕΑΡΗ γυναίκα ήταν έξυπνη και φαινομενικά φυσιολογική. Ωστόσο, διέφερε από τους άλλους ανθρώπους. Σαν φοιτήτρια του πανεπιστημίου, εξέπληξε τους Καναδούς νευρολόγους ειδικούς. Ακόμη κι όταν τοποθετούσαν βελόνες στη σάρκα της, ή όταν της έκαναν ηλεκτροσόκ, αυτή η γυναίκα δεν αισθανόταν κανένα πόνο.

«Κατόπιν,» ανέφερε το περιοδικό Σάιενς Νταϊτζέστ, «στις 28 Αυγούστου 1955, εισήχθη σ’ ένα νοσοκομείο, επειδή προσεβλήθη από μια μεγάλη μόλυνσι· για πρώτη φορά στη ζωή της, αισθάνθηκε πράγματι πόνο και της έδωσαν αναλγητικά για να τον μαλακώσουν. Μετά από δύο μέρες πέθανε, σε ηλικία 29 ετών, και μια νεκροψία αποκάλυψε πλήρως φυσιολογικό εγκέφαλο και νευρικό σύστημα.»—Ιούλιος 1978, σ. 35.

Ο ΣΩΜΑΤΙΚΟΣ ΠΟΝΟΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΕΠΩΦΕΛΗΣ

Σ’ όλη τη γη ίσως υπάρχουν εκατοντάδες, ή ακόμη και χιλιάδες άτομα που δεν αισθάνονται σωματικό πόνο. Καθώς αναλογίζεστε πόσο υποφέρετε από πόνους στην πλάτη, τραύματα και τα παρόμοια, πιθανώς να σκέπτεσθε ότι θα ήταν ευλογία αν γινόταν να μην αισθάνεσθε σωματικό πόνο. Στην πραγματικότητα, ίσως λέτε, ‘Ποιος χρειάζεται τον πόνο;’

Αλλά τι θα γινόταν αν στραμπουλάγατε τον αστράγαλο σας; Υποθέστε ότι πέφτατε και σπάζατε τον βραχίονα σας. Ή τι θα γινόταν αν παθαίνατε μια σοβαρή μόλυνσι; Προφανώς, θα ήταν καλό να αισθανθήτε σωματικό πόνο έτσι ώστε να μπορέσετε ν’ ανταποκριθήτε σ’ αυτόν και ν’ αρχίσετε κάποια θεραπεία χωρίς καθυστέρησι. Γι’ αυτό το ζήτημα, η ικανότητα της αισθήσεως του πόνου (όπως όταν απρόσεκτα πιάνετε ένα ζεστό αντικείμενο) μπορεί να οδηγήση σε κάποια ενέργεια η οποία εμποδίζει σοβαρή βλάβη. Πράγματι, η ανοσία στον πόνο θα μπορούσε να θέση σε κίνδυνο τη ζωή σας. Ο πόνος μπορεί να σας ωφελήση.

ΠΟΝΟΣ ΠΟΥ ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΤΟΝ ΘΕΛΕΙ

Ναι, η ικανότητα να αισθάνεσθε σωματικό πόνο μπορεί να είναι επωφελής. Αλλά τι θα λεχθή για τον διανοητικό και συναισθηματικό πόνο; Συχνά, αυτά τα είδη πόνου είναι πολύ πιο επίμονα και ανυπόφορα. Ένα φάρμακο, μια θεραπεία ή εγχείρηση μπορεί ν’ αναχαιτίσουν ή να εξαλείψουν το σωματικό πόνο. Ωστόσο, ο συναισθηματικός και διανοητικός πόνος μπορεί να εξασθενίση τελείως ένα άτομο και ίσως το κρατήση σε μεγάλη απελπισία για χρόνια.

Η ατυχία ασφαλώς αποτελεί μια αιτία συναισθηματικού πόνου. Τα ευαίσθητα, καλόκαρδα άτομα συχνά θλίβονται πάρα πολύ όταν βλέπουν συνανθρώπους τους να υποφέρουν, ίσως λόγω φτώχειας, πείνας ή υποσιτισμού. Και, φυσικά, είναι υπερβολικά οδυνηρό ν’ αντιμετωπίζουμε τέτοιες δυσκολίες και στερήσεις εμείς οι ίδιοι.

Η καταπίεσις οδηγεί, επίσης, σε συναισθηματικό και διανοητικό πόνο. Παραδείγματος χάρι, οι καταπιεστές δημιουργούν ίσως ένα κλίμα μεγάλου φόβου. Αυτός ο φόβος μπορεί να προξενήση αγωνία, για να μην πούμε τίποτα για τα σκληρά καθημερινά προβλήματα που αντιμετωπίζει ο καταπιεζόμενος.

Η ασθένεια μπορεί ν’ αποτελή μια άλλη αιτία συναισθηματικού πόνου, ακόμη και για ένα άτομο που δεν πάσχει προσωπικά. Μήπως δεν είναι έντονα οδυνηρό το να βλέπωμε ένα αγαπημένο μας πρόσωπο να υποκύπτη σιγά-σιγά σε μία θανατηφόρο ασθένεια; Ιδιαίτερα συμβαίνει αυτό αν το θύμα υφίσταται οξύ σωματικό πόνο.

Ο θάνατος ενός αγαπημένου μέλους της οικογένειας ή κάποιου φίλου μπορεί, επίσης, να οδηγήση σε μεγάλο συναισθηματικό πόνο. Ο Ισραηλίτης Βασιλιάς Δαβίδ υπέφερε από έναν τέτοιο εσωτερικό πόνο λόγω του θανάτου του γιου του, διότι ο θλιμμένος πατέρας ανέκραξε: «Υιέ μου Αβεσσαλώμ, Αβεσσαλώμ, υιέ μου, υιέ μου.»—2 Σαμ. 19:4.

Κανένα φυσιολογικό άτομο δεν φλέγεται από την επιθυμία συναισθηματικού και διανοητικού πόνου. Και, ασφαλώς, κανένας δεν επιθυμεί να έχη μεγάλο σωματικό πόνο. Ποιος θέλει να υποφέρη; Αλλά, τότε, ποιος μπορεί να κάνη κάτι για τον πόνο που έχει γίνει τόσο αναπόσπαστος με την ανθρώπινη ζωή;